Schilderingen uit het
Stenen Tijdperk
„Zeer aanbevolen wandeling
van veertig jaar terug
Quy Mitchell
Amersfoort verloor veel
natuurschoon
„DE WIEG DER KUNST
Close Up van
5
"M
Yï'agtmans elfde in
Milaan-San Remo
Boeiende collectie in Amsterdam
Jeugd-elftal oefende
in Amsterdam
Militair elftal door
Grieken verpletterd
Amersfoort leent zich bijzonder voor het ondernemen van wandel
tochten. Die wetenschap is niet van vandaag de dag. In de dagen, dat de
fiets nog geen algemeen vervoermiddel was, stond de wandeling bü velen
hoog aangeschreven. Het waren wel geen dagtochten, die de mensen
maakten, maar tegen een fikse wandeling zag men niet op. Onze gedachten
gaan uit naar een „zeer aanbevolen wandeling". Dat ommetje dateert van
een dikke veertig jaar geleden. Er is zelfs een boekje over verschenen,
waarin nog meer wandelroutes werden aangegeven.
Anno 1900 liep men vanaf dit
„Grote stille heide"
is niet meer
Voor dat bewuste ommetje ging
men vanaf de stad naar het „nieu
we station". Daar sloeg men de Ko-
ningmnelaan (nu de Wilhelmina-
laan) in, nadat men nog eerst een
blik had geslagen op het borstbeeld
van Johan van Oldenbarnevelt op
het Stationsplein. Op dat pleintje
stonden ook die vier fraaie lan
taarns. die nog altijd ergens in on
ze stad te vinden zijn! Wij ontdek
ten ze in de omgeving van het
Berg-Hotel. Op een modern voet
stuk flankeren zij thans de oprij
laan van het kantoorgebouw der
Bedrijfshoreca en van de Vakgroep
Pluimvee op de Anna Paulowna-
laan. Gaat U maar eens kijken,
want U kunt ze van de straat af
gemakkelijk zien!
Halverwege de Koninginnelaan
lag een „rond point", dat zich be
vond bij de kruising met de Oude
Utrechtseweg, ook wel Artillerie-
weg genoemd. In het zanderige kar-
respoor, dat die weg toen was. zou
men nauwelijks de huidige Prins
Frederiklaan herkennen. Jammer is
het, dat de historische naam niet
op deze laan is blijven rusten, want
cr werd zo typisch mede geaccen
tueerd, dat de huidige weg over de
berg „nieuw" is. d.w.z., dat die weg
een honderdvijftig jaar geleden door
Napoleon werd aangelegd. Hebt U
er wel eens op gelet, hoezeer bij
de Raad van Arbeid de Prins Fre
deriklaan in het verlengde ligt van
de Utrechtseweg tot de stad? Dui
delijk is hier nog altijd te zien. dat
de weg hier vroeger rechtuit liep.
Een handwijzer is dan ook nodig
om de automobilisten op het juiste
spoor te brengen.
HAAST U
Het mulle zandpad liep langs de
rand van de berg. zodat men een
prachtig vergezicht over het lagere
land had. Nog is het mogelijk een
klein gedeelte van deze heerlijk
heid te aanschouwen, want tussen
Waldeck Pyrmontlaan en Willem
de Zwijgerlaan kan men nog in de
wijde verten blikken, zij het dan
ook, dat het diepe spoorwegravijn
niet meer zichtbaar is tengevolge
van de bebouwing. Het mooie ver
gezicht dat men vroeger in Ooste
lijke richting op de stad had, is
geheel verloren gegaan. Men had
daar de hele stad „aan zijn voe
ten" liggen. U zult zich moeten
haasten wanneer U met het over
geblevene nog kennis wilt maken.
