Afscheidsconcert van de Band
perfekt vastgelegd in
„The last waltz"
wmi
DE MUZIEKFILM IN OPMARS
OOK HIER
LEUSDER KRANT
DONDERDAG 27 JUL11978
11
5), en .Onkruid vergaat niet", de
nieuwste van Louis de Funès in Euro
Cinema.
Wat de sex betreft kan men dit keer
uitstekend terecht in het weekpro-
gramma van Duo 1waar de Denen in
goedgemaakte porno (nou ja, stevige
sex) hun serie Dieren-riemverhalen
vervolgen met ,,De leeuw brult om sex",
waarin een nogal verlegen jongeman
wordt aangezien voor de schrijver van
een geheide pikante bestseller, terwijl
die in werkelijkheid werd geschreven
door twee lieve oude dametjes, die hun
sex-belevenissen baseerden op een
dagboek van een graaf, die weer ver
want is aan de verlegen jongeman
enKortom: naast de pittige sex-
taferelen de nodige humoristische ver
wikkelingen en de Denen weten daar
wel weg mee. ,,De leeuw brult om sex"
behoort zonder meer tot het genre be
tere sexfilms
(Duo 1, eerste week, 16 jaar).
In de nachtvoorstellingen van Duo1
kan men kijken naar ..Sexrivalen" en
daarover kan ik niets positiefs of nega
tiefs meedelen. Het is een film van de
Griekse regisseur Omiros Erfstratiadis
en medewerking wordt verleend (zo
heet dat vaak in sexfilms) door Terry
Gift, Magda Macri en Cleo Zamidi. Het
gaat over twee vrouwen, die strijden om
één man en dat allemaal op een
bloedheet Grieks eiland. Dan vraag je
om moeilijkheden, nietwaar9
En dat was het zo n beetje voor
deze week. Teruggekomen van va
kantie kan ik konstateren, dat er in de
afgelopen drie weken eigenlijk maar
weinig is veranderd in het Amers-
foortse weekprogramma. Logisch
eigenlijk, want ik heb begrepen, dat
het nogal rotweer is geweest en dan
wil je snel een bioscoopje pikken om
al die natte ellende te vergeten. Veel
bezoek betekent vaker prolongeren.
Wat mij betreft mag het best wat be
ter weer worden, ook al zullen de
bioscoopexploitanten mij deze wens
niet in dank afnemen
filmagenda Amersfoort
Filmagenda voor Amersfoort van
donderdag 27 juli t/m woensdag 2
augustus 1978.
Grand, tel. 033-14632. Telefonisch
plaatsbespreken van 10.00-21.00 uur.
Grand 1Pinkeltje, alle leeftijden. Da
gelijks: 13.30 uur, zondag 13.30 en
16.00 uur.
Grand 2: The last Waltz, alle leeftij
den Dagelijks 13.30, 18.30 en 21.15
uur; zondags 13.30, 16.00, 18 30 en
21.15 uur.
Grand 3: Thank God it's friday, alle
leeftijden. Dagelijks 13.45,18.45,21.30
uur, zondag 13 45, 16.15, 18 45 en
21.45 uur.
Grand 4: De vier vuisten de lucht in,
alle leeftijden. Dagelijks 14.00,19.00 en
21.45 uur; zondag 14.00. 16.30, 19.00
en 21.45 uur.
Grand 5: Turks fruit, 16 jaar. Dage
lijks 14.00,19.00 en 21.45 uur; zondag
14.00, 16.30, 19.00 en 21.45 uur.
Cinema tel. 033-18900
Cinema 1: Saterday night fever, 12
jaar. Dagelijks 13.45, 18.45 en 21.30
uur, zondag 13.45, 16.15, 18.45 en
21 30 uur
Cinema 2: The great race, alle leef
tijden Dagelijks 13.30 en 20.00 uur.
Zaterdag en woensdag alleen 20 00
uur
Euro Cinema 033-33655.
Euro Cinema: Onkruid vergaat niet,
alle leeftijden. Dagelijks 13 45,18 45 en
21 15 uur. zondag 13.45, 16.15, 18.45
en 21.15 uur.
