Fascinerende ervaring op
majestueuze woestijnplaneet
Micki Maude", amusante
omedie Blake Edwards
The chosen" in dinsdag-
lovie Cyclus van Grand
O
[ANK HERBERT'S „DUIN" EINDELIJK VERFILMD
De speciale effecten
van Carlo Rambaldi
kijk op de film
lONDERDAG 9 MEI 1985
ker moei
(door Bert Vos)
Een film als „Duin" kan eigen
lijk alleen maar echt worden
gemaakt met behulp van de
steeds inventiever wordende ef
fecten-specialisten, die met de
meest geavanceerde technie
ken dingen lagen gebeuren, die
eigenlijk onmogelijk zijn. In de
fllmcredits staan ze vaak simpel
vermeld achter het kopje „spe
cial effects". Zonder hen echter
geen zandwormen, Navigators,
of zwevende baronnen. Om nog
maar te zwijgen van beelden,
waarin al deze wonderlijke crea
turen een plaats krijgen en als
vanzelfsprekend een onderdeel
van het landschap worden naast
mensen. Eén van de belangrijk
ste mensen, die voor „Duin" de
speciale effecten verzorgden, is
Carlo Rambaldi, ook wel eens de
„vader van ET" genoemd en
schepper onder meer van
„Allen" en King Kong. Voor
„Duin" schiep hij de maar liefst
150 meter lange zandwormen en
de merkwaardige mutanten van
het Navigators-ruimtegilde.
Rambaldi vond het maken van
deze Navigators nog de gemak
kelijkste klus, ook al hebben
vijftien mensen er gedurende
drie maanden aan gewerkt. Het
uiteindelijke model is bijzonder
flexibel en kan op veertig ver
schillende plaatsen bewegen,
bediend door 22 mensen vanuit
een glazen container, die is ge
vuld met een oranjekleurig gas,
de specie van de planeet Arra-
kls.
Rambaldi: „Die wormen wa
ren een uitdaging. Alles bij el
kaar heb Ik er een vol jaar aan
gewerkt, evenlang als een ET.
liet probleem was eigenlijk, dat
we nog nooit Iets soortgelijks
voor een film hadden gemaakt,
zodat we alles zelf uit moesten
vinden. Wormen hebben geen
gewrichten, ze bewegen in één
vloeiende beweging. Dat heeft
ons heel wat kopzorgen ge
kost." Vijf beeldhouwers, vijf
matrljzenmakers en vijf mecha
nici hebben zich er mee bezig
gehouden en het resultaat was
uiteindelijk zestien zandwor
men en één kop. Niet op ware
grootte, want wormen van 1500
meter zijn wat moeilijk hanteer
baar voor een film. Daarom werd
gekozen voor een mengeling
van miniaturen en stukken op
ware grootte. Probleem nummer
twee was: hoe laten we die wor
men bewegen door het zand. De
oplossing was imitatie-zand, ge
vormd door drie ton micro-bal
lonnen, gemaakt van borosili-
caatglas. Elk ballonnetje kleiner
dan een speldeknop. Nog nooit
eerder vertoond, weet Rambaldi
opgewekt te melden.
Op de planeet Arrakis (Duin)
lopen de meeste mensen met
helderblauwe ogen rond. Niet
alleen de irissen zijn blauw, nee,
alles is blauw. Barry Nolan en
Brian Smithies stonden aan het
hoofd van twee teams, die de
miniaturen en speciale effecten
verfilmden. Die blauwe ogen
vormden een probleem, want
contactlenzen en soortgelijke
oplossingen bleken niet te
werken. Ook een kleurmiddel
voor de ogen was niet te gebrui
ken: je kreeg er rode ogen
van.Het rotoscoop-systeem
bracht de oplossing. Voor Nolan
en Smithies betekende dat te
vens een record aan dit soort
effecten. Meer dan 48.000 oog
bewegingen moesten op deze
manier ingekleurd worden. De
film „Star Wars" kende maar
8000 van deze effecten
Opvallend in „Duin" is de
sombere kleurstelling.
Regisseur David Lynch zou
de film het allerliefst in zwart-wit
hebben opgenomen, maar pro
ducer de Laurentiis was het
daarmee niet eens. Ook die
sombere kleuren mochten van
de Italiaan best wat lichter. Toch
kreeg „Duin" een aparte kleur
stelling in samenwerking met
cameraman Freddie Francis, die
ook achter de camera stond
voor Lynch' film „The Elephant
Man". Die somberheid bena
drukt op aparte wijze de aparte
wereld van het kosmische kei
zerrijk, het archaïsche de lang
zame aftakeling. Ook de woes
tijn-schaduwen ontkwamen niet
aan een speciale behandeling.
