teusderk
„We kijken uit naar de Russische kinderen..."
De Daltons kom
naar Leusden!
Duizend kinderen
voor één prikje
Ratten in huis
'Wie wil mijn ballon plukken'
Leusder Kinderkrant 1 jaar!!!
Het slakkeneilandje
is niet meer
De Wegwijzer adopteerde Russisch oorlogsmonument
Bouwdorp staat in het
Wilde Westen
Boomplantdag
in Achterveld
Clownsfeest in de Hamershof
Cross-auto
plaatselijk nieuws
WOENSDAG 4 APRIL 1990
LEUSDEN - De Leusder Kinder
Krant bestaat nu 1 jaar Vorig
jaar verscheen op 5 april voor de
eerste keer de pagina waarop het
nieuws staat met voor kinderen
belangrijke dingen.
Een stoet van huisdieren trok
voorbij. Aardige tot beslist minder
aardige honden. Een prachtige sa
lamander die tot groot verdriet van
de eigenaar vorige week is dood
gegaan.
Koeien, ratten, wandelende tak
ken, schildpadden, cavia's en poe
zen m vele maten en soorten. We
wachten nog steeds op een verza
melaar van spinnen, slangen of
slakken. Duidelijk werd dat ie
der dier op zijn eigen manier be
langrijk kan zijn voor kinderen.
.ietzelfde geldt voor de verzame
lingen, de hobbies en de sporten.
Heel wat kampioenen kwamen aan
het woord. Soms kwamen ze zelfs
via de kinderkrant op de radio.
De makers van het KRO-pro-
gramma Heksennest, plozen de
krant uit. Wensen werden vervuld,
vragen werden gesteld. Heel veel
verslagen, nieuwsberichten en in-
LEUSDEN - Een oorlogsmonu
ment adopteren is al bijna niets
bijzonders meer in Leusden.
Montessorischool 't Ronde begon
daar vijfjaar geleden mee. Sinds
dien gingen steeds meer scholen
bij de dodenherdenking op 4 mei
naar een of meerdere monumen
ten.
Wanneer je dicht bij zo'n beeld,
gedenksteen of kruis staat, lijkt het
geen m de oorlog gebeurd is en het
belang van vrede ineens veel beter
te begrijpen. De achtste jaars leer
lingen van de Wegwijzer hebben
dit jaar gemerkt, hoe het adopteren
van zo'n oorlogsmonument in bijna
alle lessen ter sprake kan komen.
Doordat hun school een monu
ment adopteerde dat van alles met
de dood van Russische krijgsge
vangenen te maken heeft, hebben
zij de laatste maanden heel veel
gehoord, gezien en gelezen over
het Rusland van toen en nu.
Op 9 april gaan zij een krans
leggen bij het monument Koe-
driest. Daarmee wordt de moord
op ruim honderd Russen herdacht.
Russische kinderen, die in Den
Haag op de ambassadeschool zit
ten, zullen daarbij aanwezig zijn.
Net als de Russische ambassadeur,
de Utrechtse commissaris van de
Koningin en de Leusdense wethou
der Corri Verduin. De kinderen
van de Wegwijzer hopen dat ze op
9 april met de Russische kinderen
kunnen kennismaken en dat het
geen dag wordt van grote mensen
maar van kinderen. Ze hebben
daarvoor de afgelopen weken een
heel programma gemaakt.
Vanaf januari zijn de achtste jaars
van de Wegwijzer bijna iedere
dag, op de een of andere manier,
met 9 apnl bezig geweest. Wethou
der Corri Verduin, die in Leusden
voor alle zaken betreffende onder
wijs zorgt, had tegen de direkteu-
ren van alle openbare scholen ge
zegd, dat Koedriest geadopteerd
kon worden.
De Wegwijzer besloot dit te
doen. De leerlingen zijn de laatste
maanden op allerlei manieren be
zig geweest met de Tweede We
reldoorlog, met vrede, met Rusland
toen en nu. Ze hebben zelfs een
beetje Russisch geleerd!
En ze hebben goed nagedacht
op wat voor een manier ze de Rus
sische kinderen die komen, kun
nen ontvangen en bezighouden.
