|,Ik draag de ambtsketen zo min
ogelijk en zeker niet in bad"
Een hond op de glijbaan
Een krant maken
voor 't goede doel
leusder krant
^anessa en Jessica interviewden de burgemeester:
krant
WOENSDAG 19 JULI 1989
plaatselijk nieuws
DEN - Eindelijk gebeurde het dan. Vanessa en Jessica
igen onlangs naar de burgemeester van Leusden om hem,
amens veel Leusdense kinderen, vragen te stellen. Ze stelden
urgemeester A.Panis meer dan dertig vragen, die de burge-
eester allemaal heel uitgebreid en duidelijk beantwoordde,
et toeval wilde dat meneer Panis, net deze week, precies twee
iar in Leusden burgemeester is.
Vanessa en Jessica waren be
xjrhjk zenuwachtig op die mid-
jg. Uit de vragen die ze bij zich
jdden bleek wel dat zij niet alleen
gen de burgemeester opkeken,
èel kinderen leken de burge-
eester heel belangrijk, heel def-
j en heel hoog te vinden. Het
eek allemaal reuze mee te vallen.
burgemeester bleek gewoon
•n aardige, man die veel te ver-
len heeft en dat graag doet. Hij
«telde het zo dat Vanessa en Jes-
bijna altijd wisten waar hij het
rer had.
De eerste vragen gingen over
de burgemeester van Leusden
Mr AM. Panis natuurlijk. Maar
is hij geboren? Hoe is zijn
«naam? Is hij getrouwd? Heeft
kinderen? Huisdieren? Hob-
•gemeester Panis vertelde dat
I op 16 augustus 1932 geboren is in
wkel-Enschot, een klein plaatsje
I de buurt van Tilburg. Na even
Ikenen ontdekten de kinderen
It de burgemeester binnenkort 57
r wordt. De voornaam van bur
gmeester Panis is Fons. De burge-
•ester is getrouwd met Alexand-
I van Rhijn. Samen hebben ze vijf
fnderen. Allebei zijn ze eerst met
md anders getrouwd geweest.
Jeneer Panis heeft een zoon en
fee dochters. Peter Paul is 26, Ma-
leke is 22, Caroline is 21. Zijn
Touw had toen ze met hem trouw-
e al twee zonen: Frank is nu 25 en
pwm 24. Geen van de kinderen
»nt nog thuis.
|De heer en mevrouw Panis wo-
met z'n tweeen in het mooie
itte huis aan de Augustijnenhove.
isdieren hebben ze met. „Vroe-
§r toen de kinderen klein waren
jdden we wel een heleboel die-
zoals geiten, kippen en konij-
Nu geniet ik alleen van de
i die in en om het water voor
het boekje van Jan Schouten over
Achterveld gelezen. Dat vond ik
wel leuk omdat ik graag zoveel
mogelijk over de gemeente wil
weten."
BURGEMEESTER
Bijna alle kinderen die iets te
vragen hadden aan de burge
meester, wilden weten hoe iemand
burgemeester kan worden en
waarom meneer Panis burge
meester wilde worden.
,Je kan burgemeester worden
op verschillende mameren. Som
mige mensen worden eerst minis
ter of staatssecretaris en dan pas
burgemeester. Anderen worden
bijvoorbeeld eerst wethouder of
werken, zoals ik, eerst een paar
jaar op een gemeentehuis om daar
na te solliciteren naar een burge-
meestersbaan."
„Voordat ik burgemeester werd
heb ik eerst heel veel geleerd. Na
de lagere school, zo heette toen
nog de midden-en bovenbouw van
de basisschool, ben ik naar het
gymnasium geweest. Tegenwoor
dig valt het gymnasium onder het
Voortgezet Wetenschappelijk On
derwijs en is het te vergelijken met
het Atheneum. Daarna ben ik
rechten gaan studeren in Utrecht.
Toen ik daar afgestudeerd was
mocht ik mezelf meester in de
rechten noemen. Daarom staat er
soms Mr. voor nujn naam."
„In mijn studietijd organiseerde
ik al met plezier allerlei dingen. Ik
was niet direkt van plan om burge
meester te worden. Mijn vader was
burgemeester, dus ik wist een
beetje wat het was om burgemees
ter te zijn. Daarom besloot ik eerst
op een bank te gaan werken. Daar
heb ik veel geleerd. Maar het was
niet wat ik wilde."
lurgemeesfer Panis in gesprek met Jessica (links) en Vanessa.
ore huis leven. Daar moeten we het
■aar mee doen. We zijn zo vaak
Het lijkt me voor een hond
helemaal niet leuk om de hond van
de burgemeester te zijn!"
