ffhe way we were" - Sydney Pollack's
op de „great American Dream"
I'l'IcM
mmm
Dokter
EN TEN
SLOTTE.
Richard Arlen
overleden
USDER KRANT - FILM
DONDERDAG 1 APRIL 1976
19
Door het succes van „Smokkelschip Lucky Lady" met Liza Minnelli,
Jtiie Hackman en Burt Reynolds in het Amersfoortse Grand Theater, blijft
Uzi voortreffelijke avonturen-komedie nog een week. Als u deze film nog
iet hebt gezien: toch maar eens gaan. Nieuw in Studio G is de film van de
jerikaanse regisseur Sydney Pollack: „The way we were" met Robert
Herd, Barbra Streisand en Patrick 0' Neal in de hoofdrollen. Nieuw ook
de film in het City Theater, waarin men Wiileke van Ammelrooy op-
jeuw in een Franse (sex-) film kan bekijken: „Op de Franse toer." Voor
letloverige worden alle programma's geprolongeerd.
[.LACK'S
„AMERICAN
Amerikaanse regisseur Syd-
I Pollack is één van de weinige
Bywoodfilmers die tegen de ver-
tking in konsekwent politiek in
[speelfilms stopt. Politiek blijft
jhet algemeen taboe in Holly-
jod, tenzij het geld oplevert. Een
manier om toch politiek te
j, is dat niet op een individua-
Jsche manier te doen, maar je te
Eten op een collectieve politiek.
Back doet dat. Hij richt zich op de
fat American Dream, die door de
En heen op een ondergang aan-
Ivent, zoals Pollack dat aangeeft
feijn films. Terwijl Amerika zich-
f kastijdt via zijn schandalen als
fctergate en alle vuile was buiten
ngt, zo is Pollack al jaren bezig
j de Amerikaanse ziel bloot te
Een via zijn subtiele filmverha-
r In Studio G draait deze week
n van die films: „The way we we-
met Barbra Streisand, Robert
Jdford en Patrick O' Neal in de
lofdrollen.
Barbra Streisand.
DOOR BERT VOS
McCARTY'S HEKSENJACHT
Het verhaal van ,,The way we
were" omvat een periode van zo'n
25 jaar: het tijdperk, waarin de New
Deal van Roosenvelt aan het aflo
pen is, de Tweede Wereldoorlog, de
tijd van de heksenjacht op kommu-
nisten en vermeende kommunisten
onder senator McCarty. Het ver
haal speelt zich af van 1937 tot de
vijftiger jaren, de jaren dat Holly
wood de vertolker bij uitstek van de
American Dream is.
In „The way we were" speelt Pa
trick O' Neal de rol van filmregis
seur Bissinger, die van zijn huis een
filmenclave heeft gemaakt en zich
veilig omringt waant door films,
sterren en scenarioschrijvers. Maar
zijn besloten wereld van de film
dringt de werkelijkheid van de hek
senjacht en de Koreaoorlog door. In
zijn huis worden afluistermikro-
foons ontdekt. Daarmee dringt het
geweld door in het huis van Bissin
ger.
Pollack licht in deze film het
slechte geweten van Hollywood
door, kompleet met de heksenjacht
op kommunisten door McCarthy.
