.L'Hotel de la plage",
akantiekomedie van
een tintelende
Michel Lang
BEREKEN!
„Calmos", een film over
mannen-emancipatie....:
venijnig, maar toch leuk
BERT VOS
Leusder Krant - Kijk op de film
DONDERDAG 14 SEPTEMBER 1978
filmagenda Amersfoort
ten huwelijk en biedt haar een fabu
leus royaal huwelijkscontract aan.
(Grand 4 - eerste week - 12 jaar)
WIE NIET WEG IS IS GE
ZIEN
De nieuwste film van de Franse ko
medie-regisseur Claude Zidi (maker
o.m. van de nieuwste Louis de Funès-
film) „Wie niet weg is is gezien" heb ik
helaas nog niet gezien, ik was toen
weg. Vandaar dat ik u in deze rubriek
niet veel wijzer kan maken. Misschien
de volgende week, als ik niet weg ben
en de film kan gaan zien. In de hoofd
rollen Jane Birkin en Pierre Richard.
(Cinema 2 - eerste week - alle leef
tijden)
- De filmliefhebbers kunnen deze week weer een beetje hun
ophalen. Naast de gebruikelijke prolongaties en reprises levert het
van de Amersfoortse bioscopen in ieder geval vier nieuwe
Ia op: „Hotel de la plage" van de Franse regisseur Michel Lang (een
rukkelijke vakantiekomedie), „The Greek Tycoon" (een verfilmde wer-
ijkheid die niet erg sterk overkomt) „Wie niet weg is, is gezien", („La
irse a l'échalote" (een lachfilm van Claude Zidi) en „Vrouwen? Praat me er
t van (Calmos, een merkwaardige, maar zeer boeiende komedie over
nnen, die genoeg hebben van vrouwen). Voeg daarbij drie interessante
is in het Filmhuis Amersfoort (Hustruer, Labyrinth en The Story of Sin) en
zullen maar weinig filmliefhebbers zijn, die deze week geen keus kunnen
ken. Bovendien blijft natuurlijk een deel van vorige week overeind: Mid-
ht Express in Grand 2, Convoy in Grand 3, The Swarm in Cinema 1Once
on a time in the West in Euro Cinema.
HOTEL DE LA PLAGE
leginnen we deze week met de erg
telende komedie van de Franse
jisseur Michel Lang: „'L Hotel de
plage", avonturen van vakantie-
ngers in een klein toeris-
iplaatsje aan de Bretonse kust vol
fkenbare situaties. Een film, die
ens doet denken aan de vermaar-
„Monsieur Hulot met vakantie"
I Jacques Tati, ook al ligt de hu-
r (toch wel typisch inherent aan
ristenplaatsen) wellicht op een
ander niveau. Lang is wat dat
treft wat moderner van aanpak en
et de jeugdige overmoed op
litterende wijze te kombineren
et de soms grappig aandoende
hijnheiligheid der ouderen, die
Eigenlijk", zei de man
isf me, ,,heb ik geen plezier meer in
leven" Het was een door het leven
ekende man. Met een gegroefd ge
it en een prachtige bos grijs haar.
ar verder zag hij er helemaal niet zo
msmoe uit Toen ik hem verbaasd
ikeek, zag ik z'n twinkelende ogen
ik had sterk de indruk, dat ie me in
maling nam Waarom dat?" vroeg
vant ik wilde z'n spel niet bederven
ieder mens heeft nu eenmaal het
ht om zich zo nu en dan uit te spre-
Of zou dat recht moeten hebben.
Heb je de kranten dan niet gele-
i°" Hij zei het nu op een ernstige,
nber gedragen toon en ik schrok
h een beetje, want het was best
gelijk, dat ik de laatste ramp in het
reldgebeuren gemist had. Ik
ludde mijn hoofd. ,,Die van vandaag
niet, is het een grote ramp?"
hl keek me bedachtzaam aan. ,,Dat
er maar aan wat u erg vindt. Kijk, er
verschillende soorten rampen. Er
rampen die op dit moment bij wijze
spreken gebeuren en rampen op
gere termijn. Waar ik het over heb is
typische lange termijn-ramp",
h", zei ik en ging er wat beter voor
en, want het gesprek begon zowaar
interessant te worden .Vertel
js".
