De weg naar Soest, een bron
van velerlei klachten
Sint Nicolaas maakt reclame
FILMS IN AMERSFOORT
Cor de Groot, pianist
van onze tijd
„Het licht dat verdween"
in Grand-théatre
Nieuwe rijksweg en (vooral) de
tunneh moeten uitkomst
brengen
Van kijkspel
voor kinderen
naar
surrealistische
taferelen
(en gauw
weer terug)
„Soesterkwartier"
op 2e plaats
4
Zaterdag 1 December 1951
Voor de verbinding met Soest is misschien de naam ,.Weg der Zuchten"
xvel toepasselijk, want op deze belangrijke uitvalsweg is het eigenlijk maar
een troosteloze toestand. Ja, de toekomstPas. wanneer straks de
tunnel bij de Gasfabriek gereed zal zij", hau men zonder hinder te heb
ben van het spoorwegverkeer langs een behoorlijke route de nieuwe Rijks
weg Baarn—Hoevelaken bereiken. Overigens zal deze Rijksweg wel eerder
gereed zijn, dan de tunnel, want als cr geen tegenslag komt zal deze auto
baan midden 1952 voor het verkeer worden geopend, zodat het verkeer
rond de bebouwing van Soest, Soestdijk en Baarn kan worden geleid.
Soesterweg bereikten. Deze oude
weg, die velen nog wel gekend heb
ban, doch waarvan na de bouw van
het Soesterkwartier niets meer te
bespeuren valt. liep van hier naar
het dorp Soest en verder. Het rij
wielpad, dat vanaf de Vreelandstraat
naar Soest loopt, ligt nog langs de
„oer"-weg.
Toen deze primitieve weg niet
meer in de behoefte kon voorzien,
werd net als nu, een geheel nieuwe
baan gebouwd. Niet meer via de
Brouwersstraat. maar rechtuit,
rechtaan, werd die gelegd. Hierbij
willen wij opmerken, dat het ty
pisch is. dat die aloude wegsplit
sing tussen oude en nieuwe weg,
ondanks de stadsuitbreiding en de
aanleg van spoorwegen, nog steeds
op de Snouckaertlaan aanwezig is!
Bij de P. Pijpersstraat kwam men
op de huidige Soesterweg, na eerst
ter hoogte van het Smalle Pad een
Tol gepasseerd te zijn. Een nieuwe
weg kostte geld en wegenbelasting
was er nog niet. De kronkel bij de
spoorwegkruising aan „De Enk"' was
er natuurlijk óók nog niet, maar
wel lag er vlak bij De Bund, ter
hoogte van ..Vosseveld" weer eèn
Tol. Teneinde de Engeberg en de
Lazarusberg te vermijden, kwam
de weg met een wijde boog Noord
waarts door het dorp Soest naar
Soestdijk te lopen en het is juist
dit weggedeelte, dat de weggebrui
kers grijze haren bezorgt, want niet
alleen is het er ontzettend druk,
maar bovendien is het er ook ake
lig smal!
Door de aanleg van de spoorwe
gen werd deze nieuwe verbindings
weg met Soest op twee plaatsen
doorsneden. De doorsnijding bij „De
Enk" was van weinig belang voor
wat betreft mogelijk oponthoud voor
gesloten spoorbomen, zij het dan
ook, dat er een hinderlijke kronkel
bij kwam. waardoor de overweg als
een „Spoorweg-Sinterklaas-verras-
sing" listig achter een scherpe bocht
verborgen werd. Erger was het, dat
de Soesterweg vlak bij de stad ra
dicaal doormidden werd gebroken,
doordat daar het station kwam te
liggen.