AMBTENAAR
I0BBIES
Veel tijd voor hobbies heeft de
rgemeester ook niet. „Vroeger
kind hield ik van voetbal. Het
*as mijn eerste sport. Later ben ik
tennissen, volleyballen en
:eyen. Maar sinds ik burge
ter ben, ben ik daarmee op-
•uden. Geen tijd meer voor.
it ga ik weieens naar een
ijd kijken. Maar we hebben
d een caravan. Daarmee gaan we
weg en dan zetten we hem
'f op een mooi plekje. Van daar-
fietsen en wandelen veel. Mis
ten soms wel eens te veel voor
vrouw", bekent de burge
ier schuldbewust. In het ge-
tek met Alexandra van Rhijn dat
twee maanden geleden had-
vertelde de vrouw van de bur-
peester al dat zij was begonnen
golfen. Nu vertelde de burge
ter dat hij ook begonnen is. En
de burgemeester boeken?
'Jk schaam me een beetje", zei
burgemeester. „Maar ik lees
nooit meer een boek. Wel
tten en tijdschrijften, maar een
1 boek uitlezen, dat komt er bij-
^et meer van. Af en toe lees ik
Jen stukje mee in het boek dat mijn
°uw aan het lezen is. En, o ja,
ens onze laatste vakantie heb ik
„Daarna ben ik ambtenaar ge
worden op het gemeentehuis in
Utrecht. Nadat ik daar heel veel
jaren had gewerkt en geleerd had
hoe het allemaal in een gemeente
huis toegaat en wat je allemaal
moet doen en weten om een ge
meente te kunnen besturen, wilde
ik zelf wel burgemeester worden.
Zodra ik ergens las dat in Maar
tensdijk een nieuwe burgemeester
gezocht werd, heb ik een brief ge
schreven aan de Koningin. Die
brief kwam uiteindelijk, samen met
een heleboel andere brieven van
andere mensen die ook burge
meester in Maartensdijk wilden
wórden, terecht bij de Commissa
ris van de Koningin m Utrecht. Die
zocht drie brieven uit van mensen
die hem wel geschikt leken. Mijn
brief was daarbij. Samen met de
twee andere mensen moest ik
daarom bij de Minister van Binnen
landse Zaken komen om te vertel
len waarom ik burgemeester wilde
worden en waarom ik dacht dat ik
dat wel zou kunnen zijn. De Minis
ter moest kiezen en koos mij. In
1973 werd ik burgemeester van
Maartensdijk en dat beviel uitste
kend."
en wat hij deed maakte indruk op
mij. Dat wilde ik ook wel doen. Wat
ik leuk vond en vind is dat je met
een heleboel verschillende dingen
te maken hebt. Je moet werken met
ambtenaren en wethouders. Je
komt bij heel veel mensen, niet al
leen in je eigen dorp ook in de
steden daar om heen en in de pro
vincie. Je kunt iets voor dat dorp
regelen. Zorgen dat er iets ge
beurd wat nodig is. Bovendien vind
ik het leuk om vergaderingen te
leiden, om samen met andere men
sen wat te doen. Samen iets te be
spreken, samen iets te bedenken
en samen iets op te lossen en uit te
voeren. Daar hou ik van. Misschien
doe ik het ook wel goed. Ik denk
ook dat ik dit wel kan en daarom
graag doe. Anders was ik vast
geen burgemeester geworden. En
soms door een beetje als een wijze
vader te zijn. Mensen te helpen
problemen op te lossen, vrede te
stichten bij ruzies, ook dat komt
voor
ONDER DE INDRUK
Vanessa was onder de indruk
van het enthousiaste verhaal van de
burgemeester en vroeg zich af of
hij daar mets speciaals voor had
moeten leren of dat hij een soort
burgemeesters-examen had moe
ten doen. Nee, een burgemeesters
school noch een burgemeesters
examen bestaat niet. Wat een bur
gemeester moet kunnen is volgens
meneer Panis: „Goed verhalen
kunnen lezen en begrijpen. Goed
kunnen praten omdat andere men
sen kunnen begrijpen wat je wilt. Je
moet een goed stel hersens heb
ben en een goede opleiding, maar
je moet ook goed met mensen om
kunnen gaan en vooral goed kun
nen luisteren. Een burgemeester
mag niet te eigenwijs zijn, maar hij
moet wel weten wat hij wil. Hij mag
niet te koppig zijn, maar ook weer
niet te slap. Hij moet van mening
durven te veranderen, maar moet
niet te snel om te praten zijn."