Groot probleem daarbij is dat al
snel bleek dat deze kinderen geen
Engels spreken. Dat wordt praten
met handen en voeten. Daarop is
geoefend en niemand maakt zich
ongerust want iedereen weet:
„Vriendschap heeft geen woorden
nodig."
Koedriest is de naam van het stuk
land waarop het monumentje staat.
Dit Koednest-monument is een ge
denknaald. Het is maar een klem
monument. Toen de leerlingen gin
gen kijken waren sommige een
beetje teleurgesteld.
Mark (11) „Ik had gehoopt dat
het een man op een paard was of
zoiets, maar het is maar een kleine
punt met letters erop." Anneloes
vond het er saai. Maar allemaal zijn
ze het er over eens dat het daar in
het bos van de treek wel heel in
drukwekkend is.
Het monumentje is neergezet op
de plek waar in 1941-1942 hon-
derd-en-één Russische krijgsge
vangenen werden doodgeschoten
door de Duitsers. Deze Russen had
den voor hun land gevochten aan
de Russische grens. Ze werden
daar gevangen genomen. Hoe
goed knjgsge vangenen behan
deld moeten worden staat precies
omschreven in afspraken waaraan
ook het toenmalige Duitsland zich
beloofd had te houden.
De Duitsers keken echter zo op
de Russen neer dat ze zich van die
afspraken niets aantrokken. De
Russen werden door half Europa
gesleept, mishandeld en gedood
zodra ze niet meer konden werken.
Veel mensen die toen in Amers
foort woonden, kunnen zich nu nog
herinneren hoe hongerige, in vod
den geklede Russische soldaten
als vee door de Amersfoortse stra
ten moesten lopen, van het station
naar Kamp Amersfoort.
Kamp Amersfoort was een kamp
waarin de Duitsers heel veel men
sen gevangen hielden. De naam
was eigenlijk verkeerd, want het
kamp lag op de grond van de ge
meente Leusden. Achter waar nu
de politieschool is.
Vlakbij dit kamp ligt Koedriest.
De meester van de achtste jaar van
de Wegwijzer, meester P. van Bek-
kum, heeft dit verhaal verteld. Net
zoals hij verhalen heeft verteld die
horen bij andere oorlogsmonu
menten. Óp die manier werd dui
delijk dat bij ieder monument een
verhaal hoort dat nooit vergeten
mag worden.
De kinderen waren bezig met
heel veel verschillende dingen die
met de Tweede Wereldoorlog te
maken hebben. Ze lazen de Anne
Frank krant en ze zagen een video
waarop 9 mensen vertelden wat zij
ais kind in de oorlog hadden mee
gemaakt.
Ze lazen gedichten over de oor
log en maakten ook zelf opstellen
en gedichten. Daarbij was het
steeds belangrijk dat ze bedachten
wat voor gevolgen de oorlog en
alles wat daann gebeurd en ge
wenst is, heeft of zou moeten heb
ben op de tijd waann we nu leven.
Wat dat betreft gebeurde er in
de afgelopen weken genoeg. De
veranderingen in Rusland, het af
breken van de Berlijnse muur en
zelfs de vrijlating van Nelson Man
dela, gaven voldoende gesprek
stof.
Volgens Mark ging er geen dag
voorbij of ze waren op de een of
andere manier wel met Koedriest
en alles wat daarbij hoorde, bezig.
Behalve bij geschiedenis, bij Ne
derlands en heel veel Rusland, of
USSR bij aardrijkskunde.
De komst van de Russische kin
deren maakt de adoptie door de
Wegwijzer een beetje speciaal.
Nog met eerder zijn Nederlandse
kinderen op deze manier met Rus
sische kinderen in contact geko
men.
Het is een gebaar van vriend
schap tussen kinderen uit deze
twee landen die bij Koedriest iets
gemeenschappelijks hebben. Zelfs
het Jeugdjournaal komt misschien
filmen hoe de Russische kinderen
in Leusden ontvangen worden.
De leerlingen van de Wegwijzer
hebben geprobeerd de Russische
kinderen te laten zien wie ze zijn.
Daarvoor hebben ze een video
band naar Den Haag gestuurd
waarop te zien is, hoe zij leren re
kenen, gymen en zmgen. Boven
dien heeft ieder kind op een grote
rol papier zijn of haar foto geplakt
en daarbij iets over zichzelf verteld.
