Reus Red van Manhattan gaat
basketballen in Helsinki...
Wat Niemöller te Düsseldorff
zei en... vergat te zeggen
De eenvoudigste kinderkleding is
meestal de beste
Messuhalli anders dan
Madison Square Garden
N0RMAC0L
MOEILIJKHEDEN?
Huurverhoging op komst
maar nog niets bekend
West-Berlijn ziet cabaret
met politieke inslag
Moet U eens
hóren!
SPEL VAN OLYMPIA.... WAARHEEN? (II)
Verschil'
in mentaliteit
door.
D. H. Schmüll
iiT!h'i<ilHilHIÏ Wij geven raad
IN KERK EN WERELD
Zaterdag 10 Mei 1952
JOHN „Red" Macgrear heeft een telegram gekregen, waarin
vermeld staat, dat hij officieel door de American Athletic
Union gemachtigd is, om deel uit te maken van de Amerikaan
se basket-ballploeg die op de Olympische Spelen zal uitkomen.
Verstoken van elk historisch benul als hij is, weet hij niet, dat
hij deze eer deelt met Koroibos de Eleeër, al is het dan ook
2700 jaren later. Hij weet alleen, dat hij in de dagbladen „een
kop" heeft gehad op dezelfde pagina als Taft en Eisenhower.
Hij weet ook en hij voelt het nog in zijn botten dat hij
zes maanden lang in de sportzalen van de New Yorks City
College zijn „drills" heeft ingestudeerd, zijn worpen heeft ge
oefend, en uren lang gebogen heeft gezeten over de ingewik
kelde schema's van zijn coach. Hij kan zich nauwelijks meer
herinneren, voor welke studie hij op de New York City College
is gekomen. Anatomie en physiologie zijn langzamerhand vage
begrippen voor hem geworden, en hebben plaatsgemaakt voor
een volkomen eenheid met bal, korf, ploeg en coach.
Red heeft een gestalte, die hem
in elke „subway" met zijn hoofd
tegen de glimlachende Coca-Cola
juffertjes tegen de zoldering doen
stoten: 2 m. 15 meet hij vanaf zijn
rubberzolen tot zijn rossig rode
kuif. Zijn palmbeach pak floddert
wat om zijn ledematen, die afzon
derlijk en in samenwerking gewend
zijn zich om 'n bal te bewegen en te
springen naar een korf, die meer
dan 3 meter boven de grond hangt.
Hij heeft grote blauwe kinderogen
en zijn huid is bezaaid met sproe
ten. Vanaf zijn zevende jaar heeft
hij minstens twee uur per dag met
een of andere soort bal gespeeld.
Zijn vingers zijn voor hem niet al
leen een tastzintuig, maar ook een
grijpwerktuig, dat er naar staat,
om de naad van een baseball, het
ruwe oppervlak van de basketball,
en de wonderlijke vorm van een
football te grijpen op evenveel ma
nieren als een violist de snaren
van zijn instrument.
Verwondering
Red heeft zich nauwelijks ge
realiseerd. dat hij zich nog eens zou
moeten inschepen naar een land.
waarvan hij de naam niet met de
geografische vorm kan overeen bren
gen. Maar toen hij voor het laatst de
Empire State Building met zijn ra
diotoren de wolken in zag steken:
de 15de pier van de East River vol
gepakt zag staan met fluitende en
schreeuwende supporters en Miss Li
berty met haar fakkel steeds kleiner
zag wordentoen begreep hij. dat
hij onderweg was. En toen hij na
een week het lage land der Finnen
aan de horizon zag opdoemen, vroeg
hij zich verwonderd af. hoe daar een
heel volk zich had kunnen ontwik
kelen. Hij zag alleen maar eilanden,
schiereilanden en pijnbomen, met
hier en daar een klein dorpje.
Het deed hem denken aan Canada,
waarheen hij eens in een dolle bui
gereden was in zijn wagen, maar van
waaruit hij ten snelste weer was
weggereden, omdat de verlatenheid
van onbewoonde vlakten, zonder
drugstores, bioscopen, „shooting-ar
cades" en „dance-palaces". hem in
een gemoedstoestand hadden ge
bracht. die hem bewoner van
Manhattan volkomen vreemd en
uitermate onwelkom was. Hij voel
de zich namelijk pessimistisch en
bedrukt.