Reeds zijn de aannemersloodsen op
deze plaats gezet. Het schamele res
tant van de akkermaalsbosjes wordt
gekapt om ruimte maken voor nieu
we huizen. Dan zal het niet meer
mogelijk zijn om van hieruit over
do voormalige Zuiderzee te blikken,
om de torens te kunnen zien van
Baarn en Soest en zelfs de hoge
spits van de St. Vitus in Hilversum.
punt verder door en kwam men al
spoedig op de eindeloze verlaten
heide, waar men uren kon ronddo
len zonder een mens tegen te ko
men. Ongeveer ter plaatse waar nu
O.L. Vrouwe ter Eem ligt, kwam
men bij de oude kogelvanger, een
hoge zandheuvel, die eenmaal dienst
gedaan had om de „miliciëns" de
schietkunst bij te brengen. Sedert
jaren werd dat ding niet meer ge
bruikt, omdat nieuwe schietbanen
bij Oud-Leusden waren aangelegd
Vanaf die oude kogelvanger liep een
steil bergpaadje dwars door een
dicht en somber dennenbos naar
beneden, waar het uitkwam bij de
stopplaats „De Vlasakkers", die zich
bij de huidige overweg in de Barch-
mann Wuytierslaan bevond. Wan
neer U daar eens poolshoogte gaat
nemen zult U zien, dat de smalle
perronnetjes nog altijd aanwezig
zijn. Zij zijn zelfs kort voor <le oor
log nog eens dichter met reizigers
bevolkt geweest, dan ooit het geval
was. Dat was toen op Birkhoven
het VARA-Zomerfeest gehouden
werd.
Had men geen zin om naar de
Vlasakkers te gaan. dan kuierde
men over de terreinen waar zich
nu het Belgische Monument ver
heft en waar het Rijksopvoedings
gesticht staat. De gronden behoor
den tot het Berghotel en een deel
was als tuin aangelegd. De grote
verandering is hier gekomen, toen
in 1914 de Daam Fockemalaan (toen
óók Laan 1914 geheten) werd aan
gelegd. De weg werd gebouwd ter
weerszijden van de nieuwe tram
baan naar Zeist. Een enorm karwei
was het, dat evenwel niet door Ne
derlandse handen verricht werd,
want onze eigen mannen waren in
militaire dienst. In de omgeving
van Amersfoort wanen veel Belgi
sche soldaten geïnterneerd. „Belse
soldaten" droegen van die grappige
mutsjes met zo'n dartel kwastje.
Van de vroege ochtend tot de late
avond waren zij met toewijding aan
de arbeid. Zij vonden die wegen
bouw een aangename tijdpassering.
To-an de hele weg van Oud-Leusden
tot de spoorweg klaar was, wilden
zij aan ons volk iets geven, dat tot
in lengte van dagen van hun dank
baarheid zou getuigen. Zij bouwden
het „Belgisch Monument" op één
van de mooiste en hoogste punten
van de Amersfoortse Berg, vlak bij
de plek waar zij jarenlang aan de
arbeid geweest waren.
Verval
Nog altijd trekt het monument
drommen belangstellenden uit het
hele Bencluxgebied. Dezer dagen
stonden de Belgische auto's er al-
En hier is dan een d rent je van de
Prins Frederiklaan Niet uit de da
gen toen er al villa's stonden, maar
uil de tijd toen deze weg nog de
grote heirbaan naar Utrecht was.
Overigens was een goede bestrating
nog ver te zoeken! De tekening
werd gemaakt tussen de Waldeck
Plirmontlaan en de Willem de Zwij
gerlaan. Het vergezicht oo de stad
was in het begin van deze eeuiv
nog net zo. Alleen miste men toen
de molen van Wolf. die aan de Vlas-
akkerweg stond ter plaatse waar
nu de Garage van Nefkens ligt. De
molen is dest\jds afgebrand, de Plei-
nes' Fabrieken, die ervoor in de
plaats kwamen, eveneens, laten wij
hopen, dat deze ramp aan Nefkens
bespaard zal blijven.
(Gravure uit de Collectie
Kunsthandel Veenendaal).
weer geparkeerd! Jammer is het.
dat de fraaie fresco's blijkbaar niet
tegen weer en wind bestand zijn.
Overal brokkelen zij af. De restau
ratie is op enkele plaatsen niet bij
zonder gelukkig. Hier moest reso
luut worden ingegrepen, zo men al
geheel verval wil voorkomen.
