SCHIMMEL'S HOUT
SCHIMMEL'S HOUT
DIEPVRIEZERS
FA. VAN BEKKUM
WORDT NU ABONNEE!!
SYNPROTEX
795-
grote sortering
tuinmeubelen
KLEINVELD
Kappie en het geheim van de schatkist
Kleintjes
HET VIADUCT
VAN HUPPELSCHOTEN
KEUKENS, TEGELS,
KASTEN enz. enz.
J. W. V. d. BERG
GARAGE
Advertenties zijn ook nieuws!!
WOUTJE WACHT
OP HET WONDER
ADVERTENTIES
VIER DEURS
RENAULT 10
Snijbloemen, kamerplanten,
perkplanten, keramiek
Elke dag vers
brood en gebak
uw warme bakker
VOORDELIG
ISOLEREN
MET
ook met aluminium beplakt
een begrip op bet gebied van
Tijdelijke aanbieding
KOOP HEM NU
600 liter al reeds voor
BENT U REEDS IN ONZE
NIEUWE ZAAK GEWEEST?
DONDERDAG 2 JULI 197C
TE KOOP: wegens over
compleet
met matten en veiligheids'
riemen, van juni '69. 13.500
km gereden. Prijs ƒ4.500,
Ds. J. M. LUIJT
Annapaulownalaan 7,
LEUSDEN-ZUID,
tel. (03490) 14659.
Van 1 tot en met 10 woor
den 1,70. Elk woord meer
17 cent. Brieven onder num
mer of adres te bevragen
aan he* bureau van dit blad
50 cent extra. Plaatsing
ALLEEN na vooruitbetaling.
MEISJE van 15 jaar
zoekt vakantiewerk voor de
maand juli. Tel. (03425)
375.
B.z.a.: voor GIEREN,
stallen schoonspuiten,
maaien, persen, hooirijden
desgewenst met hooikanon,
kuilen, knijperwerk en
grondschaven. H. van
Schothorst, Achterveldse-
weg 19, tel. (03420) 3008.
Gediplomeerd PEDICURE.
Mevr. Graafland—de Vos,
Kon. Julianalaan 56. Leus
den. tel. 03490 18206.
Te koop: GASFORNUIS
met gasfles en brander; een
butagaskachel; een olie
kachel. Schoonderbeek,
Hessenweg 343, Achterveld.
UW KUNSTGEBIT
KAPOT? Binnen enkele
uren repareren wij het vak
kundig, vlug en voordelfg.
C. v. d. Burg, Reigerstr. 38,
tel. (03490) 2 11 15, Amers
foort.
Bloemen- en Plantenkwekerij
Driftakkerweg 4a - Leusden-Centrum
Telefoon (03490) 22712.
RAKO-Synprotex (Tempex)
RAKO-P.H.C-platen
(Synpr. met houtwolcement)
RAKO-Glas- en steenwol
RAKO ook voor
Durox blokken
Onduline golfplaten
Klinkerisoliet
Polyester silo's
Vimoliet stenen
(scheidingswand)
C
N.V. Amersfoort 03490-12188
Barneveld, Achterveldseweg 14-11, tel. (03420) 25 20
Nu weer WANDTEGELS vanaf 20 cent per stuk
VLOERTEGELS vanaf 14 cent per stuk
MEUBELPLAAT vanaf ƒ10,— per m2
MASONITE vanaf 3,per m2
PARANATINE ƒ12,50 per m2
S PAANDERPLAAT, HARDBOARD,
ZACHTBOARD, TEGELBOARD enz. enz.
