DE SOESTER
N.V. Eerste Soester Electr. Drukkerij
Bestelt bij ons Uw
Wij zijn goedkooper dan ooit I
In GROOTE verscheidenheid voorradig.
Verder alle
Onafhankelijkheid
boven al I
Gegarandeerde oplaag
ruim 3000 exemplaren
Beleefd aanbevelend,
Van Weedestraat 7 - SOESTDIJK - Telefoon 2062
FEUILLET O
Rechtzaken
WAT GAAT ER IN SOEST
GEBEUREN????
In het nummer van 17 December 1.1. ein
digde ik mijn beschouwing betreffende:
„Het Uitbreidingsplan"
om bij een, volgende wandeling méér on
der de loup te nemen.
„Tusschen den Kampweg en Oude Tem
pellaan is het landgoed „Eggermonde"
voorheen „de Bloemheuvel" gelegen. Dit
complex me,t zÜn prachtig Heerenihuis
vormt het kostbare bezit van iemand die
het kocht met de vaste overtuiging „rustig"
•te kunnen genieten.
Deze heerlijkheid biedt een pracht van
natuurschoon en vooral in den vacantietijd,
komt dit tot uiting bij het zien van die
mooie korenvelden met op den, achtergrond
de niet minder mooie boschtinten.
Wat gaat er gebeuren??? Ook hier komt
de plannenmaker verdeeld versnip
perd wijst bestemmingen) aan voor:
sportterreinen, kerkhof enz. enz., kortom
doet alsof het niemandsland of zijn privaat-
bezin is.
De eigenaar betaalde voor dit landgoed
een zeer hoogen pr;ijs.
Houdt m(en, er dan geen rekening mee,
dat dergelijke dure complexen nooit renda
bel (voor een gemeente als Soest) kunnen
wordenj
Recht en wet bulten beschouwing laten
de, rijst onwillekeurig de vraag:
„Is het niet beneden alles om zonder
noodzaak iemands privaat-bezit, bestem
mingen te geven en zijn rust te korrien ver
storen?
Het antwoord kan niet anders zijn dan:
(,Ja!" aangevuld met barbaarsch!
Een tweede complex hierop aansluitende
met als scheiding de Oude tempellaan,
vormt het landgoed „de Oude Tempellaan",
gedegen tusschien twee prachtige lanen:
Corndorfer- en Oude Tempellaan.
Een wandcliing om een of beiden landgoe
deren is een waar genot.
Bezoekers van Soesterberg zijn steeds
vol lof over het natuurgenot hun daar ge
boden.
Ook het Landgoed de Oude Tempel
moest bij den plannenmaker verdeeld en
versnipperd wonden.
Ook dit heeft een eigenaar en familie
welke te samen rustig genieten.
Al zou van het heele plan niets tot stand
komen, dan nog is het onverantwoordelijk,
zonder noodzaak al die onrust te verwek
ken. Zoo voortgaande is er nog heel veel
afkeuningswaardig, zonder dat eigenbelang
op den voorgrond treedt.
Deze Landgoederen zijn ontegenzeggelijk
kostbare schitterende natuur pronkjuwee-
len, zij vormen' als het ware parels aan de
kroon van het zoo gunstig, zoo gezond
midden in ons land liggend Soesterberg.
Na de versnippering en aanleg van we
gen, lanen en paadjes! zal het mooie, doch
vooral rustige verdwijnen' en met dat „ook
de tegenwoordige eigenaren (bewoners).
Bij al de crisisellende de menschen over
stuur te jagen is zeker geen prijzenswaardi
ge daad. De teekenaar treft direct geen
schuld1, maar wel dengene of degenen, die
de opdracht verstrekten en die opdracht on
voldoende toelichten.
Nood'zaak kan het niet genoemd worden,
heel veel is er uit te breiden zonder eigen
dunkelijk over iemands vast bezit te be
schikken „door beklemmingen."
Tusschen naaste en verre toekomst ligt
een niet te beziene afstand en daarom kan
bij een uitbreidingsplan alleen gelden:
„naaste toekomst".