Weef je wat chips zijn?" M'n eerste
tochten gingen uit naar die knis-
snde knabbeldmgetjes, waar de
mensheid zo'n plezier aan be
ft op tijden dat ze niks anders te
m hebben. Krokante aardappel
tjes?" probeerde ik Hij schudde
zwang zijn hoofd. ,,U bent niet bij de
meneer", zei hij, plotseling weer
irgaand op de beleefde u-vorm.
3f hebben er meer tegen me ge-
|d", mompelde ik schuldbewust en
ti hem vol verwachting aan. Hij
>lde de zachte wenk en begon zijn
todracht zoals een leraar voor de
s begint aan een les, waarvan hij de
Wsf mogelijke ellende verwacht,
tijk meneer, u hebt het over kro-
Ve aardappelschijfjes. Tja, de een
61 nu eenmaal meer dan de ander
twaar? De moderne chips, daar
la/ de kranten vol over staan, dat zijn
'e piepkleine dingetjes die ze ge-
tien m de computers. Wat zeg ik,
'dingen zijn de computers!" „Aha",
ik.
[tiist, nu weet je waar ik het over
Goed, die chips dus, die
Wieme computertjes zijn zo klein,
Jz ze bij wijze van spreken overal
kunt gebruiken. Ze kunnen alles
to het nobele mensdom regelen,
de krant er maar op na.
best willen, maar dan liever wel zo
gekamoufleerd mogelijk.
Er zijn recensenten, die beslist niet
tegen dit soort humor kunnen Peter
van Bueren in de Volkskrant: „Iedere
leerling-scenarioschrijver die met dit
idee zou komen, kreeg te horen of het
niet wat origineler zou kunnen. Maar
Michel Lang maakte het scenario voor
zichzelf en dus kwam er een film van.
Humor dus", besluit Van Bueren wat
zurig. Als hij bedoelt, dat het een pre
tentieloze film is, dan heeft hij gelijk.
Het is geen Ingmar Bergman-film of
eentje van Werner Fassbinder. Maar
soms maak ik me wel eens kwaad als
mensen dan zeggen, dat het een film van
niks is, zonder inhoud, zonder waarde.
Honden bijvoorbeeld, honden kun
nen zo n ding in hun lijf krijgen en dat
ding regelt dan keurig netjes, waar dat
dier wél en niet z'n drol neer mag leg
gen. In iedere deur komt zo'n chip en
gegarandeerd dat die deur alleen maar
open gaat als je dat zelf tegen em zegt.
Anderen kunnen s traks zo veel schreeu
wen wat ze willen, maar die deur blijft
dan potdicht. Met chips meneer, zijn
de mogelijkheden onbeperkt Neem
nou de auto. Nou zit je achter het stuur
met het zweet in je handen. Niet nodig
meer. Een zo'n chip je en huplakee, al
les wordt vanzelf geregeld. Starten,
wegrijden, de goede weg kiezen, par
keren, noem maar op En de parkeer-
schijf wordt automatisch bijgesteld als
dat nodig mocht zijn".
Hij keek me aan „Nou? Voel je water
aan de hand is? Zie je de ramp?" Nou
ben ik nooit zo erg goed geweest in
lange termijnplanning, zodat ik ook nu
de eer aan mijn buurman moest laten.
Ik schudde bedroefd m'n hoofd.
Hij zuchtte diep. „Kijk", zei hij, „dat is
nou de ellende met de meeste mensen.
