De liefde van Lualda,
een flitsende roman
Ierse Roos", schitterende
toekomst-roman
„De gelaarsde kat", een
fijn prentenboek
De dood in
„De torenflat" - de nieuwste
roman van J. G. Ballard
SIRENES IN
DE MORGEN
NEEM NOU
PARIJS" EEN
GIDS OM ER
BIJ TE HEBBEN
Honden van de oorlog
DE QUESTOR TAPES
99
Voor de balie:
LEUSDER KRANT - ALGEMENE INFORMATIE
DONDERDAG 21 JUL11977
Melville Shavelson is
voormalig president van de Wri
ters Guild of America en draai
boekauteur en regisseur van
films als „House Boat" (waarin
Sophia Loren de ster was). Sha
velson, die meer films met
Sophia maakte (It started in Na
ples -1960) heeft niet direct deze
bekende Italiaanse ster als voor
beeld genomen, maar de invloe
den zijn duidelijk merkbaar in
„De liefde van Lualda", een flit
send geschreven roman over
een Italiaanse ragazza Lualda
Fazzini, die mede dankzij de „ik
figuur" in het boek (een draai
boekauteur en regisseur) een be
faamde filmster wordt.
Shavelson is er zonder meer in
geslaagd om het mysterieuse film
wereldje - datgene wat zich achter
de schermen afspeelt - op een
vlotte, humoristische wijze te be
schrijven, met tegen de
achtergrond de dreiging van de
televisie, die Hollywood bijna naar
de afgrond hielp.
Je zou denken aan een auto
biografische roman als je de ver
richtingen van Melville Shavelson
en de ,,ik-figuur" in het boek met
elkaar vergelijkt
Maar goed, dat is verder eigenlijk
niet belangrijk. „De liefde van
Lualda" is zonder dat een
uitstekend geschreven boek, dat je
met plezier eigenlijk in één adem
uitleest. De wijze waarop
Shavelson de milieus beschrijft,
waarin hij zelf ongetwijfeld
veelvuldig vertoeft, is kostelijk, iro
nisch en zeer leerzaam. Datzelfde
geldt zonder meer voor de visie, die
Shavelson prijs geeft in zijn roman,
over de manieren en het funktione-
ren van Italië. Zij, die zelf meerdere
malen Italië hebben bezocht, zullen
zonder meer tal van zaken met een
brede glimlach herkennen.
„De liefde van Lualda" is zonder
in een tranendal te veranderen,
toch ook een boek met dramatische
hoogtepunten. De ster van Lualda
blijft niet eeuwig schitteren en bo
vendien speelt ook de ,,ik-figuur",
de regisseur Steve Berman, een
zeer bepalende rol in het leven van
deze warmbloedige, schijnbaar op
gewekte, superster. De kombinatie
humor, milieubeschrijving en
drama is door Shavelson verwerkt
tot een roman, die het lezen ten
volle waard is. Pittig en teder, vrolijk
en dramatisch.
„De liefde van Lualda", (oor
spronkelijke titel: „Lualda"),
door Melville Shavelson, 1975.
Uitgegeven in de Meulenhoff-
Editie, door de uitgeverij
Meulenhoff Nederland bv te Am
sterdam.
V.
Het is eigenlijk heel merkwaar
dig, dat ik niet eerder ben toege
komen aan het voortreffelijke
boek van Patrick Wyatt: „Ierse
Roos". Deze SF-roman, die
eind vorig jaar reeds verscheen
bij Het Spectrum te Utrecht in de
Prisma-reeks, bleef door allerlei
omstandigheden op de boeken
plank liggen. Tot voor kort, toen
ik „Ierse Roos" werkelijk in één
adem uitlas. Van Patrick Wyatt is
mij weinig of niets bekend, maar
de eerste roman, die van hem in
Nederland verscheen, mag er
werkelijk zijn.
Het thema van „Ierse Roos" is
niet nieuw Verschillende be
faamde SF-schrijvers hebben op
hup eigen wfj?p(,djLpPderVYerp,bb:
handeld, zoals de Engelse schrijver
John Wyndham, die in zijn weerga
loze roman „The Chrysalids" (De
getekenden - Prisma 1484) het
leven na een verwoestende oorlog
schetste of kortgeleden Walter M.
