tamin (12) was een vluchteling
'aartjes, honing en limonade op feestje bij Winnie thuis
Glas, hup in
de glasbak
Maricken wil niet het makkelijkste.
erste wedstrijd jonge honkballers
Weet
Wil
Heb
Als ik mijn zin krijg
Ferrari
Glasbakaktie
kfjSDAG 26 SEPTEMBER 1990
s ge-
bruik
iLoe-
t be-
lekte
je als
orlijk
n de
moei
je le
vol-
iheid
eiten
ruus-
nog
nnis-
se of-
klaar
mei
it zijn
telijk
ope-
It op
rdei
ober
1 die
i he;
lenk
pde
>eel-
iwe-
neer
r de
luxe
mee
echt
uüef
een
le
ao
13
Heb Je Iets voor de kinderkrant? Schrijf of bell Lensder Kinderkrant Postbus 11 3830 AA Leusden Telefoon: 033-941495 033-948824
ISDEN - lil Leusden komt vrijwel zeker een opvangcentrum
mensen die vaak met kinderen, hun land ontvlucht zijn.
kamp Waterloo, een stuk grond in de bossen, gaan zij in
avans wonen. Daar moeten ze wachten tot beslist is of ze in
Ierland mogen blijven. Een spannende tijd voor veel men-
die al een angstige tijd met veel nare dingen hebben
pgemaakt.
in Nederland kennen ze niemand. Ze spreken de taal niet
hebben tijdens het wachten niets te doen. Wat zou het fijn
wanneer in ieder geval de kinderen, hier vrienden kunnen
gen. Net zoals Ramin en Parisa bijvoorbeeld.
arrun was ook een vluchteling,
twee jaar geleden kwam hij,
en met zijn zusje Parisa (nu 8),
ouders en grote broer in Leus
wonen. Hij kwam uit Iran. Nu
hij zich al een 'piepklein
De' Nederlander. Hoewel hij
jaar geleden geen woord Ne-
ands sprak, zit hij nu net als zijn
tijdgenootjes in de brugklas,
g jaar won hij (net als zijn grote
broer voor hem) de schoolschaak-
kampioenschappen. Schaken doet
hij nog steeds, daarnaast is hij erg
druk met zijn huiswerk. Parisa is
ook druk. Niet met huiswerk maar
met verjaardagsfeestjes.... Volgens
haar moeder wordt ze zowat iedere
dag bij een ander vriendinnetje uit
genodigd. Nederlandse vriendin
netjes. Aan Pansa kun je nog nau
welijks horen dat ze in een ander
land is geboren en daar op de
'kleuterschool' is geweest. Net als
haar broer is zij Iran en het plotse
linge vertrek nog niet vergeten.
Ramin „We woonden midden m
een grote stad. Teheran (Teh'ran
schrijft Ramin). Het was daar bij ons
allemaal sjieker als hier. We had
den een groot huis met een enorme
tuin er om heen. Heel groen met
bloemen en zo." Tegenwoordig
wonen ze in 'een gewoon' huis met
een tuintje m Leusden. In vergelij
king tot veel andere vluchtelingen
en zelfs veel andere Nederlanders
helemaal niet gek. Maar Ramin
weet wat hij gewend was. Parisa
herinnert zich hoe ze als kleutertje
een vriendinnetje had, Zena. „Met
haar ging ik spelen in de garage,
tussen onze auto's in of bij de vijver
waar we niet mochten komen." Ra
min had een crossfiets en een
speelgoedtank voorzien van
ERSFOORT - De zenuwen
den de jongste spelers van de
Caps. Ze honkballen sinds de
Caps in Lensden zijn geko-
Dat was in het voorjaar,
half mei oefenen ze weke-
in gooien en slaan. Nog lang
alle spelregels hebben ze ge
en ingeoefend. Op dinsdag 18
r speelden ze hun eer
wedstrijd. Ze verloren met
vier van Quick.
nik maar wie weet hoe zeer het
lichaamsdeel kan doen dat er door
beschermd wordt, vergeet hem
nooit meer. Maar lopen met al die
dingen aan, laat staan een keiharde
bal vangen, is niet makkelijk. Dat
weten de kersverse honkbalspe
lers van the Red Caps inmiddels.
