Schoolreisje gaat nog net zo
als in Uw
jeugdjaren
REIS NAAR DE MAAN IS
IN THEORIE MOGELIJK
m
HHHIHlimm Wij seven raad
Een rooms-katholieke Thijs Booy:
„De Kogel door de Kerk5'
LiüdÜH
Moet U eens
hóren!
Motor hoeft slechts acht
minuten te werken
MOEILIJKHEDEN?
Doorbetaling van loon in
geval van ziekte
Wie is er
rijk
(in kerk e
n wereld)
Dt
j
Zaterdag 9 Jurii 1951
5
rs
„De pahahaden op, de lahaha-
nen in, vooruit met fikse
pasdat zong U ook vroe
ger en dat zingt de jeugd van
tegenwoordig nóg!
(Van een onzer verslaggevers)
ZE rijden elke dag de stad weer uit de trei
nen en de autobussen vol zingende kinderen
die met de meester en de juffrouw het schoolreisje
gaan maken dat welhaast ieder mens in zijn leven
bijblijft als een herinnering aan een uitbundig
soort geluk, waarvan we op een kwade dag de
sleutel verliezen. Omdat een krant in het belang
van het zwart-wit effect, ook zo nu en dan wat
goed nieuws brengen wil, werd uw verslaggever
binnengesmokkeld in de autobus waarmee dertig
jongens en meisjes uit de vierde klas voor een
driedaags verblijf naar Lunteren reden.
Mej. A. Halbesma
commandante VHK
AMSTERDAM. Met ingang
van 15 Juli is tot nieuwe comman
dante van het Vrouwen Hulp
Korps benoemd mej. A. Halbesma
uit Amsterdam, thans leidster
van het inlichtingen- en advies
bureau aan het Centraal Station
aldaar. Mej. Halbesma, die de
rang van majoor zal krijgen, heeft
reeds verscheidene functies in het
maatschappelijke leven vervuld.
Na de oorlog werd zij leidster van
het colonnewerk van de Unie van
Vrouwelijke Vrijwilligers, tot haar
benoeming bij het inlichtingenbu
reau aan het Centraal Station
volgde. Zij heeft nog nooit in de
militaire sector van het maat
schappelijk leven gewerkt, en
heeft nog geen vaste plannen voor
haar nieuwe functie, zo deelde zij
ons mede.
Zo'n reis begint vroeg in de mor
gen als de stad haar gezicht nog
niet gewassen heeft. Voor de school
staat de autobus al klaar en over
de lege stoep ijsbeert één kleine
jongen die de spanning thuis niet
langer kon verdragen en daarom,
met de bagagebuit van een Hima-
laya-reiziger, maar vast naar het
punt van vertrek is gegaan. Hij is
een kruidenierszoon, hoor ik. La
ter zal hij de winkel onder zijn
hoede nemen. „En dan gaan mijn
vader en moeder de hele dag met
d'r armen over elkaar voor het
raam zitten", voegt hij er aan toe
en opent de rugzak om na te gaan
in hoeverre de plotseling gerezen
vrees dat hij zijn brood vergeten
heeft, gewettigd is.
Tegen achten wordt het druk.
De stoep staat nu vol moeders en
kinderen, de juffrouw is uit dertig
kelen begroet toen ze, in een blau
we zomerjurk van de fiets sprong
en de meester heeft grote geest
drift gezaaid door uit de bus te
stappen in gezelschap van een
jonge hond, die de reis zal mee
maken en voorshands hijgend en
met de tong uit de bek beproeft
alle jongens en meisjes die hem
.even mogen vasthouden" van de
sokken te trekken.
,Er is door de hele klas al vele
maanden gespaard", vertelt de on
derwijzer. „Maar er moest op het
laatst een flinke heffing ineens
worden betaald, om de benodigde
som te completeren. Het is een reis
van drie dagen moet u bedenken,
dus goedkoper dan twaalf gulden
per kind kon het wérkelijk niet.
Voor een hoop ouders is dat be
drag oen bezwaar, maar gelukkig
zijn er geen thuisblijvers om fi
nanciële redenen."