PIE mentaliteit van de huidige
Olympische Spelen ver
schilt oneindig van die, welke
in de Griekse tijd plaats vonden.
De spelen zijn geworden tot een
ontmoeting van sportfederaties,
die vooraf op de vergaderingen
van het Internationaal Olym
pisch Comité met elkander een
robbertje hebben gevochten
over de belangrijkheid van hun
nummerSommige takken van
sport zijn niet spannend genoeg:
daarom heeft volleyball nog
steeds geen kans. Andere nemen
te veel tijd in beslag, doordat
er te veel belangstelling voor is:
daarom wordt de basketball-
federatie tegen elke Olympi
sche idee in gedwongen haar
tournooi te beperken tot zestien
teams. Hoe de overige teams
moeten spelen, moeten zij zelf
maar uitzoeken. Ten slotte zijn
er takken van sport, die ivel
mogen verschijnen, maar dan
alleen als demonstratie.
Het volgende verhaal is het
verhaal van een mens, die aan
de spelen deelneemt. En wel
van een Amerikaan, die aange
wezen is als deelnemer van het
basketballteam. Niet iedere
Amerikaan is zo doch de
schrijver heeft er zeer vele zo
gezien tijdens zijn zeer nauw
contact met het basketballtour-
nooi in 1948 te Londen.
Jurylid 01. Spelen '52
Hij zou zich nog meer verwonderd
hebben, als hij iets geweten had
van dit volk, dat oorspronkelijk uit
de steppen van Siberië gekomen
zijnde, zich ontwikkeld had tot
een volk van ijzerharde kerels, zon
der beïnvloed tc zijn door dc geest
van het Tsaren-Rusland of de ijze
ren ban van het rode Sovjet-dom.
Maar in het simpele leven van
„Red" was slechts plaats voor wei
nige verwonderingen tegelijkertijd..
Bedreigd
De volgepakte straten van Hel-
sinki, waar 200.000 gasten de bevol
king van 450.000 kwamen vermeer
deren, leken hem vreemd en on
efficiënt gebouwd. De Mannerheim-
intie, de hoofdweg dwars door de
stad naar het Olympisch Stadion
voerende, had hem geërgerd door
het gemis aan lichtreclames, die
hem op Times Square en in de 42nd
Street het veilige gevoel gaven, dat
daar mensen woonden, die continu
doorwerkten, om anderen te amu
seren, zij het dan ook. dat die an
deren er iets voor over moesten
hebben
En de onregelmatigheid van de
stadsbouw bracht hem in verlegen
heid en deed hem zoeken naar dc
genummerde straten, die hem in
New York nooit in het onzekere
lieten, in welk stadsdeel hij zich
bevond. Hij miste dc schoenpoetsers,
dc snorrende taxi's en dc kranten
verkopers op het grote plein voor
de witte kerk. Hij gevoelde zich in
één woord bedreigd.
Langzaam betreedt „Red" de Mes
suhalli, een tennisbal met een ca
paciteit van een paar duizend plaat
sen. Een aardige trainingshal. vindt
hij. die met gemak in alle richtin-
f?n kon ronddraaien in de Madison
quarc Garden in 50th Street. En
kele rijen zijn gevuld met toeschou
wers. die de trainende ploegen be
kijken met kennersblikken. Dc
ploeg van de Sovjet Unie probeert
de borden. Een kaalkoppige volks
commissaris zit quasi in c*3n Engels
tijdschrift te lezen, maar loert van
uit zijn ooghoeken de zaal in. Een
employé van het Sovjet-gezant
schap staat zich kennelijk tc ver
velen en wacht op het ogenblik,
dat hij een gesprek zal moeten
vertolleen. Het is de eerste keer,
dat Red Russen ziet. Buiten had hij
reeds de grote zwarte Sedans zien
staan, die de spelers na hun trai
ning naar het vliegveld zullen bren
gen, waar vliegtuigen hen naar het
Russische olympische dorp in Le
ningrad zullen transporteren.
