lirport '77: „Verdwenen in de
lermuda-driehoek"
Festival met veel
hoogtepunten, maar
zonder feestelijke
omlijsting
WÊ^m
ih^SipP
Internationale filmweek Arnhem
IR bert vos
VERHAAL
Misder Krant - Kijk op de film
DONDERDAG 20 OKTOBER 197' 19
IN HET KORT
ÏERSFOORT - „Airport" was een rampenfilm, gebaseerd op het gelijk
te boek van Arthur Hailey en die film deed het goed bij het publiek. Ik heb
tllemaal niet bijgehouden, maar dat schijnt in 1975 geweest te zijn. Ook in
Kkwam er een „Airport"-film, want de Hollywoodbazen weten wat geld in
Laatje brengt en één keer succes kan best een tweede succes inhouden,
Laar? En als die tweede dan ook nog redelijk voldoet, dan kan er ook wel
Iderdeaf, hebben ze daar in dat prachtige Amerika gedacht en zo ontstond
port 77". Maar in Nederland zijn ze nog wat commerciëler als het aankomt
ftet bedenken van goede filmtitels en omdat de beruchte „Bermuda-
oekde laatste tijd weer - via nieuwe speculatieve publikaties - in het
jaipunt der belangstelling is komen te staan, werd de Nederlandse titel
lirport '77: „Verdwenen in de Bermuda-Driehoek". En dat is de enige
rtfilm, die deze week in het programma der Amersfoortse bioscopen te
«nis. Eneerlijk is eerlijk, het is niet eenszo'n slechte film in z'n genre, want
[ivoldoende spanning aan boord van de Boeing 747, die het slachtoffer
•jtvan deze filmramp. Regisseur Jerry Jameson heeft naar een scenario
Jyjchael Scheff en David Spector een voor de liefhebbers van het rampen-
:r?een boeiendefilm gemaakt met tal van spektakulaire hoogtepunten. En
i^thelemaal op safe te spelen, is het cast ook niet mis: Jack Lemon als de
i, Lee Grant, Joseph Cotton, Olivia de Havilland, Christopher Lee:
enamen, die de film mede naar een succes moeten dragen. Producer
mFrye kan tevreden zijn.
lip Stevens, 'n multi-miljonair en
ard kunst-verzamelaar besluit
pdhuis met zijn verzamelingen aan
Ipjtóek te schenken als museum
Irevandat feit, nodigt Stevens een
i vrienden, kunstkenners en
|raelaars uit op een vlucht van
ngton naar Florida in zijn eigen
kr-luxe ingerichte Boeing 747
Terwijl er voorbereidingen tot de
vlucht worden gemaakt, worden er te
vens 'n ander soort voorbereidingen
gemaakt: drie bandieten willen het toe
stel kapen en met de kunstverzameling
aan boord, die miljoenen waard is, er
vandoorgaan.
Wanneer de 747 die avond vertrekt, is
er onder de passagiers een uitgelaten
stemming, wanneer de gasten aan
boord welkom worden geheten door Phi
lip Stevens in Washington via 'n privé
TV-monitor.
lig
L--
ilft
1/1
Hf iï
J
fiellpjjS
r? gÉfl
li n
r^sPii
«jfl
Niet lang na de start slaan de kapers
toe. Op ingenieuze wijze worden de
passagiers verdoofd en weten zij de
Captain in hun macht te krijgen. Om
eventuele opsporing te verhinderen,
duiken zij met het toestel tot op geringe
hoogte boven de oceaan, om zodoende
alle radar te ontwijken.
Het toestel raakt in 'n slecht weer zone
en het zicht wordt nagenoeg nihil. Terwijl
de passagiers langzaam uit hun tijdelijke
verdoving bijkomen, raakt het toestel 'n
toren van een booreiland voor de kust.
Een motor wordt weggerukt en het toe
stel stort neer in het woelige water. Er
wordt aan boord een ravage aangericht,
waarbij twee kapers de dood vinden en
de derde wordt gewond. De captain
neemt het commando weer over en
tracht de paniek onder de passagiers te
bezweren.
Het toestel zinkt in zijn geheel onder
water en komt te rusten op een zacht
glooiende zandbank. Daar de romp
voorzien is van druk-cabines dringt er in
de intact gebleven romp (nog) geen
water door.