Miller, die met „Een loflied voor
Leibowitz" (Born SF nr 66) terecht
een Hugo Award verwierf. Ook in
„Ierse Roos" is er sprake van een
wereld na een (atoom-) oorlog, die
een groot deel van de wereld in
ieder geval gedeeltelijk heeft ver
woest en de bestaande normen en
wetenschappen omver heeft ver
worpen of heeft verbasterd tot
pseudo-wetenschap of nieuwe reli
gie.
Patrick Wyatt beschrijft het leven
in Engeland na de zogenaamde
„pil-oorlogen", ontstaan door de al
te grote vrijheid van de vrouw, die
door het pilgebruik het nageslacht
der blanke bevolking vrijwel tot stil
stand bracht, zodat de mannen ge
noodzaakt waren om zwarte vrou
wen uit Afrikaanse landen te gaan
halen nadat bleek, dat de pil-(de
minipilj-onvruchtbaarheid had ver
oorzaakt bij de gebruiksters. Die
onvruchtbaarheid werd oorzaak
van een verwoestende oorlog en
v?g de nieuwe orde pa dj$ porlog, In
Engeland deed het bprbarendgm,,
weer haar intrede, compleet met de
nieuwe religie waarbij de vrouw
louter als fokdier werd gebruikt, een
deel der mannen wegens overbo
digheid werd gecastreerd en de
overigen ervoor moesten zorgen,
dat er een sterk en gezond nage
slacht zou ontstaan.
De duisternis van de nieuwe
Middeleeuwen overheerst het den
ken en doen van de mensen, com
pleet met hun door hen zelf veroor
zaakte angsten, vooroordelen en
onhoudbare standpunten. Maar
ook hier schreed de beschaving
voort, een handje geholpen door
een wi|ze Rechter, die - in bezit van
tal van boeken uit de Gouden Eeuw
van het Atoomtijdperk - er in slaagt
de nieuwe evolutie zodanig te ver
snellen, dat de hoop op een nieuwe
toekomst, compleet met tal van
verworvenheden uit het verleden,
sneller realiteit zal worden. Belang
rijke faktor in dit hele gebeuren is
de „Ierse Roos", een beeldschone
jonge vrouw die zich zelf weet te
ontworstelen aan de greep der
mannelijke fokkers en opnieuw de
eerste stap zet op weg naar
„vrouwen-emancipatie". Een lange
weg, maar wel een, die de moeite
van het gaan waard zal blijken te
zijn.
„Ierse Roos" is een fascinerend
boek over een onderwerp, dat altijd
nog miljoenen mensen beroerd:
wat gaat er gebeuren na een ver
woestende atoomoorlog? Patrick
Wyatt geeft één van de duizenden
antwoorden die mogelijk zijn. Aan
bevolen.
„Ierse Roos" (Irish Rose,
1974), vertaald door Annemarie
Kindt, uitgegeven door Het Spec
trum te Utrecht in de Prisma
reeks, nr 1739.
w
boeken, voor u besproken samenstelling: Bert Vos.
jj
55
.eb
Kortgeleden zag ik de
nieuwste film van de regisseur
Robert Aldridge: „Twilight's last
gleaming" (De dag dat de hel
losbrak) over de dreiging van een
derde wereldoorlog. Bij het zien
van die film moest ik even
denken aan de SF-roman
„Sirenes in de morgen" (Dawn
Chorus - 1975) van Donald J.
Garden, uitgegeven in de SF-
reeks van Bruna, een boek, dat ik
op dat moment aan het lezen
was. Hoewel het verhaal onver
gelijkbaar is met de strekking
van de film, gingen zowel boek
als film over de mogelijkheid van
een derde wereldoorlog, waarbij
in het boek deze oorlog ook wer
kelijk uitbreekt.
„Sirenes in de morgen" is een
goed geschreven roman over een
toch wel zo langzamerhand uitge
kauwd onderwerp. Het is nu vrijwel
zeker, dat als er een oorlog uit
breekt, dat het een atoomoorlog zal
zijn: de SF-schrijvers hebben geen
andere mogelijkheid weten te be
denken tot nu toe. De wijze waarop
Donald Garden echter de komst
van de oorlog beschrijft is beklem
mend genoeg om van „Sirenes in
de morgen" een goed, zij het niet al
te opgewekt boek te maken.
