DE WEG NAAR HET ATOOMVERRAAD
Geschiedenis van Klaus Fuchs en
aantal andere spionnen
TlD mac
Dramatisch beschreven
in onthullend boek
van Alan Moorehead
Als de beste
detectiveroman
Spoedcursus voor mannequins
Verhaal van
dubbellevens
Italiaanse Olie Mij
gaat opnieuw olie
uit Perzië halen
Zaterdag 11 October 1952
(Van onze Londen se
correspondent)
DE middenportie van Alan
Mooreheads boek „The
traitors", het verhaat over
Klaus Fuchs is het omvang
rijkste en ook het belangrijkste.
Dat komt mede omdat dank zij
de lange, diepborende bekente
nis en zelfanalyse die Fuchs bij
zijn arrestatie dicteerde en
waaruit Moorehead veelvuldig citeert wij
óver zijn motieven, zijn leven en zijn achter
grond veel meer weten dan bij de anderen het
geval is. Doch Moorehead wil niet alleen ver
halen en samenvatten. Hij wil ook de vraag
beantwoorden waarom de verraders tot
hun verraad kwamen, ja meer: nog een oor
deel vellen over de motivering van hun ge
drag. Wat betreft Fuchs komt hij dan tot de
conclusie dat zijn eigen geweten zijn enige
leidsman was en dat de regels der samen
leving, zoals die in een langzame en moeite
volle historie zijn opgebouwd, voor hem
blijkbaar niet golden. „Zijn eigen geweten
stelde hij boven de samenleving",, zegt
Moorehead en dat is het bijzondere gevaar
van mensen zoals Fuchs. Hij bevond zich in
het bezit van een uitzonderlijk grote macht
en „draafde toen meteen naar dat goddelijke
geweten toe om instructies te vragen wat er
mee te doen". Het lijkt of de vlotte Moorehead
als hij de laatste problemen van ethische toe
rekening van daden tracht te benaderen, het
spoor toch enigszins bijstér raakt. Misschien
is het op zich zelf al moeilijk voor de onge
compliceerde Angelsaks om zich in het ge
wetensconflict van een Duitse ziel in te
denken.
\J OOR het feitelijke en verha-
lende gedeelte van Moorehead's
boek kan men alleen maar bewon
dering hebben. Men staat versteld
over al die bijzonderheden van de
listigheid van het Russische contact-
systeem. waarbij alle ontmoetingen
van agenten zo georganiseerd zijn
dat zij als het ware terloops op
onopvallende punten plaats vinden,
in den regel buiten. (Kan men zich
in Londen b.v. een prozaïscher en
onschuldiger plaats voorstellen dan
het Underground Station van Mor-
nington Crescent, die onbestemde
buurt tussen Euston en Camden
Town?). De wederzijdse herken
ningstekenen zijn uitermate gede
tailleerd, zodat men met een mini
mum van woorden kan volstaan. Zo
bad Fuchs voor zijn eerste contact
in Amerika eind 1943 ging hij
als lid van een Engels team naar
de Verenigde Staten om daar in
overleg met Amerikaanse geleerden
verder te werken de opdracht
om op een zekere Zaterdag met een
tennisbal in zijn hand op een be
paalde straathoek van lower East
Side aanwezig te zijn. Daar zou hij
iemand zien die een boek in groe-
band droeg en handschoenen aan
had; de man zou een tweede paar
handschoenen in de hand dragen.
Dit was ..Raymond" (Harry Gold).
Samen zouden zij dan een uixi
naar een restaurant in lower Third
Avenue nemen alwaar Fuchs zijn
gegevens zou overhandigen en een
verdere afspraak zou maken.
Die ontmoeting met „Raymond"
was de eerste van een hele reeks,
culminerend in die afspraak voor 19
September 1945 bij een kerk even
buiten Santa Fe in Nieuw Mexico,
waar Fuchs hem alles overhandigde
wat hij over de atoombom wist of
berekenen kon: omvang, samenstel
ling, constructie en ontsteking. Jaren
later werd voor Gold die ontmoeting
noodlottig. Hij had de plattegrond
van de stad die hij voor die gelegen
heid had gekocht nooit weggedaan
en toen die in Mei 1950 bij een huis
zoeking bij hem werd gevonden,
realiseerde hij zich plotseling waar
om de politie juist daarvoor zulk een
grbte belangstelling moest hebben.
Zijn weerstand brak en hij bekende.
