Er breekt een drukke tijd aan. Steeds wisse
lende winkelmeisjes die vanaf hun 17e tot
hun trouwen in de kost waren en vanachter
de toonbank de klanten hielpen. Veel losse
waren die per klant afgewogen dienden te
worden. Niet het leukste klusje, zodat in de
praktijk mw. Malkenhorst zelf die taak maar
op zich nam.
Ook voor Rein was het een veeleisende
bedoening die lange werkweken vergde. De
weekomzet bedroeg bij aanvang 100 gulden.
Bij de beëindiging in 1965 was dat 1000
gulden.
De uitdrukking "de klant is koning" had
toen nog zijn ware betekenis, want Rein
schroomde niet op zaterdagmiddag naar
Amersfoort te rijden om van collega's de
goederen te betrekken die hij zelf op dat
moment niet voorradig had. "Nee verkopen"
kwam niet in het boekje voor.
De winkel was aanvankelijk tot 20.00 uur
open later tot 18.00 uur.
Voor klanten die het toch nog waagden op
zondag achterom te komen voor
koekjes en/of suiker, had het echtpaar
Malkenhorst een slimme handelwijze paraat.
De spullen werden wel (schoorvoetend)
geleverd, echter betaling werd niet verlangd
omdat op zondag nu eenmaal geen geldver-
keer mag plaatsvinden.
Dit leverde doorgaans zoveel gêne op dat
het veelal bij die ene keer bleef. Omdat
Rein in de fa. Veenendaal een concurrent
had diende hij bij iedere nieuwe inwoner om
"klandizie te gaan vragen", en maar hopen
dat hij de ander voor was. Gelukkig heeft
men handgemeen altijd weten te voorko
men.
Kortom, zo is het niet moeilijk om weken
van ca. 90 uur te maken. De kinderen brach
ten later huis aan huis de "VeGe-krantjes"
rond met de aanbiedingen van die week.
Rein voerde zelfde boekhouding hetgeen
voor veel spanning zorgde wanneer de
omzetbelasting vastgesteld moest worden en
de bevoegde ambtenaar aan huis verscheen
om de boeken in te zien.
Al met al waren het tropenjaren voor de
familie waarbij het adagium "de klant is
koning" soms zeer ver werd doorgevoerd.
Het is dus niet louter romantiek doch vooral
hard werken en slikken.
In 1965 was de koek op en deed Rein op
53-jarige leeftijd de winkel over aan dhr.v.d.
Hoef.
Die dreef de zaak nog enkele jaren doch
deed minder aan klantenbinding waardoor
de zaak snel verliep.
Rond 1972 heeft er nog korte tijd een snack
bar gezeteld. Sindsdien is het pand weer aan
het winkelbestand onttrokken.
Broer Peet, wiens lust en leven het was met
de bakfiets de boodschappen rond te bren
gen, was niet blij met de winkelsluiting,
zelfs een beetje boos.
Voor hem werd echter een nieuwe taak
gevonden: melkmonsters nemen bij de boe
ren in de omtrek. Kleine flesjes melk, direct
aan de koe onttrokken, teneinde de kwaliteit
te meten.
Velen zullen zich hem nog herinneren op de
fiets met het kistje met flesjes achterop. Bij
regen en ontij waren sommige boeren niks
te beroerd hem met fiets en al thuis te bren
gen.
Rein verhuisde met zijn gezin naar
Veenendaal en bezocht wekelijks zijn broer
in het ouderlijk huis. Twee broers die min of
meer met elkaar vergroeid waren en al kib
belend de moestuin bij de ouderlijke woning
onderhielden.
Bij conflictjes deed de bemiddeling van mw.
Malkenhorst meestal wonderen. Hoezeer
hun levens zich verstrengeld hadden moge
blijken uit het feit dat zij 5 weken na elkaar
op dezelfde dag, ja zelfs hetzelfde uur zijn
overleden. Tot zover dit monumentje voor
een hardwerkende middenstandsfamilie.
Begin 7()er jaren verrijst winkelcentrum "De
Bieshaar". kompleet met de eerste zelfbedie
ningssuper. Dit luidt het einde in van de
"kleine middenstanders".
Het einde van een tijdperk.
l
Het pand zoals liet er nu uitziet. De voor
malige grote winkelruit is nog duidelijk te
zien.
Peet Malkenhorst op weg naar een hoer om
melkmonsters te gaan nemen.
