Twee meiden goed
voor 104 pakketten
Joost maakt wat hij ziet
Een scout is geen doetje
Konijn woont samen met
monster en namaakherder
Nieuwe toneelclub in Leusden
Voedsel inzamelen voor Roemenië
Voornemens?
Manitoba hield een open dag
WOENSDAG 10 JANUARI 1990
ACHTERVELD - Kirsten en Astrid, twee meiden van zestien en
zeventien jaar. Vorige week kregen ze een goed idee, voerden
het ogenblikkelijk uit en zagen hun inspanning meer dan be
loond. Ze haalden 104 voedselpakketten op voor Roemenie
nadat ze zelf folders hadden gemaakt en rondgebracht. Kirsten
en Astrid zijn niet van die types die altijd voor een aktie te
vinden zijn. Ze hadden 'zoiets' nog nooit gedaan. Twee weken
geleden, tijdens het opnemen van muziek, bespraken ze met
elkaar dat het een goed idee zou zijn om in Achterveld pakket
ten voor Roemenië op te gaan halen.
In Roemenië is vorige maand van
alles gebeurd. De mensen die in
dat land wonen hebben jarenlang
niet kunnen vertellen hoe weuug ze
m hun land mochten en konden
kopen. Sinds de mensen m Neder
land weten dat men in Roemenië
veel met heeft, willen wij helpen. Er
worden dozen gestuurd gevuld
met onder andere bonen en suiker.
Niet alleen omdat deze dmgen in
ACHTERVELD - Joost (11) wint
regelmatig schaakwedstrijden,
voetbalt, speelt piano en spaart
postzegels. Waarmee wel duide
lijk is dat hij niet zo'n jongetje is
dat altijd op zijn kamer zit. Toch
maakt hij op die kamer, of op
ieder plekje in of om het huis
waar maar ruimte is, grote Lego
uitstallingen.
Zijn voorkeur gaat uit naar kastelen
en zeilschepen. Geen kasteeltjes
die verzonnen zijn door Lego en
waarin met moeite tien riddertjes in
passen. Nee, kastelen van meer
dan een halve meter breed en
hoog. Kastelen die eruit zien zoals
Joost ze zag toen hij op vakantie
was. In en om de kastelen speelt
Joost hele veldslagen na. Ridders
vallen aan, soldaten verdedigen
zich. Er zijn helden, sufferds, ge
vangenen, gewonden, doden en
slechts twee jonkvrouwen. Niets
bijzonders dus want zo spelen wel
meer kmderen. Maar je moet het
slagveld zien, zoals het tot in details
is opgebouwd, om te weten dat
zoals Joost bezig is toch wel heel
bijzonder is.
Voor de boten geldt precies het
zelfde.
Geen roeibootjes, zelfs geen zeil
bootjes met hooguit twee masten
Nee, hij maakt zeilschepen. Sche
pen met meer dan een dek en min
stens dne masten en een boeg
spriet. Aan iedere mast minstens
twee zeilen. Joost maakt wat zijn
ogen gezien hebben. Vorig jaar bij
voorbeeld, was hij in Engeland op
vakantie. Daar zag hij in een haven
een prachtig schip liggen. Het was
een heel bijzonder schip. Een oude
dne master die weer net zo mooi
gemaakt was als hij vroeger was.
Bij de haven kocht Joost een poster
waar het schip op staat. Thuisgeko
men bouwde hij het schip na, tot in
de kleinste details. Joost heeft be
hoorlijk wat Lego maar toch moe
ten zijn werkstukken weer uit el
kaar om iets nieuws te kunnen ma
ken. Daarom maakt zijn moeder
steeds foto's van zijn mooiste bouw
werken. Hij heeft bijna een album
vol en wie de foto's ziet moet wel
onder de indruk raken.
