issica en Vanessa spraken
iet Alexandra van Rhijn
Kriebels
met plakpoten
eusdense deelnemer aan top bij AVRO-survival
Ouders moesten vingers
in hun oren stoppen
Botsing na niet-
verlenen voorrang
lEusder kranE
ïsderkrant jr vervult soms je wens
eusder krnnt
i Willem van Dijk (14) doet het uitstekend op televisie
Speciale weekafsluiting op 't Ronde
LDERDAG 18 MEI 1989
plaatselijk nieuws
OEN - Jessica (9) en Vanessa (8) hadden een grote wens.
en aan de redaktie van de Leusder Krant jr weten dat zij
tend graag zouden praten met Alexandra van Rhijn.
idra van Rhijn was een paar jaar geleden een hele goede,
oemde, ballerina. Tegenwoordig woont ze in Leusden-
enwoordig wordt Alexandra van Rhijn meestal me-
panis genoemdwant ze is getrouwd met de burge
er van Leusden, meneer Panis. Jessica en Vanessa zitten
i op ballet en dromen er alle twee van eens zo mooi te
in dansen als Alexandra van Rhijn deed. Wij vroegen aan
nw Panis of Vanessa en Jessica haar een paar vragen
en stellen. Dat mocht. Vorige week woensdag gingen we
drieén naar het woonhuis van de burgemeester. Daar
de Alexandra van Rhijn veel en enthousiast over hoe ze
ianseres is geworden en wat en met wie ze allemaal
st heeft.
wilde." Alexandra van Rhijn ging
voor het eerst naar balletles in Rot
terdam, toen ze acht jaar was. „M'n
moeder vond ballet erg leuk en
wilde dat ik het goed zou leren. Ze
heeft me altijd gestimuleerd om
door te zetten en heeft mij later
meegenomen naar Parijs waar be
roemde, maar arme dansers aan
iedereen les gaven. Ook aan mij,"
vertelde ze. Nadat zij die beroemde
dansers en ballerina's van dichtbij
had meegemaakt, wilde Alexandra
net zo'n mooie ballerina worden.
Daar had het in het begin helemaal
ssa en Jessica luisterden
os toe en konden nauwe-
oven dat in die dikke stapel
ken, op die prachtige fo-
seds weer die beroemde
»s stond, die nu gewoon
hun op de bank zat.
iw Alexandra van Rhijn ver-
je moeilijkhet was geweest
goede balletdanseres te
„Om ballerina te zijn vond
om het te worden vond ik
>eilijk."zei ze. Ik heb heus
js gehuild als mijn voeten
den of iets maar niet lukken
niet naar uit gezien. Haar eerste
balletlerares, een hele bekende in
Rotterdam, Netty van der Valk, had
gezegd; „Moet dat balletdanseres
worden?" terwijl ze naar de kleine
Alexandra wees. „Ze heeft geen
hals, geen holle rug." Netty van der
Valk had nog meer commentaar
waar Alexandra van Rhijn nu met
plezier aan terug denkt, want na
heel veel en heel hard trainen heeft
ze bereikt wat die eerste balletlera
res nooit gedacht had.
Alexandra van Rhijn was twaalf
jaar toen zij verhuisde naar Hol
landse Rading, (waar haar man me
neer A. Panis jaren later nog burge
meester van geweest is.) Daar
kreeg ze les van mevrouw Jacobs.
„Een schat van een mens en heel
goed," volgens mevrouw Panis,
toen nog Alexandra van Rhijn. Me
vrouw Jacobs was de moeder van
Pim Jacobs, nu een beroemd pia
nist toen nog een jong ventje dat
aardig piano speelde. Nou dat
vond ik hartstikke mooi als hij
speelde, terwijl wij les kregen,"
weet Alexandra van Rhijn nog. Zij
ging later naar school in Hilversum,
terwijl ze iedere dag balletles
kreeg in Amsterdam. Toen al be
stond haar leventje voor een groot
deel uit ballet, ballet en nog eens
ballet. Dertien jaar was ze, toen ze
werd uitgezocht om aan een echte
voorstelling in Amsterdam mee te
doen. Ze ging van school af, hoewel
ze eigehjk nog een jaar naar school
had moeten gaan. Vanaf die tijd
had ze iedere ochtend balletles,
moest ze iedere middag repeteren
en als ze 's avonds geen voorstel
ling had, repeteerde ze 's avonds
ook.
