„Wat bejaarde mensen je te vertellen
hebben, daar ligt zoveel achter"
■eusder hratt
Zuster Hoksbergen neemt afscheid van 't Hamersveld:
ik had eigenlijk altijd
verpleegster willen worden
je nam je wel eens
voor, naar een concert te
maar was 's avonds
gaan
te moe om dat te doen
mijn studieboeken zagen er niet uit, die waren
ik weet niet hoe vaak op de grond gevallen
DONDERDAG 14 NOVEMBER 1985
plaatselijk nieuws
9
LEUSDEN - Op 29 november valt de laatste werkdag
van zuster H. Hoksbergen (Hennie, „Met ie, zo is de naam
officieel ingeschreven, vader had liever Henny met een y
gehad, maar dat mocht niet: nu is vrijwel alles mogelijk!")
als adjunct-directrice hoofd Verzorging en Verpleging bij
Bejaardencentrum 't Hamersveld. Op 30 november
neemt zij afscheid. Ze wordt op die dag 60 jaar, is nooit
een dag ziek geweest, vindt dit een goede afsluiting van
haar werkend leven. Ze wil nu wel eens toekomen aan
bos- en strandwandelingen, schouwburgbezoek en aller
lei dingen die in eigen huis blijven liggen omdat daar
nooit tijd voor is.
„De mensen hier in huis vinden het niet prettig dat ik
weg ga, maar mijn opvolgster zuster Redeker is in
februari van dit jaar in dienst gekomen, zodat ik haar
volledig kon inwerken en de mensen aan haar konden
wennen. Zij is een goede plaatsvervangster, die het
werk met volle inzet aanpakt en met wie de mensen het
goed zullen kunnen vinden."
Zuster Hoksbergen en directrice mevrouw Zeeman
hebben met hun staf geselecteerde medewerk(st)ers 't
Hamersveld van de grond getild. Het is hun beider
stempel van goede zorg voor en oprecht medeleven met
de bewoners, die zij op het Leusdense bejaardentehuis
hebben gezet in de tien jaar dat het functioneert. Twee
vrouwen aan het hoofd, die de goede geest en de hoge
verzorgingskwaliteit al die jaren zorgvuldig hebben
weten te bewaren. Voor beiden was het een heel andere
baan dan ze tot 1975 hadden gehad, maar ze vonden
elkaar er wèl in.
Zuster Hoksbergen werd op 30
november 1925 in Wezep bij Zwol
le geboren als jongste van acht
kinderen Vier broers en drie zus
ters, die allemaal nog in leven zijn
Vader en moeder zijn er al lang
niet meer, maar vader had een
vermeerderingsbedrijf, een kuiken-
bedrijf, en een benzinestation Het
was een groot, erkend kippenbe-
drijf. Je moest allemaal gekeurde
hanen hebben, die bij de kippen
kwamen, en die legden dan weer
eieren van die gekeurde hanen
Die eieren gingen in de broedma
chine en dan kreeg je kuikens van
goede komaf.
Er was altijd ontzettend veel te
doen bij ons thuis Wij werden als
kinderen al heel gauw ingescha
keld, mijn broers ook, voordat ze
naar school fietsten in Zwolle had
den ze allemaal hun taak in de
kippenhokken verricht. Toen ik van
de lagere school af was brak de
oorlog uit, twee van mijn broers
moesten onderduiken, eén was
nogal klein en trok de korte broek
aan, dus die viel niet zo op Mijn
drie zusters waren op kantoor, de
knecht van vader moest onderdui
ken, dus ik werd manusje van alles.
Eerst moeder helpen thuis, en dan
vader helpen buiten.
Na de oorlog had ik in mijn hoofd
om onderwijzeres te worden, maar
er was zo'n aanbod van jongeman
nen uit het leger die allemaal vóór
gingen. Moeder vroeg. ,,Gut kind
wat moet je nou?" en ik zei ,,Er is
hier nog werk genoeg, ik ga maar
gewoon door op de oude voet. Ik
zie welIk had verder nog wat
kennissen, die ik ook wel eens ging
helpen als ik thuis klaar was. In
verenigingsverband kende je veel
mensen, dan ging je daar nog wel
eens even hand- en spandiensten
verrichten.
