kijk op de film
„THE BLUES BROTHERS"
KOMEN ER AAN!
Spektakel, aktie, achtervolgingen èn
chaos, swingend muzikaal
leusder krant
DONDERDAG 13 NOVEMBER 1980
kijk op de film
DOOR BERT VOS
AMERSFOORT - Deze week de Nederlandse première van een lekkere, erg
ontspannende spektakel-muziekfilm vol humor en chaos. Een film, gemaakt
door regisseur John Landis, die al de nodige vermaardheid verwierf met
Kentucky Fried Movie" en „National Lampoon's Animal House". Toch is
,The Blues Brothers" maar ten dele daarmee te vergelijken. Uitgangspunt
ten deze film is de karikatuur van de Amerikaanse samenleving, doorgetrok-
len tot in het absurde, vol gigantische spektakel-scènes, wilde achtervol-
jingen, prima humor en niet te vergeten de soms totale chaos, die de muzi-
lale broertjes regelmatig veroorzaken. Dat alles in een lekkere saus van
iwingende muziek (blues, soul, rock, country etc. etc). Warm aanbevolen!
Nieuw is ook de film.Yanks" van regisseur John Schlesinger. Het is jammer, dat
Jeze sfeervolle film, zich afspelend in Engeland tijdens de tweede wereldoorlog,
piet in een groter theater wordt vertoond. De film is dat beslist waard, ook al is het
vel zo, dat Schlesinger een tikkeltje ouderwets aan de gang is geweest. „Yanks"
noet het niet hebben van aktie of oorlogsgeweld. Het is veeleer een goed getroffen
chets van het Engelse leven tijdens de aanwezigheid der Amerikanen, wachtend
jp D-day. Een goed in beeld gebrachte love-story met veel sfeer.
Opnieuw - en dat is wel een erg oudje - „Samen uit, samen thuis" (La Grande
/adrouille") uit 1966 van regisseur Gerard Óury en met Louis de Funès, Bourvil en
rerry Thomas in de hoofdrollen. Het bekende verhaal van een fanatieke dirigent en
ien vredelievende huisschilder, die in de laatste dagen van de tweede wereldoor-
og in Parijs enkele bemanningsleden van een RAF-bommenwerper naar het vrije
:ransen moeten proberen te loodsen.
In Duo 2 een reprise van „Force ten from Navarone", (het „vervolg" op „Guns of
Javarone", terwijl in dit theater in de nachtvoorstellingen een reprise van „Convoy"
rardt gegeven, geregisseerd door Sam Peckinpah.
Geprolongeerd werden „Kentucky Fried Movie" (Grand 1), „Xanadu"
Grand 2), „The shining" (Grand 3), „Platvoet aan de Nijl (Grand 4), „Bruba-
(Euro).
Wijlen Robert Shaw in één van de hoofdrollen in Force 10 from Navarone" van
mgisseur Guy Hamilton.
'HE BLUES BROTHERS
Het is de laatste tijd geen ge-
loonte van Hollywood om een film
lie leveren, waarop eigenlijk maar
einig kritiek is te leveren. Toch Is
STILTE
Met een lichte verbijstering heb ik
de afgelopen weken onze onvoor
stelbaar gecompliceerde samenle
ving ervaren, zoals die tot mij werd
gebracht door de kleurrijke beeld
buis. Ook al heb ik dan nog niet de
beschikking over twaalf, zestien of
bvintig kanalen en komen mijn
beelden nog vrij ouderwets tot mij,
toch kan ik zeggen, dat ik aardig op
de hoogte blijf met alles wat er in
deze woelige wereld om mij heen
gebeurt.
Carter verslagen door een ze
ventigjarige voormalige filmster
(ook ik lees mijn kranten en luister
goed) een licht ontredderd Europa
en een tevreden Amerika. Eigenlijk
teveel voor de mens om in één week
te verwerken. Maar daar blijft het
niet bij, want kanaal 12, 3, 4 en 5
houden maar niet op en blijven me
achtervolgen met de heilige solida-
nteitsverontwaardiging in Polen; de
merkwaardige broedertwist (nou ja,
broedersin het Midden-Oos
ten, Green Peace die de Spaanse
oorlogsarmada te slim af is, onze
minister-president die zonder fiets
be Muur oprent als een baldadig
jongetje dat prestatie moet leveren,
CDA-ers die een eigen partij willen
beginnen, D'66-leden die zowaar
gaan bakkeleien, maar toch een re
delijk alternatief weten te vinden,
naar mijn gevoel „The Blues Bro
thers" zo'n film. Niet dat de wereld
zonder deze film niet doorgedraaid
zou zijn, maar regisseur John Landis
heeft met „The Blues Brothers" ge
woon een erg amusante aktie-kome-
die afgeleverd, waar zelfs Steven
het is allemaal zovéél om te begrij
pen, om te verwerken.
