i
„De Prooi" is het net niet,
ondanks de mooie muziek
Overtuigende socio-politieke film,
uitzichtloos en onheilspellend
„U bent mijn moeder" in,fl
Filmhuis Appelmarkt 11
GEORGE ORWELL'S „1984"
„Carmen" in dinsdag
movie-cyclus
Alweer
hot bubblegum
Ettore Scola in de!
Filmhuis-nacht
SPEELFILMDEBUUT VAN VIVIAN PIETERS
kijk op de film
DONDERDAG 7 FEBRUARI 1985
„De Prooi", Nederland 1985, regie Vivian
Pieters. scenano Vivian Pieters en Ton Ruys
naar hel boek „Henrietta Who?" van Catheri
ne Aird, belangrijkste rollen Maayke Bouten,
Johan Leysen, Marlous Fluitsma. Erik de
Vries. Wlm Bary. Yoka Berretty. Rijk de
Gooijer en Joop Doderer; muziek Henny
Vnenten. eindsong gezongen door Liesbeth
List; genre suspense; keuring 12 ;oar Te
zien in Grand
(door MARNIX KREYNS)
Het lijkt een detail. Maar gevreesd
moet worden dat het symbolisch is
voor de hele film. Wanneer In „De
Prooi" moeder Trudy (Yoka Berretty)
voor lijk in het ziekenhuis ligt, moet
ze door haar dochter Valerie (Maayke
Bouten) worden geïdentificeerd. De
camera houdt het gezicht van de
overleden moeder enkele seconden
in beeld en jawel hoor: Yoka Berretty
knippert met de oogleden. Niet erg,
misschien, maar toch In ieder geval
net niet goed. En zo is het met dit
hele speelfilmdebuut van Vivian Pie
ters: „De Prooi" is best aardig, maar
nèt niet goed.
Het ligt niet aan het verhaal van de
film. Dat is gebaseerd op de Engelse
thriller „Henrietta Who?" van Cathe
rine Aird. Door de regisseuse samen
met Ton Ruys bewerkt tot een scena
rio onder de titel „De Prooi". Nu lijkt
mij die Engelse titel een stuk adek-
water voor een verhaal over een
meisje, dat samen met haar moeder
in een dorpje woont. Die moeder
komt aan de vooravond van het
eindexamen van het meisje om door-
- Maayke Bouten als Valene in „De Prooi''
dat zij door een auto wordt aangere
den. De chauffeur is doorgereden.
Het Is voor het tienermeisje het begin
van een uiterst verwarrende en
angstwekkende periode in haar le
ven. Verwarrend, omdat sektle op
het lichaam van haar moeder aan het
licht brengt, dat zij haar moeder niet
kan zijn. De overleden vrouw heeft
nooit een kind gebaard. Angstwek
kend, omdat de onbekende automo
bilist ook een aanslag op het leven
van het meisje doet, waardoor duide
lijk wordt dat de dood van de vrouw,
die haar moeder niet was, geen toe
val Is geweest.
Maar waarom dat alles dan, vraagt
het meisje zich? Als dit mijn moeder
niet was, wie dan wel? En wie was die
vrouw dan, die zich uitgaf voor mijn
moeder? Hoe kwam ze aan haar
geld? Wie was mijn vader? Enzo
voort, enzovoort. Vragen waarop Va
lerie zowel in haar eentje als samen
met de rechercheur Mellema (Johan
Leysen) een antwoord probeert te
vinden. Dat wordt een speurtocht,
waarin het meisje onder meer in
aanraking komt met een merkwaar
dige buurvrouw (Marlous Flultsma),
een verloederde oom (Rijk de Gooij
er), een norse garagehouder (Joop
Doderer) en een behulpzame notaris
(Wlm Bary).
Een verhaal, waar Iets mee te doen
is; een clubje akteurs, waar eer mee
te behalen valt; en een film, waarin
dat allemaal net niet uitkomt. Ik zou
zo één, twee, drie niet aan kunnen
geven, waar het precies fout gaat
met „De Prooi". Maar bij het zien van
de film heb je voortdurend het Idee:
het had heel leuk kunnen zijn, maar
het Is het net niet geworden.