Normaal zijn schaduwen zwart,
op Duin zijn ze bruin. Niet alleen
in de woestijn, maar overal.
De woestijnopnamen voor
„Duin" werden gemaakt in de
Samalayuca, de Mexicaanse Sa
hara. Toen de ploeg er aan
kwam, kregen ze de schrik van
hun leven, want het was één
vuilnishoop. Drie maanden lang
hebben zo'n driehonderd Mexi
canen een gebied van bijna der
tig vierkante kilometer gerei
nigd en er alle rotsen, struiken
en cactussen uit verwijderd.
De befaamde Stillpakken,
waarin de Vrijmans in de woes
tijn overleven (met een inge
nieus recycllng-systeem) wer
den ontworpen door Bob Ring-
wood. Het werd iets heel
nieuws, niet iets wat reeds eer
der in een SF-film te zien was. De
vorm was gebaseerd op het
menselijke spierenstelsel en de
pakken waren gemaakt van rub
ber, overigens een kwelling
voor de acteurs, die er mee door
de woestijn moesten sjouwen
bij een temperatuur tussen 45
en 50 graden
Filmmaken is tegenwoordig
méér dan de camera op iets
richten en draaien, zeker als het
een SF-film als „Duin" betreft.
Hónderden speciale effecten
makers, specialisten op het ge
bied van visuele effecten, foto
grafische effecten, miniatuur-
fotografie, matte paintings etc.
etc. hebben maandenlang ge
werkt om het resultaat mogelijk
te maken. Ogenschijnlijk telt
„Duin" veel minder zichtbare
effecten dan films als „Star
Wars". En op zich is dat al een
knappe prestatie.
SOUNDTRACK „DUIN":
SCHITTERENDE MUZIEK
De muziek voor de film „Duin"
werd gecomponeerd en uitge
voerd door de Groep Toto. Ver
der werkten aan de soundtrack
verschillende andere vooraan
staande musici mee, zoals Brian
Eno, Daniel Lanois en Roger
Eno, die het „Prophecy Theme"
schreven. Het Weens Symfonie
Orkest onder leiding van Marty
Paich en Allyn Ferguson en het
Weens Volksopera Koor ver
zorgden delen van de sound
track. Schitterende muziek, die
ook zonder de filmbeelden im
poneert. De soundtrack werd
uitgebracht door Polydor stereo
823770-1 (op cassette: 823 770-4
en op compact disc: CD 823
770-2).
?s: „P0f,
weg er
/an der
Idseweg
tortuin
landscli
t met vv<
nen
rhjk uw
el dan
lisch gei
in het
eco
as een
er eigei
vorden.
(door Bert Vos)
I wel,
ïhoolst
vrouwe
met gie Jessica, een uitstekende rol van Francesca Annis, (met Kyle MacLachtan
Ik ze. v „Dune" (Duin) naar het befaamde boek van Frank Herbed.
'k ben
oezig,
we
:etten.
daphekj
ken, to\
het dun
in de kh
stuurd
st, moe
'venaart
slagen
nen, die
óók ki
misschiet
1 zijn
ten-ten
„DUIN" (DUNE), 1984 USA Produktie:
Raflaella De Laurentiis regie en scenario
David Lynch, gebaseerd op de roman
„Duin", van Frank Herbert Camera: Freddie
Francis; montage Antony Gibbs Muziek,
gecomponeerd en uitgevoerd door Toto,
verder met muziek van Brian Eno Daniel
Lanois en Roger Eno, met het Weens Symfo-
nie Orkest en het Weens Volksoperakoor
onder leiding van Marty Paich, Mechanische
effecten Kit West. ontwerp van creaturen
Carlo Rambaldi; speciale fotografische effec
ten Barry Nolan. Albert J Whitlock, kostuum
ontwerp; Bob Ringwood. voorgrond-miniatu-
ren Emilio Ruiz del Rio. creatieve make-up
Giannetto De Rossie, illustratoren. George
Jensen, Mentor Huebner en Ron Miller;
model-ontwerpers Gus Ramsden, Danielle
Verse. Christine Overs, Jacinto Soria. grafi
sche effecten Richard Malzahn, matte-pain
tings. Syd Dutton; Met Francesca Anms.
