VAN ROME NAAR
NAPELS
Waarom stemden Christenen
in India op communisten?
zingen
borst
Wandelaars
uit volle
Draag in uw vacantie sterke,
eenvoudige kleren
Op 25 Juni vijftig jaar
apothekers-assistent
Stanley Jones klaagt Kerk
aan in fel artikel
blijkt
Laatste parcours
gemakkelijk te zijn
MoetUeens
hóren!
K EN V
AVONDVIERDAAGSE
HORMACOL
F. LETSCHERT:
Recepten en nog eens recepten
4
Zaterdag 21 Juni 1952
(Van onze reisredacteur)
De eerste dag die ik in Rome
doorbracht gaf me in het ge
heel niet de „klassieke mep"
die een vriend me er van voor
speld had. Het Forum met zijn
rudimentaire rijen pilaren, als
het rif van een walvis die te
lang in de zon gebleekt heeft,
stelde me teleur. Alleen het
gehavende Colosseum, dat als
een reusachtige potscherf zijn
schuin afgebroken silhouet
tegen de hemel liet afsteken,
gaf me even de „antieke hui
vering".
Maar wat een kerken! Rome is
de stad van de Barok de Itali
aanse Barok, op overdonderen be
rekend, met tranen-overspoelde
(mollige) wangen en de theatrale
gebaren alles in grijs gespikkelde
steen. Zelfs de Romeinse triomfzui
len, die op menig plein een ere
plaats hebben cevonden, zijn alle
bekroond met een standbeeld van
de Heilige Petrus, om goed te laten
uitkomen dat de Barok het klas
sieke Rome heeft overwonnen.
Kerken zijn er zoveel, dat slechts
een deel er van in gebruik is ge
nomen meestal de lelijkste. De
andere worden langzaam maar
zeker dichtgebreid met spinneweb-
ben: de hemel mag weten wat voor
kunstschatten er onder weggebor
gen worden. Nu ja de Sint Pie-
ter. Enorm, achter zijn zuilen-gale
rijen die als twee bevallige armen
naar u worden uitgestoken. De
Sint Pietcr is schoon, geveegd, ge
boend, gepolitoerd. Enorm zei ik
al. Hoog-blinkend. Machtig-impone-
rend. Een triomf, eer van de we
tenschap, de kunst, de politiek, dan
van het geloof. Vroom? Een ander
Versailles, koeler, mathematischer,
even verschillend van Versailles als
De Hoogh van Van Dyck.
Enfin, er blijven er genoeg over
kerken en kunstschatten. In het
Vaticaanmuseum vindt u er zo'n
aantal bijeen. De antieke meester
werken staan in de zalen opgetast
als de schelpen en vlinders in de
kasten van het Artis-museum; die
van de Renaissance staan netjes
tegen elkaar geschoven en genum
merd, als in een goed georgani
seerd vendu-huis. Alleen, als daar
de afslager begint, heeft hij een
levenspositie.
EERST de tweede dag ontdekte
ik een ander Rome. de char
mante, half-statige. half-olijke plei
nen met de weelderige fonteinen,
vol zwaargebouwde stenen kerels
die zichzelf in de baard grijpen en
met de andere arm een gebaar
maken alsof ze u hetzelfde willen
laten doen; de oranje en bruinrode
gevels met hun strenge raam-inde-
ling en elegant getrokken daklijsten;
hun smerige en hun geheimzinnige
hoeken; hun gefluister van geschie
denis en hun gejoel van kinderen;
hun romantische poortjes en hun
Pompeji: stilte
van herrezen
straten
brutaal stinkende marktjes; Piaa»
Navona, Palazzo Farnese ik 2**
er zo uren kunnen doorgaan, ma#*
in dezelfde tijd brengt de KLM u
er.
Er is, zo blijkt ons ook. toch wel
meer over van dat klassieke Rome.
