„Kapel van Isselt", historisch
gebou
w in t Soesterkwartier
V.V.V.V. wil meer acties voeren
voor veilig verkeer ;r'
George Brennan weet al precies wat
kan en wat niet kan met 'n stadsbus
Graaf Willem III was in
1328 eigenaar
„Marva's Ahoy", showfilm
in het Grand Theater
Bud en Lou in
Rembrandt
Amerikaan speelde kat en muis
met Amersfoortse fietsers
Zaterdag 27 September 1952
Vanuit de hogere verdiepingen van de nieuwe flats in het
Soesterkwartier zien de bewoners in het vlakke land een boer
derij met een vreemdsoortig klokkentorentje liggen. „De Kapel
van Isselt", noemen de Amersfoorters deze vreemde combinatie.
En hoe raar het misschien ook moge klinken, toch is de bena
ming „kapel" voor deze boerderij volkomen juist, want in feite
is het een kapelletje, dat tot boerenhofstede verbouwd is. Zeer
goed is dat nog te zien, want het achterste gedeelte verraadt nog
steeds de oorspronkelijke bestemming van het bouwwerk.
1339 door Dire Costjn van Isselt een
Kapel gesticht, die hij bogiftigde met
een halve morgen grond, met het
huis en erf van IJsselt, benevens met
„het recht om 3 koelen te weiden,
zoals mijn boeren tot nog toe had
den". Dit land kreeg later de naam
van „Capellenland". terwijl de be
woners gingen spreken van de Blau
we Kapel", vanwege de bedekking
met loicn. Deze benaming is tot rond
de laatste eeuwwisseling gebleven,
ja, zelfs zijn er thans nog heel oude
Amersfoorters, die de Kapel nog al
tijd als zodanig aanduiden.
De oude Hofstede werd tussen 1747
en 1761 gesloopt, terwijl tussen 1635
en 1640 tegen de Kapel nog een
herenhuis gebouwd werd. welk
bouwwerk eveneens niet meer be
staat. omdat het omstreeks 1784 we
gens bouwvalligheid gesloopt werd.
Toen het herenhuis gebouwd werd.
trok men de Kapel als „Kapelkamer
bij het huis, omdat de, inmiddels
Protestant geworden eigenaren, geen
behoefte aan een afzonderlijke Kapel
met eigen Kapelaan hadden Toen
het herenhuis weer afgebroken was,
bleef de Kapel gelukkig behouden
(waarschijnlijk door de aanwezig
heid van de nog steeds In gebruik
zijnde grafkelder) en werd tot boe
renwoning ingericht.
Door de woonkamer
naar het kerkje
Wanneer wij de deur van deze
boerenhofstede binnentreden komen
wij in een woonvertrek met links
daarnaast nog een kamer, maar als
de heer Van Dijk, die jiet bedrijf
voor de bejaarde bewoonster, de
Wed. v. d. Coterlit, uitoefent, de deur
naar het rechtse vertrek opent, dan
kijkt men plotseling een kerk bin
nen. Het koor van de Kapel heeft in
de loop der eeuwen volkomen het
kerk-interieur behouden. De ge
brandschilderde vensters met hun
teergeschilderde voorstellingen date
ren van 1649. Slechts de teksten mid
den in ieder raam zijn uit de jaren
1922/'23 toen het geheel grondig ge
restaureerd werd. Op initiatief van
de toenmalige eigenaar, wijlen Luite
nant-Generaal W. E. van Dam van
Isselt. werd die restauratie uitge
voerd.
Zes handgeaneden houten rouw-
borden vormen een stemmige ver
siering. Alleen een schijnbaar van de
restauratie-werkzaamheden achter
gebleven plank op schragen doet op
het eerste gezicht wat rommelig en
vreemd aan. maar desalniettemin be
hoort dit attribuut in de Kapel thuis.
Het is een noodaltaar, dat opgericht
werd nadat bij de Hervorming het
oorspronkelijke altaar vernield was.