„Altijd honger, altijd moe en al
tijd pijn in je voeten, maar toch het
was fijn." zegt Alexandra van Rhijn
als ze aan die tijd terug denkt. Ruim
tien jaar was zij ballerina. Ze danste
bij het Operaballet, Het Amstelbal-
let, het Nederlands ballet en het
Nederlandse Danstheater. „Altijd
reizen, altijd repeteren, nooit een
eigen huis, zelfs geen eigen kamer.
Ik was nog het meest thuis wanneer
ik bij mijn tante op de kamer kon
slapen." Maar ze danste in bijna alle
grote balletten, met heel veel grote
dansers en ballerina's. Haar naam
kwam in grote letters voor op affi
ches, haar foto's verschenen in
prachtige balletbladen en veel
krantenartikelen. Ze was 25 jaar
toen ze stopte met het ballerina zijn.
Ze had veel blessures opgelopen
De rubriek met Leusdens nieuws voor,
over en met kinderen van 6 t/m 14 jaar
Door Marianne de Vale*
Landjonker 23. Lcusdcn
Tel 033-946824
en kreeg haar eerste kindje. Sinds
dien gaf ze 35 jaar lang balletles op
de theaterschool in Amsterdam.
Vanessa en Jessica hebben
ademloos geluisterd. In de plak
boeken herkennen ze een aantal
balletpassen en Alexandra van
Rlujn doet voor hoe het wel moest
en hoe het niet mocht. Vanessa en
Jessica dansen nog niet op spitzen.
„Dat mag nog met.' zeggen ze.
„Daar moet je niet te vlug mee be
ginnen." zegt Alexandra van Rhijn
„Vroeger deden we wel stukjes
geperste telefoonboek voor in
onze schoentjes. Blokjes hout de
den zeer. Nieuwe spitzen aan moe
ten is het ergste wat je kunt beden
ken. Je moet de spitzen eerst kra
ken, om ze zacht te maken. Anders
loop je als een olifant over het to
neel. Oude spitzen zijn het lekkerst.
Die zijn helemaal naar je voet gaan
staan. Maar eer het zo ver is..."
Hoewel Vanessa en Jessica zelf
op ballet zitten willen ze graag van
Alexandra van Rhijn weten wat zij
nou zo leuk aan ballet vond dat ze
dat vele oefenen en al die moeite er
voor over had. Alexandra van Rhijn
zei; „Ik kan het met goed uitleggen.
Het is een gevoel. Ergens is het
leuk wanneer ze zo streng voor je
zijn. Je dwingen dingen te doen
waarvan je je met kunt voorstellen
dat je ze kunt. En dan, wanneer je
na eindeloos oefenen de techniek
onder de knie hebt, kun je die tech
niek gebruiken om iets te vertellen
met je lichaam. Improviseren door
te bewegen, helemaal een worden
met de muziek. Dat heb ik altijd
heerlijk gevonden." Jessica en
Vanessa zijn het met haar eeris dat
improviseren op muziek het aller
fijnste onderdeel van de lessen
vormt.
Vanessa en Jessica hadden nog
wel uren willen luisteren en kijken,
Alexandra van Rhijn leek nog wel
uren te kunnen en willen vertellen.
De wens van Vanessa en Jessica is
uitgekomen, met een beetje hulp
van de Leusder Krant jr. Wanneer
jij ook een wens hebt, moet je het
maar laten weten aan de krant of
aan Mananne de Valck telefoon
946824. Misschien lukt het ons bij
jouw wens ook een beetje te hel
pen om hem uit te laten komen.
daarbij afzettend tegen de berg
wand, naar beneden laten glijden.
„Dat was wel geinig," vertelt Jan
Willem die heel snel terug was. Zo
snel....het kon n...
's Middags moesten ze opnieuw
een berg op rennend over een in
dianen-brug", dat is een brug be
staande uit twee touwen, daarna
een stuk klimmen en tenslotte ab-
seilen, dat is net zo iets als tokke
len, maar dan zonder de bergwand
te raken.
's Avonds verkenden ze de route
die ze de volgende dag met de
moutainbike moesten afleggen,
speelden ze nog een partijtje voet
bal met alle medewerkers en gin
gen ze tenslotte een beetje moe,
toch wel naar hun tweepersoons
tentjes.