Joost gebruikt bij voorkeur zijn
gele en grijze stenen. Andere kleu
ren heeft hij wel maar hij zegt: „Die
vind ik met altijd passen bij de rid
dertijd. Ik kijk altijd wel of het bij
elkaar past. Wanneer ik die kleu
ren gebruik doe ik dat meestal
voor iets moderns of iets dat ik
fantaseer en niet echt bestaat." Als
voorbeeld laat hij de foto van een
werkstuk zien van een vaartuig
waarin dingen van vroeger en nu
verwerkt zijn. Bijvoorbeeld kante
len zoals je van kastelen kent en
vleugels van vliegtuigen. Wat bijel-
Kirsten en Astnd haalden in Achterveld 104 voedselpakketten op voor Roemenie.
Op zijn kamer speelt Joost hele verhalen na met zijn legomodellen.
Hoe zit het met de goede
voornemens in 1990?
Daar hoort ook bij dat je de
Leusder krant belt wanneer
je iemand weet met een huis
dier, hobby, aktie, wens of
prestatie. Dat is tenminste
een makkelijk goed voorne
men. Want 946824 of 941495
bellen is geen kunst. Als je
het maar niet vergeet.
Roemenië nodig zouden zijn, ook
om ze daar te laten merken dat wij
het fijn vinden dat ze daar nu weer
vnj zijn en kunnen zeggen wat ze
willen. Zo denken Kirsten en Astrid
er ook over. Het plan was snel ge
maakt en bijna nog sneller uitge
voerd. Drie uur nadat het idee was
geopperd konden de folders die ze
met behulp van de computer ge
maakt hadden, worden verspreid.
Kirsten's zusje Karen van elf en haar
vriendin Eline van twaalf, hielpen
mee rondbrengen. Ze brachten
driehonderd folders weg op die
ijskoude avond.
De volgende dag gingen ze bij de
mensen vragen of ze mee wilden
doen. De reakties waren bijna alle
maal aardig. Zelfs een Amerikaan
die mets van de aktie begreep
maar wel mee wilden doen, haal
den onmiddellijk twee blikken bo
nen uit zijn keuken. Niet alle men
sen maakten pakketten, omdat
veel mensen op een andere manier
iets deden om Roemenie te helpen.
De zondag werd in de kerk van
Achterveld ook een oproep ge
daan om pakketten te maken. De
mensen die dit organiseerden had
den voor een busje van het Rode
Kruis gezorgd die de dozen kwam
ophalen. Slechts vier mensen
brachten hun doos naar deze auto.
De meeste Achtervelders hadden
immers al hun doos aan Kirsten en
Astrid beloofd. De meiden haalden
de dozen op bij de mensen thuis. Ze
gingen op de fiets. De meeste do
zen pasten in het mandje of achter
op. Alle dozen zaten stevig dicht
geplakt. Dat moest ook. Sommige
leken wel cadeaus, compleet met
kerstpapier en strik. Waar de mei
den dachten dat nog wat plakband
nodig kon zijn, plakten zij.
De gang bij Kirsten thuis stond al
snel vol. De auto van het Rode Kruis
was toch in Achterveld en kon zon
dagavond 72 dozen meenemen.
De meiden kregen er zin in. Ze
besloten in nog een gedeelte van
Achterveld folders rond te gaan
brengen en nog eens langs te gaan
bij de mensen die ze tot dan toe niet
thuis hadden getroffen. Met als ge
volg dat ze afgelopen donderdag
de laatste pakketten bij het Rode
Kruis in Amersfoort konden afleve
ren. Bij elkaar hadden zij, geholpen
door vriendin Afke, voor HON
DERD EN VIER PAKKETTEN ge
zorgd! Ze zijn er blij mee maar wil
len niet met foto en al in de krant.
Na veel aandringen stemden ze
toe. onder protest.
kaar hoort, houdt hij goed in de
gaten. Bij de kastelen worden al
leen ndders gebruikt en geen
bouwvakkertjes bijvoorbeeld. Hij
raakt bijna nooit iets kwijt.
Joost speelt het liefst alleen.