Lange tijd heeft het interlocale
verkeer zich moeten behelpen met
de overweg voor de Nijverheids
straat, totdat- omstreeks de opening
van het nieuwe station, de aanleg
volgde van de Barchman Wuytiers-
laan en de Birkhovenweg, waardoor
een nieuwe en veel gunstiger ver
binding met Soest verkregen werd,
een verbinding waarover wij nu,
Fouten van verleden
wreken zich
Zolang de tunnel er niet is. zit
ten wij met de overwegen bij de
Vlasakkers en de Nijverheidsstraat,
die beide een doorn in het oog van
iedere weggebruiker zijn. Toen de
ze overwegen gemaakt werden lie
pen er nog maar weinig treinen,
zodat er niet aan gedacht werd via
ducten te bouwen en toen by de
Vlasakkers in de twintiger jaren
een viaduct noodzaak werd. kwam
het Rijk met de mededeling, dat het
heus niet zo lang zou duren vóór de
nieuwe weg er zou zijn en dan was
het wellicht beter een vrije kruising
op een andere plaats te bouwen.
Ja, als.
Hoewel het natuurlijk een be
hoorlijk bedrag extra gekost zou
hebben, ware het toen misschien
beter geweest, indien men had ge
zegd: „Men kan het één doen, zon
der het andere te laten", want dan
hadden wij niet ruim vijf en twin
tig jaar lang deze onhoudbare toe
stand gehad!
Zo zien wij alweer, dat de hin
derpalen. waarvan wij nu zo'n last
hebben, ontstaan zijn door fouten in
het verleden, zodat wij het verleden
moeten kennen, teneinde het heden
beter te begrijpen.
Dat verleden moeten wij ditmaal
niet zoeken in de tijden van Ro
meinen en Batavieren, want toen
liep er misschien wel een pad door
de onherbergzame streken tussen
Amersfoort en 't Gooi, doch dat
kan nooit van veel belang geweest
zijn. Amsterdam was er ook nog
niet, zodat daar ge-en trek heen
kon zijn. Neen. het eerste belang
van een weg ter plaatse kwam pas
in dc tijd der graven, toen de stad
Naarden. later ook de stad Baarn.
van belang begon te worden, ter
wijl tenslotte in de 17e eeuw de
stad Amsterdam het bestaan van
een goede handelsweg noodzakelijk
maakte.
Als wij nu in de richting van
Soest Amersfoort verlaten, "rijden
wij over de B.W.-laan. wachten wij
eventueel een poosje voor de over
weg en komen via de Birkhoven
weg by „Birkhoven" met een scher
pe bocht op de Soesterweg uit.
Lang geleden
Oorspronkelijk was dat heel an
ders. Tcon gingen wij direct bulten
de Utrechtse Poort rechtsaf en kwa
men via de huidige Snouckaertlaan
en de Brouwersstraat op de Punten
burglaan uit, aan het einde waar
van wij bij „Puntenburg" de (oude)
PUNTENBURG aan de Oude
Soesterweg omstreeks 1803. Naar
een kopergravure van T. Apel
doorn uit het Museum Flehite.
na vijftig jaar, alweer steen en been
klagen!
Hoopvol kijken wij nu uit naar
de tijd dat de tunnel en de Rijks
weg klaar zullen zyn. waardoor wij
weer ongeveer langs dezelfde zijde,
als in de tijd van de Graven en de
Valkenjachten, de stad zullen ver
laten in de richting van Soest.
J. H. E. REESKAMP
„Vergulde Wagen"
wint van
„Centraal"
(Van een onzer verslaggevers)
Over het algemeen kenmerken de
ontmoetingen tussen de cadreteams
van „De Vergulde Wagen" en het
Soesterdijker „Centraal'' zich door
grote wedstrjjdspanninr en echte
biljartsfeer.
Dc Vrijdagavond in Hotei „Tér-
minus'' aan de Stationsstraat ge
speelde wedstrijd tussen beide
teams was hierop een uitzondering.
In de eerste partij, tussen Breg-
man en Waasdorp ging de strijd,
hoewel Waasdorp steeds in het
offensief was, vrijwel gelijk op. Dc
Soestdijker kon tenslotte, zonder
van zijn voorgift van vijftig caram
boles gebruik behoeven te maken,
de winst voor „Centraal" boeken.
Daarna werden twee partijen ge
lijk gespeeld. De beide rivalen
Verkerk en Steffen brachten niet
de vechtlust op. die wij van hen
gewend zijn. De Centraal-speler
nam een voorsprong, die, naarmate
de partij vorderde groter werd en
bij de 25ste beurt zelfs veelbete
kenend werd. Toen hij echter daarna
door vijf nullen Steffen de kans
gaf in te lopen, nam deze die
kans waar om zijn achterstand in
een voorsprong om te zetten. De
Amersfoorter had de smaak te pak
ken gekregen en ging goed door.