Leonardo Cimmo, Brad Dourif. Jise Ferrer.
Linda Hunt. Freddie Jones, Kyle MacLach-
lan, Everett McGill, Kenneth McMillan. Sting,
Dean Stockwell, Max von Sydow en Sean
Young. Genre: science fiction; lengte 140
minuten Te zien in Grand, Amersfoort.
„Dune is een boek over charisma
tische leiders en over de manier
waarop de samenleving die creëert.
Ais de Duitsers hadden beseft wat
Hitier werkelijk van plan was, hadden
ze hem tot staan kunnen brengen.
Het boek is een waarschuwing. Ab
solute macht trekt corrupte mensen
aan. De godsdienst is slechts één
van die machtsstructuren. Maar het
is een emotioneel zeer beladen idee,
daarom heb ik het gekozen. Ik heb
veel vergelijkend onderzoek gedaan
naar godsdiensten, ik weet er een
hoop van. De voornaamste reden dat
ik voor „Dune" de Islam heb gekozen
was dat ik over een absolute woes
tijn schreef. En als je „woestijn" zegt
in de Westerse wereld, dan denk je
aan de Arabieren. Toch denk ik dat
„Dune" een negatieve visie geeft op
elk religieus fanatisme, niet alleen op
dat van de Islam," aldus Frank Her-
bert in een Volkskrantinterview met
August Hans den Boef over zijn
befaamde science fictlon-epos
„Duin" en de daarin door hem ge
schapen samenleving.
Duin is nu eindelijk verfilmd, na ver
schillende mislukte pogingen. Regis
seur David Lynch nam uiteindelijk de
handschoen op, die producent Dino de
Laurentiis hem toewierp en het resul-
Bert Vos)
Maude", USA, 1985 Regie
Edwards. Scenario: Jonathan
Ids, camera. Harry Stradling, mu-
Holdridge; produktie Tony
genre: komedie, met; Dudley
Amy Irving, Ann Reinking, Ri-
Mulligan, e.v.a.; keuring, alle
fen; te zien in Euro Cinema,
irt.
s van regisseur Blake Ed-
iiijn vrijwel allemaal kome-
in een vrij hoog niveau. Naast
amde „Pink Panther"-films
rijten Peter Sellers, verwierf
ds bekendheid met „10" (ook
ludley Moore), „S.O.B." (waarin
enote Julie Andrews voor het
voor een deel in haar blootje te
Is) en „Vlctor-Victoria" (een
haar p travestieten-film met Andrews
esloten n dubbelrol). Je moet van de
gram k >r van Edwards houden, maar
aren t at het geval is, dan Is een Blake
belo\' irds-fllm ook gegarandeerd een
avondje uit. Persoonlijk
Edwards' humor wel op prijs
me dan ook kostelijk ver
met de nieuwste film van zijn
Maude". Toegegeven,
wil de zaak nog wel eens
en licht de hand met het
maar een kniesoor die daar
nheeor
iork<y
gemex
gen sir.
intine
'den
nou
Dudley Moore als Rob en Ann Reinking als Micki in de maffe komedie van Blake
Edwards „Micki Maude".
over valt.
Rob Salinger (Dudley Moore) be
hoort tot de beste televisiereporters in
de wijde omgeving, maar het leven
bevalt hem niet meer zo. Uiterst ver
moeiend bezig zijn met vaak onbenulli
ge onderwerpen, waarbij z'n privé-le-
ven ook in het honderd dreigt te lopen.
Want Rob's echtgenote Micki (Ann
Reinking) is een uitstekende advokate,
die bovendien goede relaties onder
houdt met een naar de politieke top
klimmende senator, wat haar carrière
zeer positief beïnvloedt. Micki wil daar
om beslist nog geen kinderen, tot groot
verdriet van Rob Salinger, die dolgraag
eindelijk vader wil worden van héél veel
kinderen. Micki kiest voor haar carrière
en stelt voor om over een aantal jaren
de beslissing te nemen of er kinderen
moeten komen of niet.