Pollack, (in de tijd dat het verhaal
plaats vindt is hij maar een jongen),
heefrde kommunistenjacht niet aan
den lijve ondervonden, maar de
manier waarop hij het gegeven ver
filmde in „The way we were," laat
duidelijk zien, dat hij die sfeer uit
stekend aanvoelde De regisseur
Dokters hebben het tegenwoor-
g erg moeilijk. Niet alleen zijn ze
oor de publieke opinie van ivoren
)rens gehaald en met een behoor-
jke klap op de begane grond van
e gewone mens terecht gekomen
ok in andere opzichten is het vak
an geneesheer niet meer wat het is
eweest. Vroeger was de huisarts
piets als een heilige medicijnman
me opgrond van zijn kennis in staat
yverd geacht om je ziekte binnen de
Jkortst mogelijke tijd te genezen
Maar dat niet alleen. De dokter was
je huisvriend, die vaker langskwam
toor gewoon 'n simpel kopje koffie,
lan voor een ernstige ziekte waar
mee je op dat moment had te kam-
)en. Een man, die je kinderen net
50 goed kende als je zelf. Nu is dat
grotendeels anders geworden. Veel
van de geneesheren zijn weer via
hun specialisatie op hun ivoren to
ren gekropen, waar ze voor de ge
wone mens alleen maar te bereiken
zijn via een soort visum (het ver-
wijsbriefje). Anderen zijn lang
zaam maar zeker getransformeerd
lot simpele „pillen-op-recept-
verstrekkers", die nauwelijks de tijd
hebben om hun patiënten langer
dan twee minuten aan te horen al
vorens tot een haarscherpe diag
nose te komen. Weer anderen zijn
ware psychologen, die het vak
beoefenen met een flair, die respekt
afdwingt.
Over zo'n psycholoog vertelde
kortgeleden een collega van me een
kostelijk verhaal, dat ik u niet wil
onthouden. Het gebeurde ergens in
de regio, waa\ een viertal trouwe
cofé-bezoekers aan een tafeltje in
een plaatselijk café op zeer heftige
wijze aan het kaarten was. De
aarten werden nogal fors op de
af el gesmeten om kracht bij te zet-
en aan de blufférij, die er dan
neestal achter steekt. Dat ging een
hele tijd goed, ook al bleek, dat het
afeltje in kwestie sommige slagen
met moeite kon verwerken. Maar
een hele mooi kaart van één der
klaverjassers gaf de doorslag, Let
terlijk en figuurlijk. Met donderend
geweld klapte het tafeltje, zwaar
beladen met een hele rij piepkleine i
borrelglaasjes, tegen de vlakte.
Geen paniek, niets aan de hand.
Bedachtzaam knielden de vier
kaarters neer bij het verongelukte
tafeltje en konstateerden droogjes,
dat er een poot was gebroken, j
„Daar moet een dokter bijkomen,I
was de diagnose van eén van hen. j
Daar waren de anderen nog met
opgekomen, maar ze vonden het
een uitstekend idee De dokter
werd gebeld met de mededeling,
dat er in het café iemand met een
gebroken poot lag. Of de dokter
zo vriendelijk wou zijn om even te
komen kijken. Nou, de dokter was
zo vriendelijk. Hij was nog wel
eventjes met een patient bezig.
maar hij hoopte zo snel mogelijk te
komen.
Dat gebeurde. Dokter kwam
binnen en vroeg naar de patient. 1
Het was doodstil in het café. Ieder
een keek gespannen toe naar wat er
zou volgen. De klaverjassers ble
ven eveneens onbewogen en leid
den de dokter naar het tafeltje, dat
inmiddels ergens scheef m de hoek
stond. Dokter bekeek de gebroken
poot enige tijd aandachtig, schudde
zijn hoofd en zei: „Dat ziet er niet
zo best uit, daar moet iets aan ge
daan worden." Hij opende zijn kof
fertje en begon de poot te spalken,
zonder een spier te vertrekken. Er
kwam een zalfje overheen en het
geheel werd keurig netjes omwon
den met zwachtels. Na enige tijd
stond het tafeltje weer keurig
recht overeind„Dat was het dan
heren," zei de dokter, terwijl hij
zijn koffertje dichtklapte. „Prettige
voortzetting van de dag en voor
zichtig met de patient Nauwelijks
was de deur achter hem dichtgesla
gen of het gelach in het café barstte
los. Maar voor eventjes, want nog
geen minuut later ging de deur weer
open en kwam de dokter weer bin
nen. Met een vel papier in de hand.
„Heren," zei hij met een glimlach
tegen de vier klaverjassers die op
de goede afloop reeds een borreltje
hadden genomen, „ik heb hier nog
de rekening Zestig gulden. Of u
maar even wilt afrekenen
V.