Op 22 November 1938 heeft het
monument in het middelpunt van
de internationale tentoonstelling ge
staan Een cordon van fotografen
en filmreportcrs was aanwezig en
het zag er zwart van de mensen,
want Leopold III de toenmalige
Koning der Belgen, vereerde dit ge
denkteken met een bezoek Op die
dag zijn tevens in aanwezigheid van
Koningin Wilhelmina gedenkplaten
aangebracht.
Ja. het is heus niet alleen de ge
schiedenis der oudheid, die in en
om onze stad ligt!
J. H. E. REESKAMP
„Een mooie lente-ochtend op de
Barchmann Wuytierslaan", zouden
wij kunnen zeggen. Maarniet
in 1950, doch een dikke veertig jaar
geleden. Vele bekende Amersfoor-
ters trekken hier te paard erop uit.
Het is niet zo erg toevallig, dat
het centrum van de Landelijke Rij-
verenigingen zich juist in onze stad
bevindt.' De foto werd genomen bij
de plek waar nu het Van Olden
barnevelt Gymnasium staat.
(Foto: Collectie Kunsthandel
Veenendaal).
Met recht ..brood
en spelen
NEW YORK. De voorzitter
van de afdeling voedselvoorzie
ning van het Amerikaanse Olym
pische Comité deelde mede dat
tijdens de zomerspelen dagelijks
500 broden en 1000 „doughnuts"
(een soort pannekoeken) per
vliegtuig van Los Angeles naar
Helsinki zullen worden gezonden
voor de leden van de Amerikaan
se Olympische ploeg.
Het betreft hier een schenking
van een grote bakkerij te Los
Angeles, die ook de vervoers
kosten voor haar rekening neemt.
Alles wat van het voedsel over
blijft. zal ter beschikking worden
gesteld van de ziekenhuizen in
Finland.
s.J
Van Breenen legen einde
terug gevallen
SAN REMO. De Italiaan Pe-
trucci heeft de klassieke wegwed
strijd MilaanSan Remo gewon
nen. Dc Nederlandei Wout Wagt-
raans werd elfde.
Kort nadat de karavaan de kust
had bereikt deed zich een valpartij
voor, waarbij de Belg Anthonis
zodanig kwam te vallen, dat Kï
met verwondingen aan armen cn
benen in het ziekenhuis te Varazzc
moest worden opgenomen. Even
later moesten ook Coste en Levè-
que het strijdtoneel verlaten.
Met nog 16 km voor de boeg
hadden 14 coureurs de leiding.
Van Breenen. Spuhler. Barozzi, Ri-
voli en Schils. die kort tevoren in
de kopgroep hadden gezeten, wa
ren op dat moment ver terug ge.
vallen.
Onze landgenoot Wagtmans. die
tot dusver een onopvallende rol
in het peloton had gespeeld, kwam
vlak voor San Remo in gemakke
lijke stijl naar voren en nog voor
de laatste strijd ontbrandde, had
hij zich tussen de koplopers ge
nesteld. Een felle sprint naar de
finishlijn werd ingezet; 100 meter
voor het einde flitste Petrucci er
tussen uit. op een lengte gevolgd
door Minardi. Petrucci ging even
later zegevierend over de eind
streep.
1. Petrucci (Italië) 282 k.m. In 7 uur
22 mir. 07 sec.; 2. Minardi (It.); 3.
Blusson (Fr.); 4. Geminiani (Fr.i; 5.
Falzonl (It.): 6 Seghezzl (It.); 7. Schacr
iZwits.); 8. Pettinati (It.); 9. Moresco
(It.); 10 Barducci (It.); 11. Wagt
mans (Ned). 12. Lambertlni (It.) al
len in dezelfde tijd als Petrucci; 13
Ferrari (It., 7 23.05; 14 Corrlcri (It.)
z.t. Vervolgens een groep van 12 ren
ners In het grote peloton, dat met een
minuut achterstand op de winnaar bin
nenkwam. zaten o.a. Coppi, Bartali.
Bobet en Koblet.
J dier daarentegen het „zijn".
