ZWEMMEN IN
DE VIJVER
Impala heeft grote
financiële zorgen
SPORT
L.t.v. Lockhorst
IK ZOEK
DE
VROUW
LEUSDER KRANT
Feuilleton
door
Henk van Heeswijk
Kappie en het verlaten eilan
WOENSDAG 19 MEI 1971
4
„Hou nou es op. Ik vind er niets
aan Wie doet nu zoiets En dan nog pre
cies beschrijven, hoe ik m'n haar had
zitten. Iedereen in de stad zal mij her
kennen als degene, die op die adverten
tie slaat. Mag zoiets nou? Zo'n adver
tentie neem je toch zo maar niet op?
Ik neem het niet. Ik maak er werk van.
Ik wil wel eens zien, of iemand mij zo
maar voor schut mag zetten voor de he
le stad.
„Ach Jannie, schei alsjeblieft uit, want
je rijgt een regiment onzin aan elkan
der. Je bent een blauwe maandag in
Winterswijk; wie kent jou? Nou Je colle
ga's en je peuters in de klas. De eerste
morgen heb je een aantal moeders en
een paar vaders gezien en daarna mis
schien incidenteel nog een paar Als je
nu iedere dag je haar zo had, maar in
de klas heb je het altijd anders zitten
Heb je mensenkennis? Zal ik ie es wat
zeggenDe mensen lezen vauuaag die
advertentie, vinden ze interessant en
gaan daarna over tot de orde van de
dag. Negen en negentig van de honderd
2ijn vijf minuten later de hele adverten
tie vergeten lkik ga een wedden
schap met je aan. Luister je? Je luis
tert niet eens naar me... Ze boog zich
voorover en pakte het meisje bij de
schouders. „Hoor je me? Straks gaan we
beneden koffie drinken. Iedereen is
thuis Wedden, dat ze nergens erg in heb
ben? Een doos sigaretten of nee, dat
is veel te weinig. Een doos lekkere bon
bons. Als ze beneden op die advertentie
reagerenals ze vermoeden, dat jij
het bent.. dan heb ik die doos ver
speeld. Zeggen ze niets daarover, dan
ben jij de*pfca.ng. En krijg ik de doos.
Afgesproken? Moet je es opletten, dat jij
'm verliest!"
Jannie dacht opnieuw na. Er zal wel
wat in die redenering Inderdaad kenden
nog maar weinig stedelingen haar.; Een
goeie maand werkte ze hier.
„Denk je, dat niemand me zal herken
nen? Als lk morgenochtend naar school
loop? En de collega's?"
Ans schudde lachtend haar hoofd.
„Wat verbeeld je je eigenlijk? Juf Jan
nie Emussen. Eén van de vele duizenden
ingezetenden van Winterswijk. Je telt
nauwelijks mee, net zo min als ik.
Je haalt Je baarlijke onzin in je hoofd.
Op z'n hoogst zullen één of twee Jongens
die Je toevallig zien lopen, denken
CAit, dat grietje zou de gezochte vrouw
van die advertentie kunnen zijn. Punt.
Meer niet En dan ben jij al een stuk
verder gelopen, Flauwekul. Alle men
senik wou dat ie mij op het oog
had. Ik schreef meteen vanavond een
brief aan nummer 700 De Burgemeester
Bosmanstraat is zover hier niet van
daan Ik postte hem meteen als ik hem
klaar had, reken maar! Maar vertel
eens wat over die jongen. Is-ie knap?"
„Weet ik 't. Een slome sufferd ls-ie.
Van Amersfoort tot Apeldoorn heeft-ie
tegenover me gezeten. Er zat niemand
anders in de coupé. Vlak bij Apeldoorn
pakte-ie m'n tas uit het rek en toen zei
hij een paar woorden."
„Wat zei hij dan? Dat je haar zo leuk
zat?"
Jannie keek haar woedend aan. „Wil
Je me nijdig hebben?"
Nou? Dat is toch zo? Zo'n krans
om je hoofd staat hartst. ontzettend
leuk. Besef je dat zelf wel? Het geeft
je iets naïefs."
Jannie gromde enkel
„Maar Jannie, ik meen het' Weet je
wel, dat je best jezelf kunt tonen? Je
bent een knap grietje, dat is een feit
Dat heeft die jongen natuurlijk ook gezien.
