Lees verder op de
volgende pagina
LEUSDER KRANT
Woensdag 24 december 1975
- KERST 1975
,€,€?S^'€,€!€p«€!€!€>€'^t€l«^'€,€!C!€lS!€!S!S'€!«!€!€'<ï€i€«5e;!€t«i«,-€,-€;l^«P«'«'-€!«!<?€!€!€!€?€l€'-€!€!CC!<P<P€!C!<P<P«!€ï€'-<nCCC€?l
SL Jozef
In Achterveld parkeren we de
auto nabij St. Jozef, bejaardenhuis
nummer zeven op onze lijst. Niets
vermoedend vallen we midden in
een ingrijpende interne verbou
wing De gangen zijn bezaaid met
allerhande bouwmateriaal en het
gruis heeft zich centimeters dik op
gestapeld We lopen behoedzaam
onder gestutte zolderingen richting
direktiekamer; een vriendelijke ver
pleegster begeleid ons. Bijna twee
jaar duurt de interne verbouwing in
St. Jozef, maar uit de reakties van
de bewoners mag gekonkludeerd
worden, dat zij weinig last onder
vinden van de verbouwing
In de direktiekamer praten we
even met direktrice zr. Silvia en de
heer G. H. Hilhorst. administrateur
..We hebben eerst wel getwijfeld,
maar de bewoners laten zich alle
maal positief uit. De last. die zo'n
verbouwing nu eenmaal met zich
meebrengt, nemen ze goed op. De
chaos lijkt onoverzichtelijk, maar
we streven er iedere dag naar. als
de bouw naar huis is, de gangen
schoon te maken, zodat ze goed
begaanbaar zijn", zegt administra
teur Hilhorst.
De kleine kamertjes van St. Jo
zef. tussen 1917 en 1924 gebouwd,
voldeden al lang niet meer aan de
hedendaagse eisen en normen.
(Een verschil tussen dag en nacht-
de oude- en de nieuwe behuizing).
Was nieuwbouw niet beter ge
weest? vragen we. ..Bij nieuwbouw
ben je aan bepaalde normen ge
bonden. nu hadden we al een hoop
bestaand. Vergelijkend is een in-i
terne verbouwing rendabeler", be
sluit de heer Hilhorst.
Het echtpaar Lacor weet een snel
antwoord op de vraag of het bevalt
in St. Jozef. Het is buitengewoon
goed hier. van eten en van drinken
en de behandeling Maar als u
mij vraagt hoe ik het persoonlijk in
een bejaardenhuis vind: vrijheid,
blijheid". ,,Mijn man bedoelt, dat er
toch niets boven gaat op jezelf te
blijven", voegt mevrouw Lacor er
aan toe. Het echtpaar vindt, dat je
jezelf moet redden, zolang je dat
kunt. ..Mensen die altijd op een
stoel hebben gezeten, vinden het
wel lekker hier, maar als je altijd
zelfstandig bent geweest"
Met de nieuwe behuizing is het
echtpaar erg tevreden. ,,We zijn er
honderd procent op vooruit ge
gaan", verduidelijkt de heer Lacor.
Verveling kent het echtpaar niet.
Het echtpaar zegt gelukkig nog vrij
veel zelf te kunnen doen. Mevrouw
Lacor leest veel en de heer Lacor Is
een fervent biljarter en bij goed
weer wordt er veel gewandeld.
Kijkt u veel televisie? vroegen
we. ,,'s Avonds gaat de tv aan en
begint voor ons de ontspanning",
zegt de heer Lacor. Het echtpaar
heeft in verscheidene bejaarden
huizen ingeschreven gestaan. ,,ln
Laren, Schagen, Amsterdam,
Heemstede en nog een paar.
We woonden vroeger in Amster
dam, maar er is geen beginnen aan
om daar in een bejaardenhuis zien
te komen. Misschien dat we nu aan
de beurt waren geweest!", besluit'
de heer Lacor.
Op de derde verdieping treffen
we een zingende mevrouw Ganseij
aan: haar man doet een middag
dutje Het echtpaar Ganseij woont
in januari 4 jaar in St. Jozef. Over de
verbouwing zegt mevrouw Ganreij
nuchter: ,,Niks aan te doen, het
moest toch een keer gebeuren".
Het maakt haar niet uit of ze in een
bejaardenhuis woont of zelfstandig.
„Ik woon net zo lief hier. De verzor
ging is goed, eten en drinken is
goed, nee, het gaat best.