Broekman eerste te Narvik
NARVIK. Tijdens te Narvik
gehouden schaatswedstrijden ein
digde Kees Broekman in het al
gemeen klassement met 195.300
punten op de eerste plaats. Twee
de werd de Engelsman Cronshey
met 198.480 punten; derde Karlsen
(Noorwegen) met 202.247 punten.
Onze landgenoot wist zowel de
3000 meter, de 1500 meter als de
5000 meter te winnen, resp. met
tijden van 5 min. 00.2, 2 min. 22.1
en 8 min. 33,(nieuw baanre
cord).
Wales klopt Ierland (3-0)
SWANSEA De interland voet
balwedstrijd Wales-Ierland. die te
Swansea werd gespeeld, eindigde
in een 3-0 overwinning voor Wales.
Alle doelpunten werden in de
tweede helft gescoord.
TOEN in de I9e en 20 eeuw in Z.-FrankrUk en Spanje een reeks grotten
werden ontdekt met grandioze wandschilderingen van dieren en men
besefte hier te doen te hebben met kunstuitingen uit een prae-bistorisch
j verleden, verbaasde men zich over het machtig realisme van deze kunst,
die niets primitiefs had. Onder primitief verstond men in de 19e eeuw
veelal onbeholpen cu ongekund en als voorbeeld daarvan beschouwde
men dc irreële, fantastische kunst van nog bestaande natuurvolken. Nu
bleek plotseling dat dc syra' jlische, of decoratieve kunst van negers.
Zuidzce-clfandcn enz. niet het eerste stadium vertegenwoordigde in de
ontwikkeling van het menselijk scheppen, docb het tweede of derde.
Ruw weg zou men de ontwikke
ling van de mensheid kunnen vei-
delen in drie stadia of fazen, die
ieder vele duizenden jaren geduurd
hebben.
De eerste faze is die van de
Jagers.
De eerste mensen (ik laat nu de
wezens, met reeds mensachtige,
doch nog steeds zeer dicht bij bei
dier staande kenmerken, zoals de
Neanderthaler, buiten beschouwing)
waren nomaden, die de grote kud
den wild volgden en uitsluitend
leefden van de door hun bemacn
tigde jachtbuit cn van eetbare ge
wassen, wortels en bessen, die z(ï
zochten, doch niet zelf teelden. Der
gelijke mensen hebben ook in Euiv-
pa geleefd, aan het eind van de
laatste ijstijd, 40.000 jaar voor het
begin van onze jaartelling. Zij ver
vaardigden met grote bedrevenheid
vuurstenen werktuigen en wapenen
doch zij kenden nog geen aarde
werk of vlechtwerk, zij bouwden
geen hutten. Hun voornaamste
scheppende activiteit lag vooral m
de reedsgenoemde rotsschilderingen.
Met gekleurde aardverven konden
zij op de ruwe rotswanden bisons,
rendieren, oerossen, paarden en
evenzwijnen weergeven, met een
adembenemende leven* "ihtheid
Toen een steeds warmer ordend
klimaat in Europa, de gletscher-
velden naar het Noorden terug
drong en de steppen en toendra's
met bossen bedekte, trokken ook de
grote rendierkudden steeds Noor
delijker en met hen verdwenen de
Jagerstammen zonder verdere spo
ren na te laten.
Symbolen en tekens
Het tweede stadium ln de oni
wikkeling der mensheid brak aan
dat van de Landbouwers. Eerst leet.
de de mens dieren te temmen en
te fokken. Zo werd hij onafhanke
lijker van de wildstand. Daarna
kwam men tot het telen van plant
aardige gewassen en dat bracht ves
tiging op een vaste standplaats en
oouwen van hutten met zich
mee. Men ging manden vlechten en
maakte potten uit aardewerk, die
op eenvoudige wijze werden ver
sierd.
Een begin van godsdienstige ge
voelens openbaarde zich in het ge
loof dat alle dingen bezield zijn.
Om dit geloof in kunstvormen uit
te drukken kon het realisme van de
Jagers niet meer dienen. Het on
zienlijke wordt door symbolen en
tekens uitgedrukt.