Verkrijgbaar bij:
Hamseweg 1 HOOGLAND Tel. (03493) 1353
ZOLANG DE VOORRAAD STREKT
JAN VAN ARKELWEG 3
TELEFOON (03425) 239
ACHTERVELD
Wist tl dat wij ook een zeer
voor a hebben
HAMERSVELDSEWEG 58 LEUSDEN-CENTRUM
VOOR TUIN EN DIER
ACHTERVELD
Auto reparatie-inrichting
Handel in nieuwe en gebruikte auto's
Taxi bedrijf
Ziekenfonds vervoer
Auto rijschool
FEUILLE ION
DOOR
TO DORSSEN-VAN LOON
2
Dat Woutje is er nooit meer uitgeraakt
Binnen een paar jaar wisten de meeste
mensen in het dorp niet beter, of Woutje
was mijn naam. Dat mijn eerste voornaam
Wi lhelmina was. drong niet meer door
tot dezelfde mensen, die enige jaren ge
leden tot elkaar hadden gezegd: „Nou, die
Burgenaar durft hoor. Heb je gehoord?
Hij heeft zijn dochter Wilhelmina ge
noemd. En nog wel op 31 augustus ge
boren. Die heeft lef, dat moet ik zeg
gen."
M'n schooljaren waren uiteraard niet de
prettigste. M'n handicap zo noem ik
het altijd veroorzaakte, dat mer mij
uitschold, dat ik nooit kon meedoen met
andere meisjes tijdens de speelkwartier-
tjes en dat ik daarom ook geen vrien
dinnetje had. Slechts éénmaal heb ik
hardnekkige pogingen gedaan een kring
om me heen te vormen. Dat was ter gele
genheid van m'n tiende verjaardag. 31 au
gustus was toen al geen koninginnedag
meer, dus hadden we geen vrij van school.
Temeer ook misschien, omdat we pas de
grote vakantie achter ons hadden.
's Morgens had ik een nieuwe fiets ge
kregen. Daarmee was ik dol van vreugde
Nog vóór schooltijd maakte ik een rond
je door het dorp en ook langs de school,
waar al enkele kinderen aan het spelen
waren. Des morgens tracteerde ik uit een
blikken trommel: bonbons. Vader ver
kocht ze in de winkel en had de fijnste
voor me uitgezocht en daarmee de trom
mel gvuld. Al waren de meeste een beetje
vreesachtig voor me vanwege m'n onpret
tige uiterlijk, de tractatie werd door ieder
een minzaam aanvaard. In het speelkwar
tier had ik er neg over en deelde die uit
aan enkele meisjes van m'n klas. En gelijk
nodigde ik ze uit na vieren bij me thuis
te komen om m'n verjaardag te vieren.
Doch sommigen aarzelden een drietal zei
dadelijk spontaan: „Goed, ik kom. Eerst
even naar huls, vragen of het goed is." La
ter kwamen er schoorvoetend nog twee
bij. die ook wel zin hadden. Ik kon dus
rekenen op vijf meisjes en ik wilde er een
leuk feestje van maken. Aan vader zou
ik wil limonade en koek en snoepjes vra
gen. Van vader kon ik op zo'n dag alles
krijgen, dat wist ik. En zeker, als ik met
vijf kersverse schoolvriendinnetjes zou
arriveren.
Die middag* Jureeg lk de eerste grote te
leurstelling te verwerken: niemand kwam
trots de gedane toezeggingen. Na lang aan
dringen kreeg ik vader zover, dat hij de
moeder van een der meisjes belde, de
enige, waar ze telefoon hadden: mevrouw
Duinster. Ik stond in de deuropening tus-
de kamer en de winkel op haar verjaardag
„De meisjes hebben het afgesproken, me
vrouw en mijn dochtertje begrijpt niet,
waarom ze niet komt Vader luisterde
een poosje en humde een paar keer. Ten
slotte zei hij: ,Een misverstand, mevrouw
niets aan te doen. Een beetjo spijtig voor
m'n kleine meid. begrijpt u?"