„HIJ is weg van je."
„Nou, laat-ie dan weg blijven
„O, Jannie, wat ben je obstinaat!
Die jongen is dolverliefd op je geworden
„O, Ans, alsjeblieftis het al niet
erg genoeg?"
De ander zuchtte diep „Er is met jou
niet te praten. Ik ben gewoon jaloers
op je, hoor je?" En toen, wat rusti
ger. „Toe nou, Jannie, beschrijf hem
eens. Hoe zag-ie er uit?".
„O knap was-ie wel," gaf de ander
schoorvoetend toe. „Maar een dooie
diender. Hij zei geen boe of ba."
„Alle mannen zijn niet hetzelfde. Reed
ie door in Apeldoorn? Daar stapte je toch
pver, niet?"
„Hij zei, dat-ie met de bus moest".
„Dan woont hij in de buurt van Apel
doorn. Je moet hem natuurlijk terug
schrijven."
„Ik ben daar gek.
„Wil je niet met 'm kennis maken?"
„Ik niet. Wat kan mij dat jong sche
len!"
Van beneden kwam een stem: „Komen
jullie koffie drinken?"
„Joe!" riep Ans. En toen tot haar
vriendin: „Doen we de weiidP-n&nhaQ.
nog?"
Langzaam kwam er een glimlach over
haar gezicht „Vooruit. Afgesproken
Alleen, ik hoop maar, dat ik'm verlies"
„Ik ook," meesmuilde Ans. "Ik ben
gek op bonbons"
*HOOFDSTUK 7
Drie dagen voelde Wim Doggenaar
zich ellendig. Hij dacht de de hele dag
aan het meisje in de trein. Achteraf be
keken vond hij de advertentie idioot.
Ze is er vast kwaad om geworden als
ze hem gelezen heeft. Tien tegen één,
dat ze heel ergens anders woont. Nee,
die zal ik wel nooit meer ontmoeten.
Maar toch.Ze had gezegd: Een goed
uurtje moest ze nog reizen. Hij had
het in het spoorboekje nagekeken 20.38
kwam de trein aan en 20 49 ging de die
sel naar Winterswijk. Die kwam 21.58
in Winterswijk aan. Dat klopte als een
biis, want dat was ruim een uurtje.
Er zat een redelijke kans in, dat ze
richting Winterswijk was verder gereisd
En die juffrouw van de krant had ver
teld, dat het blad in vrijwel ieder gezin
gelezen werd. Als ze daar woonde, of
naaste omgeving, moest ze zijnadverten
tie zien. Dat kon toch niet missen?
Elke middag keek hij het eerst naar
zijn post, die stevast naast zijn bord
lag in de hulskamer. Maar een brief
van de onbekende vrouw" was er niet
bij.
Vrijdagsavonds was hij in dubio. zal
ik naar huis gaan of hier blijven? Als
lk nu eens vroeg naar Apeldoorn ga en
ik wacht enkele diesels uit Winterswijk
af. Ach, een kans op duizend, dat ze
weer in de trein zit. Nee, ik heb geen
zin om naar de Koog te gaan. Ik blijf
in Wiebscha. Een beetje studeren. Daar
is de laatste tijd niet veel van gekomen.
Maar zaterdagsmorgens, toen hij nog
in bed lag, werd er op zijn deur ge
klopt. „Post voor U meneer Doggenaar,"
klonk de stem van zijn hospita.
„Schuift U maar onder de deur,"
antwoordde hij, een tikje slaperig.
Ongeïnteresseerd keek hij naar de
twee brieven, die plotseling zichtbaar
werden op de mat voor de deur Eén
gele, zal wel reclame zijn. En een wit
te. Die kon van thuis zijn, maar ook
van
Gelijk sprong hij uit bed en nam een
duik naar de twee brieven. De gele was
afkomstig van de bureau van de Nieuwe
Winterswijksche Courant- een grote en
velop, waarin natuurlijk nog een brief
zat.
Hij was ineens klaar wakker. Zenuw
achtig scheurde hij de envelop los en...
een gesloten witte brief kwam er uit.
Nieuwsgierig keek hij naar het adres:
Nummer 700, bureau Nieuwe Winters-
wijkse Courant. En de afzender? De
achterkant was blanco. Als het maar geen
mop was
Haastig probeerde hij de goed dichtge
plakte envelop los te maken. Toen het
niet gauw genoeg naar zijn zin ging,
scheurde hij de hele omslag stuk en nam
het vellebe papier er uit, dat er inzat.