Anneloes heeft bijvoorbeeld ge
schreven dat ze van hockey en
paardrijden houdt, dat haar lieve
lingsvak gymnastiek is en haar lie
velingsdieren paarden en honden
zijn. Mare schreef ook dat hij van
hockey houdt en van tennis, zijn
hond en rekenen. In volgorde van
belangrijkheid.
De Russische ambassadeur had
beloofd dat de Russische school
ook een videoband zou sturen zo
dat de kinderen in Leusden kon
den zien hoe het daar in Den Haag
toegaat. Bovendien zouden ze een
Russisch liedje toegestuurd knjgen
dat ze zouden leren, zodat iedereen
dat op 9 april kon zingen.
Helaas heeft Leusden nog mets
van de Russische kinderen ontvan
gen zodat iets anders verzonnen
moest worden. Dat is gelukt. Het
plan is om met de gasten spelletjes
te gaan doen. Spelletjes waarbij
niet gesproken behoeft te worden.
Dus Pisa, schaken, memory, domi
no, Mens-erger-je-niet en dam
men.
Alle kinderen hebben een klein
beetje Russisch geleerd van me
vrouw Mooy, een Nederlandse me
vrouw die in Rusland geboren is, en
mevrouw Büters.
Ze weten nu dat ja, Da is en nee,
Njet. Hoe heet je is volgens Mark
zoiets als Kak ta bje sawoet. Hij
heeft een papier waarop een paar
vragen in het Russisch staan. He
laas staan daar niet de antwoorden
bij.
LEUSDEN - Men is gewaar
schuwd. In augustus dreigen de
Daltons naar Leusden te komen.
Het is nog niet bekend of ze hun
moeder meenemen, maar alle
voorzorgsmaatregelen worden
getroffen. Het is de bedoeling om
deze onverbetelijke criminelen
zo snel als maar mogelijk is te
doen belanden waar ze altijd op
de laatste bladzijde zitten.
Daarvoor wordt de hulp ingeroe
pen van alle Leusdense kmderen
tussen de zes en twaalf jaar. Vuur
wapens zijn met nodig. Een hamer
is genoeg. Dit jaar toch weer een
bouwdorp. Van dinsdag 21 augus
tus tot en met zaterdag 25 augustus
kan ieder kind weer aan een eigen
onderkomen werken.
Dit jaar zal het dorp moeten ver
rijzen rond het jongerencentrum de
Geut. Op de plek waar tot nu toe
altijd het bouwdorp werd georga
niseerd, begint men binnenkort
aan de uitbreiding van het winkel
centrum. De Geut is de naam van
de oude, witte boerderij, aan het
begin van de Hamersveldi
Dit jaar daarom geen (lek)
tent waarin de EHBO, de te
deling en de andere brnna
teiten onderdak vinden. Mi
(lekkende) boerderij.
De boerderij wordt volga
afgebroken maar in augus
het Wilde Westen hier nog'o
De gemeentelijke jeugd- es
renwerker Frits Ringers o
al de typische Luky Lukes
heeft dezelfde soort benen,!
zal wel lukken. Zoals ied
zullen jongeren vanaf een
vijftien, enthousiast helpeni
versjouwen van zware plar)
vasthouden van spijkers es
rugzoeken van hamers.
Dit jaar zitten daar geenfe
aus ïeaereen Kan weer ie!
derlands au roepen. Of hei
dat De Geut niet midden i
den ligt, heeft men wat va
voor de kinderen die verf
nen. Deze kinderen kunne
een kleine vergoeding u
busje mee rijden. Alleen n
deren die hun paard thuisi
terviews waren te maken over
rueuwszaken voor en door kmde
ren. Toegegeven....de post
bracht geen zakken ingezonden
kopij, geen stapels antwoorden op
vragen noch meningen, noch
ideeen. Dat zou nou eens moeten
veranderen. De jarige wil graag
voor zijn verjaardag heel veel
post!!!
Stuur wat jij in de kinderkrant
wil, van de krant vindt, voor de
krant bedacht of door de krant
hebt meegemaakt naar de Leus-
derkinderkrant, Postbus 11, 3830
AA in Leusden.
Ook al zeggen volwassenen dat het geen pijn doet, een pnk is toch eng.