Ze ontdekten dat de tegenpartij van
die onwennigheid gebruik kan ma
ken om 'honken te stelen.'
De leeftijdgenoten bij Quick honk
ballen langer. Zij droegen ook al
passende sportkleding. Voor the
Red Caps ofwel de rode petjes (die
ze niet hadden)spelers was het de
allereerste keer dat ze een echte
wedstnjd speelden en dan nog wel
op een echt honkbalveld. Met een
hokje waarin je op je beurt moest
wachten, een 'plaat' en een
scheidsrechter. En met publiek.
Dat maakte het allemaal verschrik
kelijk serieus. Als team was the red
Caps sterk. De Leusdenaren moe
digden elkaar flink aan. Ze hebben
veel geleerd. Vooral dat ze nog
veel te leren hebben.
LEUSDEN - Weet je iets....wil je
iets.... heb je iets... J>el de Leosder
kinderkrant 941495/946824
(vooral nieuws en strips zijn van
harte welkom).
«ze week een strip van Rob van
atea am. Rob van Dam(9) tekent
'8 mal strips op. Onder al zijn
pdrachten in zijn schriften
laakt hij prachtige tekeningen.
ster Lex is enthousiast. Rob
indt zijn tekeningen *wel
talig*.
lampjes, die op batterijen kon rij
den.
Op een dag veranderde alles
Ramin en Parisa wisten niet dat
ze moesten vluchten. Laat staan
waarom. Hun vader was lid van een
politieke partij die werd verboden
door de Iraanse regering. Van die
regering moesten alle mensen lid
worden van een partij en ook
moest iedereen moslim worden.
Ramin en Parisa's vader was en is
het daar helemaal ruet mee eens.
Hij wilde blijven denken, geloven
én doen én zeggen wat hij vond dat
goed was. Hij gaf niet toe en bleef
bij zijn mening. Dat was levensge
vaarlijk. Zulke mensen kregen
geen werk meer, werden gevan
gen genomen en zelfs gedood. Ra-
min's vader merkte daar meer van
dan hij zijn kinderen en zelfs zijn
vrouw durfde te vertellen. Zelfs
vluchten was gevaarlijk dus alles
moest in het diepste geheim ge
beuren. Ramin en Parisa waren
acht en vier jaar. Ze kregen te ho
ren dat ze op vakantie gingen naar
Turkije. Dat leek fantastisch want
dat betekende een reis van 2400
kilometer. Even ver als heen én
terug Zuid-Frankrijk. Ze mochten
zelf kiezen welk speelgoed in de
koffer mee moest. De crossfiets
noch de poppewagen pastte daar
in. Toen de kinderen vertrokken
wisten ze niet dat ze hun kamertje,
hun school en hun vrienden nooit
meer terug zouden zien. In het huis
dat ze achterlieten zag alles er net
zo uit als anders. Alle meubels en
dierbare spulletjes bleven achter.
Ze namen niet meer mee dan ande
re mensen die drie weken op
vakantie gaan.
Turkije was een teleurstelling
voor de kinderen. Niks geen
vakantie. Ze zaten in een Dat zonder
meubels. Ze kenden niemand.
Turks lijkt soms een beetje op farsi
(de taal die ze spraken). Ze werden
veel geplaagd. Ze moesten naar
een Turkse schooL Turkse scholen
bleken veel minder streng dan in
Iran. In Iran hadden ze behalve de
gewone vakken zoals taal en reke
nen, heel veel godsdienstlessen en
politiek gekregen. Ramin laat een
foto zien waarop hij een soort wit
ziekenhuispakje aanheeft. Hij was
toen acht en werd gedooopt. Ra-
min's vader begreep al snel dat hij
zelfs in Turkije niet veilig was. Zelfs
daar werden mensen gedood of
ontvoerd door
Iraanse 'politie'mannen. Hij meldde
zich, met zijn verhaal, bij het Com
missariaat voor Vluchtelingen van
de Verenigde Naties. Deze organi
saties beslist of mensen gevlucht
zijn om goede redenen. Die men
sen worden beschermd. Iemand
die vlucht omdat hij iets verkeerds
gedaan heeft of die snel rijk wil
worden, komt daarvoor niet m aan
merking. Ramin's vader wel.