Wat we zoal doen? Och, ik was
m'n boeltje es af, of rust es een
poosje. Als de radio mooi is, gaan
we naar de radio luisteren, we heb
ben een kaartklupjeEn 's
avonds kijken we na de heilige mis
naar de tv. Als we geen tv zouden
hebben
Het echtpaar Ganseij is blij met
de nieuwe behuizing. ,,De kamer i«
groot genoeg, verder hebben we
een eigen slaapkamer en wat het
sanitair betreft zijn we er op vooruit
gegaan", besluit mevrouw Ganseij.
De verbouwing zal nog wel een
tijdje gaan duren, maar na de me
tamorfose kan St. Jozef ongetwij
feld de vlag in top steken.
Nebo
Direktrice van Nebo is mevrouw
Hvan den HooffZe vindt dat we de
bejaarden zoveel mogelijk zichzelf
moeten laten zijn ..Tegenwoordig
worden te veel problemen gescha
pen. Ik vind dat we de bejaarde
moeten zien als een volwaardig
mens. die verzorging nodig heeft. Ik
ben bang dat van een bijzaak teveel
een hoofdzaak wordt gemaakt." De
direktrice van Nebo doelt op de
overvloed van berichtgevingen
over de bejaardenproblematiek in
de media.
Over volmaaktheid: ,,We moeten
niet naar volmaaktheid streven,
maar daarom moeten we ons wel
voor de volle honderd procent inzet
ten Ik zeg niet dat alles goed is in
Nebo. er mag best het één en ander
veranderen Zoals uitbreiding van
de ziekenafdeling. De plannen
daartoe zijn door de provincie af
gewezen Want. zegt de provincie,'
dan moeten ze maar naar een ver
pleegtehuis Maar de overheid sti
muleert juist, dat de bejaarden zo
veel mogelijk in hun eigen omge
ving moeten kunnen blijven! Straks
wordt de ziekenafdeling te klein en
moet ik mensen wegsturen."
Mevrouw Van den Hooff vertelt
verder dat Nebo parkeerruimte te
kort heeft Nebo telt 76 bewoners
Rondom Nebo staan 15 bejaarden
huisjes, hoewel zelfstandig, kunnen
ze toch een beroep op het huis
doen bij kalamiteiten.
Wat de aktiviteiten betreft in Ne
bo, er is een zangkoor, er wordt wel-
farewerk gedaan, er is een hand-
werkklub. ,,We pressen de bejaar
den niet om aan de verschillende
aktiviteiten deel te nemen. Daar zijn
ze geheel vrij in Van de week heb
ben we een pannekoekenmiddag
gehouden, de mensen hebben daar
erg van genoten. De mensen in
deze omgeving zijn vaak niet ge
wend om verwend te worden. Hier
bellen ze ook alleen als ze werkelijk
iets nodig hebben." vertelt me
vrouw Van den Hooff.
De direktrice is een tegenstand
ster van te grote bejaardenhuizen
en vindt dat we daar voor moeten
waken.
De huurverhoging in januari, er
vaart ze als afschuwelijk. ..Ik moet
ieder jaar weer een verhoging aan
kondigen. ik zou ze liever eens iets
teruggeven. Veel bejaarden kun
nen het zelf niet meer bekostigen
en moeten dus hun hand ophou
den Hebben ze daar hun hele le
ven voor gewerkt? Waarom geven
ze de bejaardenhuizen geen subsi
dies? De bejaarden hebben er geen
begrip meer van dat het zo vreselijk
duur moet zijn, maar ze betalen in
veel gevallen liever de helft mee,
dan naar de sociale bijstand te
stappen. Want dét wordt als ver
schrikkelijk ervaren."
Eén van de echtparen in Nebo is
het echtpaar Koelewijn. Ze zijn erg
tevreden met hun behuizing in Ne
bo. ,,We zijn erg blij dat we hier
terecht konden komen," zegt de
heer Koelewijn, terwijl hij een kopje
thee inschenkt Omdat ze oud-
Bunschoters zijn, konden ze ook
daar in een bejaardenhuis komen,
maar ze gaven toch de voorkeur
aan Barneveld.
De overgang vond de heer Koe
lewijn een hele stap ,,Je bent altijd
je eigen baas geweest. Eerlijk ge
zegd zag ik er in het begin goed
tegenop, maar het is reuze meege
vallen. Je hebt hier van geen mens
last; ze zijn allemaal even best voor
ons."