„Kijk", legde de burgemeester
uit: „Een burgemeester is eigenlijk
LEUK
Dat was hoe hij burgemeester
werd, maar waarom wilde hij dat?
„Mijn vader was burgemeester
net zoiets als een coach van een
voetbalelftal. Stel je voor een elftal
waarin alle spelers, stuk voor stuk,
even goed zijn als Johan Cruyff.
Maar ze kennen elkaar niet en
werken met samen. Dan is er een
grote kans dat ze wanneer ze tegen
Roda in Leusden moeten spelen, ze
verliezen. Want een coach, eeen
trainer van een elftal moet zorgen
dat ze goed samenwerken. Daar
voor moet ik ook zorgen. Niet voor
een elftal, maar voor de wethou
ders, de raad en de ambtenaren
die hier in het gemeentehuis
werken. Wist je dat er in dit ge
bouw alleen al 160 mensen werken!
Bovendien is de burgemeester de
baas over de brandweer, de plaat
selijke politie en de openbare
scholen. Ik moet vooral zorgen dat
andere mensen zo goed mogelijk
kunnen werken. Dat noemen ze
een 'managerfunctie' verklaarde
de burgemeester, die daar direkt
aan toevoegde: „Toch ben ik met
het belangrijkste in de gemeente.
De gemeenteraad is het allerbe
langrijkste. Zij beslissen wat er
moet gebeuren, wij in het gemeen
tehuis zorgen dat het gebeurt."
MOEILIJKE VRAAG
„Wat zou u geworden zijn, als u
geen burgemeester was gewor
den?" wilden Jessica weten. Me
neer Panis vond dat een hele moei
lijke vraag. Hij moest er lang en
diep over nadenken. Eerst zei hij:
„Ik zou het echt niet weten. Het is zo
leuk om burgemeester te zijn. Het
is wel heel zwaar. Soms werk ik wel
zestig tot zeventig uur in de week.
Maar het is zo interessant. Hoe
moeilijker het is, hoe leuker ik het
vind." Maar na veel nadenken her
innert hij zich: „Toen ik op de mid
delbare school zat wilde ik dokter
worden. Maar ik was verschrikke
lijk slecht in wiskunde. En om dok
ter te kunnen worden moet je dat
goed kunnen. Ik heb het gepro
beerd, maar het ging echt met.
Toen heb ik daar maar van afge
zien. Maar dat is iets wat ik lang
gewild heb...mensen beter ma
ken." Al pratend ontdekt meneer
Parus ineens een overeenkomst
niet meer nodig. Ik draag de keten
zo min mogelijk. Ik draag hem al
leen bij raadsvergaderingen en als
't moet. Dan ligt hij al gepoetst en
wel voor me klaar. Thuis draag ik
hem nooit en natuurlijk ook niet in
bad. Hij is heel kostbaar, van zil
ver."
Vanessa en Jessica mochten hem
van dichtbij bekijken. Vanessa
raakte hem, heel voorzichtig, met
één vinger aan.
„Waar heeft U een hekel aan?",
was de volgende vraag. „Aan ru
zie", zei de burgemeester onmid
dellijk. „En aan wantrouwen. Aan
mensen die bij alles wat je zegt
tussen zijn eerste wens en zijn te
genwoordige beroep. „Eigelijk
probeer ik nu ook voortdurend
mensen beter te maken. Ik ben
druk bezig een dorp beter te ma
ken. Jullie weten misschien dat
toen ik hier twee jaar geleden
kwam dit dorp ziek was. Doodziek.
De vorige burgemeester was niet
alleen weggegaan, ook de vier
wethouders. De gemeentesecreta
ris, een hele belangrijke man in het
gemeentehuis, was ontslagen.
Kortom een heleboel problemen
die opgelost moesten worden.
Daar ben ik nog steeds mee bezig.
