Popmuziek - een terugblik en
een subjektieve keus
Nederland-muziekland
i/irtSDAG 23 DECEMBER 1975
- KERST 1975 -
Er is mij gevraagd om terug te
blikken op de verschenen pop
muziek van het afgelopen jaar.
Erger nog: er wordt van mij ver
wacht, dat ik de tien beste platen
naar mijn mening de tien beste
dan - op een rijtje ga zetten. Een
gevaarlijke opdracht. Want ie
dereen weet, dat mijn smaak niet
overeenkomt met massa's an
dere smaken. U weet het ook:
dertien miljoen Nederlanders be
tekent 13 miljoen meningen en
smaken. Popmuziek. Wat is dat
eigenlijk? Het schijnt een afkor
ting te zijn van populaire muziek.
En dat is een verstrekkend be
grip. Want is alles wat niet klas
siek is populair? Nee, nogmaals
nee! Ik zou het niet durven bewe
ren, want dan krijg ik zonder
meer de jazz-minnaars op mijn
dak, om maar eens een elitaire
categorie te noemen, die beslist
niet onder het etiket „pop" wil
worden gestopt. Gelijk hebben
ze, want jazz is nu eenmaal wel
Iets anders dan pop, zeg nu zelf.
Wat dan?
Het maakt voor mij geen barst uit.
Muziek, die ik mooi vind, wil ik best
onder de noemer „pop" brengen. Ik
wil er ook wel een ander etiket op
plakken, als u dat nodig vindt. U
doet maar
Mijn persoonlijke mening over de
tien beste, door mij beluisterde
popplaten, is gebaseerd op subjec
tieve gronden, laten we wel wezen.
Want een objektieve beoordeling
bestaat eenvoudig niet. Laat u wat
dat betreft niets wijsmaken door
andersdenkenden, want ook zij we
ten het niet.
Wat dat betreft heb ik altijd het
grootste plezier, als ik om de veer
tien dagen DE muziekkrant van
Nederland. „Oor" doorblader. Die
pngens blijken er alles vanaf te we
len Wat zij zeggen is wet Een plaat
Is pas goed als de jongens van
,0or" dat zeggen. Of toch niet? Feit
is, dat deze professioneel aan
doende krant in ieder geval be
schouwd kan worden als een vak
blad voor muziekkenners en mu
ziekliefhebbers. Maar soms wel
een eenzijdig vakblad, waarin bijna
geen plaats is voor de massa-
muziek van Jan met de pet en het
progressief klinkende geluid van
het popfront" (maar wat is progres
sief nou eigenlijk?) het overgrote
deel van de plaats inneemt. Maar je
kunt nu eenmaal niet alles hebben,
nietwaar? Ondanks deze mis
schien ook subjektieve kritiek toch
een pluimpje voor „Oor" alvorens
we aan ónze toptien beginnen. En
de heren nemen me misschien niet
kwalijk, dat ik me van hun oordeel
niets aantrek. Zoals zij zich niets
van het mijne behoeven aan te
trekken.
Een terugblik dus. U ziet het, ik
heb een Deetje moeite er mee te
door Bert Vos
beginnen, want niets is zo moeilijk
dan te schrijven over tien beste pla
ten, terwijl er een behoorlijk grote
platenproduktie is geweest en je
toch moet kiezen. En dat zal best
een subjektieve keus zijn. Boven
dien wil ik het iedereen aan het eind
van dit jaar naar de zin maken als
het even kan. Voordat ik daadwer
kelijk begin nog even een kleine
kanttekening. Ik heb geen enkele
behoefte om een oordeel te vellen
op „muzikologische" waarden. Ik
heb geen barst verstand van mu
ziek, dat weet u. Als ik een plaat
mooi vind, dan is dat, omdat ie lek
ker in mijn gehoor ligt, niet gauw
verveelt en daarom bijna „klassiek"
gaat worden. Of de gitaren nu
akoestisch zijn of elektrisch worden
versterkt zal mij een zorg zijn, als
het maar goed klinkt. Etc. Etc. Ik
heb dus vrijwel geen enkele maat
staf. En zo moet het ook zijn. Enfin,
u ziet maar. Ik heb m'n best gedaan
voor dit jaar.