Daarvoor moet hij soms een truc
gebruiken om zijn broertje van de
kamer te krijgen. Ze slapen samen
op een kamer. Pottekijkers heeft
Joost liever niet. Zijn werkstukken
worden trouwens zo groot dat het
steeds moeilijker is om een ge
schikte plek te vinden. In de zomer
wijkt hij soms uit naar de tuin, de
huiskamer is lastig en in een ande
re kamer blijft het behelpen. Ie
dere dag is Joost met zijn Lego
bezig. Soms maar een uurtje, soms
uren. Iedere dag maakt hij wel iets
nieuws. Soms breekt hij alles af en
maakt hij weer eens de voorbeel
den die hij goed bewaard Maar
wat hij verzint, maakt hij nooit twee
keer. „Dat kan ook niet want de
tweede keer maak ik hem toch
weer anders omdat ik dan iets an
ders erbij verzin.
Wat ik maak moet mooi en stevig
zijn. Van dingen die alleen maar
mooi zijn om te laten staan, hou ik
met. Ik wil er wel goed mee kunnen
spelen. Ik heb altijd wel nieuwe
ideeën. Ik wil bijvoorbeeld binnen
kort eens een kerk maken. Niet
zo'n moderne kerk. Maar met alle
maal van die boogjes van binnen.
Ik heb namelijk van die boogjes en
daardoor ben ik op het idee geko
men. O ik weet al precies hoe hij er
uit moet gaan zien. En ik wil ook
nog eens een modem ding gaan
maken. Een helikopter of een
vliegtuig of zo. Daarvoor heb ik
geen speciale dozen. Jaren gele
den heb ik eens een Lego technic
doos gehad. Misschien dat ik daar
uit dan wat nodig heb. Weet je,
soms kan ik Lego wel even verge
ten maar het komt altijd weer terug.
Ik denk dat ik nooit zal ophouden
met nieuwe dmgen te verzinnen.
Misschien word ik later wel archi
tect of zo en kan ik met Lego blijven
werken."
LEUSDEN - Snuf is het lieve dwerg
konijntje van Marchien (6). Hij is
gnjs en zacht. Marchien weet pre
cies wat Snuf lekker vindt....krie
belen achter z'n oren. „Kijk als dit
nou zijn oren zijn.Marchien houdt
haar staarten omhoog, „dan kriebel
je precies hier.Snuf zou mets bij
zonders zijn wanneer hij geen aan
leg zou hebben om op een mam
moet te gaan lijken. Snuf zijn voor
tanden groeien namehjk te graag.
Wanneer Marchien die tanden met
rust zou laten zouden de ondertan
den voorbij Snuf haar neus komen
en haar boventanden op die van
een walrus gaan lijken. Snuf zou
met zulke tanden met kunnen eten,
zelfs met meer kunnen ademhalen.
Vandaar dat ongeveer eens m de
maand Marchien haar vader heel
flink is. Zodra Marchien merkt dat
haar Snufje niet goed eet, pakt pa
de nagelkniptang en knipt Snuf zijn
voortanden op fatsoenhjke konij
nenlengte. Dat doet geen pijn en is
met zielig.
Wanneer je naar Marchien kijkt
denk je even dat haar vader ook bij
haar bezig is geweest. Dat is met
waar. Marchien is aan het wisselen.
Snuf is niet het enige gekke dier dat
ze bij Marchien thuis hebben. Mar-
chien's grote zus Noortje heeft ook
een konijn. Dat is Witje. De naam
pastte precies bij het schattige klei
ne witte dwergkonijntje dat Noortje
vier jaar geleden kreeg. Maar te
genwoordig is Witje een beest dat
bijna haar hok uitpuilt. Ze is zeker
een halve meter lang en bijna even
breed. „Dat laatste klopt niet hele
maal, maar geeft aan dat ze wat
groot is uitgevallen voor een
dwergkonijn. Erg hef is zo ook niet
altijd. Noortje zegt dat ze wild is.