POLIOPATIËNTJES
Inmiddels was ik 34 jaar, vader
was overleden, ik had eigenlijk
altijd verpleegster willen worden
Mijn interesse ging uit naar poliopa
tientjes. Vroeger thuis had ik daar
eens voor de radio een reportage
van gehoord en toen dacht ik: als ik
ooit nog eens in de gelegenheid i
ben wil ik me daar in storten. Vader
ging uit het bedrijf en moeder en
vader hebben nog een tijdje stil
geleefd. Moeder kon slecht zien,
dus die las ik 's avonds voor.
Omdat ik de enige nog thuis en
ongetrouwd was, was de situatie
voor de hand liggend-
In oktober 1959 ben ik gaan
solliciteren, maar omdat ik geen
MULO had kon ik er niet tussen
komen. ,,Word maar verpleeg
hulp." zeiden ze tegen me Maar ik
wilde verpleegster worden, en dat
moest via het Zwarte Kruis Daar
om ben ik in Den Dolder gaan
solliciteren Daar was een Rus
sisch professor. Poswasky, een
bijzonder aardige man. en die zei
,,Het zal je niet meevallen als 34-
jarige tussen de 17-jarigen. maar je
mag het proberen
Ik moest een extra cursus alge
mene ontwikkeling volgen, maar
daar kon ik met Kerst al af. Dat was
snel bekeken, ik had heel veel
werkstukken gemaakt, tot diep in
de nacht Toen ben ik doorge
stoomd Ik had veel geluk. Er werd
één keer per jaar examen afgeno
men voor het Zwarte Kruis. 2 no
vember 1962 zou ik er drie jaar zijn,
en midden in het jaar 1962 kwam er
af dat er twee keer in het jaar
examen kon worden afgenomen,
en zo kon ik november 1962 al mijn
eindexamen doen
Inmiddels had ik me georiën
teerd in het Baarnse ziekenhuis,
want ik wilde dóór naar het Witte
Kruis Ik kon daar in mei 1963
beginnen als A-zuster. Met het
examen in het verschiet heb ik me
opgegeven voor de Kraam, want ik
moest noq negen maanden in het
zelfde huis. Van de Kraam ben ik
negen maanden in de Wijk gegaan.
Ik moest een beurs nemen, wantje
verdiende niets."
SOCIAAL PSYCHIATRISCHE
DIENST
Toen zuster Hoksbergen de Wijk
gedaan had gaf ze zich op voor de
Sociaal Psychiatrische Dienst, een
tak van het Zwarte Kruis, waarvoor
ze een cursus in Zeist moest vol
gen. Daar was een stage van twee
maanden aan verbonden in Am
sterdam, waarvoor ze op non-actief
moest worden gesteld Zodoende
leerde ze mevrouw Zeeman ken
nen Het ziekenhuis had tijdelijk
een hoofd gevraagd. Mevrouw
Zeeman solliciteerde daarop en
kwam op een goede dag kennis
maken Na een uur was het net of
zuster Hoksbergen en zij elkaar al
ik weet niet hoe lanq kenden.
..Daarna ben ik er uit gegaan,
heb de cursus gevolgd van de
SPGD. Toen ik terugkwam in het
ziekenhuis zei mevrouw Zeeman
..Ik ga weer weg, dan kun jij hier
hoofd worden Dat hoefde voor mij
helemaal niet: ik wou eerste ver
pleegster blijven Maar mevrouw
Zeeman ging toch elders sollicite
ren, ons kontakt bleef. Ik werd in
het ziekenhuis aangesteld als
hoofd, en gaf me op voor de Stafop
leiding. Dat was nog een hele klus.
Het was de enige cursus waar ik
voor gedoubleerd ben. Dat heb ik
ook nog meegemaakt het ging om
een kwart puntje
Het was niel zo gek dat ik niet
slaagde. Halverwege de cursus,
die twee jaar duurde, kregen we
monitoren op de afdeling en de
directrice wilde dat ik daarvoor 's
avonds in Hilversum een cursus
erbij liep. Dat wilde ik graag, wantik
moést ook de monitor kunnen afle
zen en ecg's kunnen maken. Je viel
"s avonds met je boeken op schoot
in slaap Die boeken van mi| zagen
er niet uit. die waren ik weet niet
hoe vaak op de grond gevallen
Daar was geen moois meer aan
De cursus voor cardio-care heb
ik met goed gevolg gehaald Ik gaf
me weer voor de stafopleidingscur
sus op. maar heb er nooit meer iets
van gehoord. Ik bleef in het Baarn
se ziekenhuis, heb de verhuizing
van het oude naar het nieuwe
ziekenhuis meegemaakt en heb
daar vier jaar gewerkt Mevrouw
Zeeman kwam vanuit Leeuwarden
naar Leusden, en we zeiden tegen
elkaar: Laten we de handen in
eenslaan en dit werk oppakken.