Op de gezichten van de moeders
staat dan ook duidelijk te lezen
dat ze het geld voor dit evenement
in het leven van Jantje of Ma-
rietje, desnoods uit de hel zouden
hebben gehaald. Terécht, want
zelden werden twaalf guldens be
ter besteed.
Vaarwel
ALS we allemaal afgeroepen, ge
teld en geturfd in de bus zit
ten gaan we vertrekken. Moeders
hebben, gelijkieder weet. de ge
woonte om op zo'n ogenblik nog
allerlei ernstige raadgevingen te
roepen, maar alleen geoefende lip
lezers zouden de inhoud daarvan
kunnen ontcijferen, want de raamp
jes zijn potdicht en het binnenste
van de bus trilt van een dertig
maal versterkt: „Daég! Daag!
Daég!"
Nog lang wordt er gewuifd maar
dan zijn we toch definitief op weg
naar Lunteren. Laat niemand u
trachten wijs te maken, dat zo'n
reisje tegenwoordig anders begint
dan in uw eigen jeugd. Net als wij
in onze tijd. ontladen deze kinde
ren hun enthousiasme door te zin
gen, te schreeuwen, te duwen, te
roepen en te wuiven met de in
tensiteit van wezentjes die tóch
energie te veel hebben. De hond
wordt er een beetje zenuwachtig
van en de chauffeur heeft de rug
van iemand, die vindt dat het
tocht, maar de juffrouw en de
meester zitten er Stoïcijns glim
lachend tussen want zij weten uit
ervaring dat deze storm straks
gaat liggen.
We zijn nog geen half uur onder
weg als de tweede phase aan
breekt; het openen der rugzakken
om de mondvoorraad aan te spre
ken. In de tijd van een kwartier
worden mij achttien zuurtjes van
verschillende samenstelling gepre
senteerd, want daar mijn identiteit
onduidelijk is voor de kinderen,
delen, zij mij maar bij ..de mees
ter" in, zodat ik ook telkens een
zakje -krijg voorgehouden als
iemand een rondje geeft.
Tegenslag
ALS we Lunteren binnenreden
bewijst de bewolkte hemel, dat
het geen grootspraak was. Hevige
regen kletst neer op de bossen, de
villa's en de uitspanningen en
6poelt alles wat met vacantievreugd
in verband gebracht zou kunnen
worden, radicaal weg.
De hond van de meester mogen
ze om beurten even vasthouden.
Bij de volwassenen tenminste.
Want wij vergissen ons als we den
ken dat zo'n wolkbreuk iets afdoet
aan het onverwoestbare plezier van
kinderen. Het zandpad naar het va-
cantiehuis, waar we zullen logeren
en eten, is modderig en doorweekt
als we uit de bus stappen en alle
kuifjes van de jongens en meisjes
v/orden op weg naar de bagagetent
in het bos, veranderd in natte pie
ken. Maar iedereen roept dat het
„juist fijn is". De rij wasbakken on
der een afdak wordt bewonderd.
Kees en Matthieu willen hun „gym
pies" aandoen, doch worden afge
wezen. Het voetbalveld opent wijde
perspectieven. En voor het souve
nir-tentje groepen ze doornat en
welgemoed samen omdat ze nu al
metéén zo'n leuk stenen klompje
voor thuis) willen kopen.
„Neen jongens, eerst allemaal naar
de eetzaal", roept de meester, want
daér zitten we tenminste droog. Het
wordt een verblijf van verscheidene
uren in een lange, houten barak.
Terwijl de regen ritselt op het dak
wordt er gekwartet en gesjoelbakt.
Twee jongens bonken onophoudelijk
op de piano, zonder daartoe ooit on
derricht te hebben ontvangen, ter
wijl de hond ons zijn op
gewonden toeblaft.
Na het tiende spelletje „Mens er
ger je niet" worden de gezichten
der grote mensen een beetje mat.
Misschien was het wel om daar iets
aan te verhelpen, dat die ene jongen
plotseling naar ons toeliep en ver
legen lachend zei: „Meester, dit is
nu het fijnste schoolreisje dat ik
ooit gehad heb".
Standbeeld voor Smuts
in Westminster
LONDEN. Attlee heeft in het
Lagerhuis meegedeeld, dat door de
regering een standbeeld voor ge
neraal Smuts in Westminster zal
worden opgericht en dat een inza
meling wordt georganiseerd voor
het vestigen van een leerstoel voor
Gemenebest-studie te Cambridge
ter gedachtenis van de Zuid-Afri
kaanse staatsman.
