De mensheid kan kiezen tussen
vernietiging of toekomst
uiteindelijk "1 Q
december 1978 I v?
vervolg van pagina 18
eigen sfeer. Dyson wil daarvoor
gebruik maken van de planeet
Jupiter, die 1300 maal het volume
heeft van de planeet aarde en 138
keer de massa van de aarde
heeft. Jupiter is groot genoeg om
er achtendertig nieuwe werelden
van te bouwen zo groot als de
aarde op drieduizend met de
massa van de maan. Dyson wil
de planeet Jupiter voor dat doel
afbreken in kleinere stukken.
Er zijn mensen geweest, die met
afgrijzen hebben gereageerd op die
'gedachte. Zij zijn van mening dat
deze reuzenplaneet een meetbare
invloed heeft op de banen van alle
andere planeten. Als je die invloed
wegneemt, zeggen ze, vernietig je
het hele harmonische mechanisme
van het zonnestelsel De wiskundi
ge en astronoom, die één en ander
heeft berekend, komt echter tot de
conclusie, dat het verdwijnen van
Jupiter geen gevolgen van beteke
nis zou hebben. De invloed die de
zon uitoefent op de aarde is 16.000
maal zo groot als de invloed die Ju
piter op de aarde uitoefent. Volgens
Nicolson is Jupiter beslist niet on
misbaar om het evenwicht te be
waren.
Kortom: Jupiter zou best gebruikt
kunnen worden om talrijke nieuwe
planeten met een eigen atmosfeer
te scheppen Volgens professor
Dyson moeten we daar met on
ze huidige technologie toe in staat
zijn en hij beschrijft dat ook uitge
breid (en wetenschappelijk). Overi
gens kan dit ook, zonder daar Ju
piter voor af te breken. Voorlopig
kan echter worden vastgesteld, dat
het nog wel eventjes zal duren,
voordat de Dyson-sferen werkelijk
heid zullen worden.
VLIEGENDE STAD-STATEN
Er zijn simpeler oplossingen te
bedenken dan het afbreken van
Jupiter. Het begin van zo'n ont
wikkeling maken we nu reeds
mee: Skylab. De ontwikkeling
van de Shuttle, de vliegtuigra
ket, die manschappen en mate
riaal naar de ruimte kan vervoe
ren en terug kan keren naar de
aarde, vormt een tweede
schakel, nodig om tot de bouw
van kunstmatige satellieten in de
ruimte te komen.
Maar dat is slechts een begin
Zodra de maan zal zijn gekoloni
seerd en er zich daar industrieën
zullen hebben gevestigd, dan zal
het probleem al minder groot zijn
Immers, de maan biedt een enorme
bron aan grondstoffen, nodig om
nieuwe werelden in stand te kunnen
houden. Met die grondstoffen is het
mogelijk om op veel voordeliger
wijze aan de bouw van de nieuwe
werelden te beginnen Binnen af
zienbare tijd zal de mensheid wel
licht die stap wagen, ook af is zij er
nu reeds technologisch toe in staat.
rard K. O'Neill in zijn boek .Wonen
in de ruimte" moet het mogelijk zijn,
dat nog binnen een tijdsbestek van
twintig jaar ..wooneilanden in de
ruimte" zullen zijn gebouwd, ge
schikt voor bevolkingen van enkele
miljoenen zielen elk Ruimte-eilan
den, die geheel zelfverzorgend
zullen zijn. onafhankelijk van de
economie van de moederplaneet
Woongemeenschappen met een
eigen (zeer goedkope) industrie,
een eigen atmosfeer, eigen rekre-
atieve mogelijkheden en natuurlijk
eigen voedselproduktie O'Neill
omschrijft een dergelijk ..eiland"
(type III) als volgt:
..Wanneer we de grenzen van
onze huidige technische kennis als
uitgangspunt nemen, kunnen we
stellen dat Eiland III een doorsnee
van zes en een halve kilometer, een
lengte van ruim dertig kilometer en
een totale oppen/lakte van bijna
dertienhonderd vierkante kilometer
kan hebben. Een dergelijk eiland is
groot genoeg voor een bevolking
van enkele miljoenen zielen. De
grootste eilanden die we met be
hulp van de nu gangbare
bouwmaterialen als ijzer en alumi
nium kunnen bouwen en waarin
een even grote luchtdruk als op
1500 meter boven de zeespiegel
gehandhaafd kan worden, kunnen
een doorsnee van 240 kilometer,
een lengte van ruim elfhonderd
kilometer en een oppervlakte van
ongeveer 18.000 vierkante kilo
meter hebben. De oppervlakte is
vergelijkbaar met de helft van een
land als Nederland. Uit economi
sche overwegingen kan niet direct
met de bouw van zo grote woon
oorden begonnen worden; er zou
den te veel grondstoffen verspild
worden. Op den duur kan de mens
die eilanden wel bouwen, en als de
technologische ontwikkeling zich
voortzet, misschien nog grotere".
Hoewel dus begonnen zal wor
den met kleinere wooneilanden,
bestemd voor een aantal van
tienduizend bewoners, zal in de
toekomst nog grotere eilanden mo
gelijk zijn dan wat O Neill als type III
omschrijft.
ALS OP AARDE
De bewoners van deze ruimte
eilanden zullen letterlijk een
nieuwe aarde onder een nieuwe
hemel hebben gekregen. Of dit
de vervulling is van de profetieën
in de Bijbel:En ik zag een
nieuwe hemel en een nieuwe
aarde" (Openbaringen 21:1) is
natuurlijk alleen maar een ver
onderstelling van 'n pragmatisch
denkend mens. Anderen, gelovi
gen, zullen in deze vorm van een
nieuwe aarde en een nieuwe he
mel ongetwijfeld niet de vervul
ling der profetieën zien. Maar
toch
Zelfs de huidige technologie is in
staat om de ruimte-eilanden te
voorzien van een kunstmatige at
mosfeer. gelijk aan die van de aar
de. Sterker nog, de atmosfeer zal
beter kunnen zijn, precies uitgeba
lanceerd De bewoners van zo'n
ruimte-eiland zullen zich een kli
maat naar wens kunnen scheppen.