Onvermijdelijk drong zich bij mij
na het bekijken van „De Prooi" de
vergelijking op met twee andere re
cente Nederlandse speelfilms: „De
Lift" en „Schatjes". De eerste had
die echt angstaanjagende sfeer, die
de kwaliteit van films in dit genre
bepaalt. De tweede herinner ik me
vooral als een geestige rolprent met
flitsend spel van jonge acteurs. In
„De Prooi" zijn belde elementen aan
wezig, maar niet op een nivo, waar
door de film echt goed wordt. De
spannende scènes, die In dit genre
films natuurlijk de belangrijkste zijn,
zijn net niet huiveringwekkend ge
noeg. Zo zie je in de scène, waarin de
ontknoping zit, al te lang van tevoren
aankomen, hoe die tot stand zal
komen. En wat die jonge acteurs
betreft: Maayke Bouten en Erik de
Vries doen het best aardig, maar
„1984", Gr Br 1984 Regie Michael Rad
ford Produktie Simon Perry. Scenario Mi
chael Radford, camera Roger Deakings,
fnonfage Tom Priestley, muziek. Dominic
Muldowney, speciale effecten supervisie lan
Scoones. mei John Hurt, Richard Burton.
Suzanna Hamilton eva Genre politiek dra
ma m visionair kader; keuring 12|aar Grand.
A'foort
„Big Brother watching you". Een
uitspraak, die sinds George Orwell
hem neerschreef in zijn fameuze
toekomstroman „1984", een geheel
eigen leven is gaan leiden en nu staat
voor de oprukkende elektronische
staat, de staats-data-banken, het
ogen-netwerk van televisie-bewa-
kings-systemen en de verdere aan
tasting van de privacy. „Big Brother
watching you". Grote Broer let ook
op jou. De roman van George Orwell
is al eerder verfilmd door Michael
Anderson In 1956, met Edmond
O'Brien, Michael Redgrave, Jan Ster
ling e.a. in de hoofdrollen, maar
Sonla Orwell, de weduwe van de
schrijver, vond dat zo'n teleurstel
lende ervaring (Anderson had er een
echte SF-film van gemaakt), dat ze
weigerde de rechten vrij te geven
voor een nieuwe verfilming. Het was
de advokaat Marvin J. Rosenblum,
die er in 1980 in slaagde na lange
gesprekken met Sonla Orwell om
haar ervan te overtuigen, dat het
boek van haar man deze keer zou
worden verfilmd, zoals het zou moe
ten. Niet als science fiction, maar
meer als een socio-politieke film,
gezien vanuit het standpunt van de
schrijver, zoals hij de wereldtoe
komst zag in 1948, het jaar waarin het
boek verscheen en direkt een best
seller werd. Sonla Orwell tekende het
kontrakt met Rosenblum kort voor
dat ze stierf.
Rosenblum - toen nog een man
zonder ervaring in de filmbusiness -
moest toen trachten de film van de
grond te krijgen. Kontakten met Hal
Ashby, Milos Forman en Francis Cop
pola liepen op niets uit. Een jonge Britse
regisseur wilde de film graag doen en
nodigde Rosenblum uit naar zijn debuut
te komen kijken. Rosenblum „Ik vond
het een prachtige film. maar wie zat te
wachten op deze onbekende knaap?"
Het was een vergissing, erkende Ro
senblum achteraf, want de regisseur
John Hurt en Richard Burton als gefolterde en folteraar in 1984 naar het boek
van George Orwell
heette Hugh Hudson en de film heette
„Chariots of fire", een filmtopper van de
eerste orde en Oscarwinnaar.
De Britse regisseur Michael Radford
had - met producer Simon Perry - net
zijn eerste speelfilm geregisseerd,
„Another time, another place" en in
oktober 1983 bespraken de twee wat ze
zouden gaan doen. Net tevoren had
een hem onbekende advokaat uit Chi
cago gebeld, die de rechten bleek te
hebben van Orwell's „1984" en via
Radford's agent was de man bij hem
terechtgekomen. Radford „Ik had al
vanaf mijn tijd op de National Film
School „1984" willen maken en hoewel
het allemaal niet bepaald bemoedigend
klonk, besloten we de man te bellen.
We hadden tenslotte niets te verliezen."