Rendez-vous in ,,pubs"
Als rendez-vous in Londen deden
in 1947 en 1948, toen Fuchs, na een
periode van rust opnieuw contact
met de Russen had gezocht, twee
„pubs" dienst: Het Bonte Paard in
Putney aan de Zuid-Westkant van de
wereldstad en „het Paardenhoofd" in
Wood Green in het N.O. Als een van
de twee samenzweerders niet kwam
opdagen, was de afspraak dat men
elkaar precies een week later op de
zelfde plaats opnieuw zob ontmoeten.
Mislukte die tweede ontmoeting dan
zou men eeri maand later elkaar in
de andere „pub" treffen; lukte dat
ook niet. dan weer een week later in
de eerste „pub". In de kroeg sprak
men niet tegen elkaar; zij gingen
ieder op zichzelf naar buiten en lie
pen dan een eindje op. terwijl Fuchs
de informatie overhandigde. Als geen
van al deze afspraken lukte, dan zou
Fuchs over het tuinhek van een be
paald huis in Richmond een tijd
schrift werpen, waar op de tiende
I bladzij een boodschap zou staan. Dat
I laatste was echter nooit nodig, want
het systeem werkte voortreffelijk
totdat Fuchs eind 1948 het contact
afbrak. Fuchs kwam geregeld uit
Harwell naar Londen voor bespre
kingen op het Ministerie van Be
voorrading. Nadat de zaken waren
afgedaan placht hij dan op eigen
houtje op stap te gaan.
Het klinkt alles als een sterk ver
haal uit de illegaliteit, behalve dat
in hdt niet-bezette en vreedzame En
geland de kans op ontdekking mini
maal leek. Zou er ooit iets van be
kend zijn geworden, kan men zich af
vragen, zonder de onthullingen van
Gouzenko. de ambtenaar van de
codekamer van de Russische Ambas
sade in Ottawa, die op 5 September
1945 op zijn beurt „verraad" pleegde
en met een tas vol compromitterende
documenten naar het Westerse kamp
overliep. Gouzenko werd eerst niet
geloofd, de kranten hadden voor zijn
verhaal geen interesse en de politie
geen belangstelling. Toen hij einde
lijk tot het kabinet van de minister
doordrong, werd hem daar te ver-
DR ALLAN NUNN MAT
was „Alek" gewaarschuwd.
staan gegeven dat hij maar liever
zoet naar zijn Ambassade terug
moest gaan. De Russische blunder
om zich die avond met geweld toe
gang tot zijn flat te verschaffen te
zamen met de kordaatheid van zijn
buurman, de sergeant van de Cana
dese luchtmacht die de politie er bij
haalde, maakte van het geval toen
plotseling „nieuws" en de volgende
ochtend werd Gouzenko geloofd.
Nog een ticeede contact
DE Canadese spionnenorganisatie
was echter maar klein goed; dat
vrijwel op hetzelfde ogenblik een
Britse geleerde in de Amerikaanse
In een eenvoudige houten nood
woning woonde Klaus Fuchs
tijdens zijn werkzaamheden bij
het Engelse atoomcentrum Har
well. Deze ivoning stond in de
onmiddellijke nabijheid van de
laboratoria waar de geheime
experimenten plaatsvonden.
matie werd door de F.B.I. naar
Londen gestuurd. Dit is alles wat
Moorehead over dit interessante puitt
kan (of mag) vertellen Over de
vraag hoe de Amerikanen weer
aan deze inlichtingen kwamen, blijft
de lezer eveneens in het onwetende,
Fuchs was bij lange na niet de
enige Britse atoomonderzoeker, die
een tijd lang in de Verenigde Sta
ten had gewerkt, maar om een of
andere reden (wij horen weer niet
waarom) behoorde hij wel tot hen,
die onder de termen vielen ver
dacht te worden.
