Lachende knokkers in
„Odds and evens" met
Bud Spencer en Terence Hill
Spektakulaire spanning in „Force 10 from Navarone"
BEKtRw*
DONDERDAG 21 DECEMBER 1978
26
vervolg op pagina 27
DOOR BERT VOS
AMERSFOORT - De liefhebbers van spanning, aktie en humor kunnen
tijdens de kerstdagen zonder meer in de Amersfoortse bioscopen terecht.
Kon men vorige week al kiezen uit twee splinternieuwe premières („Jaws II"
en MWaterschapsheuvel"), deze week komen er twee bij. Dat is dan In de
eerste plaats het spektakulaire vervolg op „De kanonnen van Navarone";
„Force 10 from Navarone", met Robert Shaw, Harrison Ford (uit „Star Wars")
en Edward Fox in de hoofdrollen. Lekker flitsende knokpartijen en bevrijden
de humor voeren de boventoon in de allernieuwste film van het onverslijtbare
duo Bud Spencer and Terence Hill: „Odds and Evens" (Even en oneven),
waarin het edele, zeer nobele tweetal schoon schip maakt in de gokkende
onderwereld in opdracht van de Amerikaanse marine
En natuurlijk aandacht voor de talrijke aanhangers van de koning der
vechters: Bruce Lee. Ook bij wijze van kerstsurprise voor zijn fans de aller
laatste film waarin Bruce Lee optreedt: „Game of Death". Hierin tal van
authentieke opnamen met Bruce Lee, die gemaakt werden vlak voordat deze
held van de karatefilms onverwachts stierf. Het geheel, aangevuld met an
dere opnamen, is samengebundeld tot een nieuw verhaal.
Voor het overige heeft het filmprogramma genoeg te bieden uit de tal van
geprolongeerde films. „Waterschapsheuvel" gaat de tweede week in en blijkt
een succes (terecht overigens, want het is - zoals gezegd - een juweel van
een film). „Jaws II", de maar half gelukte imitatie van Steven Spielberg s
uitgekiende bestseller, gaat ook aan een tweede week beginnen en voor hen,
die de eerste Jaws'-produktie niet hebben gezien heeft deze film nog aardig
wat spektakulaire momenten te bieden. „Veel liefs uit Moskou", een der beste
Bond-films met Sean Connery nog in de hoofdrol, begint aan de vierde week,
terwijl „Moord op de Nijl" met Peter Ustinov naast tal van bekende sterren in
de hoofdrol als de Belgische detective Hercule Poirot, de vijfde week ingaat.
„Grease", begint wat minder belangstelling te krijgen en verhuisde naar
Cinema 2, maar niettemin ziet het er naar uit, dat Travolta en de zijnen ook de
elfde week glansrijk zullen doorstaan. En misschien in Amersfoort de
50.000ste bezoeker binnenhaalt. De jeugdmatinee begint deze week even
eens aan een prolongatie. „De fluit met de zes smurfen", een prima, charmant
gemaakte tekenfilm (Nederlands gesproken) is zaterdag- en woensdagmid
dag opnieuw te zien. Op het gebied van sex tenslotte brengt Duo 1 „De
memoires van een pornoprins" en In de nachtvoorstellingen „Spiegel der
lusten", een der betere sexprodukties van de laatste tijd.
ODDS AND EVENS
Er zijn maar weinig filmduo's, die zo
waanzinnig populair zijn als Bud Spen
cer en Terence Hill. ,,De vier"., zoals ze
in tal van films worden genoemd en dan
worden de vier sterke vuisten van het
tweetal bedoeld, die als het maar even
kan al snel warm lopen voor een onge
looflijke reeks rake klappen, die met
verve, gevoel voor humor en zeer flit
send worden uitgedeeld aan hen, die ze
maar ontvangen wil En blijkbaar zijn er
altijd weer liefhebbers genoeg, die in
hun vergaande onnozelheid te dicht bij
het tweetal komen. Wie onder hand
bereik van ,,de vier" is geraakt, moet de
gevolgen zelf maar opvangen en dat is
geen simpele zaak.
Spencer en Hill Een ideaal op elkaar
afgesteld duo en in feite op dit moment
uniek, want ik kan me geen tweede duo
herinneren, die met dezelfde inventivi
teit twee uur lang de lachers op de hand
krijgen en houden. Er schijnen twee
KERST
Eigenlijk haat ik Kerst. Als u mij
vraagt waarom, dan moet ik u wel
licht het antwoord schuldig blijven,
maar toch; ik heb een hekel aan
kerst. Niet omdat ik dan een paar
dagen vrij ben, dat niet. Ik hou van
vrije dagen Dat wel.