Een vierkant uitgezaagd gat laat nog
de plek zien, waar eenmaal de altaar
steen in dit noodaltaar gezeten heeft.
Onder het middenraam staat een
urn met do as van wijlen de heer
J. van Dam van Isselt, die op 18 Juni
1916 gestorven is. Niet alleen is een
Zo ziet het kavelgedeelte van de
boerderij er thans uit. Een idyl
lisch plekje in een idyllische om
geving. Het valt evenwel te ho
pen, dat de stadsbebouwlng, die
steeds meer naar de Kapel toe
komt, deze plek niet al te zeer
zal ontluisteren. Indien dit mooie
plekje ook later tot z()n recht
wxl komen zal men bij uitbrei
ding van het Soesterkivartier een
zeer groot stuk grond rond de
Kapel onbebouwd moeten laten
Dit bouwwerkje behoort niet
thuis tussen moderne flat-
gebouwen.
(Foto: D.v.A.-Archifoto)
dergelijke bijzetting in een voorma
lige Kapel een unicum in den lande
maar meer nog is het een zeldzaam
heid, dat op deze huizinge nog steeds
het recht rust de stoffelijke resten
van nabestaanden in de ter plaatse
aanwezige grafkelder bij te zetten.
Huis van Isselt sinds 1260
De „Kapel van Isselt" (of IJsselt)
is het laatste overblijfsel van een
grote adellijke hofstede, die naast de
Kapel gelegen heeft en reeds uit de
13e eeuw stamde. Dit kan geconclu
deerd worden uit een verklaring, die
op 2 en 3 Mei 1393 werd afgelegd
door drie leden van het geslacht Van
Isselt, één van het geslacht Van He-
mert en één van het geslacht Uter
Koeken In deze verklaring staat te
lezen, dat een stel overgrootouders
„waelgeboren waren wt (uit) twee
edelen Hofsteden", de overgroot
vader was „eens ridders zoen (zoon)
uter Hofstede van der Helle", de
overgrootmoeder „uter Hofstede Van
IJsselt". Wanneer wij de algemene
regel volgen, dat er drie generaties
op een eeuw gaan. komen wij tot de
slotsom, dat het Huls te Isselt dus
reeds omstreeks 1260 bestond.
Staatkundig werd deze nederzet
ting op 19 Mei 1328 eveneens oen
grote bijzonderheid. Dat kwam. om
dat Cuzlin van IJsel zijn. hem in
vrije eigendom toebehorend Huis met
Hofstede plus 4 morgen land te Is
selt, opdroeg aan de Graaf Willem
III, die toen in Holland regeerde. Op
de bovengenoemde dag ontving hij
zijn voormalig eigendom in leen
terug van deze Hollandse Graaf,
waardoor dus op listige wijze be
reikt werd. dat Holland een „basis",
zoals wij nu zouden zeggen, in het
Sticht kreeg, Dit op zichzelf al bij
zondere feit werd nog typischer als
wij bedenken, dat het overige ge
deelte van het Gerecht van Isselt,
193 morgen groot, een Stichts leen
bleef en het Hollandse leen omring
de. Cuzlin van IJsel sch'ep dus eigen
lijk een Staat ln de Staat. Onnodig
te zegpen. dat de Heien vQn Isselt
sterk Hollands gezind waren!
„Blauwe Kapel"
Opzettelijk snraken wij van een
adelliike" Hofstede, want een Rid-
ric-hofsted ls Isselt nimmer geweest
en zelfs is het volgens onderzoe
kingen van d« voorlaatste eigenaar
waarschijnlijk nimmer een Heer
lijkheid geweest
Naast de Hofstede werd op 3 Nov.