De gewassen op de akkers zullen
niet langer te lijden hebben onder
de invloeden van hagel, storm of
regen De groei zal gelijkmatig kun
nen zijn, het produkt optimaal
De energiebronnen zullen onuit
puttelijk zijn. Energie van de zon,
die constant zal schijnen, ook al is
het mogelijk om voor de bewoners
de zon op en onder te laten gaan,
overeenkomstig de eeuwenlange
cyclus op aarde.
Door die goedkope energie, zul
len de industrieën vrijwel zonder
noemenswaardige produktiekosten
kunnen draaien
DE GEVAREN
Natuurlijk zullen er ver
schillende gevaren overwonnen
moeten worden. Denk maar eens
aan de straling en de meteorie
ten-regens. Hoe groot is bijvoor
beeld de kans op een geweldige
catastrofe?
Bijna al het doen en laten van de
mens draagt een element van ge
vaar in zich. leder mens. hoe ge
zond ook, is vanaf ieder moment in
zijn leven in gevaar en kan binnen
twee minuten sterven aJs de sa
menloop van omstandigheden ver
keerd uitvalt. Omdat ons leven zo
kwetsbaar is, bestaat ook in een
woon-eiland in de ruimte de kans.
dat wij plotseling zullen sterven
door gevaar van buitenaf of door ei
gen schuld. Daarom zullen we de
risico's die aan de humanisatie van
de ruimte verbonden zijn zorgvuldig
moeten afwegen De feiten wijzen
uit - en dat is een geruststellende
gedachte - dat we in de ruimte aan
minder gevaren zijn blootgesteld
zullen zijn dan hier op aarde, zoals
O'Neill in zijn beschouwing nadruk
kelijk stelt De bewoners van zowel
grote als kleine wooneilanden zul
len echter afdoende tegen me
teorieten en allerlei soorten straling
vervolg op pagina 21
4
Zo zou men in 'n „Eiland type 3" (voor enkele miljoenen inwoners) 'n
zonsverduistering waarnemen. (D. Davis, NASA)-uit: „Wonen in de
ruimte").
Het interieur van Eiland I (met ruimte voor zo'n tienduizend inwoners).
De omtrek van de evenaar is ongeveer anderhalve kilometer lang. De huizen en appartementen zijn naar
de zon gebouwd. De landbouw- en industriegebieden kunnen bereikt worden door een buis boven in de
voorstelling. (G. Guidice - NASA - uit: „Wonen in de ruimte").
Adrian Berry zegt het volgende
hierover in zijn boek „De komende
1000 jaar":
De constructie van deze steden
op de maan, Mars en wellicht Ve
nus. zal waarschijnlijk in het laatste
decennium van de twintigste eeuw
beginnen met de ontwikkeling van
draagconstructies van buiten
gewoon lichte metalen, die moge
lijk zal worden gemaakt door de
nieuwe technologie op satellieten
van de aarde. De ontwikkeling van
een industrie op de maan zal het in
de volgende decennia nog ge
makkelijker en goedkoper maken
zeer lichte constructiemetalen te
vervaardigen. In de loop van de
twintigste en eenentwintigste eeuw
zullen de steden steeds groter in
aantal en steeds imposanter wor
den. Langzamerhand zal er dan
een grondstoffencrisis ontstaan,
omdat de maanfabrieken niet meer
in staat zijn voldoende hoeveelhe
den te leveren.
AJs de steden nog groter moeten
worden in aantal en omvang, dan
zullen zij gedwongen zijn gebruik
te gaan maken van het .losse"
materiaal in het zonnestelsel,
waarvan gelukkig genoeg bij de
hand is. Tussen de banen van Mars
en Jupiter bevindt zich in een bre
de gordel op ongeveer driehon
derdmiljoen kilometer van de zon
een enorme zwerm kleine pla
neetjes, die meestal worden aan
geduid als planetoïden. Ze zijn al
lemaal veel te klein om een at
mosfeer te kunnen bezitten. De
grootste, Ceres, heeft een diameter
van slechts ongeveer zevenhon
derd km. De overige ongeveer vijf
tigduizend, variëren in omvang van
lichamen met een diameter van
een vijfhonderd km tot rotsblokken
van een meter. Hun gezamenlijke
massa is ongeveer eén procent
van die van de aarde. Op hun
huidige plaats hebben ze geen
economische waarde, en omdat
omstreeks het midden van de
tweeëntwintigste eeuw hun waar
de voor wetenschappelijk onder
zoek al lang zal zijn verdwenen, zal
een groot aantal ervan worden ge
bruikt als materiaal voor de bouw
van nieuwe steden In sommige
gevallen zullen zij door middel van
explosies worden afgebroken,
waarna delen ervan door raketten
naar geschiktere banen, dichter bij
de zon, kunnen worden gebracht
Grote planetoïden kunnen worden
uitgehold, waarna ze zelf tot steden
kunnen worden omgebouwd.
Kleinere kunnen eveneens worden
uitgehold en worden gebruikt als
gigantische transport,schepen
De Russische pionier op het ge
bied van raketonderzoek Kon-
stantin Tsiolkovsky heeft eens
voorspeld: ,,Eens zullen we pla
netoïden berijden zoals we nu
paarden berijden"
EILANDEN IN DE RUIMTE
Volgens de natuurkundige Ge-