Met een. in de 34ste beurt ge
speelde slotserie van 27 caramboles
bracht hij de partijen op gelijke
voet (22).
De partij tussen Hietink en
Waasdorp, die. door ziekte van
Voskuilen, twee partijen moest
spelen, was intussen ook al ver
gevorderd. Zonder dat de spelers
tot grootse prestaties kwamen ging
de strijd gelijk op. Weliswaar had
Waasdorp steeds een kleine voor
sprong, doch deze was geenszins
beslissend. Hietink kon. in een
moment van spanning, toch de
winst naar zich toehalen, zodat
Vergulde Wagen I een 4—2 over
winning boekte.
Steffen
Verkerk
Bregman
Waasdorp
Hietink
Waasdorp
Een goede speelfilm met een
probleem als kern
..Bright Victor}" (Het licht dat
verdween) zal de bezoekers de
komende filmweek in het Grand
Theater zeker boeien. Het ls een
film met een probleem: Hoe staat
een man, die blind uit de oorlog
komt, tegenover het leven en wel
ke moeilijkheden wachten hem in
Advent
Nu begint weer die gezellig
ste aller maanden, de maand
vol kleine ontroering cn vrien
delijke liefdadigheid, de maand
van de Gods-vrede over veel
strijd, van de betere bedoelin
gen en het heimwee naar een
ander leven.
Aan het begin van die tijd
staat bij ons, als een groteske
voorloper. Sinterklaas. Hij heeft
het geheim van deze maand ge
lijk geschakeld, platgetreden,
tot cadeau-stelsel verwerkt, ge
rationaliseerd. Het is een vrien
delijke en kostelijke grap ge
worden. waarin al de spannin
gen van oordeel en genade
worden verwerkt in het wit en
zwart van de Sint en zijn
knecht. Als zodanig een uniek
festijn, en die waarachtige zin
voor humor heeft, kan er zich
met vreugde in verliezen. Jam
merlijk echter de mens. die
meent, dat deze koninklijke
narrengrap de werkelijkheid
van Advent zou benaderen. Die
in het caricatuur niet meer de
grap herkent. En gelukkig, wie
van de grap kan opzien naar
de zoveel heerlijker werkelijk
heid. Want het Sint Nicolaas-
feest is het feest van mense
lijke gerechtigheid, waarbij de
deugdzame mensen worden be
loond en de ondeugende mensen
oestraft. Maar Advent is het
begin van het Feest van de
efde van die God, Die het ver-
rene zoekt en de zondaar redt.
v. E.
Abbott en Costello
in City
De lachende mensen, die het City
Theater verlaten, weten werkelijk
niet of zij alleen maar hebben ge
noten van Bud Abbot en Lou Cos
tello. dan wel ook van Charles La-
mont's onbegrensde fantasie bij de
samenstelling van de film ..Abbot
en Costello ontmoeten de Onzicht
bare Man".
De films met deze komieken zijn
veelal een aaneenschakeling van on
betekenends grollen, waarbij alleen
maar de bedoeling voorstaat de
mensen te laten lachen. Welnu, zo
is het niet met de film, die deze
week in City draait. De filmregis
seur Charles Lamont heeft een wer
kelijke. griezelige, onzichtbare man
geschapen, wiens aanwezigheid men
niet anders opmerkt dan door zwe
vende cigaretten. staande kleding
stukken zonder inhoud, een rijden
de auto zonder iemand achter het
stuur, maar vooral ook door de on
zichtbare vuist van de onzichtbare
man, die grote boksers knock out
slaat. De griezeligheid wordt ech
ter steeds weer weggevaagd door
de zotte reacties van Lou en Bud,
die als „echte" detectives, pas af
gestudeerd, niet weten of zij de be
langen van de griezelige man. of
wel van de politie, dan wel van een
misdadigersbende zullen dienen.
Zeker is. dat zy de filmbezoekers
van dienst zyn. want deze verma
ken zich uitstekend.
