Frans verval dwingt Amerika tot
pro-Duitse politiek
Amerika maakt ernst met zijn
presidentsverkiezing
De Slaperdijk moet
behouden blijven
Vier partijen in één
verkiezingsmeeting
,La grande nationzelf schuift
zich naar de tweede plaats
Triest beeld van land
zonder ruggegraat
V
r
vJ
Culemborg geeft demonstratie
van verdraagzaamheid
Felle strijd om aanwijzing der candidaten-
tegenstelling in republikeins kamp
4
Dinsdag 17 Juni 1952
(Van een medewerker)
Iq EN optimist, zo zegt men
nu in Frankrijk, is een
man die een vriend is van
Amerika; een pessimist is een
vriend van de Russen; maar
een realist houdt het op de
Duitsers.
Ziedaar in een wrang grap
je het bewijs dat ook in Frank
rijk de overtuiging veld wint,
dat de terugkeer van Duits
land als leidende natie op het
West-Europese continent on
vermijdelijk is. Natuurlijk
schuiven de kortzichtigen, in
Frankrijk zowel als in de an
dere Europese landen, de
schuld op Amerika. En even
natuurlijk wordt deze mening
door de aanhangers van Rus
land aangewakkerd. De laat-
sten hebben geen moeite bij
het verbreiden van hun opinie,
want de steun, die de Ameri
kanen aan Duitsland verlenen,
wordt steeds minder gecamou
fleerd en de voorkeur van
Washington voor Bonn wordt
steeds meer onbewimpeld.
Men late zich echter deze propa
gandistische knol niet verkopen
voor een politieke citroen. Duits-
lands politiek naar voren dringen
vloeit niet direct voort uit een soort
Amerikaanse sympathie voor de
aartsvijand van zeven jaar geleden,
maar is het gevolg van de volledige
onmacht, die Amerika helaas heeft
moeten constateren bij zijn grote
continentale favoriet: Frankrijk.
Het is Immers duidelijk dat Ame
rika zijn hoop pas meer en meer
op Duitsland is gaan bouwen naar
mate de Amerikanen in Frankrijk
meer en meer bot vingen. Het is
de Franse voosheid die de Ameri
kanen, bij hun pogingen om een
Europese Defensie Gemeenschap te
vormen, in de armen van Duits
land drijft.
Na bijna twee jaar modderen Is
het langzamerhand wel duidelijk
(zelfs voor wie nog niet voor die
tijd wist), dat „la grande nation"
in het geheel geen ruggegraat meer
heeft, laat staan een militaire De
elkaar snel opvolgende regeringen
zijn daarvan alleen maar een uiter
lijk kenteken. Frankrijk is al tien
tallen jaren berucht om zijn poli
tiek geharrewar in meest onbe
langrijke kwesties.
Er heerst in het Franse parle
ment een situatie, die iets weg
heeft van ons vooroorlogse Neder
landse „verse kadetje", maar dan
van een permanent en meer kwaad
aardig karakter. Deze vliegcnaf-
vangerij heeft er toe geleid dat elke
nieuwe regering mogelijk nog net
tijd genoeg krijgt van de volksver
tegenwoordiging om plannen te ma
ken, maar nimmer de kans om en
kele van die plannen uit te voe
ren. Het zijn de Franse volksverte
genwoordigers, die verantwoorde
lijk zijn voor de volledige desinte
gratie waartoe het land thans is
vervallen. De Franse democratie is
meer dan overrijp; zij is rot. Een
rottingsproces, dat in en door de
Franse politici voortwoekert. Deze
onverkwikkelijke toestand bewijst
dat het democratische stelsel niet
kan functionneren zonder democra
ten die bepaalde spelregels in acht
nemen. De voortdurende overtre
dingen der regels leiden in Frank
rijk, schijnbaar onafwendbaar, naar
een ondergang van het systeem via
de weerzin der kiezers. Het is dan
ook geen wonder dat in geen enkel
democratisch land zoveel kiezers
thans op een autocratische partij
stemmen als in Frankrijk. Als men
de aanhangers der rechtse dicta
tuur (De Gaulle) optelt bij de
communistische partij komt men
tot een uiterst bedenkelijk percen
tage. Men kan het dan ook wel zo
formuleren, dat de krakelende, mug
genziftende parlementariërs de na
tie rijp maken voor een moord op
het stelsel, bij de gratie waarvan
die zelfde parlementariërs als zo
danig bestaan.
