„Hier worden we
overal weggejaagd"
Mag ik de garnering
voor een Chinees"
Met voorjaarsbenen
naar 3-1
Elize bewaart dode takken
Skateboarders worden ongeduldig—
Majorie's wens vervuld
^fleusde
rkrant
plaatselijk nieuws
17
skateboarders: Skateboarden is geen ragemaar een sport.
dere dag minstens één uur maar
veel vaker minstens vier uur. Op
vaste plekken ontmoeten ze elkaar
zonder dat ze daarvoor afspraken
maken. Dan wordt afgesproken
waar ze heen gaan. Omdat ze in
Leusden bijna geen mogelijkheden
hebben wijken ze vaak uit naar
Hoevelaken, Utrecht, Amersfoort,
Amsterdam of ScherpenzeeL Ook
de 'kleintjes' van elf en twaalf stap
pen rustig met hun skateboard on
der de arm, op de trein. ,,Moet wel,
want hier is niks. In die plaatsen zijn
banen, parkeergarages of plekken
waar je leuk kunt skateboarden.
Altijd alleen op de gladde weg gaat
ook vervelen. We willen trucs doen
op hellingen en zo." Wanneer het
regent zoeken ze een overdekte
plek of...kijken videofilms.
Iedere echte skateboarder is
niet alleen geabonneerd op alle,
meestal Amerikaanse, bladen die
vol skateboard staan, hij weet ook
precies welke skate-boardfilms er
bestaan. De bladen worden bestu
deerd. De posters gaan op de
muur. De films worden tientallen
keren bekeken. De kunst wordt
letterlijk afgekeken. Maar voor je
zoveel kunt als Mark (15) moet je
heel veel oefenen. De jongens in
Leusden zijn het met elkaar eens.
Mark is de allerbeste. Waarom?
„Hij heeft het meeste lef," zeggen
ze. Lef is belangrijk. Je moet maar
op een skateboard van de leuning
van een trap afdurven!
De meeste Leusdense skate
boarders zijn tussen de tien en
veertien jaar oud. Ze skateboarden
allemaal minstens twee jaar en zijn
ooit op een 'toy-deck' begonnen.
Bijna allemaal hebben ze thuis heel
veel moeten praten voor ze hun
uitrusting bij elkaar hadden. De
meeste ouders moesten uiteinde
lijk toegeven dat hun zoons 'een
echt deck nodig hadden." Slechts
een geluksvogel heeft een vader
die er 'gewoon' éen uit Amenka
meebracht en Pascal z'n broer Gui-
do (beide echte skateboarders)
maakte in één keer, vijfjaar achter
stallige verjaardagscadeau^ goed.
Alle jongens zijn zuinig op hun
'decks'. Al zou je het zo niet zeggen.
Een goede deck is voorzien van
allerlei graffiti en ziet er een beetje
versleten uit.
|EN - „Skateboarden is een sport. Skateboarden heeft
et is niet zoals bij voetbal altijd hetzelfde volgens
regels. Er komt steeds weer wat nieuws bij. Het ver
rit. Er is spanning, actie, gevaar en altijd kans op iets
ichts. Skateboarden is vrijheid want skateboarders zijn
rganiseerd maar zijn altijd vrienden."
gemeentehuis van Leus-
steeds geen beslissing
ver de skateboardbaan.
s die iedere dag op hun
bezig zijn, wachten vol
af. Wordt het oude fiets-
si nou wel of niet veran-
en skateboardbaan? In
is ongeveer een groep
jongens tussen de negen
jaar, iedere dag heel in-
ag met skateboarden. In
loeten ze het doen op het
tje bij de snackbar, het
gedeelte van de Ha
fvoor het gemeentehuis,
irden ze tot hun veront-
g weggestuurd. Of zoals
le jongens het zegt „De
lijven vaak staan kijken
iet leuk vinden om te zien
wat voor kunsten wij kunnen ma
ken maar niemand wil ons voor zijn
deur hebben."