Voor vader de telefoon had neer gelegd,
had ik het al begrepen en huilde ik. Hij
nam me op zijn schoot en verzekerde voor
de zoveelste maal, dat ik het liefste meis
je van de hele wereld was en dat geen en
kele andere aan mij kon tippen. Maar al
die troost vermocht niet m'n verdriet te
stillen. Ik huilde blijkbaar hartverscheu
rend. Van vaders schoot verhuisde ik naar
die van moe le, die me wiegde en kuste en
zei, dat we er toch een prettig feest van
zouden malm. Om zes uur sloot vader de
winkel, liep naar de garage aan de over
kant en ging met ons rijden, met moeder
en mij. We reden naar de stad, daar gin
gen we eten cn ik mocht kiezen, wat ik wil
de. Daarna reden we naar een speeltuin
waar ik me tot donker heb vermaakt met
vader, want hij zorgde er voor. dat ik aan
alle toestellen m'n hart kon ophalen.
Sindsdien had het vertrouwen in de an
deren bij mij 'n gevoelige knak gekregen
Ik heb de -olgende morgen slchts aan 1
meisje gevraagd, waarom ze niet op m'n
verjaardag was gekomen, terwijl ze het
toch had beloofd. Met een kleur als vuur
en een bedeesde stem, antwoordde ze: „Ik
mocht niet van mama.."
HOOFDSTUK 2
Indien u veronderstelt, dat er nooit eni
ge pogingen zijn aangewend om mij van
mijn puistenkwaal te verlossen, vergist u
zich. Moeder en vader hebben om beurten
stad en land met me afgesjouwd, naar
dokters, naar specialisten, naar kwakzal
vers en kruidendokters, naar magneti
seurs en nog andere mensen .die preten
deerden, dat ze er misschien wat
voor wisten. Want iedereen hield angst
vallig een slag om de arm. Twee keer
ben ik in mijn schooljaren in een zie
kenhuis geweest, ter observatie en om
een kuur te doen. Hoeveel keren ik ge
fotografeerd ben, weet ik niet meer. Hoe
veel malen ik ben onderzocht evenmin.
Hoeveel smeerseltjes en zalfjes, waterver-
banden en pillen en poeders en diëten
op me zijn geprobeerd in die jaren zou
nauwelijks te tellen zijn. Alles werd met
me geprobeerd, uitgaande van het stand
punt: baat het niet, het schaadt hope
lijk evenmin.
Af en toe had een of ander experiment
sukses. Dan was ik wild van blijdschap
en keek om de minuut m de spiegel. Soms
verdwenen de puistjes bijna, kleine, le
lijke littekentjes achterlatend. Maar de
zouden op de duur vergroeien, werd ge
zegd. Doch na verloop van tijd kwamen
die nare dingen weer één voor één terug,
vaak weer op andere plaatsen, zodat mijn
gezicht, armen en grote delen van m'n
lichaam er steeds meer gingen uit zien
alsof ik pokken, roodvonk en weet ik wat
met meer had gehad.
Met m'n dertiende jaar ging ik van de
lagere school naar de Ulo. Daar begon al
les voor de derde keer van voren af aan.
Men isoleerde me van d eerste dag af en
ook enkele leraren lieten een enkele maal
hun afkeer blijken, voor wat betreft m'n
uiterlijk. Omdat ik naar mijn mening
althans niet meer leerplichtig was ver
klaarde ik op een koude decembermiddag
thuis, dat ik er genoeg van had en niet
meer naar de Ulo wenste te gaan.
Vader was woest, dat weet ik nog heel
goed. Hij had een stille hoop, dat het ge
plaag en geniepige gesar nu afgelopen zou
zijn Maar dat was een misrekening
Meteen, toen ik hem de reden had ver
teld. hing hij aan de telefoon Vader werd
nooit gauw kwaad, integendeel. Dus als
hij het werd, waren we allemaal een beet
je geschrokken en ook bang. Moeder even
eens. In m'n herinnering zal altijd blijven
hengen het gesprek, dat hij had met het
hoofd van de Ulo. De man heette Haar-
ling, met twee a's, maar iedereen noem
de nem Naarling, als hij niet in de buurt
was tenminste. Alles begreep ik niet, maar
vader gaf daar voor de telefoon een staal
tje pedagogie weg. dat geen professor
hem had kunnen verbeteren. Met als slot:
„Op school, waar men zo'n ontstellend
gebrek aan tact en de nodige opvoedkun
de blijkt te bezitten, komt mijn dochter
niet meer terug. Ik raad enkele leraren
waaronder het hoofd. aan. eens een poosje
terug te gaan naar de kweekschool om de
nodige pedagogische kennis nog eens aan
te leren. Dat schijnt heel nodig te zijn.