En dan lees ik in de tijdschriften
hoe de chip zijn onvoorstelbare
opmars voortzet en ons straks ge
luidloos heeft veroverd. Ik lees, ik
kijk, ik luister. Bijna net zo gepro
grammeerd als die met chips vol
gepropte computers en andere
elektronische speeltjes voor de
beter betaalden.
En tussen dat alles opeens dat
ene bericht: Sint Ni colaas komt za
terdag weer met zijn .stoomboot"
ons dappere, kleine landje binnen.
En daarmee is mijn verbijstering
kompleet. Het enige wat mij over
blijft is zwijgen. Stilte. Een boek
pakken. Lezen. Ook al weet ik, dat
je zoiets niet te lang achtereen moet
doen. Want het is vrijwel zeker, dat
de wereld alweer bl/na onherken
baar is veranderd als je een week
later in een impuls de TV aanzet.
Op io'n moment besef je opeens,
dat het goed is, dat onze Sint uit dat
verre Spanje tot ons komt. Zelfs
zonder (kabel) - televisie, livel Want
zo'n verschijning is waardevast, het
geeft je dat merkwaardige gevoel,
dat er toch iets is, wat nog steeds, al
honderden jaren achtereen, onver
anderd is. Maar elk volgend jaar
leef je wél met de angst, dat ook het
laatste bastion der tradities zijn eer
en geweten heeft ingeruild voor de
onstuitbare elektronica en de Goed
Heilig Man als een voortreffelijke
geprogrammeerde robot mét baard
de talrijke handjes van soms ang
stige kleuters drukt. Je moet er niet
aan denken. Daarom pak ik weer
mijn boek. In stilte.
V.
Spielberg met zijn chaotisch-super-
spektakel „1941" eigenlijk nog een
voorbeeld aan kan nemen. Soms is
er wel enige gelijkenis, maar regis
seur Landis, die vooral vermaard
heid verwierf met films als „Ken
tucky Fried Movie" en „National
Lampoon's Animal House", heeft de
zaken wat beter in de hand weten te
houden. Bovendien koos Landis
voor een ijzersterke formule, die
door de vrijwel perfekte uitwerking
voor een kostelijke film zorgt, be
stemd voor een zo groot mogelijk
publiek.
„The Blues Brothers" is een spek-
takulaire, muzikale komedie en het
speelfilmdebuut van Jake en Elwood
Blues (voortreffelijk vertolkt door John
Belushi en Dan Aykroyd) wiers eerste
platenalbum al lang voordat er sprake
was van een film, in de VS een giganti
sche bestseller werd Van ,,A briefcase
full of Blues" werden er meer dan 21fe
miljoen exemplaren gekocht, wat zon
der meer al twee platina platen oplever
de. „Het duo", aldus regisseur John
Landis, „komt direkt voort uit John en
Danny's enorme passie voor muziek"
Het was eigenlijk meer puur voor de
lol, dat John Belushi en zijn vriend Dan
The Blues Brothers".
Aykroyd in het midden van de zeventi
ger jaren voor het eerst hun „Jake en
Elwood Blues" kreëerden, de Blues
Brothers, Zij ontwikkelden een hele act
voor vrienden, traden op in plaatselijke
clubs en binnen de kortst mogelijke tijd
waren ze op toernee Daarna volgden
enkele optredens in het voorpro
gramma van de in Amerika bekende
„Saturday Night Live"-shows en ver
schenen ze in de jaren 1977 en 1978
twee keer in de show als hoofdpro
gramma.