De jongens kennen elkaar alle
maal. Niet dat ze een club vormen
of zelfs maar een groep. Ze zijn
vrienden simpel en alleen door het
feit dat ze heel serieus met skate
boarden bezeig zijn. Ze zijn de
'toy-decks' ontgroeid. Toy is het
engelse woord voor speelgoed,
met 'toy-decks' bedoelen ze de
skateboards die je in een speel
goedwinkel kunt kopen. Deze jon
gens hebben 'special-decks', dat
zijn skateboards die minstens vijf
honderd gulden kosten! De meeste
jongens hebben hun 'deck' bij
stukjes en beetjes opgespaard.
Daarvoor gingen ze allemaal naar
dezelfde winkel in Amsterdam. Ru-
dolpho is een speciale winkel. Wie
daar binnen komt moet verstand
hebben van skateboards want an
ders vliegen de moeilijke woorden
je als Chinees om de oren. Een
goed deck, zeg maar de plank
waarop je staat, is gemaakt van een
sterke,lichte houtsoort. Meaple-
leaf-hout, van Esdoorns, is het best,
volgens Pascal dos Santos, één van
de skateboarders. De deck moet
minstens bestaan uit zeven dunnen
laagjes hout. Bovendien moet in dit
hout een speciale holling gemaakt
zijn waardoor allerlei kunsten met
'de plank' mogelijk worden.
Zodra de plank gekozen is, die
alleen meestal al vijfhonderd gul
den kost, komen de assen aan de
beurt en daarna de wielen. Zowel
assen als wielen zijn er in allerlei
soorten. De echte skateboarder, en
die wonen ook in Leusden, hebben
verschillende soorten assen en
wielen. Op asfalt moet je andere
wielen hebben dan op een stoep of
halvepipe. Wanneer het skate
board compleet is komt de kleding
aan de beurt. Speciale schoenen
die wat langer heel blijven dan de
'gewone goede'. Frank (11) deed
twee weken met zijn AllStars. Dan
nog kniebeschermers en de spe
ciale truien. Een echte skateboar
der herken je aan z'n trui met capu
chon. Te koop in een speciaal win
keltje in Zeist. Bij elkaar kost zo'n
uitrusting snel ruim zevenhonderd
gulden. Skateboarders spreken
een eigen taaltje, vol Amerikaanse
woorden. Ze dragen een eigen
kapsel, met lange lokken 'the
skate-look'. De skateboarders in
Leusden die je ziet op de eerder
genoemde plekken, hebben bijna
allemaal zo'n uitrusting. Geen won
der dat Pascal (15) verontwaardigt
zegt: „De mensen denken vaak dat
we aan het spelen zijn. Dat is met
waar. Skateboarden is ook geen
rage. Het is een sport. En wij zijn er
goed in."
TRUCS
Alle jongens skateboarden ïe-
WEGGEJAAGD
Overal worden de jongens weg
gejaagd. In Leusden is geen ruimte
om hun sport te bedrijven. Het is
moeilijk om de grote mensen ervan
te overtuigen dat ze niet zomaar
aan het spelen zijn, dat ze geen
'Asoos' of 'kakkers' zijn. In het ge
meentehuis wordt hard nagedacht
hoe een skateboardbaan kan wor
den aangelegd. Frank weet wel
hoe volgens hem zo'n baan er uit
zou moeten zien Aangevuld door
minstens tien vrienden, hoopt hij op
een baan met 'mint-banes'. Mint-
banes zijn kleine heuveltjes. Daar
bij een ramp, dat is een soort halve
maan en een fun box. Een fonbox is
een platform met allerlei grapjes,
volgens Frank. O zo'n baan er komt
is nog steeds de vraag. Binnenkort
komt de Sportstichting met een
plan. De skateboarders kunnen ze
niet vergeten. Daar zorgen de jon
gens voor de deur van het ge
meentehuis wel voor.