Ik weet niet wat het is, maar Kerst
vieren, dat is mensenwerk. En er
zijn maar weinig werken van men
sen oké geweest. Ga maar eens
goed na Alles ziet er prima uit, vre
dig als u wilt. Maar zodra de men
sen er zich mee gaan bemoeien,
dan is het definitief voorbij. Pop
penkast. Dat is het. Kerst is een elk
\aar terugkerende poppenkast
voorstelling geworden, kompleet
met de traditionele hoofdfiguren. Ik
wil daar echt niet mee zeggen, dat u
allen, de goedbedoelende mensen,
bedoel ik, dat die een spel opvoe
ren. Nee. Dat is het niet. Ik geloof,
dat zij en u de kerstnacht misschien
nog ervaren, zoals die herders daar
in Bethlehem het hebben ervaren.
Ook al is het in Bethlehem zelf ook
niet meer wat het vroeger ooit is
geweest In plaats van engelen loop
je daar mooi kans een paar Arabi
sche terroristen in de nacht tegen
het lijf te lopen En de herders zijn
voor een deel veranderd in pa
trouillerende Israëliërs.
Kerst, nee, het is toch niets voor
mij. De grondgedachte, daar kan ik
het misschien wel mee eens zijn,
maar tja, dat mensenwerk hè?
Zelf doe ik onwillekeurig mee aan
al die keurige tradities, langzaam
maar zeker opgebouwd en uitge
groeid tot de meest lukratieve
commerciële gebeurtenis van het
jaar. Ook ik hang trouw m'n den-
netakken sfeervol in de huiskamer.
Ook ik vier Kerst en luister naar de
beierende kerstklokken, terwijl ik
bedachtzaam op m'n stuk kip kauw
of een slok van de verrukkelijke rosé
neem. Ook ik laat de kinderen mis
schien wel van die zilverkleurige
ballen ophangen in de kamerplan
ten, tegelijk met de kerstverlichting,
die sinds we de kerstboom hebben
afgeschaft anders werkeloos,
kerst-in, kerst-uit in de doos zou
blijven liggen.
Je kunt er niet onderuit hè, die
Kerst. Ook al zou je willen. Kerst is
rondom je. Waar je ook komt. De
ballen, pieken, de kerstengeltjes,
de kaarsen in allerlei vormen en
maten, ze staren je aan vanuit de
etalages, vanaf de reeds opgetuig
de kerstbomen in de straat of vanuit
de huiskamers in de buurt.
Of je wil of niet. Of je eenzaam
bent, werkeloos, of gewoon geluk
kig getrouwd, met een hekel aan
Kerst, je zult Kerst mee moeten
vieren. Je moet. Kijk en daarom heb
ik een hekel aan de Kerst. En aan
Pasen en aan Pinksteren en aan
Sinterklaas. Wat ik zou willen is zelf
beslissen, wanneer ik iets te vieren
heb of vrede wil bewaren in mij en
mijn huisgezin. Wat ik zou willen
ach, laat maar.
Ik wens u een hele goede Kerst
tijd toe. Maar eigenlijk hebben de
meesten van u die wens niet nodig.
Een goede Kersttijd en óók een
goede tijd daarna, dat is eigenlijk
wat ik wens. Ik wens dat voor de
eenzamen, de ongelukkigen, de
verdrietigen, de verslaafden, de ru
ziemakenden, de ordeverstoor
ders, de dronken mensen achter
het stuur. Ik wens dat iedereen, die
het werkelijk nodig heeft. En u,
ach u mag wat mij betreft gerust een
extra hap nemen van uw kalkoen,
konijn of kip. Kerstkalkoen, kerst-
konijn, kerstkipWat deed koning
Herodes ook al weer na de ge
boorte van Christus?
V.
Drie giganten bij elkaar. Commando Mallory (Robert Shaw, rechts)
drukt de hand van de partizane Marika (Barbara Bach). Naast haar
Chetnik-leider Drazao (een letterlijk indrukwekkende rol van Richard
Kiel). Eén van de beginscènes uit „Force 10 from Navarone".
toe. Een typische Navarone-gek,
dus.
In Force 10 from Navarone" wordt
begonnen met nog eventjes ons ge
heugen op te frissen. Beelden van de
kanonnen van Navarone, die op groot
se wijze worden opgeblazen Daarna
worden de enige twee overlevenden,
de cynische majoor Mallory (een zoals
gebruikelijk uitstekende vertolking van
de onlangs overleden Robert Shaw) en
Miller, de Britse explosieven-expert
(kostelijke kreatie van Edward Fox) ge
confronteerd met een nieuwe opdracht.