Eind van geuetensstrijd
DAN vindt c!ie merkwaardige
ontwikkeling plaats, dat Fuchs
terzelfdertijd het is dan zomer
1949 uit eigen beweging contact
zoekt met de veiligheidsofficicr van
Harwell. Henry Arnold, met wie hij
persoonlijk zeer bevriend was ge
raakt en hem vraagt, wat hij moet
doen nu zijn oude vader, die tot
dusver in Frankfort woonde, een
Dr Klaus Fuchs
laboratoria in Los Alamos in Nieuw
Mexico bezig was het hele verhaal
van de atoombom aan de Russen te
vertellen en dat dezen naast Fuchs
ook nog een tweede contact (de Ame
rikaan Greenglass) binnen de streng
bewaakte afrastering hadden, daar
van had de wereld niet het flauwste
vermoeden. Wat wel uit de Gouzen-
ko-stukken bleek, was dat dr Allan
Nunn May. die juist op het punt
stond om uit Canada naar Engeland
terug te keren aan de Russen infor
maties over het uraniumonderzoek
en atoomenergie had verstrekt. Men
hield dus nauwlettend het oog op het
eerstvolgende rendez-vous yan Nunn
May in Engeland, dat in de tele
grammen tussen de Russische mili
taire attaché in Ottawa en „de di
recteur" in Moskou precies was be
schreven. Het was voor 7. 17. of 27
October in Great Russel Street tegen
over het Brits Museum. De contact
man zou aan „Alek" (Nunn May)
vragen: „wat is de kortste weg naar
Strand?" Alek zou. antwoorden: „ga
maar mee. ik moet toch die kant uit",
waarop de ander weer zou zeggen:
„beste groeten van Mikel".
Er gebeurde echter niets. Nunn
May kwam niet opdagen, ook op de
andere data in October niet en even
min in November. Was hij gewaar
schuwd? Hadden de Russen alle door
Gouzenko verraden contacten afge
broken? Pas op 15 Februari 1946. vyf
nadat het feit had plaats
gehad, maakte men de zaak publiek
en tegelijkertijd werden toen in Lon
den en Canada de arrestaties ver
richt Reden voor dit uitstel was dat
in de winter van 1945 er nog kans
op een algemeen vergelijk met Rus
land over de na-oorlogse problemen
leek te bestaan. De ministers van
Buitenlandse Zaken stonden op het
punt om in Moskou bijeen te komen
en men wilde de atmosfeer niet bij
voorbaat bederven. Aldus besloten
de Canadese premier Mackenzie
King. Truman en Attlee, na met
elkaar persoonlijk overleg te hebben
gepleegd. Bovendien had de Cana
dese politie in ieder geval geruime
tijd nodig voor het vertalen, schiften
en onderzoeken van Gouzenko's ma
teriaal. En over het algemeen is de
contra-spionnage meer geïnteresseerd
in wat men nog mogelijk meer te
weten kan komen dan in onmiddel
lijke arrestaties.
10 jaar voor Nunn May
HET proces tegen Nunn May. dat
Mei 1946 in de Old Bailey voor
kwam, trok niet bijzonder veel aan
dacht. De verdediging kwam met het
argument dat Nunn May deze dingen
had gedaan in een tijd dat de Weste
lijke bondgenoten en Rusland de
laatste vernietigende campagne tegen
Duitsland vochten. Het was gebrui
kelijk om hen in die dagen als bond
genoten te betitelen, die hun niet
geringe aandeel in de oorlogsinspan
ning leverden. Als men over hen in
die tijd als „vijanden" of „potentiële
vijanden" sprak, was dat wellicht
ironie. Het is met onze ogen van
1952 merkwaardig om te lezen dat
Sir Hartley Shawcross. de procureur-
generaal toen interumpeerde en zei:
„er is geen enkele suggestie dat de
Russen vijanden of potentiële vijan
den zijn. Het misdrijf bestaat in het
verstrekken van informaties aan
daartoe niet bevoegde personen, of
het nu uw Lordschap (de rechter),
mijzelf of iemand anders is". Nunn
May kreeg 10 jaar dwangarbeid <en
zal. met de gebruikelijke kwijtschel
ding van een deel der straf vermoe
delijk in 1953 vrij komen).
LIEP er een directe draad van de
Canadese sneeuwbal naar de
ontdekking van Fuchs, vijf jaar
later? Er is in het materiaal wel
even een raakpunt, maar of het
meer dan toevallige betekenis heeft
valt te betwijfelen.
I Wel is het een feit, dat de eer-
I ste aanwijzing, dat de Russen be
halve van Nunn May ook blijkbaa.r
van anderen informatie over de
atoombom hadden gekregen, uit
Amerika stamde. Het was een maar
toevallige aanduiding en de gege
vens erover waren niet erg precies,
doch zij wezen meer in de richting
I van een Engelse dan van een Ame
rikaanse atoomgeleerde. Deze infor-
professoraat in de theologie aan de
Universiteit van Leipzig heeft aan
vaard en op het punt staat zich al
daar te gaan vestigen.