Als Rob tijdens zijn werk kennis
maakt met een jonge, erg aardige
celliste Maude (Amy Irving), besluit hij
na een snel groeiende vriendschap met
haar te trouwen Aan de andere kant
wenst hij niet van Micki te scheiden
Een klein (polygram) probleempje
maar Rob denkt dit wel te kunnen
regelen en dus trouwt hij met Maude
Als Maude in verwachting blijkt te zijn, is
hij een erg gelukkige toekomstige va
der. Zijn geluk wordt nog eens verdub
beld, als ook Micki in verwachting blijkt
te zijn en alsnog besluit haar carrière
voorlopig op te schorten Rob Salinger
als dubbelvader met een uiterst
vermoeiend dubbelleven, dat spreekt
Als tenslotte blijkt, dat de beide moe
ders gelijktijdig moeten bevallen in het
zelfde ziekenhuis, krijgt Rob Salinger
het wel erq benauwd
Blake Edwards maakte van dit absur
de gegeven van Jonathan Reynolds
een flitsende komedie, die steeds inge
wikkelder van konstruktie wordt naar
mate Dudley Moore als Rob Salinger
zich steeds meer verstrikt in het schier
onontwarbare huwelijksweb. En ook al
is het laatste deel van de film verwijderd
van een aanvaardbare realiteit, leuk is
het wel Met een eigenlijk onverwacht
toch voorspelbaar slot
taat is nu in de bioscopen te zien De
fascinerende wereld van „Duinbe
staat niet langer in de fantasie van de
lezer, die al die jaren een eigen voor
stelling heeft gekoesterd van wat Frank
Herbert in zijn magistrale SF-epos be
schreef.
BESTSELLER
Toen het verhaal „Dune" tussen
1963 en 1965 in het Amerikaanse
tijdschrift „Analog Science Fact Fic
tion" in afleveringen verscheen, kon
niemand vermoeden, dat dit verhaal
van Frank Herbert zou uitgroeien tot
één van de grootste science fiction-
successen, vertaald in maar liefst veer
tien talen met een totale oplage van
méér dan zestig miljoen exemplaren.
Inmiddels behoort „Duin" tot de klas
sieke SF-romans en talrijke regisseurs
en filmproducenten hebben in de afge
lopen jaren getracht dit futuristische
epos in filmbeelden om te zetten Het
moeilijkste was het schrijven van een
goed scenario en daar strandde men
steeds op. Met name de regisseur
Alexandra Jodorowski probeerde in de
zeventigerjaren „Duin" in een scenario
te vangen, maar moest zijn poging
opgeven, omdat zijn draaiboek een film
van meer dan twintig uur lang zou
betekenen. Ook de bekende regisseur
Ridley Scott (Alien), die in een soort
marathon Jodorowski's taak overnam,
moest na acht maanden het veld rui
men Producent Dino de Laurentiis, die
de rechten had gekocht was inmiddels
ettelijke miljoenen dollars armer gewor
den zonder dat er ook maar één scène
was opgenomen.
Het tij keerde, toen de Laurentiis
de film „The Elephant Man" zag van
de toen vrijwel onbekende regisseur
David Lynch. Hij kontrakteerde
Lynch, die er na zeven versies in
slaagde een hanteerbaar script te
produceren. Aanvankelijk voor een
film van vijf uur, maar nu terugge-
sneden tot een science flction-epos
van zo'n twee uur. Dat resultaat is nu
in de Nederlandse bioscopen te zien,
ruim twintig jaar nadat Frank Herbert
zijn omvangrijke saga schreef. Her-
bert, wienst roman de Hugo- en
Nebula Award kreeg toebedeeld,
trad zelf op als adviseur en is - zoals
hij zegt - redelijk tevreden over het
uiteindelijke resultaat.
MESSIAS
Het universum van „Duin" is geen
„Star Wars -samenleving. Want de
techniek is ondergeschikt gemaakt aan
de geest en men zal er vergeefs „den
kende machines" zoeken. Computers
zijn verdwenen na de Butlerse Jihad, de
Grote Revolutie, en wat overbleef is een
archaïsche samenleving vol vergane
glorie, keizerlijke grandeur en een door
corruptie overwoekerde standenhiérar-
chie. Een samenleving vol mythen en
legenden, maar ook een universum, dat
wordt beheerst door de mystiek en het
gemanipuleerde Messias-verlangen
van de Bene Gesseret en de tot ongrijp
bare wezens gemuteerde Navigators
van het Ruimtegilde, zonder wie de
mensheid gedoemd zou zijn aan de
planeten van het keizerlijk imperium
gekluisterd te blijven
Een futuristische samenleving, waar
in alle macht draait om de melange, de
specie der speciën, die alleen maar op
de planeet Arrakis te vinden is Wie
Arrakis bezit, bezit de macht En het is
deze planeet Arrakis, ook wel genaamd
„Duin" de woestijnplaneet, die het mid
delpunt wordt van een kosmische strijd
tussen de adelijke geslachten van de
Harkonnen en die van de Atreides.