Op het stadium van de Land
bouwers, volgt tenslotte het derde,
dat van een ingewikkelder, sociaie
organisatie, met een arbeidsverde
ling. Men onderscheidt diverse klas
sen, die van landbouwers, van hand.
werkslieden, van kooplieden, van
krijgers en priesters (die al spoe
dig de lakens gaan uitdelen). Deze
derde faze leidt tot alle historische
staatsvormen. Ook in onze tegen
woordige tijd bestaan deze drie ver.
schillende ontwikkelingsfazen nog
naast elkaar, al zijn de volken die
ch nog in het eerste stadium be
vinden aan het uitsterven. Dat zijn
b.v. de Eskimo's, een handje vol
Australiërs en Indianen, en voorat
de Bosjesmannen. Deze Bosjesman,
r.en leven nog in gering aantal in de
woestijngebieden van Zuid-Afrika
waarheen zij in de laatste eeuwen
door negerstammen en blanken uit
vruchtbaarder en wildrijker streken
verdrongen zijn. Het gebrek aan
wild is hun dood, want zij hebben
zich niet aan veranderende omstan
digheden kunnen aanpassen. Hun
levensgewoonten en hun werktui
gen en wapens verschillen niet vee]
inct die uit het Stenen Tijdperk
ook zij onderscheiden zich doo.
merkwaardige rotsschilderingen, die
irappante overeenkomsten vertonen
met sommige grotten tekeningen, in
Zuid-Spanje.
Er is op het ogenblik in het Tro-
Een le\ - at hard en moeilijk IS
met strijd tegen dieren (olifanten,
leeuwen, buffels) doch ook tegea
menselijke vijanden, die even mee
dogenloos. de Bosjesmannen van hun
bestaansmogelijkheden beroven.
Naast deze grimmige aspecten
zijn er dan toch o^' - vre-
volle, zoals de feestelijke of plcch.
irre danspartijen. En tal van kleine
bijzonderheden komt men in deze
tekeningen tegen, die door hun
menselijkheid ontroeren cn die deze
gemeenschap uit het C'.cnen Tijd
perk dichter bij ons brengen, dan
men in 'en aanvan~ -en vermoe
den. Dat is ook het voornaamste
belang van deze expositie in het
Tropen Museum. R. E. PENN
Detail van tentoonstelling „Rofs-
tekening en Afrika" in het Kon.
Instituut voor de Tropen.
|Eeii^
1 nieuwe
lente
door
Robert Nathan
BURGEMEESTER KEYZER, van
Urk, is Woensdagmorgen per
vliegtuig naar Argentinië ver
trokken om daar de belangen van
zijn ex-gemeentenaren te behar
tigen. Een aantal Urker vrouwen
en mannen wenste hem op Schip
hol Goede reis!"
15
Wat zou ze dan doen? Misschien
zou ze hen er alle drie uit willen
zetten. En dat was dan het einde
van de vioollessen.
Hij zuchtte diep.
„Je breekt mijn hart", zei Rosen
berg. „Ik schaam me voor je, waar
mijn vrienden bij zijn. Houd dc
viool in je hals, je kunt niet spelen
dis hij op je maag ligt"
Lang voor het uur voorbij was,
ging Sweeny, in ongenade, naar
huis. Toen hij de deur van de flat
binnenkwam, keek Mary hem aan,
en 'naastte zich om zijn pantoffels
te balen, „Je bent moe. Michael"
zei ze.
„Ik ben niet moe", zei Sweeny.
„Ik loop zogezegd te denken".
Maar dat leek haar haast nog
erger. In haar eenvoudige leven
ging denken samen met harigheid.
En met een bezorgde uitdrukking
ging ze zitten wachten op zijn re
laas, wat het dan ook zijn mocht.
Sweeny vulde zijn pijp en liet
zich moeizaam in zijr. stoel zakken.
,,'t Spelen ging niet zo best van
daag." merkte hij op.
„Nee?" vroeg Mary, afwachtend.
„Maar 't is 'n beste kans voor
me. om les te hebben van zo'n
man."
„Dat zal wel zo zijn
,.'k Zou zeggen," zei Sweeny met
nadruk, „dat je van zo'n man
niet venvachten kan dat-ie leeft als
ieder ander."
„Waarom niet?" vroeg juffrouw
Sweeny.