Daarom mocht hij met zijn gezm
naar een ver land om daar opnieuw
te beginnen. Hij wist met waarheen
hij moest gaan. Van Nederland had
hij niet meer gehoord dan dat er
bloemen vandaan kwamen en dat
er veel schepen zijn. Omdat Ramin
een nichtje in Nederland had wo
nen (die hij nog nooit gezien had),
werd het Nederland. Ze moesten
op de kaart goed zoeken om te
ontdekken waar dat land lag. Ra
min „Toen gingen we boeken lezen
en wisten we dat het hier veel re
gent."
Het duurde een jaar voordat ze
vanuit Turkije naar Nederland kon
den vliegen. In dat jaar maakten de
kinderen vriendjes, kregen ze
speelgoed en meubels. Bij het ver
trek moesten ze voor de tweede
keer, alles achterlaten.
Parisa „In Turkije had ik hele leuke
poppepannetjes. Allemaal keuken
spulletjes. Ik mocht niets meene
men. Het was te veeL" Weggaan uit
Turkije vonden ze niet jammer-
....wel eng. „We wisten niet waar
we terecht zouden komen. Of de
mensen aardig tegen ons zouden
zijn. We wilden zo graag dat alles
eindelijk weer gewoon was." Het
'vakantie'geld was op. Ramin's va
der kon in Turkije niet werken. In
Nederland kreeg hij een beetje
geld van de regering maar moest
Ramin's moeder gaan werken zo
dat zijn vader kan studeren. Dat
was voor deze familie een hele ver
andering. In Iran was hun moeder
altijd thuis. Ze waren toen rijk. Bij
aankomst in Nederland hadden ze
niets meer. Wanneer ze heel veel
zouden hebben meegenomen zou
misschien ontdekt zijn dat ze wil
den vluchten. Ze hadden echt bijna
alles moeten achterlaten. Het
maakte allemaal diepe indruk op
de kinderen. In Nederland kwa
men ze in een groot huis. Daarin
woonden wel zestig gezinnen. Alle
maal vluchtelingen. Voor ieder ge
zm, één klem kamertje. Toen ze
hoorden dat er in Leusden een ei
gen huis was, waren ze verschrik
kelijk blij. Nu wonen ze hier alweer
twee jaar. Ze hebben het best naar
hun zin. Ze spreken Nederlands.
Ramin, zijn broer én zijn vader
doen het heel goed op school. In
hun huis staan weer meubelen. De
Ramin en Parisa
kinderen hebben weer speelgoed.
Ze genieten van de vrijheid. Alhoe
wel...vrijheid. Ramin's vader is nog
steeds bang. Pas zijn er in andere
steden in Europa nog Iraanse men
sen zoals hij vermoord. Daarom
LEUSDEN - „Als ik mijn zin krijg,
ga ik werken met kinderen die
niet alles goed kannen. Het liefst
met geestelijk gehandicapte kin
deren", zegt Maricken Henge-
veld. Ze is dertien jaar ond en zit
in de tweede klas HAVO/VWO.
Sinds twee jaar weet ze heel ze
ker dat ze later met gehandicapte
kinderen wil gaan werken.ln
haar omgeving kent Maricken
geen kinderen met een handicap.
Ze is nog nooit in een hois of
school met gehandicapte kinde
ren geweest. Hoe komt het dan
dat ze zo zeker weet wat ze wil.
