eusdense kinderen op de
/ersiertoer in Rotterdam
Eindelijk ...de zeehond is los
i -1
p Ov c
te CBEB* iiiki u
Debbie en de
eikelnatuurclub
Eva op de radio
eusder krant
10
WOENSDAG 13 DECEMBER 1989
plaatselijk nieuws
11
DEN/ROTTERDAM - Wat doe je wanneer je een hele
lag roomtaart in de snikerkorreltjes laat vallen? Ilse wist het.
jewoon de taart weer opvissen. Het teveel aan suiker aflikken
p een nieuwe laag slagroom aanbrengen. Ilse liet haar kun-
>n zien in het Rijnhotel in Rotterdam. Zij was daar met 36
dere kinderen van haar school om taarten te versieren,
denaar Jan Roersma die bij het Rijnhotel werkt had een
l idee gehad. Hij had bedacht dat wanneer 37 kinderen in
n' hotel taarten zouden komen versieren, er vast heel veel
Uografen, journalisten en zelfs televisiemensen op af zouden
anen. Die zouden dan iets kunnen zien van het versieren en
lagen waarom deze kinderen dit mochten. Dat mocht omdat
I Rijnhotel meedeed aan een actie. Een actie waarbij aan-
icht werd gevraagd voor de grote kans op ongelukken die
inderen kunnen krijgen vlakbij of in het huis.
mooiste taaiten gingen naar
aderen die in het Sophia kinder-
ikenhuis in Rotterdam liggen,
or de aandacht voor het taarten
rsieren hoorden de mensen ook
n de speciale muziekuitvoenn-
n die werden gegeven. Het geld
it het publiek daarvoor betalen
q| oest, wordt gebruikt om iedereen
gevaarlijke situaties te wijzen,
m zo ongelukken te voorkomen,
jdens het taarten versieren ble-
in de concerten al uitverkocht te
Daarvoor aandacht vragen
:uslfcs dus met meer zo nodig. Maar
>er dereen bleef het leuk vinden. Jan
ersma, omdat zoveel persmen-
itd
ilej
fijl
if,51
Ro:
9.
n kwamen kijken in zijn hotel om
zien hoe aardig ze daar voor
js: 'Inderen waren. De patiënten in
m( 1 kinderziekenhuis die vast nog
rtd wit een stuk taart hebben gehad
0I et zoveel slagroom, vruchtjes en
locolaatjes. En de kinderen van
isisschool 't Ronde omdat ze een
tstapje hebben gemaakt dat echt
kker was.
Leerlingen van de basisschool 't
mde gaan nooit op schoolreisje.
:e school doet andere leuke din-
in. Wat met wil zeggen dat de
erlingen een schoolreisje met
uk zouden vinden. Dat vinden ze
el. Een van de leerlingen is Linda
srstoep. Zij is het buurmeisje van
Roersma, de hotelmeneer of
'general manager" of wel ïe-
and die de algemene leiding
ieft. Toen Jan Roersma zijn goede
ee kreeg om kinderen taarten te
in versieren, wist zijn buurmeis-
Linda wel een paar kinderen die
daarvoor kon uitnodigen. Zo
?am het dat op woensdagmiddag
december om half een, 37 eerlijk
Igelote bovenbouwers in de bus
ar Rotterdam stapten. Bij het Rijn-
itel was de rode loper al uitge-
I gd. Het Rijnhotel is een deftig
Hel. Het is tien verdiepingen
cg. Om er een nacht in te mogen
ipen moet je driehonderd gulden
stalen. Jan Roersma liet de kinde-
De rubriek met-Leusdens nieuws voor.
over en met kinderen van 6 t/m 14 jaar
Doo> Md'iannc de Vale*
Landjonker 23 Leusden
ren een slaapkamer zien. Een held
vroeg of ze het bed mochten uitpro
beren. Dat mocht maar hij deed het
met. Het commentaar op de sjieke
kamer was: „Ziet er goed uit." Op
de vraag of zij thuis ook zo'n slaap
kamer had, zei een meisje: „Nee,
maar wel zo'n televisie."