„Ze zeggen dat zulke mensen
niet leven als ons soort."
Ze leunde voorover en tikte op
zijn knie. „Waarom zeg je niet wat
je meent. Michael. Zonder 'r om
heen te draaien?" zei ze.
Hij slikte eens. „Nou dan," zei
hij, somber, „ze hebben daar 'n
meisje bij zich, in de schuur Ze
ziet er niet best uit. Ze schijnt zelf
geen huis te hebben."
Juffrouw Sweeny luisterde aan
dachtig, maar ze keek verbijsterd.
„Was je daarover aan 't piekeren?"
vroeg ze.
„Waar anders over." zei Sweeny.
„Ik dacht dat je zelf in moeilijk
heden was. God behoede je," zei ze.
„Wat zou ik nou voor moeilijk
heden kunnen hebben?" vroeg hij.
Ze keek hem liefdevol aan.
„Doet er niet toe." zei ze. „Je hebt
ze gelukkig niet."
„Nou," zei hij met nadruk. „Ze
ker heb ik ze niet."
En toen ze er niet verder op
door ging zei hij nog, alsof hij
't niet werkelijk kon geloven. „Vind
jij 't dan goed, van dat meisje?"
„Wat voor meisje?" vroeg juf
frouw Sweeny.
Sweeny nam zijn pijp uit zijn
mond. zonder hem neer te leggen.
„Dat magere meisje, waar ik je
over heb verteld," zei hij. „Dat jonge
meisje in 't schuurtje."
„O." zei juffrouw Sweeny. „Die."
Ze dacht een ogenblik na. „Ik
weet 't niet," zei ze. „Laat ik 'r
eens even over nadenken."
Ze schommelde op en neer en
dacht, 't Werd winter. De kranten
stonden vol van storm in 't westen
en in 't noorden, 's Ochtends, als
ze naar haar werk ging, kon ze
zelf de kou voelen, 't Raakte haar
schouders en verkilde haar kniecn.
En nou werd er blijkbaar van
haar gevraagd dat ze iemand on
derdak verleende, een vrouw als
zij zelf, alleen armer, die mager
was en er niet zo best uitzag. Nie
mand had haar tevoren ooit iets
anders dan om een paar centen ge
vraagd, nooit zoiets. Ze wist nau
welijks wat ze daarvan moest den
ken.
Ze zou niet denken dat er veel
warmte in het schuurtje was. maar
't was een onderdak en zij had
dat bij wijze van spreken te ver
geven. Ze vroeg zich af wal de
Paus zou doen. Ze was bang dat
de Heilige vader ze er alle drie
uit zou zetten. Maar hij was zo
ver weg en hoe kon hij cr 't fijne
van weten? Aan de andere kant
zou de Gezegende Verlosser ze er
wel in laten, want Hij was erg
vergevensgezind. Hij had bijvoor
beeld Maria Magdailena vergeven.
Die had natuurlijk wel Zijn voeten
met haar tranen gewassen en ze
met haar haren gedroogd. En bo
vendien was ze katholiek. Mis
schien was het meisje in de schuur
ook wel katholiek. En wat was
dan het verschil tussen hen?
„Ik weet 't niet. Michel", zei ze
langzaam. „Ik moet 't morgen maar
aan Vader Duffy vragen, 't Is hard
om een meisje op straat te zetten.
Ik zou niet graag willen dat ze 't
mü deden".
Sweeny boog zich voorover en
legde zijn hand op de hare. „Je
bent een beste vrouw, Mary", zei
hij.
Ze ging wat rechter zitten, maar
keek meteen weer bedenkelijk.
„Hebben ze zondige gedachten, Mi
chael," vroeg ze, „Die drie daar in
de schuur??"
„Ik geloof niet dat het ook maar
in hun hoofd opkomt", zei Sweeny
ongemakkelijk.
„Misschien niet", gaf ze toe en
schommelde verder. Maar hoe meer
ze er over dacht, hoe minder zeker
ze zich voelde, „Wat wil je dan?",
zei ze „Met je gepraat van dat zo'n
man niet leeft als een ander?"
Sweeny zoog hard aan zijn pijp.