Het idee voor de film ontstond eigen
lijk al voordat met het platenalbum werd
begonnen. Dat was in 1978, tijdens het
grootse en met donderend applaus
omgeven optreden in het Universal
Amphitheater. Later in het jaar werden
de plaat-opnamen gemaakt en „A
briefcase full of blues" werd een onge
kend succes Naast de eerder ge
noemde verkoopcijfers, werd het album
dit jaar voorgedragen voor drie Gram
my Awards, een in de Verenigde Staten
belangrijke platen-onderscheiding
Voor het maken van de film werd
drie- en een halve maand uitgetrokken
en ettelijke tientallen miljoenen dollars
Regisseur Landis en Dan Aykroyd
schreven het scenario Het maken van
de film stelde regisseur en de crew voor
soms bijna onoplosbare problemen,
maar met heel veel geld èn vindingrijk
heid slaagde het team er in om de
meest zotte, meest kostbare en meest
gevaarlijke stunts uitgevoerd te krijgen.
Landis: „Je zou misschien kunnen
denken, dat heel veel stunts fake zijn, in
de studio in miniatuur nagedaan, maar
dat is beslist niet zo. Alles is in wer
kelijkheid gebeurd en opgenomen. Dat
geldt dan bijvoorbeeld voor de giganti
sche scène, waarin een vrijwel geheel
overdekt winkelcentrum binnen de
kortst mogelijke tijd aan puin wordt ge
reden tijdens een achtervolging.
Overigens werd dit winkelcentrum na
afloop van de in de film slechts drie tot
vier minuten durende scène korrekt
weer in oude glorie hersteld door de
technici van de filmmaatschappij Als
een auto honderden meters hoog de
lucht inschiet om ver beneden weer
neer te komen, dan is dat ook echt ge
beurd, ook al reed de auto dan niet in
volle vaart van een nog niet gereed ge
komen autoweg-viaduct, maar werd de
wagen, hangende aan een helicopter,
„neergelaten".
Het halve Amerikaanse leger en poli
tiekorps werd opgetrommeld voor de
film. Verschillende tanks, pantserwa
gens e.d. bulderen over het doek. En
dan nog maar niet te spreken van de
tientallen politiewagens, die gedurende
de ruim twee uur durende film ten offer
vallen aan het koppige doorzet
tingsvermogen van The Blues Brothers,
die hun heilige opdracht kost wat het
kost wensen te vervullen.
Opmerkelijk in „The Blues Brothers"
is ondermeer het soms regelrecht ge
bruik van vermaarde scènes uit vorige
Amerikaanse aktiefilms, zonder dat dit
een stijlbreuk betekent. De befaamde
'achtervolgings-scène in „The hrencn
Connection" met Gene Hackman bij
voorbeeld, wordt in optima forma over
gedaan. maar het resultaat is wel een
kompleet auto-kerkhof Een scène, die
aktiefilm-liefhebbers ook ongetwijfeld
kennen, is het slot uit „The Gauntlet"
met Clint Eastwood. Het halve leger en
het gehele politiekorps op jacht naar de
euvele misdadiger, waarna deze ten
slotte wordt „ingepakt" met honderden
geweerlopen op het hoofd gericht Zo
zijn er veel meer bekende en minder
bekende filmscènes in deze film terug
te vinden, zónder dat dit buiten het ka
der van de film valt. John Landis: „The
Blues Brothers is een film over Amerika.
Over de Amerikaanse samenleving en
vooral, zoals die er uit ziet op TV en via
de speelfilm. Natuurlijk gebeurt iets
dergelijks niet in werkelijkheid".
Hoewel
Hoe het ook zij,,The Blues Brothers"
zou je kunnen zien als een zeer intelli
gent gemaakte karikatuur op het Ame
rika van nu Een film ook, die gericht is
op het grote publiek. Geen afzonderlijke
scènes, zoals in „Kentucky Fried Mo
vie" of de studentikoze lol van „National
Lampoon's Animal House".
„The Blues Brothers" heeft een doorlo
pend verhaal, dat - ondanks de hon
derden onlogische zaken die Landis
gebruikt, toch erg logisch en zelfs ge
loofwaardig in elkaar zit zodra het ont
daan wordt van elke overdrijving.
Een erg' belangrijk aspekt is de mu
ziek. Zelden slagen musicalregisseurs
er in om een musical te maken, waarin
het verhaal niet ondergeschikt is aan de
muziek (of omgekeerd). Ook de nieuwe
muziekfilms, zoals „Xanadu" en „Can't
Stop the Music" zijn volgens het tradi
tionele patroon van Hollywood in elkaar
gezet. Landis heeft dat patroon op een
intelligente manier doorbroken. Zonder
de voortreffelijke muziek zou „The
Blues Brothers" aanmerkelijk minder
interessant zijn en zonder de aktie, die
soms onvoorstelbare vormen aan
neemt, zou de muziek eigenlijk niet
meer zijn dan een goed gemaalde TV-
show. Juist door een goed uitgekiende
kombinatie. aangevuld met dialogen op
flitsend niveau èn de vertolkingen van
Belushi en Aykroyd, werd „The Blues
Brothers" een film, die er mijlenver bo
venuit schiet.