Tijden's naaste- en verre toekomst, kan
zooveel veranderen dat bij bereiking van
„verre" te veel is teniet gedaan.
Alsnog bedenke men, dat de crisis na
sleep zich geweldig en lang zal doen ge
voelen, dus de trek naar onze Gemeente
niet zoo bijzonder groqt zal worden. Daar
om kan dit momenteel geen basis vormen
tot terugvloeiïng der te maken kosten.
Zonder twijfel zullen de heeren Raadsle
den dit laatste wel beseffen enl zeker dit
mooie te HOOGDRAVENDE plan afwij
zen.
;WANDELAAR.
Soesterberg, 24 Dec. 1932.
NAAR HET ENGELSCH
20)
Zij begreep nu ook, hoe die Lincoln bij
cüe zaak betrokken kwam. Hij was de ver
tegenwoordiger geweest van de Firma Go
re Graiham bij het bewijs van den „dood"
van Ardine Raymond. Hoe De Courcy Lin-
colln zoo in zijn eigen belang had weten te
gebruiken en naar zijn hand te zetten, kon
Mr. Gore niet zeggen; maar natuurlijk had
de Firma op het oogertblik, dat Lincoln bij
haar in dienst was, eenj onbepaald vertrou
wen in hem gesteld. Toen eenmaal de
„dood" was bewezen van Miss Raymond
was het ook niet moeilijk geweest, haar be
staan verder verborgen te houdenk daar zij-
zelve immers haast niet meer aan dien rij
ken oud-oom had gedacht en maar een heel
eenvoudig, onopgemerkt bestaan had geleid.
Om vijf minuten vóór twaalven zorgde
zij, dat zij vlak bij de wachtkamer kwam te
staan. De trein was niet vol te noemen; er
was maar één coupé eerste klasse aan,. Te
gen den tijd, dat zij dit gedeelte van den
trein bereikte, was het tweetal al uitgestapt
en liep vóór haar uit; maar duidelijk, her
kende ziij in den manv den heer van Courcy
Hall. En wie was dat jonge meisje in het
grijs gekleed? Dóe gestalte leek haar zoo
bijzonder bekend Hij spTak met een wit
kiel, die achter hem aan kwam met de ba-
'gage.
Toen zij hun kaartjes afgaven, wendde zij
even het hoofdje om; en<, jahet was
Nelly's gezichtje!
Als het nu maar niet te laat is, dacht
KANTONGERECHT IE A'FOORT.
Alles heeft zijn voor en tegen.
In de zaak der autoslooperij te Soest
was voorheen G. v. d. B., patroon, en van
D. de ondergeschikte. Thans zijn wettelijk
de rollen omgekeerd. Thans is van D. de
patroon, en is dus verantwoordelijk voor
het overtijd werken! van G. van de B., zoo
dat te zijnen, name de f 3 boete kwam.
Van de B. had als gemachtigde willen
optreden, hoewel de vereischte schriftelijke
machtiging niet kon getoond worden.
Van de B. deed het, omdat hij toch Zuid
singel Amersfoort moest zijn. Hij had een
auto laten staan 's nachts onverlicht, en het
zou dwars over dien weg zijn geweest.
Een zijweg, waar haast nooit iemand
komt, zei van de B. en ik heb hem later
zelf nog aan den kant gezet. Maar 's mor
gens was de wagen verdwenen.
Dit lijkt de politie te hebben^ verricht,
Ook hiervoor werd het f 3 boete.
Alleen maar toegekeken.
Drie jongemannen, die op grond van den
Staat der Nederlanden te Soesterberg had
den geloopen en gefretteerd. Een van de
drie was verschenen, de onschuldige. Hij
was op de andere toegeloopen alleen om
te kijken naar het fretteeren. 't Hielp hem
niet af van de f 10 boete.
Benieuwd hoe hoog de anderen staan ge
noteerd volgende week bij de verstekvon-
nissen.
Hij ging toch weg.
\en kon dus duchtig de doopceel van den
baas lichten, den Soester bakker van de B.