Nu de platenkeus Van mijn col
lega weet ik, dat die zonder manke
ren een plaat van Kayak bovenaan
zet, dus die vervalt voor mijn lijst
De beste plaat van 1975 wat mij
betreft blijft - ondanks kortgeleden
uitgekomen elpees van o.m Sailor
- „How the west was lost" van de
Engelse folksinger Richard Di-
gance (Transatlantic TRA 289). Zijn
verkiezing in mijn bescheiden lijstje,
moet dan tevens dienen als een
soort aanmoediging want ik ben
van mening, dat in het afgelopen
jaar te weinig van Richard Digance
te horen is geweest. En dat is erg
jammer, want Digance heeft met
oorspronkelijke - eigentijdse - tek
sten en aansprekelijke melodieën
een aantal elpees gemaakt, die ver
uitsteken boven het gemiddelde in
dit genre Wat zeg \YP Het is zelfs
beter dan wat er tegenwoordig met
een onverwoestbare regelmaat in
de gehele popsektor pleegt te ver
schijnen!
Je kunt niet laat genoeg begin
nen met het opmaken van je lijst,
want op de valreep tussen oud en
nieuw verscheen nog eventjes de
nieuwe elpee van de groep „Sai
lor", „Trouble" (Epic 69192) en
zoals u wellicht kunt weten, heb ik
m'n hart verpand aan Sailor. Ik heb
altijd een afschuwelijke hekel aan
zeemansliedjes gehad (Freddie
imponeerde mij vroeger dan ook
niet erg) maar Sailor heeft met de
alternatieve zeeliederen mijn aver
sie tegen dit genre weten te ver
dringen. De nieuwe elpee „Trou
ble" is net zo goed - op sommige
punten beter - als hun eerste.
Harvey Andrews Graham
Cooper delen samen de derde
plaats op mijn lijst met hun elpee
„Fantasies from a corner seat"
(Transatlantic TRA 298) waarop
deze componisten-tekstschrijvers-
vocalisten een bijzondere selektie
bijeenbrachten van eigen werk.
De vierde plaats is voor Paul Si
mon, die met zijn nieuwste elpee
„Still crazy after all these years"
bewijst nog steeds een uitmuntend
songwriter èn vertolker te zijn. (CBS
86001)
Iets anders, en eigenlijk niet min-r v
der goed en ook wel een hogere
plaats waardig, is de uitstekende
elpee „Cousin Joe" (Big Bear Re
cords Bear 3). Soul en blues van het
puurste soort, gebracht op een ont
spannende. aanstekelijke manier.
Een plaat, die ik vaak op m'n draai
tafel heb liggen en dat is voor mij
altijd nog een goede maatstaf voor
succes Een vijfde plaats zeker
waard.
Een andere Joe krijgt van mij een
zesde plaats. Je moet iedereen te
vreden stellen, vind ik en ook de
francofiele luisteraars. En als ik dan
uit een Franse popproduktie moet
kiezen (de keus is toch al erg be
perkt), dan neem ik Joe Dassin met
zijn elpee „L'Eté Indien (Africa)"
(CBS 80926). De titelsong is ten
slotte een hit geweest in Nederland
Aan het einde van 1975 is het
wellicht aardig de beste langspe-
lers, die in het afgelopen jaar uitge
komen zijn, eens op een rijtje te zet-
len. Ik ben me er terdege van be
wust dat een dergelijke opsomming
nogal persoonlijk is. Onder het
motto „Smaken verschillen" volger!
hier de tien beste:
1Kayak -Royal Bed Bouncer"
2. Finch -Glory of the inner for
ce"
3. Fungus - „Lief ende leid"
4. Seventh Wave - „Psi Fi"
5. Fairport Convention - „Rising
for the moon"
6. Mike Oldfield - „Ommadawn"
Paul Simon
en op zich schijnt dat al een hele
prestatie te zijn voor een Franstalig
zanger. Petje af dus voor Joe Das
sin. En de zesde plaats.