Inflatie
DIT gevaar bestaat, maar het
broeit nog onder de oppervlak
te. De nu reeds heersende chaos in
Frankrijk vloeit echter mede voort
uit reeds bestaande factoren, die
knagen aan ziel en lichaam van de
eens zo fiere natio. Alles-overheer-
send is het probleem der inflatie.
Moedeloos ziet het Fransmannetje
in de straat steeds weer de prijzen
vooruithollen op zijn loon. Een
pond boter kost nu 4, een pond
koffie bijna 6, een paar matige
M nevenstaand artikel analy
seert een medewerker, op
som$ meedogenloze wijze, de
kwalen van het hedendaagse
Frankrijk en komt dan tot de
slotsom dat deze natie, eenmaal
in vele opzichten leidinggevend
aan de rest van West-Europa,
zith thans tevreden dient te
stellen met een meer bescheiden
plaats.
Hoewel de redactie van ons
blad met alle opvattingen van
de schrijver tot de hare wil ma
ken, meent zij nochtans, dat het
artikel de aandacht van de le
zer ten volle verdient.
nylonkousen 11.50. Dit zijn geen
zwarte prijzen, ma :r sneeuwwitte.
Een en ander te zien in het licht
van het gemiddelde loon van 225
per maand. Het jaar 1951 bracht
drie loon ronden, maar de prijzen
spiraalden in dat jaar onverstoor
baar 32% omhoog, zodat geen en
kel resultaat werd geboekt. De
grote verliezei in deze finishloze
holpartij is de franc, die ruim een
derde van zijn reeds minimale
waarde verloor sinds Korea. Offi
cieel gaan er nog 350 in een dollar,
maar de Amerikaan die er in
Frankrijk 440 voor krijgt wordt nog
geflest. Een vlucht daarom, voor
zover mogelijk, in goud; in 1951 is
voor 600 milliöen dollar goud ge
kocht (dat is meer geld dan de to
tale Marshall-hulp aan Frankrijk
in dat jaar), en het gros daarvan
vluchtte met zijn eigenaars over
de grens, meest naar België en
Zwitserland. De rest is opgepot.
De wormstekige regering kan
niets doen, behalve politie en Na
tionale Garde sturen naar staken
de loontrekkers. In een normaal
land zou belastingheffing één der
antwoorden zijn. In Frankrijk is
de zelfdicipline daarvoor niet aan
wezig. De enigen die geheel vol
gens de regels van het fiscale spel
geplukt worden zijn de hoofd- en
handarbeiders, van wier salaris het
verschuldigde nl. wordt afgehou
den.
Redmiddelen
INSTELLING van loonplafonds
stuit natuurlijk op geweldige te
genstand der vakverenigingen.
Prijsbeheersing ontaardt tot een
klucht in een land zonder zelfbe
heersing. Rantsoenering is over
wogen, maar verworpen op psy
chologische gronden: het herinnert
teveel aan de bezetting, en zou
trouwens niet veel zoden aan de
dijk zetten, omdat de boeren even
goede hamsteraars zijn als slechte
belastingbetalers. Als laatste red
middel is gedacht aan crediet-con-
tróle, maar crediet is nu al bijna
onbetaalbaar; voer een maandle-
ning moet men niet minder dan
5% rente betaler. Dit maakt niet
alleen de bestrijding van de
schreeuwende woningnood zeer
moeilijk, maar b-engt ons ook met
een op een specifiek probleem van
de industrie.
Vooral door de vereiste herbe
wapening moeten vele industrieën
uitbreiden. Maar het merendeel der
fabrikanten voelt niets voor de
fensie-orders.
Daarvoor is uitbreiding of ver
andering. en dus geld nodig. Maar
crediet is peperduur (wat bij een
voortdurende waardevermindering
van de franc ook geen wonder is).