Daar was aangeklopt namiddags 6 uur om
dat men hoorde werken in de bakkerij,
waar om 4 uur reeds taptoe had moeten
geblazen zijn. Het duurde eenigen tijd,
voordat werd open gedaan en de politie
hoorde personen binnen de bakkerij uit
gaan. Toen geopend was vond men van de
B. moederziel alleen.
De knecht die toch weg ging (ook num
mer twee is niet meer aan de zaak verbon
den) had in het verbaal laten zetten, dat
van den reglementaiiren schafttijd weinig te
recht kwam; dat er veel overwerk moest ge
schieden; dat er zelden een vrijen middag
kwam; dait voor den inkijk een groote
schutting was aangebracht erv dat voor de
bakkerij op de binnenplaats steeds een
groote wagen was" neergezet; dat zij eerst
de bakkerij hadden) te verlaten als er
iemand kwam. Die verdwijnende knecht
had dus wel zijn best gedaan. Het zal hem
aan zijn hart gaan, dat de oude patroon er
met f 15 afkwam.
Winkel of restaurant, of wat anders?
Een eigenaardig geval werd behandeld.
Volgens verd'. is een van dezelfde soort
door den Kantonrechter te Hilversum voor
beide aangewreven overtredingen vrij
spraak verleend. Daar was echter eerst het
verbaal voor overtreding Winkelsluitings
wet behandeld en daarna die der Arbeids
wet. Deze volgorde had verd. ook gaarne
hier gezien. Diit was niet het geval. Hier
wend berecht overtreding artikel 45 der Ar
beidswet. ,Een jeugdig persoon mag in win
kels op Zondag geen arbeid verrichten.
Dit zou het geval zijn geweest met den
nog niet 18-jarigen bediende uit het restau
rant bij het tramstation te Amersfoort. En
daarvoor stond als aansprakelijke terecht
den heer W. Peper.
Die jongen stond Zondag 2 October in
den doorloop of vestibule van het tramsta
tion om sigaren(, chocolade enz. te verkoo-
pen aan hen die naar de tram gingen of
deze verlieten. We meenden te verstaan,
dat het verbaal was uitgelokt in bespreking
vooraf met den commissaris van politie.
De jongen stond daar met toestemming
van de Trammaatschappij. Hij mocht wel
de reizigers bedienen in de rijtuigen. Zijn
wagentje had hij bij zich in de vestibule.
Waarom zou hij daar de menschen niet
van sigaren, en chocolade mogen bedienen
evengoed als van een kop koffie, zooals
wel eehs voorkwam. Verdachte zag in deze
vestibule-bediening niet anders dan een
bediening in een dependance van het res
taurant. Gaarne had hij eerst de behande
ling gezien der overtreding artikel 3 van
de Winkelsluitingswet, waar dit niet slaat
Mrs. Johnson, met de wanhoop in het hart.
Maggie's dochtertje!.Kleine Nelly!
Dat het nu juist diiè was, die hij verraden
moest!
Een oogenblik raakte Mirs. Johnson ze
uit het gezicht kwijt, tot zij ze weer ontdek
te bij een vigelante, waar de bagage reeds
ingeladen werd'.
Mrs. Johnson was niet meer zoo jong en
ook werd zij heel licht kortademig; maar
toch stond zij in minder dan geen tijd naast
het rijtuig. De Courcy was juist op het
puntj, om in te stappen en riep den koetsier
het doel van den tocht, „Charing Cross",
al toe.
Zij legde de hand op zijn arm.
Houd op. 'Nelly moet met mij mee
gaan!
Ontzet keek het jonge meisje op, maar
met driftig gebaar schudde De Courcy de
belemmerende hand af en riep:
Ga heen, of ik roep de politie!
Reeds had Mirs. Johnson haar nichtje bij
den pols en smeekte:
Maar, Nelly, wat beduidt dit allemaal?
Ga toch mee!
O, TanteMaak u maar niet
ongerust. Het gaat alles heel goed. We
gaan trouwen.
Dacht je, dat zoo'n heer je trouwen
zou? Kind, wees toch wijzer!