Na de rit met de moutainbike
eerste zo snel mogelijk tegen een
steile
helling opfietsen en daarna zo hard
mogelijk naar beneden racen. Kei
hard ging dat. We hadden allemaal
een helm op. Nee hoor ik was niet
bang. Ik wist wel wat er gebeuren
kon, maar je moet gewoon je her
sens bij elkaar houden en door
gaan." Daarna kwam een touw-
baan. „Je moest glijdend over een
touw over snelstromend water naar
de overkant. Dat deed wel zeer aan
je buik Aan de overkant gekomen
moesten zij slechts een enkel zwaar
boomstammetje naar de finish sle
pen. Daar aangekomen mochten ze
even bijkomen voor ze een rugzak,
die tussen de vijf en tien kilo woog,
om konden doen. Daarmee gingen
ze opnieuw in hoge snelheid een
berg op om er m nog hogere snel
heid weer ai te komen. „Daarna
was ik wel heel moe," geeft Jan
Willem toe. Maar hij ging door.
„Aan moeheid moet je gewoon met
denken. Het was heel spannend. Er
was een andere jongen die heel
goed was. Ik wilde hem voor blij
ven. Het is vast een leuk program
ma geworden."
DEN - Jan Willem van Dijk vindt het leuk om zich in te
ïen en om te winnen. Voor beide zaken kreeg hij een paar
in geleden alle kans. Jan Willem deed mee aan de survi-
:ht die door de AVRO werd georganiseerd en begin
ind jaar zal worden uitgezonden. Dat betekende zwem-
kanovaren, klimmen, klauteren en langs touwen naar
len glijden, hardlopen met een rugzak op zijn rug en
«men in de heuvels van de Ardennen. Samen met elf
zeer sportieve jongens van dertien en veertien jaar
hij mee aan de wedstrijd. Hij eindigde hoog, de uitslag
ij niet verklappen van de AVRO, maar het was hoog-
rer kon gewoon n...
lem wil altijdzo zegt hij zelf
ergens mee bezig zijn. Stil-
iuets voor hem, dus tennist
it hij tijdens zijn zomer-
les in Oostenrijk aan berg-
len en tijdens zijn winter-
aan skiën. Jan Willem
ett met weinig woorden dat hij,
k de hoogste berg van Oos-
jk de Gross Glockner (3797 of
het 3796 boven de zeespiegel)
jnmen heeft en dat hij, helaas,
|n moeder nog niet aan steile
mag beginnen, hoewel hij
[naast handen- en voeten- ook
•uwwerk goed benut. Skién
ij het liefst in vers gevallen
buiten de piste. „Dat is het
ikste, dus het leukste." Toen
«tiging in Leusden nog be
deed hij enthousiast mee aan
ttscrosswedstrijden, sinds-
»udt hij zijn fiets in conditie
dijk langs het Valleikanaal,
ij ook regelmatig een uurtje
>pt.
in de eerste plaats komt het
fitten. Hij zwemt dagelijks één
Itee uur. Vooral in dat zwem-
is hij goed. Direkt na het be-
BI> van zijn A-diploma werd hij
de zwemvereniging de
„Ik weet niet zeker of ik
®-diploma ooit gehaald heb. Ik
gfhet wel, bij het schoolzwem-
Op de zwemvereniging leer-
de wedstrijdslagen: vlinder-
aschool- vrije slag en borst
Vanaf zijn zesde deed hij
Uttet wedstrijden en was hij
Jtan vijf maal clubkampioen.
P ook zwemkampioen van de
'c[e Utrecht en hoort bij de
vijftien zwemmers in Neder-
Kortom: Jan Willem van Dijk
F>e bij bezig kan blijven,
leveer twee maanden gele
gerd tijdens een uitzending
"et televisieprogramma
s Sportpanorama, een op-
p gedaan aan jongens en meis
jes tussen de twaalf en veertien jaar
om zich aan te melden voor deelna
me aan de eerste door de AVRO te
organiseren Jeugd-Survival. Daar
had Jan Willem van Dijk onmiddel
lijk hevige trek in. Zijn zus, Marjo
lein (17) was net een week daar
voor teruggekomen van een over
levingstocht door de Ardennen,
georganiseerd door haar school.
Haar verhalen hadden hem enthou
siast gemaakt. Bovendien zou de
AVRO-survival in wedstrijdver
band worden gehouden en Jan
Willem's motto is: ,Je moet win
nen." (Althans het tot het uiterste
proberen, want hij kan heel goed
tegen zijn verlies.)