Rosenblum werd in Chicago gebeld en
hij kwam naar Londen om de film
„Another Time, another Place" te ko
men bekijken. De film, die al zeven
internationale prijzen had gewonnen,
werd door Rosenblum schitterend ge
vonden
Radford: „Rosenblum vertelde me.
dat hij al geruime tijd bezig was met het
benaderen van regisseurs voor de
verfilming van „1984", maar dat zij stuk
voor stuk het verhaal als een super
spektakel zagen, vol speciale effecten
En dat was nu juist niet de bedoeling
Want - en dat waren we eens met
Rosenblum - „1984" is niet een futuris
tische fantasy, maar een satire op
Orwell's eigen wereld, een visie, geba-
John Hurt en Suzanna Hamilton in een scène uit 1984
seerd op het Groot-Brittannie van 1948
op het hoogtepunt van de koude oorlog,
met de opkomst van het Stalinisme in
de Sowjet Unie en met de dictatuur en
gruwelijkheden van het Duizendjarige
rijk van Hitier als nauwelijks afgebroken
decor."
Het was de bedoeling om de film in
ieder geval in 1984 In roulatie te
brengen en dat betekende voor de
filmmakers bijzonder hard werken,
temeer omdat de financiën nog niet
rond waren en het script nog ge
schreven moest worden. Terwijl Per
ry de financiën rond probeerde te
krijgen, begon Radford aan de eerste
versie van het script. Het lukte. John
Hurt werd gekontrakteerd voor de
hoofdrol als Winston Smith, terwijl
wijlen Richard Burton, ondanks het
feit dat hij het wat kalmer aan wilde
doen, enthousiast raakte door het
script en de ans om met John Hurt te
werken. Vanaf dat moment moest er
bijzonder hard gewerkt worden om
„1984" nog In de bioscopen te krij
gen voordat het jaar 1984 verstreken
zou zijn. „1984" zou Richard Bur
ton's laatste en wellicht beste filmrol
uit zijn zeer gevarieerde carrière wor
den^
„1984." Het klassiek geworden toe
komstverhaal van George Orwell, na
dat de schrijver al de nodige bekend
heid kreeg met zijn in 1945 verschenen
Animal Farm", behoort tot de verplich
te literatuur op scholen en wordt in
science fiction-kringen op één lijn ge
steld met Aldous Huxley's „New brave
world". Het boek is echter eerder een
socio-politieke roman, gebaseerd op
hetgeen Orwell in de periode na de
Tweede Wereldoorlog om zich heen
zag De koude oorlog woedde in alle
hevigheid, het communisme van Jo
seph Stalin kon elke vergelijking met de
nazi-terreur onder Hitler met glans
doorstaan en de sociologische omstan
digheden in eigen land waren trooste
loos en somber. Het zijn deze elemen
ten, die een belangrijke rol spelen in het
„1984" van Orwell, die. naar de overle
vering wil, het jaar waarin het boek
uitkwam, 1948, eenvoudig omdraaide
Regisseur Radford is er in ge
slaagd - om geheel volgens de wil
van Sonla Orwell - het boek weer te
geven, zoals het Is geschreven. Hij
heeft elke vorm van futurisme ver
meden en liefhebbers van science
fiction-spektakels, die denken in de
orde van grootte als „Star Wars",
zullen tevergeefs naar enige over
eenkomst zoeken.
Wat Radford schilderde is een dicta
tuur. gezien vanuit de samenleving van
1948. De televisie-schermen (in die tijd
nauwelijks bekend) zijn rond van vorm.
ongeacht de grootte van het scherm
De kommunikatie komt tot stand via (in
onze ogen hopeloos verouderde) tele
foons met slinger en geluids-schelp
Maar het gaat in deze indrukwekkende
film niet om de techniek, maar om de
samenleving die is diktatoriaal, geleid
door een ongrijpbare eenheidspartij,
die de werkers en niet-werkers voortdu
rend indoctrineert en ophitst In „1984"
is de wereld verdeeld in drie krachtige
staten „Airstrip One", vroeger Groot
Brittannië, behoort tot Oceanië Ocea-
nië is constant in oorlog met de andere
twee staten, Eurazië en Eastazié
Winston Smith (John Hurt) - 6079
Smith, W. - werkt op het ministerie van
de Waarheid, waar hij Dé „waarheid"
van de partij moet formuleren en in z'n
vnje tijd brengt hij zijn leven door in een
grauwe kamer, die grotendeels gevuld
is met het schetterende beeldscherm
van Big Brother, die een oogje in het zeil
houdt. Elke vorm van plezier is verbo
den. inclusief sex Het enige wat de
arbeiders van de heilstaat is toegestaan
is werken tot heil van dezelfde staat
Elke vorm van menselijkheid is geëli
mineerd. Denken mag niet. de staat
(Big Brother) denkt voor je. Maar zo
werkt het natuurlijk niet helemaal. Ter
wijl de behoeders van de Staat toekij
ken. denkt Winston aan vroeger,
droomt van vroeger en ziet een wereld,
die hoopvol, warm en menseli|k is. Op
slinkse wijze - onttrokken aan het
alziend Oog - houdt hij een dagboek bij,
waann hij zijn gedachten en gevoelens
neerschrijft.