Muziekliefhebbers worden op hun
wenken bediend door de meest voor
aanstaande vertolkers van blues en
soul, zoals Aretha Franklin, James
Brown, Matt Murphy, Ray Charles en
niet te vergeten Cab Calloway. Ook
blanke musici van naam zijn daarbij. Zij
vormen de „Blues brothers band",
zoals Steve Cropper (lead gitaar), die
onder meer speelde bij Booker T. en de
MG's, verschillende platen produceer
de voor onder meer Otis Redding, Wil
son Pickett en Eddie Floyd en zangers
als Art Garfunkel, Rod Stewart en Elvis
Presley begeleidde. Een oude rot in het
vak. De meeste overige leden van de
band zijn ook afkomstig uit de band van
Booker T. Dat alles bij elkaar levert ui
teraard uitstekende muziek op, waarbij
duidelijk is, dat men erg veel plezier
heeft tijdens deze optredens. Het straalt
er van af.
Ik zou bijna het verhaal vergeten, dat
als een behoorlijke rode draad door de
film loopt. Jake Blues (John Belushi) is
de ene helft van het duo en - ook al zie
je dat er niet direkt aan af - de meest
onstuimige helft. Hij is de man, die im
pulsief is en zich meer laat leiden door
die plotseling opkomende impulsen dan
door het gezonde verstand. Dèt wordt in
de meeste gevallen geleverd door broer
Elwood (Dan Aykroyd), ook al is dat ook
niet altijd tijdig genoeg.
Jake heeft een tijdje doorgebracht in
de Joliet-gevangenis. Waarom, dat
wordt niet helemaal duidelijk, maar
verwonderlijk is het niet. Bij zijn vrijlating
(wegens goed gedrag wordt hij
opgewacht door broer Elwood in de
„Bluesmobile", een oude, maar sterke
politiewagen met opgevoerde motor.
Ze brengen een bezoek aan hun voor
malige tehuis, het Chicago weeshuis
van zuster Mary Stigmata (Kathleen
Freeman). De zuster zit in zak en as,
want ze heeft een forse belastingschuld
van vijfduizend dollars, binnen een be
paalde termijn te betalen. Zo niet, dan
wordt het weeshuis gesloten en ver
kocht. De broers, die geruime tijd in re
delijke welvaart en geluk in dit weeshuis
hebben doorgebracht, besluiten daar
iets aan te doen, aangemoedigd door
Curtis (Cab Calloway), de huisbewaar
der en klusjesman van het weeshuis.
Dankzij de machtige, en vooral heilige
inspiratie van (dominee) Cleophus Ja
mes (James Brown) en het voortreffelij
ke Cleveland's Southern California
Community Choir worden de broertjes
bekeerd (nou ja), in ieder geval getrof
fen door een heilige gloed Ze gaan hun
oude band weer oprichten om door op
te treden voldoende geld te kunnen
verdienen voor het weeshuis. Vervuld
van dit nobel streven deinzen de twee
identiek geklede broertjes voor niets
terug om hun doel te bereiken.
Het begint al heel snel op een heilige
kruistocht te lijken Geduld hebben de
Blues-brothers niet, want haast is het
motto. Er is geen tijd te verliezen. Het
gevolg van die haast is, dat ze binnen
de kortste tijd achterna worden gezeten
door het halve politiekorps van Chica
go, een woedende C W.-band, op hun
teentjes getrapte Amerikaanse Nazi's
en tenslotte het halve federale leger,
kompleet met tanks, pantserwagens en
helicopters. Al deze achtervolgers sla
gen er echter niet in om een grandioos
liefdadigheids-concert van de Blues
Brothers te voorkomen. Voor de rest
moet u het allemaal zelf maar gaan be
kijken. Het laatste muzikale nummer in
de film is „Jailhouse Rock", maar had u
anders verwacht?
