„Schade aan de loc kun je met
penseeltje bijwerken, auto en
inzittenden zijn total loss"
i/ijf maanden geleden zwaar
ewond, nu al denkend aan rentree
Frank Willers is machinist op het Ponlijntje
eusdenaar Paul van Seumeren talent bij Vitesse
Artsen:
Medisch
wonder"
interview
DONDERDAG 2 FEBRUARI 1984 lOlBSllBf
door Jan Dronkers
en Gemma Boormans
Van Amersfoort naar Leusden loopt een vier kilometer
nge enkelbanige spoorlijn. Frank Willers is één van de ruim
0 rangeermachinisten bij de NS-Amersfoort die regelmatig
p dit stuk in de loc zit. Hij noemt deze lijn de „alternatieve
agader in Amersfoort", omdat mensen die hun hond
itlaten, de jeugd én fietsers er bij grote getalen gebruik van
ïaken.
Deze alternatieve slagader wordt door Leusdenaren en
mersfoorters het Pon-lijntje genoemd. Pon is de importeur
an Volkswagen die in Leusden is gevestigd en per dag
emiddeld zo'n 150 auto's op verzoek van station Amersfoort
aar Leusden laat bezorgen. Hij heeft een contract met de NS.
Het goederenvervoer van de spoorwegen is zeer gebaat bij
it soort ondernemingenaldus Frank Willers.
Na wat heen en weer gebel tussen hém, de NS en onze
ledewerkers werd door de in- en externe dienst van de
poorwegen in Utrecht groen licht gegeven voor een inter-
[liew met deze Pon-machinist.
LEUSDEN - „De NS heeft in
aar reglement staan dat er
ét klakkeloos interviews
jnnen worden afgenomen
n NS-personeel. Natuurlijk
ibben ze geen problemen
et een interview als dit,
aar stel dat er een journalist
>mt die een machinist vra-
>n stelt over een ongeluk
aarbij hij betrokken was. In
1 n geval wil de NS niet dat
door die persoon alléén
praat wordt. Heel erg lo-
sch, elk ander bedrijf zou
itzelfde doen."
len, het omrijden naar andere spo
ren en 's avonds de treinen wegzet
ten op parkeersporen achter de
schoonmakers." zegt Willers
Daarnaast is er het „heuvelen"
het verdelen van binnengekomen
treinstellen over de sporen om er
nieuwe treinen van te maken. Een
trein uit Duitsland bijvoorbeeld le
vert een aantal goederenwagons,
die naar Groningen, Arnhem, Vlis-
singen en Den Helder moeten.
Deze verschillende wagons moe
ien geheuveld worden „Dit soort
activiteiten gaan dag en nacht
door. In heel Nederland op elk
groot station vind je rangeermachi
nisten Ze volgen hun opleiding bij
de NS. die opleidt naar behoefte
Alhankeli|k van hel personeelsaan-
bod worden mensen aangetrok
ken Je bent in het meest gunstige
geval, wanneer er een snelle door
stroming plaatsvindt,'met drie tot
vier jaar rangeermachinist Wan
neer er een overschot aan perso
neel is dan kun |e wachten tot
ongeveer negen jaar voordat je
machinist wordt," aldus Willers
Pon-lijntje
Het Pon-lijntje is uitsluitend
bestemd voor goederenvervoer
vanuit Amersfoort. Momenteel
maken slechts twee instellingen
gebruik van deze lijn: de impor
teur van Volkswagen én de VAM.
Voor laatstgenoemde loopt het
contract af. Vroeger is er op deze
lijn wat goederenvervoer ge
weest naar Woudenberg. Dat
vindt heel incidenteel nog
plaats, maar zal ook snel afgelo
pen zijn. De Pon-lijn, eens een
internationale 3-sporige verbin
ding tussen Amersfoort-
Kesteren en Duitsland, is dus
bijna een privé-lijn voor de
Volkswagen-importeur gewor
den.