WOESTIJNPLANEET
Op „Duin" wordt de profetie van
de Bene Gesserit vervuld en aan
schouwt het keizerrijk de „geboorte"
van de zo lang verwachte en door de
eerwaarde Moeders van de Bene
Gesserit eeuwenlang genetisch
voorbereide Kwlsatz Haderach, „Hij
die met organische geestelijke
macht ruimte en tijd zal overbrug
gen". De Messias, die de Troon van
de Gouden Leeuw zal doen wankelen
en als een Mahdi de heerschappij
over het galactische Keizerrijk zal
overnemen. En „Duin" zal het mid
delpunt van alles zijn. De woestijn-
planeet. waar Paul Atreides als
Muad'Dib de legendarische Vrijmans
aan zal voeren op weg naar een
nieuwe ecologische orde èn naar
een samenleving die rechtvaardig
zal zijn. „Duin" waar de reusachtige
zandwormen het leven tiranniseren,
zal eens bloeien als een roos.
De kern van Frank Herbert's „Duin"
vormen de Vrijmans (Freman) in de film
niet vertaald (waarom eigenlijk niet?)
Zij zijn de oorspronkelijke, ongrijpbare
bewoners van „Duin". Geheimzinnige,
in zogenaamde Stillpakken levende
woestijnbewaarders" van een bijna on
doorgrondelijke woestijn-mystiek vol
religieuze overleveringen van honder
den eeuwen In het boek wordt een niet
onbelangrijk deel gewijd aan de episo
de, waarin Paul Artreides onder de
Vrijmans leeft als Muad'Dib, ter voorbe
reiding van de bevrijding van Arrakis
van de wrede Harkonnens In de film is
die episode aanmerkelijk ingekort.
Enerzijds begrijpelijk in verband met de
lengte van de film. anderzijds jammer,
omdat uit die episode van het boek een
enorme zeggingskracht spreekt,
boeiend door de rituelen van het zand,
door de bepalende kracht van het Le
venswater, dat als een symbool van
leven en dood de toekomst van de
Muad'Dib bepaalt Niettemin is regis
seur Lynch er in geslaagd om de sfeer
uit het boek grotendeels te treffen,
ondanks de beperkingen die hij zich
noodgedwongen op moest leggen.
ARCHAÏSCH
De film „Duin" brengt de sfeer van
het boek alleszins bevredigend over.
Evenals in het boek is die sfeer in veel
opzichten puur archaïsch door de ver
weerde, maar zeer imposante decors
van kastelen, vestingen en steden en
de daarmee samenhangende technie
ken, die in geen enkel opzicht enige
verwantschap hebben met de futuristi
sche elektronika, zoals wij die hebben
leren kennen uit films als „Star Wars"
en „Star Trek". Aan de andere kant
heeft de techniek niet stil gestaan en
hierdoor ontstond een intrigerende
mengeling van eerbiedwaardige ouder
dom, antieke techniek en opzienbaren
de technische nieuwe verworvenhe
den. Met name de episode, waarin de
start van een ruimtereis in beeld wordt
gebracht, is subliem van sfeer en tech
niek. Het zijn de Navigators van het
Ruimtegilde, die de ruimtereizen moge
lijk maken door middel van de specie
van de planeet Duin. Met de uitzonder
lijke werking van de melange wordt de
afstand in de kosmos door de Naviga
tors tijdelijk verkleind
Het zijn deze en andere bijzonder
fascinerende scènes, die van „Duin"
een boeiende film hebben gemaakt
Een film, waarin op ongekende manier
is gewerkt met vaak zeer knappe spe
ciale effecten, zonder dat het verhaal er
aan ten onder is gegaan. Want Her
bert's verhaal blijft in de interpretatie
van David Lynch vrijwel geheel over
eind, ook al zijn sommige elementen
(zoals de wrede verschijning en het
barbarisme van Baron Harkonnen) wat
aangescherpt en kregen andere onder
delen een afzwakking, zonder dat ge
heel duidelijk is. waarom dit gebeurde.