Wanneer op het vliegveld van vertrek
en dat van bestemming het (radar)-
contact wordt verbroken, tracht men het
toestel op te sporen. Maar omdat het
honderden mijlen uit de koers is gevlo
gen, zoeken schepen en vliegtuigen te
vergeefs.
Als we dat allemaal hebben gehad en
de cliché's van alle rampenfilms de
revue hebben gepasseerd (compleet
met allerlei dramatisch lijkende be
slommeringen der passagiers, ieder
met hun eigen gedachten en problemen
die verder geen enkele diepgang
krijgen) begint het meest spektakulaire
deel van de film, de redding. En daar
moet o.m. George Kennedy aan te pas
komen, terwijl eigenaar Stevens (een
klein rolletje van een vergrijsde James
Stewart) eerst uit de verte en daarna wat
dichterbij met angst en beven de red
dingspogingen gadeslaat. Ondanks
verschillende tegenslagen, waarbij ui
teraard wel wat doden zijn te betreuren
(anders zou het geen ramp zijn, is de
logische gedachtengang) komt alles
nog op z'n pootjes (in dit geval vleugel
tjes) terecht.
„Verdwenen in de Bermuda-
Driehoek" heeft niets met het raad
selachtige fenomeen te maken,
waarbij vliegtuigen spoorloos
schijnen te verdwijnen. Het is
gewoon een titel om extra aandacht te
trekken voor een film, die als ram
penfilm best voldoet aan deeisen, die
men aan een rampenfilm mag stellen.
Ook al zou men voor het verhaal zelf
best eens wat fantasierijker, karak
tervoller en geïnspireerder tewerk
kunnen gaan. Het zijn de spek
takulaire zaken, die de film van de
ondergang redden, waarbij vooral
het laatste deel voortreffelijk getimed
op het doek komt met deels een
happy end. Een einde, waarbij in ieder
geval de schurken uit dit drama het
loodje hebben gelegd. En dat stelt de
mensheid gerust
(Euro Cinema, eerste week, 12
jaar).
Paul Newman, Robert Redford en
Robert Shaw zijn opnieuw te zien in een
reprise van de film „The Sting", de film,
die zeven Oscars won en gemaakt werd
door regisseur George Roy Hill Een film
om nog eens te gaan bekijken (Grand4,
eerste week, 12 jaar).
„What's up doc?" van regisseur Peter
Bogdanovich lijkt opnieuw voldoende
publiek te trekken vooreen tweede week
in Grand 5. Terecht, want het is een erg
plezierige film met Barbra Streisand en
Ryan O'Neil in de hoofdrollen (Alle leef
tijden).
„Soldaa t van Oranje" van regisseur
Paul Verhoeven begint aan de vijfde
week en ook al zijn de meningen wat
verdeeld over de kwaliteit van deze
groots opgezette Nederlandse oorlogs
film, er is wel belangstelling voor. Jeroen
Krabbé. Rijk de Gooyer, Belinda
Meuldijk en Rutger Hauer spelen er uit
stekende hoofdrollen in. (Cinema 1,
vijfde week, 16 jaar)
„Black Sunday", de terroristenfilm
naar het boek van Thomas Harns, begint
in Cinema 2 aan de tweede week.
„Zwarte zondag" is een thriller (sommi
gen zeggen rampenfilm) over een be
raamde aanslag door de Palestijnse
Zwarte September-beweging op een
propvol Amerikaans stadion. Goed ge
maakt en doordat regisseur John Fran-
kenheimer de hoofdfiguren wat méér
diepgang gaf dan normaal gebruikelijk in
dit vrijblijvende genre, werd „Black
Sunday" boven de gemiddelde kwaliteit
uitgetild. Met een nogal spektakulair
slot, zoals dat hoort (Cinema 2, tweede
week, 16 jaar).