LEUSDEN - „Aaaahhh" werd vo
rige week minstens vijftienhon
derd maal gekreund in Leusden.
Vijfhonderd maal door kleuters
die één prik kregen. Duizend
maal door vijfhonderd achtjari
gen die er twee kregen.
Duizend kinderen voor een prik
je.
Bijna iedereen die was 'uitgeno
digd' kwam. Ze moesten wel. „Zes
ziektes met voor even een beetje
pijn," prees Dineke van de Jeugd
Gezondheids Zorg haar spuiten
aan. Dat zou best maar dat maakte
het nog niet leuk. Maar een enke
ling kwam vrolijk binnen.
Dat was meestal een kleutertje die
niet wist wat hem of haar te wach
ten stond.
In de hal leek het allemaal een
fluitje van een cent. Wie binnen
kwam gaf vrolijk zijn oproepkaart
af, wie naar buiten ging kon opge
lucht lachen. Maar daartussen in....
Een lange rij kinderen voorzien van
moeders en een enkele vader.
Ook al kreeg je geen prik, na vijf
minuten begon je maag te draaien.
Wanneer dan ook nog een moeder
gruwelijke verhalen begon te ver
tellen over keren die mis waren
gegaan of kinderen die er dage
lijks meer te verwerken kregen als
een speldenkussen, dan moest je
moedig zijn.
De meeste kmderen waren dat.
Silvia balde haar vuist en bleef la
chen. Slechts een enkeling, we zul
len geen namen noemen, moest
door twee grote mensen in de hout-
greep genomen worden om brul
lend als een mager speenvarken
de marteling te ondergaan. Over
dreven volgens Kim. Ze had heel
hard tot tien geteld en beweerde
dat het niet zeer deed. Tenminste
dat zei ze tegen haar moeder. Te
gen haar vriendin, die na haar
moest, piepte ze anders. Vooral de
tweede prik, tegen de bof, mazelen
en rode hond was gemeen.
De eerste prik was tegen difte
rie, polio en tetanus. Ziektes die
juist door die prikken in Europa
bijna niet meer voorkomen. De
schooldokter, mevrouw Boer, en
Dineke, deden van alles om je af te
leiden.
Een vriendelijk praatje en een
kleine waarschuwing. Verder hielp
het dat er nog een Sinterklaas op
het raam geschilderd stond en pre
cies boven de 'prikplaats' een mo
bile van wortels hing.
Sommige kinderen probeerden
de onderhandelen. Ze stelden voor
het dit keer bij één pnk te laten of
bevalen dat ze best een prik wilden
hebben maar geen pijn. Het was
maar even, maar ze kregen au. Of
volgens Celina, au-au-au-au. Een
snoepje daarna deed wonderen.
Ijsjes werken nog beter. Wie om
de een of andere reden vorige
week z'n prik niet gehaald heeft,
hoeft niet bang te zijn dit feest te
moeten missen. Op 25 april ligt er
weer een rij injectienaalden klaar.
Wie wil komen moet eerst bellen
naar de jeugdgezondheidsdienst.
ACHTERVELD - Het was even
slikken voor Alexander (10) en
zijn vrienden. Hij mocht samen
met leerlingen van de drie basis
scholen in Achterveld bomen
planten. Ter gelegenheid van
Boomplantdag. Leuk natuurlijk.
Vooral omdat het onder school
tijd was.
Alhoewel. De bomen bleken wel
geplant te moeten worden op 'het
slaïcken-eilandje'. Zo noemden
Alexander en zijn vrienden het
stukje grond waarop ze hutten
bouwden, gangen groeven en
'oorlogje' speelden. Het slakken-
eilandje, zo genoemd omdat het
maar een klein 'eilandje' woeste
grond was, was voor het bomen
planten door de gemeente be
werkt.
De Amerikaanse vogelkers, de
struiken die alles overwoekerde
was verdwenen. Naast keurig ge
graven plantgaten lagen in het ge
lid de lijsterbessen, prumussen en
eiken die van dit stukje avontuur
een keurige groenstrook moesten
maken.
Alexander nam het verlies van
zijn 'eiland' manmoedig. „Ach,"
zegt hij, „het was echt ons plekje.
We maakten er boomhutten met
hout dat we van iemand kregen.