Dan wordt hij verliefd op het meisje
Julia (Suzanna Hamilton) en hij slaagt
er in met haar in gesprek te komen.
Tijdens zijn rondzwervingen in de stad
op zoek naar zaken, die hij zou kunnen
gebruiken, komt hij terecht in een rom-
melwinkeltje, waarvan de eigenaar nog
een kamer boven de winkel te huur
heeft Winston besluit om die kamer te
gebruiken voor z'n geheime ontmoetin
gen met Julia. Maar het blijkt een
regelrechte val te zijn. Tijdens één van
hun vertederende vnjpartijen tussen de
grauwheid van het dagelijks bestaan,
volgt een inval van de Denkpolitie en
Julia en Winston worden gearresteerd.
Winston komt dan in handen van
O'Brien (Richard Burton), de man waar
van Winston had gedacht hem als een
vriend te kunnen beschouwen. Die
vriend wordt zijn folteraar
„1984" is bepaald geen opwekkende
firn. De door regisseur Radford samen
met cameraman Roger Deakings ge
creëerde sfeer is grauw en somber,
uitzichtsloos en onheilspellend Het
filmteam heeft voor de opnamen ge
bruik gemaakt van afbraakwijken in
Londen en gaf daarmee op uitstekende
wijze vorm aan de wereld, zoals Orwell
die - vlak na de tweede wereldoorlog -
zag in zijn eigen land.
Orwell s boek en Radford's film lig
gen heel dicht naast elkaar er is vrijwel
geen ruimte overgebleven voor eigen
interpretatie De invulling van de karak
ters wordt perfekt gedaan door zowel
John Hurt als het dromende koppige
slachtoffer en Richard Burton als de
vriendelijke, flijmende, overredende,
kwaadaardige, monsterlijke, sadisti
sche folteraar. Het zijn juist die beelden,
die in het geheugen van de toeschou
wer zullen worden gegrift als een pijnlij
ke. intense ervaring. En de bevrijding
van Winston Smith ligt in de droom, de
onaantastbare droom, die door geen
enkele folteraar weggevaagd kan wor
den uit de gedachten van de man, die
weet juist in gedachten alleen vrij te zijn.
„1984" is geen humonstisch boek.
Het is een uiterst pessimistische filoso
fie op macht en het misbruik ervan
De film visualiseert dat pessimisme
bijna perfekt en laat diepe indruk achter.
Er zijn mensen die vinden, dat de film
traag is. maar het is juist die traagheid,
die de moedeloosheid van de mensen
accentueert, zoals ook het stadsland
schap in die sombere, bijna zwart-wit-
kleuren elk sprankje warmte elimineert
Dat regisseur Radford juist op dit ele
ment extra de nadruk heeft gelegd, is
terecht, ook al ontkom je daardoor
misschien niet helemaal aan de indruk,
dat de karakters vooral in het eerste
deel van de film wat te weinig zijn
uitgediept, van voldoende reliëf en ach
tergrond zijn voorzien.
Maar dat doet niets af aan de totale
Indruk die „1984" achterlaat en die Is
aangrijpend in haar grenzeloze pes
simisme, huiveringwekkend door de
demonstratie van macht door voort
durende indoctrinatie en onderdruk
king. Het enige sprankje menselijk
heid dat de film laat zien is de In
zichzelf neurieënde vrouw, die tus
sen de troosteloze puinhopen van
een verwoeste stad haar was op
hangt. Het is die warmte, die uitein
delijk de hoop levend laat.
Vivian Pieters is er niet in geslaagd
om er meer dan dat van te maken. En
dat is jammer, net zo zeer als het
iammw l«5 van da nrpQtatl<*s van Piik
de Gooyer en Joop Doderer. De
scènes, waarin zij aan bod komen,
tonen weer eens de kwaliteit van
deze acteurs. Maar binnen het kader
van de film zijn zij onvoldoende
geïntegreerd om meer te zijn dan een
paar aardige kleinoodjes. En als je
die dan afgewisseld ziet met scènes
van een houterigheid, die je in een
Nederlandse film niet meer hoopte
aan te treffen, wordt de tegenstelling
helemaal schrijnend.