„Hallo Buddy"
Enkele scorers en timers zitten
hun gestencilde instructies te
lezen. Een masseur mengt een kwa
lijk riekend vocht. Een electriciën
breekt zijn vingers en zijn hoofd
op een ingewikkeld mechanisme, dat
de tijd zal moeten registreren. Ma
nagers en coaches in rare zijden
blouses hangen wat rond in stoe
ten. Enkele gesprekflarden bereiken
Red van 'n jurylid, dat met 'n peuk
sigaret scheef uit zijn mond, aan
een telefoon hangt, in het Ameri
kaanse taaimixture, dat zelfs door
een Fm aan de andere kant van
de lijn verstaan wordt, zegt hij:
„Messuhalli Jury speaking. Wan
na speak with headquarters Yrjon-
katu II A3. Two teams arrived.
Leddum go to Otaniemi tech town
Olympic village. Which teams?
Dunno. Kind of Pacific split eyes.
Gottit? Okidoki."
Dan ziet hij Red met zijn vuur
rode haardos. Hij zegt grijnzend:
„Hallo Buddy, bend your head, I
wanna light my cigarette".
STADIONS en woonverblijven
zijn als het ware de laatste jaren
in Helsinki uit de grond ge
stampt. Het geheel is groots van
opzet, alles ligt dicht bij elkaar
cn tussen de terreinen waar eind
van dit jaar de Olympische strijd
zal worden gevoerd ligt een
Olympisch dorp.
Red voelt zich thuis. Hij kent die
taal. Zakelijk. Korte zinnen, gecon
centreerd in primaire begrippen,
gericht op het heden. Over enkele
ogenblikken in de toekomst zal hij
in zijn Olympisch dorp zijn, tussen
de pijnbomen op een schiereiland.
Hij zal zijn lange benen uitstrekken
en dom de zee op staren. Hij zal on
telbare muggen van zijn sproeten
verjagen. Hij zal luisteren naar het
American Forces Program, en Bing
Crosby horen kreunen. Hij zal Hol
landse groente eten. En morgen..?
Dat zal de coach hem wel vertellen.
Dan buigt hij zijn hele lange li
chaam in tweeën, om een van de
„Pacific spliteyes" vriendschappelijk
een daverende slag op zijn rug te
geven, en intens vergenoegd grijn
zend zegt hij: „Come on Mao Tse,
let's have a coke".
De volgende dag staat „Bed" met
400 landgenoten achter de Stars
and Stripes. Hij kijkt wat afwezig
naar de 80.000 toeschouwers rondom
hem en ziet de witte vierkante to
ren van het nieuwe stadion als een
naald de lucht in steken. Hij telt
verveeld het aantal sterren in zijn
vlag, en komt steeds in de war,
omdat de wind de vlag beweegt en
begint steeds weer opnieuw. Hij
tracht zich te herinneren, of Alas
ka en Hawaii al een eigen ster
hebben.
Naast hem staan de Russen stram
in de houding achter een akelig-
rode vlag met een hamer en een
sikkel. Waarom, denkt hij, heeft
de hele wereld toch zo'n hekel aan
deze mensen. Zij zien er niet on
aardig uit. Hij heeft deze gezichten
in Manhattan bij honderden ge
zienalleen waren ze daar niet
doofstom.
Het is doodstil, als er plotseling
een loper het stadion komt binnen
rennen met een fakkel in zijn hand.
De magnesiumvlam brandt onwezen
lijk helder in de volle middagzon.
En dan wordt het bepaald dood
stil, want een Fin beklimt het win
naarspodium en zegt plechtig:
„Wij zweren, dat wij op eerlijke
wijze bij de spelen zullen mede
dingen met inachtneming van de
bestaande voorschriften en tn de
geest van ware sportiviteit tot eer
van ons land en tot roem van de
sport."
Red gaat op zijn andere been
staan. Hééft Alaska nu een ster, of
is die veertigste van Hawaii?