•Majorie (13) had een wens. Zij wilde wel eens in een
[Ut werken. Dat kon. Op vrijdag 16 maart mocht zij
i de pannekoekboerderij de Hakhorst. Het was alsof
den wist dat er die avond bijzonder personeel aanwe-
polgens de baas van het pannekoekenhuis was het die
reel drukker dan normaal. Hij had nauwelijks tijd om
vragen te beantwoorden. Majorie stond met hoogrode
[appels de schillen, sinasappels te persen, beslag te
'was weg te werken, ijsjes met slagroom te bespuiten,
[arde twee reusachtig grote pannekoeken tegelijk en
ait haar hoofd het juiste wisselgeld terug. Na ander-
5 ze flink moe maar volgens haar had ze nog nooit
t avond gehad.
Zodra Majone het pannekoeken
huis binnen kwam werd ze aan het
werk gezet. Ze kreeg een blauwe
schort om en werd naar de 'koude'
keuken gestuurd. In de panne
koekboerderij zijn twee keukens;
de koude en de warme. De warme
is in het restaurant. Alle gasten kun
nen zien hoe chef-kok Robert pan
nekoeken bakt. Soms zes tegelijk.
Achter de chefkok zit een door
geefluik. Daarachter is de koude
keuken. In de koude keuken werkt
Gijs (17). Gijs zorgt dat alle spullen
sMarjone draaide een avondje mee in pannekoekenrestaurant De Hakhorst.
die de chefkok nodig heeft ge
schild of gesneden klaar staan. Hij
maakt het beslag, snijdt de kaas, de
champignons en de tomaten. Hij
maakt de ijsjes en verzorgt de af
was. Wie één uurtje bij Gijs in de
koude keuken heeft doorgebracht,
heeft het bijzonder warm. Waar je
ook staat, je staat altijd in de weg
want Gijs vliegt van de ene hoek
naar de andere. Even een blik uit
de voorraadkamer, even de afwas
uit de machine, even dertig eieren
in het beslag en even tien kilo kaas
in mooie gelijke plakken snijden.
Op vrijdagavond had hij een uitste
kende hulp. Majorie bleek talent te
hebben voor het pannekoekenvak,
volgens chef-kok Robert. Ze mocht
ook een pannekoek bakken. De
tweede keer opgooien lukte uitste
kend. „Terwijl die pannen wel
eventjes heel wat zwaarder zijn dan
bij ons thuis," pufte Majorie. Ze
mocht haar zelfgebakken panne-
koek opeten.
Toen was het nog rustig in de
zaak. Majorie kreeg nauwelijks de
tijd om te eten. De baas van de
pannekoekboerderij, Rob van
Duin, kon nog net even uitleggen
hoe je pannekoekenbakker wordt.
Daar is geen speciale school voor
nodig, volgens hem.Je hebt het of
je hebt het niet. En ik heb al heel
wat pannekoekenbakkers meege
maakt die het met hadden. Om een
goede pannekoekenbakker te zijn,
moet je sterk zijn en rustig. Sterk
om de hele avond pannekoeken
omhoog te gooien met een zware
pan. Rustig om dat je gewoon moet
blijven doorwerken, ook al is het
heel druk en besteld iedereen een
andere ingewikkelde pannekoek.
Een goede pannekoekebakker
moet goed kunnen organiseren. Hij
moet zelf zorgen dat er genoeg van
alles m huis is en klaar staat voordat
de gasten komen. Natuurlijk moet
hij alle pannekoeken uit het hoofd
kennen. Dat lijkt makkelijker dan
het is. Goede pannekoekenbak
kers werken vaak in meer dan één
restaurant. De ene avond hier, de
volgende avond daar. Het kan best
gebeuren dat wat wij hier een boe-
renpannekoek noemen, ui een an
dere zaak een Hollandse panne
koek heet. Of dat wij er hier kaas
op doen en daar spek. Een goede
kok weet wat hij m iedere zaak
doen moet."