Duo 033-16572
Duo 1: De leeuw brult om sex, 16
jaar. Dagelijks 14.15. 19.15 en 21.30
uur, zondag 14.15, 16.30. 19.15 en
21.30 uur
Duo 2: Twee door het dolle heen, 12
jaar Dagelijks 14 00, 19 00 en 21 15
uur; zondag 14.00, 16.15, 19.00 en
21 15 uur
KINDERVOORSTELLIN
GEN
Cinema 2: Q en Q. alle leeftijden
Zaterdag- en woensdagmiddag: 13 45
uur.
NACHTVOORSTELLINGEN
Duo 1: Sexrivalen, 16 jaar Vrijdag
en zaterdagavond 24 00 uur.
Duo 2: The Getaway, 16 jaajt Vrij
dag- en zaterdagavond 23.45Nöör
schuur temidden van kakelende kip
pen. Fate probeert met een eigenge
maakte torpedo de speedboat van Les
lie tot zinken te brengen het mislukt.
Fate probeert met een raketslee het
snelheidsrecord te breken het mis
lukt. Woedend bezweert hij dan Leslie
te zullen verslaan in een grote autorace
New York - Parijs. Hij bouwt daarvoor
een gevaarlijk uitziende auto met kanon
en al, om het glanzende en met veel
koper bewerkte voertuig van Leslie te
bewedijveren
Ook een sigarenrokende Maggie du
Bois, fel verdedigster van de rechten
voor de vrouw, neemt als verslaggeef
ster van de New York Sentimental, deel
aan de race
De op de overwinning beluste Fate
ondoet zich door middel van mys
terieuze explosies en losrakende wie
len van de overige deelnemers aan de
race, echter niet van de handige Leslie
Als ook de verslaggeefster Maggie met
panne in de woestijn blijft steken, haalt
zij Leslie over haar een lift te geveven
Haar postduiven voor berichten aan
haar krant neemt zij mee.
De rest moet u zelf maar gaan be
kijken, maar wie, om maar eens wat
te noemen, één van de grootste
taartensmijterij uit de cinemato
grafische historie wil zien (er werden
2357 taarten gebruikt), moet niet ver
zuimen deze week eens een lekker
„avondje uit lachen" te gaan.
(In Cinema 2, eerste week, alle
leeftijden).
Q EN Q
De jeugd komt in deze vakantietijd
natuurlijk aan haar trekken. Naast
„Pinkeltje" (voor de vijfde week in
Grand 1) kan men zaterdag en
woensdagmiddag de film „Q en Q"
gaan bekijken, gebaseerd op de ge
lijknamige televisie-serie met Bob de
Lange, Erik van 't Wout en Martin
Perels in de belangrijkste rollen.
Verder met Sacco van der Made, Cor
Witsche, Onno Molenkamp en Mar
lies van Alcmaer.
Het lijkt allemaal zo vredig op die
voorjaarsavond in Runkum. Het Dorps
huis zit vol feestelijke mensen, en
thousiast bezig met de voorbereiding
voor de viering van het 750-jarig be
staan, een bestaan dat eigenlijk nog
nooit was verstoord door zaken als
misdaad en rampen. En dan plotseling
gebeurt het. Er wordt ingebroken in de
kapitale villa van de miljonair Beentjes
en zijn hele schilderijenbezit met een
waarde van var over het miljoen wordt
weggehaald. Vlak daarop worden op de
Runkummerstraatweg bij een eigenlijk
overbodige politiecontrole twee agen
ten neergeschoten. Adjudant Mudde,
weggeroepen van de feestelijke verga
dering, denkt aanvankelijk dat beide
gebeurtenissen met elkaar te maken
hebben, maar uit de eerste onder
zoeksresultaten blijkt dat bij de twee
misdaden verschillend gekleurde au
to's zijn gebruikt Zijn speurzin en die
van rechercheur Swaan gaan dan ook
ieder een kant op.
Maar in Runkum zijn meer personen
die van speuren houden. Louter toeval
doet Wilbur Ouant en Aristides Quarles,
samen het koppel Q en Q vormend, op
het spoor van de misdadigers komen.
Een afgeluisterd telefoongesprek levert
hen voldoende feiten op om aan te ne
men dat er verband moet zijn tussen de
twee misdaden en het kost hen weinig
moeite om de opa van Aristides, Opa
Quarles enthousiast te maken Maar al
gravende in de feiten blijkt de zaak in
gewikkelder te zijn, dan op het eerste
gezicht lijkt Wat heeft de plaatselijke
bibliotheek met de affaire te maken?