Ze kregen ook het restaurant te
zien en de keukens. Uiteindelijk
kwamen ze in een zijzaal van het
hotel. Daar stonden op een grote
tafel 37 kale taarten, bestaande uit
twee lagen. Op de mooie vaste
vloerbedekking lag een stevig stuk
plastic. Alle kinderen kregen een
schort die bij veel kinderen vooral
de tenen goed beschermden. Voor
ieder kind was er ook een koks
muts. Op die manier uitgedost
mochten ze beginnen. De jassen
gingen uit, maar de handen werden
niet gewassen. De koks van het
Rijnhotel kwamen binnen met wel
tien grote bakken slagroom. Die
slagroom deden ze in grote spuit
zakken. Ze deden een keer voor
hoe je daar mee spuiten kon. Ge
woon de zak leegwringen. Niet ie
dereen had direkt door dat je daar
voor de zak bovenaan moest dicht
houden. Er was er minstens een die
in het midden begon met als gevolg
dat de slagroom er bovenuit kwam.
De slagroom was gelukkig erg lek
ker, zodat opruimen geen pro
bleem was.
Eerst werd de onderste taartlaag
bespoten, daar ging de tweede
taartlaag op. De bovenkant werd
ook bespoten en daarna versierd.
Bij sommige kinderen was de vul
ling bijna een decimeter hoog. Na
een beetje drukken werd die dan
lager. De kinderen werkten met
hun tong uit de mond. De meeste
hadden zo'n spuit nog nooit vastge-
had maar het beviel en ging steeds
beter. Steeds meer fotografen kwa
men binnen. Van één fotograaf
moest Therra slagroom op zijn neus
doen en een ander spatte wat op
een jongen zijn schort. De kinderen
waren veel te druk bezig om daar
een slagroomgevecht uit voort te
laten komen. Wanneer iemand
slagroom op zijn schoort kreeg,
veegde zijn klasgenootje het er ge
woon even af.
De hotelkok deed voor hoe je de
zijkanten van een taart in de slag
room zet. Ie neemt de taart aewoon
op je ene hand terwijl je met je
andere hand de slagroom op de
zijkanten smeert. Zie je het voor
je....zo'n dik met slagroom inge
smeerde taart wiebelend op je ene
hand terwijl je met je andere hand
reikt naar de slagroomkom die net
buiten je bereik staat....
Hier en daar viel een taart maar
nergens was de schade onherstel
baar. Door een dot slagroom zag je
er geen barst van. Veruit de meeste
deden het keurig. Na de slagroom
kwam het creatieve versierwerk.
Op de tafel werden bakken vol
chocoladeblaadjes, kersjes, man
darijntjes en bruine suikerkorrels
neergezet. De suikerkorrels voor
de zijkant, de rest voor bovenop.
Toen begon het kunstenaarsbloed
te koken. Regelmatig deden de
versierders een stapje achteruit om
hun werk te bekijken en om de
goede plaats voor nog een kersje
te kunnen kiezen. Er stond zoveel
op tafel dat het onbeleefd zou zijn
er niet veel van te gebruiken. Met
slagroom besmeurde kersjes, cho
colaatjes en mandarijnen staan
slordig. Ze werden onmiddellijk
vervangen. Vervangen exempla
ren werden op een doeltreffende
manier opgeruimd. Je at ze gewoon
op. Slagroomtorentjes moesten re
gelmatig opnieuw opgebouwd
worden.
Sasja had haar taart zo hoog ge
maakt dat de deksel van de doos
onmogelijk dicht kon. Martijn had
flink wat chocola tussen de twee
lagen gestopt en Tijs had er een
soort kroon van gemaakt. De tien
mooiste taarten kregen een marse
peinen bordje met 'van harte beter
schap' er op. „Ik ben helemaal niet
ziek," probeerde een versierder
nog, maar zijn taart was niet voor
hem maar voor de kinderen in het
ziekenhuis. De taarten in de doos
doen bleek een kunst apart. Een
jongen hep als een echte ober, met
zijn taart op een hand boven zijn
hoofd, naast het plastic naar de ta
fel met de dozen. Hij struikelde-
nadat hij de taart had neergezet.
Voor de hotelingang moesten
alle kinderen poseren voor de foto
grafen. Dat duurde even en daarom
bleven er weinig kersjes, manda
rijntjes en vooral chocolaatjes over.
Uiteindelijk kwam iedereen op de
foto. De kinderen vroegen aan een
fotograaf: „Van welke krant bent
u." Het antwoord was: „Van alle
kranten." „O die lees ik niet," was
het commentaar.