Zoals ook Herbert zelf al vaststelde,
heeft Lynch een slot bedacht, die bezij
den het boek is en helaas ook afbreuk
doet aan het totaal van de film. Herbert,
in een interview in de Volkskrant. „Ik
heb een paar kleine bezwaren tegen de
film. Ik denk bijvoorbeeld dat het niet
goed was om aan het einde die regen
bui te laten komen. Dat is te veel deus
ex machina. Want Paul Atreides was
geen god, maar een mens die god
speelde
FASCINEREND
„Duin" Is misschien niet voor le
dereen een even gemakkelijke film,
ook al heeft Lynch dan veel van de
metaforen en filosofisch getinte
wijsheden uit het boek minder na
drukkelijk in de film verwerkt. „Duin"
is rijk aan detail-schilderingen,
ademt steeds die voorname, elegan
te grandeur uit van vergane glorie en
adeldom, afgewisseld met de Impo
sante mystiek en grootsheid van de
gloeiende woestijnen van Duin en
het afschrikwekkende gestamp van
de zandwormen in hun eeuwigdu
rende „gevecht" met de Vrijmans.
Het zijn deze elementen, die de film
van Lynch tot een fascinerende erva
ring maken en „Duin" een diepte
geven, die films als „Starwars" en
„Star Trek" missen.
Bert Vos
Scène uit „Dune" (Duin) van David Lynch met een uitstekend acterende Kyle
MacLachtan als Paul Atreides Hier met de moeder-overste van de Bene Gesserit
'peens
r oml
ook
in de
Het
gzam
r mijn
ma no
re lez
Dudley Moore als de kleine don
dersteen, die grote daden verricht,
overtuigt zoals elke keer en dat geldt
ook voor de moeders Maude en
Micki, Amy Irving en Ann Reinking.
Met Richard Mulligan als de TV-
producer Leo Brody, die steeds voor
een rugdekking moet zorgen en zelf
toch al zoveel problemen heeft.
Een heerlijke komedie voor een
avondje onbezorgd lachen. Voor lief
hebbers van Blake Edwards' films
een must.
ntorv
i onf*
er dat
was.
rt foto
ad ge
oete
k m
10 ni
de filmredaktie)
IERSFOORT - In de Dinsdag
Cyclus van het Grand Theater
men volgende week kijken naar
ertelt 'm »The Chosen" van regisseur
loo Paul Kagan. In de hoofdrol-
laxlmilian Schell, Rod Steiger,
y Benson en Barry Miller. De
Is gebaseerd op de gelijknamige
,S 9!Feller va" Chaim Potok.
ne Chosen" is een boeiende film
>eig&' gevoelens en principes Over ver-
i/erda üngen van vaders ten opzichte van
zonen, over eeuwenoude tradities
us moderne denkwijzen, over ver-
uweten en onzekerheid. Bovenal gaat
(0{ Chosen" over een vriendschap
sorir" Sn twee ion9ens- d|e ondanks hun
[Ie band steeds weer met elkaar in
'r> >ct komen, daar zij in totaal ver-
itè Sende werelden zijn opgegroeid,
feil me Chosen" speelt in Amerika
van "sen vlak na de tweede wereldoor-
een periode die overheerst werd
wereldschokkende gebeurtenis-
Vanaf de invasie in Normandië in
1944 tot aan de oprichting van de staat
Israël in 1948
De hoofdrolspelers, Reuven Malter
(Barry Miller) en Danny Saunders (Rob-
by Benson) zijn beiden rond 15 jaar oud
als de film begint, beiden zijn joods
opgevoed Danny is lid van een streng
orthodoxe secte, waarvan zijn eigen
vader de rabbi is. Deze rabbi (Rod
Steiger) sterkt hen in hun afwijzende
houding ten opzichte van de vernieu
wingen die de 20e eeuw met zich
meebrengt De secte houdt sterk vast
aan eeuwenoude tradities, hetgeen
zich openbaart in hun wijze van gods-
dienstbeoefening en wijze van kleden
In tegenstelling tot rabbi Saunders
Is Reuven's vader (Maximilian
Schell) een eigentijds geleerde. Een
professor wiens opvattingen reeds
meerdere malen de ergernis van
Danny's vader hebben gewekt. Wan
neer Reuven en Danny met elkaar
bevriend raken beginnen zij belden
te ervaren wat de levenswijze en
overtuiging van de ander te bieden
heeft.
Scène uit The Chosen
irdMulligan als Leo Brody en Dudley Moore in „Micki Maude"