..Zuster'' Hoksbergen.
ook een onderdeel van je opleiding
was geweest. Voor de twee verlos
kamers was er soms te weinig
personeel en voor een sectio (kei-
gevuld met bezoeken in het zieken
huis. Je hebt altijd wel mensen in
het zieKenhuis, die je bezoekt, en
we willen dat kontakt ook graag
dan maak ik de medicijnen klaar.
een heel andere tak van de verzor
ging, maar niet minder fascine
rend!"
Ik heb er geen dag spijt van
gehad. Ik heb in het ziekenhuis veel
meegemaakt, ik heb er met veel
plezier gewerkt, met collega's, dok
toren en opleiding, maar ik heb de
deur achter me dicht getrokken
Mijn besluit stond vast. Ik ben hier
ingedoken
ECG-TOESTELLETJE
,,ln het begin vroeg mevrouw
Zeeman ..Wat heb je nodig?" We
moesten het hier allemaal opzet
ten, de doktorenkamer, bedden op
de ziekenboeg en dergelijke Ik zei
dat ik wel een ecg toestelletje wilde
hebben ..Ben jij helemaal gek," zei
ze. ,,Je zit hier niet in het zieken
huis!" Ze heeft me altijd voorge
houden: denk erom dat je geen
verkeerd verpleeghuis wordt, maar
het ziekenhuis moetje hier ook niet
hebben
Dat was het enige waar ik aan
wennen moest het omschakelen
dat je niet direct een dokter bij de
hand hebt. In het ziekenhuis kon je
meteen doelgericht handelend op
treden, je moet hier nogal eens
afwachten. Je denkt af en toe gut,
ze moeten wel opschieten hier,
anders kunnen we wel eens de
plank mis slaan. In het ziekenhuis
had ik de Klasse-Kraamafdeling.
waar ik alle specialisme bijeen had,
oog, huid, botten. Iedere specialist
liep daar, omdat je Klassemensen
had Die Klassemensen lagen op
één afdeling en die hadden van
alles en nog wat. Ook de Kraam lag
er In het nieuwe ziekenhuis had ik
de recovery erbij En je werd nog
wel eens gepakt voor de O.K., wat
zersnee) vroegen ze dan of ik
kwam helpen
TOT 65 JAAR
Maar zuster Hoksbergen heeft er
geen moment spijt van gehad dat
ze naar Leusden is gekomen Wel
was het zo dat toen ze op latere
leeftijd in het verzorgende beroep
ging zij zich altijd had voorgesteld
dat ze tot 65 jaar zou dóórgaan Dat
bleef zo tot ze met mevrouw Zee
man naar Leusden kwam, omdat
de 50-jarige zuster Hoksbergen
vond dat in dat Baarnse ziekenhuis
waar ze ruim twaalf jaar werkzaam
was, ook maar weer eens een
frisse wind moest waaien In 1975
ging ze samenwerken met me
vrouw Zeeman, ze woonde toen
nog in Baarn Ze besloten samen te
gaan wonen en samen een huis te
kopen. Mevrouw Zeeman was al
leen, zuster Hoksbergen was al
leen. In september 1980 gingen ze
in Leusden wonen.