De militaire productiecapaciteit
van het land is dan ook sterk te
ruggelopen. Een bestelling voor
210.000 geweren, die de Amerika
nen onlangs in Frankrijk wilden
plaatsen moest worden afgewim
peld door de regering omdat na
uitgebreid onderzoek bleek dat er
geen enkele plaats in het land was
waar ze gemaakt konden worden.
En dat terwijl Frankrijk in 1918
jaarlijks 7 miÜioen van deze zelfde
geweren produceerde! Een ander
voorbeeld van het productietempo:
een straaljager, die al in Februari
1949 getest is. komt niet voor No
vember 1952 in productie.
Industrie achterop
DOOR de steeds stijgende prijzen
begint nu ook de export te
botsen tegen deuren van buiten
landse klanten, die niet-thuis gaan
geven. Bovendien is. volgens Ame
rikaans oordeel, de Franse indus
trie 100 jaar achterop, commercieel
zowel als technisch. Het zün meest
gezapige familiezaken, die weinig
produceren tegen flinke prijs.
Weinig animo voor defensie-or
ders is er ook van de kant der on
dernemers wegens hun meestal
groot aantal communistische arbei
ders.
Hier raken we nog een hoofdpro
bleem, ja misschien wel de voor
naamste oorzaak, die de Amerika
nen tot twijfel en de Franse rege
ring tot vertwijfeling brengen: het
land is bezwangerd (20% der stem
men) met communisten, een twij
felachtig kenmerk voor een natie,
die gaarne de kern wil vormen van
een Rusland-afwerend defensie-
front. Frankrijk's vrienden wijzen
er gaarne op dat het werkelijke
ledental der communistische partij
is teruggelopen van 950.000 in 1946
lot 600 000 thans. Deze 600.000 wor
den echter gelardeerd met liefst 5
millioen meelopers, cn zitten bo
vendien op zeer efficiënte wijze
verspreid door het hele productie
apparaat. Vooral natuurlijk in de
vakverenigingen: bij elke fabrieks-
verkiezing slepen de communisten
onveranderlijk 60—70% van de
stemmen in de wacht. De heren
zijn met name zeer sterk in de
openbare nutsbedrijven, in de steen
koolmijnen, in de metaal-industrie
(vooral vliegtuig- en autofabrie-
ken). Ze zijn weliswaar ietwat ge
slonken bij de spoorwegen, de
P.T.T. en onder de havenarbeiders,
maar ook daar tellen ze toch nog
altijd meer volgelingen dan alle
anti-communistische vakverenigin
gen bij elkaar. De vitale bedrijven
zijn onbetrouwbaar bemand. Een
voorbeeld: rond Parijs liggen zes
electrische centrales, die dit voor
naamste industrie-gebied van
Frankrijk van stroom voorzien.
Van de daar werkzame 37 000 ar
beiders zijn er 23.000 lid van
communistische vakverenigingen!
Aan de andere kant
WE zijn er nog niet. De politie
en de Nationale Garde zijn
nagenoeg „brandschoon", maar het
leger niet. Het „Deuxième Bureau"
(de Franse contraspionnage) zal
wel weten dat 2% der jonge offi
cieren er 5% der onder-officieren
met Moskou sympathiseren. In an
dere sectoren van het maatschap
pelijk leven bestaan soortgelijke
situaties: 20% der onderwijzers
staat „aan de andere kant". Op
middelbare scholen is het percen
tage „slechts" 14. Ook op universi
teiten zetelen notoire communisten
als docenten. De partij publiceert
17 dagbladen, 83 weekbladen, 18
maandbladen. In de atoomlabora
toria werken nog vele communis
tische wetenschapsmensen, en dat
maakt het ontslag van Joliot-Curie
(de baas zelf) min of meer tot een
wassen neus.
Het is alles niet opwekkend,
noch voor het Atlantisch-ge-
oriënteerde Frankrijk, noch
voor de Europese Defensie
Gemeenschap. Het hele Fran
se volk is bevangen door een
soort apathie, door een volsla
gen onverschilligheid voor al
les behalve eten, drinken en
roken (hetgeen ook de enige
artikelen zijn die de gewone
man zich aan kan schaffen
voor zijn portemonnaie leeg
is).
