•ocenten gebruiken piano als samenspel-instrument
ogal wat verschil in stijl en niveau
{tienstra en Eising aan elkaar gewaagd
leusder hrnnt
Trio Framare in
't Claeverenblad
5de Bouwconcert goed voor publiek en bezoekers
ïagen, Kruiderink en Kovel exposeren m 't Claeverenblad
mee Leusdense amateurschilderessen tonen werk in Rabobank
«OENSDAG 12 APRIL 1989
■enten van de Muziekschool geconcentreerd bezig wet het samenspel op de twee vleugels.
hthandige bewerking van
"Contradansen" van Beet-
6 viel meteen al in de smaak.
)EN - De muziekschooldocenten Lidwien Boumans,
[erremans, Marry Rouw, Marcel Schmidt en Piet Hein
»r Ven verzorgden het zesde Bouwconcert. Bijna 130 be-
rs luisterden naar een onalledaagse pianoparade met
•n voor vier of acht handen van Beethoven, Brahms,
Tailleferre, Grieg en Smetana. Dit door Ineke Kiers ge-
ateerde koffieconcert was vooral bedoeld om de piano
ende negentig minuten als samenspel-instrument nader
n kennen. En hoe?
Muzikantesk spel met zuinig pe-
daalgebruik woog ruimschoots op
tegen enige ongelijkheid, wat
overigens zelfs sommige voor de
radio spelende pianoduo's nog
wel overkomt. Niet alleen het be
kende thema uit Beethovens
derde symfome en zijn variaties
werd uitbundig vertolkt door Lid
wien Boumans, Jose Kerremans,
Marry Rouw en Piet Hein van der
Ven. Een pakkend begin.
BRAHMS
Lidwien Boumans en Marcel
Schmidt hadden daarna de Liebes
liederwalzer van Brahms gekozen
Moeilijk? In ieder geval is er met
die muziek iets aan de hand.
Welke muzikant heeft tijdens zijn
opleiding niet eens een blauwtje
gelopen, nadat hij iets van Brahms
wilde studeren? Misschien her
haaldelijk, omdat de muzikant met
begreep wat er fout ging en
daarom hetzelfde stuk op een later
moment weer speelde. Sommige
antwoorden helpen echter nooit.
Een langdurige aandacht voor
grote componisten uit eerdere pe
riodes is een reële oorzaak. Daar
door kan de aan klassieke vormen
gebonden Brahms per toeval mu
ziek voor njpere leeftijd zijn ge
worden. Afgezien van de vrijwel
noodzakelijke grote handen of
handen met grote spanwijdte voor
grote grepen, zal vooral inzicht in
de moeilijkheidsgraad van een
specifieke partituur betekems
hebben.
De Liebesliederwalzer worden
dan vanzelf onverwacht moeilijk.
Brahms doorkruist de driedelige
maat voortdurend met tweedelige
en andere tegen de maat in
gaande compositorische grap
pen. Verder moeten spelers vaak
van vnj weinig noten en geringe
dynamische verschillen nog dan
sante muziek zien te maken. Of de
beeldvorming rond deze compo
nist van oostfnese afkomst dan
blijft herinneren aan het zwaar op
de hand zijn, het notenbeeld wijst
in ieder geval ook in dit werk op
licht spelen.
Misschien is dat de wat zweverige
Weense invloed, onder meer van
de walsenkoning Johann Strauss.
Brahms schijnt hem namelijk mate
loos te hebben bewonderd. Waar
orkesten door de gesplitste stem
men bij Strauss geen moeite mee
hebben, vormen bovendien vele
massief lijkende piano-accoorden
een uitdaging. Brahms doet vol
gens deze opvatting dan ook een
enorm beroep op het vermogen
accoorden tegelijkertijd kernach
tig en licht op het klavier te doen
landen. Tot zover enkele hoofdlij
nen.
Temeer daar elke pianist vele ja
ren zoet kan zijn met het benade
ren van reëel verdedigbare opvat
tingen, was het plezierig het duo
alvast eens te horen. Het bleek
evenals andere duo's enige
moeite te hebben met het afwer
ken van vele walsen. Zonder een
door hele kleine pauzes gesugge
reerde onderverdeling werd ook
hun aantal van 11 gauw ombarm
hartig groot. Die bijkomende
moeilijkheid valt vooral zonder
koor op Maar het duo groeide al
spelend wel naar een overtuigend
slot.