Zevende. Het wordt steeds moei
lijker om een goede, verantwoorde
keus te doen. Het wordt „Bolland
Bolland". Hun nieuwste elpee met
o.m. de hit „Holiday" en niet te ver
geten mijn favoriete nummer „Lin
da", doet het goed op mijn draaita
fel. Plezierig, Nederlands enter
tainment en toch pop (Philips 6410
089).
De achtste plaats is voor Leo
Sayer. U dacht natuurlijk dat ik hem
vergeten was, maar hier is t ie.
„Another Year", de elpee, waar
mee hij tevens via de titelsong het
jaar 1975 afsluit Toepasselijker
kan het niet Een uitstekende plaat
van deze voormalige clown. (Chry
salis 6307 560).
Nummer negen. Ik geef die
plaats weg aan al weer een Neder
landse groep: „Teach-ln" met hun
nieuwste elpee „Get on board"
Wat voor Bolland Bolland geldt,
geldt ook voor Teach-ln plezierige,
ontspannende popmuziek, door
sommigen als commercieel beti
teld, maar desalniettemin voor ve
len gewoon lekkere muziek (CNR
657 522).
Tja en dan zijn we al weer bij
nummer 10. Kandidaten genoeg
eigenlijk, maar als ik moet kiezen
ben ik chauvinistisch genoeg om
een Nederlandse plaat te kiezen en
wel de „Animal Crackers", u weet
wel „De band zonder stekkers", die
met hun nummer „Ruitenheer"
hoog op de hitlijsten terechtkwam.
(Philips 6410 074).
Resumerend kom ik dan op het
volgende lijstje.
1. Richard Digance „How the
west was lost" (Transatlantic
TRA 289)
2. Sailor: „Trouble" (Epic 69192)
3. Harvey Andrews Graham
Cooper: „Fantasies from a
corner seat" (Transatlantic
TRA 298)
4. Paul Simon: „Still crazy after
all these years (CBS 86 001
5. Cousin Joe: ..Cousin Joe" (Big
Bear Records nr. 3)
6 Joe Dassin „L'Eté Indien
(Africa)" (CBS 80926)
7. Bolland Bolland „Bolland
Bolland" (Philips 6410 089)
8. Leo Sayer: „Another Year"
(Chrysalis 6307 560)
9 Teach In: „Get on Board"
(CNR 657 522)
10. Animal Crackers: „De band
zonder stekkers" (Philips 6410
074)
Een vreemd mengelmoesje Ik
ben het helemaal met u eens Maar
hier staat het, ik kan niet anders Als
ik nu een top veertig zou moeten
samenstellen, dan Maar goed.
Ik heb tal van andere goede elpee's
niet een plaats kunnen geven. Ver
schillende uitstekende Neder
landse cabaretprodukties ontbre
ken, bijvoorbeeld. U moet maar van
me aannemen, dat ik ze daarom
niet minder goed vind
En de slechtste elpee van het
jaar? Ik heb een hele lijst, maar daar
wil ik u niet mee vermoeien Enkele
voorbeelden? Wat denkt u bijvoor
beeld van „Lisztomama" van Rick
Wakeman en Roger Daltrey? Er zijn
misschien wel slechtere uitge
bracht. maar die heb ik dan toevallig
niet gehoord Uri Gelier maakt ook
een goede kans wat dat betreft- Ge
rard Cox geef ik het voordeel van de
twijfel, maar zijn nieuwste elpee lijkt
soms erg veel op een soort politieke
verklaring en daar hou ik niet van.
Ik ben trouwens blij. dat het er op
zit. Tien beste platen kiezen uit zo'n
enorme jaarproduktie is ondoenlijk
werk Het gaat niet in je kouwe kle
ren zitten Bij voorbaat mijn diepste
excuses aan mensen als Freddy
Fender, Hoyt Axton, Art Garfunkel.