„Omdat je hier voortdurend be
zig bent, en 's avonds toch niet
altijd om zes uur het huis uit loopt,
dat komt haast niet voor, kwamen
we tot de conclusie dat je eigenlijk
te weinig tijd over hebt om dingen te
doen, die niet met je werk te maken
hebben Ontspanning of zo, daar
kwamen we niet aan toe. Je nam je
wel eens voor naar een ballet of
concert te gaan, maar was 's
avonds te moe om dat te doen We
zeiden: 't is wijs als ik met 60 jaar
ophoud, dan kan ik de dingen die
thuis gebeuren moeten in mijn vrije
tijd doen. Als mevrouw Zeeman 's
avonds thuis komt is het werk klaar,
en kunnen we de avonden en de
weekends ook eens aan andere
dingen besteden
Onze zaterdagen zijn meestal
Dat betekent dat je halve zaterdag
weg is, en er zijn zo veel dingen die
we nog graag zouden willen
doenVandaar mijn besluit om
met 60 jaar op te houden Qua
gezondheid zou ik het nog wel
kunnen doen, hoewel het incasse
ringsvermogen wel teruggaat, je
bent geen vijftig meer De jaren
tellen echt wel
Maar als ik straks de deur offi
cieel achter me dichttrek wil dat nog
niet zeggen dat ik hier niet nog
eens weer op de stoep kom te
staan. Ik heb me beschikbaar ge-
we gelukkig ook over kunnen bren
gen op de leerlingen, die we hier
opgeleid hebben Dat zijn er ook al
heel wat. Je voelt het ook. als je
leerlingen hebt, die zo jong als ze
zijn, zich in willen zetten. Dan denk
ik: jullie zijn nog zo beïnvloedbaar,
maar toch al zo vastbesloten om dit
werk op te pakken.
Dat is de leuke kant van de
funktie die je hebt, dat ie deroeliike
meisies, en ook een broeder, op
mag leiden U vraagt naar mijn
funktieomschrijving. De totale funk
tie is haast niet te omschrijven Wat
je allemaal tegenkomt is onvoor
stelbaar Je hebt niet alleen met de
bewoners te maken, maar ook met
het personeel, de opleiding, de
docenten van de omliggende scho
len, de collega's van de omliggen
de verzorgingstehuizen. We heb
ben vergaderingen met de hoofden
van dienst uit de regio, zodat we er
over en weer over kunnen praten
waar we nog verbeteringen kunnen
aanbrengen. Hoe is het bij jullie,
hoe is het bij ons, wat biedt een
collega aan zorg die je zelf nog niet
zo hebt uitgediept
grote koffiezaal en hebben in die
drie weken kans om hun interesse
wat uit te breiden. Ze zien soms ook
wel bekenden, want Leusden is
niet zo groot. Op zo'n manier stel je
je huis open
Enkele jaren geleden zijn we ook
nog bezig geweest met een dag
verzorging, maar daar waren niet
genoeg mensen voor Dat hebben
ze op Lisidunahof helemaal van de
grond gekregen. Je kunt dan de-
mensen die in huis op hun kamer
dreigen te vereenzamen samen
brengen in één ruimte Je kunt ook
van buiten af mensen aantrekken,
zodat je een weekprogramma op
zet: 's morgens samen koffie drin
ken, en dan na de koffie waar de
belangstelling naar uit gaat. een
mooi boek voorlezen of naar mu
ziek luisteren Wij hebben hier een
paar dames, die gaan nu twee keer
in de week naar Lisidunahof. Ze
bakken poffertjes, breien, werken
met klei. s Avonds komen ze lekker
moe thuis, en ze hebben wat extra
aandacht gehad, waar het niet nog
al eens aan ontbreekt, omdat je in
een tijdschema zit waarin je alle
werkzaamheden moet verrichten
en ook de mensen nog eens mee
naar buiten moet nemen als het
mooi weer is Die mogelijkheden
proberen ze steeds meer uit te
breiden. Wij hebben de mogelijk
heid op de vierde verdieping om dat
zelf eventueel weer op te pakken.
DAGINDELING
Hoe ziet de dagindeling van zus
ter Hoksbergen er uit?
„We staan er op. dat we 's
ACHTER DICHTE DEUREN
„Dat is niet erg, hoor. Veel erger
zou het zijn als je wat zou vergeten
De mensen zitten hier allemaal
achter dichte deuren Je moet er
eigenlijk dwars doorheen kijken,
zeg ik altijd. Dat leer je met de tijd
De meisjes hier zeggen „Gut, dat
je al die telefoonnummers uit je
hoofd kent!" Als er een taxi gebeld
moet worden, draai je het nummer,
huisarts, ziekenhuis of therapeut
je draait het nummer Daar heb je
geen briefje meer voor nodig
De kontakten met de ziekenhui
zen zijn ook heel prettig. Je hoeft
maar te vragen aan de assistent
om de internist te kunnen spreken
en je krijgt hem aan de lijn Mij werd
in het begin gezegd „Ga jij in de
bejaardenzorg dan krijg je het een
stuk rustigerNou, dat kun je wel
vergeten Als je je ogen en oren de
kost geeft heb je het net zo druk als
in een ziekenhuis. Dat hindert ook
niet: we komen hier niet om stil te
zitten.