Gonoeg om te beseffen hoe er.orm
veel door de vandalen van de Re
naissance vernield moet zijn
om hun honger aan marmer te be
vredigenen arbeidskracht uit
$e sparen. En dan de Catacomben.
De catacomben! Wat zou daar niet
van te schrijven zijn indien ik ze
bezocht had. Maar de Via Appia
Nuova lag verleidelijk dicht bij de
Via Appia Antigua en het weg
dek was er beter, We kregen er
haast van.
In Napels bleven we nog even in
de klassieke sfeer; het plaveisel dat
3ns ontving grote arduinen blok
ken die op onregelmatige wijze
na elkaar lagen dateerde zeker
van Nero en Poppaea.
Voor het overige werd Rome on
middellijk en volkomen uit onze
herinnering weggevaagd. Goede ge
nade, wat een ongelooflijke, onbe
schrijflijke stad is Napels daar
over moet ik u apart schrijven.
Van Rome naar Napels gaande
heeft u het gevoel dat u een koel
cultuurbad uitgestapt bent en par
does in een lauwe, dikke stroom
mensen gedompeld wordt.
IK heb altijd willen weten wat
een Amerikaan voelt die op Mar
ken aan wal stapt. Ik weet net nu;
ik heb Pompeji gezichtigd. Over de
uitgravingen niets dan lof: in de
stilte van de herrezen straten, die
verlaten, blind in het witte licht
staan te knipperen, werd ik me
opeens lijfelijk bewust wat histo
rie is: geweest dagelijks leven.
Maar voor je zover bent! Eerst
Oftewel: van een
koel cultuurbad
in een lauwe stroom
mensen
In een uitermate fel artikel
houdt E. Stanley Jones zich in
het Amerikaanse Protestantse
weekblad „Christian Century"
bezig met de uitslag der ver
kiezingen in India: weliswaar
nog een meerderheid voor
Nehru's Congres-partij, maar
groeiende invloed van het
communisme, vooral in de ge
teisterde staat Madras in het
ifv'den.
Sta«.Iey Jones
is geen onbeken
de. Hij is de zen
deling in India,
die naam maak
te door tal van
publicaties. Zijn
dat Nchru op het laatste ogenblik
aan de verkiezingsstrijd heeft ge
nomen, te danken dat de communis
tische invloed bij de verkiezingen
niet nóg groter bleek.
In zijn artikel stelt hij de vraag:
„Waarom hebben in India zoveel
Christenen communistisch gestemd?"
De nadruk door Jones gelegd op
„stemmen", betekent dat die stem
mers daarom nog geen communis
ten ware n. Maar het effect hun
ner stemmen bleef hetzelfde.
Economische oorzaken als werk
loosheid. rijsttekorten en viervoudi
ge stijging der kosten van levens
onderhoud bepaalden de communis-
Deze week.
woord heeft gezag.
Hii kent Inaia en
Hij neeft China's overgang naar het i toegankelijk bleken, herleidt Jones
communisme meegemaakt. Hij heeft j bovendien tot intern-kerkelijke <por-
Nchru toen gewaarschuwd. „Wilt zaken. Een vooraanstaande Indiase
gij niet, dat ook Irftiia communis
tisch wordt", schreef hij aan de lei
der van India's Congres-partij èn
India's regering, „dan zult gij de
communisten vóór moeten zijn. Gij
zult de landhonger der arme boeren
moeten stillen, gij zult de arbeid
een rechtmatig aandeel m de in
dustriële leiding moeten geven en
gy zult aan de corruptie onder de
lagere ambtenaren een eind moeten
maken."
Volgens Stanley Jones is het uit
sluitend aan het actieve aandeel,
veegd, geboend, gepolitoerd,
moet je je door het leger van gid
sen heenwerken. Ze vormen welis
waar een coöperatie, door de staat
erkend, nog wel met een gemeen
schappelijke kas. waaraan u het
loon moet afdragen; maar dat
neemt niet weg dat ze elkaar voor
de voeten lopen en ook nog tegen
elkaar afslaan. Ze kunnen net
blijkbaar niet laten. „Twee duizend
Lire, officiële prijs!" „Zestien hon
derd Lire" roept nummer twee,
waarop nummer een zonder aar
zelen zijn officiële waardigheid op
straat gooit en brult*..Duizend Lire.