Nooit nadenken. Luister! Door al die
kleine, aardige chipjes worden straks
alle zaken voor ons geregeld. Totdat er
niets meer te regelen valt. Alle werk
wordt voor ons opgeknapt. En je hoeft
dan echt niet meer naar het arbeids
bureau te gaan hoor, want daar zitten
chipjes, die je vertellen, dat andere
chipjes erg hard voor je werken. En
daar moet je bhj mee zijn. Je loopt dan
naar buiten, door een door een chip
bediende deur. naar je door de chip
gekontroleerde auto over een weg vol
chipjes. Verkeerslichten worden weg
gehaald, want de chipjes regelen de
zaakjes onderling. Je stapt thuis uit je
auto en die wordt door de chip m de
garage gezet, die door een andere
chip wordt bewaakt. Je zegt dat je naar
binnen wilt en weer een andere chip
laat je binnen als 't ie in een goed hu
meur is Je hebt zin in koffie en een
chipautomaat maakt dat voor je. Je wilt
televisie kijken en de televisie-chip
doet dat kreng aan en dan mag je kij
ken naar wat de chips voor je hebben
geprogrammeerd Je koffie wordt niet
koud, want in het koffiekopje zit een
ingebouwde chip met thermostaat en
een wekker om je er op attent te maken,
dat die chip niet het eeuwige geduld
heeft. De krant bestaat uit een chip die
je in een andere chip stopt om het te
kunnen lezen. En als je een goeie chip
hebt, wil ie het misschien wel voorlezen
ook. Het slapen wordt ook door de
chips geregeld. Om elf uur gaan, uit
energie-bezuiniging, de lichten uit en
het bedlampje aan. Je hebt dan tien
minuten de tijd om onder de wol te
kruipen. En over het wakker worden
hoef je je geen enkele zorg te maken.
Afgezien van het feit, dat je toch geen
werk hebt om naar toe te gaan, zullen
de chipjes je best vroeg uit de veren
porren, want die chipjes houden van
werken. Wat dacht je!"
Ik keek hem een tikkeltje in de war
aan. „Een ramp meneer!" riep hij en
thousiast uit, „een ramp". Entotdeober
die net voorbijkwam: „Mag ik een paar
schoteltjes chips van u?" Hij grijnsde
breed. „Ik heb trek gekregen, kan ik u
ook wat aanbieden?"
V.
THE GREEK TYCOON
AMERSFOORT - Filmagenda voor
Amersfoort van donderdag 14 sep
tember t/m woensdag 20 september
1978.
Grand, tel. 033-14632.
Telefonisch plaatsbespreken voor het
Grand van 12.30-21.00 uur.
Grand 1
„L'Hotel de la plage", 12 jaar Dagelijks:
18 30 en 21.15 uur, zaterdag en zon
dag 13.30,16.00, 18.30 en 21.15 uur.
Grand 2
„Midnight Express". 16 jaar. Dagelijks:
18.30 en 21.15 uur; zaterdag en zon
dag. 16.00, 18 30 en 21.15 uur
Grand 3
„Convoy", 16 jaar. Dagelijks: 19 00 en
21 45 uur; zaterdag en zondag: 14.00,
16.30, 19 00 en 21.45 uur
Grand 4
„The Greek Tycoon". 12 jaar. Dage
lijks: 18.45 en 21.30 uur; zaterdag en
zondag: 13.45, 16 15, 18.45 en 21 30
uur
Grand 5
„Vrouwen9 Praat me er niet van!"
(Calmos), 16 jaar. Dagelijks 19 00 en
21 45 uur, zaterdag en zondag: 14.00,
16.30, 19.00 en 21.45 uur
Grand
„Pinkeltje", a.l. Zaterdag en zondag:
13.30 uur
CINEMA, tel. 033-18900.
Cinema 1
„TheSwarm", 16 jaar. Dagelijks 13 45,
18 45 en 21.30, uur; zondag: 13.45,
16:15, 18 45 ef\,21.30 uur
Cinema 2
„Wie niet weg is is gezien", a.l. Dage
lijks 13 30.18 30en21 15uur,zondag:
13.30, 16.00. 18.30 en 21 15 uur.
EURO, tel. 033-33655
Euro
„Once upon a time in the west", 16 jaar
Dagelijks: 13.45 en 20.00 uur; zater
dag, maandag en woensdag: alleen
20.00 uur.