Hoewel er volgens de kronieken
in 1535 „bloedig werd gevochten", is
het in Isselt altijd een gemoedelijke
bedoening geweest. Dat blijkt o.a.
uit het feit, dat in 1713 de boeren- 1
woning voor de helft bij hot heren- i
huis getrokken was, terwijl de
andere helft tot woonhuis diende i
voor Jan Thymensz, pachter van de
Isseltse leengoederen, die daar te-
vens troonde als „buurtmeester. wo- 1
nende in het Rechthuis", zodat dus
de Ambachtsheer zijn rechterhand
bij het rechtspreken vlak naast de
deur had. j
Familie-historie
De familie Van Dam is eertijds
zeer vermogend geweest. Dat blijkt
o.a uit de nalatenschap van Jamb
van Dam. die op 4 September 1783
„op zijn plaisirhof met zijne huysinge
aan de Maliebaan (te Utrecht)"
stierf Hij bezat niet alleen deze
„plaisirhof", maar bovendien een
groot huis aan de Mariaplaats te
Utrecht, een koehouderij met schui
tenhuis ep theetuin, Damlust gehe
ten. eveneens te Utrecht (op dit ter
rein werd later een hele kazerne met
oefenterreinen gebouwd!), het Dam-
bos met huis te Neerlangbroek en
voorts landerijen te Overlangbroek,
Hnrdenbroek on Maartensdijk, terwijl
hij Hcor vnn Pijlsweerd (eveneons te
Utrecht) was. Helaas zijn aardse
goederen zeer betrekkelijk, want
allengs kwam deze oude familie in
steeds groter financiële nood, zodat
tenslotte do Kapel met een klem
stuk grond als symbool over bleef.
Diverse mnlen is het geslacht in
rechte HJn uitgestorven en daarna in
de vrouwelijke linie voortgezet
Zelfs de adeldom in het koninkrijk
werd aan de rechtmatige bezitters
onthouden, want in 1816 kreeg een
zekere heer Van Sasse, die de naam
Van IJsselt pas na verkoop van hot
Stichtse leen aan zijn naam toevoeg
de. een adellijke titel, terwijl de
werkelijke Van Dam van Isselt's ge
passeerd werden!
Thans behoort de Kapel van Isselt
aan de heer Ir J van Dam van Isselt,
directeur van het Utrechtse Gemeen
telijke Gas-, Electriciteits- en Bus
bedrijf, en zijn beide zusters, waar-
I De onverbeterlijke komieken Bud
1 Abbott en Lou Costcllo zijn komen
de week in het Rembrandt Theater
te zien in de klucht „Van Je fami
lie moet je het maar hebben". Als
zij gedwongen worden New York
I ie verlaten komen zij op het plat
teland terecht van de regen in
dc drup echter Want zij worden on
gewild de hoofdpersonen in een fa
milie-vete tussen dc McCoy's en
do Winfields. Er komen schietwed
strijden aan te pas, verborgen schat
ten, oen gedwongen huwelijk en de
verwikkelingen stapelen zich maar
op, vooral als er nog een liefdes-
elixer aan te pas komt, waar ieder
een van drinkt. Bud en Lou, ln de
film Al en Wiloert, komen de ver
borgen schat op het spoor. Een dol
le achtervolging vindt tenslotte
plaats met als resultaat nee, dat
moet U zelf maar gaan zien.
IJsselt in Eemlavt. Een zeer oude
afbeelding van 'iet oude huis te
Isselt
(Afb. Museum Flehitè)
van er één lerares aan het Stedelijk
Gymnasium te Utrecht is. terwijl de
andere te Rome woont.
Steeds meer bezoekers
Verheugend ls het, dat het aantal
bezoekers aan deze Amersfoortse
bezienswaardigheid, mede door de
uitbreiding van het Soesterkwartier.
steeds toeneemt, maar toch is een
aantal van 95 bezdekers tussen 1 Jan.
en 1 September van dit jaar nog niet
overdadig veel. terwijl een totaal van
1336 kijkers sedert begin 1939 óók
niet overweldigend ls. Toch kunnen
Wii een tocht naar deze interessante
„Kapel" zeer aanbevelen Als het een
mooie herfstmiddag ls, moet U be
slist deze kant eens uitgaan De heer
Van Dijk toont U de Kapel graag,
alleen .de weg is niet al te ge
makkelijk te vinden, Enige eenvou
dige wegwijzers zouden geen ovor-
daad zijn Misschien ligt hier een
taak voor onze volijverige V V V?