Eigenlijk een klein klusje; het doden van
een verrader, majoor Lescovar, die tij
dens de aktie op Navarone werd ont
maskerd, maar op één of andere wijze
daar aan de dood is ontsnapt en zijn
heilloze werk voortzet in Joegsolavië
tussen de partizanen.
Mallery en Miller worden ingedeeld
bij een nieuwe commandogroep. Force
10, die opdracht krijgt in Joegoslavië
een brug op te blazen om een verdere
opmars van Duitse troepen te voorko
men. Verschillende eerder uitgevoerde
missies waren mislukt door verraad. De
want „Force 10 from Navarone" onder
ga je in de eerste plaats als een pure
ontspanningsfilm, juist door het relati
verende karakter van de hoofdrol
spelers. Weliswaar in (soms) grimmige
oorlogssfeer, waarin de nodige doden
vallen, maar Hamilton heeft de oorlog
behandeld als een decor, waartegen dit
speciale avontuur zich afspeelt, niet als
een integrerend onderdeel. Wellicht dat
daarin het verschil zit tussen de eerste
Navarone-film en deze, die eigenlijk
dan ook betrekkelijk weinig verwant
schap met elkaar hebben. „Guns from
Navarone" was een grimmige film, ge
vuld met keiharde mannen, die ten
koste van alles de kanonnen op het ei
land Navarone moesten uitschakelen
Voor die tijd spektakulair in beeld ge
bracht, vakkundig geregisseerd door
regisseur Lee J. Thompson. „Force 10
from Navarone" heeft die grimmigheid
niet. De mannen zijn ook minder be
trokken bij de strijd van Tito en de zijnen
in het Joegoslavië van toen. Of, zoals
een Duitse commandant ietwat sarcas
tisch zei tegen Mallory; „U bent zeker
gekomen als een soort waarnemer
imitators rond te lopen, die enkele films
in dezelfde stijl hebben proberen te ma
ken, maar de resultaten waren maar
povertjes. Ik ben zelfs hun namen ver
geten
Maar goed, terug naar hun nieuwste,
„Odds and evens", Even en oneven
Een gokfilm, zogezegd, vandaar de ti
tel. En er wordt wat afgegokt. Het draait
allemaal om het goksyndikaat, dat door
hun aktiviteiten zelfs de jaarlijkse wed
strijden tussen het leger en de vloot
verziekt door allerlei manipulaties. Een
admiraal besluit om er een eind aan te
maken en zoekt luitenant Johnny Firmo
uit om dat karweitje op te knappen
Johnny (Terence Hill) is de topper van
de navy, want hij is de beste op het
gebied van rugby, autoracen, paar
denrennen, bootracen en noem nog
maar wat sporten op Kaarten (poke
ren) kan ie niet zo goed, maar het is een
vlugge leerling en dat geeft hoop. De
admiraal gaat niet over één nacht ijs en
kiest een partner uit voor Johnny, en dat
is Charlie, die naar Johnny beweert,
een halfbroer van hem is Hij is in ieder
geval wel vrachtwagenchauffeur en
voordien één der grootste gokkers van
de VS voordat hij zichzelf bekeerde en
de Godfather van het goksyndikaat, de
Griek, oftewel Parapolis (Luciano Ca-
tenacci) een gebroken neus sloeg.
Charlie (Bud Spencer) was al kort te
voren in kontakt gekomen met Johnny,
maar dat kostte hem een portie bonen
met uien en zoiets wekt ergernis op,
nietwaar? Kortom Charlie moet niets
van Johnny hebben en het kost dan ook
heel wat knokpartijen en een verloren
kaartspel, voordat Charlie noodge
dwongen mee gaat doen. Daarbij emo
tioneel geholpen door zijn „terugge
vonden blinde" vader Mike Firma (een
prima rolletje van Jerry Lester) en de
weeskinderen van zuster Susanna, die
hard geld nodig hebben om te kunnen
bestaan Kortom: Charlie is behoorlijk
nijdig en als Charlie nijdig isJuist.