KINDERVOORSTELLINGEN
Euro
„DikTrom en het Circus a.l Zaterdag
13.45 en 16.15 uur; woensdag. 13.45
uur.
DUO, tel. 033-16572
Duo 1
„Pornopartijtjes". 16 jaar Dagelijks.
14 15, 19.15 en 21.30 uur; zondag:
14 15, 16.30. 19.15 en 21.30 uur.
Duo 2
„The man from the organization", 12
jaar. Dagelijks: 14.00, 19.00 en 21.15
uur, zondag: 14.00, 16.15, 19 00 en
21.15 uur
NACHTVOORSTELLINGEN
Blier's film, maar het is een manier van
lachen, waarbij je je probeert in te hou
den omdat je de vrouwen in je omge
ving niet wilt beledigen." Daar zit een
kern van waarheid in. Bertrand Blier's
film is een tegenhanger van het femi
nisme. Een film voor mannen in de toe
komst, voor een radicale beweging voor
mannen-emancipatie. Leuk, maar erg
venijnig en soms bitter.
(Grand 5, eerste week, 16 jaar).
Duo 1
„De genietsters", 16 jaar Vrijdag- en
zaterdagavond: 24 00 uur
Duo 2
„Two minute warning 16 jaar Vrijdag
en zaterdagavond: 23.45 uur
Beeld uit „L'Hotel de la plage", een sprankelende komedie.
„The Greek Tycoon" van regis
seur J. Lee Thompson is het nogal
slecht gemaakte verhaal op de „lo-
ve-story" tussen Jacqueline Ken
nedy en Aristoteles Onassis.
Thompson baseerde zijn verhaal niet
zozeer op werkelijke feiten, maar
voornamelijk op de roddelrubrieken
en het gevolg is, dat een nogal on
waarschijnlijke film ontstond, waarin
Anthony Quinn als de reder Theo
Tomasis en Jacqueline Bisset als Liz
Cassidy, de presidentsvrouwe,
hoofdrollen spelen, een betere film
waardig.
Voor hen, die gek zijn op roddel
rubrieken, volgt hier het verhaaltje
van de film.
Theo Tomasis, één der rijkste
mannen der wereld, staat bekend om
zijn levenshonger, zijn zwak voor
mooie vrouwen en de verbluffende
eigenschap, zonder kleerscheuren
uit de hachelijkste zakelijke onder
nemingen te komen. Maar ondanks
zijn vriendschap met prinsen, presi
denten en andere staatslieden, kan
hij toch nooit zijn arme jeugd en af
komst vergeten. Hij is al 20 jaar ge
trouwd met de beeldschone Simi, die
hij met de regelmaat van een secon-
denwijzer met één van zijn vele
vriendinnen bedriegt. Zijn oogappel
is zijn zoon Nico, die eens zijn opvol
ger zal moeten worden.
Op een tuinfeest in zijn villa wordt
zijn aandacht getrokken door Liz
Cassidy, de jonge vrouw van de eer
zuchtige Amerikaanse senator Ja
mes Cassidy. Hij nodigt beiden uit
voor een feest aan boord van zijn
jacht, dezelfde avond. Tijdens het
feest krijgt James Cassidy bericht
dat hij kandidaat is gesteld voer het
presidentschap der Verenigde Sta
ten. Intussen heeft Nico een belang
rijke zakelijke transactie tot stand
gebracht ten behoeve van zijn vader
en tot meerdere glorie van zichzelf.
Theo is opgetogen over de zakelijke
capaciteiten van zijn zoon.
Enige tijd later is Theo in New York
om een uiterst belangrijke transactie
af te sluiten met de Amerikaanse re
gering, namelijk de aankoop van een
vloot van surplus-tankers van de
Amerikaanse regering. Theo brengt
ook nog een bezoek aan Was
hington, waar hij zijn opwachting
maakt bij James Cassidy, nu presi
dent der Verenigde Staten. Tevens
feliciteert hij het gezin met een na
derende gezinsuitbreiding.