Jan Willem schreef een brief
waarin hij vertelde wat hij allemaal
in zijn vrije tijd, naast zijn VWO
opleiding, doet. Al heel snel kreeg
hij een uitnodiging om met zijn ou
ders een ochtend door te brengen
m de AVRO studio m Hilversum.
Samen met de andere elf jongens
en hun ouders kregen ze daar te
horen wat, waar en wanneer het
zou gaan gebeuren. Meisjes waren
er niet bij. „De meeste meisjes had
den geschreven dat zij aan ballet
deden en dat leek ze niet zo ge
schikt om een dergelijk iets te win
nen," vertelt Jan Willem.
De twaalf jongens gingen, zon
der hun ouders van 4 tot en met 7
mei naar de Ardennen m België.
Slechts zes van de twaalf jongens
zouden aan de wedstrijd om het
j eugd-survivalkampioenschap
mee mogen doen. De eerste twee
dagen werd er geoefend. Jan Wil
lem had bijvoorbeeld nog nooit in
een kano gezeten. In die twee da
gen leerde hij hoe hij moest wen
den en keren, omslaan en boven
komen, regeren op stromingen en
nog veel meer. Op een mountain
bike, een soort racefiets voor in de
bergen, had hij ook nog niet geze
ten, maar hij had natuurlijk het
Jan Willem heeft tijdens de wed
strijd bovendien geleerd hoe het
maken van een televisie program
ma in zijn werk gaat. „Soms moes
ten we voor de microfoon zeggen
hoe we het vonden, dan mochten
we eerst even uitrusten, maar
moesten we voor de microfoon nog
wel even hijgen. Of er werden op
namen gemaakt van de aankondi
ging voor de eerste, en voor de
tweede dag. Dan moesten we voor
de tweede opname ergens anders
gaan zitten en trok de presentator
snel een ander pak aan. Soms
moesten we eerst alleen voor de
camera starten. Daarna startten we
opnieuw en begon de echte wed
strijd." Want een echte wedstrijd
was het. Het programma wordt pas
begin volgend jaar uitgezonden.
Dan kunnen we zien of Jan Willem,
die eerste de beste Leusdense jon
gen, het een beetje aardig gedaan
heeft.
Jan Willem van Dijk met zijn herinnering aan de survivaltocht van de
AVRO. „Het ging wel aardig," zei tuj na afloop.
voordeel van zijn crossfiets-erva-
ring. Alle jongens die meededen
hielden van sporten. Sommige van
voetballen, een andere van fietsen
en schaatsen en er was ook een
liefhebber van de tnathlon (fietsen,
lopen en zwemmen). „Dat ga ik ook
doen, misschien en kanoén, want
dat was wel leuk," zegt hij. Een
jongen zijn vader had een survival-
school, iedereen dacht dat die jon
gen wel zou gaan winnen, behalve
Jan Willem die de moed nooit op
geeft. De eerste twee dagen wer
den afgerond met wedstrijden. De
beste zes mochten door naar de
finale. Jan Willem werd derde.
Op de derde dag begonnen de
wedstrijden en daarmee de opna
men voor het televisieprogramma.
De zes jongens kregen allemaal
een complete garderobe, broeken,
polo's, jacks, schoenen, renners-
pak en rugzak. Het eerste onder
deel van de wedstrijd bestond uit
het zo hard mogelijk een flinke
steile heuvel op lopen en daarna zo
snel mogelijk weer naar beneden
roetsjen. Beneden lag een kano te
wachten waarmee een parcours
moest worden afgelegd. Daarna
weer hardlopen, waarbij het snel-
stromende water moest worden
overgestoken langs een touw en
tenslotte 'tokkelend' langs de berg
wand naar beneden.
'Tokkelend' is hangend aan een
touw, gedeeltelijk springend en je
LEUSDEN - Ouders van leerlingen van de klas van Albert
hielden vorige week donderdag op de Montessorischool 't
Ronde de vingers in hun oren. Dat moest vein meneer van Es.
Meneer van Es bleek een nogal onguur ventje te zijn, voorzien
van bakkebaarden en een plat haags accent. Achter hem, en
zijn vriend de heer Jacobse, de even weinig frisse bandleden.
Ze brachten, onder het gedreun van electrische gitaren, een
,song'. De tekst was niet helemaal te verstaan. Dat kwam
doordat iedereen, tamelijk, braaf zijn vingers in zijn oren hield.
Je verstond alleen dat alle nullen wegmoesten. Vooral de 'n'
klinkt met vingers in je oren heel anders, volgens mij. De band
sloot een speciale week voor ouders van de leerlingen van de
school af.