Scène uit: The way we were.
Bissinger, wordt door hem uitgete
kend als een man, die zwicht voor
zijn eigen principes en- om aan de
jacht te ontkomen- mee huilt met de
wolven. Sommige insiders herken
nen in deze figuur enkele bekende
regisseurs, die dezelfde weg gingen
en zichzelf verloochenden. Daar
naast is er dan nog de scenario
schrijver Hubbell (Robert Redford),
die na zijn liefde voor Katie, een
opstandige linkse aktiviste (Barbra
Streisand) tenslotte moe geworden
door de concessies die hij aan de
Hollywoodcensuur moest doen,
zijn eigen weg gaat. Niet met Katie.
Een soort berusting in het onver
mijdelijke.
Maar berusting is voor Pollack al
lang geen afdoend antwoord meer.
In zijn vroegere films hield Pollack
zich voornamelijk bezig met de
konfrontatie tussen droom en wer
kelijkheid. Deze romantische bena
dering ruilde hij steeds meer in voor
een realistischer benadering, die na
„The way we were" uit 1973 nog
sterker wordt geaccentueerd in Pol
lack's nieuwste film uit 1975: „The
Yakuza" met Robert Mitchum in de
hopfdrol. De kollektieve Ameri
kaanse droom heeft alleen maar
bloedbaden aangericht. Pollack is
één van de weinige Amerikaanse
filmers die dat in beeldend proza
omzet en via zijn (politieke) films de
ondergang van die droom langzaam
maar zeker werkelijkheid laat wor
den.
HET VERHAAL
Voor hen, die het filmverhaal
graag van tevoren kennen, volgt
hier een korte inhoud:
In het vooriaar 1937 zitten Katie
Morosky en Hubbell Gardiner op
dezelfde universiteit.... Katie werkt
keihard, is bijzonder politiek be
wust en is de activiste van de cam
pus. Ze neemt zichzelf, het leven en
haar studie bloedserieus^Hubbell is
precies het tegenovergestelde. Hij is
knap en charmant, heeft een prima
schrijverstalent en is dan ook de
„wonderboy" van de universiteit
en tevens middelpunt van rijke
vrienden. Z'n vaste vriendin is Ca
rol Anne.
Na enige jaren (de wereld voert in
middels haar tweede grote oorlog),
ontmoet Katie, Hubbell in 'n café.
Hij is nu bij de Marine. Ze loodst
hem mee naar haar huis en gaat met
hem naar bed. In de daaropvol
gende maanden verdiept hun ver
houding zich. Nog steeds voelt Ka-
Willeke van Ammelrooy in moei
lijkheden in de film „Op de Franse
toer"
tie zich niet op haar plaats bij Hub-
bell's vrienden. Wel moedigt zij
Hubbell aan om z'n boek af te ma
ken. Uiteindelijk trouwen ze met
elkaar. Het loopt naar 1950. Katie
en Hubbell verhuizen naar Holly
wood waar Hubbell het scenario
voor de film naar zijn boek gaat
schrijven. Katie is in verwachting en
ze leven een idyllisch leven. Tot het
moment dat het comité voor on
Amerikaanse activiteiten 'n com
munistenjacht in Hollywood ver
wacht. Katie en Hubbell raken bij
anti-comité-aktiviteiten betrokken.
Katie is bang dat haar communisti
sche sympathieën Hubbell's carrière
zullen schaden, en stelt 'n scheiding
voor. Hij is het er mee eens en ze
gaan - na de geboorte van hun kind
uit elkaar. Het is nu rond '55. In
New York is Katie druk in aktie met
een „Ban-de -Bom-campagne. Op
straat ontmoet ze Hubbell weer Ze
houden nog steeds van elkaar, maar
het is te laat voor liefde. Studio G -
le week - 14 jaar.
GEPROLONGEERD
Zoals gezegd is de amusante
avonturen-komedie „Smokkelschip
Lucky Lady" in het Grand
Theatre geprolongeerd.