Zodra haar eigen pannekoek op
was, ging Majorie naar de koude
keuken. Daar kreeg ze een grote
kist appels. Om te schillen. Geluk
kig was het niet zoveel werk als het
leek. In de keuken stond een han
dig apparaat. Daar moest je de ap
pel opdrukken. Na twintig (Majorie
telde ze) draaien aan een handvat,
was de appel niet alleen geschild
maar ook ontdaan van het klokke-
huis en in plakjes gesneden. Af en
toe greep de chef-kok door het
doorgeefluik naar binnen om een
pollepel te pakken of gaf hij een
bestelling door aan Gijs. „Mag ik
de garnering voor een Chinees,"
was zo'n opdracht. Een Chinees
bleek een pannekoek te zijn waar
op van alles ligt wat je ook wel in
een loempia kunt aantreffen. Daar
bij hoorde sambal en chinees zoet
zuur.
Ondertussen was Majorie kaas
aan het smjden. Haar p'akken wer
den niet zo mooi als die van Gijs
maar wel dikker. De gasten boften
die avond. Daarna mocht ze sinaas
appelen persen. Majorie perste zo
enthousiast dat ze niet merkte dat
het apparaat verstopt raakte. Ze
perste rustig door met als gevolg
een jus d'orange val in plaats van
een waterval. Daar werd niet moei
lijk over gedaan. Gijs zette de kan
waar het sap in moest gewoon wat
steviger vast door een bierviltje in
de houder te drukken. Wie haast
heeft moet kunnen improviseren.
Het werd tijd om een bestelling
op te nemen. Majorie ging van de
zenuwen giechelen en dat kon na
tuurlijk niet. Onno en mevrouw Van
Campen werden die avond op een
wel heel bijzondere manier be
dient. Daarna ging Majorie aan de
afwas. Het zwaarste werk werd
door een machine gedaan maar
Majorie moest wel de overgeble
ven appelmoes en andere sausjes
wegspoelen. In de koude keuken
LEUSDEN - Elize (10) heeft wande
lende takken. Zoals dat hoort wan
neeriemand in deze krant iets over
zijn of haar huisdier wil vertellen,
laat ze enthousiast haar huisdieren
zien. De glazen bak waarin een
vaasje vol klimopblaadjes staat,
lijkt verder leeg te zijn. Je moet
goed kijken om meer te zien dan
aarde, een vaasje en een paar
blaadjes. Maar dan, ja hoor een tak,
en nog een en nog een en zelfs een
wandelende tak, en nog een. Min
stens veertien heeft Elize er.
Elize vertelde enthousiast hoe ze
aan haar wandelende takken geko
men is. „Een buurvrouw van een
tante had heel veel wandelende
takken. Hele grote. Ik had al water
schildpadjes en een cavia maar ik
wilde ook graag takken. Nou, toen
kreeg ik twee takken. Maar na een
poosje gingen die twee takken
eitjes leggen. Die eitjes zagen eruit
als kleine zwarte speldeknopjes.
De wandelende takken maakten
geen nest. Ze legden de eieren ge
woon op de grond. Een mannetje
was er ook niet aan te pas geko
men. Wandelende takken hebben
geen man nodig om kinderen te
krijgen," vertelde Elize. „Er zijn
maar weinig mannelijke wandelen
de takken.Eigenaardig maar mis
schien wel zo handig.
Een poosje later, op een morgen
in januari, liep er ineens één
piepklein wandelend takje rond.
Tegen het middaguur telde Elize er
minstens veertien. De bak zat vol
leven maar niet alles leefde nog.
Elize ontdekte dat de twee grote
wandelende takken wel heel lang
stilstonden. Ze bleken dood te zien.
En nou komt het. Tot grote verba
zing van zelfs Elize's moeder vertel
de Elize dat ze de grote wandelen
de takken nog had. Ze rende naar
haar kamer en kwam even later
terug met een piepklein Mickey
Mouse tasje. Daarin zaten twee
kurkdroge wandelende takken, of
beter gezegd twee droge takken
want wandelen konden ze allang
niet meer. Elize had ze bewaard,
eerst voor een spreekbeurt en later
voor de aardigheid.
Elize houdt van haar takken. Ze
kan zich niet voorstellen dat ie
mand ze eng vindt. Ooit gilde ie
mand in haar kamer dat ze boven
op de kast een sprinkhaan had ge
zien. Was niet waar. Het was een
ontsnapte wandelende tak. Ont
snappen mogen ze absoluut niet.
