Lucky Lady" - met sfeer, spanning en
looral humor gefilmd avonturen-epos
Pa minelli als rum-runner
„Royal Flash" amusante
avonturenfilm van
Richard Lester
Regeren....
Consumenten
voorlichting
Visite
EN TEN
SLOTTE.
HUSDER KRANT - FILM
18 MAART 1976
IS
Liza Minelli als Lucky Lady.
ImERSFOORT - Op het weekprogramma van de Amersfoortse biosco-
fzijn deze week voldoende nieuwe Kims te vinden om ook de fervente
rijkers aan hun trekken te laten komen. Dat is in de eerste plaats de
ivste Kim met Liza Minelli, „Lucky Lady", van regisseur Stanley
Kneu met verder Gene Hackman en Burt Reynolds in de hoofdrollen, die
let Grand Theatre in Nederlandse première gaat. Ten tweede draait
Lf deze week in Studio G de kleurige, amusante avonturenfilm „Royal
|h" van de bekende Engelse regisseur Richard Lester. Sean Connery
Et terug in Cinema 1 met de Kim „Veel liefs uit Moskou". „Dog Day
ïrnoon" verdween van het programma, terwijl „Emmanuelle num-
Itje twee" naar Euro Cinema verhuisde. Het City TTieater brengt weer
l een karate-Klm, terwijl in de nachtvoorsteUing van dit theater Xaviera
Uander als Klmster is te bewonderen.
IjCKY LADY"
1 de dertiger jaren is het in de
fcnigde Staten nogal een saaie
■ness geweest zo zonder alcohol,
■t die was toen verboden. Maar
Ikkig hebben de Amerikanen
m toen wat op gevonden, want ze
■den prompt de dranksmokkel
uit. Laat dat maar aan de Amerika
nen over. Als er ergens een oplos
sing voor moet worden gevonden, is
dat negen van de tien keer vast een
misdadige. Die drooglegging - je
gunt dat eigenlijk geen enkel volk -
betekende allerminst, dat het Ame
rikaanse volk de Stars and Stripes
trouw heeft gevolgd en op thee ever
is gegaan. Ze kwamen niet verder
Zo nu en dan krijgt onze koningin
visite van een collega-staatshoofd.
Zoie: noemt men in hogere kringen
een staatsbezoek. Zoiets kost ook
handen vol geld. De staat represen
teren is nu eenmaal een dure zaak,
want je moet het goed doen of he
lemaal niet. Onze koningin doet dat
tHUmaal uitstekend, maar toch..
Onze stug fietsende Friese voor
zitter van de Tweede Kamer, dr.
Arme Vondeling, heeft daar blik
baar eens over nagedacht en hij
kuiam tot de konklusie, dat een
staatsbezoek zoals dat nu plaats
vindt uit de tijd is." Volgens mij is
data/gesproken werk. Ga maar na.
De laatste jaren heeft de koningin
aagoedegewoonte om zo nu en dan
ministers, fraktievoorzitters en
kamervoorzitters voor een kopje
thee op paleis Soestdijk uit te nodi
gen. Logisch, want als je de alge
mene toestand van Nederland uit
de kranten, radio en TV moet halen,
dan kom je nergens. Degelijke ach-
Bgrondinformatie kan geen
kwaad, zal de koningin terecht
hebben gedacht. Nu zal zij op een
glgevcn moment in een informele
bui de verzuchting hebben ge
slaakt, dat al die staatsbezoeken
haar de keel begonnen uit te han
gen Of dat nou met anders kon.