Sommige mensen denken dat
Leusden allang weer beter is. Dat is
met zo. De patient is herstellend en
loopt weer, maar om hem helemaal
beter te maken is nog een paar jaar
nodig. Ik ben daarbij eigelijk een
soort chirurg. Sommige dingen
moet je weghalen, andere veran
deren of beter maken en weer an
dere onderdelen vervangen door
iets beters."
LEUSDEN
Waarom wilde meneer Panis
burgemeester van Leusden wor
den?
„Omdat hier de burgemeester
weggegaan was en er moeilijkhe
den waren. In Maartensdijk was ik
al veertien jaar burgemeester. Ik
wilde wel eens wat anders. Ik heb
goed opgelet waar ik het net zo
leuk zou kunnen vinden als in
Maartensdijk en Leusden stond
heel, heel hoog op mijn verlang
lijstje. Ik kende Leusden al een
beetje. Vroeger stonden we regel
matig met onze caravan bij het Hen-
schotermeertje. Bovendien werden
er in de plaats waar ik toen werkte
veel nieuwe huizen gebouwd. Ik
kwam toen weieens in Leusden kij
ken naar de huizen die er gebouwd
werden, omdat ik die zo mooi vond
dat ik ze in Maartensdijk ook wil
de."
„Heeft U een auto met chauf
feur?", vroeg Vanessa. „Nee", zei
de burgemeester: „Die heb ik in
Leusden helemaal niet nodig. Om
van mijn huis naar mijn werk te
komen, neem ik meestal de fiets of
ik ga lopen. Dat is gezond en mi
lieuvriendelijk. Wanneer ik naar
Utrecht of Amersfoort moet, rijd ik
in nujn eigen auto. Wanneer ik ver
der weg moet, naar den Haag of zo,
neem ik meestal de trein. Dat is
lekker rustig, geen files en ik kan
nog wat werken onderweg ook.
Alleen burgemeesters van hele
grote steden hebben een auto met
chauffeur. Die hebben het nodig.
Behalve dat die burgemeesters het
zo druk hebben dat ze achterin de
auto wel moeten werken, zouden
ze helemaal geen tijd hebben om
naar een parkeerplaatsje te zoe
ken."
KETTING
„Draagt U altijd Uw ketting?",
vroeg Jessica namens Annerrueke
die zich zelfs afvroeg of de burge
meester zijn ketting in bad droeg!
Meneer Panis pakte een grote
platte doos en deed die open.
Daarin lag de ketting. De ambtske
ten heet deze officieel. „De keten
dient ervoor om de burgemeester
te kunnen herkennen. Bij de voor
schriften wanneer ik hem moet
dragen staat nadrukkelijk vermeld
"bij brand'. Burgemeesters dragen
hun 'ambtsketen' omdat het zo
hoort bij iets plechtigs. Vroeger
droegen burgemeesters ook nog
hele mooie uniformen, met gouden
versieselen. Tegenwoordig is dat
denken dat je er wat anders mee
bedoelt. Dat je altijd op je woorden
moet letten omdat mensen probe
ren het anders uit te leggen dan je
het bedoelt. Ik heb een hekel aan
stiekem. Iedereen mag weten wat
we doen, want wat we doen, mag
best gezien worden. We zijn eerlijk
bezig."
„Heeft U weieens geen zin om bur
gemeester te zijn?" vroeg Vanessa
zich af. ,Ja", gaf de burgemeester
eerlijk toe „wanneer ik heel lang
vergaderd heb en daarna nog heel
lang achter mijn bureau moet
werken, heb ik weieens geen zin.
Dein ga ik even een eindje lopen.
Dat helpt."
KINDEREN
„Praat U wel eens met kinde
ren?", was een andere vraag. ,Ja
hoor. Soms roepen kinderen 'hoi,
burgemeester' Dan gToet ik na
tuurlijk terug. Ze komen ook wel
eens vragen of ze in de tuin mogen
helpen, of de auto mogen wassen.
Wanneer ik bij hockey of tennis sta
te kijken, praat ik natuurlijk ook
wel eens met kinderen. Heel ge
woon. En soms komen kinderen
mij in het gemeentehuis wat vra
gen. pas nog twee jongens voor
een scriptie die ze moesten maken.
Maar die hadden niet zoveel vra
gen als jullie", zuchtte de burge
meester.