Wat is de rol van Ada Blom, op wie opa
en passant verliefd wordt9 Wie is die
geheimzinnige Belg, Gerard Kok-
kerneel en waarom duiken er plots vier
Chinezen in Runkum op?
Het zijn allemaal verwarrende vra
gen. waarop na driftig speuren en een
aantal hachelijke avonturen een oplos
sing gevonden wordt. Een resultaat, dat
overigens zonder de hulp van Akkie, de
dochter van rechercheur Swaanp nooit
bereikt zou zijn
(Euro Cinema, zaterdag- en
woensdagmiddag, alle leeftijden)
IN HET KORT
Voor het overige vraagt het Amers-
foortse bioscoopprogramma deze
week aandacht voor een reprise van
,,The Getaway' met Steve McQueen
en Ali MacGraw (in de nachtvoorstellin
gen van Duo 2) voor de prolongaties
van Turks Fruit" (zesde week. Grand
Beeld uit „The last Waltz"
schillende uitstekende publiekfilms
gemaakt, die nog steeds terecht
meer dan eens opnieuw uit de film
doos worden gehaald. Begin 1966
ging in Nederland „The Great Race"
van regisseur Blake Edwards in
première en deze super-komedie
rond een dolle autorace in 1908 werd
een geheide bestseller. Ondanks de
lengte (de film duurt om exact te zijn
163 minuten) verveel je je geen mo
ment en dat is op zich al een knappe
prestatie, vooral als je bedenkt, dat
Edwards ook het scenario deels voor
zijn rekening nam.
Hoofdrollen in deze avondvullende
superproduktie worden vervuld door
Jack Lemon, als professor Fate, Tony
Curtis als de grote Leslie, Natalie Wood
als de geëmancipeerde journaliste
Maggie du Bois en verder kan men in de
film Peter Falk en tientallen anderen
hun capriolen zien maken. Hoewel je de
inhoud tijdens het kijken over je heen
moet laten gaan als een verfrissend bad
vol humor, toch even de korte inhoud
van het verhaal, eventueel om uw ge
heugen op te frissen.
Een enorme knal De kruisboog van
Professor Fate heeft een grote pijl afge
schoten in de richting van de ballon,
waarin de Grote Leslie zijn ongeëven
aarde waaghalzerij uitvoert. Maar Les
lie bevrijdt zich uit de dwangbuis waarin
hij onder aan de ballon hangt en keert
veilig per parachute naar de aarde te
rug De gescheurde ballon valt daarna
op het hoofd van. natuurlijk, van profes
sor Fate.
Zo beginnen de wilde avonturen van
de illustere Leslie en zijn rivaal, de sno
de Professor Fate in de film ..The great
race". Fate moet eeuwig het onderspit
delven. Als hij de dood tart door zich
met een vliegtuig van de grond op te
laten pikken, belandt hij in een boeren
AMERSFOORT - Je moet er eenvoudig niet aan denken, maar het is niet
uitgesloten, dat we binnen afzienbare tijd hier in Nederland worden over
stroomd door allerlei vlug in elkaar gezette films, waarin de disco-muziek de
hoofdrol speelt. Na het (ook in Nederland) overdonderende succes van „Sa
turday Night Fever" hebben de grammofoonpiatenmaatschappijen samen
met filmmaatschappijen geld geroken en het gevolg van deze samensmelting
van internationale belangen is onder meerde nieuwe disco-film „Thank God
its Friday". Deze week ook in Amersfoort te zien. Wie daarnaast echter iets
betere stof op muzikaal gebied wil zien, moet niet verzuimen naar het laatste
concert van „The Band" te gaan kijken, door regisseur Martin Scorsese
verfilmd en uitgebracht onder de titel „The last Waltz", die in Grand 2 de
première Nederland meebeleeft. Nieuw in Amersfoort is de voor de sex-
liefhebbers nieuwe aflevering uit de serie porno's rond de (Deense) dieren
riem. Het is nu de beurt aan de leeuw. En, zoals de televisie de oudjes weer
eens uit de doos haalt, zo grijpt ook het bioscoopbedrijf terug op oude
successen. Ontspannen lachen, dat hoort bij vakantie. Nou, dat kan deze
week en wellicht de komende weken, bij het (al of niet opnieuw) zien van „The
great race" van regisseur Blake Edwards, de man die ook de Pink Panther
wereldberoemd maakte. Over lachen gesproken: dat kan in meer of mindere
mate ook in Grand 4, waar Hill en Spencer de lucht in gaan voor de derde
week, in Euro Cinema, waar Louis de Funès in zijn voor zijn doen nogal
gezapige en voorspelbare „Onkruid vergaat niet" de lachers op de hand
probeert te krijgen voor de vierde week en in Duo 2, waar „Crimebuster" met
(opnieuw) Spencer en Hill te zien zal zijn.