Je krijgt er heel wat voor terug
De mensen zijn zeer erkentelijk
voor de hulp die ze krijgen. Je kunt
troost brengen als er verdriet is. en
dat komt toch ook nog wel eens
voor. En zo zijn de tien jaar hier
omgevolgen Februari 1975 was er
nog geen vloerbedekking op de
vloer We liepen buiten door de
modder te stappen, we moesten de
koffie uit de keet halen bij de
bouwlieden. Dat is juist het leuke: je
hebt het helemaal opgebouwd In
het begin hebben we met een paar
meisjes de w c moeten ontdoen
van de cementklodders. dat was
ook nog niet zo simpel Al met al is
morgens om kwart over zeven hier
binnen de deur zijn. Waarom wil ik
dat graag? Ik wil me eerst oriënte
ren op wat er 's nachts gebeurd is.
Dat is opgetekend in het kaartsys
teem, waar alle bewoners in staan,
en waar de bijzonderheden met
een rood ruitertje worden aangege
ven. Er zijn vele rode ruitertjes die
ik er zelf-overdag heb geplaatst.
Maar ik lees ze extra na, want in de
nacht kan er ook van alles gebeu
ren.
Dit moet ik overbrengen op de
groep die hier om half acht binnen
komt We hebben dan werkbespre
king. Ik heb een lijst, die zit op de
begane grond en de eerste verdie
ping, die op de tweede en die op de
derde, die twee doen de koffie-
dienst in de zaal, die twee doen dat
door het huis heen De overige
werkzaamheden zijn voor degenen
die zogenaamd "vrij zijn. Dan zeg
ik meteen waar ze met eten moeten
zijn. Zo krijgt ieder zijn pakketje
mee, en het hoofd van de afdeling
breidt het verder uit.
Een deel van de eerste verdie
ping neem ik op me. Ik heb altijd op
de eerste verdieping meegehol
pen, omdat ik daar het dichtst bij de
doktorenkamer zit. Als er wat bij
zonders is weten ze mij op een vast
punt te treffen. Ik word ook vaak uit
mijn werkzaamheden naar boven
weggeroepen, als daar iemand
ziek is. Daarom doe ik dié werk
zaamheden, waar ik me makkelijk
uit los kan maken
Om kwart over tien zijn we rond.
Na de koffie ga ik naar de doktoren
kamer en doe ik de administratie
dienstlijsten of notities maken voor
de dokter die spreekuur heeft. Wij
hebben hier vier artsen die spreek
uur houden: de dokters Tiel, Van
Hagen, Den Toom en Nieuwkerk
Om de werkzaamheden zo vlot
mogelijk te laten verlopen maak ik
aantekeningen: wilt u daar even
heen gaan Ik rangschik de medicij
nen voor de middag, doe de diver
se telefonades afspraken maken
bij de tandarts, de polikliniek
's Middags help ik als het nodig is
het eten uitdelen Om half drie ga ik
het een hele leuke tijd geweest. Op
2 april 1975 zag je het team van
meisjes glunderend aan de tafel zit
ten. nu kunnen we beginnen (De
sollicitatiegesprekken hadden we
allemaal gehad voor het huis open
ging). Het enthousiasme straalde
van de gezichen af, en dat is
gelukkig zo gebleven.
Wij zeggen ook altijd tegen ie
mand die hier nieuw komti .Is er
wat, blijf er niet mee lopen, maar
trek de zaak open Er is nooit belet
op de deur bij de directrice of de
doktoren."
VERSCHUIVINGEN
Er hebben verschuivingen in het
tehuis plaats gevonden Was de
gemiddelde leeftijd van de bewo
ners van 't Hamersveld bij de start
79 jaar. thans is die maar liefst 83
jaar De oudste bewoonster is 95
jaar Die loopt nog langs s Heren
wegen of ze 70 is Dat is niet
iedereen gegeven
„Er zijn hier nog ongeveer tien
mensen, die ervan het begin af aan
zijn Die kwamen hier vrij goed
binnen. We zijn tien jaar verder, en
er komen steeds meer mankemen
ten bij. Als men vandaag aan de
dag geïndiceerd wordt om opgeno
men te worden in een bejaardente
huis moet men haast iets manke
ren. Iemand die 80 is en zich nog
goed kan redden komt niet in aan
merking, terwijl de leeftijd dermate
hoog is dat je zegt ze mogen wel
een beetje rustig aandoen. De
mensen die 80 en gezond zijn
willen overigens zelf ook niet meer,
en dat vind ik een heel gezond
standpunt.