Nog maar een paar. Want hoe zal
het volgens de burgemeester met
het bouwdorp gaan en kan de bur
gemeester voor een goed speelter
rein of een skateboardbaan zorgen
of voor een bioscoop. Meneer Pa
nis zuchtte opnieuw. Hij wou dat hij
overal 'Ja' op kon zeggen, maar dat
kan niet. Wat er met het bouwdorp
moet gebeuren volgend jaar, weet
hij nog niet. Hij vindt wel dat er iets
georganiseerd moet worden in de
grote vakantie. Maar wat blijft de
vraag. „In Leusden zijn al veel en
veel goede speelterreinen, maar
als er echt kinderen in Leusden zijn
die het hele jaar door bijvoorbeeld
een bouwspeelplaats willen heb
ben, dan moeten die maar eens een
brief schrijven. Net als de jongens
die een skateboardbaan willen
hebben, hebben gedaan. Dan
wordt daar in het gemeentehuis
over nagedacht, of het kan en waar
en hoeveel dat kosten moet."
„Een heleboel mensen denken
dat als de burgemeester voor is,
dat het dan gebeurt. Maar zo is het
niet. Ik beslist niet alles. Ik doe niet
met alles. Voor sommige dingen
zorgen andere mensen. Mevrouw
Blom zorgt bijvoorbeeld voor de
speelgelegenheid. Mevrouw Ver
duin voor de scholen. Voor biosco
pen zorgt de gemeente helemaal
niet. Wanneer iemand in Leusden
een bioscoop wil beginnen is dat
zijn zaak. Ik denk dat memand in
Leusden een biscoop wil beginnen
omdat hier veel te weinig mensen
wonen
De laatste vraag werd door de
burgemeester aan Vanessa en
Jessica gesteld: „Wat vinden jul
lie nu van de burgemeester?"
Vanessa en Jessica waren het
helemaal met elkaar eens. Het
was allemaal reuze meegevallen.
De burgemeester was gewoon
een meneer en nog wel een aardi
ge. Hij zou gewoon hun vader
kunnen zijn. „Als ik al geen vader
had" voegde Jessica daar haastig
aan toe. En de volgende keer als
ze de burgemeester tegen zouden
komen, zouden ze „Dag meneer
Panis zeggen." Heel gewoon-
.hoewel natuurlijk bijzonder,
omdat ze elkaar nu een beetje
beter kennen.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiimiiiiiiiiiiiiir
ACHTERVELD - Sanne (7) is hele
maal gek van haar hond. De hond
heet Yuma Waarom? Omdat de
eerste hond van haar ouders ook zo
heette. Sanne heeft Yuma anderhalf
jaar geleden zelf uitgezocht. Het
was het hefste hondje uit het nest,
dat heel hef op schoot kwam zitten
en mij likte." Sanne begreep het
toen meteen. Yuma is de allerhefst
en ze kreeg gehjk. Yuma zijn vader
is een bouvier, zijn moeder een
boerderij-fokhond of andersom.
Yuma is gewoon een gek beest met
wel honderd kleuren m zijn vacht
en haar voor zijn ogen. Hij luistert
beter naar Sanne dan naar Sanne
d'r moeder. Wanneer Sanne televi
sie kijkt is hij haar kussentje waar
ze tegenaan Ugt. De ondeugendste
streek van Yuma was tot nu toe was
her stelen van een pak watten uit de
kapperszaak en het verspreiden
van de watten door de hele zaak.
Hij is ook gek op sportschoenen.
Vooral oude, met een luchtje. Het
meest vreemde van Yuma is echter
dat hij gek is op het ghjden van een
ghjbaan. Hij doet niets Uever dan
Sanne uit school halen. Wanneer hij
de kans krijejt rent hij de klas in en
speelt hij, hard blaffend, met alle
kinderen op het schoolplein. Maar
het allermooiste van Sanne uit
school halen vindt hij dat hij dan in
de buurt van de ghjbaan op een
schoolplein komt. Zo snel als hij
kan rent hij, zonder dat Sanne hem
dat zegt, het trapje op en ghjdt op
z'n poten of hondekont naar bene
den. Luid blaffend en met een hard
kwispelende staart staat hij daarna
onderaan de ghjbaan. Hij laat ie
dereen weten dat hij dat toch maar
weer mooi gedaan heeft. En als het
mag wil hij nog wel een keertje....
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
ACHTERVELD - In Achterveld gebeurt van alles. Wat, waar
precies en hoe en waarom is te lezen in de Leusder Krant.