Fascinerend van muzikale geladenheid
UTRECHT. Vrijdagavond
Cor de Groot (spelend in de
Meester-pianistensene) is typisch
een pianist van onze eeuw (in de
beste zin). Niet omdat in het for
tissimo zijn toon zakelijk od het
koude af is, maar omdat hij,
in tegenstelling met het ideaal van
voorbije romantische tijden, een
kunstenaar is. die zichzelf niet
zoekt. Dat komt zijn programma
ten goede. In afwijking van wat te
doen gebruikelijk is, biedt hij Klas
sieken, Romantici en Modernen en
niet slechts paradepaarden. Hoe
wel de onvermijdelijke Chopin te
genwoordig was. lag het zwaarte
punt, wanneer wij het pu
bliek opvoedend element als cri
terium nemen, op Mendelssohn's
Variations sérieuses. Albeniz' Ibe
ria (le band) welk een meester
was deze Spanjaard! en karak
terstukken van Mompou en de
Falla. Zo men wil was Beethovens
Sonate opus 31 no. 2 eveneens een
goed gerichte stap (geen Pathe-
tique, geen Mondschein!).
De Groot's pianistieke prestatie
is ongelofelijk knap. vaak fascine
rend door muzikale geladenheid.
Men wordt ongemeen geboeid, de
ganse avond ook al handhaaft zijn
weergave zich niet immer op het
hoogste niveau. Zijn objectieve
toonvorming de brute kracht er
bij inbegrepen tekent Beetho
ven in alle klaarheid en strakte,
Beethoven ten voeten uit. Deze
speeltrant is voor Chopin (en ze
ker voor de Berceuse) minder ge-
eigend. Wel wat de verzorging dei-
details betreft, maar niet op het
punt van tederste innigheid.
Maar dat ook het sentiment uit
de Groot's spel kan spreken, trof
bijzonder in de variaties van Men
delssohn. met name in die, waarin
de dynamiek niet het uiterste
vroeg, en na de pauze in Anda-
luzza en Cubana van de Falla.
Slechts de buiging, welke de Groot
door het spelen van de Vuurdans.
in de richting van het publiek
maakte, stoorde mij na deze toon-
gedichten.
In Albeniz en Mompou miste
men nu en dan de brandende
Spaanse hartstocht. De Spaanse
muziek is een gebied waarin dit
type pianist geen volstrekte heer
schappij kan bezitten.
Overigens valt de Groot niets
dan lof toe. niet slechts om zijn
prachtig spel, maar zeer zeker om
het feit dat hij zijn bijzondere gave
in dienst stelde van een veelzijdige
taak.
Er was veel publiek en veel ap
plaus. Even onvermijdelijk als Cho-
pin-op-het-programma. waren dan
ook twee toegiften. (Granados en
Albeniz.
HENK STAM
de burgermaatschappij.
De gewonde krygt een psychi
sche schok als hij in het hos
pitaal tot de ontdekking komt, dat
het licht uit zijn ogen is verdwe
nen. Die moet hij eerst te boven
komen. Dan moet hij klaar ge
maakt worden voor de maatschap
pij. zijn andere zintuigen moeten
zo veel mogelijk de taak van zijn
ogen overnemen cn hij moet ook
psychisch gehard worden. Een
revalidatie-centrum zorgt daar
voor. Maar tenslotte wacht de
maatschappij zelf en daar moet
de ge-Revalideerde Invalide ten
slotte tonen wat hij waard is.
Dat dit probleem in een Ameri
kaanse film met de nodige roman
tiek omhangen wordt spreekt van
zelf. Wij krijgen het verhaal van
Larry, wiens meisje op hem heeft
gewacht, maar tenslotte niet de
kracht op kan brengen verder
met een blinde door het leven te
gaan. Een ander meisje neemt die
taak dan over.
Die laatste ontwikkeling geeft
de optimistische kant aan de film,
die de vele aangrijpende momen
ten moet verzachten, maar die in
de wereld buiten de film jammer
genoeg niet altijd aanwezig is.