Een begrijpelijke zucht, want het
valt met mee om dagenlang in kost
bare gewaden en op ongemakke
lijke schoenen rond te zeulen om
dingen aan collega-staatshoofden
te laten zien, die je zelf al honder
den malen hebt gezien, sinds je zelf
opening hebt verricht. Onze
vondeling begreep de hint en gaf de
opmerking spelenderwijs als de
zijne door aan onze persmedia. Zo
gaai dat.
jg| Vondeling stelde voor om het
staatsbezoek om te bouwen tot een
salet-nationale ontmoeting van
staatshoofd èn volkeren. „De boe
ten uit beide landen zouden dan
Samen onder de koe kunnen krui
pen om te zien, wie het beste kan
Welken, elftallen uit beide landen
e^aar °P het voetbalveld
Bts/ryden, kamervoorzitters uit
landen kunnen een fietswed-
strijd organiseren etc." Op die ma-
I. nier. zo was de gedachte van de
heer Vondeling, raakt het hele volk
tjgetrokken bij het gebeuren. Een
uitstekend idee. Je zou - om een
stapje verder te gaan - bijvoorbeeld
ook de regeringen zelf een wed
strijd kunnen laten houden m het
regeren (een TV-quiz zou schitte
rend zijn). Er zijn tal van onver
wachte mogelijkheden te beden
ken.
Maar toch zie ik hei op den duur
niet zitten. Want ga maar na. Binnen
de kortst mogelijke keren is 'n derge
lijk staatsiebezoek uitgebroeid tot
'n soort tweekamp op internatio
naal niveau., waarbij kosten noch
moeite gespaard worden om'ttot'n
succes te maken. Een soort rege
ringsolympiade. Er zal een comité
moeten worden gevormd,waarin
koningin en minister-president uit
eraard zitting moeten hebben en
dat comité zal eerst bezoeken moe
ten afleggen bij het bezoekende
land om goede afspraken te maken.
Op zich zal dat al uitgroeien tot een
mini-staatsbezoek met alle ellende
die daaraan verbonden zit voor de
staatshoofden, die er juist vanaf
willen.
Ik heb een beter idee. Maak nou
eens eindelijk ernst met dat Ver
enigde Europa, waar iedereen de
mond van vol heeft, maar waar
niemand verder iets aan doet. Weg
met alle grenzen, weg met alle
staatsbezoeken. Want dan zou er
eén regering zijn en alle staats
hoofden zullen in feite „onderbaas
jes" zijn van die eenheidsregering.
Nou, die gaan echt geen staatsbe
zoeken afleggen. Dat blijkt beperkt
tot een vluchtige theevisite, even
tueel met een slagroomsoes als ex
traatje.
Dat idee van die olympiade op
regeringsniveau zal echter voorlo
pig wel doorgaan. Totdat over zo'n
tien, twintig jaar de koningin aan
de tweede kamervoorzitter in een
informele bui toevertrouwd, dat ze
eigenlijk doodziek wordt van al dat
sportieve uitgewissel en dat ze nu
wel weet, dat de Nederlandse boe
ren beter kunnen melken dan welke
boer van welke nationaliteit ook.
Dat ze nou wel eens iets anders wil
dan fietsende kamervoorzitters in
het Olympisch Stadion en
minister-presidenten die al knopjes
drukkend een extraatie voor de
schatkist proberen te verdienen via
de TV-quiz voor regeringsleiders.
Ze zal dan voorstellen, dat ze liever
gewoon een kopje thee met haar
collega's gaat drinken. Zo maar.
Dat verzoek zal dan in welwillende
overweging worden genomen.
Want alles heeft financiële konse-
kwenties. En het is zo duidelijk als
wat, dat een kopje thee dan even
eens onbetaalbaar zal zijn. Om
over een roomsoes nog maar met te
praten
V.
dan theekopjes. De inhoud was al
cohol. De dertiger jaren, het was de
tijd van de zogenaamde „rum-
runners", de dranksmokkelaars, die
soms met grof geweld vaak grof geld
verdienden aan de foutieve beslis
sing van de toenmalige Ameri
kaanse regering. Toch waren het
niet allemaal jongens van de Matia,
van het Syndicaat of hoe de mach
tige misdaadorganisaties (zoals die
van Al Capone) ook allemaal ge
noemd werden. Er waren ook
kleintjes, die graag een graantje
meepikten van de grote flessen-
hoop. Zulke kleintjes waren Claire
(Liza Minelli), Kibby (Gene Hack
man) en Walker (Burt Reynolds).