Gespannen vouwde hij het briefje open
en las:
„Geachte onbekende reisgenoot,
Hierbij de oplossing van uw puz
zel: „Ik zoek de vrouw,,. Die
vrouw is intussen gevonaèn, na
melijk ondergetekende, Ans Sie-
bels, onderwijzeres in Winters
wijk Aangenaam M'n adres vindt
U onderaan deze brief, maar ik
laat U door mijn zeven broers
door elkaar rammelen, als U het
waagt hierheen te komen. Het
aares is alleen hestema voor
schruteiijKe antwoord En geen
advertenties meer; de krant hier
komt zonder die van U wel vol.
Zo meneer, nu is gevonden wat
y U zocht. Zegt U het maar. Wat
wilt U van me? Als U een kantoor-
atelier- of wat voor baantje voor
me heeft, zeg ik bij voorbaat:
merci. Ik leer kinderen de eerste
beginselen der wijsheid, van het
abc tot en met de tafel van tien.
En wat daar tussen ligt. Wilt U
langs deze zeer ongebruikelijke
weg nader kennis met mij maken.
Dan wacht ik gaarne Uw voorstel
len af. Voorwaarden- niet in Win
terswijk of onmiddellijke omge
ving, niet 's avonds, bij voor
keur op een zaterdag of zondag.
Geen idiote herkenningstekens en
zovoort.
Met gevoelens van hoogachting...
Ans Siebels"
Willems eerste reaktie was: Ze heeft
de advertentie gelezen Het was een Schot
in de roos. Jippie!
Maar gelijk zakte zijn enthousiasme
weer. Het was nogal een op spottende toon
geschreven epistel Nam ze hem serieus9
Of hadden ze zich met z'n allen ver
kneukeld over zijn advertentie? In de
trein leek ze heel niet zo'n humoristisch
type, eerder veel rustiger. Zo, dus zeis
onderwijzeres. Ja, eerlijk gezegd, zag
ze er wel een beetje naar uit. Hoe oud
zou ze zijn? Leeftijd schatten had hij nooit
gekend... Laat ik me er niet aan wagen.
Nou, meteen maar schrijven. Lam, dat
het zaterdag is. ik kan die brief vandaag
wel posten, maar die komt op z'n vroegst
maandagavond of dindsdagmorgen op de
plaats van bestemming. Ik kan hem na
tuurlijk vandaag of morgen zelf naar Win
terswijk brengen, maar dan loop ik de
kans een pak slaag te krijgen van die
broers, 't Zal wel een mop zijn zeven
broers. Hoewelhet was natuurlijk
mogelijk.
Hij kleedde zich aan en begon een ant
woord te schrijven. Hoe zou hij af-_
spreken? Ze wilde het liefst zaterdag of
zondag. Een hele week wachten. Nu ja,
vooruit. Voor hij antwoord terug had, was
de week al half om.
Drie keer verscheurde hij een half
afgemaakte brief de vierde was ook niet
helemaal naar zijn zin, doch wat moest
hij allemaal schrijven?
In de loop van de morgen postte hij
zijn brief. Zie je wel? Eerste lichting
maandagmorgen half zeven. Expres weg
zenden was te gek. Ze schrok er mis
schien van en dat wilde hij niet
In arren moede ging hij 's middags
toch naar huis Op het apeldoornse per
ron keek hij naar de mensen, die uit de
diesel kwamen, 't Zou wel toevallig zijn.
als zij er ook in zat. Op de terugreis had
hij dezelfde trein genomen als een week
geleden. Evenwel ook zonder resultaat.
Juffrouw Ans Siebels moest ditmaal ze-
of ze er woonde. In Winterswijk Mis
schien was ze een weekeind naar fa
milie geweest.
Woensdagsmorgens had hij al bericht
terug. Dolblij las hij het antwoord van
Ans Siebels. Gelukkig.. ..hij slaakte een
zucht van verlichting, ze accepteerde
zijn uitnodiging: zaterdagmiddag kwart
voor drie in het restaurant recht tegen
over de stationsuitgang van Apeldoorn.