Met Liza Minnelli, Burt Reynolds en
Gene Hackman in de hoofdrollen, is
deze door Stanley Donen geregis
seerde film beslist de moeite waard
om te gaan bekijken. Het verhaal
speelt zich af in de tijd, dat Amerika
was „drooggelegd" en de Amerika
nen zich in het openbaar zo netjes
moesten gedragen, dat zij geen al
cohol mochten drinken. Een zware
tijd voor de liefhebbers van een pot-
tiger drankje dan thee of cola en
daarom werd er al spoedig een op
lossing voor gevonden: dranksmok
kelen. Smokkelschip Lucky La
dy" vertelt op een luchtige manier
hoe drie avontuurlijke vrijbuiters er
in slagen om rijk te worden van
deze smokkel. Donen weet er een
kostelijke geschiedenis van te ma
ken, die steeds leuk blijft ondanks
geweld,"Waaraan Donen niet ont
kwam, maar die hij met gevoel voor
humor en met oog voor detail ver
filmde. Pittige dialogen en rollen,
die door de hoofdrolspelers met
zichtbaar plezier feilloos worden
vertolkt, maken deze film tot een
brok puur amusement. Entertain
ment, noemen ze dat in Amerika.
Derde week - Grand Theatre - alle
leeftijden.
Hoewel je er vroeger veertien
jaar voor moest zijn, mag je tegen
woordig naar James Bond in „Veel
liefs uit Moskou" kijken als je jon
ger bent. De film staat geprogram
meerd voor alle leeftijden, ook al is
dat natuurlijk een understeatment,
want ik zou mijn kinderen er beslist
niet heensturen als ze nog geen
veertien zijn. Maar tijden ver
anderen, dat blijkt uit de maat
staven, die tegenwoordig voor films
worden aangelegd. Binnenkort
hoeft het helemaal met meer. Dan
ga je maar, of het nou Sneeuwwitje
is of Tiroler alpenpret, iedereen is
welkom. In ieder geval blijft „Veel
liefs uit Moskou" nog een weekje.
Voor de liefhebbers, die maar niet
genoeg kunnen krijgen van die glo
rietijd van de geheime diensten en
bean Uonnery, als de enige, echte
007.
Cinema 1 - derde week - alle leeftij
den.
Eveneens geprolongeerd is
„Emmanuelle, nummertje twee,"
De Antimaagd. Deze gaat de vijfde
week in en de belangstelling voor
deze film schijnt nog steeds te stij
gen. Dat is ergens verbazingwek
kend als je bedenkt, dat er zo weinig
in gebeurt, dat je er makkelijk bij in
slaap kunt vallen. Tenzij u met ge
spannen aandacht en heerlijk ge
prikkeld de erotische verrichtingen
van Sylvia Kristel tot het bittere
eind kunt blijven volgen. U bent
dan een gelukkig mens, die met
weinig tevreden is.
Cinema 2 - vijfde week - 18 jaar.
Dirk Bogarde en Charlotte Ram-
pling spelen de hoofdrollen in de
film „The Nightporter," waarin de
nachtmerries van de concentratie
kampen en de gewelddadige sfeer
van het nazisme weer op een ge
vaarlijk subtiele manier tot leven
wordt gebracht door de Italiaanse
regisseuse Liliana Cavani. Je moet
er toch echt wel een liefhebber van
zijn
Tweede week - Euro Cinema - 18
jaar.
OP DE FRANSE TOER
In het City Theater kan men deze
week opnieuw een Franse film be
kijken met onze bloedeigen interna
tionale filmster Willeke van Am
melrooy in de hoofdrol. „Op de
Franse toer" is de titel van dit pro-
dukt, dat uiteraard voldoende sex-
elementen in zich draagt om geheel
in Willeke's stijl te blijven Hoewel
je je wel zo langzamerhand afvraagt
of onze Nederlandse filmsterren,
zoals Sylvia en Willeke zich alleen
maar via hun blootje een weg naar
de internationale filmwereld kun
nen banen. Zou dat toch iets te ma
ken hebben met kwaliteit en karak
ter?