TVTaAR gelukkig zelfs in Ne-
-LV-lderland duurt reg*2n niet eeu
wig. Tegen vijven valt de laatste
druppel. Het bosterrein kan nu wor
den verkend en aangezien het uit
gestrekt en romantisch is, komt het
gezelschap ten slotte zó moegespron-
gen in de slaapzaal aan, dat Klaas
Vaak de plannen om ,,de hele nacht
lekker keet te maken" zonder de ge
ringste moeite verijdelt.
De zon maakt ons de volgende
morgen wakker. Nu zijn ook de
meester voor hun plezier uit. Zin
gend gaan we op een wandeling, die
ons voert naar een grote speeltuin
midden in het bos, waar de vreugd
van schommelen en wippen, wordt
gecombineerd met de genietingen
die poffertjes in elke kinderziel te
weeg brengen. En dan maar weer
terug naar de schommel om in
spreekkoor te roepen wat de trein
zegt: „Daar kom ik an. daar kom
ik an, daar kom ik an". Of wel: „Ik
sweet so, ik sweet so, ik sweet zo
Het avondmaal eten we in de open
lucht en de dag wordt in woudlo
persstijl besloten met een authentiek
kampvuur, waarover in bed nog
veel wordt nagefluisterd.
Neen. twaalf gulden is niet duur.
Daarover zijn alle moeders het eens
als zij de kinderen aan het eind,
van de derde dag gebruind, moe en
voldaan uit de bus zien stappen.
Nog één hoeraatje voor de juffrouw
en de meester. Nog één hand aan
de chauffeur. Dan is het reisje op
en wordt bijgezet in de kleine col
lectie goede herinneringen, die we
later met een glimlach mogan be
kijken.
IVJlET meer dan enkele tientallen jaren geleden „bewezen"
geleerden van naam de onmogelijkheid van een reis naar
de maan en trouwens naar elk ander hemellichaam. Men zal
er thans weinig meer vinden die durven volhouden dat het
streng wetenschappelijk gesproken onmogelijk is. Maar de
problemen zijn ongetwijfeld vele en daarbij van een omvang
als de techniek nog niet eerder te verwerken heeft gekregen-
Dat „ruimtevaart" iets geheel anders wordt dan luchtvaart,
zal begrijpelijk zijn. Sterker: er is nauwelijks enige verwant- j
schap te ontdekken. Er zal geen lucht meer zijn om onze ver-
voermiddelen te dragen, dus die vervoermiddelen zullen meer I
het karakter van projectielen moeten krijgen. En waar we ons
in het domein der hemellichamen wensen te begeven, zullen
we in astronomische termen dienen te gaan denken.
De grote moeilijkheid is van de heid energie nodig. Hoe groot die
Op grond van artikel 1638 c van het Burgerlijk Wetboek kan een arbei
der bü ziekte recht doen gelden op doorbetaling van zün loon gedurende
een betrekkelijk korte tijd. Hoe lang deze termijn is, zal van geval tot
geval beoordeeld moeten worden door de Kantonrechter. Aangezien het
derhalve nogal moeilijk is voor de arbeiders om hun aanspraken geldig te
maken, is de practische betekenis van deze bepaling niet groot te noemen.
Bovendien kan bü collectieve arbeidsovereenkomst de gehele bepaling bui
ten werking worden gesteld. Dit is bü'voorbeeld geschied voor de bouw
bedrijven. Dit in antwoord op een vraag van H. D. Het volgende in ant
woord op diverse andere vragen:
aarde weg te komen; de zwaarte
kracht van onze planeet is de
grootste handicap. Nu heersen daar
over nogal verkeerde denkbeelden,
vaak ook zelfs bij mensen die beter
konden weten. Zo wordt vaak ge
dacht dat de atmosfeer, onze damp
kring, er iets mee te maken heeft.
Maar die lucht doet het hem zeker
niet. Alweer met astronomisch oog
gezien, vormt de atmosfeer niet
meer dan een dun schilletje om de
aardbol en de aantrekkingskracht
van die bol zal aan de buitenkant
van de luchtschil nauwelijks minder
merkbaar zijn dan een paar tien
tallen kilometers lager op de grond.