Misschien is dat kleine beetje, dat
de film mist om goed te worden, er de
oorzaak van, dat je op andere dingen
gaat letten. Bijvoorbeeld op de sto
rende reclame In „De Prooi". Er
worden al opmerkelijk veel Marsen
genuttigd en Pall Mails gerookt,
maar het toppunt is toch wel de
scène, waarin het meisje en de re
chercheur iets eten in een cafetaris.
Op de bar staan veel te prominent
een doos Marsen en een asbak van
het sigarettemerk, waarvan boven
dien nog een lichtbak achter de
spelers is opgehangen. Het zal best
moeite kosten om een film gefinan
cierd te krijgen, maar van dit soort
sponsorinbreng word je toch echt
enigszins droevig.
Ook opvallend, maar dan juist in
zeer positieve zin, is de muziek van
„De Prooi". Gecomponeerd door
Henny Vrienten en door hem samen
met onder meer zijn maten Belinfan-
te en Pijnenburg uitgevoerd. Prima
- Hoofdrolspelers Maayke Bouten Valerieen Enk de Vries
regiseusse Vivian Pieters
muziek voor dit genre film en vermo-
delljk daarbuiten ook zeer het aanho
ren waard. Dat Liesbeth List over de
aftiteling heen komt zingen „Nu ben
jij alleen, ja je bent alleen, je kunt er
niet omheen", Is dan weer wat min
der geslaagd.
In het voor de pers ter begeleiding
van de film beschikbaar gestelde
informatiemateriaal Is ook een inter
viewtje met Vivian Pieters opgeno
men. Nadat ze jarenlang als regie
assistente werkzaam is geweest bij
mensen als Wlm Verstappen, Frans
Welsz, Ate de Jong en haar broer
Guido Pieters. was ditn
eigen speelfilm. Ze wisii
begon. Vivian Pieters: j
een rotfilm kunnen mak»
dat Ik het zelf een slecta
vinden, maar dat de mea
men voor het theater jrei
dersom is natuurlijk 09 Li
hele mooie film makeral.
geen hond voor kormiaj
filmmaker dus altijd irnml
wicht bezig." tc
10.
In „De Prooi" heeft Vint
die vereiste stabiliteit Jn;
heel gevonden. dei
Scène uil ..Carmen" van Carlos Saura
">ej
(van de filmredaktie) vai
>ej
AMERSFOORT - In®*]
Movie Cyclus van het
kan men dinsdag kljke r0<
„Carmen" van de Spaa
Carlos Saura. Het is ee-1*®'
befaamde opera van
„Carmen", met tevens
dat op hetzelfde thema cl
als dat van de opera. S»?®'
deze gegevens een sch^j
gemaakt met fraai car
natuurlijk de oog en &®c
muziek en dans, waart*n<
het accent op de flamer,
en
3ikl
)35
Opmerkelijk is, dat S
geslaagd om een spa^y
maken en dat verwacht
een opera. Dit effect
door het verhaal van c- V
filmverhaal op subtieleflg
kaar te weven tot e-roes
patroon van emoties ^er
daardoor niet alleen eesec
pure opera-liefhebber, r.t -j
ook voor hen. die een t»|d,
prijs stellen De moeite ..'an
ruimschoots waard
Van vrijdag 8 t/m 11 februari kan
men In filmhuis Appelmarkt kijken
naar de filmversie van het succes
volle toneelstuk „U bent mijn moe
der". Op overtuigende wijze speelt
Joop Admiraal afwisselend een oude
dementerende vrouw en haar zoon.
De voorstellingen beginnen om
20.00 uur.