City Theater - eerste week -18 jaar.
NACHTVOORSTELLINGEN
In de nachtvoorstellingen van het
City Theater kan men vrijdagnacht
eerst gaan kijken naar „De hete
nachten van Dracula." (La fille of
Dracula) van regisseur Jess Franco.
Opnieuw worden we gekonfron-
teerd met een versie van de oude
Dracula-legenda van Bram Stooker.
Hoewel de oorspronkelijke schrij
ver van dit intussen befaamd ge
worden boek zich wellicht in zijn
graf zou omdraaien als hij in staat
zou zijn al die films over zijn gees-
terprodukt te zien, is „Hete nachten
van Dracula" voor de echte lief
hebber van de horror-film waar
schijnlijk toch wel een nachtelijk
bezoek aan het City Theater waard.
Want de dochter van Dracula heeft
ook al de slag van het bloedzuigen
te pakken en is daarbij ook nog een
erg warmbloedige vrouw. Waar
mee de erotiek zich mengt met de
horror. Voor elck wat wils, zoge
zegd. Vrijdagnacht, City Theater,
18 jaar.
Zaterdagnacht kan men kijken in
de nachtvoorstelling van het City
Theater naar de film „De meedo
genloze doder" (The untouchable
one). Jason Pai Piau speelt de
hoofdrol, maar die naam zal u niets
zeggen denk ik. Wat duidelijker is,
is het feit dat het een Chinese vecht
film is, waar alle technieken van
nobele vechtkunst worden getoond.
Karate, Kung Fu, zwaardvechten.
Enfin u ziet maar. Het gaat in ieder
geval om opium-smokkel in de ha
ven. En Tai Liu wenst daar niet aan
mee te doen. En u begrijpt, dat
zoiets altijd de ergernis van anderen
oplevert, vandaar.
City, zaterdagnacht - 18 jaar.
F T T T T T T T
Vorige week heb ik jullie op deze
plaats wat verteld over de sex-lectuur
in de plaatselijke boekhandel. Vandaag
gaan we een plankje lagernaar de da
mesbladen. Van de blote vrouwtjes
naar hun aangeklede seks-genoten.
Iedere week worden er 666.016 Mar
grieten, 506.376 Libelles, 101.480 Vi
va's, 638 032 Story's en 160.000 Week
enden verkocht. Maar, hou je even
vast, vier tot vijf maal zoveel mensen
lezen die bladen. U kent dat wel. lite
raire uitwisselingen tussen buurvrou
wen: als jij nou de Libelle uithebt, stop
hem dan bij mij in de bus, dan krijg jij
mijn VivaHet resultaat is dat drie
kwart van de Nederlandse vrouwen en
bijna de helft van alle mannen weke
lijks de hapklare brokken van de da
mesbladen naar binnenwerkt.
Dat las ik van de week ergens, en het
verbaasde me. In de eerste plaats is het
natuurlijk vreselijk droef dat zo ontzet
tend veel mensen deze grijze eenheids
worst, hoe kleurrijk hij er soms ook uit
mag zien, tot zich blijven nemen. De
informatieve waarde van de bladen,
die de huisvrouw zo heerlijk huisvrouw
laat zijn, stijgt niet uit boven een hand
leiding om zelf enkele plankjes voor het
raam te hangen, waarop je zo leuk cac-
tusjes kan zetten. En, hoeveel van die
ellende-plankjes zie je tegenwoordig
met overal hangen?
Daarnaast natuurlijk de hele rim
ram van koninklijke huizentobbende
filmsterren, full-color vijflingen en
keuken- en woontips (waarmee je dan
gelijk de interesse-wereld van een
vrouw afbakent binnen de vier muren
van het huis).