Zo werd de niet spectaculair ein
digende, lichtvoetige laatste wals
van de eerste sene als voorlaatste
mooi gespeeld. En een eerdere,
meer ritmische en virtuoze wals,
die sommige koren zo afgrijselijk
doet brullen, werd daarna uit de
kunst vertolkt. Het beheerste en
gedurfde spel aan het eind
maakte ook voor het publiek alles
goed.
FAURE
Het duo Marry Rouw en Jose Ker
remans speelden achtereenvol
gens de Dolly suite van Faure op
een piano en twee delen uit 'Spel
letjes in de open lucht' van Taille
ferre op twee piano's Om met het
laatstgenoemde onderdeel te be
ginnen. smaakte deze eerste ken
nismaking met een technisch lang
met eenvoudige, maar zeer sug
gestieve muziek naar meer De
hoofdschotel was de bekende
zesdelige Dolly suite, die Faure
volgens Ineke Kiers voor zijn ge
liefde met twee kinderen zou heb
ben gecomponeerd. Zo van vlak
naast elkaar aan de piano het
kroost even vermaken. In vergelij
king met de walsen van Brahms zit
er veel meer verhaal in dit be
perkte aantal delen van Faure In
dit werk heeft hij zich verder be
perkt tot niet al teveel noten, waar
mee wel een vaak beschouwe
Bij het zesde Bouwconcert m de aula van de muziekschool waren ongeveer 130 bezoekers aanwezig.
lijke en klankrijke sfeer moet wor
den opgeroepen.
Het duo vloog weliswaar aan het
einde van de uiterst pittig ge
speelde "Miauw" bijna over de
plotseling opdoemende schitte
rende klanken heen en speelde in
het langzame "Tederheid" de ac
coorden wellicht nog wat te zwaar
en serieus. Maar het in zesachtste
maat altijd verraderlijk wiegende
"Slaapliedje", de briljante Kitty
wals en de ingehouden, maar pit
tige "Spaanse pas" kwamen heel
dicht in de buurt van wat lekker
goed muziek zal zijn Knap was de
terloopse correctie van een komi
sche ontsporing in de "Tuin van
Dolly", misschien het meest sfeer-
njke deel van de suite. Juist omdat
elk deel een eigen behandeling
kreeg, viel de vertolking van deze
suite als geheel in goede aarde.
Na deze geslaagde Franse muziek
speelde Marry Rouw met Piet
Hein van der Ven de oorspronke
lijk voor orkest geschreven Peer
Gynt suite van Gneg. Het was al
een wonder, dat twee pianisten
met totaal verschillende aanslag
samen met dezelfde aanslag pro
beerden te spelen. Maar boven
wonder werd de climax in het laat
ste deel "in de Halle des Bergkó-
nigs". Het luider en sneller wor
den was bijna te goed. Ronduit ge
zellig waren verder het Rondo van
Smetana en de toegift, een caba
retachtige wals van Keene, door
de vier voornoemde pianisten.
De 130 jonge en oudere bezoe
kers bedankten met een langdu
rig applaus voor deze pianopa
rade. Op de valreep mag ruet wor
den vergeten dat Marry Rouw het
daarmee het drukst heeft gehad.
Maar tenslotte zal het concert vast
wel voor alle vijf pianisten een sti
mulans zijn geweest voor de ruet
altijd eenvoudige dagelijkse les
taak Vandaar ook de opmerking
van Ineke Kiers over de "piano als
samenspelinstrument
Volgende concert. 28 april, 20.15,
Driekorenparade in "De Konings
hof' (bij Hamershof)
lEN - Een expositie van uiteenlopend werk is te zien in
ie 't Claeverenblad, De Brink 16. Het geëxposeerde werk
olieverfschilderijen en collages van Lydia van Schagen,
iek en bronzen van Martha Kruiderink en tekeningen en
lerijen van Bob Kovel.
luidelijk is waarom voor deze combinatie is gekozen, an-
om administratief in elkaar passend tentoonstellings-
Qua stijl en niveau is er nogal wat verschil.