Verder in Duo 1 één van de nieuwste
sexfilm van de in dit genre niet on
bekende Franse regisseur Max Pécas,
die een vrouw allerlei erotiek in haar
dromen laat beleven totdat die erotiek
werkelijkheid gaat worden. Geen slecht
gemaakte film, ook al moet je van de stijl
van Pécas houden. Eén ding is zeker,
ook het maken van sexfilms doen de
Fransen op een charmante, hoffelijke
wijze, zonder grof te worden .(16 jaar)
Liefhebbers van spektakulaire ach
tervolgingen kunnen deze week in Duo 2
terecht, waar „Moving Violation" draait
(Pas op. we rammen er boven op) van
regisseur Charles S. Dubin, wie dat ook
mag zijn. Maar deze Dubin heeft in ieder
geval - afgezien nog van het redelijke
verhaal - een film gemaakt, waarin de
achtervolgingen niet van de lucht zijn en
waar de makers van „Plankgas" bij
voorbeeld toch nog iets van kunnen le
ren. Het is toch altijd weer fascinerend,
die gierende banden, de enorme chaos,
de schitterende ontsnappingen en de
reeks aan vernielingen die dat allemaal
tot gevolg heeft. Fascinerend, omdat je-
als je zelf ergens een klein deukje aan je
wagen oploopt door waLvoor stomme
oorzaak ook - je met heel veel tamtam
probeert via het invullen van verzeke
ringsformulieren en al dat soort ellende -
je schade vergoed te krijgen. En daar is
in „Moving Violation" echt geen
beginnen aan(Duo2,16jaar).
In de kindervoorstelling blijven Siors
en Sjimmie nog een week met nun
spannende avonturen op Schiermonni
koog. En daarmee wordt het een span
nend weekje in de Amersfoortse thea
ters. Spanning en humor. In allerler va
riaties.
ie uit: Vier vuisten vallen uit de lucht, te zien in de nachtvoorstellingen
w2,metdie imitatie's van BudSpencerenTerence Hill inde hoofdrollen:
tottfi en Michael Coby. De originelen zijn beter.
elke keer weerzo voortreffelijk in slagen
om zichzelf zonder een klein wolkje mist
te isoleren van de rest der mensheid.
Dèt was eigenlijk, wat ik bedacht. Een
zaamheid, geïsoleerdheid. Gebrek aan
kommunikatie, kontakt zogezegd van
de ene mens met de andere. Die mist
deed me daaraan denken.
U hebt natuurlijk ook deze week met
moeite uw huis teruggevonden, zo
tegen de avondschemering. Ook u hebt
zich wellicht wat onzeker, wat
eenzaam, wat afgesloten, geïsoleerd
gevoeld. U miste kontakt. AI was het
maar met het achterlicht van de voor je
rijdende auto of brommer of fietser.
Op zo 'n moment weet ik wat het is, om
geen kontakt te hebben. Alleen te zijn.
Kijk, ook ik ben geen brave borst, die
nooiteens te diep in hetglas heeft geke
ken en ook ik heb ervaren, dat ook daar
door een soort mist kan ontstaan. Maar
da's toch anders. Dat is warmer, ple
zieriger. De mist van deze week was
koud, kil. En vanaldatgefilosofeer, daar
in die beslotenheid van blik en glas,
voortglijdend over de weg, nauwlettend
kijkend naar de witte streep (fijn toch dat
die dingen er op zo'n moment zijn)
kreeg ik dorst. Toen ik thuis kwam nam ik
een helder koel glas bier. Het is niet m'n
gewoonte om dat zo vroeg in de avond
te doen, maar het was de mist, die het
em deed.
Later op de a vond keek ik naar buiten
en zag niets. Mist. Binnen was de
warmte van gewoon een avond thuis.
Een doordeweekse avond, zoals dat
heet. En u denkt natuurlijk, dat ik toen
ook alles mistig zag. Maar dat was het
'em juist. Alles was haarscherp En de
koffie geurde. Later kwam pas het
tweede glas bier om het feit te vieren,
dat ik er toch bijhoorde. Dat ik terug was
van weggeweest, terug gekomen uit
die eenzaam 'eid, die leegte. Terug uit
die dikke mist om je heen, die je soms
ook voelt als de zon op je huid brandt en
de mensen om je heen praten, praten,
praten.
Je gaat de gekste dingen denken als
je in een zware mist rijdt. Dat blijkt nu
weer.
f ieek werd ik gekonfronteerd
f toch nog niet helemaal uitge-
r fenomeen „mist'. U weet wel,
mü nevelflarden, die langzaam
|2% aangroeien tot wolken, die
Tferöoven het wegdek het auto-
r°f een zeer riskante on-
maken zonder radar aan
r° carbine je ongemerkt tot het
W-enzamen gaat voelen.
z°'n stevige mist ontdek je
toe klein en beperkt dat eigen
J-van/e/s Zo, afgesneden van
WH<terlieflijke beschaving, voort-
fffaiseen fietser over de weg (en
■jPtfc/i al een wonderbaarlijke
Pavoor een doorsnee automobi-
wl-plotseling de tijd om al filoso-
t naar huis te zoeken. En -
T ewand me eens in een ver-
Wtbui verteld - filosoferen moet
r Hel net als melk, alleen dat
r'e °P zonder erbij na te den
ken, daar komen je grijze
pao te pas en dat is veel ge
nder dan in twee, drie slokken
J^e melk soldaat maken.