Meestal tenminste. Want Achterveld hoort bij de gemeente
Leusden. De Achterveldse Courant bestaat niet, dachten wij.
We hadden het mis. In Achterveld wordt wel degelijk een krant
gemaakt. Jacob Muller (10) vormt samen met Marina Arends
(ook 10) de hoofdredactie van de eens in de twee, drie weken
verschijnende krant. In die krant gaat het niet over plaatselijk
nieuws, maar over bedreigde diersoorten. De eerste twee num
mers zijn verschenen. Het derde nummer komt en het vierde
nummer is in voorbereiding. De redaktie van de Leusder Kin
der Krant sprak met de collega's in Achterveld.
Jacob Muller en Manna Arends m fteterburen. De tweede krant
maken de krant samen met Maartje
Schwagermann (9jaar), Dirk-Jan
Koch (ook 9), Dona van der Kooi
(10) en Gemma Fausert (ook 10).
Samen vormen ze een club. Hun
clubhuis hebben ze op de hooizol
der bij Maartje thuis. Daar ontstaan
de ideeen, worden de plannen uit
gewerkt en de taken verdeeld. De
redaktie en het administratiekan
toor zijn gehuisvest in de kamer
van Jacob. Bij hem staat een type
machine voor de administratie.
De artikelen worden niet op de
typemachine gemaakt. „We vin
den dat de artikelen iets persoon
lijks moeten hebben. Wanneer je
een artikel typt weet je niet wie het
geschreven heeft. Dat vinden we
jammer. Soms vragen we Gemma
iets te schrijven. Want Gemma
schrijft netjes." De eerste krant
ging over zeehonden. De twintig
exemplaren werden voor één gul
den verkocht. De opbrengst stuur
den ze naar de zeehondencrèche
ging over apen. De opbrengst zal
naar de Apenheul m Apeldoorn
gaan. Het volgende nummer gaat
over bevers. De opbrengst is voor
het Wereld Natuur Fonds. Zolang
er bedreigde diersoorten zijn,
denkt de redaktie geen gebrek aan
kopij te hebben.
BEDOELING
De bedoeling van de krant is om
geld te verdienen voor een goed
doel. Dat ze gelijk wat over dieren
leren is daarbij mooi meegenomen.
Eerst verkocht Marina, namens de
club, armbandjes. Die armbandjes
had de club gemaakt van panties of
door 'Chinees haken'. „Dat is met
acht draadjes en dan een soort
vlechten", volgens Maartje. De op
brengst, zeventien gulden, ging
naar Pieterburen. Ze kregen een
brief van Lenie van 't Hart terug.
Daarna besloten ze meer geld te
gaan verdienen door een krant te
maken. In de eerste krant staat veel
informatie over de zeehond, maar
ook een kleurplaat, een puzzel, een
spelletje en een verhaaltje. „Kleine
kinderen die niet lezen kunnen,
moeten de krant ook leuk vinden."
volgens de redaktie.
De tweede krant was extra dik.
In de tweede krant kun je nog beter
als in de eerste krant zien, dat de
hele redaktie veel werk heeft ge
had aan het samenstellen en schrij
ven van de inhoud. Ze hebben alle
maal iets bijgedragen. Jacob zoekt
de informatie op in de dierenatlas
die hij van zijn opa heeft gekregen.
Dirk-Jan zoekt in spellenbladen
naar spelletjes. Allemaal zeggen ze
er dag en nacht mee bezig te zijn.
Ze leren op deze manier niet alleen
heel veel over bedreigde dieren,
maar ook over hoe je een krant
moet maken. Jacob bijvoorbeeld:
„Ik kijk nou veel beter na, wat ik
geschreven heb. Of er geen fouten
m staan en zo." Dirk-Jan weet nu dat
rode-blauwe en groene vlakken
met goed te copiëren zijn.Je kunt
het beste met een zwarte pen teke
nen en schrijven." De kranten wor
den verkocht voor één gulden, aan
kinderen en ook wel aan grote
mensen. Tot m China en Denemar
ken toe werden de eerste twee
kranten gestuurd. Jacob bezorgt de
kranten in een echte krantentas.
Wie een krant wil hebben, kan hem
bestellen bij Jacob, telefoon 03425-
1970
De Achterveldse jongeren, die verantwoordehjk zijn voor het samenstehen van de Krant.