Zolanc die bordjes er nog niet zijn
kunt U het beste bij de Dreef de Iep-
straat inslaan en dan niet het rijwiel
pad naar Soest volgen, maar hele
maal rechtsaf een schijnbaar dood
lopend landweggetje Inslaan. Even
voorbij een zijweg naar rechts be
vindt zich aan de rechterzijde een
vriendelijke boerenwoning. Dat ls de
„Kapel van Isselt".
J. H. E. REESKAMP
Voorzitter Germans doet beroep AtÉevfete.Vv
op weggebruikers
„WIJ betreuren het dat ln een gemeente als Amersfoort nog zo weinig
weggebruikers het nut van Veilig Verkeer inzien, althans, er zo weinig
voor willen doen. In \crgelijking met vele andere plaatsen in ons land telt
onze Vereniging voor Veilig Verkeer nog maar weinig leden, en het aantal
van 350, dat wij nu hebben, moet zeker in korte tijd kunnen groeien tot
duizend."
Ledental moet met
sprongen vooruit
Aldus ls de mening van de heer
M Germans, voorzitter van dc
V.V V V„ die wij in een onderhoud
hebben gevraagd, ons eens iets te
vertellen van het werk van de ver
eniging.
De heer Germans vertelt ons hoe
V.V.V.V. na een vrij doods bestaan,
in begin 1950 nieuw leven is inge
blazen. Tijdens een, op 11 Januari
1950 gehouden vergadering kwam
„Kunt U ons ook Ztggen waar wij George Brennan kunnen vin
den?" Met die vraag stapten wij het kantoor van Nejkens binnen. Wij
kregen te horen, dat wij bus no. io o<p lijn S in de richting van het
Soesterkwartier juist konden treffen, wanneer wij met grote spoed naar
de Snouckaertslaan gingen. Wij naar de Snouckaertlaan, waar wij dc
befaamde bus juist in de richting van het Station langs zagen komen
met George aan het stuur. Vanwege de overweg enfin U kent dat
liedje.
Dat George Brennan ook goed
met kinderen kan omgaan bewijst
bovenstaande foto, die gemaakt
is in het Soesterkwartier toen hij
een aantal jongens en meisjes in
zijn bus loodste.
(Foto DvA-Archifoto)
Na een ogenblik kwam bus S
weer terug, nu op weg naar het
Soesterkwartier, maargéén
Goorge aan het stuur! Blijkbaar
was er vanwege de vertraging een
extra bus Ingezet en zou de „goede
bus" dadelijk wel komen, dus maar
wachten. Edoch, vijf minuten ver
streken, tien minuten dito en ook
een kwartier, maar géén bus met
George vortoonde zich. Wij stuurden
één onzer op verkenning uit, terwijl
een ander de bushalte bleef bowa-
ken, totdat de „vooruitgeschoven
verkenner" met een bedremmeld
gezicht terug kwam en het ontstel
lende bericht bracht, dat Goorge
(volgens een paar chauffeurs) naar
Waddinxveen was om een bus op
te halen. Dies belden wij Nefkcns
op, want zoiets moest toch bij do
hoogste leiding bekend zijn, maar
de „état major" van hei bedrijf
wist van niets en verzekerde ons,
dat de Amerikaan op bus S moest
zitten. Wij wisten positief, dat zulks
niet het geval geweest was en kre
gen daarom assistentie van één der
chefs, die ons wel eens eventjes zou
bewijzen, dat George lekker toch
op de aangeduide bus zat. In grote
spanning wachtten toen om half
elf drie man op de komst van dc
bus vanuit het Soesterkwartier. Ha,
daar kwam hij! Het „ziet U wel, dat
U zich vergist hebt" bestierf even
wel op des chefs lippen, want
op de bus géén George! Ook dc
chef stond nu voor een raadsel,
want het ging erop lijken, dat dc
Yankee ln het niet was opgelost.