Ze schreef voorts: „Ukunt op me rekenen
meneer Doggenaar. Of ik m'n haar dit
maal in een opvallende krans om het
hoofd" heb, kan ik u niet beloven In ieder
geval draag ik een donkergroen mantel
pakje, gemakkelijk dus te herkennen.
Enfin, u hebt me al eens gezien, dus dat
zal geen probleem opleveren
Zaterdagmorgen in Apeldoorn. Zullen
we een denderend leuke dag van maken.
Eens kijken: natuurlijk gaan we eerst er
gens thee drinken. Daarna een wandelin
getje. Misschien wil ze ook wat winkels
kijken in de stad Daarna eten we ergens,
waar het niet te druk is. Endaarna Nu
ja, er moet ook wat geïmproviseerd wor
den. Alle mensen, dat ze m'n advertentie
gelezen heeftgewoon een wonder. En
zaterdag wordt de mooiste dag van m'n
leven, want dan zal ik dat schattige kind
opnieuw ontmoeten. Ze was me vast niet
vergeten. Op de eenofanderenamierheb
ik toch indruk op haar gemaakt, anders
had ze me niet geschreven. Ben ik even
een geluksvogel met die knappe Ans?
Helaas, het noodlot wilde, dat Willem
Doggenaar die zaterdag niet naar Apel
doorn zou gaan om de vlotte Ans Siebels
te ontmoeten. Zo gaat het wel vaker in
het leven; we maken regimenten plannen,
maar opeens komt er een kink inde kabel
en gaat er heel wat niet door en blijft
alleen veel teleurstelling over.
Diezelfde woensdagmiddag fietste Wil
lem Doggenaar naar de Breedstraat, de
tweede weinkestraat, die nu van een nieuw
wegdek werd voorzien. Maandag waren
zijn mensen er mee begonnen en toen hij
woensdag middags kwam kijken, vond hij
het resultaat zeer bevredigend. En die
Brom was een uitstekende straatmaker,
die verstond z'n vak. Wiebscha bofte met
zo'n kundige arbeider. En hij eveneens.
Kees, de duvelstoejager, de 17-jarige
„leerling", kwam de straat inrijden, ge
zeten op de kipkar, die voor allte moge
lijke en onmogelijke karweitjes werd ge
bruikt. Deze kipkar was Willem van de
eerste dag af al een doorn in het oog.
„Hoort in een museum thuis," was zijn
eerste reaktie geweest. Welke gemeen
ten, die zechzelf respecteert, maakt nog
gebruik van zo'n vervoermiddel! Overal
waren auto's, evenwel niet alzo ïnWieb-
sch. Daar waren ook nog twee oude belgse
werkpaarden in gemeentedienst. Eén
voor de vuilniskar, die gebruikt werd in
de buitenwijken en verder voor het rijden
van zand en grond. De ander trok de
kipkar, die sinds men met de straat-
makerij was gestart, werd gebruikt voor
het aanvoeren van nieuwe stenen van
het terrein naast de gemeenteschuur naar
het centrum.
Sjok, sjok, daar kwam Betty, de oude
Belg aan. Kees die vanuit de verte ge
zien had, dat meneer Doggenaar bij het
werk stond, was voor in de straat schie
lijk van de wagen gesprongen en liep er
nu naast, zoals het voorschrift luidde.
Hij moest maar weer eens een keer met
mevrouw de wethouder gaan praten,
dacht Willem nadenkend naar de naderen
de wagen kijkend. Een balletje opgooien
voor een nieuwe. Liefst een vrachtauto.
Voorhistorische toestanden bestonden
nog hier.
Kees riep: „Heu!" tegen de Belg en
deze stond gelaten stil. Hij rook even
aan de jas van opzichter Doggenaar, die
het dier rustig op de hals kopte. Jouw
schuld is het niet, dier, maar je past
niet meer in het beeld van deze tijd.
„Laat ze daar maar zakken Kees!"
riep Brom. „Wachteen metertje
terug
Willem keek half geinteresserd naar
de straatmaker. Mooi vlak werk, een
genot om naar te kijken.
Op hetzelfde ogenblik gebeurde het.