Haar broer zegt: ze is een monster.
Welnee, verdedigt Noortje haar
huisdier: „Soms zit zij wel rustig op
je schoot. Ze houdt er alleen met
van wanneer je de etensbak wilt
vullen. Dan slaat en bijt ze. "Je moet
zeker eerst kloppen of het eten is
gewoon niet lekker. „Nee hoor, ze
eet van alles en hefst veel. Een hele
boerenkoolstronk is zo weg."
Noortje heeft gezien de omstandig
heden nog even gedacht haar
Witje om te dopen in Pluis maar dat
is toch niet doorgegaan.
Manjn is de elfjarige broer van
Marchien en Noortje. Hij is officieel
de baas van de hond. Labo heet
Labo omdat zijn moeder een Labra
dor was en zijn vader een bouvier.
La naar zijn moeder dus en bo naar
zijn vader. Helaas lijkt Labo niet op
een labrador en ook met op een
bouvier. Hij Ujkt nog het meest op
een herdershond. „In zijn paspoort
staat namaak herdershond," vol
gens de moeder van Marijn. Labo
schijnt daar met mee te zitten. Hij is
bhj dat Manjn hem gekozen heeft.
Marijn mocht namehjk voor zijn
verjaardag kiezen tussen een af-
standsbestuurbare auto en een
hond Hij koos een hond. Dat
c
1
9
scheelt batterijen maar je md
hem wel vaker uitlaten. Nu lajj
Labo als hij de kans krijgt, gra^j
zich zelf uit. Dat wil zeggen, t£
loopt wel eens weg en komt d$j
weer terug. Keurige hond. Trcj
wens Labo heeft meer het idee qjj
hij zijn famihe uitlaat. Hij zorgt vo
ze alsof ze een kudde schapen zift
Iedereen moet in het bos goed V
elkaar bhjven wandelen. Wie i
dwaalt of stilstaat wordt opgehaa
Na een wandeling is hij bekaf
de zorg. Hij vmdt het dan ook niét
erg om af en toe thuis te blijveq
Wanneer iedereen de kamer uit.\
controleert hij of niemand iets v€%
geten is...snoep of een krenterüf
of zo. Wanneer dat zo is ruimt hij 1\q
op. Al is het een schaal vol. Hij zory
dat het niet bederven kan. Daaitt
gaat hij op een stoel naar buitft
kijken en bewaakt het huis.
Labo is waaks. Zelfs de dijk cj
aan zijn achtertuin grenst behoof
vindt hij, tot zijn terrein. Het
hem niet zozeer om de voorbijgay
gers. Hij is eerder bang dat ze z
stokken meenemen. Want op ste
ken is hij gek. Mensen begrijp
soms met wat een hond eraan vir
om een weggegooide stok weY
terug te brengen. Labo is er dol c
Hij snapt met waarom mensen e-
bal steeds tussen twee palen wil
schoppen en als dat gelukt is
meuw beginnen. Hij is dan wel e
namaakherder, hij is niet gek.
LEUSDEN - An ja van Bunnik (37)
begint op vanaf 24 januari een
nieuwe toneelclub voor kinde
ren. Elke woensdagmiddag zal zij
met met twee groepen oefenen.
Een groep voor kinderen van zes
en zeven jaar. De andere groep
voor kinderen van acht tot en met
elf jaar. De toneelclub komt bijel-
kaar in Leusden-centrum.
LEUSDEN - „Een gids (of verkenner) trekt er samen met ande
ren op uit, om de wereld om zich heen te ontdekken en deze
meer leefbaar te maken. Zij (of hij) is eerlijk, trouw. Zij (en hij) is
spaarzaam en sober. Zij (en hij) houdt vol en heeft zorg voor de
natuur." Met enige moeite kunnen Roel (13) en Manon hun
scoutings-eed opzeggen. Waarmee gelijk duidelijk is wat een
gids of verkenner moet zijn en dat bij scoutingsclub Manitoba
de eed minder belangrijk is dan de inhoud. Afgelopen zaterdag,
6 januari, stond het clubgebouw van de scoutinggroep Manito
ba open voor iedereen. In en om het gebouw lieten kinderen
tussen de zes en veertien jaar zien wat zij bij Manitobo doen en
geleerd hebben. Daarnaast waren er spelletjes en rad van
Avontuur en werd er veel patat gegeten.