Dr Maria Montessori
wordt herdacht
AMSTERDAM. De Associa
tion Montessori Internationale be
richt ons het volger.de: op speciaal
verzoek heeft de begrafenis van dr
Maria Montessori in alle stilte
plaats gevonden. Daar er van ver
schillende kanten behoefte bestaat
om blijk te geven van sympathie
en eerbiedt voor dr Montessori, is
het bestuur der Association voor
nemens binnenkort een bijeen
komst ter harer herdenking te or
ganiseren.
(Advertentie LM.)
GEBRUIK
Veerpont omgeslagen:
dertien doden
LEOPOLDVILLE Op dc rivier
de Cunene in Zuid-Angola is Vrij
dag een veerpont omgeslagen,
waarbij twaalf inboorlingen en een
Portugees om het leven kwamen.
De rivier zit vol krokodillen. Er
zijn drie verminkte lijken uit het
water gehaald.
De regering heeft aangekondigd, dat de huren vermoedelijk weer omhoog
zullen gaan. Er is sprake van een komende stijging van 25 tot 30%. Er
staat echter nog niets vast Het is niet bekend wanneer de verhoging zal
komen en ook niet hoeveel deze zal bedragen. Evenmin is thans al bekend
hoe de verrekening met de onderhuren zal zijn. Er kan dus voorlopig door
niemand enige stap worden gedaan. In de loop van 1952 wordt geen ver
hoging venvacht.
K. M. Indien uit een schriftelijk
stuk of anderszins vaststaat, dat een
koop is afgesloten, kan men de ko
per schriftelijk dringend verzoeken
binnen b.v. een week het gekochte
af te halen en te betalen. Blijft hij
in gebreke, dan kan men schrijven
dat men de koop als niet gedaan
beschouwt en behoudt men zich
verder alle vrijheid voor.
D.B. Men kan niet eisen, dat
men toestemming krijgt om in een
andere gemeente te gaan wonen. De
gemeentelijke instantie, wélke hier
beslissen moet, houdt rekening met
verschillende omstandigheden o.m.
deze of aanvrager beslist uit econo
mische en soortgelijke overwegin
gen in de nieuwe plaats moet wo
nen en verder, of er door het be
schikbaar stellen van een huis of
een gedeelte ervan geen andere
(zwaarder wegende) belangen wor
den geschaad. Mondeling overleg en
toelichting kan soms wel helpen,
ook medewerking van derden
b.v. artsen die het belang van de
verhuizing kunnen aantonen.
J. R. Inderdaad kent de Kinder
bijslagwet (voor hen, die in loon
dienst zijn) geen loongrens, ter
wijl in de Noodwet Kinderbijslag
Kleine Zelfstandigen wèl een loon
grens is vastgesteld.
Bovendien is het juist, dat de
kinderbijslag, die ingevolge laatst
genoemde wet wordt genoten, lager
is dan die van eerstgenoemde wet.
Voor het derde kind bedraagt de
kinderbijslag slechts f 0,25 per dag
en te rekenen van het vierde kind
f 0.30 per dag en per kind.
Hierbij mag echter niet uit het
oog worden verloren, dat de Nood
wet Kinderbijslag Kleine Zelfstan
digen. zoals de naam ook duidelijk
uitdrukt, slechts een noodwet is,
dus een tijdelijke maatregel is.
Oordeelkundig publiek laat zich geen
knollen voor citroenen verkopen
(Van onze correspondent
te Bonn)
BERLIJN. De toneel- en
cabaret-activiteit is groot in
West-Berlijn. Het wemelt er
van de opvoeringen en de pre
mières. Voor de goede stukken
moet u dagen van tevoren
plaats bespreken. De belang
rijke premières zitten stamp
vol met een ter zake kundig
publiek, dat zich geen knollen
voor citroenen laat verkopen.
Van de cabarets heb ik er twee
kunnen zien: de „Stachelschweine"
(Stekelvarkens) en de „Ntirnber-
ger Trichter". De „Stachelschweine"
treden op in het kleine zaaltje van
de „Ewige Lampe". Het publiek zit
er niet op rijen in een zaal. maar
aan tafeltjes, met een slokje van
het een of ander voor zich. Het
programma heeft als voornaamste
verdienste dat het nergens de pre
tentie heeft hoog te grijpen.