Bovendien heeft Johnny zijn vrachtwa
gen vergokt, dus
Natuurlijk moeten de gangsters van
Godfather Parapolis het afleggen tegen
de machtige armen van Charlie en het
knokvernuft van Johnny, dat staat bui
ten kijf. Toch komen er nog heel wat
knokpartijen aan te pas, voordat de bei
de knapen tenslotte de zaak onherstel
baar in elkaar rammen en Parapolis en
consorten de gevangenis in, tot grote
vreugde van admiraal O'Connor
(Woody Woodbury, nee niet Woody
Woodpecker)
Na „Crime Busters" ui 1977 van re
gisseur E. B Clucher, is „Odds and
evens" zonder meer een geslaagde
opvolger geworden. Regisseur Sergio
Corbucci die ookeen aandeel had in het
scenario, is erin geslaagd om een prima
„comedy caper" te maken, barstensvol
beeld- en woordgrappen. Op momen
ten, dat er geen aktie is - en ook die
momenten zijn er - blijft de film boeien
door de prima dialoog tussen de twee
onbezonnen gekken, die volgens het al
meerdere malen beproefde recept met
dit bijltje hebben gehakt en tot nu toe
erin zijn geslaagd om niet vervelend te
worden Zelfs herhalingen van grap
pen, die we eerder zagen, komen
eigenlijk als nieuw op je over.
De eerlijke blauwe ogen van Terence
Hill, het steeds stomverbaasde, arg
wanende of nijdige smoelwerk van
grote Beer Spencer, de allesovertref-
fende, steeds humoristisch blijvende,
knokpartijen: het is een voortdurend
amusant kijkspel, dat overigens zicht
baar met bijzonder veel plezier wordt
gespeeld.
Daarom is ook „Odds and evens"
goed voor een avondje onbezorgd la
chen om die twee gekke Italianen, die
eigenlijk in zeer korte tijd de wereld
hebben veroverd als het moderne co-
medy-duo, de dikke en de dunne anno
nu. Want laten we wel wezen, het suc
ces van Terence Hill en Bud Spencer is
op dit moment eigenlijk alleen vergelijk
baar met vroegere coryfeeën als Stan
Laurel en Oliver Hardy, Abbott en Cos-
tello.
En misschien, heel misschien zijn
Hill en Spencer een tikkeltje beter. An
ders in ieder geval, ook al blijft de basis
gelijk Een basis, met succes gelegd
In het hol van de leeuw. Commando Navarone (met Robert Shaw en Edward
Fox) bezig met het bevrijden van partizane Marika. Beeld uit „Force 10 from
Navarone" van regisseur Guy Hamilton.
zelden In de bioscoop komt, wordt
helemaal lyrisch als Ik begin over de
kanonnen van Navarone, want die
film heeft hij al meerdere malen ge
zien en als die ergens in de buurt
draaide, dan ging hij er met z'n in
middels opgegroeide kinderen naar
Eén van de meest „ontroerende" momenten in de nieuwste Hill en Spencer- film „Odds and evens":
Bud Spencer als lieftallige baby, die op het punt staat gekidnapt te worden
beide Navarone-veteranen, een stukje
wijzer geworden inmiddels, amuseren
zich kostelijk met de felle, bloedse
rieuze overste Barnsby (gespeeld door
Harrison Ford), die met zijn commando
die ouwe zakken eigenlijk kan missen
als kiespijn. In het diepste geheim ver
trekken de commando's per vliegtuig
naar Joegoslavië, maar het toestel
wordt voordien neergeschoten en het
grootste deel van de groep komt om het
leven. Over blijven Barnsby, Mallery,
Miller, Reynolds (één der commando's)
en Weaver (Carl Weathers), die per on
geluk bij de troep terecht is gekomen en
verder prima z'n mannetje staat.
Op de missie van de twee Navarone-
veteranen rust beslist geen zegen, want
alles wat mis kan gaan, gaat ook prompt
mis. Dat alles tenslotte nog op z'n
pootjes terecht komt, is in de eerste
plaats te danken aan de koelbloedig
heid van Mallery en Miller, die dit uit
stapje naar Joegoslavié ogenschijnlijk
als een soort vakantie blijken te be
schouwen in vergelijking met hun be
klemmende aktie op Navarone.
De hele film ademt een onbezorgde
sfeer uit en dat komt voornamelijk door
Mallory en Miller, die in hun gesprekken
vrijwel alles relativeren, ook al zijn ze in
hun handelen bijzonder adekwaat en
vindingrijk.
Regisseur Guy Hamilton (die voor
dien onder meer zo'n vijf James Bond
films op zijn naam bracht) vindt zijn
„Force 10 from Navarone" dan ook
geen echte oorlogsfilm. „Oorlogsfilms",
zegt hij, „kun je tegenwoordig eigenlijk
niet meer maken. Dat is achterhaalde
kost. Force 10 is dan ook eerder een
avonturenfilm, waarin naast de spek
takulaire scènes het accent is gelegd op
de onderlinge verhoudingen van de
mannen zelf."
Nu is dat laatste echter ook wel be
perkt, want veel verder dan opper
vlakkige karakteriseringen komt Ha
milton niet in deze film. Dat is wat mij
betreft ook niet direkt noodzakelijk,
door Mack Sennet en de zijnen in het
begin van deze eeuw.