IPordat ik opnieuw terecht kom
wfieover dat andere grijswitte
probeer ik terug te
■J1 "ef rechte pad waaraan ik
T^nen, ook al valt dat door die
[toe.
i^ton het over filosoferen in de
t P&nzingen, wijsgerige ge-
T 'e bngzaam in je opwellen
1 e/ende bron. Zoiets over-
|r'ef vaak. want ik ben een
Ftorg eren die brengt het nooit
I'/1 met open mond luisteren
1 Pgaande diskussie van onze
peerc/e academici, die er
TT
Scène uit „Moving Violation", te zien in Duo 2.
Filmagenda voor Amersfoort van
donderdag t/m woensdag.
GRAND 4 - tel. 033-14632.
,,The Sting", 12 jaar. Dagelijks:
1.45, 6.45, 9.15 uur; zondag: 1.45,
4,15, 6 45, 9.15 uur.
GRAND 5.
..What's up doc", a.l. Dagelijks:
2.00, 7 00. 9.30 uur; zondag: 2.00,
4 30, 7.00, 9.30 uur.
CINEMA 1 - tel. 033-18900.
Soldaat van Oranje", 16 jaar. Da-
gelijk, ook op zondag. 1.30, 6.30,
9.30 uur Hoofdfilm begint 5 minuten
na aanvang.
CINEMA 2.
Black sunday16 jaar. Dagelijks,
ook op zondag 1.45, 6.45, 9.45 uur.
EURO - tel. 033-33655.
..Verdwenen in de Bermuda drie
hoek (Airport 77)", 12 jaar. Matinee:
12 30, 2.00 uur, dagelijks: 1.45,6.45,
9.15 uur; zaterdag: 4.15, 6.45,9.15
uur; zondag 1 45, 4.15, 6.45, 9.15
uur.
DUO 1 - tel. 033-16572.
..Droom der wellust", 16 jaar. Da
gelijks 2.15, 7.15, 9.30 uur; zondag:
2 15. 4 30, 7 15. 9.30 uur.
DUO 2.
..Kijk uit we rammen je de bocht uit",
12 jaar Dagelijks: 2.00, 7.00, 9.15
uur; zondag 2 00 4.15 7.00, 9.15
uur
NACHTVOORSTELLINGEN
DUO 1.
,,Geef ons dagelijks liefde". 16 jaar
Vrijdag- en zaterdagavond. 24.00
uur
DUO 2.
,,Vier vuisten vallen uit de lucht"
16 jaar. Vrijdag- en zaterdagavond.
23.45 uur.
KINDERVOORSTELLINGEN
EURO.
,,Sjors en Sjimmy en het zwaard
van Krijn", a.l Zaterdag. 1.00, 3.00
uur; woensdag: 1.45 uur
Speciale ochtendvoorstellingen in de
herfstvakantie:
CINEMA 1.
..The scarlet buccaneer". 12 jaar
Donderdag- en vrijdagmorgen 11 00
uur, prijs f5,-
CINEMA 2.
..De gendarme op drift", a.l Don
derdag- en vrijdagmorgen 11 00 uur.
prijs f5,-.
EURO.
..Sjors en Sjimmy en het zwaard
van Krijn" a 1 Donderdag- en vrij
dagmorgen 11.00 uur. prijs f3,50
Jack Lemon in aktie tijdens de reddings-scéne in „Verdwenen in de
Bermuda-Driehoek" (Airport *77). Het spektakulairegedeelteisdanal voorbij.
ARNHEM - Filmenthousiastelingen hebben vanaf vorige week donderdag
tot woensdagavond hun hart kunnen ophalen tijdens de Internationale Film-
week Arnhem, die elke twee jaar in de Gelderse hoofdstad wordt gehouden.
Hoewel we qua omlijsting wel eens feestelijker film-manifestaties hebben
meegemaakt, waren de in A_rphem vertoonde films over het algemeen redelijk
tot zeer goed van kwaliteit, waarbij vooral opmerkelijk was, dat de echte
publieksfilm vrijwel ontbrak, op „Star Wars" van de Amerikaanse regisseur
George Lucas en „The Spy who loved me", de nieuwste James Bond-film na,
die dan ook als openings- en als sluitingsfilm van het festival werden ge
bruikt. Voor het overige was de kwaliteit van de films in het algemeen hoog,
zonder dat van echte publieksfilms gesproken kan worden.