Fuchs wilde weten of dit niet een
kwestie was waai de „security" in
gekend diende te worden Kon het
zijn dat de Russen zouden probe
ren om door middel van de per
soon van zijn vader druk op hem
te gaan oefenen? Was het wellicht
beter dat hij daarom zijn functie
in Harwell neerlegde" Fuchs was
zelf aan het einde gekomen van de
lange gewetensstrijd die hem tot
vrijwillige bekentenis zou gaan
brengen en zocht blijkbaar aanlei
ding om te kunnen gaan praten.
Van officiële zijde overwoog men
toen al om hem in ieder geval, zo
lang het geheime onderzoek over
hem gaande was, van verder werk
in Harwell uit te sluiten. De door
hem zelf aangeroerde kwestie van
zijn vader kon daartoe als voor
wendsel worden gebruikt en men
zocht naar een geschikte Universi-
teitspost die hem zou kunnen wor
den aangeboden. Tevens besloot men
er was "ook uit Amerika nadere
informatie gekomen hem ook
direct te gaan ondervragen, waar
toe eveneens Fuchs' vraag aan Ar
nold dienst kon doen. De man aan
wie deze taak werd toevertrouwd
was W. J. Skardon van de ïnlich-
gendienst. die indertijd de zaak van
William Joyce (Lord Haw-Haw)
tot een goed einde had gebracht.
Arnold bracht beiden in contact
en Skardon had met Fuchs een uit
voerig gesprek over zijn familie.
Toen Fuchs uitgesproken was vroeg
Skardon: „Had u geen contact met
een Sowjet-ambtenaar of Sowjet-
vertegenwoordiger toen u in New
York werkte? En gaf u niet aan
die persoon inlichtingen over uw
werk?" Fuchs glimlachte verrast en
z.eide: „Ik meen van niet"." Skardon
herhaalde dat hii nauwkeurige in
lichtingen had dat zulks wel het
gev.^ was, maar Fuchs schudde
het hoofd en zeide het niet tc be
grijpen. Hij vroeg wat dan de be
wijzen waren en z.eide zo iets nooit
te hebben gedaan. Na de lunch
ging men verder; Fuchs bleef ech
ter ontkennen, maar zeide wel dat
het misschien beter was als hij ont
slag nam.
Met de typische zachtzinnigheid
of moet men zeggen zelfverze-
EEN boek dat momenteel in
Engeland grote opgang maakt
is „De Verraders" door
Alan Moorehead uitgege
ven door Hamish Hamil
ton), het verhaal van de levens
loop cn de dubbellevens van Al
lan Nunn May. Klaus Fuehs en
Bruno Pontccorvo.
De medewerking van officiële
zijde die Moorehacd bij het
schrijven van zijn boek kree^,
geeft aan zijn recapitulatie van
veel dat al eerder, maar toen In
losse snippers, bekend is gewor
den, ruggegra.it en ocrspccticf.
Moorehead wijst er op dat des
ondanks zijn boek geen offi
cieel geschrift is en dat hij zelf
verantwoordelijk blijft voor al'e
daarin vervatte meningen. Zijn
werk is echter meer dan cn
leesbaar arrangement van een
soort scmi-officiele kijk op de
zaak. Het tracht van het ver
bijsterende verschijnsel van dit
kolossaal verraad uit vrije wil
een persoonlijk beeld te teke
nen Men leest het soler en
zonder opsmuk vertelde verhaal
in één adem uit. Het Is boeiend
als de beste detective-roman en
als zo vaak is de werkelijkheid
fantastischer dan de verbeel
ding.
De historie van Fuchs, de tot
Engelsman genaturaliseerde
Duitse communist van Lutherse
huize, die jaren lang alles wat
hij over atoomonderzoek en het
maken van de atoombom wist.
regelmatig aan Russische agen
ten overhandigde, tot dat twij
fel aan dc juistheid van zUn ge
dragslijn hem tot zijn ontstellen
de bekentenis bracht op hetzelf
de tijdstip dat tegen hem ver
moedens begonnen te rijzen, be
slaat verreweg bet grootste deel
van het boek.