„The Blues Brothers" is een ont
spannende, kostelijke film met een
bevrijdende humor. Een spannende
film ook vol aktie. En een musical
van topklasse. De heilige „drie-een
heid van Hollywood", eindelijk in één
film verenigd. Het kan niet op!
(Cinema 1, 128 minuten, alle leeftij
den).
YANKS
„Yanks" (De bevrijders) van regis
seur John Schlesinger, is een uitste
kende film geworden, ook al zou je
kunnen stellen, dat de aanpak van
Schlesinger wat aan de ouderwetse
kant is, wat een iets vlottere hande
ling soms wat in de weg staat. Het
verhaal is gebaseerd op het boek van
Colin Welland, die met Walter Bern
stein ook het scenario schreef.
Schlesinger, een oude rot in het vak,
heeft de zaken nogal grootscheeps
aangepakt. Hij had daar een budget
voor, zodat alle zorg kon worden be
steed aan de aankleding, de figura
tie, etc.
Van begin 1942 tot D-Day, de gealli
eerde invasie, landden enkele miljoe
nen Amerikaanse soldaten in Groot-
Brittannië. Bij bijna elk stadje of dorpje
was wel een Amerikaans kamp te vin
den en dit leidde vaak tot een con
frontatie van twee heel verschillende
culturen. Sommige Britten, meestal de
wat ouderen, hadden moeite met de
wat lossere levenstrant van de jonge
Amerikanen. De meisjes hadden wel
amureuze belangstelling en de kinde
ren verdienden wat bij met het doen van
boodschappen voor de soldaten
Voor drie vrouwen: Heieen (Vanessa
Redgrave), Jean (Lisa Eichhorn) en
Mollie (Wendy Morgan) bleef hun rela
tie met een Amerikaan van essentiële
betekenis voor hun verdere leven.
Heieen, getrouwd met de nu afwezi
ge marine-officier Peter, heeft één zoon
die het op een traditionele Engelse
kostschool erg moeilijk heeft. Ze is be
vriend met John, een Amerikaans of
ficier (William Devane). Typerend voor
hun beider benadering van het leven is
hun gesprek over haar zoon. Helen wil
vasthouden aan de traditie (haar man
Peter heeft ook die school doorlopen),
terwijl John het onzin vindt iemand te
gen zijn zin en alleen terwille van traditie
op zo'n school te houden Hun relatie
wordt intenser; de stijve, in haar milieu
ingesnoerde Helen komt wat los en zij is
steeds meer in staat haar teruggedron
gen gevoelens te uiten. Beiden echter
beseffen dat hun band bestaat bij de
gratie van hun tijdelijke eenzaamheid
en als Peter met verlof overkomt is hun
afscheid zakelijk
Mollie, een vrolijke ongecompliceer
de busconductrice, is al snel verliefd op
de al even ongecompliceerde Danny
(Chick Vennera). Ze is al gauw zwan
ger, vindt dat zalig en trouwt met Danny,
kort voor deze naar de Franse kust ver
trekt voor de invasie.
Matt, de vriend van Danny, (Richard
Gere) heeft het moeilijker. Hij wordt ver
liefd op Jean, wier ouders de plaatse
lijke winkel drijven. Jeans moeder is het
prototype van de in haar meningen
vastgeroeste, eerzame burger. Boven
dien is Jean zo goed als verloofd met
Ken, die zij al van kinds af aan kent. Ken
dient ergens ver weg in het Britse leger.
Vooral dit laatste weerhoudt Jean ervan
verder met Matt om te gaan, maar Matt
weigert in de voorbestemde verloving
van Jean te geloven. Ook Jean geeft
langzamerhand wat meer toe aan haar
gevoelens, maar haar moeder heeft het
er nog steeds zeer moeilijk mee,
hoewel ze Matt eigenlijk wel mag Ze
ziet Jean liever met Ken trouwen, om
dat een rustige veilige toekomst dicht bij
huis haar meer aanspreekt dan een
vertrek van Jean naar Amerika.
Ook Matt en Jean worden in hun relatie
herhaaldelijk geconfronteerd met Ang-
lo-Amerikaanse misverstanden, waar
bij ze meer hun verschillen dan hun lief
de zien.