Overigens heeft Libelle een aantal
jaren geleden een eigen verslaggeefster
KINDERVOORSTELLINGEN
In Cinema 1 is het zaterdag- en
woensdagmiddag weer aantreden
geblazen voor een spannende avon
turenfilm: „Robin Hood en de schel
men". Wie kent Robin Hood niet,
de held van de Britten? Verborgen
in de bossen is hij steeds op jacht
naar de rijkdommen der rijken om
de armen te helpen. Nobel avontu-
renwerk. Voor jong en oud.
In Euro Cinema kunnen de kleu
ters hun hart ophalen, zaterdag om
half elf en kwart voor twee en
woensdag om kwart voor twee. Dan
draait namelijk de grote „Walt Dis
ney Tekenfilm Parade," met maar
liefst twaalf tekenfilms, waarin alle
Disney figuren tot leven komen en
de jonge toeschouwertjes spanning
en humor zullen brengen. Een heer
lijk tekenfilmfestijn voor jong en
oud.
in Vietnam gehad. Maar dat was het
niet helemaal. Het aantal abonnees liep
terug en dan blijkt de ware bestaansre
den van het spul: het moet geld opleve
ren. Dus terug uit Vietnam, de keuken
weer in.
Maar ook verbazingwekkend is het,
dat bijna de helft van de Nederlandse
mannen bij Prinses Gracia in de keuken
kijkt. Damesbladen zijn dus helemaal
geen damesbladen. Zijn dames- en he
renbladen, maar ze staan op naam van
de dames. Want als man kijk je natuur
lijk wel uit om je te abonneren op „Vi
va, voor vrouwen van deze tijdMaar
ondertussen.
Het waren eveneens mannen, die
donderdagavond nogal honend begon
nen te lachen, toen het nieuwe raadslid
Corry Verduin-Munnik, de enige vrouw
in de raad, verklaarde dat zij ook spe
ciale aandacht zou hebben voor speci
fiek vrouwelijke problemen, omdat
mannen daar, zeker gevoelsmatig, toch
nooit helemaal het fijne van weten. Ik
ben nu al helemaal in voor mevrouw
Verduin Naast de opmerking over
vrouwen problemen, zei ze nog min
stens twee zinnige dingen, wat voor een
raadslid een mooi gemiddelde genoemd
mag worden. Corry Verduin vindt dat
de gemeente te veel ambtelijke klets
koek in haar stukken doel. Wat aan de
raad gepresenteerd wordt is voor een
normaal mens soms niét te volgen. En
mevrouw Verduin gaat er vanuit dat
raadsleden ook maar normale mensen
zijn En bovendien is het voor de pers
ook makkelijkervoegde zij er spon
taan aan toe.
Maar last but not least: het was ook
mevrouw Ver duin, die hardop durfde te
zeggen, dat de fraaie argumentatie
omtrent het woonwagenkamp bij
sommige raadsleden (let wel: sommige
raadsleden) gebaseerd was op een niet
al te grote bereidheid om die mensen
hier op te nemen Leusden haalt de was
binnen. Misschien wat Viva-achtig uit
gedrukt.
Maar niettemin: Corry Verduin voor
vrouwen, journalisten en zigeuners. Ik
mag dat mens.
K.
HOLLYWOOD - Richard Arlen,
filmacteur uit de tijd van de stomme
film die destijds de overgang naar
de sprekende film had overleefd en
de hoofdrol speelde in de eerste film
die een Academy Award kreeg, is
zondag op 75-jarige leeftijd overle
den.
Hij was vier weken geleden in het
ziekenhuis Riverside opgenomen
na een ernstige aanval van emfy
seem. Arlen heeft in een tijdsperk
van 50 jaar aan meer dan 200 films
meegewerkt Hij trad op met Jean
Parker, Betty Grable, Richard
Widmark, Andy Devine, Mary
Bryan, Fay Wray en Virginia Bruce.
Hij speelde vooral in avonturen
films zoals „Danger on wheels,"
„Legion of the lost flyers," „Lucky
devils", „Power drive", „Forces
landing" en „Warlock" en ver
diende toen tot 200.000 dollar per
jaar, die hij in zaken stak en in land
belegde.