„Op afroep van Pon leveren wij
meestal twee maal per dag een
lading auto's. De hoeveelheid va
rieert, maar naar schatting zijn het
zo n 150 auto's per dag. De spoor
lijn loopt tot aan de bedrijfshal waar
de zaak wordt opgeslagen en ge
distribueerd. De auto's komen per
trein uit Duitsland en worden in
Amersfoort afgeleverd. Het is ge
bruikelijk dat we met een trein 's
ochtends vroeg de kant van Leus
den opgaan en met de andere trein
later in de middag. Soms staan in
Amersfoort een of twee sporen vol
met autowagens. Voor een ran
geermachinist in Amersfoort is de
Pon-lijn een van de prettige klusjes,
vooral vanwege de afstand. Boven
dien is het landschappelijk gezien
een heel mooie route. Je komt door
bos en landerijen, het is erg rustiek
Jammer genoeg heb je een be
paald dienstrooster waar de lijn niet
elke dag op staat ingevuld
„Minder prettige dingen van het
werk," vervolgt Willers, „zijn de
afstanden die je moet lopen wan
neer je een treinstel hebt geran
geerd of dingen die je zó vaak doet
dat ze een sleur worden. Daar
naast is regenachtig weer of
sneeuw heel vervelend. Met zware
sneeuwval bijvoorbeeld kan de
Pon-lijn niet gebruikt worden
Zoiets is voor het reizigersvervoer
nóg vervelender. Treindeuren ope
nen en sluiten veel slechter, koppe
lingen werken niet zo goed meer,
de stuifsneeuw belemmert je het
zicht en de wissels willen door die
sneeuw wel eens weigeren te
werken Dat zijn heel vervelende
dingen voor de spoorwegen, want
mensen beginnen te klagen en
gaan voortaan per auto Vooral de
maandagochtend met zulk weer is
een ramp. Zondagnacht is er na
melijk zó weinig gereden dat wis
sels vaak problemen opleveren.
Het treinnet in Nederland is eigen
lijk één groot tramnet, alles sluit zó
nauwkeurig op elkaar aan dat als er
iets misgaat dat in het hele land
merkbaar is."
Fietspad
Het Pon-lijntje is bestemd voor
goederenvervoer. Maar omwo
nenden maken er ook gebruik
van door er hun hond uit te laten
of lopend of fietsend „omwegen
te vermijden". „Het is de alterna
tieve slagader van Amersfoort
naar Leusden", beweert Willers.
Er liggen plannen om een offi
cieel fietspad langs de spoorlijn
te leggen, het Rijk wil dit echter
niet bekostigen. Er wordt ge
zocht naar een ander potje om
een gedeeltelijke vergoeding te
kunnen krijgen. Dat er een offi
cieel fietspad kan worden aange
legd, zou het misbruik van de lijn
Rangeermachinist Frank Willers heeft een voorliefde voor treinen; niet alleen voor grote maar ook voor kleine.
tegengaan. Of daarmee alle an
dere gevaren op de Pon-lijn zou
den worden opgelost is de
vraag.
Uiteraard is er wel eens een
ongeluk gebeurd op deze route en
lopen er mensen over het spoor,
maar misbruik is hier niet groter
dan waar dan ook in het land op de
spoorlijnen. Misschien lopen er wel
meer mensen over, omdat er maar
enkele keren per dag een trein
overheen komt. Zelf wil ik in het
weekend ook wel eens met de
honden over het lijntje lopen. Het is
een aantrekkelijke plaats Veel ge
vaarlijker zijn de zeven overwegen
op dit traject. Vooral de overgang
bij de Lockhorsterweg is heel ge
vaarlijk Auto's komen daar recht
streeks van de snelweg en schie
ten soms vlak aan je loc voorbij
Ook al zijn ze alle zeven beveiligd -
iets wat veel mensen niet weten -
automobilisten denken bij rood licht
toch vaak dat het nog wel even kan
Ze hebben niet eens het geduld om
anderhalve minuut te wachten,
maar bezorgen mij liever de schrik
Ik heb gelukkig nog nooit een
ongeluk meegemaakt Helaas is
dat een aantal collega's wel over
komen. Tja, en de afloop is voor
spelbaar De schade aan de loc
kun je met een penseeltje bijwer
ken. maar auto en automobilist zijn
total-loss En waar is het voor
nodig?"