Ik maak u de Italiaanse prijs!" Die
mededeling is op zichzelf onthul
lend genoeg. Ik vraag me alleen af
0* hij nu ook Italiaans tegen ons
gaat praten. In dat geval kan ik
me even goed bepalen tot de bord
jes die de staat op de muren heeft
aangebracht. „De Italianen krijgen
waarschijnlijk niet te zien, wat ze
er zelf voor het Marshallplan bijge
bouwd hebben" oppert mijn gezel-
•&n.
Het valt mee: hij spreekt oen
stokkend en daardoor statig klin
kend Frans. Links en rechts
trekken voortdurend andere g'oe-
pen ons voorbij, voorzichtig stap
pend achter hun gids. Het lijkt iets
op een groep infanteristen die in
tirailleursformatie door een mijnen
veld optrekt. We zien alles: het Fo
rum, de straten: met de gêne eerst
van mensen die een te huur ge
boden flat bezichtigen, tijdens de
afwezigheid van de bewoners. Maar
dat verdwijnt in al die buitenlucht,
die door de dakloze openingen met
ons communiceert.
DE gids houdt halt. „Dit", zegt
hij en hij fronst de wenkbrau
wen, „is niet voor de dames." Hij
wenkt en een man in een uniform
schrijdt nader, een grote sleutel in
de hand. Hij gaat naar de wand
waaraan een aantal luiken hangen,
stevig achter slot. Daarachter zitten
ondeugende muurschilderingen daar
aangebracht voor rekening van
lichtzinnige Pompeïanen die zich
geen ogenblik bekommerd hebben
om hun reputatie na tweeduizend
jaar. De suppoost draagt een ern
stige uitdrukking op het gelaat
er is geen twijfel aan, hij voelt
zich deelhebber aan een weten
schappelijke excursie. Nauwelijks
echter is hij de hoek om die hem
voor de dames onzichtbaar maakt
(en is het luik ontsloten) of er
verschijnt op zijn gelaat een ob
sceen lachje. Als hij ziet dat mijn
heer onbewogen blijft, krijgt dat
lachje ook geluid. „Eh-eh-eh. Me
neer begrijpt?" Meneer begrijpt: hij
doet in gedachten vijftig Lire op
de fooi. want hij begrijpt wat het
lachje verduidelijkt: dat hij van de
historische in de speciale literatuur
en daarmee in een hogere prijs
klasse is beland. Dan gaat het luik
weer stevig op het departementale
slot. De lires verdwijnen in de zak
van de gegalonneerde suppoost: de
gepaste gelaatsuitdrukking komt
meteen weer te voorschijnen
allen zijn tevreden gesteld de
tourist, de suppoost en de christe-
lijk-democratische regering.
Dit zijn de weken, waar
in iedereen over vacantie
droomt, denkt en praat.
Voor sommigen betekent
vacantie een lange reis naar
verre en vreemde landen,
anderen verheugen zich
even intens op een verblijf
in een buitenhuisje in het
eigen land. op een weekje
logeren bij vrienden, of
misschien op een paar lan
ge weekeinden aan zee of
bij de bossen doorgebracht.
Maar of het een kostbare
of een eenvoudige vacantie
is, het gaat er om te wor
den verfrist en uit te rus
ten, om daarna weer een
jaar lang met plezier het
dagelijks werk te kunnen
verrichten. Enhet genoe
gen. dat een vacantie geeft,
is gelukkig helemaal niet
evenredig met de kosten,
die ervoor moeten worden
gemaakt.