De laatste jaren trad hij voor ra
dio en televisie op. Hij is driemaal
gehuwd geweest en heeft een zoon
en een dochter.
Uit Walt Disney's fekenfilmpara de
Sommige vrouwen vallen op dergelijke
types Maar daar had Carl Schwietert
niets aan.
Essef op T.V.
Duidelijke informatie
Zaterdagavond heb ik met stijgende
verbijstering gekeken en geluisterd
naar ene meneer van Rooijen, die
staatssekretaris van financiën schijnt
te zijn. In de aktualiteitenrubriek
Brandpunt van de KRO was deze me
neer verschenen om het één en ander
te komen vertellen over de belastin
gen, want het is al bijna weer 1 april
en dan moeten de belastingaangiftes
op weg zijn naar de inspekteur.
De vragen die Carl Schwietert stelde,
waren interessant genoeg om een boei
end antwoord te verwachten. Maar
nee hoor Meneer van Rooijen wist
niets te vertellen. We kregen alleen
maar antwoorden in de trant van:
„Daar kan ik u echt niets over zeg
gen", of „Op die cijfers kan ik echt
niet ingaan". Het enige wat we te
horen kregen was het feit, dat het
personeelsbestand van de belasting
dienst nog steeds aan het groeien is
om een steeds strengere controle te
kunnen uitvoeren Maar dat wisten
we reeds We zijn er ook van over
tuigd, dat meneer van Rooijen en de
zijnen het zwartgeld, de steekpennin
gen en dat soort zaken goed zullen
aanpakken. En die bestrijding van de
werkloosheid is natuurlijk ook aardig
meegenomen, ook al wordt dat dan
wel van onze belastingcenten betaald
Maar als je mij vraagt of die meneer
van Rooijen terecht in de aktualitei
tenrubriek moest opdraven om te ver
tellen wat ie niet te vertellen had,
nou nee We zijn nu wél duidelijk
geibformeerd over de staatssekreta
ris. Een mooie, nietszeggende jongen.
Ondanks het feit, dat de science
fiction de laatste jaren ook in Neder
land enorm populair is geworden (vrij
wel elke uitgeverij van naam heeft
een eigen SF-reeks in haar fonds),
blijft de TV op dit punt schromelijk
in gebreke. Wat dat betreft staat ze
op hetzelfde peil als de filmindustrie
die tot nu toe ook niet verder is geko
men dan afzichtelijke horror-verhaal
tjes over afschuwelijke mannetjes die
de wereld bedreigen. Enkele jaren
geleden konden we via onze beeld
buis nog kijken naar „De avonturen van
de Enterprise", maar ook dat was niet
alles, ook al was het een verdienste
lijke poging tot meer volwassen SF.
De TROS is op dit moment de enige
omroep, die SF in haar programma's
doet en wel via de voortreffelijke
Engelse jeugd-SF-serie „Doctor Who"
Engelse jeugd-SF-serie,.Doctor Who".
Het is echter een jeugdserie en daar
mee zijn we eigenlijk waar we zijn
willen: men is nog steeds van mening,
dat de SF nog niet volwassen is, nog
thuishoort in de kinderstripwereld
Met de moderne techniek moet het mo
gelijk zijn - ook in Nederland - een
goede SF-reeks te maken. Er zijn boe
ken genoeg, die zich daar uitstekend
voor lenen. En als dat alles niet moge
lijk is omdat het meeste geld in Ne
derlandse nostalgische serie's wordt
gestoken, wel het buitenland - toch
al de grootste TV-leverancier - heeft
beslist wel méér te bieden dan de
geijkte politie-series Maar het is
mogelijk, dat onze televisie-makers
meer van „Sil de strandjutter" en
dat soort verhalen houden. En wie zijn
wij, dat we daar iets tegenin kunnen
brengen'* Voorlopig blijven we met
plezier naar „Doctor Who" kijken.
Een TROS-programma.
MONITOR