Eén van de meest akelige tijden voor
journalisten is de zogenaamde kom
kommertijd. Dat is de periode, dat het
grootste deel van de Nederlanders in
het buitenland hun kranten kopen, in de
hoop te kunnen lezen, dat de thuisblij
vers voortdurend in regen, hagel en
onweersbuien zitten te vernikkelen van
de kou. Omdat de echte nieuwsmakers
met vakantie zijn, worden journalisten
in die zeer ongelukkige periode ge
dwongen zélf het nieuws te maken.
Naast de internationale monsters van
Loch Ness, worden op plaatselijk ni
veau dan alle registers losgetrokken en
wordt bijna iedere thuisblijver een kans
geboden om via een nogal uitgebreid
interview in de krant te komen. Stug
doorzettende vierdaagse-lopers, reis-
om-de-wereld-makers, kwekers van
reuzen-zonnebloemen en al dat an
dere reuzen-gedoe, kortom: de krant
moet vol.
Je kunt je dan ook voorstellen, dat
twee journalisten in hét midden des
lands zeer gelukkig waren met het
rampzalige bericht, dat er een brand
was uitgebroken op een kazerne-ter
rein in het verschijningsgebied van hun
krant. Dat was tenminste echt nieuws
en de razende reporters hadden maar
een minuutje nodig om zich in vliegen
de vaart naar het terrein des onheils te
reppen.
Nu is het de gewoonte om - als je
een kazerne-terrein wilt betreden - je
te melden bij de wacht, die in het alge
meen niet voor niets bij de poort staat
en zich in de regel toch al stierlijk ver
veelt. De journalist, die het stuur be
diende, dacht daar anders over. ,,Ach
wat", stelde hij zijn collega gerust, die
blijkbaar eerder een dergelijk karweitje
aan de hand had gehad, „Ik knipper
wel even met m 'n lichten. Dat geeft zo 'n
joviaal gevoel Denken ze vast dat het
een bekende is." De wacht aan de
poort heeft dat overigens niet kunnen
konstateren, want daarvoor was de
voorbijsuisende wagen te snel.
Het brandje viel wat tegen, maar de
journalistieke auto-coureur, die zelf het
foto-toestel ter hand had genomen bij
gebrek aan een op dat moment parate
echte persfotograaf, zag toch kans om
aardig watleuke"plaatjes te schieten.
Terwijl het edele tweetal nog wat stond
na te praten hoorden ze opeens een
fors „halt" en voor ze het wisten, ston
den de nieuwsjagers oog in oog met
twee uit de kluiten gewassen verte
genwoordigers van de militaire politie.
Waaruit maar weer eens bleek, dat wij
maar al te snel te lichtvaardig denken
over een wacht aan de kazernepoort.
Een brede hand werd uitgestoken.
,Het filmrolletje alstublieft". De tijdelij
ke persfotograaf slikte heel even zijn
verbijstering weg, maar toen kreeg zijn
natuurlijke tegenzin tegen alles wat mi-
itair is de overhand. „Wat zullen we
nou hebben, kalkemmer?" vroeg hij.
„Pardon?" zei de aangesprokene, die
z'n witte helm iets optilde om één oor
vrij te maken voor een ongestoorde
ontvangst. De vraag werd nog eens
herhaald door de heetgebakerde
journalist, die daar ongevraagd nog
een aantal synoniemen aan toevoeg
de, hetgeen niet bijdroeg aan de aan
vankelijk zeer gezonde gelaatskleur
van de militaire wetshandhaver. On
danks de sussende houding van de
andere journalist, was er geen houden
meer aan.Uwidentlfikatie alstublieft".