Niet lang daarna krijgt Liz een mis
kraam en de Cassidy's krijgen
een uitnodiging voor een cruise met
Theo's jacht, om weer op verhaal te
komen. Cassidy voelt er niets voor,
maar Liz staat er op te gaan ondanks
James' bezwaren. Tijdens de cruise
in de Griekse wateren doet Theo zijn
uiterste best om het Liz naar de zin te
maken en haar bewust te maken van
zijn toenemende interesse in haar.
Na enige heerlijke dagen gaat Liz be
seffen wat er aan de hand is en zij
keert hals over kop naar Amerika
terug. Wanneer zij op hun buiten
verblijf in Long Beach een lange
strandwandeling maken wordt Ja
mes Cassidy aan de zijde van Liz
neergeschoten. De hele wereld is in
diepe rouwook Theo begeeft
zich naar Amerika om zijn con
doleances aan te bieden. Ongeveer
een jaar na de moord op haar echt
genoot ontvangt Liz een telefoontje
van Theo, waarbij hij haar uitnodigt
naar Griekenland te komen. Liz be
sluit de uitnodiging te accepteren,
ondanks de protesten van de familie
Cassidy. Theo en Liz hervatten hun
onderbroken idylle tijdens hun crui
se op de Aegeische Zee. Intussen
heeft Simi een eis tot echtscheiding
ingesteld en wanneer de scheiding
een feit is geworden vraagt Theo Liz
Scène uit: The Greek Tycoon" met Anthony Quin en Jacqueline Bisset.
„'Hotel de la plage" is een charmante
film, bijzonder trefzeker in beeld ge
bracht vakantie-vertier met alle opper
vlakkige perikelen die daarbij horen.
Prima dialogen (voor zover aanwezig)
en voor de rest: gemaakt met oog voor
details. Ik heb me van het begin tot het
eind kostelijk vermaakt met Michel
Lang's sprankelende interpretatie van
een weekje of wat vakantie in een bad
plaats.
Het gaat om vier generaties badgas
ten. De bejaarden, die soms wat ver
strooid door het dagelijks leven wan
delen of geamuseerd de jeugd aan
schouwen van achter een koel glas bier
of wijn. De volwassenen, die met een
hchtelijke afgunst naar al dat jeugdige
gedoe kijken en eigenlijk weer best mee
zouden willen doen. Sommigen van hen
komen helemaal in de stemming en
gaan zich jong voelen, zonder zich
daarbij direkt echt belachelijk te maken.
De derde categorie is de jeugd, die al
leen maar oog heeft voor elkaar, die op
de versiertoer gaat en zich uitleeft in
allerlei nog kinderlijk erotische spellet
jes of zichzelf trots op de borst klopt als
ze de werkelijke liefde heeft ontdekt en
echte sex heeft beleefd. Michel Lang
gaat de pikantere zaken niet uit de weg,
maar weet het allemaal erg relativerend
te brengen. Met een knipoog naar de
volwassen kijker, die zichzelf ook in de
jeugd ongetwijfeld zal hebben herkend.
De laatste en jongste categorie va
kantiegangers:
Dat is ongetwijfeld het allerjongste
volkje, te klein voor het tafellaken en te
groot voor het servet, zoals mij in m'n
jeugd vrij regelmatig werd voorgehou
den. Dat jonge grutje met een leeftijd
van tussen de acht en tien, elf jaar ziet
met stomme Verwondering al dat over
dreven drukke gedoe om zich heen,
maar vindt het toch wel erg interessant.
Interessant genoeg om te imiteren.
Regisseur Lang weet ook vooral die
kinderen erg plezierig in te voegen in
die grote vakantie-caroussel, waarin ie
dereen een aandeel heeft.
„L'Hotel de la plage" - om lekker
met z'n allen naar toe te gaan. Om nog
eventjes een snuifje zomer te proeven,
comfortabel in de bioscoopstoel, terwijl
buiten de herfststormen en regenbuien
elkaar afwisselen of elkaar bewedijve-
ren in kracht. Gewoon lekker ontspan
nen En lachen.