En dan zijn we meteen waar we zijn
willen: „Lucky Lady", de nieuwste
Kim van regisseur Stanley Doonen,
met Liza, Gehe en Burt in magni
fieke hoofdrollen als drie drank-
smokkelende vrijbuiters, die niet al
leen de Amerikaanse Kustwacht
maar ook de grote misdaadorgani
saties aan hun laars lappen. Deze
week voor het eerst te zien in het
Grand Theatre, waar deze twee uur
durende Kim tegelijk met de drie
grote steden in première gaat. De
Amersfoorters en de filmliefheb
bers uit onze regio hebben wat dat
betreft geluk. Er zijn maar vier ko
pieën van deze film in Nederland en
een ervan draait in Amersfoort.
GROTE MOND EN KLEIN
HARTJE
Liza Minelli kan er wat van. Dat is
onmiskenbaar als je haar bezig ziet
in deze amusante avonturenfilm
van Doonen, die de harde strijd van
leven op dood in de dertiger jaren
op knappe wijze heeft weten om te
zetten in een komische film, die de
nostalgie weliswaar een extra kick
geeft, maar tevens als een groots
opgezet epos op de kijker over
komt. Nu is het begrip „groots"
rekbaar en ik bedoel dan ook niet,
dat „Lucky Lady" vergelijkbaar
zou zijn met gigantische produkties
als „Towering Inferno". Het is een
minder kostbare film, ook al zullen
de drie hoofdrolspelers wel een hele
hap van het budget hebben op
geëist. De film is groots in die zin,
dat het een verhaal van helden is.
Een verhaal van drie ietwat noncha
lante vrijbuiters, die denken, dat ze
best de kustwacht kunnen omzeilen
en ook met de grote gangsterkonin
gen geen rekening hoeven te hou
den. Ze redden het dan ook uitste
kend en beleven kostelijke avontu
ren aan boord van het motor-
zeiljacht „Lucky Lady".
Regisseur Stanley Doonen heeft
het vooral gezocht in sfeer en goe
de, Kitsende dialogen en is daar uit
stekend in geslaagd. Er zijn zelden
momenten, dat de aandacht ver
slapt - ook al zijn ze er wel tussen de
hoogtepunten in.
Liza Minelli is niet langer de fi
guur uit „Cabaret". Ze is de stoere
dranksmokkelaarster, de rum-
runner, met een grote mond en een
klein hartje. Een dijk van een meid,
die de twee mannen in feite om de
vingers kan winden en dat ook zo
nu en dan doet. Een vrouw, die
graag rijk wil worden en dat net zo
lang wÜ blijven als ze arm is ge
weest. En daarbij vrolijk blijft zin
gen, want ook dat doet ze natuur
lijk.
NONCHALANTE HELDEN
Gene Hackman en Burt Reynolds
als Kibby en Walker vullen elkaar
als team uitstekend aan. Kibby is de
handige Amerikaan, die door
schade en schande enorm veel heeft
geleerd, dat ook in de praktijk kan
brengen, maar de carrière van mis
dadiger is misgelopen door z'n wel
licht toch te goede inborst. Walker
is de aarzelende zakenman, die
voornamelijk drijft op de praktijk
van de anderen, maar er niet vies
van is om ook keihard er tegen aan
te gaan als daar reden voor is. Een
zakenman, die denkt aardig te zijn,
maar meestal op het geluk van hem
en zijn kameraden drijft. Een aardig
trio, dat het ver kan brengen. Non
chalante helden, die bij succes
overmoedig raken en iedereen uit
dagen, die hen wil weerstaan. Op
een komische, aandoenlijke manier.
Naïef misschien, maar dat is nu
eenmaal hun stijl.
Gene Hackman zie je de laatste
tijd in vrijwel iedere film van enige
betekenis, waarin een harde jongen
nodig is en soms denk je wel eens,
datje hem te vaak tegenkomt. Maar
het talent van Hackman doet je dat
tijdens het kijken vergeten. En het
zelfde geldt voor Burt Reynolds.