Het echtpaar Koelewijn komt zel
den buiten, ze genieten liever van
de rust De heer Koelewijn staat ie
dere morgen om zes uur naast zijn
bed: „Ik maak iedere dag een flinke
wandeling, want je moet in bewe
ging blijven; je kunt niet altijd in je
stoel blijven zitten. En ik ga nog
wel es een boodschapje doen in het
dorp, of op de fiets naar Voorthui
zen."
Eenzaam voelt het echtpaar zich
niet. Ze vinden het fijn dat de kinde
ren één of twee keer per week ko
men. De heer Koelewijn zegt de
meeste dagen televisie kijken.
,,Wat moet je anders doen., en je
hebt niet altijd wat te praten. Maar
programma's waar rotdingen in
voorkomen, daar kijk ik niet naar
Het echtpaar Koelewijn is vol
gend jaar zestig jaar getrouwd, ja
ren die beslist niet over rozen zijn
gegaan ..Ik heb nooit meer ver
diend dan 65 gulden in de week.
Tegenwoordig zijn ze niet meer zo
gauw tevreden Ik heb laatst gele
zen dat de jeugd teveel zakgeld
krijgt. Vroeger kreeg je 's maan
dags één cent, daar kon je lintdrop
voor kopen."
Het echtpaar Koelewijn heeft de
nodige zorgen gekend, maar is er
tevreden onder gebleven. Wensen
hebben ze niet meer, ook al zijn ze
nooit met vakantie geweest ..Als
we zo nog een tijdje kunnen leven,
vind ik het best," zegt de heer Koe
lewijn.
Hoewel we de heer A. van Ginkel
in zijn slaap storen, is hij blij met ons
bezoekje. ,,Kom gerust verder, ik
kom er wel even uit. Nee, het maakt
niks," weert hij onze bezwaren. De
heer Van Ginkel woont tien jaar in
Nebo; gemakkelijk heeft hij het in
zijn leven beslist niet gehad met
een gedeeltelijke invaliditeit. De
heer Van Ginkel (87) kan vrijwel niet
lopen en doet alles kruipend. On
danks onze aanwezigheid verzuimt
hij niet keurig zijn bed op te maken.
Bent u tevreden in Nebo? vragen
we. ,,Best, goed, ik ben best tevre
den. Voor een behandeling van een
mens: best!"
Al pratende komt toch duidelijk
naar voren dat de heer Van Ginkel
wat eenzaam leeft. ,,De ene dag
meer als de andere, maar toch dik
wijls. Och, je kunt er wel over gaan
nadenken, maar d'r helpt hoch niks
anOver de huidige samenleving
zegt de bewoner van Nebo: ,,Ja, je
denkt er wel es over na: dat het
nooit zo door kan gaan als het nu is.
Alle jaren de lonen omhoog. Vroe
ger moesten we de touwtjes aan
mekaar knopen, tegenwoordig zijn
de mensen verwend. Vroeger dacht
ik altijd: als je niet werkt, kun je ook
niet leven; nu werk ik niet, maar ik
lééf toch," aldus de heer Van Gin
kel.
Wie bij mevrouw R van Vliet bin
nenstapt, stapt een knusse behui
zing binnen. Mevrouw Van Vliet
woont Va jaar in Nebo. ,,We hebben
veel vrijheid hier en we worden
goed verzorgd."
Het woord verveling kent de be
woonster van Nebo niet. Ze heeft
last van reuma en brengt daarom
het grootste deel van de dag door in
een wagentje. Ondanks deze han
dicap bruist ze van levenslust. ,,lk
lees erg veel. ik ben nu bezig met
Boerin in Frankrijk. De tv-serie vond
ik niet zo best, maar nu ik het boek
lees.. En ik borduur veel. 's Avonds
kijk ik altijd naar de tv." Mevrouw
Van Vliet lacht verontschuldigend
als ze vertelt, dat ze bijna geen en
kele politieserie overslaat ,,Over
de hedendaagse maatschappij
denk ik heel veel goeds. Vroeger
was het ook niet alles. Ik keur niet
ólles goed: jongens die niet willen
werken, dat vind ik heel erg. Maar
aan al dat geklets over vroeger heb
je niets. We doen zelf toch ook mee
met de welvaart; ik moet wel zeg
gen dat de mensen vroeger meer
tevreden waren," besluit mevrouw
Van Vliet.