„Zei ik dat dan?" vroeg hij. „Als 'k
dat zei, dan was 't bij wijze van
spreken. Hij zou geen vlieg kwaad
doen, die man".
„Hij heeft met een meisje te ma
ken", zei Juffrouw Sweeny ver
standig, „Niet met een vlieg. Alle
bei hebben ze dat. De vioolspeler,
en die andere".
„Zo is 't," zei haar man, „Zo is
't. Maar d'r is niks moois aan 'r. als
je mij vraagt. Laten we naar bed
gaan, Mary. Voorlopig zullen ze
geen kwaad doen. Ze hebben meest
al honger."
Hij klopte zijn pijp uit, stond op
en draaide de lamp laag.
De volgende ochtend ging juf
frouw Sweeny met haar priester
praten. „In het schuurtje, waar
Michael z'n kar opbergt, woont een
vrouw met twee mannen samen,"
vertelde zij hem. „Hij zegt dat ze
mager is. en geen huis heeft Wat
moet ik doen. Vader?"
Vader Duffy zou graag willen
dat iedereen katholiek was en de
Paus gehoorzaamde. Maar hij gunde
niemand iets slechts. „Wat zou je
willen doen, mijn dochter?", vroeg
hij vriendelijk.
Juffrouw Sweeny voelde zich be
schaamd. Ze liet haar hoofd han
gen. „Niets", antwoordde ze ver
ontschuldigend.
„Goed", zei Vader Duffy. „Leven
ze in zonde. God vergeve 't ze!"
„Mijn Sweeny zegt dat hij denkt
van niet", zei Mary.
„Dan is cr niets om over te pie
keren", zei de priester.
(Wordt vervolgd)
pen-museum te Amsterdam, eeo
tentoonstelling die iets van deze
rotstekeningen van de Bosjesman
nen laat zien. De Franse zendeling
V Ellenberger, heeft in Basutolano
(Z. Afrika) verscheidene rotsschil
deringen op papier gecalqueerd, zo
goed mogelijk in kleur gecopiëerd
en deze copieën naar Parijs meege
nomen. Deze collectie bevindt zich
nu te Amsterdam.
De expositie is uit acsthetisch en
artistiek oogpunt niet bijzonder be
langrijk, omdat de copieën toch le
veel de werking van de oorspronke
lijke materie, van gekleurde okers
op de grijze rotswand, missen. Ook
kunnen zelfs de beste Bosjesman
nentekeningen niet het overrompe
lend meesterschap uit de bloeitijd
van de poleolithische kunst in Eu
ropa, veenaren. Doch het blijft in
hoge mate belangwekkend uit deze
documenten het relaas te lezen van
het denkbaar meest primitief, men
selijk leven op aarde.
De ouderdom van de Bosjesman-
nenkunst is zeer verschillend. De
oudste resten zijn waarschijnlijk ge
lijktijdig ontstaan met de oude grot.
tenschilderingen in Europa In de
daarop volgende periode (die dui
zenden jaren duurt) valt het hoog
tepunt van de kunst der Bosjes
mannen. Er worden in verschillen
de kleuren, dieren, meestal antilo
pen, afgebeeld. Een tekening in Am
sterdam van zulk een kudde anti
lopen laat zien hoe de dieren in
allerlei houdingen, lopend, liggend,
van op zij, van voren en var ach
teren worden weergegeven.
In latere perloden komt ook de
menselijke figuur veelvuldig voor.
De rotstekeningen zijn dikwijls over
elkaar heen geschilderd, zodat voor-
stelligen van verschillende ouder
dom op één tafereel voorkomen. Op
vallend is dat de menso' figuur
veel schematischer wordt voorge
steld dan de dieren. Het is alsoi
van de mens vooral de actie, zijn
functie als jager, krijger of danser,
belangrijk wordt geacht, van het
AMSTERDAM In het Olym
pische Stadion speelde het Neder
lands JeugdeUtal een oefenwedstrijd
tegen een ploeg, samengesteld uit
spelers van Amsterdamse 2e en "3e
klassers. De wedstrijd eindigde in
een 31 overwinning voor de
jeugd, die met de rust een l—O
voorsprong door Visser (DOS) had
genomen.