SFEER, HUMOR EN SPAN
NING
„Lucky Lady" is een verhaal vol
sfeer, humor en spanning Dne ele
menten die in sterke mate het ge
zicht van deze avonturenfilm bepa
len. De karakter^van de hoofdrol
len komen voldoende uit de verf om
het verhaal de nodige diepte mee te
geven, maar meer ook niet. Het
verhaal zelf is de hoofdzaak. En dat
verhaal zit goed in elkaar.
Na een vergeefse poging om rijk
te worden met het smokkelen van
Mexicaanse arbeiders naar de V.S.,
besluiten Claire Doby en haar
vriend Walker het met de drank
smokkel te proberen. Walker bezit
een zeil-motorschip de „Lucky La
dy" - ontvreemd uit zijn failliete
boedel - en Claire heeft met haar
laatste geld een aanbetaling gedaan
op een voorraad whisky, die zij de
V.S. - waar een drankverbod is -
binnen moeten smokkelen. Op het
laatste moment ziet een zekere
Kibby, een handige knaap, kans
zich bij hen in te dringen voor een
derde deel van de opbrengst. Het
schip wordt tevens bemand door
Billy, een jongen die meer van de
zee afweet dan de andere drie bij
elkaar.
Met enige moeite krijgen ze hun
drankvoorraad, hoewel dat niet
naar de zin is van de beruchte
McTeague die de smokkelhandel
geheel wil monopoliseren. Maar
ook het vervoer van de drank naar
de V.S. gaat niet zonder moeilijk
heden omdat de kustwacht fanatiek
op alle smokkelaars loert. Ze heb
ben een treffen met kapitein Mose-
ly, die al berucht is om het neer
schieten van vele smokkelaars en
het opbrengen van hun schepen.
Maar het lukt hen toch - vooral door^
het inzicht van Biliy - de drank in de
V.S. af te leveren
Daarna leidt het stel een tijdlang
een luxe-leventje in Californie tot
Claire op het idee komt een heel
bedrijf te maken van het drank
smokkelen. Dat gaat goed en er
komt heel wat geld binnen. Dit is
niet naar de zin van McTeague en
hij lokt de „Lucky Lady" in een val.
Claire is toevallig niet aan boord
maar Walker en Kibby worden
zwaar gewond en Billy vindt de
dood. Gedurende de tijd dat de
twee mannen genezen, zorgt Claire
voor het levensonderhoud. Zij
smokkelt weer als vanouds Mexica
nen de grens over. De dranksmok
kel is voor haar eventjes verleden
tijd geworden. Maar als Kibby en
Walker weer op de been zijn, laten
ze zich weer overhalen door andere
dranksmokkelaars om als een grote
combinatie op te treden tegen
McTeague en zijn bende. Dit loopt
uit op een complete zeeslag
OM TWEE KEER TE ZIEN
„Lucky Lady" is een film om
twee keer te zien. Er zitten tal van
voortreffelijke scènes in, die de
moeite waard zijn om nog eens te
bekijken. Bijvoorbeeld als het drie
tal wordt gesnapt door de kust
wachtpatrouille, of als ze worden
tegengehouden op zee door Christy
McTeague, in het hotel (van giganti
sche luxe) en tenslotte de beslis
sende zeeslag tussen de onafhanke
lijke, kleine, rum-runners en het
Syndicaat. Een zeeslag, groots van
formaat, maar gefilmd met uitste
kend oog voor details, die het no
dige evenwicht geven tussen de
ernst van de strijd en de humor van
de film. In het algemeen staat het
me een beetje tegen, als de humor
hoogtij viert tijdens gewelddadige
akties. Zoiets komt bij mij altijd een
beetje onwezenlijk over. „Lucky
Lady" heeft wat dat betreft bij mij
het pleit gewonnen.