Na een intensieve voorbereiding met
Jan Ritsema speelde Joop Admiraal op
6 november 1981 in de voorstellings-
ruimte van Het Werktheater voor de
eerste keer het stuk „U bent mijn
moeder". Door de loneelkritici werd het
zeer enthousiast ontvangen en het pu
bliek liep storm
„U bent mijn moeder" is een heel
bijzonder toneelstuk. Admiraal schetst
erin een eerlijk een integer beeld van
het leven van zijn dementerende tach
tig-jarige moeder, die hij ieder zondag in
een verzorgingstehuis in Delft bezoekt
Het is ook een beeld van een moeder-
zoon relatie. Zijn dergelijke stukken
bijzonder. Admiraal gaf „U bent mijn
moeder" een extra dimensie door niet
alleen zichzelf, maar ook zijn moeder te
spelen Voor meer dan driekwart is
„U bent mijn moeder" het relaas van
een bezoek van Admiraal aan zijn
moeder, dat op zondagmorgen in zijn
eigen huis begint. Daarna volgen de
ritten met de metro, de trein en de bus,
waarin hij bij het publiek zijn moeder en
zichzelf introduceert. Bij het binnenko
men van haar kamer begint zich te
kleden als zijn moeder, die met veel
moeite uit haar bed komt Ondertussen
ben je dan al helemaal vertrouwd ge
raakt met de dialogen tussen de twee,
die door de acteur met verschillende
stemmen worden gebracht Die ge
sprekken zijn niet bedacht, maar ont
leend aan wat Admiraal week-in-week-
uit meemaakte Een veelvoud van on
derwerpen passeert daarbij de revue
die te maken hebben met het leven van
vroeger en nu. met de onderlinge ver
houding, met pijn en sterven, opstan
digheid en plezier
Voor de Norddeutsche Rundfunk
maakte Horst König'stein in 1983 een
filmversie van „U bent mijn moeder
waarvoor praktisch alle scènes op loka-
tie zijn gedraaid. Alleen het laatste
gedeelte waarin de m«
in haar kamer in een
opgenomen, speelt zictj]
af Daarmee is de fiir.k,
moeder" een mew.™"
creatie geworden. diec:"er
van Joop Admiraal er ten
van de dialogen de com:
met de toneelversie ve^ld'
is gebruik gemaakt van jnc<
bepaalde teksten oft s
len Met de camera wc.uaj
ritme van handelingen
volgd. terwijl ook nuar<
beeld zijn aangebrac*
toneel versie niet zo gi
In 1982 ontving
zijn theaterversie de j
van de hoogste toneaQ
gen in ons land. Meldt*
hij de „Gouden
1983", de belangrijkste»
i. .i..!aa
voor tv-produkties
(Van de filmredaktie)
AMERSFOORT - De Nederlandse titel is „Hot Bubblegum: Dikke liefde",
maar het is de vijfde uit de reeks „Lemon Popsicle' met als Engelse titel „Baby
Love". De regie is in handen van Dan Wolman. de film werd opgenomen in Israël
en werd geproduceerd door het inmiddels befaamde duo Menahem Golan en
Yoram Globus Een film uit de Cannon-stal dus Meer is er eigenlijk niet van te
zeggen Wie de vorige avonturen heeft gezien van Benji, Huey. Bobby en andere
vrolijke jongelui op vrijersvoeten, kan zich best voorstellen hoe deze film er uit ziet
Niets anders Ook de muziek komt bekend voor. toppers uit de vijftiger en zestiger
jaren. Hete kauwgum voor de echte liefhebbers van dit schier onverwoestbare
genre
(Monica Vitti), een meö"
Scène uit „Hot Bubblegum Dikke Liefde (Baby Love)
In filmhuls Appelmarkt draait a.s.
vrijdag 8 en zaterdag 9 februari de
film: Dramma Delia Gelosia (Drame
van de jalousie) van Ettore Scola.
Aanvang is om 23 uur.
Scola is naast Fellini en Antonioni
een van de belangrijkste Italiaanse
filmers van deze tijd Bij het grote
publiek kreeg hij bekendheid met zijn
film ..Una Giornata particolare" en al
geruime tijd draait zijn laatste film „La
nuit de Verennes" in de bioscopen
Ruim een jaar geleden kreeg hij voor
zijn hele ouvre de Nederlandse Sik-
kensprijs uitgereikt.
In het filmhuis worden deze en vol
gende week twee films van Scola ver
toond. Volgende week „C'eravamo
tanto amati" en deze week „Drama
Delia Gelosia"
In 1970 maakte Scola deze tragi
komedie over een driehoeksverhou
ding tussen een bloemverkoopster
in 1
Mastroianni) en eenp^Q
carlo Giamini)
De gebeurtenissen sc^
deels af op de vuilnish"'**
stranden in de nabije
verhaal is een rekoró[
moord. De personage:'
pen af en toe uit hun rc
te geven op wat er
Deze techniek pasie^jjjj*
„C'eravamo tanto ar 9
Het verhaal gaal k
puzzel lijken, maar i'
elkaar, dat het ne#
word! 9'
Humor en tragiek
in deze film, waan»1 I
nalaten flink ironisch
tisch te zijn. Zo is er
twee geliefden met e®
strand in het rode av0"^^
is echter totaal verwf^™
tussen hun tenen kif''