In dc tweede helft maakte de
Amsterdammer Kaas gelijk, maar
de Fcijenoorder Van der Hoek stel
de met twee doelpunten dc over-,
winning voor de jeugd zeker.
Dc beste spelers bij de Jeugd waren
Van der Hoek, een goed spelverdeler
met een gevaarlijk schot, spil Uter-
mark (BW), rechtsback Claus (Hel-
mondlai cn doelman Tap (HDVS).
Dc snelle RIJn\Ls (BMT) op de linker
vleugel had ditmaal geen gemakkelijke
taak tegen de stevige Amsterdamso
achterhoede maar hij blijft altijd ge
vaarlijk. In de achterhoede kon Links
back Boskamp (AJax) er niet in ka
men, hetgeen de taak van de verdedi
ging verzwaarde In de mlddenllnie
was Van Woerden (Feljcnoord) van
links naar rechts verhuisd omdat zijn
clubgenoot Van der Hurk niet kon uit
komen. Visser speelde nu op links
ATHENE In de halve finale
van het tournooi om het interna
tionale militaire voetbalkampioen
schap. dat te Athene wordt gehou
den, behaalde Griekenland een
6-1 overwinning op de Nederlandso
militaire ploeg. Bij de rust hadden
de Grieken met 1-0 de leiding. Na
de hervatting kwamen zij tot 6-0.
De Griekse doelman maakte zelf
het ene tegenpunt.
Met truly,
truly fair" nestelde
de 25-jarige Ameri
kaanse zanger Guy
Mitchell zich meteen
aan de top van de
Amerikaanse vocalis
ten-ladder. Tevoren
was hij tot grote
hoogte geklommen
met zijn vertolking
van de songs „My
heart cries for you"
en „The roving kind"
die, nadat zij op Co
lumbia platen waren
vastgelegd, top-sel
lers bleken te zijn.
Het was altijd al
Guy's bedoeling ge
weest zanger te wor
den. Reeds op 12-
jarige leeftijd, toen
hij met zijn ouders
in Los Angcles
woonde, kreeg hij
zangles en nam bo
vendien lessen in to
neelspelen en ballet-
dansen. Dat was in
1939 en in hetzelfde
jaar trad hij al voor
een plaatselijke ra
dio-omroep op. Een
jaar later, toen de
familie Mitchell was
verhuisd naar San
Francisco, kreeg Guy
aanbiedingen voor de
Frisco-radio-stations.
De militaire dienst
in 1945 was een on
derbreking van het
radiowerk. Echter
niet voor zijn voca-
listische prestaties,
want met een Navy-
band reisde hij veer
tien maanden lang
van de ene posf naar
de andere. Na zijn
demobilisatie kreeg
Guy de kans van zijn
leven. Niemand vlin
der dan Carmen Ca-
vallero engageerde
hem voor twee jaar.
Hij zong in 1948 met
die band tijdens de
opening van het gro
te Astor-hotel in
New York. Alles ging
naar wens. Hij had
enorm veel succes cn
het was wel bijzon
der spijtig voor de
levenslustige Guy,
dat een ziekte hem
enige tijd tussen de
witte lakens kluister
de.
Guy Mitchell was
er echter de man niet
naar om zich hier
door te laten ontmoe
digen. Een jaar later,
na volkomen genezen
de wijde wereld weer
te zijn ingestapt,
meldde hij zich voor
Arthur Godfrey's Ta
lent Scout Program
en ziehij toon de
eerste prijs.
Tijdens deze zelfde
periode maakte Guy
een demonstratie-
gramofoonplaat voor
de muziekuitgever
Eddie Joy. De song
vond Eddie prima,
maar die onbekende
zanger ook. fiij con
tracteerde hem maar
gelijk voor enkele
gramofoonplaten. En
zo kwam het dat
„The roving kind",
„Unless", „My heart
cries for you", A
beggar in love",
„Sparrow in the tree
topen niet te ver
geten „My truly,
truly fair" spoedig
een enorme bekend
heid kregen en de
naam Guy Mitchell
op Ieders lippen lag.