Dat andere mogendheden
uit dit verval de onvermijde
lijke consequenties trekken,
moge jammer zijn voor Frank
rijk, voor Europa is het goed
van de dwalingen zijns weegs
tijdig terug te keren, daarbij
Frankrijk dankend voor al het
geen het ons schonk maar het
tegelijkertijd terugwijzend
naar een bescheidener plaats.
Correct marcheren de manschap
pen van het 93ste regiment in
fanterie in hun nieuwe unifor
men tijdens een parade in de
Franse hoofdstad. Zij mogen zich
nog verheugen in de belangstel
ling van de Parijzenaars. maar
ouer het algemeen is de interesse
vogr het leger in Frankrijk snel
dalende. Vaak kan men langs de
boulevards opmerkingen horen
als: Wat doet het er allemaal
toe? Ais de Russen willen, zijn
ze hier in drie weken."
(Van een onzer verslaggevers)
CULEMBORG. Verkiezings
biljetten van de C.H.U., de K.V.P.
en die met de portretten van dr
Drecs cn mr Oud hingen gistei-
avond in de zoal Luxor te Culem
borg broederlijk naast elkaar.
Er achter, op het podium zaten verte
genwoordigers van de vier rege
ringspartijen, ieder met een half
uur spreektijd voor de boeg: J. H.
Scheps, van de Partij van de Ar
beid. prof. dr Jos -Gielen van de
K.V.P.. C. P. de Groot. C.H.U.-lid
van de Provinciale Staten van
Utrecht, en het Eerste Kamerlid
prof. mr A. N. Molenaar van de
V.V.D.
De Culemborgse afdeling van de
P.v.d.A. nam het initiatief tot deze
bijzondere verkiezingsbijeenkomst,
naar haar voorzitter getuigde, met
de bedoeling een demonstratie van
politieke verdraagzaamheid te ge
ven.
Die verdraagzaamheid was er in
ruime mate: de vier sprekers ga
ven elkaar complimentjes en ieder
van hen wees op de punten van
overeenkomst bij de respectieve
partijen. Het publiek (de zaal met
600 plaatsen was half vol) zat
daar aandachtig naar te luisteren
Er is niet één keer geroepen of
gelachen (wel één keer gegrinnikt
om een grapje van prof. Molenaar)
en men applaudisseerde netjes om
het half uur, nl. als een schuchter
klopje met de voorzittershamer
aankondigde dat des sprekers tijd
om was.
Het doel is dus wel bereikt: het
werd een demonstratie van ver
draagzaamheid. Maar een „echte"
verkiezingsdemonstratie was het
niet.
De heer Scheps was het eerst
aan bod. Hij was de enige, die
voor het vuistje weg sprak en
deed alsof hij het keurige kathe-
dertje met zag. Het socialisme is
geen philosophie en geen religie en
mijn partij staat open voor protes
tanten, katholieken en humanisten,
betoogde de heer Scheps.
Prof. G i e 1 e n had het lessenaar
tje wel nodig, want hij wilde zei
hij les geven in de beginselen
van de KVP. De oud-minister ging
uitvoerig in op de samenhang tus
sen geloof en politiek, was er over
ontstemd, dat in Tilburg driehon
derd gezinnen met meer dan zeven
kinderen op een huis wachten en
vroeg aandacht voor de gezinspoli
tiek van de KVP. Prof. Gielen
noemde de tegenstelling tussen
links en rechts in zijn partij een
gezond verschijnsel.
De heer De Groot had een
afdruk van het CHU-beginselpro-
gramma meegenomen en zei het
graag aan belangstellenden ter in
zage te willen zenden. Hij noemde
als essentie er van: ook in het
staatkundig leven moet Gods
Woord worden beleden, gedachtig
aan: „Mij is gegeven alle macht in
de hemel en op aarde."
Prof. Molenaar pleitte voor
de persoonlijke vrijheid zoals die
door de VVD wordt voorgestaan.
Aanhoudende sociale onrust is
'n bedenkelijk verschijnsel, zelfs
wanneer het, zoals in dit geval,
een tamelijk onschuldige protest
actie betreftDeze Franse oor
logsveteranen geven aan hun mis
noegen over naar hun oordeel te
lage pensioenen uiting door de
monstratief midden op het Place
de l'Opera te gaan zitten.