Eén van de bejaardenhuisjes
rondom Nebo wordt bewoond door
het echtpaar Van 't Land. Waarom
in een bejaardenhuisje? vragen we.
,,Op een gegeven moment moch
ten we geen trappen meer lopen,
dan moet je wel verhuizen. We zijn
beiden hartpatiënten en moeten
veel rust hebben. Eerst leek het ons
niks. je ziet hier niks, je hoort niks,"
vertelt mevrouw Van 't Land. Als je
vijftig jaar aan een drukke weg hebt
gewoond, valt de plotselinge stilte
inderdaad niet mee, maar toch ge
niet het echtpaar van de rust.
Een belangrijke vorm van ont
spanning is de televisie. ,,We kijken
veel tv," zegt mevrouw Van 't Land,
,,dat is m'n man z'n alles." De be
jaardenhuisjes zijn niet via een
alarmsysteem aan Nebo verbon
den. Het echtpaar Van 't Land vindt
dat wel een harde noodzaak. Als we
de direktrice, mevrouw Van den
Hooff, daarover raadplegen, geeft
ze dat ruiterlijk toe. Eén van de
wensen van Nebo!
Beringhem in Bennekom behoort
tot de wat grotere bejaardenhuizen.
Het exterieur stevent kolossaal op
de bezoeker af, maar de entourage
(een grote tuin) ontneemt je alle
vooroordelen In een ruim werkver
trek op de vierde verdieping treffen
we direkteur T Hey.
Over de grootte van Beringhem
zegt hij: „Beringhem is niet uitzon
derlijk groot, we zitte zo'n beetje op
de grens van de leefbaarheid; de
kontakten zijn nog overzichtelijk."
Het Bennekomse bejaardenhuis
opende vijf jaar geleden haar deu
ren en telt momenteel 112 bewo
ners.
De aktiviteiten. De heer Hey.
„Dat zijn er vele. We hebben iedere
week een ontspanningsavond, er is
een zangvereniging, een biljartver
eniging, er is een handenarbeid-
klubje, in 1976 beginnen we met
bezigheidstherapie, jaarlijks zijn er
dag- en middagtochten en zo mo
gelijk gaan er groepen naar het bui
tenland."
Bezigheidstherapie noemt de di
rekteur toch wel belangrijk. „Het is
beter in zo'n gemeenschap de
mensen te aktiveren wat te doen,
vooral in de wintermaanden."
Het opnamebeleid, zoals de
overheid dat voor ogen heeft, ziet
direktuer Hey niet zo direkt zitten.
„Het is wel goed dat de ouder wor
dende mens zo lang mogelijk zelf
standig blijft wonen, maar dan zal
het open bejaardenwerk toch wél
met een pakket van diensten moe
ten komen: maaltijden, alarmering,
hulp in de huishouding. Ik betwijfel
ten sterkste dat de overheid daar
voor kan zorgen. Het huidige op
namebeleid zou meer moeten wor
den gecentraliseerd
De heer Hey kant zich tegen een
wettelijke regeling dat bewoners en
personeel gezamenlijk een bestuur
vormen. „Ik ben niet tegen in
spraak, maar medezeggenschap
moet op reéle basis plaatsvinden. Ik
acht wel duidelijke richtlijnen
(werkinstrukties) voor zowel be
stuur als direktie noodzakelijk. Een
adviserend lid is ook niet nodig,
omdat de bewoners een bewoners
kommissie hebben, waardoor een
duidelijke informatie tot stand kan
komen."
Op de derde verdieping bellen we
aan bij de heer D. A van de Schans,
oud-burgemeester van een Bra
bantse gemeente „Ik vind het
prima in Beringhem. De behande
ling, de sfeer, het eten. De sfeer is
een bijzonder belangrijke faktor."
Een afleiding van betekenis is
voor de heer Van de Schans het
dagelijkse wandelingetje. De voor
naamste bezigheid is verder lezen
en 's avonds wat tv kijken. „Ik was
vroeger bang om in een bejaarden
huis te komen Voor iemand uit het
gewone leven is het een hele over
gang. Ik troost me altijd met de ge
dachte dat er mensen zijn, die het
veel moeiiijker hebben als ik."
Een bewoonster van de tweede
verdieping omschrijft Beringhem
eveneens als prima.
Wat doet u de hele dag? vragen
we. ,,'s Morgens de boel een beetje
opruimen, afwassen en dan is het
koffiedrinken. Wat handwerken, bij
mooi weer wandelen hè, en ik zit op
de zangvereniging.