Op de binnenkort te houden Jaarverga
dering van de school zal ik eens een boek
je over u en uw staf open doen. Goeden-
middag."
Het kostte vader die week drie goede
klanten, de familie Haarling en nog twee
leraarsvrouv/en, maar dat kon vader niets
schelen. Wij hadden de modernste en
meest gesorteerde zaak van het dorp met
vrijwel alle notabelen als klant. Boven
dien had va Ier toen al min of meer zijn
koetjes op het droge
Tot na Nieuwjaar bleef ik thuis. Toen
nam vader me mee in zijn wagen hij
had het jaar tevoren een auto gekocht
en reden we naar de stad. Daar bleek mij
dat hij al kontakt had opgenomen met
het hoofd van een Middelbare meisjes
school. Deze directrice zal ik nooit verge
ten, ze bezat nu letterlijk alles, wat nodig
was voor zo'n verantwoordelijke en moei
lijke functie. Over mijn puistengezicht zei
ze; „We hebben onszelf niet gemaakt en
op de een of andere manier krijgen we
allemaal in het leven een kruis te dra
gen, de een wat vroeger dan de ander.
Op deze school zal niemand je er om
discrimineren, dat laat ik niet toe en mijn
dames evenmin. Ze sprak altijd over .haar
dames" als de leraressen bedoelde.
Daar heb ik mijn prettigste schooltijd
doorgebracht. Natuurlijk werd ik wel eens
een enkele keer geplaagd en ook op deze
school moest ik het zonder vriendinnen
stellen. Toch betrok men mij wel eens in
een kring, bijvoorbeeld met het organise
ren van een schoolfuifje. Het enige was,
dat ik dagelijks op de reis heen en weer
van het dorp naar de stad met andere
scholieren in de trein zat, voornamelijk
jongens van de Middelbare Technische
School. Ik verdroeg het geplaag zo goed
mogelijk en als ik kans kreeg ging ik
„niet roken" zitten. Maar op de een
of andere manier kwam vader het ter
ore en die maakte er meteen een eind
aan. Hij vroeg: .Wanneer is je abonnement
afgelopen?" Ik antwoordde: „Overmor
gen."
We keken elkaar aan en begrepen el
kaar meteen. Ik ging naar hem toe. Hij
streek me over m'n haar en m'n puisterig
gezicht. Hij verweet me enkel. .Waarom
heb je het me niet eerder verteld? Als
je achttien bent en je bent nog op school
krijg je een wagentje van me. Heb je
met niemand meer wat te maken
Dus reisde ik de rest van m'n schoolja
ren in de stad eerste klas en daar liet
iedereen me met rust.
Met m'n achttiende jaar werkte ik al
op een kantoor, maar een wagen kreeg
ik niet. Niet, dat vader zijn belofte niet
gehouden zou hebben, want zijn woord
deed hij altijd gestand. Doch hij kon me
die niet meer geven, omdat hij kort voor
m'n verjaardag plotseling stierf.
Daar ben ik dagen van kapot geweest
en niet in staat om te werken. Vader had
al enige Jaren last van z'n hart en de
dokter had hem meermalen gewaarschuwd
maar zo redelijk als hij doorgaans in elk
opzicht was, dit wilde hij niet geloven
omdat hij uit een oersterk geslacht kwam
waarin iedereen oud was geworden. Maar
vader kreeg een aanval, toen hij met zijn
wagen bij pen van zijn klanten in de
polder was en nog voor de gewaarschuw
de dokter bij hem was, behoorde vader al
tot de doden.