Concert in Muiderslot ter
herdenking van Obrecht
MUIDEN. Gelijk in de tijd van
de eerste slotvoogd P. C. Hooft
avonden werden besteed aan mu
ziek van Jacob Obrecht, heeft
Maandagavond eert kleine schare
belangstellenden in de ridderzaal
van het Muiderslot geluisterd naar
werken van de grote Nederlandse
componist, die 500 jaar geleden werd
geboren. Beschenen door stêmrmg
kaarslicht voerde het Nederlands
kamerkoor onder leiding van Felix
de Nobel een aantal werken uit van
Obrecht. Deze bijzondere avond
was georganiseerd, in het'program-
ma van het Holland-Festival, dooi
het comité Obrecht-herdenking in
samenwerking met Ver. voor Ned
muziekgeschiedenis.
Slechts één zekerheid kan de
Europeaan, die met al te begrijpe
lijke aandacht de verkiezingsstrijd
in de Verenigde Staten volgt, op
dit ogenblik uit de berichtgeving
van de Amerikaanse pers putten:
de belangstelling voor de keuze van
de nieuwe president is in lange tijd
niet zo groot geweest als ditmaal.
De bijeenkomsten, die de beide
grote partijendemocraten en re
publikeinen houden, zijn drukker
bezocht dan ooit te voren. De. dis
cussies tussen de aanhangers der
verschillende candidaten zijn feller
dan in de dagen, dat Roosevelt be
loofde met zijn „New Deal" een
einde aan de malaise van de der
tiger jaren te maken en in de
staat California brachten bij de
voorverkiezingen meer mensen hun
stem uit dan bij de hoofdverkiezin
gen in 1948!
Daaruit mag men concluderen, dat
de politieke onverschilligheid, die
de situatie in bepaalde Westeurope-
se landen zo onbehaaglijk kenmerkt,
niet naar de overzijde van de At
lantische Oceaan is overgeslagen en
dat de opkomst der Amerikaanse
kiezers in November vrijwel zeker
in overeenstemming zal zijn met de
enorme problemen, waarvoor het
volk, dat in de vrije wereld een lei
dende positie inneemt, zich ziet ge
steld.
Voor het overige verkeert echter
nog alles in het ongewisse. De strijd
in de republikeinse partij tussen de
aanhangers van Eisenhower en Taft
is eigenlijk heel wat scherper dan
die tussen republikeinen en demo
craten. Degenen, die een gemakke
lijke overwinning voor de generaal
voorspelden, zijn al aanzienlijk
voorzichtiger geworden. „Ike" is on
getwijfeld verreweg het populairst
bij de kiezers, maar de partijfunc
tionarissen houden het in hun meer
derheid nog bij Taft en zij zijn het,
die op 3 Juli in Chicago de republi
keinse candidaat moeten aanwijzen.
Bezwaren tegen
Eisenhover
HET belangrijkste bezwaar, dat
men in die kringen tegen Eisen
hower oppert, is dit: Amerika (zo
redeneren de republikeinse leiders)
heeft een dringende behoefte aan een
lagere, evenwichtige begroting.
Eisenhower echter is als militair zijn
leven lang gewend geweest, geld te
eisen en het uit te geven. De militair
pleegt zich geen zorgen te maken
over de vraag, waar het geld van
daan moet komen en wanneer de
volksvertegenwoordiging op zuinig
heid meent te moeten aandringen,
stelt de soldaat daar gemeenlijk de
vaderlandse plicht van de nationale
beveiliging tegenover. Het schijnt dit
argument te zijn, dat verscheidene
republikeinse tegenstanders van Taft,
die in Europa meestal wel wat al te
ongunstig wordt afgeschilderd (hij
is werkelijk geen voorstander van
een in de steek laten van Europa en
het ontketenen van een oorlog tegen
Rood-China!), aan het twijfelen heeft
gebracht.