Wel zou die pretentie volstrekt
misplaatst zijn. want het peil is dat
van een goedwillende middelbare
school-opvoering. De woordspelin
gen zijn er in de trant van: „Komt
tijd komt Europaraad", en die heb
ik onthouden omdat het een van
de beste was. Na de voorstelling
heb je een gevoel van: „Daar zit
geen haar kwaad bij. en het is
sympathiek in zijn eenvoud", maar
dat is helaas niet helemaal vol
doende.
Heel anders ziet het er uit bij de
„Nürnberger Trichter". Daar zet
men een stuk „Pfeffermühle-tradi-
tie voort. Er is scherpte. sociaal
bewustzijn, een militant-politieke
inslag. De anti-communistische in
stelling is buiten twijfel. De wijze
waarop van die instelling blijk
wordt gegeven, is een stuk ver
teerbaarder dan menig hoofdartikel.
Hoe de „Trichter" dat doet? Het
navertellen van grappen is een
hachelijke onderneming en daar
wilt u mij dus hoop ik. van ont
slaan. Maar misschien kunt u zich
toch voorstellen, dat er aardige
mogelijkheden in zitten ails een
mannetje tussen alle scènes in
Martin Niemöller, de president
van de Evangelische <d.i. Luthers-
protestantse) kerk in Hessen, komt
bi - -
innenkort naar Amsterdam, waar
hij voor „De Derde Weg" het
woord zal voeren.
Dat de mannen van „De Derde
Weg" hem uitnodigen, ligt voor de
hand. Immers, Martin Niemöller
huldigt hetzelfde beginsel als zij:
geen tegenstellingen tussen Oost en
West, maar verzoening tussen die
twee.
Niemöller neemt dat standpunt
In als Duitser en als
Duits nationalist, ook al
zegt hij dat hij tegen
over het probleem Oost-
West alleréérst een chris
telijk standpunt inneemt.
Wij echter veroorloven
ons aan te nemen, dat hier de
(Duits-nationale) natuur sterker is
dan de (christelijke) leer, evenals
b(j de Duitse sociaal-democraten
die op het ogenblik óók al toe
gankelijk blijken voor het eenheid-
gefluit van de Russische vogelaar
de (Duits-nationale) natuur
sterker is dan de (socialistische)
leer. Herstel der eenheid vóór al
les, desnoods ten koste der samen
werking met het democratische
Westen!
Niemöller is tijdens het Hitier-
bewind terecht het symbool ge
weest van het kerkelijke verzet
tegen het nationaal-socialistische
totalitarisme. Echter, dat verzet
was daarmee nog niet progressief-
democratisch. Men kon Hitler van
uit een linkse en uit een rechtse
positie bestrijden. Als politicus,
voorzover hii dat toen reeds was
en later is hij het ook nooit ge
weest bestreed Niemöller Hitier
uit de rechtse positie.
Maar hij was een kerel, die
voor zijn overtuiging stond! En die
daar jarenlange opsluiting in een
concentratiekamp voor over had.
Hij was een symbool. Ook na de
oorlog, toen hij de moed had na-
Deze week
mens de Duitse kerken openlijk te
genover de wereldkerken te Stutt
gart schuld te belijden. Sindsdien
schijnt Niemöller zich weinig be
wust te zijn geweest hoe glad het
politieke pad wel was, waarop hij
zich heeft begeven. Men kan het
in hem billijken dat hij als Chris
ten de vijandelijke tegenstelling
tussen Christenen vóór en achter
het ijzeren gordijn niet als reëel
erkende. Maar men moet het in
hem wraken, dat hij die erkenning
van het religieuze vlak op het
staatkundige overbracht cn zich
tot de profeet opwierp van een
verzoening, die de wèl reële staat
kundige controverses tussen Oost
IpR is voor kinderkleding even goed een mode
A-* als voor die van volwassenen. De ontwikkeling
mag dan wat langzamer zijn, en spectaculaire revo
luties mogen ontbreken, vergelijkt u de kleding uit
uw eigen jeugd eens met wat de jonge meisjes nu
dragen, en U zult moeten toegeven dat er heel wat
veranderd is. Al was het alleen maar, dat de lange
wollen kousen, waarvan de knieën bii iedere val
partij onverbiddelijk kapot gingen (tot wanhoop
van de moeders van toenhef verleden behoren.