Moeder en ik waren ontroostbaar. De
weinige familieleden, die we hadden, heb
ben alles, in samenwerking met de buren
geregeld, want moeder was er niet toe
in staat en ik evenmin. Ik herinner me
nog die avond na de begrafenis, toen
de familieleden weer vertrokken waren,
dat we samen, met de armen om elkaar
heen, hebben zitten huilen. Samen zijn we
naar bed gegaan en die nacht heb ik
bij moeder in het grote bed geslapen.
Maar moeder was flinker dan ik. Na
een paar dagen had ze zich in zoverre
onder controle, dat ze de winkel weer
opende en klanten bediende, samen met
het meisje, dat we sinds enige tijd had
den. Moeder plaatste een advertentie voor
een knecht die voortaan de boodschappen
bezorgde. Maar al gauw bleek, dat hij ons
bestal, zodat moeder hem ontsloeg. Ze
probeerde het met nog een paar jongens
maar tevreden was ze nooit. Toen hakte ze
de knoop door. ontbood een architect, met
wie ze een lang gesprek had. Ze vertelde
me dat ze er een moderne zelfbedienings
zaak van ging maken en het bezorgen dan
zou stopzetten. „En," voegde ze er ten
slotte aan toe, „je moet je betrekking
maar opzeggen. In onze zaak kun je veel
meer verdienen en meehelpen hem uit te
breiden."
Dat leek me wel dus ik was een maand
later thuis. Wel herinnerde ik moeder aan
m'n minder aantrekkelijk uiterlijk. „Zul
len de klanten daar geen bezwaar tegen
hebben?" Maar moeder wuifde ieder be
zwaar weg. „Nu Je wat ouder bent, valt
het niet meer zo op. Bovendien: iedereen
in het dorp kent je. Wie om jouw uiterlijk
hier weg wil blijven moet dat dan maar
doen De klant is koning maar geen dic
tator.
(wordf vervolgd)
door Martin Toonder
50
Kappie. de Maat en Professor Jodelahiti
stonden druipnat aan dek van de Kraak.
De kleine gezagvoerder stond nog even
na te hijgen van de inspannende zwem
tocht, terwijl hij boos zijn pet uitwrong.
„Hossende haaien, professor!" nep hij.
„Wat was dat voor een sakkers monster?"
„Ene salamandrus aquarius", antwoord
de de geleerde zonder enige aarzeling.
„Bij het volk bekend als der zeeslangl."
„Z zeeslang herhaalde de Maat
bevend. „Brrrrrr
„Zeer wreed en gevaarlijk monsterl",
vulde de geleerde aan. „Maar de laatste
eeuwen waren er geen exemplaren meer
van waargenomen. Der wetenschap ver
keert in der veronderstellink dat zij reeds
lang uitgestorven waren!" De ogen van de
kleine geleerde begonnen te schitteren.
„Ene wonderbare vindink, niet? We moe
ten deze monster vangen. In naam der
wetenschap
„V...angen!" stotterde de Maat. „Als
jeblief nietl"
„Maat m«> -ül» «ohMf
vroeg Kappie. zonder zich iets van het ge
jammer van de Maat aan te trekken. „Wat
is er met die schat gebeurd? Of is er nooit
een schat geweest?"
„Ach, wat." sprak professor Jodelahiti.
„Der schatl is toch niet belangrijk, wat?"
Met een achteloos gebaar wuifde hij de
schat de wereld uit. „Ik heb daareven ene
grote vindink gedaan, heer kapitam! Ene
levende salamandrus aquarius! Die zal der
wetenschap nog grote diensten bewijzen!"
Kappie haalde gelaten de schouders op.
iwordlt, vervolgd)