Op het laatste momen wilde Jan
Roersma in het midden. Hij ging
bovenop een taart zitten! De scha
de viel mee. Iedereen kon de bus in
op weg naar het ziekenhuis. „Taar
ten rechtop houden, niet pletten, op
je schoot houden," waren de beve
len. Hier en daar ging toch wat
scheef. Een deksel werd schoon
gelikt. „Zo deze is in ieder geval
goedgekeurd," wist deze versier
der zeker. De kinderen werden stil
toen ze voor de deur in het zieken
huis uit een ambulance een bran
card zagen komen. Op de bran
card lag goed ingepakt een kind.
Tot nu toe was het een vrolijke boel
geweest, maar dit was waar het om
ging. De brancard maakte nog
meer indruk dan de drie patiënten
die boven op ze zaten te wachten.
Twee van die dne keken vrolijk.
De kleintste was te klein en werd al
snel terug naar de zaal gereden.
Nathalie speelde piano terwijl de
koekjesschalen wel drie keer
rondgingen. Na het bekijken van
een video vertelden de twee pa-
tienten Erik Jan en Ali hoe ze in het
ziekenhuis terecht gekomen wa
ren.
Enk Jan bleek van zijn skate
board gevallen. Hier en daar werd
nog gegrinnikt. Maar...toen Ali
vertelde hoe een vrachtauto het vel
van zijn benen had gereden, luis
terde iedereen ademloos. Kinder
chirurg dr. F.W.J. Hazebroek ver
telde veel. Alles werd uitgezonden
op de ziekenhuis-televisie. De kin
deren mochten vragen stellen. Dat
deden ze en daardoor konden ze
gelijk iets vertellen over wat ze zelf
hadden gehad of hadden meege
maakt. Hazebroek had al gevraagd
of ze weieens fietsten met een
walkman op. „Nee," was het ant
woord, „We hebben alleen fietspa
den." Skateboarden dan...ja dat
weL Hij vertelde dat de meeste kin
deren die in een ziekenhuis terecht
komen een ongeluk hebben ge
had. In de papieren die bij de actie
hoorden stond dat er ruim twee
maal zoveel kinderen doodgaan
door een ongeluk dan door bij
voorbeeld kanker. Eén op de tien
kinderen komt jaarlijks bij de dok
ter na een ongeval. Juist om kinde
ren beter te kunnen helpen was de
actie opgezet waaraan de kinderen
meededen. Niemand dacht dat in
een kinderziekenhuis de dokters
kinderen waren, maar waarom een
ziekenhuis speciaal voor kinderen
was. werd wel uitgelegd.
Kinderen moeten op een spe
ciale manier behandeld worden.
Van het vragen stellen konden de
Montessori-leerlingen nauwelijks
genoeg krijgen. Eindelijk brak
toch het moment aan voor de spe
ciale overhandiging van de taarten.
Spontaan besloot een van de mee
gekomen leerkrachten niet meer
dan tien taarten mee naar huis te
nemen en de rest weg te geven. 27
taarten bleven achter.
In het donker kwam iedereen
terug in Leusden. De meeste
schorten waren gescheurd. De
meeste koksmutsen hadden vaak
hele eigenaardige vormen gekre
gen. Bij de een stonden de puntjes
naar buiten gevouwen, bij de ander
naar binnen en bij een derde om en
om. Ze waren leuker dan aan het
begin.
De volgende dag aten de grote
versierders met hun klasgenoten
tien taarten op. Dat was ruim ge
noeg. Er zat veel slagroom op.
ACHTERVELD - In Achterveld
verschijnen minstens twee tijd
schriften. Allebei de tijdschriften
verschijnen onregelmatig, staan
vol met wetenswaardigheden over
dieren en worden gemaakt door
kmderen. Ooit heeft deze krant
aandacht besteedt aan de krant die
door Jacob Muller en zijn vnenden
wordt samengesteld. Maar Maar
ten en Menno, beide 9, doen bijna
hetzelfde, maar iets anders. Maar
ten is de hoofdredacteur. Dat staat
ook te lezen op zijn klep. Hoofdre
dacteuren schijnen zo'n pet altijd te
dragen, vooral als het stripSguren
zijn. Menno noemen we daarom
maar eindredacteur. Een eindre
dacteur is minstens zo belangrijk.