Zoals op meer scholen gebrui
kelijk is, wordt op 't Ronde iedere
week een weeksluiting verzorgd
door leerlingen van een klas. De
meeste ouders krijgen daar nooit
iets van te zien. De klas van Albert,
een bovenbouwklas waarin zesde,
zevende en achtste jaars zitten,
vond dat maar zielig voor hun arme
ouders. Die mensen misten te veel,
volgens hen. Daarom stelden zij
een weeksluiting samen speciaal
voor de ouders. Teksten, decor
uitnodigingen en aanplakbiljetten
werden door hen zelf gemaakt. De
weeksluiting speelde zich af in een
restaurant met een autoritaire ma
nager. Steeds opnieuw bleken de
gasten voor onverwachte situaties
te zorgen. Twee mannen en hun
hond, bijvoorbeeld, zaten al een
kwartier voor de voorstelling be
gon, als dooie dienders strak de
zaal in te kijken. Aan het lachen
maken lukte niet. Aan een ander
tafeltje zat een mevrouw. Ze had
een mond alsof ze net in een citroen
had gebeten, of een heel zuinig
zoentje wilde geven. Dat mondje
bleef ze drie kwartier tot aan het
einde van de voorstelling houden.
In het restaurant traden verschil
lende muzikanten op. Een trouba
dour bijvoorbeeld met schitteren
de bakkebaarden en twee saxofo
nisten: een lange en een korte,
maar beide groots in hun optrden.
Het restaurantpersoneel verzorgde
een robotdans, waarbij de robots
keken met strakke gezichten waar
uit bleek dat ze uitstekend konden
tellen. Zeker computergestuurd.
Tenslotte het einde, waarbij je wel
moest swingen, hoewel dat wat ei
genaardig stond met je vingers in je
ACHTERVELD - Toen de heer W.
uit Achterveld vrijdagavond om
streeks 19.50 uur vanaf de Pater
Stormstraat de Hessenweg wilde
oversteken, gaf hij geen voorrang
aan de Van der L. uit Leusden. Deze
reed in de richting Stoutenburg. De
voorkant van de auto van Van der L.
werd bij de botsing die volgde,
vernield. Van de auto van W. lipe
de rechterzijkant schade op. Tegen
W. werd proces-verbaal opge
maakt wegens het niet verlenen
van voorrang.
LEUSDEN - Jonne (6) heeft kriebels met plakpoten. Zo omschrijft zij
tenminste haar vijf wandelende takken. Een half jaar geleden kreeg ze er
vijf van haar klasgenootje Dirk, want die had er wel meer dan twaalf. De
takken waren toen nog takjes van een centimeter groot. Nu zijn ze
ongeveer tien centimeter, ze kunnen wel twintig centimeter worden. Jonne
vond ze vooral leuk toen ze klein waren. Toen hadden ze nog niet van die
enorme plakpoten en kriebelden ze nog niet zo als je ze op je arm hebt.
Nu wel, af en toe krijgt Jonne ze bijna niet van haar arm af, zo stevig houden
ze zich vast om dan ineens los te laten en op de grond te vallen. Wandelen
de takken zijn leuk om naar te kijken volgens Jonne. „Omdat ze af en toe
een andere kleur krijgen van licht groen tot donker bruin. En als ze
groeien krijgen ze een nieuw vel en trekken ze het oude uit." Het verzor
gen van wandelende takken is niet veel werk. Eens in de twee weken
krijgen ze een nieuw bosje klimop bladeren „Daar doen ze alles op
Jonne heeft het meeste werk aan het iedere dag weer tellen of ze alle vijf
de wandelende takken nog heeft. Want ze willen wel eens het bakje uit
wandelen met hun zes poten.
a (links) en Jessica kijken aandachtig mee in de foto-albums van Alexandra van Rhijn. „Moet dat nu
iseres worden?" vroeg haar eerste lerares zich af.
Alexandra van Rhijn denkt nu met plezier terug aan haar tijd als ballerma. Maar het was wel moeilijk om zover te
komen.
Als je ook met je huisdier in de Leusder Krant jr wil, bel dan
Marianne de Valck, telefoon 946824, of neem contact op met de
Leusder Krant, telefoon 941495. Je mag natuurlijk ook naai- het
kantoor van de krant komen. Dat is op de Aschatterweg 19, bij
het winkelcentrum De Biezenkamp.