We groeven er zelfs gangen die we
met hout afdekten. Dat was leuk
voor allerlei spannende spelletjes.
Maar met getreurd, we vinden een
stukje verderop wel nieuwe ruim
te."
Hij geeft toe wel even op zijn
neus gekeken te hebben toen hij
afgelopen vrijdag in feestelijke
optocht naar Mastenbroek, de offi
ciële naam van het veldje, ging. Hij
wist niet dat het ruige terrein was
gerooid en opgespit. Hij had wel
gezien dat er bomen werden om
gezaagd maar dacht dat de ge
meente waarschijnlijk wat hout no
dig had.
Dit had hij niet verwacht. Maar
nogmaals, hij en zijn vnenden na
men het sportief op. Bomen planten
bleek ook leuk. Na een inleidend
woordje van de heer Blom van de
gemeentewerken en m aanwezig
heid van wethouder mevrouw Cor
ri Verduin, ging de eerste boom de
grond in.
Alexander plantte er zeker ne
gen. Hij en zijn vrienden, beloofden
zelfs voor de bomen te blijven zor
gen. Meneer Blom vroeg namelijk
of de kinderen in de zomermaan
den de jonge bomen regelmatig
water wilden brengen. Dat werd
afgesproken. De kinderen voor
kwamen ook dat konijnen aan de
bomen kunnen gaan knagen.
Daarvoor deden ze speciale bui
zen om de stam. In die buizen zaten
gaten waar de takken doorheen
kunnen groeien. Sommige kinde
ren waren heel lang bezig met het
takje voor takje door de gaatjes
peuteren. Dit stuk van het Masten
broek ziet er weer keurig uit. Heel
eerlijk zegt Alexander. „Ik hoop
wel dat het snel weer zo ruig wordt
zoals het was, want dat was wel
leuk."
LEUSDEN - Ratten worden gedis
crimineerd. Mensen hebben wat
tegen ratten. Ze vinden ze vies en
eng. Silvia wil best toegeven dat er
vieze en enge ratten bestaan. Die
leven in de sloot of zo. Maar haar
ratten zijn grappig, hef en speels.
Geen kwaad woord wil ze horen
over Kruimeltje en Smikkel, haar
twee woenstijnratjes.
Wie Kruimeltje en Smikkeltje
ziet, kan niet anders dan haar gehjk
geven. Het zijn twee snoezige, bijna
zwarte beestjes. Ze hjken wat op
hamsters maar zijn toch weer an
ders. Ze hebben een lange staart.
Of beter gezegd, ze hadden alle
bei een lange staan. Want de eer
ste dag, de beste waarop Silvia
haar hevelingen had, gebeurde
een drama. Kruimel's staan raakte
bekneld tussen de kussens van de
bank.
Tot grote schrik van Silvia en zus
Saskia raakte hij daardoor een
stukje staan kwijt. Ziehg natuurhjk
maar wel makkehjk want sindsdien
is het geen vraag meer wie Kruimel
is en wie Smikkel. Silvia's Uefste
wens ging in vervulling met de
komst van de woenstijnratjes.
Sinds haar moeder vertelde hoe
bij een familielid de ratten in de
nek kropen en op schoot zaten,
wist ze dat zij dat ook wilde. „Ik hou
van grappige dieren" zegt ze. Wat
voor dieren dan?
Na enige nadenken waarbij alle
voorstellen werden afgekeurd zo
als giraffe, pinquin en zelfs apen
(volgens haar wel grappig maar
niet echt heel perfect) weet ze een
voorbeeld. „Springmuizen. Je weet
wel van die muizen met veel te
grote achterpoten. Dat soort dieren
waarbij iets niet lijkt te
daar hou ik van."
Woestijnratjes zijn volge
héél grappig. Ze kijken
Siliva ondeugend. Ze
achterpootjes, rennen op
pige manier en vliegen
naar beneden. Smikkel
wonen namelijk in een
drie verdiepingen.
Op de begane grond
drinkflesje en een zoutstt
de zoutsteen likken ze gra^
goed voor ze. Ze kunnen i
eerste verdieping langs
pleertje. „Eerst moesten zei
leren. Toen liepen ze ma*
den rond te drentelen en
vragen hoe ze boven m<
men, maar daar zijn ze g
snel achter gekomen.'