De kinderkleding wordt steeds gemakkelijker en
practischer en houdt voortdurend meer rekening
met wat het kind zelf graag draagt. De lange
manteltjes, die bij het buiten spelen doenlijk alleen
maar lastig zijn, verliezen terrein. Als het even
kan, draagt de jeugd van vandaag korte jasjes.
Maar al verandert er veel, iets blijft toch wel en
daartoe behoort b.v. de plooirok, voor de jonge
dame die nog geen taille heeft vastgenaaid aan een
katoenen lijfje. Een plooirokje met, al naar de
temperatuur, een warme trui, een over de rok
vallend blousjc of een jakje, is een dracht waar
uw vierjarige dochter er bijzonder lief in uit zal
zien, maar die ook haar nichtje van een jaar of
dertien nog met plezier zal dragen. Is zij een
beetje ijdel, geef er haar dan een los jasje bij, is
zij onverschilliger, zoek dan een sportief jasje met
capuchon uit, ivaarvan zij de riem net zo strak aap
kan trekken als het zelf wil.
Voor een achtjarige jonge dame is een over-
gooiertje (plooirokje met een klein bovenstukje.
waaronder een blouse of jumper komt) bijzonder
geschikt.
De jurk voor warme dagen of voor feestelijke
gelegenheden moet uiterst simpel van model zijn.
Wijde rok, een aangeknipt mouwtje, een paar
knoopjes van voren, of op de schouders een smal
ceintuurtje, dat is het beste model. Wasbaar, kleur
echt katoen in vrolijke tinten met vooral niet te
grote patronen is het beste materiaal.
Hebt U er wel eens op gelet, dat heldere, pri
maire kleuren als hardrood, felblauw, geel, helder
groen de meeste kinderen veel beter staan dan
minder uitgesproken tinten? Geraffineerde pastel
kleurtjes passen niet bij de jeugd.
Een jurk van een Brabants bontje, versierd met
een kleurig bandje, van een zo eenvoudig model
dat U het zelf kunt maken, flatteert uw jonge
dochter en hoeft niet veel tc kosten. Op de teke
ning ziet U tenslotte nog een zeer vrije variatie op
de ouderwetse ,,dirndl" (U weet wel, de gebloemde
jurk met het witte schortje), maar het verschil is
dat de jurk effen cn het schortje gebloemd is ge
worden.
en West minachtte. Aldus werd hij
een slachtoffer van dezelfde intel
lectuele verwarring, waaraan de
even goedwillende Nederlandse
aanhangers van de „Derde Weg"
laboreren.
Zij dan hebben hem naar Neder
land uitgenodigd. En weer dus zal
de Hessische „Kirchenprasident" 'n
politieke reis, eerst naar Rusland,
toen naar Amerika, nu naar Ne
derland, blij'kbaar belangrijker
achten dan zijn dagelijkse kerke
lijke arbeid. Een bewering, die
men ons wel kwalijk zal
nemen, maar die des
niettemin behalve Nie
möller ook tal van po
litiserende Nederlandse
predikanten geldt, en een
bewering die wij staande
houden.
Te Düsseldorf heeft Niemöller
dezer dagen een politieke rede ge
houden over „Christelijke broeder
schap tussen Oost en West", waar
van de rede, die hij straks te Am
sterdam zal houden, waarschijnlijk
niet v^el zal afwijken.
Niemöller begon met te stellen,
dat een nieuwe wereldbrand tot de
volledige chaos zou leiden. Hij ver
zuimde mede te delen, dat een
passieve houding tegenover het
Russische gevaar tot een minstens
even volledige chaos zal leiden.
Hij was naar Moskou gegaan
omdat hem over de afgrond een
hand werd toegestoken en omdat
hij gehoor wilde geven aan het
christelijke bevel, dat men de vij
and lief moet hebben. Hij verzuim
de mede te delen, waarom die
hand wel hèm, maar niet aan an
deren werd toegestoken cn waarom
bijv. wel aan hèm. maar niet aan
anderen de toegang naar Oost-
Duitsland en verder wordt gegund.