De heel wat minder belang
rijke Nunn May. die bU zUn ar
restatie wel bekende, maar wei
gerde om over zijn contacten
enige inlichtingen te verstrek
ken. blüft een veel schimmiger
figuur en achter het geval-Ton-
tecorvo, de extroverte, uitbun
dige, gezellige Italiaan, die zo-
HARRY GOLD
Raymondkreeg alles
kerdheid der Engelse politieme-
thoden liet men toen Fuchs een
week lang aan zijn lot over. Van
arrestatie was geen sprake. Skar
don had de indruk gekregen dat
Fuchts blijkbaar met een zwaar mo
reel probleem worstelde en in ieder
geval zou men voor een eventuele
vervolging toch zijn eigen bekente
nis behoeven. Tussen Kerstmis en
Oudjaar had een tweede gesprek
plaats en op 13 Januari een derde.
Langzaam maakte de ondervrager
Fuchs met de voorstelling ver
trouwd dat als hij in dc oorlog in
New York een misstap had begaan,
1 het beter was zijn geweten te ont
lasten en bij Fuchs schijnt de over-
I tuiging post te zijn gaan vatten dat
als hij bekende, hij zijn werk in
Harwell toch voort zou kunnen zet
ten. Hij was immers voor Harwell
onmisbaar.
De ontknoping
[)E ontknoping van deze op die
l--'van patiënt cn psychiater hj-
kende verhouding kwam toen biet
eindelijk Fuchs was die uit zichzelf
om een verder gesprek vroeg. Ar
nold was weer dc tussenschakel en
Skardon kwam op 24 Januari uit
Londen over. „U hebt om mij ge
vraagd; hier ben ik", zei hij. Waar
op Fuchs: „Ja, nu is het aan mij V
Daarop kwam de onvermijdelijke
laatste aarzeling: Fuchs week weer
terug en verviel in een lange her
haling van al de dingen die zij al
eerder hadden besproken: zijn fa
milie. de studietijd in Duitsland, zijn
carrière en natuurlijk bovenal Har
well. zijn wérk in Harwell, zijn
onmisbaarheid voor Harwell. Skar
don zeide: ,nu hebt u mij wel de
motieven voor uw daden verteld,
maar niet de daden zelf." Fuchs:
„ik zal nooit door u overtuigd wor
den te praten". Skardon: „laten wij
gaan lunchen." Fuchs was het die
toen voorstelde om niet de lunch
uit de cantine te nemen, maar sa
men naar het naburige Abingdon
ALAN MOOREHEAD
....zei/ verantwoordelijkv:
mer 1950 met zUn gezin via Hel- 1
slnki achter het ijzeren gordijn
verdween. plaatst Moorehead
e>en vraagteken. Wat zijn motie
ven voor het vertrek naar Rus
land ook geweest mogen zijn:
op de vraag of Pontecorvo. toen
hy voor het Westerse atoomon
derzoek werkte, verraad heeft
gepleegd, meent de auteur het
antwoord schuldig te moeten
biyven. 2
te gaan. In zijn eigen auto met
Fuchs aan het stuur ging het toen
in halsbrekende vaart daarheen.
1 Aan dc lunch spraken zij over
koetjes en kalfjes cn reden daarna
in slakkengang naai Harwell terug.
Toen in zijn woning vertelde Fuchs
het hele verhaal en 's avonds ging
Skardon met de kennis daarvan
naar Londen terug Er restte nog
slechts de formele bekentenis, waar.
voor Fuchs drie dagen naar Londen
overkwam om haar aan 'Skardon
te dicteren. Ook toen was Fuchs
nog altijd zo hyper-correct wat be
treft „security", dat hij vond dat
hij de technische gegevens van wat
hij verraden had. niet aan Skardon
mocht vertellen, omdat deze niet be
voegd was om dergelijke informatie
in ontvangst te nemen. Fuchs kwam
dus de 30e Januari oppnieuw naar
Londen om die zaken allemaal in
precieze details aan een hem beken
de hoge ambtenaar van 't Ministerie
van Bevoorrading mede te delen Dat
kostte ook nog een ochtend en een
middag. Dan moest de hele kwestie
aan Attlee worden verteld men
zat midden in de verkiezingsstrijd
en de procureur-generaal moest op
dc hoogte worden gebracht.
Arrestatie
Nu men eindelijk alles uit Fuchs
had gekregen, had het geen zin om
hem langer op vrije voeten te laten.