Al met al is „Het licht dat ver
dween". daardoor niet alleen een
probleem-film maar ook een zeer
goede speelfilm geworden, die
(vooral door Arthur Kennedy en
Peggy Dow) voortreffelijk wordt
gespeeld, die dikwijls ontroert en
die toch wel even langer in de
herinnering blijft dan de meeste
verhalen uit het land der cellu-
loid-romantiek.
Dc strjjd voor de eerste klasse U-
brc tussen de Amersfoortse biljart
clubs „Soesterkwartier" en „Metro-
pole" typeerde zich meer door wed
strijdspanning dan goed spel. Het
eindresultaat was zeer belangrijk
voor de tweede plaats in deze afde
ling. waarin het Baarnse Ons Ge
noegen II als goede kanshebber aan
de kop gaat.
Veldman en Claassen. die elkaar
nogal eens in wedstrijden ontmoeten
en steeds levendige partijen te zien
geven, konden geen van beiden erg
op toeren komen. De Metropole-spe-
ler begon uitstekend en nam dan ook.
een aardige voorsprong. Hij had ech
ter een bepaald slechte eindspurt en
Claasran greep de kans die hem
werd gegeven, zonder evenwel ook
daverende dingen te doen. Het werd
een eerste overwinning voor het
Soesterkwartier.
IJzendoorn kon deze winst niet
consolideren en moest in Wery Sr..
die een productieve bui had. zijn
meerdere erkennen.
De beslissende partij tussen Schu
ring en Plateel werd kennelijk be-
invloed door de wedstrijdspanninc.
Plateel, die anders met gemak de
voor hem voorgeschreven carambo
les kan spelen, kwam niet op dreef,
en het was meer daardoor, dan door
goed spel. dat Schuring ook deze
partij voor het Soesterkwartier tot
winst kon brengen.
Met deze overwinning heeft „Soes
terkwartier I" zich een uitstekende
tweede plaats verzekerd.
Claassen 150 150 45 22 3.33
Veldman 170 157 45 28 3.48
IJzendoorn 150 100 32 36 3.12
115 115 32 12 3.59
150 150 47 15 3.19
115 90 47 8 1.91
Wery Sr.
Schuring
Plateel
Zakkenroller op de markt
Op de Hof ls gisteren tijdens de markt
weer een zakkenroller aan het werk ge
weest Een huismoeder kwam bij de poli
tie vertellen, dat ze uit haar boodschap
pentas een portemonnaie miste met acht
tien gulden er in.
Concurreren gold vroeger als
min of meer onfatsoenlijk
(Van een onzer verslaggevers)
In het grote Brusselse warenhuis „Au Bon Marché"
werd vorig jaar omstreeks half November een hoge
staatsie-trap gebouwd, die dwars door de brede en
flonkerend geïllumineerde lichthal naar een der bo
venste verdiepingen voerde. Nieuwsgierige klanten,
moeizaam naar boven geklauterd, kwamen terecht
voor de troon van een in praalcostuum gestoken St.
Nicolaas, die zijn bezoekers met een allerbeminnelijkst
gebaar verwees naar de enorme geschenken-afdeling,
welke zich achter zijn met kostbaar fluweel beklede
rug uitstrekte. Zelfs uit het buitenland kwamen re
clamechefs van andere warenhuizen naar het inge
nieuze bouwwerk kijken. Maar wellicht had ook nog
geen van hen ooit zó goed vorm gegeven aan de zin
van het feest, waarvan de goedheilig man het onsterfe
lijke en onveranderlijke middelpunt is. Even onver
anderlijk als hetgeen vooraf gaat aan het heerlijk
avondje: het geheimzinnig pakjes maken, de verwach
ting die de harten vervult, de drukte in de straten,
de reclame ja, zelfs de reclame!
Want hoe groots en geraffineerd
de constructie van de Brusselaar
ook was, eigenlijk betekende zijn
steile trap al evenmin iets nieuws
onder de kille Decemberzon. Ten
slotte plaatsen simpele advertenties,
prijslijsten en affiches u. zij het dan
in gedachten, voor net zo'n obstakel
met tenminste evenveel treden.
Waarlangs u dient op te klimmen
naar de vereenzelviging met de
milddadige Madrileense monseigneur.