Sinds Elize gehoord heeft dat wan
delende takken tientallen eitjes
tussen planten m de warme huiska
mer kunnen gaan leggen, durft
haar moeder niet aan de gevolgen
te denken. Stel dat die eitjes alle
maal uit zouden komen. Een huis
voor wandelende takken! Het lijkt
Elize wel leuk maar ze is lief en telt
dus trouw na iedere schoonmaak
beurt net zo lang tot ze alle veertien
takken in de bak weet. Alleen in
de zomer mogen ze er misschien
weer even uit. Net als vorig jaar
toen Elize, samen met haar vrien
dinnen Sietske en Eva, wedstrijden
organiseerde. Ze lieten dan wan
delende takken in de tuin, op hun
blote buik lopen. De tak die het
eerst van de navel tot aan de kin
gekomen was, had gewonnen.
Deze zomer heeft ze takken ge
noeg om haar hele klas voor zo'n
wedstrijd uit te nodigen.
LEUSDEN - De jongens van Roda E-10 won zaterdag met 3-1 van
de IJsselmeervogels uit Bunschoten-Spakenburg. Het was een
spannende wedstrijd. Het E-10 team staat op de derde plaats in
de competitie. Op de eerste plaats staan de IJsselmeervogels
maar die hebben meer wedstrijden gespeeld. Als Roda alle
komende wedstrijden wint kan zij nog kampioen worden. Alle
jongens van E-10 zijn acht of negen jaar oud en voetballen
kunnen ze.
Even verderop speelt Dl. Daarin
spelen jongens van dertien en
veertien jaar. Het gaat er daar hard
aan toe. Ouders staan langs de kant
om het hardst te schreeuwen. Zo
van „Basje neem Pim nou eens
mee." en „Haal nou eens flink uit
joh, je staat te slapen." Bij E-10 is de
sfeer heel anders. Maar een paar
ouders staan lekker in het zonnetje
hun kinderen aan te moedigen.
Hier is het meer van „Goed zo,
dat heb je netjes gedaan." en „Kijk
eens even wat een kanjer, hij legt
waarachtig de bal goed." „Ach",
geeft een vader als commentaar
„Ze spelen een aardige wedstrijd
met hun voorjaarsbenen." Die va
der denkt dat ze harder lopen als
het koud is. De jongens die voet
ballen schijnen het daar helemaal
niet mee eens te zijn.
Beide teams bestaan uit zeven
spelers. Na een mooie aanval van
Sander wordt het 2-1. „Tja die San-
der, die gaat steeds beter spelen"
zegt een van de toekijkende ou
ders deskundig. Menko voetbalt
ook prachtig. Hij gaat er in zijn een
tje vandoor en lijkt vergeten dat er
nog dertien jongens in de buurt
zijn. „Hij is een elfal in zijn eentje.
De rubriek met Leusdens nieuws voor.
over en met kinderen van 6 t/m 14 jaar
Doof M.v.innc do Vale»
Landionkcr 23 leusdon
Tel 033 946824
Hartstikke goed maar hij moet nog
leren de bal af te geven aan een
teamgenoot", zei zijn coach Mieke
Strijker. Even later krijgt dezelfde
Menko een keiharde schop tegen
z'n knie. Als een echte voetballer
stort hij kreunend neer om nog
geen vijf tellen later te voetballen
alsof er niets gebeurd is.
Michiel, de aanvoerder, moet er
even uit omdat Roda met acht spe
lers aanwezig is. „Hè", zucht hij aan
de kant; „als je het zo ziet, lijkt het
heel anders dan als je erin zit". Hij
staat er liever in en is blij als zijn
twee minuten om zijn en hij met een
gave boog de bal daar krijgt waar
hij moet wezen. De bal komt bij
Richard, een hele goede maar be
scheiden rechts-back. Ramond is
in de buurt. Ramond is altijd in de
buurt. Hij is een echte middenvel
der volgens zijn coach. „Een goede
loper, die overal heen sjouwt." Dan
maakt Doede uit een goede voorzet
opnieuw een doelpunt: 3-1. Doede
is altijd in de buurt van het doel te
vinden. 'Een echte hangende spits'
heet zo iemand. De wedstrijd is
afgelopen. Florian is het eerste bij
de douche. Hij geeft geen com
mentaar aan de pers. Hij is beschei
den maar gevaarlijk. De tegenpartij
druipt verslagen af. Rutger van de
IJsselmeervogels zegt „Rode E-10
speelde goed maar ze hadden na
tuurlijk het geluk dat ik met een
zere hiel moest spelen."