Voor het overwinnen van de
zwaartekracht is een zekere hoeveel-
H. D. Een dienstbode is ver
plicht tegenover derden te zwij
gen over aangelegenheden, die de
huishouding van haar werkgeef
ster raken. Zij zal er dus voor
moeten zorgen deze huishouding
niet „over de straat" te brengen.
Tegenover de strafrechter kan zij
zich echter niet op een verscho
ningsrecht beroepen.
P. R. Ten principale lijkt het niet
juist, dat de huiseigenaar, nu de
gootsteen op een dergelijke wijze
kapot is. een deel van de kosten
op U wil verhalen. U zoudt U tot
Bouw- en Woningtoezicht kunnen
wenden, maar het is niet zeker,
dat in een dergelijk geval aange
nomen wordt, dat hier sprake is
van een ernstig euvel. Probeer
dan met de eigenaar samen tot
een oplossing te komen.
D. C. E. De overbruggingsrege
ling is voor gehuwden in het al
gemeen gebaseerd op 80% van het
laatst verdiende loon. Het kan
echter voorkomen, door allerlei
omstandigheden, die zich moeilijk
voor een omschrijving lenen, dat
een andere regeling moet worden
toegepast. Bij de Gemeentelijke
Dienst voor Sociale Zaken zal men
gaarne inlichtingen verstrekken
waarom een afwijking van de ge
wone regeling is toegepast.
K. K. Wanneer er sprake is van
nieuwe inwonenden, mag de huur
prijs opnieuw door de huiseigenaar
worden vastgesteld. In hot onder
havige geval kan de oude huur,
dus zoals deze was voor 1 Januari
van dit jaar, worden verhoogd niet
met 15%, maar met 23%%.
FRANK SINATRA, held van de
bakvissen, gaat in Hollywood
over de tong. Hij wil namelijk
scheiden van de vrouw, die
twaalf jaar met hem was ge
huwd. Als zijn toekomstige echt
genote wordt genoemd Ava
Gardner (rechts)
Schiet een pijl af. Hij stijgt,
krijgt een steeds geringere snelheid
en valt dan terug. Schiet hem har
der af. hij zal hoger stijgen en het
zal langer duren voor hij terug
komt. Maar hij valt ten slotte weer
neer. Wiskundigen vinden het nu
heel gemakkelijk om uit te rekenen
hoe hard hij moet gaan om niet
meer terug te vallen: de snelheid
moet ruim 11 km per seconde zijn.
Jules Verne liet zijn maanreizigers
in een kogel afschieten, maar dit is
om verschillende redenen onmoge
lijk Dan blijft er slechts één me
thode over, die van de vuurpijl, de
raket, zoals de Duitse V-2 er een
was.
Verbrandingsgassen spuiten achter j
uit de straalpijp en stuwen de ge-
hele machinerie voort. Het principe
is eenvoudig genoeg, maar praat ons 1
niet van de constructieve en andere
problemen die er in de practijk bij
komen kijken! Om de vereiste kracht
op te wekken moeten in een enkele
minuut tonnen en tonnen brandstof
verbrand worden. Het is dan ook de
bedoeling dat de raketmotor slechts
zo lang werkt als nodig is om de
ontsnappingssnelheid te bereiken.
Naar sommiger berekening zou
de motor van een bemande maan-
ï-aket slechts acht minuten behoe
ven te werken. De rest van de tocht
zou een vrije val door de hemel
ruimte zijn langs een nauwkeurig
tevoren berekende baan.
Vier dagen onderweg
Vier dagen duurt de tocht naar
de maan. Maximaal. Voor de lan
ding op de maan moet de snelheid
natuurlijk weer afgeremd worden.
Dit doet men door de motor op
nieuw te laten werken, maar nu
met de straalpijp naar de grond ge
richt.
Dit kan allemaal heel aardig be-
rekend en op boeiende wijze be-
De raket in stelling op de maan,
gereed voor de terugtocht naar
de aarde
schreven worden, doch er is maar
één vervelend ding bij: het kan na
melijk niet. Er bestaan geen brand
stoffen die een zo snelle gasstraal
kunnen geven als nodig is voor het
bereiken van de vereiste eindsnelheid.