Hij verzuimde ook mede te delen,
dat het, om met Luther te spre
ken, onder omstandigheden plicht
kan zijn de vijand uit liefde néér
te slaan.
Hij gewaagde van de ongeremde
haat-propaganda, na Januari 1947
aan beide kanten gevoerd, maar
hij verzuimde mede te delen dat
hier geen sprake was van een soort
fatale wederzijdse boosheid maar
van een historisch aanwijsbare
agressie aan zeer bepaald één kant.
Helaas, knappe theologen kunnen
niettegenstaande hun theologische
knapheid, maar al te makkelijk in
de fout der cabaret-artisten a la
Wim Kan vervallen die Truman
en Stalin „even erg" vinden en die
niet begrijpen waarom we niet
liever allemaal op Gods weide
madeliefjes plukken gaan.
Niemöller constateerde te Düs
seldorf vervolgens, dat hij in Mos
kou in de kerken aldaar „christe
lijke broederschap" had aangetrof
fen. En omdat die broederschap
daar voorhanden was, was het z.i.
mogelijk een brug over de afgrond
te slaan. Hij verzuimde echter
mede te delen, dat de Russische
kerken, ongeacht het individueel-
mystieke leven dat daar bloeit,
qua instellingen volmaakt
horig zijn aan het Sowjet-regiem,
welks leuzen zij gehoorzaam her
halen en in welks even huichel
achtige als krijgslustige „vredes"-
propaganda zij zich gewillig voe
gen. Zie hun adhaesie aan de anti-
Westerse campagne naar aanlei
ding van de zogenaamde bacterie
oorlog in Korea. Russische kerk
leiders hebben het zelfstandig den
ken evenzeer afgeleerd en zijn het
evenzeer ontwend geraakt als de
„Duitse Christenen" ten tijde van
Hitier. Een droevig feit, maar een
fe i t.
Men kan slechts hopen, dat Nie-
mollers gehoor te Amsterdam, bij
alle eerbied voor Niemöller als
eertijds historisch symbool, even
critisch tegenover zijn uitspraken
zal staan als velen te Düsseldorf
dat deden.
even voor het doek komt om het
publiek te laten meeleven in 6»
volgende moeilijkheid. Het is een
gewoon West-Berlïjns mannetje uit
een gewone West-Berlijnse straat,
maar zijn tante in de Oostelijke
sector is overleden en heeft hem
een tapijt nagelaten.
Telkens vertelt hij een flitsje van
zijn zorgen: hoe hij in de Ooste-
lijke sector komt, wat de Volks-
Kolizei ervan vindt, hoe hij, met
et tapijt van tante in de armen,
terugsluipt. Enfin, de Oost-West
tegenstelling teruggebracht tot haar
belangrijkste proportie: de mense
lijke.
Ook de bezettingsautoriteiten, de;
Duitse defensiebijdrage komen on
der het mes. „Van Korea geen
nieuws'1 heet een lied, dat schrijft
wat dat „geen nieuws" voor de
Koreaanse bevolking betekent.
Maar het is niet allemaal opge
hangen aan de politiek. Er is bij
voorbeeld een meesterlijke parodie
op de laatste film van de onver
moeibare heer Hans Albers. „Nachts
auf den Strassen". Als dat moge
lijk is zou het zelfgevoel van
Albers en van zijn gezellin in de
film Hildegard Kneff. bij het zien
van dit scènetje een geduchte opdof
fer krijgen. Verder is er een. uit
stekende. Buziau-achtige scène van
een man, die met de meest dolzin
nige argumenten tracht een bezem
aan een huisvrouw te verkopen
onder het afschilderen van al de
voordelen van dit eenvoudige, maar
eerlijke instrument boven de stof
zuiger.
Alles bij elkaar, op enkele wat
grove punten na. een voortreffelijk
programma.
Doodslag beschermd door
rijbeivijs?