was geen kraan maar een keiharde
douche. Als een soort mitrailleur
spoot hij de borden schoon. Zodra
de vaatmachine aanstond moest er
nieuw beslag gemaakt worden. Per
avond gaat er wel vijftig Üter beslag
doorheen. Op drukke dagen ko
men er 150 gasten per uur die alle
maal minstens een pannekoek wil
len hebben. Voor het beslag brak
Majone 25 eieren boven een reus
achtige mengkom, daar ging 6 liter
melk en 1 liter koud water bij, 2
grote maatscheppen custard, twee
maatscheppen fijn meel en nog
eens twee maten Zeeuws meel.
Majorie mocht de mixer aanzetten.
Haar wangen waren nu echt rood.
Het werd druk m de zaak. De
meisjes die de gasten bedienden
vroeger steeds vaak om geperst
sinsasappelsap, ijsjes en sausjes.
Gijs en Majorie werkten zich uit de
naad en toch kwam Rob ze aanspo
ren: „Opschieten, bij tafel dertien is
iemand ongeduldig". Hoewel het
zijn vrije avond was, hielp Rob nu
ook mee met bakken, bedienen,
drankjes inschenken, voorraad
aanvullen. Hij was overal tegelijk
en leek alles te zien. Majorie mocht
helpen bedienen. De blauwe
schort ging af. Bij haar witte blouse
kreeg ze een rode halsdoek. Op de
pannekoek die ze moest serveren
hoorde een klontje boter. Dit klon-
Appels schillen en snijden bleek
met een handig apparaatje een
fluitje van een cent.
tje moest ze met een soort sui
kerklontjes-tang uit een schaal vis
sen. Sacha, het meisje dat het voor
deed, kon het goed. Majorie stond
vijf minuten te vissen voor ze dat
glibberige klontje in de tang had.
„Help moet ik nu ook naar vreemde
mensen. Als ik maar niet in de lach
schiet," vreesde Majorie. Tijd voor
verlegenheid was er met. De men
sen zaten te wachten en Majorie
bediende ze keurig. Ze was handig
genoeg om met twee grote panne
koeken tegelijk tussen de tafeltjes
door te lopen. Daarna volgde een
blad waarop twee glazen bier ston
den en moest ze de rekening bij
Onno en mevrouw Van Campen
brengen. Met een dikke portemon
nee en op een schaaltje de reke
ning en grinnikend liet ze haar
moeder, want die was het, betalen.
Vier-en-dertig-vijftig, betaald met
vijftig gulden. Majorie rekende ra
zendsnel ondanks de zenuwen het
bedrag dat terug moest goed uit.
Terug naar de koude keuken om
slagroom te spuiten met een grote
spuit. Majorie kon het. Eén keer
voordoen was voldoende. De me
neer of mevrouw die een 'Dame
blanche' at in het pannekoekehuis
heeft misschien raar opgekeken. In
plaats van twee grote punten slag
room, zaten er drie op. Wel was
Majorie de chocolade vergeten.
Gijs schonk de warme chocolade
nog snel uit een babyzuigfles.
Het was zeven uur geworden.
Majorie had anderhalf uur in een
restaurant gewerkt en dacht dat het
een half uur was. Ze moest weg. Zij
hoefde niet op te ruimen. Ze mocht
naar huis. Gijs moest het verder
weer alleen doen.
Heb jij ook een wens, bel 946824
of 941495. Misschien kunnen wij
wel zorgen dat hij uitkomt.