Stanley Doonen vond het juiste
evenwicht.
En het happy end zorgt ervoor,
dat iedereen tenslotte tevreden
naar huis kan gaan. In de weten
schap een film te hebben gezien,
waarin drie talenten werden sa
mengebundeld tot een aanstekelijk
team, dat het verder best zal rooien
in deze harde, harde maatschappij.
Grand Theatre, eerste week, 14
jaar.
Malcolm McDowell als Harry Flashman in de amusante
film van Richard Lester: „Royal Flash", in Studio G. te zien.
De filmweek in Arnhem werd vorig
najaar geopend met de nieuwste
film van de Engelse regisseur Ri
chard Lester: „Royal Flash", geba
seerd op de boeken van George
McDonald Fraser. In de hoofdrol
len: Malcolm McDowell, Alan Ba
tes, Florinda Bolkan, Oliver Reed,
Britt Ekland en Lionel Jeffries. Ik
schreef toentertijd, dat ik het een
vlotte, amusante speelfilm vond.
Toeval bestaat niet, maar het is toch
weer opvallend dat je in de
Leusderkrant van vandaag een tweetal
berichten aantreft, die het een en ander
met elkaar te maken hebben. In het ene
artikeltje kun je lezen, dat de
werkgroep bestemmingsplannen van
het Comité Milieuzorg Leusden
besloten heeft tot het instellen van een
aantal aspect-groepen. Gewone
burgers zoals jij en ik kunnen in
dergelijke groepen iets zeggen over
bepaalde onderdelen van de plannen in
Leusden.
Omdat er m Achterveld nog
ongeveer honderd huizen gebouwd
gaan worden, heeft de genoemde
werkgroep ook even besloten dat er een
aspectgroep Achterveld moet komen.
„Want," zo betoogde een van de leden
van de werkgroep, hoe kunnen wij van
hieruit over Achterveld ons een mening
vormen
En wat lees je in een en dezelfde
krant drie, vier vijf bladzijdes verder?
De leden van de ABTB in Achterveld
hebben op hun jaarvergadering gezegd,
jeiat ze teveel vanuit Leusden bestuurd
worden. „Leusden wordt teveel door de
ambtenaren geregeerd," heeft daar
iemand opgemerkt
Je snapt het toch met Ambtenaren
regeren tegenwoordig toch helemaal
niet meer. Die dammen hooguit de
inspraakstroom in. Of geven
voorlichting. Let maar op.
Janneke Smulders is verdiept in een
oud foto-album van haar ouders Ben
jij dat pa? Wat heb je een gekke korte
broek aan." Smulders kijkt op uit zijn
krant. Hij herkent in de foto een lang
vervlogen tijd. „Ja, kind, toen was ik
veertien We hadden van school uit een
clubje dat elke vrije woensdagmiddag
de natuur introk. Prikkebenen
noemden ze ons Kijk, in dat schrift dat
ik daar in mijn hand houd, schreef ik
alles op over dieren en planten. Veel
van de mooie plekjes van toen zijn ni\
echter verdwenen
Wat was dit? Het begin van een fijn
meisjesboek, uitgegeven m de Witte i
Raven-serie9 Mis. Nog een kans.Citaat
nummer twee.
„Bij de koffie op het kantoor krijgt
Smulders tot zijn verrassing een
slagroomsoes geserveerd. Een traktatiè
van Tineke, de secretaresse van meneer
Van de Berg. Ze blijkt niet jarig te zijn.
Toch is er iets te vieren. Tineke heeft
een flat toegewezen gekregen in i
Veenendaal. Dat brengt de door haar
lang verbeide bruiloft nu heel dichtbij.
Smulders feliciteert het meisje
hartelijkwant hij weet hoe lang zij en
haar vriend al ingeschreven hebben
gestaan."