Aangezien de mcesten
van ons met een beperkt
budget op reis moeten gaa n
en daarvan zoveel mogelijk
willen profiteren, adviseren
wij U vooral geen al te
zware koffers mee te sle
pen.
Kruiers zijn duur en
taxi's slaan meestal een
grote bres in het budget
van een toerist. Neem niet
meer mee. dan U zelf kunt
dragen. Stel Uw vacantie-
garderobe echter met over
leg samen, zodat U van de
stukken, die U bij zich
hebt, het grootst mogelijk
plezier kunt hebben.
Geklede japonnen zult U weinig of niet nodig hebben,
eenvoudige jurken, die desnoods vuil mogen worden, des
te meer. Kreukherstellende katoen is wel een zeer pret
tig materiaal voor een reis-garderobe (over het kostbaar
der nylon zullen wij maar zwijgen).
Maar misschien komt U tot de ontdekking, dat Uw
garderobe vooral op steedse behoeften is ingesteld en
dat de echte vacantiekleren ontbreken. Reserveer dan
een paar avonden of een Zondag voor de aanvulling:
met een lapje katoen en een knippatroon kunt U, mits
U zich bij eenvoudige modellen houdt, voor weinig
geld zelf iets maken waar U veel plezier van zult
hebben.
Een ensemble uit drie of vier stukken geeft de
meeste mogelijkheid tot variatie. Bijv. een recht rokje
van gestreepte stof, met een klein bovenstuk je voor
het zonnebad. Daarbij een short van hetzelfde mate
riaal. Als U tegen de vervaardiging daarvan opziet,
kunt U beter een exemplaar klaar kopen in een bij
passende tint. Een wit jasje, of een mouwloze blouse,
die op en in de rok kan worden gedragen, comple
teert het geheel.
Prettig is ook het bezit van een zonnepakie uit één
stuk, mét een wijde rok die van voren helemaal ge
knoopt kan worden en een klein bolerootje. Ook hier
kan het zonnepakje natuurlijk worden vervangen door
een effen short met een kleurig bovenstukje.
En. als alles gereed is en de koffer gepakt, dan wen
sen wij U prettige vacantie en mooi weer!
(Van onze wandelende verslaggever)
Het stond reeds byvoorbaat vast, dat de laatste dag van de Avondvier
daagse 1953 de deelnemers weinig moeilijkheden zouden opleveren. Immers,
het vooruitzicht van de intocht, die voor hen steeds weer een hoogtepunt
in dit wandelfestijn betekent, doet hen op zo'n laatste tocht verder alles
vergeten. Daarenboven is de afstand zoals van Vrijdagavond, voor hen een
„peuleschilletje", dat zo „en passant" wordt genomen. Na de start van het
Onze Lieve Vrouwe Kerkhof trokken de wandelaars door de Muurhulzen,
Bloemendalsestraat, Plantsoen en Scheltusstraat naar het Hoevelakense
Voetbad. Na de brug over het Gelderse Valleikanaal werd rechts af gesla
gen en de Hogcweg overgestoken naar de Schamsesteeg. Over deze mooie
landweg trokken de bijna veertienhonderd deelnemers naar Hamersveld.
Vele stadgenoten waren er op uit- I publiek weer rijen dik. Op de bui
getrokken 'omde grote colonne te tenwegen dunde de belangstelling,
zien vertrekken en overal stond het I maar steeg de uitbundigheid onder
de wandelaars. In de zang was geen
moment pauze, want nauwelijks had
een groep een nummer ten beste ge
geven, of een volgende was al weer
paraat om „over te nemen". Daar
door was het bijzonder gemakkelnk
lopen en de kilometers werden dan
ook vrijwel zonder erg „verslonden".
Reeds in Hamersveld kregen deel
nemers bloemen in de handen ge
drukt en naarmate men Amersfoort,
via de Beaufortlaan, Dodeweg en
Met de armen vol
bloemen maakten
de deelnemers aan
de Avondvier
daagse gisteren
hun glorieuze in
tocht in Amers
foort.