Vooral de Franse films kregen ruimschoots aandacht. Van de in totaal zo'n
dertig gloednieuwe films, die in de afgelopen week in Rembrandt en Luxe
werden vertoond, zijn enkele duidelijke hoogtepunten en dieptepunten te
noemen. Om met de hoogtepunten te beginnen: „Providence" van de be
faamde regisseur Alain Resnais, „La Dentellière" van de Zwitser Claude
Goretta en „Soleil des Hyènes" van regisseur Ridha Behl, een co-produktie
van Tunesië met Nederland, waarbij Nederland de technische afwerking
verzorgde, met Theo van der Sande achter de camera. „Soleil des hyènes"
kan overigens ook als de enige inbreng van het filmfestival worden be
schouwd van Nederlandse zijde. Het was spijtig te konstateren, dat in het
hoofdprogramma geen plaats was ingeruimd voor de traditionele korte film
in een speciaal voorprogramma, zoals dat twee jaar geleden wèl het geval
was. Verder kan deze Arnhemse Filmweek gekaraktiseerd worden als een
nogal sobere film-manifestatie, ook al konden de organisatoren zich verheu
gen op veel buitenlandse bezoekers, zoals regisseur Claude Goretta, regis
seuse Agnes Varda (die in Arnhem de Nederlandse première bijwoonde van
haar nieuwste film „L'Une chante l'autre pas"), producent Gary Kurtz van
„Star Wars" en enkele van zijn sterren en regisseur Ridha Behi, die na afloop
van „Soleil des Hyènes" met het publiek in Luxe in diskussie ging over de
bedoeling van deze voortreffelijk gemaakte film. Tenslotte nog een
opmerking over het bijprogramma en dan in dit geval de aandacht, die aan de
kinderen tijdens deze Internationale Filmweek is geschonken. Die aandacht
was minimaal, zoals ik konstateerde tijdens een bezoek aan één van de
matineevoorstellingen (er waren er drie in totaal in Saskia).
Afgezien nog van het sterk verouderde en grijsgedraaide materiaal, zou je
toch hebben verwacht, dat ook de jeugd wat meer bij het fenomeen film zou
zijn betrokken tijdens deze filmweek. In de eerste plaats door in ieder geval de
nieuwste jeugdfilms te vertonen, zowel voor de kleuters als voor de oudere
kinderen. Verder zou ik aandacht hebben geschonken aan de film, door
bijvoorbeeld in het kort te laten zien, hoe een film wordt gemaakt. Er zijn ook
andere mogelijkheden denkbaar, om ook de jeugd het idee te geven, dat er
een filmweek in Arnhem aan de gang was. Maar niets van dat alles. Geen
wonder, dat de zaal nog niet half vol was...
ENKELE HOOGTEPUNTEN
Veel van de films, die in Arnhem hun
première beleefden, zullen al dan niet
binnenkort in roulatie gaan, zodat ik mij
in deze nabeschouwing graag wil be
perken tot enkele hoogtepunten. Dat is
in de eerste plaats de bnljante film van
de Fransman Alain Resnais: „Provi
dence".
PROVIDENCE
Geïnspireerd door een geraffineerd
scenario van David Mercer (die de Ne
derlandse première persoonlijk bij
woonde en terecht na afloop een ovatie
in ontvangst nam) maakt Alain Resnais
een briljante film over een oude, zieke
lijke, mopperige en drinkende schrijver,
die alleen in zijn landhuis - lijdend aan
slapeloosheid - aantekeningen maakt
voor wat hij noemt zijn laatste roman
De hoofdfiguren in die roman zijn z'n
eigen kinderen, zijn zoon (Dirk Bo-
garde), schoondochter (Ellen Burstyn)
en bastaard-zoon (David Warner). In
zijn door pijn en alcohol gefolterde
geest ziet hij zijn familie als door een
wijnglas vertekend, tot in het bizarre.
Terwijl hij al mopperend over zijn ziekte
en de lege wijnflessen door zijn huis
dwaalt en aantekeningen maakt,
komen die aantekeningen, die op
papier gezette gedachten in beelden tot
leven.