Een opvallend verschijnsel is nog.
dat het grootste deel van de repu
blikeinse leiding zich drukker
schijnt te maken over de persoon
van hun candidaat. dan over de
vraag, of deze candidaat ook de
overwinning zal kunnen behalen te
gen de democraten. Bij lezing van
de artikelen in de republikeinse
pers. voor zover deze Eisenhower
niet steunt, krijgt men sterk de in
druk, dat vele leiders de verkie
zingsstrijd liever verliezen met een
trouwe partijman als Taft. dan deze
winnen met een „outsider" als
Eisenhower.
Ook de democraten
Q TAAT dus de republikeinse can-
didaat nog geenszins vast, het
zelfde is het geval bij de democra
ten. Weliswaar kennen deze niet
een zo diepgaande interne tegenstel
ling als op het ogenblik bij de re
publikeinen bestaat. De breuk tus
sen de noordelijke en zuidelijke de
mocraten (ten gevolge van Truman's
optreden voor de gelijkstelling der
negerbevolking) zal, zo meent de
partijleiding, met het heengaan van
Truman wel automatisch worden
gedicht. Voor de democraten is de
grote moeilijkheid deze, dat voor
het eerst sinds achttien jaar in wer
kelijkheid een candidaat moet wor
den gekozen.
Eerst hadden zij steeds weer Roose
velt en bij de vorige verkiezingen
was de eandidatuur van Truman
een vanzelfsprekendheid. Nu moeten
zfj een candidaat vinden, die noor
delijke en zuidelijke democraten
weer kan verenigen en bovendien
een goede kans heeft, de republi
keinse tegenstander, wie dat ook
moge zijn, te verslaan.
By het grote publiek is Estes Ke-
fauver, de Senator van Tenessee.
zeer populair. Een op elke twee
Amerikanen heeft hem tijdens het
onderzoek naar de banden, welke
bestonden tussen zekere politici en
de onderwereld, op het televisie
scherm gezien en talrijken zijn er
van overtuigd, dat hij snel en gron
dig een einde zou maken aan de
corruptie in sommige kwartieren *.e
Washington. Maar de machtige New
Yorkse partijmachine steunt Avere'l
Harriman, ae oude medewerker van
Roosevelt en gewezen leider van de
Marshall-organisatie. Dat doen ook
de grote vakbonden hoewel Har
riman komt uit de kringen der
spoorwegmagnaten en vele malen
millionnair is! Verder hopen nog vele
democraten, dat de weigering van
de populaire gouverneur van Illi
nois. Adlai Stevenson, om zich can
didaat te stellen, niet definitief zal
blijken.
Al met al: voorspellingen kunnen,
ten minste op het ogenblik, niet
meer dan een gre-ep in het duister
zijn en daarom heeft het ook nog
weinig nut om vast te stellen, wal
de verkiezing tot president van de
een of ander voor Europa zal bete
kenen. Na de aanwijzing der candi
daten door de partijconventies zal
men daar trouwens nog gelegenheid
genoeg toe hebben.
Dat het spreekwoord „Schoenmaker biyf bü je leest" niet altijd opgaat
werd Zaterdag bewezen door Adriaan de Kleuver uit Veenendaal, schoen
maker van beroep, maar veldbioloog uit liefhebberij. De voortreffelijke
wijze, waarop hij de deelnemers aan de excursie van de Stichting „Het
Utrechts Landschap", welke 25 jaar bestaat, naar Groeper- en Slaperdijk
attendeerde op het vele moois, dat de natuur hier voortbrengt, zal velen
lang ln het geheugen blijven.
De Groeperdijk uit 1766 en de
Slaperdijk uit 1655 zijn de nieuwste
objecten, die de Stichting wil ko
pen. En. dat „zal wel lukken", want
wanneer de benodigde 12 000 er
zijn, is het Rijk bereid dit natuur
monument over te* doen. De gelden
beginnen reeds te vloeien, de ge
meente Veenendaal heeft reeds een
deel voor haar rekening genomen,
maar er moet meer komen, wes
halve „Het Utrechts Landschap"
een beroep op de natuurliefheb
bers doet, als begunstiger toe te
treden. Op de Provinciale Griffie,
Achter St. Pieter. zal men gaarne
hierover inlichtingen verstrekken.