Misschien had de houten plug, die de
kiep vasthield, niet stevig genoeg tussen
de ijzeren ring gezeten. In ieder geval
schoot de kiep achterover op het zelfde
ogenblik, dat Kees de Belg wilde dwin
gen een paar stappen achteruit te gaan
Willem probeerde nog opzij te sprin
gen, maar door de stroom stenen, die
uit de omhoog geklapte kiep schoot
struikelde hij en kreeg nagenoeg
de hele lading over zich. Hij voelde een
hevige pijn inzijnrechterbeen. Eenvloek
lag op zijn lippen, toch wist hij zich te
beheersen.
In enkele sekonden gebeurden er tal
van dingen. Brom sprong overeind en
probeerde zijn chef nog onder de stroom
klinkers weg te trekken. Kees schrok,
toen de kiep los schoot, maar hield zijn
positieven bij elkaar en trok de Belg w«
positieven bij elkaar en trok de Belg weer
naar voren, zodat het laatste deel vand<
stenen op de straat terecht kwam. Eea
derde arbeider begon meteen de stenei]
van het lichaam van Doggenaar af te ha
len, geholpen door een voorbijganger, die
het ongeluk ook gezien_had.
Willem Doggenaar was flauw van a
pijn, doch hield zijn positieven bij elkaar
Brom riep naar de jongen: „Bel een dok]
terginds in de winkel. Vooruit:
Intussen kwamen meer handen helpej
de stenen te slechten. Willem beet zijj
lippen kapot van de pijn, maarprobeera
zich in te houden, hoewel hij wel kot
brullen. Zo'n stommeling, dacht hij
ogenblik.
Langzaam zakte zijn bewustzijn wef
Het leek, alsof een waas voor zijn ge
zicht kwam. En de pijn werd ook draag
lijker. Hij herinnerde zich nog dat ïemaö
over hem heen boog en zijn jas uittrok
Een ander tilde zijn hoofd op en legd
er iets zachts onder. Toen werd alle
zwart om hem heen.
Pas in het ziekenhuis kwam hij wee
bij kennis. Onmiddellijk voelde hij de pij
in zijn been. O ja, die lading stenen wi
op hem terecht gekomen. Dat had
nu met zo'n stuk antiek vervoermiddel
Waren ze nu klaar? Waar lag hij ergens'
Dit leek wel een ziekenhuis. Zou het er;
zijn?
Hij draaide zijn hoofd om. Een zust»
glimlachte even. „Wakker, meneer:
Willem slaakte een diepe zucht. „Je zo
het zo kunnen noemen. Is er nog wat hef
aan me gebleven?
„Maakt u maar geen zorg. Het is he?
erg meegevallen. Een kwestie van gedul
en rust."
wordt vervolg
Het fornuis schoof, alsof het door een
onzichtbare hand werd bediend, over het
dek j?n bleef tenslotte tegen het hok van
Signor Rivaldi en de anderen keken van-
uit hun ooghoeken toe, terwijl ze zacht
jammerden „Spookgeesten!" herhaal
de Signor Rivaldi maar steeds.
„Ja, het spookt!" gilde de maat. „Ik
wist het al lang! Op het eiland en hier
ook!"
„Spokie!" riep Ah Sing met rollende
ogen en hij holde weg
Tot overmaat van ramp kwam de mees
ter met een van angst vertrokken ge
zicht het dek ophollen „Er is iets met
de machines!" riep hij. „Alles werkt
en slaat kapot, terwijl ik niets doe' l
blijft niets van over! Het lijkt wel c'
twintig mannen beneden bezig zijn'
„Twintig spoken!" riep de maat
lugubere toon
„Twintig spookgeesten! Hetscheepvaü
tuig is vol met spookgeesten!" jammei
de Signor Rivaldi.
Het gevolg daarvan is, dat Impala nu
tot over de oren in de schuld zit, zon
der enig direct uitzicht op verbetering.
Overeenkomstig art. 8 van de statuten
is het bestuur verplicht voor 31 maart
een jaarvergadering te beleggen.
De onderhandelingen met de ge
meente hebben er reeds twee maal toe
geleid, de reeds vastgestelde vergade
ring te beleggen.
De onderhandelingen met de gemeen
te hebben er reeds twee maal toe ge
leid, de reeds vastgestelde vergade
ring af te bellen. Met ht oog op de
onzekerheid, wat de leden omtrent de
begroting zou kunnen worden verteld,
heeft het bestuur gemeend nogmaals
tot uitstel te moeten overgaan nu zelfs
tot september of oktober.