De beide M.P. 's wisten zich uitstekend
te beheersen. De ene journalist wist er
gens nog een bijna onleesbaar vodje
tevoorschijn te toveren, waaruit zou
moeten blijken, dat de houder dezer
kaart zich onledig hield met het verza
melen van nieuws, maar de nieuwbak
ken fotograaf had een dergelijk papier
tje nog nooit nodig gehad, dus waarom
nu wel? Helaas ontbrak bij de twee mi
litaire politiemannen ieder respekt voor
de schrijvende en fotograferende pers.
Zonder pardon werden ze ingesloten
en meegevoerd voor verhoor. Wegens
het onbevoegd betreden van een mili
tair terrein en het waarschijnlijk fotog
raferen van radar-installaties.
Het werd een langdurige aangele
genheid. Verhoor, proces-verbaal,
wachten. Er werd driftig gebeld door
de kazernecommandant met de des
betreffende krant om met een ongelo
vig gezicht te horen, dat de beide he
ren inderdaad daar werkzaam waren.
De verdachten haalden opgelucht
adem, maar iets te vroeg. „We zullen
de zaak verder moeten verefièren op
het hoofdkwartier.werd hen nuchter
meegedeeld en een strenge blik werd
op hen gevestigd. Op het hoofdkwar
tier begon de hele procedure opnieuw,
want je kunt van militairen zeggen, wat
je wilt, ze hebben alle tijd van de wereld
om iets uit te zoeken zolang geen Rus
sen, Chinezen of welk ondoordacht
volkje dan ook aan onze grenzen staan
te dringen om binnen gelaten te wor
den.
Vier uur later stonden ze weer op
straat. Een tikkeltje beduusd van al die
belangstelling voor hun toch zo nietige
persoontje. Een illusie armer, want de
eerbied voor de pers was toch niet zo
groot, als zo vaak wordt verondersteld
in andere, eveneens naïeve kringen.
We hadden dat brandje eigenlijk best
vanaf de weg kunnen fotograferen."
stelde de één wat mismoedig vast. De
andere haalde z'n brede schouders
op. „Maar dan hadden we niet zulke
goeie foto's kunnen maken."- zei hij.
Ook dat was waar, werd door beiden
vastgesteld. „Die kalkemmers kunnen
me wat.zei de fotograferende journa
list op een haatdragende toon „Ja",
zei z'n collega berustend. „Dat kunnen
ze."
Journalisten praten onderling erg
veel. Vandaar dat ik het verhaal te ho
ren kreeg. Want wat er de volgende
dag ook voor onbenulligs komkomme-
rig in het desbetreffende dagblad
stond: geen verhaal en geen foto's over
de roemruchte arrestatie van twee
overijverige journalisten, die meenden
ongestraft een kazerneterrein te kun
nen betreden om een radar-installatie
of brandje te kunnen fotograferen. In
Rusland zijn ze daar zeer op tegen
Hier ook
V.
Scène uit de superkolder-komedie „The great Race".
DOOR BERT VOS
THE LAST WALTZ
Je kunt er natuurlijk lang en breed
over praten en je afvragen of mu
ziekfilms nou zo nodig moeten, maar
een feit is. dat regisseur Martin Scorse
se (Taxi Driver, Meen Streets. New
york, New York) van het laatste concert
van de befaamde Band in ..The Win
terland" in San Francisco een formida
bele muzikale belevenis heeft gemaakt,
die ook filmisch blijft boeien. Dat is op
zich natuurlijk een knappe prestatie,
maar voor Scorsese eigenlijk eerder
vanzelfsprekend, omdat deze regisseur
al eerder met dit bijltje had gehakt (hij
behoorde tot het montage-team van
„Woodstock" en monteerde Elvis on
Tour") Overigens is het duidelijk, dat
niet alleen Scorsese, maar ook produ
cent Robbie Robertson een strakke
vinger in deze muzikale filmpap heeft
gehad Hij is het, die de wereld van de
Amerikaanse popmuziek in beelden
laat vangen. Robertson was de man,
die op het idee kwam om het afscheids-
koncert van The Band en daarmee het
muzikale afscheid van de jaren zestig,
niet alleen op de plaat maar ook op de
film te zetten
Wie méér wil weten over de achter
gronden van „The last Waltz" kan te
recht in het filmblad „Skoop", waarin
popmuziekcriticus Rik Zaal een helder
verhaal schrijft over het ontstaan en de
inhoud van „The last Waltz" (Skoop, nr
5. juli 1978).