„Dan maar naar het Station",
commandeerde de chef en ziet, op
het Stationsplein stond George ach
teloos een sigaret te roken bij de
bushalte. Hij was er een halfuurtje
tussenuit gegaan om een kopje kof
fie te drinken. Dat deed-ie in New
York óók
Na dit onverwachte begin zijn wfj
gaan bussen met George aan het
stuur, want wij wilden bekijken in
hoeverre er uit dit experiment, dat
onze stad plots in de wereldbelang-
stelling geplaatst heeft, lering valt
te trekken. Laten wij U, als onze
eerste indruk zeggen, dat onze
vriend voortreffelijk rijdt, al is de
„stijl" wel tamelijk afwijkend van
hetgeen wij van Nederlandse chauf
feurs gewond zijn. Terwijl deze
laatsten in het algemeen bij net pas
seren een grote ruimte laten, rijdt
George „op de millimeter". De
breedte van de hem onbekende bus
weet hij uitstekend te schatten, ter
wijl de beschikbare ruimte zo nauw
keurig overzien wordt, dat het dik
wijls volgens onze begrippen wel
„krap aan" is, maar nimmer on
verantwoordelijk. Noch de inzitten
den, noch de weggebruikers behoe
ven zich ongerust te maken, want
George weet nauwkeurig wat kan
en wat niet kan. alleen bult hij de
mogelijkheden meer uit, dan wij
dat zouden doen. Wij wisten bij
voorbeeld niet, dat in de Wijerstraat
de bus nog precies tussen een
groentekar en een jeep door kan
rijden' Door 's mans rijcapaciteiten
begrilpen wij nu ook. dat er in on
ze smalle straten nog heel wat meer
verkeer kan gaan, zonder dat men
elkaar raakt.
Ruime bochten
Claxonneren doet hij alleen als
het strikt noodzakelijk is en dan
nos met een bescheiden stootje. De
bochten neemt hij in het algemeen
ru'mer. dan wii gewend zijn. ma»r
ook dat heeft zijn oorzaak, want hi)
is bang voor, dat de wielen over het
trottoir zullen rijden. Toen dat op
één der 'ritten in ,de smalle straten
van het Soesterkwartier noodzake
lijk was voor het passeren van een
groentekar, stopte hij in de ver
wachting, dat die groenteman zijn
wagen dan wel even verzetten zou,
hetgeen niet geschiedde. Toen de.
hem steeds begeleidende chauffeur
beduidde, dat hij dan wel even over
de stoep kon «aan, werd dit perti
nent geweigerd en wist hij met een
zeer handige manoeuvre nog juist
de trottoirband te mijden. „Over de
stoep rijden" is ln Amerika ln alle
gevallen strikt verboden.
Zeer frappeerde het ons, dat
George reeds na één dag de route
dusdanig in zijn hoofd had zitten,
dat hij op de meest uiteenlopende
punten wist te constateren in hoe-
vorre hij op tijd was. Overigens
laat hu zich door een vertraging
niet ln het minst van de wijs bren
gen. Natuurlijk tracht hij de verlo
ren tijd in te halen, maar niet het
tijdschema, doch de veiligheid staat
op het eersto plan. Zijn devies is:
„Safety first".
Van één categorie weggebruikers
heeft hij nu reeds enige grijze ha
ren gekregen en dat zijn natuur
lijk de wielrijders. Niet alleen, dat
hij constateerde, dat er in Amers
foort méér fietsers zijn. dan in de
gezamenlijke „States", maar boven
dien doen die lieden, volgens hem
(en óók volgens ons» zo gevaarlijk,
dat hij haast niet weet. wat hij
daarmee aan moet vangen. Op de
laatste ochtendrit naar de stad kwa
men wij op de Gaslaan (die vrij
wel steeds bereden werd om de
vertraging zo gering mogelijk te
maken» een zwerm wielrijders te
gen, die helemaal links van de weg
de bocht nam George schudde zijn
hoofd, want zoiets raars had hij ln
zijn hele leven nog nooit meege
maakt. Overigens voelt hij al heel
goed de mentaliteit van de Neder
landse wielrijder aan, want hij rijdt
zelfs bij de meest grove verkeers
overtredingen van de zijde der wiel
rijders rustig door en vertelde
ons, dat hij allangs bemerkt had.