Gek
„Öe loc heeft een gewicht van 'n
paar ton, als dat ding met een
snelheid van veertig kilometer per
uur aan komt denderen dan kun je
niet plotsklaps stoppen voor een
auto die nog even snel voorbij
schiet Dat kost je méters. Ik heb
wel eens meegemaakt dat ik uitein
delijk stilstond en de auto a! tiental
len meters verder was. Automa
tisch grijp je naar de rem en de
claxon, maar wat heeft het voor
zin?
Je kunt enkele meters voor de
spoorwegovergang toch niets
meer beginnen In het begin schrok
ik me telkens lam. nu denk ik alleen
nog maar „Daar heb je weer zo'n
gek. Ik heb zelf ook wel eens de
neiging om bij een spoorwegover
gang door te rijden wanneer het
licht op rood staat en het me te lang
duurt. Het is overigens niet alleen
op de Pon-lijn, maar overal in
Nederland dat mensen zomaar
door het rood een overweg passe
ren."
Willers besluit met de over
peinzing: „Wanneer ik ondanks
de snelheid van zo'n auto het
nummerbord kan lezen, natuur
lijk, dan geef ik dat door aan de
spoorwegrecherche. Dat zou el
ke machinist doen. Ik hoop dat
ze zo iemand z'n rijbewijs afne
men. Het is gek, maar deze
spoorlijn dient alleen maar voor
het wegverkeer zélf: de afleve
ring van nieuwe auto's en juist
het wegverkeer is het die dit
soort gevaarlijke situaties ver
oorzaakt."
De huiskamer van Frank Willers
bezaaid met treinbordjes, NS-
ikkaten en oude lampen. In een
ek is een verhoging gemaakt van
ies vierkante meter, waarop een
inentraject is aangebracht. Wil-
s: „Dit is een van de vele hobby's
n me; treinen sparen. Het is een
llectie van jóren. Die zes vierkan-
meter is al bijna te klein Je ziet,
n de muur heb ik ook allemaal
inkjes aangebracht waar de trei-
op staan Ik zou wel zestig
irkante meter kunnen gebrui-
ijn hobby was er lang, voordat
ers bij de NS ging werken. Tot
besluit kwam hij een aantal
n geleden „Eigenlijk ben ik er
aar ingerold. Ik zag een soort
entrein van meneer spoorwe-
staan in Amersfoort. Daar liep
aar binnen, omdat de kantoor-
die ik had. me allang niet
r beviel. Van het een kwam het
er. Er werd mij gevraagd of ik
resse had in deze baan. een
e later was ik al rangeermachi-
Frank Willers, machinist op het
Pon-lijntje.
„Heuvelen"
Rangeermachinist is de eerste
tree op de carrièreladder van een
machinist. De eerstejaren mag een
rangeermachinist geen personen
vervoer doen, maar moet hij
„droog' oefenen door op het em
placement goederenwagons te
rangeren. Een trein uit Den Haag
bijvoorbeeld die naar Groningen
gaat, laat één treinstel in Amers
foort achter, omdat de goederen
erin voor deze plaats bestemd zijn.