,Er ontstond een ware schermutseling
en onmiddellijk werd het een oploopje. Het
gevolg'was, dat de koetsier, op aandringen
van De Courcy, weer zijn zweep over het
paard legde; eiV, of Nelly zich nu ineens
overtuigd voelde, van de waarheid van haar
tante's bewering, zij was juist langs hem
het rijtuig uitgesprongen en lag nu onder
het paard, eer een van de omstanders het
had kunnen verhoeden.
Met bovenmenischelijke inspanning greep
De Courcy het dier bij den teugel zoo-dat
Nelly bevrijd werd onder den kolossus
Mary Johnson knielde naast haarjpeer,
op openbare middelen van vervoer, zooals
hier het geval is.
Openbaar Ministerie zag hier niet een
restaurant in den zin der Arbeidswet, waar
de verkoop moet zijn uitsluitend of in
hoofdzaak voor gebruik ter plaatse. Was dit
restaurantsdeel, dan zou men het geheele
station wel als zoodanig kunnen beschou
wen. Wel voldeed deze vestibule of door
loop aan de omschrijving van winkel: open
of besloten ruimte, waar of van waaruit
voorwerpen of stoffen! worden verkocht of
afgeleverd enz. Het publiek heeft hier
vrijen toegang, al gaf Z.E.A. toe, dat de
tramdirectie andere personen dan reizigers
zou kunnen weren.
De Kantonrechter ging volledig accoord
met de bewijsvoering van Openbaar Mini
sterie en veroordeelde uit hoofde van het
principieele tot een gulden boete, conform
den eisch.
UITSPRAKEN KANTONGERECHT
Ongevallenwet: C. H. J. van de L., Soest
t 10 of 4 dagen; J. G. S.. idem; L. Z. idem;
J. P. B. idem.
Invaliditeitswet: L. Z. Soesterberg 9 maal
50 cent1 dag; C. van G. idem.
Te snel rijden in Soest: J. P. A. H. den
Haag f 25 of 5 dagen.
Wielrijder» zonder licht: A. G. van D„
Soest f 15 of 6 dageji.
Visitekaarten
KANTOORBOEKEN
School-, Schrijf- en
Teekenbehoeften
maar een stroom van bloed golfde uit haar
achterhoofd en nog eens sloeg het arme
kind de oogen op, maar toen was het met
haar gedaan.
De Courcy nam haar weg van Mary John
son en sloot haar aan zijn borst, of het
krachtige kloppen van zijn hart weer leven
kon ingieten. Uit ontzag voor zulk een
groote droefheid trad de nieuwsgierige me
nigte wat terug.
Hij sprak geen woord, tot Mary Johnson
zich eindelijk oprichtte en kortaf zei:
Ze is dood!
Door üw toedoen, antwoordde hij met
heesche steml
Beter dat zij zoo ineens er uit is, dan dat
u haar langzaam naar de ziel hadt gedood!
De Hemel en uw eigen geweten getuigen
tegen u, want u weet, dat u haar*ondergang
beoogde.
Vrouw, zei hij, terwijl het hem blijk
baar moeite kostte, die woorden uit te
spieken, je kunt je verwijten sparen; ik
had haar Jiief!
Zachtjes en voorzichtig droeg hijzelve
haar naar hej 'station, waar nog een offi
ciéél onderzoek moest plaats hebben en
waar hij ook ondervraagd werd. Buiten de
ze noodzakelijke woorden zei hij niets; al
leen liet hij telkens den blik gaan, naar
wat er nog over was van de arme Nelly.
Ik vrees, dat het in de bladen komt,
Sir, zei een van de beambten, die met het
onderzoek belast was.
Dat za' wel, zei hij gelaten^ maar nu
hoeft u mij zeker niet verder te kwellen.
Neen, Sar, alleen moeten wij nog we
ten, waar u te vinden zult zijn?
Ik ga naar hotel, „Charing Cross".
Hij nam totaal geen notitie van Mary
Johnson, kuste nog eens het gezichtje van
Nelly en ging toen heen,
HOOFDSTUK XIII.