Het concert wordt in de popwereld
allerwegen beschouwd als hét defini
tieve afscheid van dezestiger jaren alle
grote popmusici (en stuk voor stuk goe
de vrienden van „The Band") uit die
jaren waren hier nog één keer samen
voor een popmanifestatie, dat op éen
lijn gesteld kan worden met eerdere
happenings als Woodstock, Altamont of
het eerste optreden van de Beatles in
de Ed Sullivan Show
Een gefilmd verslag dat start tijdens
de 2 dagen durende muziek- en came
rarepetities vóór het concert. Climax
van de film het optreden van een uur
van „The Band", met o a. nummers als
„Up on Cripple Creek", „The Weight"
en „The Night they drove Old Dixie
down". Ander historisch muzikaal ge
beuren: het gezamenlijke optreden van
„The Band" met Ringo Starr, Ron
Wood en alle anderen aanwezigen met
„I shall be released verder o.a „Such
a night" van dr. John, „Evangeline" van
Emmylou Harris, „Further on up the
road" van Eric Clapton, „Baby let me
follow you down" van Bob Dylan
„The last Waltz" is niet alleen een
registratie van een uniek popgebeuren.
maar tevens een document door het
gezamenlijk optreden van muziekar-
tiesten die blijvende geschiedenis heb
ben geschreven.
Voor hen, die het popgebeuren in
de jaren zestig zelf aktief hebben
meegemaakt is „The Last Waltz" een
filmisch-muzikaal gebeuren om niet
te missen. Om zelf, vanaf de behaag
lijke bioscoopstoel, ook mee te ma
ken.
(Grand 2, eerste week, première
Nederland, alle leeftijden).
THANK GOD IT S FRIDAY
Zoals eerder in deze rubriek ge
zegd: Saterday Night Fever" heeft
een nieuwe rage ontketend: disco
films. Of je daar nu zo gelukkig mee
moet zijn, valt te betwijfelen. Na het
succes van John Travolta (nog
steeds te zien in Cinema 1nu voor
de zevende week) moet gekon-
stateerd worden, dat pogingen om
dit succes te evenaren, vooralsnog
zijn mislukt. „Thank God it's Friday"
heeft in ieder geval wel voldoende
muziek (met Donna Summer en de
Commadores, om maar iets te noe
men) maar het verhaal is gewoon
niet om aan te zien. Het regie-debuut
van de voor mij 'totaal onbekende
Robert Klane is niet meer dan een
muziekfilm (met de nadruk op mu
ziek) en nog niet eens zo'n beste,
tenzij men de goedkope humor ho
gelijk waardeert.
Het verhaal is opgehangen rond een
discotheek, The Zoo, waar een dans
wedstrijd wordt georganiseerd. Deze
wedstrijd zal muzikaal worden begeleid
door de Commadores, die echter maar
niet op komen dagen, zodat discjockey
Bobby Speed (Ray Vitte) moet trachten
de zaak muzikaal aan de gang te hou
den. Terwijl die zich overigens keurig
van zijn taak kwijt, zwerft de kamera
langs de bezoekers van de discotheek
om zo nogal fragmentarisch de proble
men, moeilijkheden en mogelijkheden
van enkele van hen verder uit de doe
ken te doen. Een danser, die de dans
wedstrijd wil winnen, een jubilerend
echtpaar, een zangeresje, een jon
geman, die een afspraak heeft met een
Scène uit „The Getaway"
schone onbekende, door een computer
uitgezocht, etcetera. Dat alles wordt
door elkaar gehutseld om de nodige
verwikkelingen op te kunnen leveren en
wellicht ook om de onmacht van regis
seur Klane en scenarioschrijver Barry
Armyan Bernstein om een goed film
verhaal te schrijven, te maskeren. Ze
zijn daarin niet geslaagd. Maar voor wie
de discomuziek het belangrijkste is en
voor hen, die zich ook altijd goed weten
te vermaken met de goedkope humor
uit tal van Amerikaanse TV-series van
de lopende band, die zullen zich aan
„Thank God it's Friday" niet zo snel een
buil vallen
(Grand 3, eerste week, alle leeftij
den).
THE GREAT RACE: OP
NIEUW LACHEN
In de zestiger jaren zijn ver-