De rangeermachinist koppelt het
treinstel af en rijdt het weg. „Het
goederengedeelte in Amersfoort is
vrij groot, dit komt door de centrale
ligging. Vandaar dat er rond de
twintig rangeermachinisten zijn, die
zich allemaal bezig houden met het
aan- en afkoppelen van treinstel-
lugustus van het vorig jaar
floot de gemeente
jsden om bij wijze van
lerimentde
keerslichten op de niet
Jkke uren te laten
Wpperen. Aan het eind van
Ie maand reed de 20-jarige
aul van Seumeren, een
itisdense voetballer die bij
H Arnhemse Vitesse speelt,
fcr de kruising van Groene
pm en Noorderinslag op
M moment dat de
toplichten knipperden. Zijn
jto werd over het hoofd
Bien door een
pr Henk-Jan West-
id
LEUSDEN - De wil om
wr te kunnen voetballen
I op het oude niveau te
il te keren hebben waar-
fhijnlijk het herstel van
I talentvolle Paul van
jumeren in een stroom-
pnelling gebracht. De
"en doktoren staan ver
bid en noemen het een
Misch wonder. Paul van
pmeren zelf vindt het
vrachtwagencombinatie en
een ernstig ongeluk was het
gevolg. Paul van Seumeren.
die samen met zijn ouders in
De Hamershof woont, raakte
levensgevaarlijk gewond en
lag lange tijd in coma. Ruim
vijf maanden later ziet de
jongeLeusdenaarer weer
patent uit. Hij is zelfs weer
voorzichtig aan de
voetbaltraining begonnen.
Een medisch wonder, zeggen
de artsen. Onze
sportmedewerker Henk-Jan
Westland zocht Paul van
Seumeren op.
minder wonderbaarlijk of
schoon hij er terdege van
bewust is, dat het feit dat
hij weer op beide benen
staat en zonder hulpmid
delen kan lopen, voor zijn
omgeving een bijzonder
heid is. „Ik wil maar één
ding en dat is voetballen
bij een betaalde club,"
stelt de Leusdenaar nuch
ter maar strijdvaardig.
Toch leek op 29 augustus van
het vorig jaar een abrupt einde te
komen aan de voetbalcarrière van
Paul van Seumeren toen zijn per
sonenauto werd verpletterd door
de vrachtwagencombinatie op de
Paul van Seumeren
kruising van de Groene Zoom en
Noorderinslag. Levensgevaarlijk
gewond werd de in coma geraakte
voetballer naar ziekenhuis de Lich
tenberg vervoerd in Amersfoort,
vanwaar hij die zelfde dag nog naar
het Academisch ziekenhuis in
Utrecht werd overgebracht De art
sen constateerden dat enkele rib
ben, sleutelbeen, schouderblad en
jukbeen waren gebroken. Maar dat
was nog niet het ergste Een sche-
delbasistraktuur, een inwendige
bloeding en een dichtgeklapte long
gaven meer reden tot ongerust
heid De doktoren schudden hun
hoofden en waren weinig optimis
tisch Ze zagen Paul de rest van
zijn leven in een rolstoel slijten. Nu.
vijf maanden na het ongeluk, ziet
de toekomst voor de jonge Leusde
naar er gelukkig heel anders uit. Hij
denkt aan, en droomt wellicht van,
een rentree in het tweede elftal van
de eerste-divisieclub Vitesse uit
Arnhem De vastberadenheid om
dit doel te bereiken is bij hem
aanwezig De vraag is alleen of zijn
lichaam het aankan Heel voorzich
tig begon Paul van Seumeren vori
ge week onder leiding van hulptrai
ner Jan van Eyck aan een lichte
training.
FC Utrecht
„Ik ben in Utrecht geboren en
getogen." vertelt de voetballer als
hij net is thuisgekomen van zijn
revalidatietherapie „Als 7-jarige
ben ik bij voetbalvereniging Utrecht
begonnen. Ik speelde met Robbie
de Wit, Willy Carbo en andere
jongens die nu een beetje naam
hebben in het Nederlandse voet
bal De amateurclub Utrecht was
voor de betaalde vereniging uit de
Domstad een uitstekende kweek
vijver. In 1981 werd Paul derhalve
door trainer Han Berger, die nu FC
Groningen onder zijn hoede heeft,
naar de FC Utrecht gehaald „Ik
vond dat natuurlijk prachtig, want
mijn doel om het in het betaalde
voetbal te komen, had ik daarmee
bereikt. Maar na een jaar voetbal
len in het C-team kon ik helaas mijn
biezen pakken, leder jaar haalde
Han Berger weer talentvolle jon
gens binnen, maar een hele hoop
werd na een jaar weer afgedankt
Inmiddels was Paul met zijn ouders
in Leusden gaan wonen en besloot
hij zich aan te melden bij het toen
nog bestaande SC Amersfoort. „Ik
wilde per sé bij een betaalde club
voetballen." zegt hij. „Op Birkho-
ven speelde ik een oefenwedstrijd
en ze zagen wel wat in me. want ik
mocht blijven Maar ja. niet veel
later begon het gerommel bij SC
Amersfoort en ging de club failliet.