En men kan bij een gegeven con
structiegewicht niet genoeg brand
stof meenemen.
De V-2 bereikte een maximum
snelheid van 5000 km per uur en
de beste hedendaagse raketten mis
schien 8000 km. Maar wij hadden 11
km per seconde nodig. Dit is 40.000
km per uur, als u dat meer zegt, en
dat is nogal iets.
Atoomenergie? Het woord is ge-
Groente draait door
Dezer dagen las ik het bericht,
dat de op de Vcnlose veiling aan
gevoerde sla wordt doorgedraaid
omdat zij geen 2 ct per krop op
brengt. Dit is echter afwijkende
sla. die een doorgeschoten randje
of luizen heeft. De eerste kwaliteit
bracht 3 Va op. Op diezelfde
veiling echter zijn vorige week
dagelijks 70 a 80.000 kilo asperges
aangevoerd tegen 238 tot 2.75
per kilo, die door Duitse fabrieken
werden gekocht. Dat leest men ech
ter niet in de krant, waarin even
min iets stond te lezen omtrent de
prijzen van bloemkool en peen.
En zo gaat het nu altijd. Zit in het
een of ander artikel de klad. dan
schreeuwen de tuinders moord en
brand en staat de ganse pers er
vol van. Is de groente echter pe
perduur en kan een arbeider een
behoorlijk maal groente niet be
talen. dan hoor je niets De an
dijvie kosttte verleden week Za
terdag 50 ct. per kilo inkoop. Daar
moet dc groenteboer dan nog wat
aan verdienen.
J. v. BEEKUM
(Juist omdat groente een duur ar
tikel is, voor velen schier onbetaal
baar, ts het doordraaien van partijen
die toevallig de tuinders geen winst
opleveren sociaal onverantwoord.
Dit en niets anders dan dit is de
reden, dat op het feit, dat er alweer
voedsel wordt vernietigd, nooit ge
noeg de aandacht kan worden ge
vestigd)
Niet consequent
Mij komt de politiek der Ver
enigde Staten ten opzichte van
China weinig consequent voor.
Men heeft Rood-China in de kwes
tie Korea tot agressor verklaard
Accoord. De consequentie daarvan
kan m.i niet anders zijn, dan dat
men deze agressor ook op eigen
terrein aanvalt: in Mandsjoerije én
in China. Dit doet men niet. want:
president Truman wil geen derde
wereldoorlog. Waarom is men er
bij die tweeslachtige houding eigen
lijk op tegen, dat China lid van de
Verenigde Naties zou worden?
EEN ABONNEE
I
W eekkaart-m isère
Weekkaarten zijn op de stations
van de N.S. verkrijgbaar op Zater
dagen en des Zondags tot 10 uur
's avonds. Is dat speciaal in de
j zomermaanden geen maatregel,
waardoor talloze vacantiegangers.
die aan het einde van hun uitstapje
op Zondagavond met de laatste
trein in hun woonplaats aankomen
ernstig worden gedupeerd? Zij
kunnen geen weekkaart meer voor
de komende week kopen en wan
neer zij 's Maandags met de eer
ste gelegenheid naar hun werk
reizen wat ook zeer velen doen
kunnen zij het evenmin. Zij
hebben die eerste werkweek na
hun vacantie extra reiskosten ten
zij zij hun toch al zo spaarzaam
toegemeten vacantietijd bekorten
i Is er niet een wat soepeler regeling
mogelijk?
G. J. I
Ambonezen en Apri
Met verwondering las ik in dc
krant een verklaring van kolone'
1 Van Santen, dat de Ambonezen
op Java niets te duchten hadden
Op Zaterdae 19 Augustus werd
een auto van de militaire busdienst
Tandjong-Timur-Djakarta, waar
op zich Ambonese militairen be
vonden, door de Apri beschoten.
I waarbij twee Ambonezen werder.
i "ewond. Wat de goede verstand-
1 houding tussen K.L. en Apri be
treft: begin September 1950 stond
sergeant D. in Djakarta te liften
Op een gegeven moment stopt eer
auto met Apri-militairen, die hem
met een stengun beschoten. Dc
Apri-militairen reden weer door
De sergeant heeft hierdoor zijr
been verloren. Ik heb dit zelf mee
gemaakt. Er zouden meer feiten t<
noemen zijn.