'sitie duurt tot 1 mei en is geopend op zaterdag en zon-
14.00 tot 17.00 uur.
door
Anco Mali
(ris in de eerste plaats het de-
I academisch onderlegde
i Lydia van Schagen dat
jen vleug nostalgie terug
een vóór de Tweede
poorlog in Nederland gang-
lilderstijl waann onder an-
J)ick Ket en Raoul Hijnckes
pwogen. Via het impressio-
ibsorbeerden zij de invloe-
£van het kubisme, waarna ze
lerop toe legden om de stoffe-
aliteit zowel m grote lijnen
ket kleinste detail in volle-
Jeheersing van de techniek
Jen natuurgetrouw weer te
i Hijnckes zijn de voor-
ji m zijn stillevens symbool
•od en vergankelijkheid.
|rkend zijn het kille licht en
ingnjze tinten in zijn werk.
mengaan van een geome-
(verdeeld grondvlak meer
fonscièntieuze vormweer-
gave is een van de kenmerken van
Kets kunst. Hijnckes en Ket zijn
geestverwanten van het magisch
realisme.
Eenzelfde sfeer van stillevens en
landschappen kenmerkt het werk
van Lydia van Schagen die evenals
Charley Toorop destijds wel niet
tot eigentijdse erkenning heeft
kunnen komen omdat er toen
meest met een glimlach naar het
werk van schilderende vrouwen
werd gekeken.
De stillevens van Lydia van Scha
gen bevatten oude bidons en pe-
troleumblikken, vaak opgesteld
op een wrak verveloos tafeltje,
potten, doeken, oude spullen
waar het leven over heen is ge
gaan Lydia van Schagen heeft ze
geschilderd met veel liefde en
aandacht Meer het accent leg
gend op het gebruikt zijn van de
voorwerpen dan op het idee van
de vanitas, de kortstondigheid.
Daardoor worden haar stillevens
meer gekenmerkt door warmte en
eerbied voor het oude en afge-
De Amerikaan Bob Kovel is eén van de drie kunstenaars die deze maand in 't Claeverenblad exposeert. Dit is een
van de tentoongestelde werken.
dankte dan door de unheimische
kilte van het alles-gaat-verloren-
ïdee van haar manlijke tijdgeno
ten.
Ook Van Schagens landschappen kunst uit het begin van deze eeuw
ademen een dergelijke sfeer de verlatenheid toeslaat - elk
Hoewel in haar fragmenten van menselijk leven is er nadrukkelijk
met bepaald fraaie dorpsbouw- afwezig - is deze architectuur
vanuit een warmte voor het gege
ven en een zeker mededogen ten
aanzien van het menselijk tekort
komen geschilderd.
Voor de tweede exposante, Mar
tha Kruidennk, die als kleuterleid
ster de hobbie van het beeldjes
maken opnam, is het maken van
keramisch werk en bronzen vanaf
het moment dat ze slechtziend
werd een therapie geworden en
een mogelijkheid tot communica
tie
Zij laat divers werk zien, dieren,
musici, mensen in interactie, ge
voelig getypeerd.
In de benedenzaal van 't Claeve
renblad laat de Amenkaan Bob
Kovel zijn tekemngen en schilde
rijen zien. De wereld die hij over
brengt bestaat uit vluchtige in
drukken, herinneringen uit dro
men, vage associaties tussen
mens en achtergrond. Het is alsof
allies kaleidoscopisch langs hem
schuift. De mensen zijn repete
rende figuren uit een oneindige
reeks Van enige individualiteit is
geen sprake, ook met van die van
hun omgeving die uit aanduiding
bestaat. Aanduiding van voorwer
pen. bovenfragmenten, leegte
Met veel gevoel voor het essen
tiële is een vel benadrukt chinees
papier de wereld van Bob Kovel
binnengehaald. In het zwart heeft
hij er twee naar elkaar toe buk
kende mensen in aangebracht. In
het rood in ritmische opeenvol
ging een reeks liggende sleutelfi-
turen. Deze toevoeging aan een
bestaand groengetint druksel van
een oud volk lijkt me wezenlijk
voor dat waarmee Kovel zich be
zig houdt: het registreren van het
handschrift van de bewoners van
deze planeet.
door
Anco Mali
Het tno Framare achter het Hammerklavier. Van links naar rechts Frans
van der Tak, Reggy Meyler en Martin van Woerkom.