Ons huis staat goed bekend,
maar ik zou het toejuichen als ieder
op zijn eigen plekje kon blijven
zitten, met alle aanpassingen en
hulp voor dag en nacht, wel te
verstaan Ik heb daarvoor wel eens
gedacht aan dienstplicht voor
meisjes. De werkloosheid zou je
een stuk naar beneden drukken. Je
zou goed moeten selecteren, want
steld voor ziektegevallen, ik ben
altijd bereid om in te springen,
zoals bijvoorbeeld met kerstdiners,
paasdiners, ontspanningsavon
den. Dat is een vanzelfsprekende
zaak. Daar troost ik de mensen een
beetje mee, als ze zeggen „Watis
het toch erg dat u weggaat?" „Er
blijven nog heel veel goede men
sen over", zeg ik dan, „en zuster
Redeker heeft hart voor de zaak'
MOTIVATIE
Ook voor directrice mevrouw
Zeeman is het belangrijk dat de
opvolgster van zuster Hoksbergen
even gemotiveerd is als haar af
scheid nemende collega. Motivatie
is in dit vak in alle categorieën
belangrijk. „Die motivatie hebben
Vooral nu met het flankerend
beleid proberen we meer naar bui
ten uit te stralen dat mensen uit de
wijk, die een vader of moeder
hebben die dag in dag uit verzorgd
moet worden, en die zelf niet aan
vakantie toekomen, de mogelijk
heid hebben dat wij hun ouder hier
op de ziekenboeg kunnen verzor
gen gedurende enige tijd. Dat is al
enkele malen gebeurd. Die dame
of meneer wordt hier totaal ver
zorgd. Of ze slecht lopen of gehol
pen moeten worden met eten, voor
enkele weken kan dat hier. Mensen
hoeven daar maar zes gulden per
dag voor te betalen, de rest wordt
met subsidie door de provincie
aangevuld. Ze hebben de huiska
mer als zitje, maar we proberen ze
ook bij de grote groep te betrekken
Ze kunnen koffie gaan drinken in de
naar de directrice om te vragen of
er iets bijzonders is. Om drie uur
komt de tussendienst, de verant
woordelijke persoon die doorge
werkt heeft, mij vertellen wat er in
de pauze is gebeurd. Om kwart
over drie komt er een lang niet zo
grote groep als 's morgens, en dan
gaan we weer het werk indelen: de
meisjes nemen degenen die dat
kunnen aan de arm mee naar
buiten toe, en om vijf uur wordt er
begonnen met brood klaar maken
voor degenen die dat zelf niet
kunnen
Ik zelf ga naar degenen toe die
naar mijn gevoel extra bezoek no
dig hebben, zoals iemand die ziek
is of voor wie ik een afspraak
gemaakt heb op de poli. Dan is het
zo half zes, en komt de overdracht
aan de avonddienst Heel snel is
het half zeven."
je gaat om met een zeer kwetsbare
groep. Wij zeggen ook altijd tegen
onze sollicitanten: „Denk erom, hei
is meneer en mevrouw, het is u en
niet hallo omaatje. De mensen zijn
oud en hebben een levenservaring
waar jij niet aan tippen kunt Luiste
ren naar de mensen is zeer belang
rijk. Wat ze je te vertellen hebben,
daar ligt zo veel achter, dat is toch
wel erg leerzaam." Ik heb vaak
mensen gehad, die zaten te huilen
dat ze hun spulletjes achter moes
ten laten. Iemand die jong is en
tegen zijn zin moet verhuizen heeft
het al moeilijk, laat staan iemand
die hoogbejaard is en die uit zijn
vertrouwde omgeving in het bejaar
dentehuis komt „Ik vind het een
bewonderenswaardige groep
mensen, dat ze dit op deze hoge
leeftijd allemaal kunnen incasse
ren!"