We maken kennis met de ad-
vokaat (Dirk Bogarde), de schoon
dochter (Ellen Burstyn) en de
bastaard-zoon (David Warner) in het
vertekende perspektief van de oude
schrijver. En die beelden veranderen
telkens, worden steeds weer herschre
ven, zoals de schrijver zijn aantekenin
gen doorkrast en door nieuwe ver
vangt. Dialogen worden plotseling on
derbroken. omdat de schrijver ze niet zo
aardig vindt Handelingen ondergaan
hetzelfde lot. Zo op het eerste gezicht
lijkt „Providence" (de naam van het
landgoed van de schrijver) een
moeilijke film. Maar dat is beslist niet
juist, want „Providence" is een
bijzonder amusant kijkspel geworden,
waarin je gefascineerd wordt meege
sleurd door de geestelijke inspiraties en
manipulaties van de oude schrijver, een
voortreffelijke rol van Sir John Gielgud
De humor - wrang soms - overheerst.
Je blijft van het begin tot het eind kijken
met een glimlach, geboeid door die
fascinerende vermengeling van
fantasie en pseudo-realiteit in een ver
warrend mooi decor, schitterend
verfilmd in licht en donker Een film vol
nuances, waarbij wellicht de toeschou
wers ieder voor zich een eigen inter
pretatie zullen kunnen geven aan wat
men ziet. Een bnljante film voor een
groot publiek. Maar ik ben helaas bang,
dat „Providence" het zoals gebruikelijk
niet zal doen in bijvoorbeeld
Amersfoort, waar men niet zo gevoelig
is voor de Franse film. Maar hoop doet
leven.
SOLEIL DESHYENES
De enige Nederlandse inbreng
tijdens de Arnhemse filmweek bestond
uit de Tunesisch-Nederlandse co-
produktie „Soleil des Hyènes" van re
gisseur Ridha Behi en cameraman
Theo van der Sande. De idee en het
scenario werd geleverd door onder
meer Behi, terwijl de technische kant in
Nederlandse handen was. „Soleil des
Hyènes", wat men zou kunnen vertalen
in „Zon der hyena's", is een boeiende
film over een Tunesisch dorp aan de
Middellandse Zee, dat ten offer valt aan
de toeristenindustrie. Zo op het eerste
gezicht een alledaags onderwerp, maar
wie - al kijkend naar deze knappe film -
geboeid raakt door de problematiek die
achter een dergelijk gebeuren schuil
gaat, zal eigenlijk met een
schuldbewust gevoel de bioscoop ver
laten na afloop van de film. Op zich is er
geen enkel bezwaar tegen, dat een land
probeert meer inkomsten te krijgen
door een toeristenindustrie op gang te
helpen.
Hoewel het dorp, waarin „Soleil
des Hyènes" zich afspeelt met
bijzonder veel tegenzin meegaat in de
wens van de regering om een hotel en
aanverwante toeristenzaken langs het
strand te gaan bouwen, kan het op een
gegeven moment niet meer terug. De
bewoners worden meegesleurd door
de moderne tijd, die via het toerisme
ook in het normaal voortkabbelende
dorpsleven is binnengedrongen. Na
tuurlijk zijn er tegenstanders. De
vissers, die van hun inkomsten worden
beroofd en tenslotte deels overschake
len op de verkoop van ansichtkaarten of
allerlei anderssoortïge toeristische akti-
viteiten.
De rest van de mannen is ge
noodzaakt om hun heil elders te
zoeken. In Nederland bijvoorbeeld of
Duitsland. Als gastarbeider. Want - en
dat is de tragiek die in deze film duidelijk
naar voren komt - het soort ontwik
kelingshulp. dat buitenlandse inves
teerders via het op gang helpen van een
toeristenindustne bednjven, helpt niet
de eigen autochtone bevolking aan vol
doende werk, aan nieuwe impulsen,
maar drijft hen het land uit Regisseur
Behi en cameraman Theo van der
Sande hebben van „Soleil des Hyènes"
een briljante film gemaakt, die uitmunt
in sfeertekening en treffend camera
werk
Maar zoals gezegd: je houdt er
wel een schuldgevoel aan over, ook al
ben ik nog nooit in Tunesië geweest om
daar mijn vakantie door te brengen.
Want natuurlijk is dit probleem geen ty
pisch Tunisch probleem. De film had
zich ook af kunnen spelen in Marokko,
Algerije. Spanje of Italië.
Bert Vos.