Roel zit nu drie jaar bij de verken
ners. Hij zag voor het eerst iets van
Scouting tijdens de jaarlijkse Cultu-
rade. Met school ging hij op kamp
in het gebouw van Manitoba. Dit
gebouw ligt aan de Dodeweg in de
Treek. Van binnen ziet het er uit
zoals een clubhuis er uit moet zien.
Oud, rommelig en vol gekke din
gen en gezellige hoeken. In de ene
ruimte visnetten aan het plafond, in
de andere ruimte vooral een oude
bank waarin je diep wegzakt. Echt
een gebouw waann morsen niet
erg is, weinig kapot kan en veel
mag. Roel zag dat wel zitten. Hij
werd verkenner omdat hij bijna elf
jaar was. Manon werd gids omdat
zowel haar vader als opa 'hopman'
zijn en ook haar broers zijn enthou
siaste scouters.
Haar moeder dacht eerst dat
scouting niets voor meisjes zoals
Manon zou zijn maar weet nu dat zij
zich vergist heeft. „Een meisje dat
bij de gidsen wil komen moet niet
te netjes zijn, niet tuttig, een beetje
durven en van aktie houden. Dat
zijn dus bijna alle meisjes" zegt Ma
non. Voor de jongens geldt hetzelf
de. Roel geeft een voorbeeld; „Op
een keer kwam er tijdens een
kamp een schep zand in de aard
appelen terecht. Een scout begint
dan met te zeuren maar eet zijn hap
gewoon op."
Bij scouting zijn de jongens en
meisjes nog steeds gescheiden.
„Gelukkig maar," zegt Manon
„Wanneer jongens bij de meisjes
komen, worden ze verliefd en doen
ze gek. Wij kunnen dan lang niet zo
lekker en goed bezig zijn als we nu
zijn." „Gelukkig maar" zegt Roel
„meisjes zijn soms zo kmderachtig.
Bang in het donker of alleen in het
bos, snel moe en soms te netjes."
Wat dat betreft is er nog niets ver
anderd bij de scouters. Jongens en
meisjes denken nog precies het
zelfde over elkaar als ze al jaren
lang doen.
Scouting is al heel oud. Vroeger
heette het padvinderij. De man die
de padvinderij 'uitvond', in 1908,
heette Baden Powell. Wat Baden
Powell wilde, leren de scouters van
vandaag nog steeds. Baden-Powell
was een Engelse generaal. Roel
zegt dat de padvinderij voor jon
gens is opgericht en dat pas veel
later ook iets voor meisjes verzon
nen werd. Daarom vindt hij het lo
gisch dat meisjes en jongens nog
steeds aparte groepen vormen.
Toch is sindsdien veel veranderd.
Vroeger waren bijvoorbeeld de
uniformen belangrijker dan tegen
woordig. Roel loopt rond in een
sweetshirt waarop scouting staat.
Eigelijk kim je alleen aan de kleur
van zijn bloese zien dat hij een ver
kenner is. En dan nog valt het je op
omdat iedere scout bij Manitoba
dezelfde kleur bloese draagt. Roel
en Manon vinden met dat ze een
uniform dragen. „Wanneer je in
een voetbalclub speelt draag je
Anja van Bunnik is veertien ja
onderwijzeres op een basisschc
geweest. Ze was altijd al entho
siast voor toneelspelen en beg
leidde vele jaren kinderen
creatief spel, musicals en wee
sluitingen. Ze vindt dit werk zo le
dat ze, na lang aarzelen, daar o
op woensdagmiddag mee bei
wil zijn. Op de woensdagmiddag
zullen de kinderen op verschilk
de manieren met toneel bezig zi
Bijvoorbeeld ook door te teken
en te schilderen, te improvises
te leren hoe je je bewegen kunt
allerlei spelletjes die kunnen h
pen een rol goed te spelen.