Men vroeg hem nog eens naar Lon
den te komen en op de derde Fe
bruari werd hij In het Ministerie van
Bevoorrading, in Shell-Mex House
aan Strand gearresteerd. Op de eer
ste Maart, na een proces dat slechts
90 minuten duurde (Skardon was de
enige getuige), veroordeelde Lord
Goddard, dc „Lord Chief Justice",
hem tot 14 jaar gevangenisstraf, het
maximum.
DIE straf zit hij thans uit in
de gevangenis in Stafford.
Hij is daar, zegt men, een
model-gevangene. De straftijd
is echter nog lang niet verstre
ken. Wel naar het schijnt de
tijd, waarmee het gecombineer
de verraad van Nunn May,
Fuchs en Pontecorvo de
Russische atoomproductie moet
hebben versneld en die volgens
een commissie van het Ameri
kaanse Congres minstens acht
tien maanden heeft bedragen.
noSINA WYNDHAM vroeger een bekend
A\. viodel heeft in haar „Academie voor man
nequins" aan het Londense West End, een spoed
cursus georganiseerd. Het blijkt namelijk dat de
feestelijkheden ter gelegenheid van de kroning
der Engelse koningin (op 2 Juni 1953) grote be
tekenis krijgen voor de mode-industrie. Er is veel
bedrijvigheid in de modehuizen. Grote en kleine
mode-ontwerpers kunnen dag en nacht bezig blij
ven en het logisch gevolg is, dat zowel particulie
ren als vakmensen gaarne willen aanschouwen
wat er straks op de markt zal komen. Daarvoor
zijn mannequins nodig, stromen mannequins. Maar
zelfs een beeldschoon meisje kan niet in één of
twee dagen leren hoe een japon, een mantelpak,
een mantel wordt gepresenteerd.
Van deze omstandigheden heeft mevr. Wyndham
gebrufk gemaakt en met succes. Op haar eerste
oproep verschenen honderden meisjes die de
spoedcursus wilden volgen. Twintig „typisch En
gelse beauties" werden aangenomen als leerlingen.
Binnen een maand zullen zij (tegen betaling van
een bedrag van ruim 300leren wat een man
nequin moet kunnen. In de eerste plaats: lopen.
Op bijgaande foto's ziet u Rosina Wyndham met
de uitverkorenen bezig tijdens de eerste lessen.
De stand van de enkel bij het wandelen op mode
shows is een geheel andere dan bij het wandelen
over de London-bridge. Volgens de oude begrip
pen van de mannequin moet het hoofd onbewe
gelijk op de hals staan. Om dit onder de knie te
krijgen, moeten de meisjes fin totaal 30 uur) met
boekjes op het haar wandelen en dan volgen er
nog spraaklessen, maintien, gelaatsexpressie, han
den- en lichaamsplastiekOm kort te gaan, de
leerlingen van R,osina Wyndham krijgen een
drukke maand. Daarna krijgen ze het (dat hopen
ze tenminste) nóg drukker, met het verschil al
leen dat ze dan geld toekrijgen.
Advertentie LM.)
Arabische liga wil
Palestijnse kwestie
voor de V.N.
CAIRO De nieuwe secretaris
generaal der Arabische Liga. Has-
soena, heeft Vrijdag, ter gelegen
heid van een bezoek aan Arabische
vluchtelingen uit Palestina, die zich
thans in het gebied van Gaza
(door Egypte bezet) bevinden,
verklaard dat de landen der Ara
bische Liga het Palestijnse vraag
stuk in de komende Algemene
Vergadering der Verenigde Naties
ter sprake zullen brengen. Hassoe-
na heeft tijdens zijn bezoek aan
Gazaa ook besprekingen gevoerd
met beambten der Verenigde Na
ties over hulpverlening aan de
vluchtelingen.
ROME Graaf Delia Zonea,
directeur van de Italiaanse olie-
maatschappij EPIM heeft Vrydag
medegedeeld, dat zün maatschappij
bezig is met bet uitrusten van
enige tankschepen voor een reis
naar Perzië teneinde olie uit Perzië
naar Italië te vervoeren.
Volgens Delia Zonea heeft zijn
maatschappij een contract voor 10
jaar met de nationale Perzische
olie maatschappij voor de uitvoer
van 2 millioen ton ruwe olie per
jaar. De eerste lading, welke de
EPIM getracht heeft naar Europa
te vervoeren, ondanks het verzet
van de Anglo Iranian Oil Co. werd
einde Juli te Aden aangehouden.
De behandeling van dit vervoer
moet nog door het gerecht te Aden
geschieden.