Een man van Scudamore, My Lord,
en nog drie brieven.
Goed, Jackson. Geef die maar hier en
laat dien vertegenwoordiger van Scudamo
re nog eens terugkomen; en op het oogen
blik ben ik bezig.
Jackson was een model-bediende; dus
gaf hij in zijn uiterlijk nooit blijk van zijn
gevoelens.
Met een zucht keerde Lord Lorresmere
terug tot den stapel papieren, die op zijn
schrijftafel lag. Sinds eenige weken had hij
hii'er al vele uren daags doorgebracht en
steeds troosteloozer was de toestand van
zijn financiën gebleken. De drie envelop
pen, die Jackson had binnengebracht, hoef
de hij niet eens open te doen; hij begreep
wel, dat die nog slechts dienden, om den
toestand te verergeren.
Boven de schrijftafel hing een groot
schilderij van High Lorresmere, het statige,
oude landgoed, dat hij meer had lief ge
had dan iémand of iéts ter wereld. En nu
zou het toch voor hem verloren gaan, want
als man van eer moest hij de schulden van
zijn vrouw betalen. De rekeningen stroom
den binnen van toiletten, die Lady Lorres
mere had besteld lira de eerste dagen van
haar huwelijk. Lilia had met haar geld de
zware hypotheek afgelost, die op het goed
rustte; en daardoor had hij er zich geduren
de die tien jaar van in het bezit gevoeld;
maar nuWat zou er nog te redden
vallen, vroeg hij zich af, en waarvan zou
hij nu moeten levenDe Danaë kon
verkocht word'en en met de verkoopsom
daarvan zou hij althans de dringendste re
keningen kunnen afdoen. Hè, wat kon hij
nu verlangen naar zoo'n frisschen jacht-
tocht! Wat zou het hem goed doen, de zilte
zeelucht langs de slapen te voelen strijken!
Jackson kwam weer binnen met een
kaartje.
Mrs. Cranmer?'Ik kan niemand
ontvangen, zei Lord Lorresmere.
Zij heeft er enkele woorden op ge
schreven, My Lord.
Na lezing zei Lord Lorresmere:
Goed, laat haar binnen, Jackson.
Lady Lorresmere had geen huu>s in Lon
den willen hebben, maar als zij in (te stad
waren, logeerden zij altijd in het Carlton
Hotel. Maar zijn Lordschap had zijn eigen
kamers gehad in St. James en daar ver
bleef hij nu ook. Die vertrekken waren nu
zeer eenvoudig ingericht, want Lord Lor
resmere was niet veeleischend.
Ik moet u wel mijn excuse bieden,
dat ik u eenigen tijd heb laten wachten, be
gon Lord Lorresmere, hoffelijk als altijd.
Maar ik heb het waarlijk zóó druk, dat ik
overigens niemand ontvang.
U ziet er vreeselijk slecht uiiit, zei Mrs.
Cranmer met een stem, die zeker door ze
nuwachtigheid scherper klonk dan anders.
U weet, dat ik u eerder mijn excuse
mocht bieden dat ik u in zulk een tijd kom
lastig valleri. Maar ik voelde, dat ik u
moest opzoeken, om u iets te vertellen, dat
ik op het hart heb.
-Ja?
Hij keek haar verrast aan. Zij leek hem
overspannen, zoo weinig scheen zij zichzel-
ve meester te zijn.
Ja. Het zal u heel vreemd lijken, het
geen ik u vertellen zal. Maar ik heb mij nu
eenmaal voorgenomen, het u te zeggen.
Er heerschte een oogeniblik stilte, ter
wijl Lorresmere wachtte op die openba
ring.
U heeft zeker gehoord van de verlo
ving van Miss Raymond met De Courcy?
Ja, zei Hij, 't is nog niet publiek, is
't wel?
Het moet ook nooit publiek worden,
betuigde zij met warmte. Het is een fout.
Ze zullen beiden wel tot die ontdekking
komen.
Zoo? Heeft Miss Raymond u in haar
vertrouwen genomen?
Wordt vervolgd.