W. L. HOFMAl
Fel geschrift, dat
verontrusting
zal wekken
deringen in te voeren, dan zal langs vattingen de mensen van de kerk
vreedzame weg niets bereikt wor- afstoten, dat priesters door slap op-
den. Dan zal er een tweede Luther treden, te grote weelde en over-
opstaan." daad, door zich te isoleren van de
De toon is ,.anti-clericaal". In die grote massa der parochianen de
bizondere zin dan, dat hier gespro- godsdienstige onverschilligheid in
ken wordt vanuit het overigens ook de hand werken." Niemand durft
door de schrijvers betreurde „anta- echter rechtstreeks klagen: „in deze
gonisme tussen de priesters en de aangelegenheid speelt aan de kant
De heer Ghiele Franckens in vrij korte tijd bewust geworden van het volk een vage maar sterke
•7r.11 mor» Ho rnnmc-kathnlipkf1 katholieke leken." Hier treft reeds vrees mee voor talloze complicaties,
zou men cte rooms KatnoneKe dadelljk de overeenkomst tussen tot en met broodroof en tenslotte
Thijs Booy kunnen noemen. Booy cn Franckens: beiden verwij- een bange vrees voor „zonde". Vele
Wierp laatstgenoemde zijn ten de „herders", dat zij met meer Nederlandse priesters genieten „een
F T i i_„„„ zijn opgewassen tegen de taak. die zo grote welstand, dat ze liberaal
„Kerk en Jeugd als een Knup- hun ]n dit veranderend tijdsge- zijn geworden Het hoogste ideaal
pel in het gereformeerde hoen- wricht is gesteld. van menige jonge kapelaan is een
derhok, eerstgenoem
de zal wellicht met
zijn „De Kogel door
de Kerk" in de kring
zijner geloofsgenoten
niet minder verontrusting
wekken.
I Dit boekje, „een zeer ernstig
woord tol alle katholieken van Ne-
Pastoors die allang de zeventig een
gepasseerd zijn en eenvoudig niets
meer kunnen, blijven „zitten"'. Pas
toors houden uit sleur spreekuren op
een ochtenduur, zo dat uiteraard
niemand die werk heeft hen kan
derlandis gegroeid uit een kring bezoeken Zij spreken „prullerig" en
mooie pastorie, goed ge
meubileerd, een parochie
waarvan zij weten, dat
het er goed is van eten
en drinken. Hoe dikwijls
hoor ik: die en die heeft
maar geboft, hij heeft
aardig spulletje gekregen."
van twintig jongere katholieken, die
blijkens het „Voorwoord" reeds in
i 1935 bijeen kwamen om „eens ern
pennen hun predikaties
„een prekenboekje van
nul." Zij handhaven kerkboeken in
stig te spreken over conservatisme, „onwerkelijke, zalvende taal" ge-
sleur. dorpmei, sepotisme en ver- schreven. Zij weren de arbeider uit
starring" in hun kerk. Al die euve- de kerkbesturen. De klasse-indeling
len constateren zij thans, na de bij huwelijken en begrafenissen
tweede wereldoorlog, nog. Vandaar geeft aanstoot. Het huisbezoek
hun geschrift, dat zich richt tegen wordt verwaarloosd. Parochiestruc-
„een verkeerde practijk in de gees- tuur en parochiezielszorg zijn volko-
telijke bediening."
1 De toon is fors.
men verouderd.
,,In deze tijd is het fout, erger dan
I nu maar eens door de kerk. als het een misdaad, dat conservatieve oude
I nu niet gelukt om radicaal veran- pastoors door hun eigenzinnige op-
Steeds weer spreekt „De kogel
door de Kerk" op de klasse-indelin
gen in de kerk: „Op de dag van het
huwelijk, terwijl het bruidspaar al
op het altaar zit, ontdekt de pastoor
dal er meer zangers op het koor
over uit zijn dan een derde klas-Mis toelaat,
het jaar Hij weigert de dienst voort te zet
ten als niet eerst die zangers van het
koor gaan Te veel jongemannen
worden priester die voor dit hoge
ambt eigenlijk niet geschikt zijn.