(Archifoto-DvA)
Zandberglaantje naderde, werden de
aangeboden producten van Flora
veeltalliger.
Toen wij het Zandbergerlaantje
uitkwamen werden wij verwelkomd
door een paar kleine kinderen, die
ons viertal, dat deze dagen steeds
bij elkaar was, een ruiker bloemen
aanbood. Wij hadden afgesproken,
evenals vorige jaren, niet mee te
doen aan de bloemenhulde, doch
konden dit niet weigeren, zodat wij
met een bosje bloemen op het punt
van verzamelen kwamen.
En toen gebeurde iets, dat ons
werkelijk even perplex deed staan.
Daar kwam namelijk niemand min
der dan de voorzitter van de biljart
vereniging „Metropole", de heer Th.
Ramselaar, op ons afzetten. Hij
hield ons staande en bood ons. na
mens zijn vereniging een mooie
bouquet rode rozen aan, geplukt uit
de rozentuin van het clubhuis op
de Hof. „Wij hebben U". aldus de
heer Ramselaar, „in Uw strijd ga
degeslagen en U bewonderd, waar
om wij U dan ook deze kleine hulde
willen brengen"
Christen omschreef die als volgt:
„De Christelijke kerken hebben bij
haar lidmaten een bepaald sociaal
besef gewekt door hun de leer der
profeten en der evangeliën te predi
ken. Maar diezelfde kerken doen vee'
te weinig om aan dat maatschappe
lijke besef de concrete vorm ts ge\en
van een planmatig streven naar maat
schappelijke en economische veran
deringen. Zo ontstaat er een vacuum,
dat de communisten vulden nici een
wel omschreven program. De Chris
tenen gaven zich daaraan gewonnen,
gedcsillusionneerd als zij waren".
Stanley Jones verwijt de R-K.
aartsbisschop van Trivandrum. dat
hij kortzichtig genoeg was om te
menen dat de verkiezingen zouden
gaan over het al of niet toelaten
van regeringswege van Christelijke
scholen en dat hij het belang van
een economisch cn sociaal verkie
zingsprogramma niet inzag. „Waar
om niet? Omdat de R.K. kerk groot-
grondbezitster is en omdat vele
Katholieken onderbetaalde arbeiders
in hun dienst hebben." Ook de Pro
testanten verwijt hij hun tekort
komingen. Zij schermden weliswaar
met de oecumenische eenwording
hunner kerken, maar, zegt Jones,
zij durfden zich niet op het Konink
rijk Gods beroepen:
..De Kerk beschouwt het Konink
rijk Gods niet meer als het absolute
antwoord op de behoeften en noden
van de moderne mens Inplaats van
dat machtige, absolute Koninkrijk
Gods doet zij het met een zwak ver
vangingsmiddel de oecumenische
beweging. Maar zij kan toch moeilijk
de slraat op gaan en tot de mensen
zeggen: „Bekeert ut want de oecu
menische beweging is op komst". Dan
lachen de mensen haar uit. Maar de
mensen lachen niet. als wij durven
zeggen; „Bekeert u. want het Konink
rijk Gods is op komst".
Felle critiek levert Stanley Joncs
in dit verband op een Protestantse
Amerikaanse zendeling met wie hij
in Trivandrum over de houding der
Kerk tegenover het communisme
sprak. De zendeling zei: „De ware
Christen heeft geen belangstelling
in agrarische hervormingen. Hij is
tevreden en gerechtvaardigd door
het geloof. Hij is gered door het
bloed van Christus. Dat is voldoen
de".
„Ik moest mij beheersen", schrijft
Stanley Jones, „om hem niet te
vragen of hij zijn rechtvaardigma-
king eens op de proef wilde stel
len door als Christen voor de va
riatie te ruilen met een van zijn
Christen-broeders die nu nog als
paria weghongert in zijn lemen
hut...."