„Kinderen die iets niet goed kun
nen, omdat ze zo geboren zijn of
doordat ze ziek zijn geweest, kun
nen daar zelf niets aan doen. Ze zijn
zoals ze zijn. Ik vind dat ze ook een
kans moeten hebben om leuk en
goed te leven. Wanneer ik ze daar
bij zou kunnen helpen zou ik dat
prachtig vinden." Welk beroep ze
precies gaat kiezen is nog met he
lemaal duidelijk. „Het liefste zou ik
de hele dag met kinderen optrek
ken. Ik zou voor ze willen zorgen en
ze iets willen leren. Maar als dat
niet zou kunnen omdat teveel men
sen dit willen doen dan zou ik kin
derpsychologe willen worden of
ortho-pedagoge." Maar het is toch
veel moeilijker om psychologe of
pedagoge te zijn dan 'verzorgster*
en dat betaalt toch ook veel beter?
,Ja dat kan wel", werpt Maricken
tegen, „maar dan krijg je een kind
alleen op je spreekuur of zie je het
maar één uurtje in de week of zo en
dat vind ik te weinig. Als psycholo
ge wil ik ze helpen als ze ergens
mee zitten. Als ortho-pedagoge
kan ik door met ze te spelen, ze iets
leren. In ieder geval wil ik iets doen
met kinderen die het ergens moei
lijk mee hebben."
Mancken weet dat dit werk veel
geduld vraagt en vaak teleurstellin
gen zal geven. „Maar ik denk ook
dat ik zelf veel van deze kinderen
kan leren. Ze leven vaak kinderlij
ker. Ze bekijken de problemen
vaak anders dan 'gewone' mensen.
Ze laten zien hoe belangrijk, een
voudige dingen kunnen zijn."
LEUSDEN - Wil de jongen die
Ferrari's spaart, zich melden
bij de redaktie.
946824/941495.
Afgelopen maandag bezocht Mancken, voor de foto, de Stegel. Dit is een huis in Leusden, waann verstandehjk
gehandicapten jongeren wonen.
Maiicken's commentaar „Fantastisch, maar ik werk toch bever met jongere kinderen."
ISDEN - Winnie de Poeh is een beroemd beertje. In de Verenigde
en weet iedere kleuter hoe onhandig hij is. Zij kennen ook al zijn
ndjes.
lis Christoffer Robin, Knorretje, Iejoor en de Uil en het konijn. De
ikjes waarin de verhalen over de aardige soms wat domme beer staan,
tden geschreven door een beroemd schrijverA.A.Milne. E.H.Shepard
ende de plaatjes. Zoals de Nederlandse kmderen weten hoe Jip en
leke eruit zien, zo wisten de Amerikaanse kinderen hoe Winnie en zijn
inden er uit zagen. Wisten...zagen, de verleden tijd want er is wat aan
veranderen. De grote tekenstudio's van Walt Disney hebben namehjk
'echten gekocht om Winnie de Poeh te mogen tekenen. De tekenaars
zich ook bezig houden met Donald Duck en zijn vrienden, tekenen
wie de Poeh een beetje anders dan E.H. Shepard deed. Net zoals
keltje erin de nieuwe boekjes anders uitziet als m de vertrouwde gele
ken en zoals David de Kabouter getekend door Rien Poortvbet een
ere David dan in de televisieserie. Wanneer heel veel tekenfilms,
elgoed en spelletjes verschijnen met de 'nieuwe' Winnie de Poeh
Ni veel kinderen de oude vertrouwde Winrue vergeten. Over een paar
denken de Amerikaanse en Nederlandse kinderen misschien dat dit
tije een 'uitvinding' van Walt Disney is. Dat zouden de makers van de
'e afbeelding graag willen,
idaar dit jaar een hele stroom spelletjes en puzzels met de rueuwe
uue de Poeh. Een van die spelletjes, gemaakt door de Nederlandse
ikant Jumbo, is Winnies Partij. Willemijn en Tesfaye, allebei zeven jaar
Robeerden het uit.
Mijn mening
Op de foto 'spelen' Ramin en zijn zusje Parisa het spel even. Ze kregen
maar heel kort de gelegenheid. Te kort om echt een mening te kunnen
geven, maar het leek ze wel leuk.
Winnies partij is een spel dat
geboren is uit vader Memory en
moeder Ganzenbord. Het lijkt op
allebei een beetje. Het spel is leuk
voor kinderen vanaf vijf jaar tot
ongeveer acht jaar. Je kunt het
spelen met twee tot vier kinderen.