Van bestuurszijde tracht men er al
les aan te doen, om zo mogelijk voor
het aanstaande seizoen een gunstige be
slissing te verkrijgen, zodat zij dan zon
der zorgen weer aan de slag kunnen
gaan, aldus vernemen wij van het be
stuur vn Impala.
LEUSDEN - Zaterdag j.l. Doordat
het zwembad nog niet geopend is zoch
ten tientallen kinderen hun verkoeling
elders, velen namen een verfrissende
duik in de nieuwe vijvers rond het
gloednieuwe Pon-Centrum. Maar van
af morgen (Hemelvaartsdag) zal een
ieder weer volop kunnen zwemmen en
spartelen in het gerepareerde Leusder
Zwembad.
Foto Janus Visser.
Dit is, zo vernemen wij, ook het ge
val met Impala, de vereniging, die zich
in onze gemeente richt op gymnastiek,
turnen, handbal en volleybal. Zonder
een beroep te kunnen doen op toto, op
halen van kranten, oud ijzer of iets
dergelijks, omdat dit reeds geruime
tijd door anderen, die men niet in de
wielen wil rijden, gebeurt, blijft er ten-
slotz alleen de overheid over.
Elders ontvangen de verenigingen
van gemeentewege subsidie, waarop
ook Impala een beroep heeft gedaan,
toen ht niet langer ging. Helaas heeft
door omstandigheden, welke buiten de
beoordeling van het bestuur van Impa
la liggen, een beroep op de gemeente
lijke overheid nog niet geleid tot nig
resultaat.
lü.f
mmiwmrJk
Week-end 22-23 mei 1971
(Alleen voor spoedgevallen).
LEUSDEN
Voor de praktijken van de artsen
Boersema, Lantink en Den Toom zal
komend week-end waarnemen: dr
Boersema, Juliana weg 5, Achterveld,
tel. 03425-222. (Dienst van vrijdag
avond 18 00 tot maandagmorgen 8.00
uur).
De wijkverpleging wordt komend
weekend waargenomen door zrLaudy,
Kon. Julianalaan 26, Leusden/Zuid,
tel 03490-10628.
LEUSDEN/CENTRUM - Het is niet
eenvoudig een sport - en dan nog spe
ciaal een gymnastiekvereniging finan
cieel draaiende te houden zonder hulp
van buitenaf. Veel vereniging, die
ernaar streven hun leden, en dan doelen
wij hier speciaal op de jeugd, een ver
antwoorde mentale en lichamelijke ont
wikkeling mede te geven, lijden hieraan.
DIERENARTS
LEUSDEN
Mevr. Tijmensen, Van Boetzelaar v.
Oosterhoutlaan 40, Leusden/Zuid,,j
tel. 03490-10761.
Het eerste zaterdag team van Lock
horst behaalde zaterdag j.l. het kam
pioenschap. Op de foto: Mevr. Rek
kers, de heren Noordhof sr. en jr. en
Mevr. v. Keulen.
Foto Janus Visser.
LEUSDEN - Het zaterdagmiddag A
team van L.T V. Lockhorst heeft het
kampioenschap behaald. Hierdoor gaat
dit team volgend jaar in de le klasse
spelen. Ook het jeugd team D gaat het
't volgend jaar een klasse hoger pro
beren' Een heel mooie prestatie. Het
zaterdagmiddag B team heeft ook weer
gewonnen. Helaas kwam dit team net
1 punt te kort om te promoveren Zij
moeten met een tweede plaats genoe
gen nemen. Hiermee is voor de senio
ren dit jaar de competitie voorbij daar
er maar een halve comp. werd ge
speeld in een pool van 6 Zij kunnen
nu gaan trainen voorde tournooien. An
ders is dit bij de zondag teams; deze
spelen gewoon een hele comp. Helaas
dit jaar zonder kans
Uitslagen:
Zaterdag:
Lockhorst A - de Meent 3-2
kampioen
Het junioren-team van Lockhorst.
Foto Janus Visser.
Breukelen C - Lockhorst B 1-4
Jeugd-
Lockhorst C - Doorn 1-4
't Laer - Lockhorst D 1-4
kampioen
Zondag:
Lockhorst A - N.W T L 2-6
Wageningen Lockhorst B 7-1