dat die lieden een soort „kat en
muisspel" met de bus spelen, waar
bij zij drommels goed weten, dat de
„kat", in dit geval de bus, sterker
is dan zij, zodat deze op het laatste
nippertje ontweken moet worden.
Neen, de wielrijders, staan er bij
hem nu al „gekleurd" op.
Op onze vraag, waar het rijden
vermoeiender ls, kregen wij zonder
dralen tot antwoord, dat Amersfoort
oneindig veel lastiger en vermoeien
der rijdt, dan heel New York' Niet
alleen zijn volgons hem hier de
straten (óok in het moderne Soes
terkwartier) belachelijk smal en de
hoeken veel te krap, maar boven
dien vormen de her en derwaarts
neergezette voertuigen steeds onno
dige verkeers obstakels. „Waarom
plaatsen die mensen hun voertuig
toch niet pal tegen de trottoir
band?", was zijn opmerking. Helaas
moesten wij het antwoord schuldig
bluven. want wij waren tegenover
onze landgenoten zo beleefd om
niet te antwoorden met: „omdat het
Nederlanders zijn!"
De dag nadat het baseballteam
van de Brooklyn Dodgirs het
Amerikaanse kampioenschap ver
overde ging de Amersfoortse
chauffeur Jan van Gent, die nu
in New York rijdt daar een be
zoek brengen. Hij liet zich door
vanger Roy Campanella, de ster
van het team. uitleggen hoe het
spel in z\in werk gaat. Om wat
meer in de sfeer te komen heeft
Jan zo'n leuk basebaüpetje op
gezet.
Over de jeugd is hij opgetogen,
alleen kan hij zich niet indenken,
dat er ouders zijn, die hun kinde
ren zelfs in stille straten op
de rijweg laten spelen. „Die rijweg
is voor het wegverkeer", was zijn
opmerking en wij moesten hem al
weer gelijk geven.
„Tanden poetsen"
En tenslotte viel het ons op, dat
George zeer veel moeite had met
het schakelen van versnelling op
versnelling Het „tandenpoetsen",
dat hij bij iedere overschakeling
doet, ligt niet aan mindere rijcapa
citeiten, maar vindt alleen zijn oor
zaak in het feit, dat hij in New
York slechts in de „grijze oudheid";
dat is vóór 1935, gereden heeft met
wagens, die een vcrsnellingshandle
bezitten. Alle bussen in de Ver
enigde Staten hebben sinds zeven
tien jaar de z.g „fluid drive"
waarbij de overschakeling ge
heel automatisch geschiedt. Op dU
punt zijn onze meest moderne bus
sen volgens hem „hopeloos ouder
wets". Maar laten wij daar direct
bijzeggen, dat vrijwel alle in Europa
rijdende bussen net zo „ouderwets"
zijn. Toch vindt George het rijden
met die „ouderwetse" bus een wa^j-
genoegen. want hij doet met dit
schakelen een ervaring op. die hu
aan de andere kant van „de grote
plas" niet meer rijk kan worden.
Zondige Grenzen
in City
Het kwaad van de welig tierende
koffie-smokkelarij aan de Duitse
Westgrens, waaraan ontelbare jeug
dige Oosterbuurtjes zich na de
laatste wereldoorlog met zeldzame
brutaliteit en onweerstaanbaar en
thousiasme wijdden, is door Robert
Stemmle. een bekende naam (hij
maakte o.a. Berliner Ballade» aan
de kaak gesteld in de interessante
film „Zondige Grenzen".