(Grand 1, eerste week, 12 jaar - en
dat is eigenlijk belachelijk, maar ja
CALMOS, OF: VROUWEN?
PRAAT ME ER NIET VAN!
„Vrouwen-emancipatie" is een al
om gebruikt en misbruikt woord. De
vrouwen zijn in opmars, de vrouwen
eisen eindelijk hun rechten op. En
gelijk hebben ze, daar niet van. Maar
ja, als je als man kijkt naar de film
„Calmos" (of zoals de Nederlandse
titel is: „Vrouwen? Praat me er niet
van!") dan vergeet je heel eventjes
die vrouwen-opmars voor gelijkheid
en dommel je met de Franse regis
seur Bertrand Blier weg in een fan
tasie, die in filmbeelden omgezet, als
een ietwat venijnige komedie op je
afkomt. Blier, die al vaker van zich
liet horen, zoals met zijn „Les Val-
seuses waarin Gerard Depardieu
en Patrick Deweare als twee losge
slagen schelmen de wereld om zich
heen onveilig maken, heeft zich met
„Calmos" (het Latijnse woord voor
kalm) aan een onderwerp gewaagd,
waar maar weinig filmers iets in zou
den hebben gezien: de mannen-
emancipatie.
Blier draait de zaken om. Hij kijkt
eventjes verder in de toekomst. Hij stelt
zich de wereld voor, waarin de mannen
genoeg krijgen van de vrouwen. Jean-
Pierre Marielle en Jean Rochefort (die
in tal van Franse komedies als typische
vrouwenjagers furore maakten) zijn de
twee hoofdfiguren, die een ware oorlog
Prille liefde en sex in Michel Lang's „L'Hotel de la plage".
op gang brengenZe hebben genoeg van
de vrouwen. Ze trekken zich terug op
het platteland om daar hun dagen door
te brengen met lekker lang slapen, heel
lekker eten en genieten van die verruk
kelijke Franse wijnen. Eten en drinken,
daarmee wordt de sex vervangen en de
mannen varen er wel bij. Hun aantrek
kelijke echtgenotes zijn het echter niet
eens met de gang van zaken en trachten
hun mannen terug in het echtelijke bed
te krijgen. Dat mislukt. Ergo. de
vrouwenhaat van deze twee slaat over
op alle Franse mannen en binnen de
kortst mogelijke tijd zwerven grote
groepen mannen door het fraaie land
schap, levend van wat de natuur hen
heeft te bieden, luierend, mijmerend en
verhalen vertellend uit de grote tijd van
weleer: het Franse verzet tegen de
Duitsers.
Die verzets-ervaring kan hen
trouwens goed van pas komen, want
voordat de mannen het beseffen, leven
ze op voet van oorlog met hun vrou
wen, die zich, uitstekend georganiseerd
en bewapend, klaar maken voor de
grote jacht Regisseur Blier is wat dat
betreft niets te dol en het verhaal es
caleert dan met de minuut
De beide aanstichters van al dat grote
onheil worden door een patrouille
vrouwen gevangen genomen en belan
den in een soort super-bordeel, waar ze
tot heil van het vaderland de Francaises
van dienst moeten zijn. Ze worden ge
degradeerd tot vrijwel automatische
copuleer-machines. Voor mijn gevoel
gaat Blier hier een tikkeltje te ver, als hij
op dat moment het concentratiekamp
idee introduceert, kompleet met forse in
uniformen geklede kenau's, die laarzen-
stampend de orde handhaven en ervoor
zorgen, dat de vrouwen in rijen van drie
aan hun trekken komen. De film wordt
dan bepaald venijnig, gemeen als u wilt.
Als de twee tenslotte weten te ont
vluchten, bedenkt Blier een toch nog
grandioos slot. Met een maximum aan
ironie laat hij de twee mannen vluchten
naar een rustig, bijna idyllisch oord,
waar ze rust hopen te vinden in een
warme grot. Arme, arme mannen
Eén van mijn collega's schreef over
deze film: „Er valt veel te lachen in