An ja van Bunnik wil begini
met twee groepen van maxim
twaalf tot veertien jongens
meisjes. In de eerste groep wo
iedere week een verhaal vertaai
door Anja. Dit verhaal wordt dain
na nagespeeld of er worden anc^
re leuke dingen mee gedaan.
In de tweede groep moet w<|
den gewerkt aan een 'echt' tonefi"
stuk. Dit toneelstuk moet door I
kinderen zelf verzonnen wordt
Dat is moeilijk maar ook hand
Want ieder kind verzint een eig
rol. Anja laat al die verschillen
rollen samen een verhaal spelt!
Kinderen die zich graag willen
leven als heks of ridder of chit f
snijder kunnen zich helemaal uit
ven. De toneelspelers komen
dere woensdag bij elkaar. Vi
meer wil weten kan bellen of sch
ven naar Anja van Bunnik, Arnhe
se weg 131, 3817 CD Amersfoort
tussen zes en zeven uur 's avor
bellen naar 617908
De kinderen mochten boven een vuurtje lekkere dingen roosteren.
toch ook een clubshirt. Dit is net zo
iets."
„Wanneer ze op straat zien dat je
scout bent, krijg je wel eens nare
opmerkmgen. De meeste kinderen
weten niet eens wat we doen bij
Scouting. We doen heus niet alleen
heitje voor een karweitje. Meestal
zijn we niet van die brave jongens."
Bij Manitoba is niet het opzeggen
van de eed het belangrijkste maar
een paar dingen die daarin staan.
Ze doen bijvoorbeeld veel dingen
samen, proberen veel dingen te
ontdekken in de natuur en probe
ren vol te houden. Dat is meer
avontuur en spanning dan plichts
besef en gehoorzaamheid.
Iedere zaterdag zijn de scouters
bij hun clubhuis te vinden. De kin
deren tot en met tien jaar worden
welpen genoemd. De meisjes zijn
herkenbaar aan hun groene muts,
de jongens dragen een groen
petje. Zij spelen spannende verha
len na en laiutselen veel in het ge
bouw. De verhalen spelen zich
vaak af in het oerwoud waarin
Mowgli met zijn vnenden Bagheera
en Baloe woont. De verkenners en
gidsen zijn vaker buiten te vinden.
Vooral het pionieren vinden zowel
Manon als Roel leuk. Daarvoor
moeten ze allerlei dingen zelf ma
ken, met behulp van stevige boom
stammen en touw. Zonder spijkers
of gereedschap worden daarvan
bruggen, keukens, hutten en uit
kijktorens gemaakt. De touwen
moeten daarvoor stevig geknoopt
worden. Wie de verschillende k
pen goed kan maken kan een sc
examen doen en krijgt als hij o!
geslaagd is een insigne. Een ins
ne is een etiket dat op je blo*
genaaid kan worden. Vroeger t
ren de insignes heel belangr
Padvindersbloeses zaten soms v
Tegenwoordig wordt hier f
der aandacht aan besteed. And'
insignes die te halen zijn hebber
maken met spoorzoeken en spe
tochten uitzetten. Meestal is
scoutinggroep bezig m en om
gebouw en in de bossen. Tec
een beetje kou of regen moet jef
kunnen, maar de korte broek is r
meer verplicht. Roel en Mar
hadden nauwelijks tijd om uit
leggen waarom zij het nou zo le
vinden om verkenner of gids te
„Gewoon lekker bezig zijn, kuc
len, avontuur en pionieren."
meer wil weten moet zelf m*L
gaan kijken.