Op de eerste verdiep^
het voer. Wie honger hg
zelfs een enge trap op, ir
gedacht hebben. Nu vind
trap met meer eng. Op de
verdieping staat een huisje,
maken ze regelmatig een
Sinds Silvia de ratjes in sep
kreeg, hebben ze twee m
gen gehad.
Beide keren zijn ze dood
en Silvia weet hoe dat koi
storing van het nest" geeft:
haar enthousiasme nodigdt
pen' vrienden en vnendr
die allemaal de kleine
moesten bekijken. Dat wat
onrustig voor moeder Sml
Met als gevolg dat ze w
goed voor haar kinderen
Silvia belooft het volgendei
rust te laten maar raakt a!
wonden bij het idee dal
volgende keer zal kom
wordt moeilijk, dat is duidj
:on
.ft.
LEUSDEN - Ballonnen gevuld met
gas, gaan de lucht in zodra je ze
loslaat. Tientallen kinderen heb
ben dat afgelopen zaterdag ont
dekt. Zij kregen een luchtballon
omdat de speelgoedwinkel in
winkelcentrum de Hamershof,
tien jaar bestaat. Wie zijn of haar
ballon niet goed vasthield, raakte
hem kwijt.
Tientallen ballonnen gingen de
lucht in Sommige bleven steken
tegen het het dak van het overdek
te gedeelte van de Hamershof.
Daar hingen wel dertig knalgele
ballonnen als tulpen tegen het pla
fond. Een feestelijk gezicht. Net als
op de grond waar heel, heel veel
clowntjes rondliepen.
Een klein meisje dreigde ieder
moment de lucht in te vliegen. Aan
haar clownshoedje en haar staartje
zaten maar liefst vijf luchtballonnen
vastgebonden. Óveral zag je
clowns, gele ballonnen en vrolijke
mensen.
Het werd afgelopen zaterdag
een echt verjaardagsfeest. Honder
den tienjarigen kwamen hun ca
deau halen. Herman Kohlmann, de
eigenaar van de speelgoedwinkel,
had beloofd dat iedere tienjarige
iets zou krijgen. Het cadeau bleek
een springveer te zijn.
Pnma ding. Je was er uren zoet
mee. Vooral wanneer de spiraal in
de knoop was geraakt. Twee kin
deren boften helemaal. Zij waren
afgelopen zaterdag, 31 maart, jarig
en werden op dezelfde dag tien
jaar als de winkel. Franka en Astrid
moesten op het podium komen. De
boerenkapel speelde 'Lang zal ze
Leven' en iedereen zong mee.
Daarna kregen ze een reusachti
ge grijze olifant met rose tenen. Het
zou je maar gebeuren op je verjaar
dag. Franka en Astrid werden rood
van schrik. Zoiets hadden ze niet
verwacht. Astrid's moeder had wel
een beetje geheimzinnig gedaan.
Astrid moest en zou op haar ver
jaardag naar de Hamershof en dat
terwijl ze al rollerskates gehad had.
Franka had een walkman gehad
maar die olifant vond ze minstens
zo mooi.
Bij het orkest liep een heel klein
clowntje mee. Het clowntje heette
Maarten en hij speelde heel ernstig
op een heel Idem saxofoontje. Alle
kinderen mochten grabbelen, dat
deden ze allemaal. Wie wilde kon
zich laten schminken. Dat deed met
iedereen maar toch zeker drie hon
derd kinderen wel.
Bij twee, soms drie ontzettende
rare clowns werden wedstrijden
gehouden. Bijvoorbeeld met een
hoelahoep. Bianca kon het erg
goed. Ze zei dat ze het van haar
oma geleerd had.
Bianca hield er een hoelahoep
aan over zoals de winnaar van het
zenuwenspel 0© weet wel; zo'n
draad die onder stroom staat en die
je niet aan mag raken) een zenu-
we-ding mee mocht nemen.
Dus net zo iets als de springveer
maar dan niet in de knoop.
LEUSDEN - Onbekenden hebben
dit weekeinde een grasveld aan de
Valleilaan met een auto vernield.
De daders bestuurden waarschijn
lijk een gnjze Ford. De politie roept
eventuele getuigen van het voorval
op zich te melden.
Franka en Astrid kregen een grijze olifant met rose tenen.