LEUSDEN - Trio Framare van het
Nederlands Kamermuziek Kol-
lektief treedt donderdag 20 april
op in 't Claeverenblad. Het bij
zondere van dit concert is dat de
leden van het trio op oude instru
menten spelen. Frans van der
Tak en Reggy Meyler spelen op
het Hammerklavier (fortepiano),
de voorloper van de huidige pia
no en Martin van Woerkom le
vert zijn bijdrage op de traverso,
een voorganger van de tegen
woordige dwarsfluit.
Het tno speelt werk van onder
meer Mozart, Haydn, Danzi en
Bach. De fortepiano van Van der
Tak en Meyler is een kopie van een
klavier uit 1790, dat door de Haar
lemmer Theo de Haas is nage
bouwd. Het instrument zal door
Van der Tak en Meyler zowel geza-
melijk als afzonderlijk worden be
speeld. Van der Tak kreeg zijn op
leiding aan het muzieklyceum in
Amsterdam en is nu verbonden aan
het Brabants conservatorium.
Meyler studeerde aan het conser
vatorium in Den Haag bij Gerard
Hengeveld en Paul Niesing Ook zij
is docente aan het Brabants conser
vatorium. Martin van Woerkom stu
deerde bij Lucius Voorhorst.
Het concert begint om 20.15 uur.
De toegang is 12,50. Telefoni
sche reservering is mogelijk,
943472.
dschap van Bep Eising
LEUSDEN - In de cliëntenhal van de Rabobank aan de Biezen-
kamp 3 is tot en met 3 mei een kleine sympathieke tentoonstel
ling te zien van het voornamelijk uit aquarellen bestaande
schilderwerk van twee Leusdense vrouwen. Het zijn Jannie
Stienstra, lid van de Leusdense Amateurschilders vereniging
De Vrije Kwasten, en Bep Eising, lid van Leusdens Amateur-
schildersvereniging Loysden. Zij hadden gezamenlijk zo veel
werk dat zij daarmee eens buiten de jaarlijkse groepstentoon
stelling waarvoor ze maar een zeer beperkt aantal werken kun
nen insturen in de openbaarheid wilden treden. Hun werk be
slaat een gehele wand en is dagelijks te bezichtigen tijdens de
openingsuren van de bank.
De dames zijn aan elkaar ge
waagd. Zij schilderen beiden met
zichtbaar plezier. Fraai genoteerd
is een vissenstilleven in blauwen
en roden. Het is een heldere en
vrolijke weergave van een
groepje vissen op het droge die
met veel liefde zijn geobserveerd
en mooi over het blad zijn ver
deeld. Een merenlandschap is wa
terig in vaag vloeiende partijtjes
gepenseeld Een tinnen dnnkstel
met druiven is heel solide gedaan
in een waardige combinatie van
paarsen en gnjzen.
Een riviertje door een bos is in
fijne streekjes teer groene kleur
tjes vastgelegd. Evenals een
herfstbos dat in zongetinte herfst
kleuren is opgezet Op enige af
stand doen de schuimkoppen van
de aanrollende branding in een
zeegezicht met donkere bewol
king het uitstekend.
Er zijn ook grapjes te zien ais een
sneeuwpop met rode sjaal om en
zwarte hoed op, en een clowns
pop die wat stijfjes op een neten
stoel troont. Van de kleinere stuk
jes doet het aquarelletje met de
tropische vogeltjes op een tak het
goed. De bloemstukjes spreken
mij wat minder aan. Die zou ik mis
schien wat minder precies gepen
seeld willen zien, wat vnjer op het
blad genoteerd ook
Van Janrue Stienstra is dit schilderij met vissen op het droge.