Zo trok dan Zaterdagmiddag een
kleine honderd man onder een
dreigende wolkenhemel, waaruit
een enkele maal een druppeltje
regen viel, langs het smalle pad
over deze dijken. Als kippetjes
moest men soms achter elkaar gaan,
waarbij herhaaldelijk stil werd ge
staan. als de Kleuver doceerde. Het
zeldzame kamgras de nardus, een
beekje met valeriaan, de uiterst
zeldzame waterereprijs, grote vel
den kamperfoelie en prachtige ha
zelaars, waaraan do hazelnoten al
hingen te rijpen, waren het meest
opvallend in de rijke flora, die hier
in het verborgene groeit. Onderwijl
riep de koekoek zijn eentonige
roep en vloog een eenzame vogel
uit het houtgewas op, dat een
ideaal broedplaats is voor ontel
bare nachtegalen.
De Slaperdijk is een waterkering uit
1655, die aansluit bi| de verdedigings
werken die Prins Maurlts heeft aan
gelegd. Deze dijk werd bereikt bij Fort
Daatselaar. dat helaas verleden Jaar
door vandalen, die vergunning gekre
gen hadden het lage hout te kappen,
doch „en passant" de hoge eikenbomen
meenamen, ontluisterd werd. Er volgde
een veroordeling met verplichting tot
schadevergoeding, maar daarmee staan
Gr nog geen grote bomen, want nog
steeds geldt het spreekwoord „Boom
pje groot, plantertje dood", zoals de
secretaris, de heer F. E. Everwijn
Lange die hier het gezelschap welkom
heette, memoreerde.
De Slaperdijk is beplant met eiken
hakhout en vormt één lange berceau.
Wanneer de Stichting de eigendom ge
kregen heeft Is men van plan op enkele
plaatsen dit hout wat open te kappen,
waardoor verrassende doorkijkjes op
het lage land ontstaan, hetgeen reeds
bleek op de plaatsen, waar bij toeval
wat hout ontbrak.
De tocht, die anderhalf uur duurde,
werd o.a. meegemaakt door mr Bloe-
mers, hoofd der afd Natuurbescher
ming van O K. en W." mr dr W. G. A.
van Sonsbeek. oud-commissaris van
Limburg en voorzitter van de Voorl.
Cultuurbeschermingsraad, mr M. v. d.
Goes v. Naters, secretaris van dat li-
Metselaar gevallen en
overleden
LUTTELGEEST (N.O. Polder)-
De 29-jange ongehuwde metsc-!
laar B. uit Steenwijk is hier Maan- a
dagmorgen van een steiger geval- j
len cn op zijn hoofd terechtgeko
men. Hij was onmiddellijk dood.
Het stoffelijk overschot is overge
bracht naar het ziekenhuis te Vol'
lenhove.
HOEVELAKEN
„Te Hoevelaken"
brengt een serenade
Ter gelegenheid van het Zilvere:!
Bruiloftsfeest van het echtpaar Joh. vij
Deuveren bracht het Fanfarecorps .J'j
Hoevelaken" het echtpaar Zaterdag-]
avond een serenade. De heer Van Den
veren. die van de oprichting af lid k,
van „Te Hoevelaken" werd op groots,
wijze door de voorzitter de heer G. varii
Deuveren, gehuldigd.
Deze bood tevens namens de Verenk j
ging een cadeau aan „Te Hoevelaken' j
bestaat ln begin van 1953 een kwart
eeuw.
BURGERLIJKE STAND
Geboren. Jan. z. van J. van Ee en 6
Evers.
chaam, mr H, W. de Vink namens Ge 3
deputeerden der Provincie Utrecht,
dr P. G. van Tienhovcn. voorzitter va» I
de Ncd. Vereniging tot Behoud van N>4 I
tuurmohumenten benevens de burg"*'. I
meesters van Zeist. De Bilt, Vreeswijk, N
Harmeien e.a., Veenendaal cn een vefj
tegenwQordiger van de burge'mees'^
van Rhenen.
J. H. SCHEPS
PROF. M. A. N. MOLENAAR
PROF DR JOS GIELEN
C. P. DE GROOT