Een krappe portemonnaie, een "beet
je wantrouwen jegens de vreugden
van het geven en al gauw blijft
u halverwege steken en heeft alle
reclame geen cent geholpen. U niet
en de betrokken winkeliers niet,
die echter altijd nog wel wat hulp
troepen achter de hand hebben:
uw bloedeigen kinderen.
Sedert wanneer?
Altijd, ja. sedert wanneer eigen
lijk? nodigen de neringdoenden
elk jaar weer de burgers uit om
zich in h u n zaken van een ereplaats
onder het goedhartig Sinterklazen-
dom te komen verzekeren. Ruim
een eeuw geleden was er van zulk
een reclame maken nog geen spra
ke. Wat extra bedrijvigheid in win
kels en werkplaatsen was alles, wat
op de naderende feestdag duidde.
Wanneer Hildebrand, zoals hij in
zijn Camera Obscura vertelt, in de
Sinterklaastijd op bezoek gaat bij
een bevriende koekebakker om er
een verguldpartijtje mee te maken,
vindt hij in en om de winkel niets
waaruit van bijzondere aanbiedin
gen blijkt. Een uithangbord met
het opschrift ,.H. P. de Groot. Alle
zoorten koek cn kleyngoed" is alle
reclame, die op het smalle geveltje
te zien is. Voor de brave bakker
was dat ook meer dan genoeg, want
in die dagen had iedere ambachts
man en winkelier zijn vaste klan
ten, van wie hij waaratje wel wist
wat ze nodig hadden. En concurre
ren gold nog als min of meer on
fatsoenlijk.
Alleen boekverkopers
De enige, die toentertijd misschien
eens wat reclame maakte, was de
boekverkoper. Doch dat gebruik da
teerde al van eeuwen her. Het boek
was immers een van de zeer wei
nige massa-producten, waarvan, se
dert de boekdrukkunst de hand
schriftkunde had verdrongen, moei
lijk meer één exemplaar op bestel
ling kon worden geleverd. Om de
gunsten van de koper begonnen de
winkeliers eerst recht met enige
ijver en door middel van de recla
me te dingen, toen de industriali
satie zo'n vlucht had genomen, dat
allerhande goederen in grote hoe
veelheden op de markt kwamen.
De tweede helft van de vorige
eeuw was echter al een flink eind
op streek voor zij op enigszins grote
schaal begonnen te adverteren, ook
ter gelegenheid van het Sinter
klaasfeest; voor zij ontdekten, dat
zoals een Amerikaanse circusdi
recteur het placht uit te drukken
de drukinkt het bloed van het za
kenleven is.
Ook toen al waren de annonces
veelal korte opsommingen van de
begerenswaardige goederen, die men
in de uitstalkasten in overdadige
hoeveelheden kon vinden en waar
heen men toch vooral de lieve
jeugd diende mee te nemen. Ene
heer Sinkel, de beroemde, bleek er
in een courant uit de jaren negen
tig trouwens de voorkeur aan te
geven, alleen zyn naam ter grootte
van flinke chocoladeletters op dc
advertentie-pagina te zetten, met de
toevoeging: „Zie étalage. Zie éta
lage", geflankeerd door twee zwar
te wijzende handjes, waarmee der
gelijke krantenbladzyden destijds
bezaaid waren. Een andere winke
lier deelt de clientèle mede. dat er
is ontvangen: „Eene grootste ver
scheidenheid kinderspeelgoed als:
Stoomsporen, Mécanique-sporen,
Locomobiels, de nieuwste Kinema-
tographen gecombineerd met Too-
verlantaarns, Karren met Paarden
enzovoort".