Herhaaldelijk worden kinderen op
de weg doodgereden. In de meeste
gevallen, zo meent men. treft de
chauffeurs geen schuld. De kinde
ren staken plotseling over. Naar
mijn mening echter is een autobe
stuurder in al deze gevallen (vol
gens de statistiek worden 3 k 400
kinderen in ons land per jaar door
auto's gedood) slechts uiterst zelden
onschuldig. Kinderen zijn in het ver
keer net jonge honden. Ieder weet.
dat zij onverhoeds kunnen overste
ken. Daarom moet ieder chauffeur,
daar waar hij kinderen ziet of ver
wachten mag, zijn snelheid vermin
deren en een veilige afstand nemen.
Dit wordt slechts zelden gedaan. De
overheid zou daar wellicht veran
dering in kunnen brengen door zeer
zware strafbepalingen.
EEN AUTOMOBILIST
met 20 jaar ervaring.
Het Verbond voor Veilig Verkeer
tekent hierbij aan: Uit dit ingezon
den stukje spreekt niet alleen de
man van de ervaring, doch tevens
Iemand met verantwoordelilkheidr-
besef. De beoordeling omtrent
..schuld" ligt echter geheel bil de
rechter, die gebonden is aan een
maximumstraf van 1 jaar. Om ho
ger straffen te kunnen opleggen dan
de tegenwoordige zou de wet gewii-
zigd moeten worden.
Emigratie zonder beialing
van schulden
Het komt steeds meer voor, dat
Nederlanders plotseling emigreren
zonder allerwege aan hun financiële
verplichtingen te hebben voldaan.
Voor de gedupeerden is dat een on
herstelbare schadepost. Is het niet
mogelijk, dat de overheid regelma
tig lijsten publiceert van personen,
die vergunning tot emigratie en pas
sage hebben? M. COHN.
Niet Arnhem, maar teel
Vcenendaal
In een stuk. getiteld „Het woord
als wapen", dat dezer dagen in uw
blad verscheen, wordt gesproken
over de beroemde stunt van de Arn
hemse K.P. in Schoonhoven. Mag ik
u er even op attent maken, dat het
niet de Arnhemse, doch de Veenen-
daalse K.P. was, die deze machtige
stunt uitvoerde?
A. C. SLIEKER.
Brandgevaar op onze
heidegronden
Regelmatig hoort men door de
radio, dat men voorzichtig moet zijn
met vuur in de bossen tijdens perio
den van droogte. Ik kwam eens een
keer in een bos bij Breda, waar aan
de eerste de beste boom een bord
was genageld met het opschrift:
„Verboden te roker.". Waarom kan
een dergelijk rookverbod ook niet
worden toegepast op onze heide
gronden? Ook daar is het brandge
vaar groot. Geldt ook hier niet: voor
komen is beter dan genezen''
C. A. v. d. GRIEND.
Hoe vindt U Canada?
Er moet mij een woord van crl-
tiek van het hart over het artikel
..Hoe vindt u Canada?", dat onlangs
in uw blad werd opgenomen. Ik
heb zelf 2Vz jaar in Canada ge
woond en heb nogal veel door het
land gereisd. Ik ben het volkomen
eens met de briefschrijver, dat de
werkgelegenheid in een stad ais
Toronto, evenals trouwens in het
gehele industriegebied in Z.-Onta-
ria. gedurende winter cn voorjaar
slecht is. Toch kom ik er tegen op,
dat u boven dit artikel zet: „Om
standigheden in Canada worden er
niet beter op". Want dat is perti
nent onjuist. Is het niet verkeerd,
een dergelijke persoonlijke, op korte
waarneming berustende indruk al
gemeen tA stellen?
TRUDE COURRET STAAL
Te veel en te weinig
over mr Oud
In uw verslag over de rede van
mr. Oud ter algemene vergadering
van de WD (waarom kreeg dit
méér ruimte dan het zeer belang
rijke congres van de P. v. d. A.?) is
iets héél belangrijks vergeten, niet
met opzet naar ik hoop. Mr. Oud
sprak aan het slot nog de volgende
woorden: „Onze partij heeft nu een
nieuw kleed aangetrokken, maar
onze beginselen zijn nog altijd de
zelfde gebleven." Wie, zoals wij
ouderen, al eens kennis heeft ge
maakt met die liberale beginselen,
weet nu wat hem te wachten staat.
v. L.