55
gr zijnindejpop der jaren al tal
van boeken en gidsen,,
geschreven over Parijs, de on
vergetelijke hoofdstad van
Frankrijk. Vooral de boeken van
Jan Brusse genieten in
Nederland een vermaardheid,
mede door zijn TV-programma's.
Kortgeleden verscheen bij de
uitgeverij A.W. Bruna en Zn. te
Utrecht een nieuwe „Parijs-gids"
van de schrijfster Jacqueline
Wesselius en fotografe Hennie
Riemens: „Neem nou Parijs".
Uitgeverij Bruna staat onder
meer bekend door haar uitste
kende kinderboeken.
Kortgeleden verscheen er weer
een: „De gelaarsde kat", naar
een tekst van Christopher Logue
(vertaald door Ef Leonard) op
een meer dan voortreffelijke
wijze (drie-dimensionaal) geïllu
streerd door Nicola Bayley.
Op het bekende sprookje van de
Gebroeders Grimm baseerde
Nicola Bayley haar grote verrassing
voorkinderen. Iedere keer wanneer
je een bladzijde omslaat komen er
figuren naar boven als in een kijk
doos: de kat met zijn grote laarzen,
de rugzak over zijn schouder, de
zoon van de molenaar, de prachtige
koets van de koning en de prinses
en ook de menseneter die door de
kat omgepraat wordt zich in een
muis te veranderen en die dan na
tuurlijk prompt gevangen en opge
geten wordt.
ledereen die zich nog van
vroeger het intense plezier
herinnert dat je met dit soort pano
ramische boeken kon beleven, zal
begrijpen wat voor een kostelijk ca
deau Nicola Bayley's Gelaarsde
kat voor kinderen is.
Alles draait om het feit, dat
Europa een zelfstandige wereld
macht is geworden, ingeklemd tus
sen Amerika, Rusland en China De
Europese Bond is neutraal. Ze is in
het bezit van een gloednieuwe
computer-eenheid, „Orakel", die in
staat is om aan de hand van de
militaire en politieke gegevens de
mogelijkheid van een derde we
reldoorlog te berekenen in een
waarschijnlijkheidspercentage.
Garden beschrijft de spanningen
van de mensen, die met deze com
puter in een zwaarbewaakt en goed
beschermd centrum ergens in
Zweden werken, waarbij de waar
schijnlijkheid van een oorlog de
hoogst mogelijke curve bereikt:
99,9 procent, daarna 100%.
„Sirenes in de morgen" is het
lezen waard, ook al zitten er enkele
tegenstrijdigheden in, zoals in de
opsomming van de gevechtssterkte
der verschillende machtsblokken,
waarbij Europa drie keer meer aan-
valskracht bezit dan de VS door de
Orakel-computer, terwijl ook de
VS over een „Orakel-computer"
beschikt. Maar goed, daar lezen we
dan gemakshalve maar overheen
als een kleine onduidelijkheid.
„Sirenes in de morgen" (Dawn
Chorus), vertaald door Bob van
Laerhoven en uitgegeven in de
Bruna SF-reeks nr 66 bij uitge
verij A.W. Bruna Zn. te Utrecht -
prijs 5,50. Met een omslagil
lustratie van Karei Thole.
V.
Het is een gids, die voortreffelijk
aansluit bij het karakter van Peter
Brusse's boek over Londen:
„Neem nou Londen", ook al
schrijft Peter Brusse dan ietwat
ironischer over allerlei Londense
zaken, dan Jacqueline Wesselius
over Parijs.
Toch is „Neem nou Parijs" geen
gids voor de massatoerist. De oor
spronkelijke titel sprak wat dat be
treft duidelijke taal: Parijs..,.an
ders''.-1, ■jNeem rtotr Parijs1' iseert
nieuwe bewerking van dat boek,
ook al moet het me van het hart, dat
er toch nog enkele zaken in worden
aangetroffen, die inmiddels door de
tijd zijn achterhaald, zoals het
hoofdstuk over het geld, waarin de
oude Franse francs uitgebreid aan
de orde komen, terwijl je op dit mo
ment nergens in Frankrijk nog oude
francs tegen zult komen. Een tikkel
tje overbodige informatie dus en
wellicht voor sommigen
verwarrend.
In „Neem nou Parijs" wordt
overigens bijzonder veel aandacht
besteed aan lekker en goedkoop
eten. Een gids voor levensge
nieters, die naast de algemeen be
kende toeristische attracties ook
wel eens wat anders willen zien.