Mireille Mathieu. Billy Joel, Waylon
Jennings, Charlie McCoy, Clifford
T. Ward. Kamahl, Rob de Nijs.
Donna Summer, Chip Taylor, Brian
Evans. De Tumbleweeds en natuur
lijk Telly Savalas. Zij en vele ande
ren hebben uitstekend werk gele
verd Echt. Volgend jaar heb ik weer
tien plaatsen weg te geven.
Met dank aan allen, die mee
hebben gewerkt aan het tot stand
komen van de elpee's, die voor
miljoenen mensen plezier, ont
spanning, entertainment bete
kenden. Tot 1976. We wachten
vol spanning op de nieuwe
oogst.
7. Magma - „Magma life"
8. Sido Martens - „Land water"
9. Yes - „Yesterdays"
10 Ange - „Emile Jacotey"
Om nog eens extra te onderstre
pen dat muzikale interessen per
persoon verschillen heb ik een
lijstje gemaakt van enkele perso
nen, die hun beste-plaat-van-het-
jaar-keuzeaan mij toevertrouwden:
Robert Jan Stips (Golden Earring) -
„Blow by blow" - Jeff Beck (LP).
Kees van Kooten (Simplisties Ver
bond) - „One of these nights" - Ea
gles (single).
Rudy Bennet (Galaxy in) - „Young
Americans" - David Bowie (LP)
Alexander Curley (Guus) „Rickie
don't loose that number" - Steelers
Wheel (single).
Louis van Dijk - Complete cantates
van Bach.
Bob Dekenga (Fungus) - „Jungle
waterfall" van de LP ..Return to for
ever" - Chick Corea e.a.
George Baker (Hans Bouwens)
vond zoveel platen goed, dat hij
geen keuze kon maken.
Van de 10 platen, die ik als beste
betitelde, zijn er vier van Neder
landse bodem Wat muziek betreft
ben ik nogal een chauvinist. Mijn
mening is, dat vrijwel alles wat in het
buitenland (VS. Engeland en in
mindere mate Frankrijk) op muzi
kaal gebied geproduceerd wordt, in
Nederland net zo goed, zo niet be
ter gebeurt. Mogelijk zijn er men
sen die dat een naïeve instelling
vinden, maar ikzelf heb er volledig
vrede mee. Mijn chauvinisme strekt
zelfs zover, dat het eerste wat ik
doe als er een plaat van een buiten
landse groep uitkomt, is een verge
lijking trekken met Nederlandse
groepen. Nederland (dat piepkleine
landje aan de zee) is namelijk ruim
schoots bedacht met muzikale ta
lenten. Mag ik even noemen: Gol
den Earring. Kayak. Fungus. Fo
cus. Finch, Chris Hinze, Eart Fire,
George Baker Selection, Scope.
Crypto, Trace enz. enz
Kortom: Nederland is het meest
toonaangevende muziekland.
Natuurlijk heeft Amerika zijn ste
reotiepe groepen In dit verband
hoef ik uitsluitend te denken aan
The Band. Ook Engeland kent die
Voorbeeld daarvan is zonder meer
Fairport Convention Sinds kort
(discutabel) begint ook Frankrijk, zij
het op bescheiden schaal, een mu
zikaal woordje mee te spreken
Dpnk maar aan Ange en Magma
Het afgelopen muziekjaar zijn er
goede platen uitgekomen. Een
even groot deel valt echter
rangschikken onder het hoofd
„soep" Er bevonden zich wel di
verse nieuwigheden onder het in
1975 geperste vinyl. Iets geheel
nieuws mocht het levenslicht echter
nog niet zien Daarom wil ik du
wens uitspreken dat 1976 in muzi
kaal opzicht een vruchtbaar jaar
wordt. Misschien komt er zelfs ie
mand met iets nieuws op de prop
pen. Wie weet
Kayak: proost.