Nou, wat dacht iHet ruikt een
beetje naar een boekwerkje uit de
Avondlectuur-reeks Of zou het toch
gewoon een gezellige streekroman
zijn? Het begin van de volgende scene
doet daar ook wel enigszins aan
denken
„Over z'n bord dampende
erwtensoep kijkt Smulders heimelijk
naar zijn twee kinderen. „Wim wordt
toch al weer een grote kerel." denkt hij,
„lijkt erg veel op zijn moeder Dochter
Janneke doet hem opschrikken uit z'n
gepeins. „Ga jij volgende week ook
naar de hoorzitting in het dorpshuis,
pa9" „Wat voor hoorzittingJanneke
„Nou, over het streekplan. Dat is
belangrijk. We hebben het erop school
over gehad." ..En jij denkt daar iets m
te brengen te hebben.vraagt Smulders
plagend „Ja hoor. we gaan er met een
hele groep uit de klas naar toe. Ze
zullen toch ook naar ons moeten
luisteren". „Goed", zegt Smulders, „ik
ga mee, dat wil ik wel eens zien"
Nu bent u d'r. Bovenstaande citaten
zijn genomen uit de beknopte versie
van het Voorontwerp Streekplan
Utrecht-Oost. Met deze prietpraat over
de slagroomsoezen en erwtensoep
consumerende heer Smulders
blijkbaar modale werknemer eén
baan op een kantoor, één auto, eén 1
vrouw, één dochter, één zoon)
presenteert de provincie haar plannen
aan ons. Ambtenaren die zulk proza
produceren hebben toch helemaal geen
tijd om te regeren.
KA
film, waarin op ietwat spottende
wijze avonturen van Britse soldaten
worden beschreven. Dolle avontu
ren, dat wel. Kompleet met alle
soorten grapjes, waarin Lester altijd
zo sterk is geweest. „Royal Flash" is
de tweede film, waar George
McDonald Fraser het scenario
schreef. Hij maakte ook het scena
rio voor „De Drie Musketiers" van
Lester.
SCHELM
Kapitein Harry Paget Flashman,
van het elfde regiment Huzaren, is
een schelm, een lafaard, een vrou
wenjager, valsspeler en nog veel
meer. In „Royal Rash" (Royal
Rash, De lafheid gaat in hermelijn
gekleed) is hij een vermakelijke
held, wiens avonturen velerlei
vorm aannemen. Harry Flashman is
de held die gecreëerd werd door
George McDonald Fraser - maar de
dubbele bodem van deze figuur is
wel dat Harry de slechterik is in het
klassieke boek „Tom Brown's
schooldays" en dank zij Fraser een
langer leven werd beschoren. Aan
het begin van de film „Royal Rash"
zien we hem terugkeren van Rugby
School, waar hij wordt geëerd voor
zijn vermeende moedige daden in
de oorlog. Aangezien regisseur Ri
chard Lester die daden in flashback
toont, weten we dat de Victoriaanse
soldaat niet zo erg moedig was.
CONTRA BISMARCK
In het uitgaansleven van Londen
ontmoet Harry Flashman de verra
derlijke en mooie Lola Montez en
maakt meteen een dodelijke vijand
van haar begeleider. Graaf Otto vori
Bismarck, die nog aan het begin vad
zijn veelbelovende loopbaan staat
Lola lokt Harry naar Midden Euro
pa, waar hij Bismarck weer ontmoet
die een plot heeft bedacht om dé
macht over te nemen van een klein
hertogdom. Harry's rol wordt door
Bismarck, tezamen met Rudi von
Sternberg, bepaald: hij moet de
plaats innemen van-een prinjr erj
Hertogin Irma von Strakenz trou
wen daarna zullen de prin%
die in een onderaardse ruimte van
een kasteel gevangen wordt gehou
den en Rashie worden vermoord
„Royal Rash" wemelt van citaten
uit klassieke films en Lester brengt
zelfs hommage aan Buster Keaton.