Wat dat betreft: uitstekende infor
matie, smakelijk opgediend. Maar
om volledig te zijn, moet je er wel
een gids van bijvoorbeeld Jan
Brusse bij gebruiken
„Neem nou Parijs", door Jac
queline Wesselius (tekst) en
Hennie Riemens (foto's). Met
medewerking van Christophe Le-
leu. 1977, 224 blz, gebonden-
15,- (in handig meeneemfor-
maat).
V.
,,U
hield er nogal macabere gewoonten op na," sprak de Bak
rechter misprijzend tot de sinistere verdachte, die zich stemÏÏ
't zwart gekleed had en er zelf erg bleekjes uitzag.
,,lk kan niet helpen dat ik zo'n naam heb die schrik a
„Nee, maar u zoudt er wel iets voorzichtiger mee kunnen
Mnjyj
- 1 onstuj,
„Hoe dan? Als ik opgebeld word, moet ik wel antwoorden, H
zeg ik al heel voorzichtig en heel langzaam: u spreekt met De Dooj
„Dan moet u voortaan maar niet uw naam zeggen, maar uw telfjj,
nummer."
„O, u zou gek kijken als ik me hier kwam voorstellen met. g»
effe, m'n naam is drie, vier, nul, één
„U moet natuurlijk beginnen met doodgewoon te doen."
„Dat deed ik al. Gewoon als De Dood."
„Ja, maar niet zo ongewoon als meneer De Dóód gewoon
„Wat was daar dan niet gewoon an?"
„U ging ook mensen opbellen die u niet kenden en zei dan dafi
bezoek zou komen. En als ze dan informeerden met wie te
noegen hadden, klonk het héél onheilspellend: u spreekt cJ
Dood!"
„Nou, had ik dan moeten zeggen dat ze met de politierechtera
ken? Of met meneer Pietje Puck? Kom nou, ik heb zaken te ft'
moet een klantenkring opbouwen.
Ik verkoop een artikel. Dat moet ik er in brengen."
„Doodkisten, soms?"
„Nee, bruidssuikertjes."
„En raakte u die wel kwijt op die manier? Waren de
daar niet als de dood voor?"
„Ja, werkelijk, 't was wél 'ns de dood in de pot. Maar ilJ
wel. Ik moet ook eten, edelachtbare. Ik heb 't geprobeerd ts«|(
handelsnaam: Bruiloftsbelangen. Maar dan had je weer mensa
dachten dat ik me zou verhuren als lolbroek op bruiloften
tijen en als die dan belden en naar m'n naam vroegen, kr,g
gelijk 't gedonder in de glazen. Of ze riepen: dat is 'ngwï'
ze waren razend, daar kreeg ik het nodige van te horen. Eofy
concurrentie niet te vergeten. Die fluisterde de winkeliers in
met die bruidssuikers van die firma, dan krijg je De Dood opfca
En er waren genoeg mensen die dat letterlijk opvatten."
„Dus de één z'n Dood was de ander z'n bruidssuikers..., h
handelsnaam ging ook niet. En hoe zat 't dan met die weda
,Die zat al op me te wachten, zogezeid."
„O, u had uw komst schriftelijk aangekondigd?"
„Nee, ik niet, maar zo'n spiritus-scéance. Ze had contact gehili
de geestenwereld. Met de ziel van d'r overleden echtgenoot, zogeitj
„Een spiritistische scéance, bedoelt u?"
„Jawel edelachtbare. En haar man had geklopt dat-ie op zijn bnj
wachtte bij de poort."
„Wélke poort
„De hemelpoort. Dus die weduwe maakt zich reisvaardig. Die^
bezig d'r boedeltje te verdelen en d'r ouderwetse snoepwinkeltje lei
kopen. Toevallig kom ik op die rotdag dat zaakje binnenstappend
proberen daar een ordertje bruidssuikers te vangen. Nou ja, veels
was 't niet. Ik dacht al: 't is hier de dood in de pot. Er was geenl
te zien, hé. Komt dat ouwe mensje naar voren sloffen en vraagtv,
ik bén, want ze was gesloten. Ik zei héél voorzichtig: u ként me oog:
maar ik ben De Dood en ik heb iets voor de bruiden... Nou ja, zei
op haar knieën en riep: Goddank-u bent gekomen! Kus me,
klaar om met u méé te gaan! - Nou ja, toen ben ik uitgevalla
daarop heeft ze mij aangeklaagd. Alsof ik haar opzettelijk wilde!*
velen!"