Briketten van oud papier
Onlangs stond er in uw blad een
stukje over het waardeloos worden
van oud papier. In de oorlog van
19141918 maakten wij daarvan bri
ketten. door het papier eeist te we
ken en dan samen te ballen. Ge
droogd vormden deze „briketten"
een uitstekende brandstof. Zou dit
niet in het groot kunnen geschieden
ter aanvulling van de huisbrand
of op nog groter schaal ten
behoeve van electrische centrales
e.d.? F. CARLEBUR
Claxonneer voor kinderen
Ik ben het ten zeerste eens met
de automobilist, die onlangs in de
ze rubriek er voor pleitte, dat be
stuurders van auto's hevig zouden
claxonneren, daar waar kinderen op
straten of wegen aan het spelen zijn.
Dat is het juiste middel om de
kinderen wat beter te doen oppas
sen. Als de automobilisten in be
bouwde kommen wat meer op het
toetertje drukten, zouden heel wat
moeders zich minder ongerust be
hoeven te maken en dat zou hun
zenuwen ten goede komen.
Mevr. DE HAAN
Zomergroeten
Dezer dagen werd ik verrast met
een zomergroet van de vuilnisman.
Hoewel ik dat vroeger heel ge
woon vond, kan ik dat nu niet meer
waarderen. Men belt maar overal
aan, ook bij mensen, die moeite
hebben in deze tijd de eindjes aan
elkaar te knopen. Ik meende eigen
lijk. dat het rondsturen van derge
lijke „zomergroeten" niet was toe
gestaan. Als ik daar gelijk in heb,
vind ik het maar zeldzaam brutaal
om zulks toch te doen.
EEN HUISVROUW
De redactie en de
ingezonden stukken
Het is maar goed, dat de redactie
onlangs in deze rubriek nog eens
nadrukkelijk heeft verklaard, dat
de meningen, tot uiting gebracht in
de rubriek „Moet u eens horen" de
meningen der inzenders zijn en vol
strekt niet altijd met de mening
der redactie samenvallen. Anders
zou de redactie nog het gevaar lo
pen in een kwaad gerucht te komen.
Het is zo al erg genoeg Hcbnen
inzenders niet onlangs in deze ru
briek de misdadigers, die een aan
slag op een officieel vertegenwoor
diger van Indonesië pleegden, een
land dat samen met ons een Unie
vormt, ijskoud „prima Nederlan
ders" genoemd? Is door hen niet
verklaard, dat wij aan Westerling
iets „te danken" hebben? Dat Wes
terling een „hoge onderscheiding"
moest hebben? Het is wel fraai zo.
Alsof de verhouding nog niet ge
noeg vertroebeld is!
W. F. BENGLEY
(De redactie plaatst zich op het stand
punt. dat de rubriek „Moet u eens ho
len een vrije tribune is. waar naar
goed democratische trant, ook lezers,
die er een andere mening op na noua'en
dan zij zelve, van hun inzichten kunnen
blijk geven. Zij kan uiteraard de
mening van de een meer waarderen dan
de mening van de ander, maar is van
opvatting, dal een stukje niet mag wor
den geweigerd op grond van het feit,
dat de redactie dc 'zienswijze van de In
zender niet deelt.)
Advertentie fI M
GEBRUIK
(Van een onzer verslaggevers)
H(j slaat zUn mannetje nog, die munheer Franslscus Letschert. Nog een
goed jaar en dan is deze Amersfoorter aan de zeven kruisjes toe. Niemand,
die de heer Letschert ontmoet, stelt daar geloof in. Maar voor het zover
is staat er nog veel te gebeuren. Want uitgerekend op de dag der verkie
zingen, de 25ste Juni, ls de heer Letschert vjjftlg jaar apothekers-assistent.