Het blad wordt uitgegeven door de
eikelnatuurclub. We zochten een
naam voor ons blad en Menno vond
een eikel, vandaar de naam,ver
telde Maarten. Samen maken ze het
blad. Andere kinderen helpen ook
weieens maar Maarten en Menno
zijn er altijd bij.
Ze zijn daar al minstens een jaar
mee bezig. Er verscheen al een
blad over de panter, het paard, het
pandabeertje, de zeehond, de buf
fel en de zeearend. In het blad staat
altijd een versje over een dier met
een bril. Steeds een ander versje.
Soms een zelfverzonnen verhaal en
vaak een tekening van Maarten z'n
vader. Ze hebben tweeentwintig
abonnees. Een woont er in Afrika.
Beide jongens houden van de na
tuur. Beide zijn lid van het Wereld
Natuur Fonds. Maarten maakt voor
al graag boswandelingen, samen
met zijn vader. Zijn vader vertelt
dan hoe de bomen heten en soms
wijst hij naar een vleermuisje dat in
de lucht te zien is. „Die schieten
gewoon door de lucht, dat is heel
mooi om te zien, "zei Maarten. Men
no houdt ook van bos, maar ook van
de hond uitlaten en dan met stok
ken gooien die de hond terug
brengt. Hij bouwt ook graag hutten
in het bos en zou daar het hefst in
bhjven slapen om 's morgens heel
vroeg naar de herten te kunnen
lajken. Menno heeft een hond.
Maarten heeft een komjn. Het ko
nijn heet Debbie en is nog heel
jong. Maarten kreeg haar als ba-
bietje m september voor zijn ver
jaardag. Maarten koos een konijn,
omdat hij een dier zocht dat hef en
zacht was. Een olifant was te groot.
Debbie mag af en toe los in de
kamer, maar moet nog veel leren.
Van de planten afbhjven bijvoor
beeld Ze heeft van de kamerplan
ten gegeten en is daar ziek van
geworden. Gelukkig was er een
dokter in de buurt.
1"
De zeehonden worden van het schip overgeladen in een rubberbootje, voordat zij worden losgelaten op het wad.
LEUSDEN - Het is eindelijk gelukt. Leerlingen van basisschool
De Vallei hebben eindelijk een door de school geadopteerde
zeehond persoonlijk teruggebracht naar de Waddenzee. Eind
vorig jaar ging het avontuur niet door, omdat een zeehond ziek
werd. Dit voorjaar maakten leerlingen een vergeefse reis naar
Pieterburen omdat er toen te veel wind stond om met een klein
bootje de zee op te gaan. Drie maal scheepsrecht. Dit keer is het
gelukt.
Op woensdag 6 december moest
Marijn de Ruiter heel vroeg zijn
bed uit. Hij was de leerling die
samen met meester Kees Kooyman
het wad op mocht. Kooyman kwam
hem op kwart voor vijf 's morgens
ophalen. In de Eemshaven, vlakbij
Delftzijl, vertrok tussen half acht en
acht uur het schip 'De Harder'. Met
dit schip zouden de zeehonden te
rug naar het wad worden gebracht.
Kees Kooyman en Marijn waren op
tijd. Aan boord bevonden zich de
schipper John de Boer. Lenie 't Hart
van de zeehondencrèche, een Ja
panse televisieploeg, twee Duitse
journalisten, een natuurfotograaf
en iemand die één van de zeehon
den indertijd had gevonden. Kees
Kooyman heeft 'zijn' Valeischool de
eerste zeehond laten adopteren
met geld dat hij verdiende door het
Pieterpad te lopen. Dit pad loopt
van het uitsterste puntje van Lim
burg naar Pieterbuuren dat hele
maal bovenin Nederland ligt. Daar
na heeft de school nog meer zee
hondjes geadopteerd.
Adopteren betekent in dit geval
dat de leerlingen geld inzamelen
om naar de zeehondencrèche in
Pieterburen te sturen. Met dat geld
wordt de verzorging van een zee
hond betaald. De zeehonden ko
men in de crèche doordat ze te
vroeg hun moeder zijn kwijtge
raakt of ziek werden. In de crèche
blijven ze tot ze groot en gezond
genoeg zijn om het weer in de
Waddenzee te redden. De zee
hond waarvoor de Valeischool
geld voor de verzorging betaald
had, heet Pieternel. Kees Kooyman
en Manjn dachten dat ze Pieternel
gingen wegbrengen. Dat bleek niet
zo te zijn. Pieternel was al eerder
vrijgelaten Dit keer waren de zee
honden Karei, Manjke en Miranda
aan de beurt.