De getuigen bevestigen, dat de verdachte en de weduwe elkaar
kenden. Daardoor kon de officier geen opzet aanvoeren en moes
politierechter tot vrijspraak komen. „Misschien kunt u uw naam 1
veranderen," stelde hij voor.
„M'n naam?" vroeg de bleke man in 't zwart verbaasd. "Isdit
doodzonde, soms?" En hij ging. Geschokt door dat goedbedoelde adïi
d'ARGENl
Naar aanleiding van mijn recensie
van „Honden van de oorlog" van
Frederick Forsyth schreef een lezer
me, dat het niet - zoals ik vermeldde
zijn nieuwste roman was. Nadien
verscheen nog „Nachtdienst" (een
korte novelle, die even®
Bruna in paperback verschep
is korrekt, wat ik bedoelde»
nieuwste vertaling van f
roman. Overigens heb il
dienst" enige tijd geledenre
sproken in deze rubriek.
„Ik moet je eerst nog bekennen, dat
ik gewoonlijk een bril draag"
Een voortreffelijk
kinderboek. Prijs,
14,50.
uitgevoerd
gebonden,
J.G. Ballard is in Nederland
vooral bekend door zijn zoge
naamde „apocalyptische" ro
mans, verhalen, waarin het on
dergaan van ons wereldje - op
wat voor absurdistische wijze
dan ook - centraal staat. Een ze
ker pessimisme kun je Ballard
dan ook niet ontzeggen, want zijn
romans behoren zonder meer tot
de zwarte SF. Baliard geeft de
wereld weinig hoop op werkelijk
overleven. De nieuwste Ballard
verscheen kortgeleden bii Bruna
SF (nr 63) In vertaling. „De toren
flat" (High Rise) Is de titel van
deze roman, die zich helemaal
afspeelt binnen de betonnen
muren van een veertig verdie
pingen tellende superflat.
„High Rise" is geen prettig boek
om te lezen, maar dat zijn de
meeste boeken van Ballard niet. Op
het moment dat alle woningen in de
torenflat zijn betrokken, komen al
lerlei maatschappelijke processen
in werking, zoals in iedere gemeen
schap. In de torenflat wonen twee
duizend mensen, eigenlijk verdeeld
in drie categorieën. Van gewone
mensen, via de middle class (de
gegoede burgers) tot de rijken, die
het bovenste deel in bezit hebben
genomen (hoe hoger je zit, hoe
hoger je de top van de maat
schappelijke ladder hebt beklom
men). De voorzieningen, zoals
zwembad, tennisbanen, winkelcen
trum, speelgelegenheden en scho
len, zijn gemeenschappelijk en
daarmee begint de eerste ellende
In de gesloten gemeenschap van
de torenflat begint langzaam maar
zeker een strijd te ontbranden
tussen de drie bevolkingsgroepen.
Het begint allemaal onschuldig,
maar groeit langzaam maar zeker
uit tot een chaotische nachtmerrie,
waarbij het laatste vernisje bescha
ving verdwijnt om plaats te maken
voor een soort struggle for live,
waarbij het recht van de sterkste be
palend is. De totale onttakeling van
het gebouw en haar bewoners is
het gevolg.
Terwijl je aan het lezen bent,
denk je aanvankelijk, dat het alle
maal wel wat overtrokken is. Zo'n
situatie, zeg je dan, zal niet zo gauw
ontstaan. Maar naarmate je verder
leest, komen tal van herkenbare
zaken op je af, details, die nu al in
het klein bestaan, vooral in een
grote stad en die door Ballard
feilloos zijn ingepast in zijn psy
chologisch uitstekend opgezette
roman.
Vorige week kon men in de kran
ten lezen over een stroomstoring in
New York en wat daarvan de gevol
gen zijn geweest. Op zo'n moment
krijgt Ballard gelijk en is zijn schets
van een ontwortelde samenleving,
zoals in „De Torenflat", een beeld
van een misschien bestaande,
maar zeker van een toekomstige
realiteit.
Aanbevolen!
„De torenflat" (High Rise -
1975), vertaald door Annemarie
Kindt. Uitgegeven door A.W.