„Men denke eens aan de godsdien
stige belangen van het volk." Demo
cratisering van de parochiegemeen
schap wordt bepleit.
Bij alle critiek spreekt uit „De
Kogel door de Kerk" toch dezelfde
warme liefde tot de Kerk, zoals zij
idealiter zou moeten zijn, die ook
E Aga Khan zegt U Of de
erfgenamen van Rockefeller. Of
iemand dichter in onze buurt
Wij kennen wel iemand. En zou
den wij het niet anders en
beier inrichtenEen versje
van ae kleuterschool dal een lang
leven blijkt te hebben U kent
het vast ook luidt:
„O jongens, als ik rijk was,
,Jk wist wat ik dee
Maar als je dat zingt, ben je
vijf en is het leven vanzelfspre
kend en zonder zorgen. Nu we
ten wij het niet meer zo goed
Als U hiertegen protesteert, want
U zoudt het wèl weten, waarom
zit Uruguay dan vol met vlucht-
kapitaal' en verbitteren de meest-
benijden vanwege de hoge belas
tingen9
In Boymans hangt het portret
van een twaalfjarige schooljon
gen uit 1531 Als levensles heeft
Jan van Scorel, de schilder, er in
het Latijn onder gezet:
„Wie is rijk? Die mets begeert.
Wie arm? De gierigaard."
Dat is uiel wijs, maar ook ne
gatief. Wie goed spiegelschrift
kan lezen, ziet dat de schooljon
gen op het stuk papier in zijn
hand heeft geschreven
„God geeft alles en bezit toch
niets minder".
Een geloofsuiting. Ja: ook po
sitief ware rijkdom.
F OBERMAN.
een Thijs Booy tot zijn optreden
noop'e Wij wachten de uitwerking
van het fel geschrift met belang
stelling af.
Advertentie (I M
aambeieniAIE
makkelijk uitgesproken! Maar hc'.
wordt hier niet zo iets als de atoom
krachtbron voor schepen en vlieg
tuigen, waaraan reeds daadwerke
lijk wordt gewerkt. Ook in die rich
ting is nog niet zo heel gauw een
oplossing te zien.
Kunstmatige maan
Er zijn principieel twee uitwegen
denkbaar. In de eerste plaats kar
het overblijvende gewicht beperkt
en daardoor de eindsnelheid opge
voerd worden, door een aantal ra
ketten aan elkaar te koppelen en
deze achtereenvolgens nadat ze
dienst hebben gedaan, af te werpen.
De tweede methede is een tussen
station in de ruimte tol stand te
brengen. Het merkwaardige is. dat
dit laatste veel fantastischer klinkt
dan het in werkelijkheid is. Het is
theoretisch mogelijk om een raket
een zodanige snelheid te geven, dat
zij „ten eeuwigen dage" om de aar
de blijft cirkelen als een tweede
maan.
Het tussenstation buiten de at
mosfeer zou de ruimtevaart enorm
vergemakkelijken beter gezegd,
de oplossing daarvan naderbij bren
gen maar het tot stand brengen
er van is op zichzelf toch wel weer
een project van ontzagwekkende
proporties. Het ruimtevaartprobleem
is niet alleen in physisch opzicht
van astronomische aard, hetzelfde
geldt voor de cijfers, die de finan
ciële kant van de zaak laat zien....
Daarom lijkt het verstandig om
voorlopig nog maar helemaal niet
aan bemande maanraketten te den
ken. Onoverkomelijk echter zijn dc
honderden moeilijkheden, waarvan
wij er hier slechts enkele niet meer
dan aangestipt hebben, in principe
niet. Er schuilen in dit gehele vraag
stuk geen fundamentele onmo
gelijkheden. Daarom wordt er dan
ook nauwelijks meer aan getwijfeld,
dat het eens zal komen. Toeristen-
reizen naar de maan zullen nimmer
plaats vinden. Er zullen ook nooit
kolonies gevestigd worden Maar uit
wetenschappelijk oogpunt zal dit al
les in vele opzichten hoogst belang
rijk worden.
J. DE GROOT