In januari 1983 zat Paul dus weer
zonder club Wederom zat hij niet
bij de pakken neer en besloot zich
aan te melden bij Vitesse Daar kon
hij aan de bak komen, maar moest
zelf de reiskosten betalen. De
Leusdenaar speelde zich in de
kijker en deed dat zo goed dat
Vitesse-trainer Leen Looyen Paul
aan het begin van dit seizoen liet
opdraven in het eerste elftal „Ik
speelde in de laatste oefenwed
strijd. voordat de competitie begon,
een prima wedstrijd. Ik bereidde
een doelpunt voor en scoorde een
maal," aldus Paul. Voor zijn trainer
Looyen het sein om hem definitief
bij de semi-profs van de A-selectie
te halen. Vermoedelijk had de nu
aan zijn come-back werkende
voetballer in het eerste competitie
duel tegen NEC een plaats in de
basis gehad, maar helaas kwam
het niet zover voor Paul. Uitgere
kend op de dag dat hij zich op de
training van de hoofdmacht moest
melden, vond het bijna fatale onge
luk in Leusden plaats.
Dubbel gezien
„Ik heb vier weken in het Aca-
demisch ziekenhuis in coma ge
legen. Een keer ben ik half bijge
komen, maar toen ik vaag men
sen herkende en zag dat het er
wel vijftien waren, ben ik weer
ingedoezeld. Een week later was
ik pas echt bij mijn positieven,"
herinnert Paul zich. Er zaten toen
maar vier mensen bij zijn bed.
Later kwam hij tot de ontdekking
dat hij een week eerder alles
dubbel gezien moest hebben.
„Toen ik uit coma was kon ik niet
veel meer Schrijven en spreken
heb ik weer moeten leren. Het gaat
gelukkig steeds beter," zegt de
zelfverzekerde Vitesse-speler Na
een verblijf van een paar weken in
verpleeghuis Birkhoven werd Paul
half oktober overgeplaatst naar re
validatiecentrum De Hoogstraat in
Leersum. Tot aan Kerstmis werd hij
dagelijks behandeld. Paul zegt
„Nu hoef ik nog maar drie ochten
den in de week op de therapie te
verschijnen, terwijl ik 's middags
met de trein naar Arnhem ga om te
trainen bij Vitesse Met stukjes en
beetjes ga ik vooruit. Voluit sprinten
kan ik nog niet, maar de balbehan
deling heb ik nog niet verleerd.
Binnenkort hoop ik weer auto te
mogen rijden, zodat ik met de
wagen naar Arnhem kan Mijn ou
ders moeten me nu steeds naar het
station brengen en dat is toch wel
een hele opgave
Op de vraag hoe groot hij
de kans acht om zijn felbe
geerde plaats in het topvoet
bal te veroveren antwoordt
hij: „Als blijkt dat ik mijn oude
niveau niet meer kan halen,
dan stop ik met voetballen. Ik
heb geen zin om bij een ama
teurclub aan de slag te
gaan." De bezetenheid waar
mee Paul van Seumeren over
voetbal praat en de manier
waarop hij zijn sport weer
voorzichtig bedrijft, lijkt niets
een rentree in het betaalde
voetbal in de weg te staan. De
wonderen zijn de wereld niet
uit en dat heeft Paul aan den
lijve kunnen ervaren.