Bruna Zn. te Utrecht in de
Bruna SF-reeks nr 63. Omslagil
lustratie Karei Thole. Prijs 6,50.
V.
Uitgeverij Gottmer startte
vorig jaar met een uitstekende
SF-reeks, zoals ik reeds eerder in
deze rubriek schreef. Twee voor
treffelijke romans omvatten deze
start. Dit jaar werd de reeks ver
volgd met een minder gelukkige
keuze „De plastic Man" van Jer-
mey Brent, waarmee de
begonnen kwaliteit niet werd ge
handhaafd. Kortgeleden ver
scheen hef vierde deel van de
Gottmer-SF-reeks, „De Questor
Tapes" van D.C. Fontana. Waar
mee Gottmer enigszins revanche
nam, want dit boek is aan
merkelijk beter dan het vorige.
Het is geen origineel thema dat
Fontana uitwerkt, want sinds Fran
kenstein heeft de literatuur al heel
wat al dan niet verschrikkelijke ro
bots, androïden en vermenselijkte
computers opgeleverd. Toch weet
hij dit oude thema voor een
gloednieuw verhaal te gebruiken en
dat is op zich al de moeite van het
lezen waard.
Vijf grote landen hebben een ge
zamenlijk project opgezet de ont
wikkeling van een androïde Geen
van de geleerden die er aan mee
werken weet echter alles van dit
project. In feite is het immers voor
het overgrote deel het werk van één
mens: Emil Vaslovik, en deze is
spoorloos verdwenen
Toch komt de androïde tot leven.
En is niet meer tegen te houden.
Samen met Jerry Robinson, een
jonge, begaafde technicus, die de
assistent van Vaslovik was, gaat de
androïde Questor op zoek naar zijn
maker.
Fontana weet op humoristische
wijze de kennismaking van de an
droïde met de menselijke bescha
ving te beschrijven, waarna de
spanning toeneemt tijdens de
speurtocht naar de verdwenen ge
leerde. Ook al kan men er over van
mening verschillen - persoonlijk
vind ik „De Questor Tapes", vooral
door het toch niet geheel verwachte
slot - een uitstekende SF-roman,
die een nieuwe dimensie toevoegt
aan de reeks tot nu toe verschenen
verhalen over androïden en robots.
„De Questor Tapes" (The
questor Tapes - 1974), uit
gegeven door J.H. Gottmer te
Haarlem in haar SF-reeks nr 4.
Vertaling Dick Ouwendijk, in het
inmiddels bekende omslagont
werp van Matt van Doorn.
V.
JONGE ZEELEEIM
MAAK DRIE WEKES|
RHENEN - De in Diei*
hand geboren California
is maar drie weken ok
Cor Ouwehand zei het al:,
pas hoera roepen als weid
verder zijn." Hij schrijft
het jong toe aan gebrek
voeding bij de moeder ei:
wezigheid van het man»)
drie weken krijgen ze(ö
paringsdriften. De moedfi
nelijk méér belangsteller
de vader dan voor het td
een les om lering uit teC
de volgende keer. Hel1
vruchtbaar. Het heeft nï
ter wereld gebracht. Uk
gedekt en in de komeBk
we maatregelen nemen n
volgende geboorte moeien
tijd apart te kunnen houJ»
wat teleurgestelde Cor. fl
aan gedaan heeft om hel'
te kunnen houden. Want*
een hele gebeurtenis zo'n'
geboorte in gevangens#
komen nieuwe kansen, <k'
GILLENDE KEUK0
RHENEN - In de mek
zin van het woord heef11
gaarde Ouwehand kennis®
met gillende keukenmeid
vuurwerk, maar échte1
écht gilden. Er was een'
uitgebroken. Die woont ft
het parkrestaurant. DeM
rende linea recta het reei
om daar links en rechts^
te pakken, waarvoor e«
betalen Dat was het
de meisjes uit de keub'
gillen als fabnekssires1
gillende keukenmeiden
schrik waren bekomen'
beerd de aap te paW
wel, maar met veel moed
baardend van een heerlj
werd de gibbon naar i'D
gebracht. De slimmerd®
ontdekt onder een trap'
dat overstapje naar
moet nu binnen blijven 1>
regelen zijn genomen k
onmogelijk te maken. I'
de withaudgibbons zijn
gibbons op het apeneila*
die niet zo avontuurlij
vallen.