Het bleek nog een hele kunst om
een goede plek te vinden waar de
zeehonden konden worden vrijge
laten. Op zee bleek het weer vol
gens Marijn behoorlijk ruig te zijn.
Op zoek naar een rustiger plekje
voeren ze langs de zandplaat 'de
Hondt'. Een goede naam voor de
zandplaat want er lagen zeehonden
op te slapen. Een stukje verderop
kregen Karei, Manjke en Miranda
de vrijheid. Daarvoor werden ze
eerst m een klein rubber bootje
geladen Het kleine bootje voer
naar een zandplaat waar iedereen
uitstapte.
De Japanse filmploeg maakten
er een heel feest van Ze maakten
opnamen voor een Japans kinder
programma. Marijn mocht in die
opname meespelen zodat hij bin
nenkort in Japan op de televisie
komt. Hij moest een spandoek op
houden. Daarop stond in het Japans
zoiets van „Van harte beterschap
zeehonden." volgens Kees Kooy
man. Marijn dacht dat er „Veel suc
ces met de zeehonden" op stond.
Eindelijk gingen de hokken open.
Het was HET MOMENT waar ie
dereen heel lang op gewacht had.
Reden voor een feestje.
De Japanners hadden daarbij liefst
een feestelijke knal laten horen
maar daar stak Lenie 't Hart een
stokje voor. Van de knal zouden de
zeehonden veel te hard schrikken.
Ze moest wel, volgens Japans ge
bruik, een gouden bal open trek
ken Daardoor kwam uit de bal heel
veel confettie. Zie je het voor
je....een paar mensen in de kou, op
een stukje zand midden in de Wad
denzee, die m de confettie-regen
staan. moet een mooi gezicht
gewei. zijn. Dat vonden de zee
honden waarschijnlijk ook, want ze
hadden helemaal geen haast om in
zee te verdwijnen. Ze bleven nog
een hele poos in de buurt om de
fotografen in de gelegenheid te
stellen hen van alle kanten te laten
fotograferen.
Toen de vloed opkwam en het
zandplaatje steeds kleiner werd,
ging iedereen terug aan boord. Al
leen de zeehonden bleven achter
en leken het best naar hun zin te
hebben. Aan boord werd een echt
feestje gevierd... compleet met
bruine bonensoep en andere
drankjes, waar je weer warm van
werd. De Japanners werden er ook
slaperig van. Marijn schreef ten
minste in zijn verslag: „Na het eten
lagen de Japanners te slapen haha-
hihi. Het was lekker." Manjn had
helemaal geen slaap. Hij mocht
naast de schipper staan en naar de
radar kijken. Manjn heeft een
avontuur meegemaakt waar alle
kinderen van zijn school, om over
de rest maar te zwijgen, van dro
men.
Marijn houdt het spandoek op voor de camera van de Japanse
televisieploeg. Over de tekst die erop stond had hij een andere mening
dan meester Kooi)man.
Op weg naar het wad. Het was eerst wel even wennen in de nieuwe omgeving, want het duurde even voordat
deze zeehond wegschuifelde.
LEUSDEN - Aanstaande zon
dag is Eva Smoorenburg op
de radio te horen. Eva vertel
de in deze krant ooit eens iets
over haar Barbies. Eva ver
andert haar Barbies in toffe
meiden of in intelligente za
kenvrouwen. Elly van Ice-
nen kwam twee weken gele
den naar Leusden voor het
maken van haar radiopro
gramma. Zij interviewde
twee Leusdense kinderen in
de speelgoedwinkel. Bij die
gelegenheid zag ze het stukje
in deze krant waarin Eva
haar Barbies liet zien. Elly
vond dit zo leuk dat ze Eva op
ging zoeken. Het gesprek
met Eva wordt aanstaande
zondag, 17 december, uitge
zonden op radio 3 tussen 8.00
en 9.00 uur. Het programma
heet Heksennest.