Hij excelleert in de talrijke duellen
die het tijdperk in de herinnering
roepen dat Zorro, Scaramouche en
Rassendyll hun avonturen in films
beleefden en Errol Flynn, Tyronë
Power en Ronald Colman de ge*
vierde helden waren, en Louis:
Hayward en Basil Rathbone huii
gevaarlijke opponenten. Malcolm
McDowell en Alan Bates blijken
hun mannetjes in de tweegevechterf
wel te kunnen staan. Een zeer spe:
ciaal duel wordt door Florinda Bob
kan gevochten met een zwaarwich*
tige opera-zangeres.
„Royal Rash" werd in Europa ger
filmd, in Beieren, waarbij zeker het
Linderhof Paleis bij Garmisch en de
ommuurde stad Rothenburg, opval
len.
„Royal Flash" is gewoon een
amusante kijkfilm, vol humor en
goed spel. Deze week voor het eerst
te zien in Studio G - 14 jaar.
waarmee Richard Lester op een gro
ter publiek mikte, dan we van hem
gewend zijn. En zo is het ook. Mis
schien gelooft de direktie van Jog-
chems' Theaters niet zo erg in dat
brede publiek wat op Lester^film af
zou moeten komen, want zij plaat
ste de film in het Arthouse theater,
Studio G. De praktijk zal uitmaken
wie gelijk heeft, maar voor mij vind
ik „Royal Rash" een amusante kijk-
De laatste Jaren is de macht van de
consument behoorlijk gestegen, dank
zij de Consumentenbond en bijvoor
beeld TV - rubrieken als „Koning
Klant". Aan de ene kant proberen
fabrikanten die macht te bagatelliseren
door te zeggen, dat de bevindingen
van de consumentenorganisatie ten aan
zien van hun produkten niet juist zijn
omdat bijvoorbeeld een verkeerde me
thodiek is gebruikt, aan de andere
kant wordt trots in hun advertenties
over hun produkten vermeld, dat de
Consumentenbond het produkt heeft ge
test, als de uitkomst positief is ge
weest Hoe het ook zij, consumen
tenorganisaties verrichten duidelijk
een positieve taak.
Zondagavond werd de strijd tussen
consument en fabrikant breed uitge
meten via een oorspronkelijk televi
sie-spel van Richard Hendnkx, ge
schreven in opdracht van de Tros,
de omroep die zoveel reclame m haar
zenduren doet. Wat zich eerst laat
aanzien als een vrij onbenullig ge
speeld stukje toneel, ontwikkelt zich
al spoedig tot een demagogisch woor
denspel (waarbij het slechte spel er
overigens niet beter op wordt). In nogal
sterk overtrokken scènes wordt de
consumentenorganisatie afgeschilderd
als een verzameling mensen, die het
eigenlijk helemaal niet interesseert
wat ze doet en puur eigenbelang en
belangrijkheid de voorrang geeft. De
reclame-jongens, in de ogen van ve
len de boosdoeners met hun afschu
welijke STER-spots, worden in dit
toneelspel afgeschilderd als hardwer
kende jongens die vechten voor hun
opdrachtgevers als het moet. Natuur
lijk, ze lijden ook wel eens nederla
gen, maar toch.... Het puikje van Ne
derlands volk, hoor! Helden bijna'
Terecht hebben de liberalen afge
lopen week besloten om toch maar
geen eigen liberale omroep te stich
ten. Ze hebben immers de TROS, die
haar uiterste best doet om als zodanig
op te vallen. Ze stond zondagavond
weer op de bres voor de Nederlandse
Ondernemer, die het toch al zo moei
lijk heeft. Dat mag hoor, wat mij be
treft. Maar het lijkt me beter om
dat dan via informatieve rubrieken te
doen. Televisie-films die een derge
lijke politieke basis dragen zijn meest
al niet te vreten, tenzij ze zijn ge
schreven en verfilmd door vakmensen,
die het „van dik hout zaagt men plan
ken" niet in hun vaandel hebben ge
schreven. Voor en na het TV-spel
maakte de TROS uitgebreide reclame
voor eigen parochie. Maar goed dat
minister Van Doorn daar tenminste
iets aan gaat doen.
MONITOR.