Stemmle heeft dit actuele gege
ven uitstekend weergegeven er
is kennelijk een hele studie aan
vooraf gegaan al ontkomt hij
met het opvoeren van een Idealis
tische professor, die met een
tas vol Straatsburger-federalistische
pamfletten de grensstreek afrijdt,
niet aan een zekere prekerigheid,
die aan de ongedwongen, haast ge-
improviseerde opzet van de film
afbreuk doet. Voor zijn spelers kon
hij van de echte, smokkelende jon
gens en meisjes, de Rabbatzer. ge
bruik maken en het moet hem en
hun zeer gespeten hebben dat de
samenwerking na dc voltooiing van
de opnamen beëindigd moest wor
den. Zelfs de douaniers, die in de
film deze ontstellende jeugdcrimi
naliteit met allerlei verkeerde mid
delen (er komen zelfs woest blaf
fende honden aan te pas) trachten
te beteugelen, hebben voor korte
tijd een wapenstilstand met dc Rab
batzer moeten sluiten, teneinde de
vervaardiging van de film moge
lijk te maken.
„Zondige Grenzen" draait in
„City".
men tot de conclusie, dat het toene
mende verkeer het noodzakelijk
maakte, dal ook de weggebruiker
een aandeel m de verkeersveilig
heid moest gaan leveren. Daartoe
was echter in de eerste plaats no
dig. dat de vereniging een grotere
activiteit ging ontplooien. Er werd
een nieuw bestuur gekozen met de
heer Germans als voorzitter, en la
ter de heren J. E van der Schoei
en P. E. Rintel, respectievelijk als
secretaris en penningmeester.
Er werd onmiddellijk een aan
vang gemaakt met het geven van
verkeerslcssen op de scholen. Hier
voor heeft de heer P. van de Broek,
de toenmalige Chef vnn de Ver
keerspolitie, zich zeer verdienstelijk
gemaakt en op vele scholen leerde
hij de kinderen de verkeersregels.
Na afloop van de cursus werd een
examen gehouden, waarna zeer vele
jongeren een verkeersdiploma kre
gen De laatste twee jaren is dit
onderwijs met kracht voortgezet en
het was dc heer J. E vnn der
Scheer, lid van de motorbrigade der
Amersfoortse politie, die in een
dertigtal scholen aan kinderen dc
lessen voor veilig verkeer gaf Het
resultaat bleek steeds zeer goed te
zijn. Zo slaagden in 1951 van de
955 aan de cursus deelnemende kin
deren er niet minder dan 793, wa
ren het er dit jaar 735 van de 889
die met een diploma gelukkig wer
den gemaakt.
De heer Germans noemt dit, en
terecht, een uitstekend werk. om
dat het kind als weggebruiker niet
alleen veel gevaar loopt, doch zon
der de kennis van verkeersveilig
gebruik van de weg ook gevaar
veroorzaakt.
Toen de vereniging klachten be
reikten over gevaarlijk militair ver
keer. werd contact opgenomen met
bevoegde militaire autoriteiten, dio
enthousiast het aanbod van V.V.V V.
aanvaardden om de heer Van dei
Scheer aan militaire chauffeurs les
sen in verkeersveiligheid te geven.
De cursus werd een volledig suc
ces en van de 29 militairen, die
hieraan deelnamen, kregen er 28
hun diploma, na een examen, dat
door commissaris Goorhuis, hoofd
inspecteur Dill en inspecteur Smal-
legange werd afgenomen.
Reeds heeft V.V.V.V. een verzoek
gehad van de militaire instanties
om elk jaar zo'n cursus te houden.