Maar ook al stopt Schlesinger het no
dige drama (sommigen vinden het me-
lo-drama) in zijn film en wordt voldoen
de aandacht besteed aan de karakters,
desondanks is „Yanks" niet helemaal
geworden, wat je er van zou verwach
ten. De film op zich is prima, de aankle
ding, de hele opbouw, hier is de vakman
aan het werk. Er zit spanning genoeg in,
maar het merkwaardige is. dat alles
zich afspeelt midden in de oorlog, zon
der dat deze direkte oorlogsdreiging er
gens aan de oppervlakte komt. Natuur
lijk, de handeling in de film heeft groten
deels rechtstreeks te maken met de
voorbereidingen op de invasie, maar
verder dan dat komt men niet.
Schlesinger en met name scena
rioschrijver Walter Bernstein heeft een
gedegen verhaal verteld zonder dat je
regelmatig van je stoel opveert door ak
tie (of oorlogsgevaar). Dat is een ietwat
merkwaardige sfeer voor een film die
over de oorlog gaat. Het accent ligt dan
ook voornamelijk op de onderlinge ver
houdingen tussen Yanks en Engelse
bevolking, waarbij die sfeer overigens
uitstekend getroffen is.
Toch niet zo'n goede film, zou je
kunnen konkluderen uit deze be
schrijving. Daarmee zou de film
echter onrecht worden aangedaan,
want „Yanks" is alleszins de moeite
van het bekijken waard. Want ook al
is de aanpak van Schlesinger dan
misschien ouderwets (en had een
vlottere montage dat euvel iets kun
nen verhelpen), toch is „Yanks" met
de uitstekende vertolkingen van Ri
chard Gere en Lisa Eichhorn een
film, die toch wel een groter publiek
zal aanspreken. En dan bedoel ik het
publiek, dat met veel plezier kijkt
naar bijvoorbeeld films als „Love
Story", of naar TV-series van dit ge
nre. Want „Yanks" is een liefdes
verhaal, door Schlesinger uitge
werkt in een sfeervolle film, waarin
de bekende tegenstellingen voor de
nodige emoties zorgen zonder dat
het direkt uit de hand loopt.
(Grand 5, 136 minuten, 12 jaar).
filmagenda
Filmprogramma voor Amersfoort van
donderdag 13 november t/m woensdag
19 november 1980.
Grand 1 033-14632
Kentucky Fried Movie. 16 jr. Dagelijks:
13.30-18.30-21.15 uur Zondag 13.30-
16 00-18.30-21.15 uur
Grand 2
Xanadu a l Dagelijks 13 30-18.30-21.15
uur. Zondag 13.30-16 00-18 30-21 15 uur.
Grand 3
The Shining 16 jr. Dagelijks: 13 45-18 45-
21.30 uur Zondag 13 45-16 15-18 45-
21.30 uur.
Grand 4
Platvoet aan de Nijl a l Dagelijks 13 30-
18 30-21 15 uur Zondag 13.30-16.00-
18.30-21 15 uur
Grand 5
Yanks 12 jr Dagelijks 14.00-19 00-21.45
uur. Zondag: 14.00-16.30-19 00-21 45 uur.
Cinema 1 Ó33-18900
The Blues Brothers a I Dagelijks 13.45-
18 45-21.30 uur Zondag 13.45-16.15-
18 45-21.30 uur.
Cinema 2
Samen uit, samen thuis a l Dagelijks
13 30-18.30-21.15 uur Zondag 13 30-
16 00-18 30-21.15 uur
Euro 033-33655
Brubaker 16 jr Zaterdag en woensdag
18 45-21 30 uur Zondag 14.00-18 45-
21.30 uur. Overige dagen 13.45-18 45-
21.30 uur.
Euro
Mickey Mouse, 50 jaar jong a I Zaterdag
en woensdagmiddag 13.45 uur
Duo 1 033-16572
't Naaikransje Dagelijks 14.15-19.15-
21.30 uur Zondag: 14 15-16.30-19.15-
21.30 uur
Duo 2
Force 10 from Navarone 16 jr. Dagelijks
14.00-19 00-21.15 uur Zondag 14.00-
16 15-19 00-21 15 uur
Duo Nachtvoorstellingen, vrijdag- en
zaterdagnacht 23.45 en 24.00 uur:
De zachte meisjes van de harde sex. 18 jr.
24 00 uur
Duo 2
Lisa Eichhorn als Jean, Richard Gere als Matt en Wendy Morgan als Mollie. Scène uit.Yanks". Convoy 16 jr 23.45 uur
Aykroyd (links) als Elwood Blues en John Belusho als Jake in de schitterende film van John Landis