Korte opsommingen
En u ziet ze natuurlijk al voor u,
de jongens en meisjes, die zich ver
dringen voor de uitstalkasten, waar
in de suizende gaslampen een me
taalachtige glans spreiden over de
bonte opeenstapeling van hartver-
Een landschap met heuvels, rivie
ren. watervallen en een droom
kasteel boven op een berg. Toen
het gereed was, liet men er drie
honderd witte en andere muizen
in los.
rukkende geschenken. Maar zo ge
makkelijk was dat winkels kijken
voor de jeugd vroeger niet. Nog in
de twintiger jaren van deze eeuw
kon een krantenschrijver de ver
zuchting slaken, dat de winkelbou
wers eindelijk eens wat verstandi
ger werden door de étalages laag te
houden zodat „de kinderen thans
niet meer door de papa's op de
schouders behoeven te worden ge
nomen, teneinde zich aan de oog
verblindende uitstallingen te kun
nen verlustigen". Want de kranten
mochten dan toen al een moderner
uiterlijk gekregen hebben en de ad
vertenties daarin een halve pagina
beslaan vol afbeeldingen van fraaie
en nuttige St. Nicolaaspresentjes
de volgepropte étalages bleven des
winkeliers belangrijkste troef.
En tegenwoordig?
En tegenwoordig? De reclame
chef van een groot magazijn in het
Oosten des lands, altijd tuk oo
iets nieuws, probeerde enige jaren
na de oorlog het publiek naar zijn
zaak te trekken met behulp van
étalages. Het gevolg was, dat vele
ouderen stonden te gnuiven, maar
de kinderen in zo'n Sinterklaas met
een baard op zijn hoofd en een
mijter onder de kin een soort hei
ligschennis zagen, die ze niet licht
vergaten. De campagne slaagde dan
ook niet best en de grote kerk
vorst. die binnen op de jeugd zat
te wachten met baard en mij .er
op de rechte plaats had tijd te
over om zich te verbazen over zo
veel onbegrip bij grote mensen.
„Wie in de Sinterklaastijd reclame
maakt mag nooit vergeten, dat hij
bezig is voor een feest dat sterk
aan tradities is gebonden", vertelde
ons dezer dagen de reclamechef van
een groot winkelbedrijf, dat zijn
zaken over het gehele land heeft.
„Zelfs de suikerbeesten, speculaas
poppen en marsepein figuren van
vandaag hebben nog precies dezelf
de vorm als vijftig, zestig jaar ge
leden en een doodgewone, ouder
wetse uitstalling daarvan is nog
steeds een grote trekpleister in de
winkels. Maak mooie, kleurige fol
ders en raambiljetten, teken sug
gestieve advertenties, maar zet Sin
terklaas in het middelpunt en laat
de oude man zyn indrukwekkende
mijter en zijn golvende baard. Laat
ons het sprookje bewaren".
Sprookjes-étalage
De reclame-man van een winkel
in Dordrecht wilde ook eens wat
anders voor de Sinterklaasdagen.
Tenslotte gaf hij zijn décorateurs de
opdracht in een der étalages een
groots landschap te maken van gips.
Een landschap met heuvels, rivie
ren, watervallen en een droom
kasteel boven op een berg. Toen
het gereed was, liet men er drie
honderd witte en andere muizen in
los. Bij duizenden dromden de be
langstellenden er voor samen,
's Nachts de honden en katten, die
na veel gesnuffel met de staart
tussen de benen een beter jacht
terrein zochten; overdag de men
sen, die zich lange tijd vermaakten
met de watervlugge diertjes achter
de ramen, en vervolgens nee,
niet afdropen. Want de Dordtse re
clameman had óók het sprookje be
waard en in een volgende étalage
een complete stal ingericht, voor
het paard van Sinterklaas. De bis
schop zelf verleende in een majes
tueuze troonzaal audiëntie aan ie
der. die zijn schimmel gratis voer
kwam brengen.
„'t Is alleen jammer, dat er te
genwoordig zoveel Sinterklazen m
een en dezelfde stad zijn", klaagde
een winkelier met een sterk ver
antwoordelijkheidsgevoel jegens h^t
gelovig kinderhart tegen ons. „Dan
komen er grapjes in de krant, die
de draak steken met wat je moet
zien te behouden voor de jeugd".
En hy liet ons het stukje lezen,
dat hem zo droevig stemde: een ge
sprek tussen twee kleine jongens
voor een winkelpaleis. „En heb je?
Sinterklaas nog gezien binnen.'"
„Nou en of". „En wat zei'ie tegen
i je?" „Hij zei: Wil je wel eens met
je tengels van de spullen afblijven*