En hoe goed de heer Van der
Scheer dit heeft gedaan, bleek wel
Uit de vraag, die hierbij werd ge
daan, om deze verkeersexpert op
nieuw aan te wijzen
„Over de samenwerking met do
politie, en speciaal over de uitste
kende samenwerking met commis
saris Goorhuis, onze crc-voorzittcr,
heb ik niets dan lof", aldus de heer
Germans." Deze samenwerking
maakte de Veilig-Verkeersweek bij-
Dc t'oorzltler van dc 4 V's, de
heer M. Germans Jzn.
zonder waardevol. Hierdoor wordt
het publiek bij voortduring gewezen
op de regels van het verkeer en
een optreden als van de „Verkeors-
puodagoog", alsmede het regelmatig
uitvoeren van contróle op de ver
voermiddelen, beschouw ik wel als
de voornaamste factoren voor een
effectief resultaat van deze ver-
keersacties."
De voorzitter vertelt dat de
V.V.V.V. Amersfoort weliswaar is
aangesloten bij het Verbond voor
Veilig Verkeer, doch dat de acties
geheel zelfstandig werden gevoerd.
Grote plannen
Voor de toekomst heeft V.V.V.V.
nog grote plannen op stapel, doch
de verwezenlijking hiervan hangt
heel veel af van de daadwerkelijke
belangstelling van het publiek.
„Kunnen wU". aldus de heer Ger
mans, „ons ledental op peil bren
gen, en dat kan slechts als honder
den weggebruikers als lid toetreden,
dan zullen wij onze acties gaan uit
breiden Dit is noodzakelijk, want
de verkeersveiligheid laat nog veel
te wensen over. Nog maar weinig
mensen weten hoe zij. door een lut
tele bijdrage aan onze vereniging,
reeds een zeer belangrijke stap in
de goede richting zetten. Zodra wij
ons ledental belangrijk hebben uit
gebreid, gaan wij met nieuwe acties
beginnen En zij. die denken, dat
de V.V.V V -mensen een persoon
lijke liefhebberij najagen, hebben
het volkomen bij het verkeerde
eind. Dc Vereniging voor Veilig
Verkeer is een belangrijke schakel
in onze samenleving en moet in
staat kunnen zijn, nog veel meer te
gaan doen. Wi zullen voortgaan te
streven naar een steeds veiliger
wordend verkeer, maar dan is het
ook noodzakelijk dat de weggebrui-
kers doordrongen zijn van de nood
zaak een steentje bij te dragen."
WIJ hopen nu maar, dat het harts
tochtelijk betoog van de heer Ger
mans, wie zolf geen moeite te veel
is om de veiligheid van het ver
keer te bevorderen en altijd maar
weer veel van zijn vrije tijd opof
fert, weerklank zal vinden bij de
weggebruikers.
Dan zal het misschien mogelijk
worden, het gehele jaar door. het
publiok aan het verstand te brengen
dat verkeersveiligheid een dringen
de cis ls.
De slagzin „Meet the navy and
see the world" passen Esther Wil
liams en twee film-vriendinnetjes
in het vrouwelijke toe: „Word Mar
va en krijg een man". Om hun
amoureuze teleurstellingen te ver
geten. nemen ze dienst bü het
Amerikaanse marine-vrijwilligsters-
corps Dat is tenminste een éérlijk
motief! Die Marva's worden opge
leid in een bijzonder luxueus soort
show-kazerne, die toegerust is met
een schitterend zwembad, rijke
boudoirs en een aantrekkelijke arts
Doorgaans weet men niet waar het
militaire eindigt en de show
zwemmen, dansen, zingen begint
Liefhebbers van een onvervalste
Esther Williams en haar vrien
dinnen in „Marva's Ahoy"
showfilm kunnen aan deze tech
nicolor „Marva's Ahoy" (Skirts-
ahoy) hun hart ophalen. Verhaal
zit er eigenlijk niet veel in, maar
er valt genoeg te zien en te horen,
aan dans, zang en bandmuziek. De
opnamen in het zwembad zijn bij
zonder fraai en ook de parade der
in 't wit geklede marva's is spec
taculair. Wat er aan verhaal door
de show-opnamen «eweven is
krijgt een gelukkig slot „Ze krijgen
elkaar" kan ook hier het motto zijn.
De schone Esther Williams gaat
met de knappe dokter strijken. En
ieder kan tevreden huiswaarts gaan.