Pure slapstick. Of het nu gaat om een
wrakken-race, het in elkaar slaan van
een café of van een komplete goktent,
of het nou gaat om een simpel kaartspel
of om een aan een parachute neerda
lende Bud Spencer Zoals ook de act
met de dolfijnen en de rauwe vis en zeer
zeker het even subtiele als amusante
slot in feite pure slapstick is.
„Odds and evens" kan ik daarom
zonder meer van harte aanbevelen.
Aan jong en oud. Ondanks de harde
klappen die er vallen is het allemaal
even onschuldig als Charlie Chaplin,
Laurel en Hardy. En net zo leuk. Op
zich is dat wellicht nog het knapste
van dit tweetal. Prima op elkaar inge
speeld, elkaar aanvullend, in daden
èn in mimiek. En dan te bedenken,
dat het allemaal eigenlijk bij toeval is
begonnen in de tijd, dat de spag-
hettiwesterns hoogtij vierden en de
befaamde „Trinity"-films ontston
den. Na 1970 hebben beide komie
ken ook afzonderlijk in films ge
speeld, maar samen in één film blij
ven ze ijzersterk. Pretentieloos amu
sement van de bovenste plank. En let
daarbij wel op, dat die plank niet „per
ongeluk" naar beneden dondert,
want wedden, dat het de sterke arm
van Charlie is, daartoe aange
moedigd door de staalblauwe ogen
van Johnny?
(Grand 3, eerste week, alle leeftij
den).
FORCE 10 FROM NAVA
RONE
Mallory en Miller hebben alleen maar
een verrader te doden (die alle aktes
der geallieerden in Joegoslavië laat
mislukken) en raken bij toeval verzeild
in de missie van kolonel Barnsby, die bij
gebrek aan mannen noodgedwongen
een beroep moet doen op de twee, die
hij aanvankelijk als twee ouwe zakken
had beschouwd, maar die toch nog best
meekunnen De beste kolonel moet zijn
mening herzien.
„Force 10 from Navarone" werd vrij
wel geheel in Joegoslavië opgenomen,
met enorm veel medewerking van het
Joegoslavische leger. Hamilton en pro
ducer Carl Foreman hierover; „Wat dat
betreft zaten we goed, want Tito is gek
op films. Bovendien ging de film over
zijn eigen partizanen in hun strijd tegen
de Duitsers en de Chetniks (Joegos
lavische partizanen vcor Duitsland en
tegen Tito).
De gefilmde dam is de gigantische
Jablanica-dam in de bergen, de brug
werd gevonden bij Zabljak over de rivier
de Jurdence Tara. Hamilton heeft
werigens dankbaar gebruik gemaakt
van het Joegoslavische landschap, dat
magnifiek in beeld komt onder leiding
van cameraman Chris Challis.
Kortom: „Force 10 from Navaro
ne" is een prima avonturenfilm ge
worden, spektakulair als u wilt. Geen
opvolger van de „Guns from Nava
rone", maar veeleer een James
Bond-achtig gebeuren, zij het dan
zich afspelend in een tijd, dat James
Bond als filmfenomeen nog onbe
kend was. De aardige grapjes van
Miller met zijn explosieven-koffertje
zijn in de plaats gekomen van de ty
pische James Bond-trucs. Die as
sociatie met James Bond is wellicht
niet toevallig. Niet voor niets is re
gisseur Guy Hamilton óók de maker
van zo'n vijf James-Bondfilms. Hij
hakte bijna met hetzelfde bijltje en
dat was hem best toevertrouwd.
(Grand 1 en 2, eerste week, 12
jaar).
Terence Hill in één van z'n meest zachtzinnige buien bezig een mon
teur te vertellen, dat ie een beetje stout is geweestScène uit: Odds
and Evens.
Terwijl de filmhit „Jaws" al heel
snel een opvolger heeft gekregen in
„Jaws II", moest het maar liefst 17
jaar duren, voordat de inmiddels le
gendarische film „De kanonnen van
Navarone" een vervolg kreeg. Dat
vervolg is er nu: „Force 10 from Na
varone" (Commando Navarone) van
regisseur Guy Hamilton. „Guns of
Navarone" heeft zich in de afgelopen
jaren een behoorlijke faam opge
bouwd als een zeer sterke oorlogs
film, deskundig gemaakt door regis
seur Lee J. Thompson in 1961, met
topacteurs als Gregory Peck, David
Niven en Richard Harris in de
hoofdrollen. Een goede kennis van
mij, een zeer vredelievend man die