Ach, hoe gaat dat in 't leven. Eigenlyk voelde Franslscus in zUn jonge jaren
weinig voor dat baantje. HU had zUn vader al verteld: „Laat mU maar in
de handel gaan". Maar pa had een goede vriend, die een opvolger zocht in
zUn apotheek. Dat is mynheer Letschert geworden.
Zo'n apothekers-assistent stond
vroeger in het volle leven. Dat
bleef niet bij pillen draaien alleen.
Als er een flinke bokspartij op
straat was geweest, dan riep de
politie de hulp van de heer Let
schert in. Die trok er dan met
verband en allerlei andere spullen
op uit om de ergste schade by te
lappen. Ja. zo ging dat vroeger. „Je
was GG en GD en „dokter" tege
lijk." vertelt de jubilaris ons. Het
was goed, dat hij boksen geleerd
had en wat handgrepen kende,
want de te verbinden arrestanten
waren soms wat ruw. Die geschie
denis speelde zich af in Amster
dam. Daar is de heer Letschert
toch ook nog in de handel geko
men. Hij bleef daarbij in zijn be
roep. Met allerlei spullen, die in
een apotheek thuishoren, trok hij
er op uit. Het waren niet alleen
rozen, die de heer Letschert op zijn
pad vond. Met de hgndel ging het
niet te best.
Op een kaartavondje maakte zijn
broer hem daarom attent op een
advertentie van de Marine. In Den
Helder had men behoefte aan een
apothekers-assistent. De heer Let
schert solliciteerde. Hij is er met
vlag en wimpel gekomen. Vanaf 10
Mei 1911 was het adjudant Let
schert. Negen jaar bleef hij in Den
Helder. Niet alleen bij de Marine,
maar ook in het burgerlijk leven
verwierf de heer Letschert daar
bekendheid. Op 27 Juli 1920 kwam
hij. uiteraard ook in de functie van
apothekers-assistent, bij de Land
macht met standplaats Amersfoort.
In het hospitaal aan de Hogeweg
ligt menige zweetdruppel van deze
noeste werker. Hij nam zijn func- I
tie van chef zeer nauwgezet. Zo
zelfs, dat hij soms tot diep in de voor al Üw kinderen èn kïeinkin-
nacht aan het werk bleef. Èn toch deren.
vond hij nog tijd om actief aan
het stedelijk leven deel te nemen.
Op 1 Januari 1947 werd de heer
Letschert gepensionneerd. Zijn
werklust bleef ongebroken. Dage
lijks kan men de heer Letschert
nog in Amersfoort en omgeving
zien. Hij bleef min of meer in zijn
vak. Als controleur van het maat
schappij-ziekenfonds onderhoudt hij
het contact met dokters en apo
theken. Hij laat zijn cntische blik
ken over menig recept gaan.
Recepten? Hoeveel zijn er wel niet
door zijn handen gegaan. Ze zouden
met elkaar wellicht een kilometer
lange weg vormen. Velen bracht
hij verlichting van pijn. velen red
de hij wellicht het leven. Want
Letschert wist wat werken was. En
als er een mensenleven op het spel
stond, dan dacht hij alleen maar
aan het reddende recept. Hij vroeg
niet of het al tijd was om naar
huis te gaan. Hij deed zijn plicht.
Het feest
Nu is de heer Letschert bijna
aan een eigenlijk merkwaardig ju
bileum toe. Vijftig jaar apothekers
assistent. Dat zal niet zoveel meer
voorkomen. Nu is dat een typisch
vrouwelijk beroep geworden.
Straks, op de 26ste Juni, een dag
later omdat het op de jubileumdag
verkiezing is, is er dan aan de
Kapelweg 25 feest. Zijn oud chef
Overste Rozenboom, die ook op
non-actief is, is die dag aanwezig.
Het zal bij die Overste alleen niet
blijven. Alvast onze gelukwensen
en een prettige dag, heer Let
schert. Zet de bloemetjes maar
buiten, net als in Mei van dit jaar,
toen U veertig jaar getrouwd was
en het huis bijna te klein bleek