Ieder spel duurt ongeveer twintig
minuten.
De bedoeling van het spel is om
een picknicmand vol eten te verza
melen. Dit eten staat afgebeeld op
kaartjes en ligt ook nog eens los.
De losse onderdelen passen als in
een puzzeltje in een picknicmand.
Het verhaal voor het spel is dat
Winnie geholpen moeten worden.
Winnie de Poeh snoept namelijk
graag. Hij kan moeilijk afblijven
van taartjes, honing, limonade en
belegde broodjes. Dat zijn nu juist
de lekkere dingen die hij heeft
voor een picnic met zijn vriendjes.
Om niet alles voor het begin van
zijn feest opgegeten te hebben,
heeft hij alles in het bos verstopt.
Aan de achterkant van de kaartjes
waarop het lekkers staat afge
beeld, staat een steen. Al die ste
nen vormen een paadje door het
bos. Alle onderdelen, behalve de
dobbelsteen, zijn van karton.
Met een dobbelsteen bepaald ie
dere speler op welke steen je te
recht komt. Dan moet je raden wat
er onder zit. Goed geraden dan
mag het lekkers in het picnic
mandje. Wanneer iemand al eens
op die steen gestaan had, kon je
weten wat er onder zat. Maar dit
onthouden bleek veel moeilijker
als bij Memory. Soms waren wel
zes rondjes nodig om alles terug te
vinden.
Willemijn en Tesfaye vonden voor
al het raden leuk. Minder leuk von
den ze dat je af en toe lekkers van
elkaar af kon pakken. Daardoor
leek het wel een beetje op kwar
tetten af en toe. Had je bijna een
mand vol, ging een ander ermee
vandoor. Tesfaye vond het alleen
met leuk als hij zijn mand kwijt
raakte. Als Willemijn het lekkers
aan hem moest geven, vond hij het
ineens een ontzettend gaaf spel.
Willemijn verloor maar vond dat
niks erg. Na een keer spelen von
den ze het allemaal niet meer nodig
dat een groot mens hen moest hel
pen. Ze konden het alleen en speel
den het wel tien keer.
Winnies Partij van Jumbo kost f
22,95.
mag de achternaam niet in de
krant. Ze zijn blij hier te zijn. De
mensen zijn aardig, het leven is
goed. Maar toch....ze missen het
grote huis, de heuvels rond Tehe
ran, de vrienden en familieleden
die ze niet kunnen schrijven omdat
dat gevaarlijk kan zijn.
Aan de muur hangen Iraanse pla
ten. Op het bijzettafeltje liggen de
foto's die ze hebben meegenomen.
Bij Ramin thuis zijn ze blij omdat en
ondanks ze weten wat ze missen.
DEN HAAG - Glas is een natuurpro-
dukt. Op natuurproduklen moet
men zuirug zijn. Lege flessen zijn
opnieuw te vullen. Iedere keer dat
een fles opnieuw gebruikt wordt,
spaart dit het maken van een nieu
we fles uit. Een Des maken kost
dure energie, waardevolle natuur-
produkten of kan milieuverontrei
niging veroorzaken. Gebruikte
flessen horen daarom niet in de
vuilnisbak maar in de glasbak.
Glasbakken zijn de grote gele con
tainers die in Leusden bij de win
kelcentra te vmden zijn. Volle glas
bakken worden naar speciale be
drijven gebracht. Daar smelten ze
het glas om er nieuwe flessen van
te maken. Lege flessen waarop
statiegeld zit, kunnen terug naar de
winkel. Zij worden zodra ze
schoongemaakt zijn door bijvoor
beeld de frisdrankfabrikant op
nieuw gevuld.
Om aan kinderen duidehjk te
maken, hoe belangrijk het is lege
flessen te behouden, is er een glas-
bak-aktie. Deze aktie is m den
Haag bedacht. In Leusden kim je er
aan meedoen. De bedoeling van de
aktie is om meer mensen en kinde
ren, flessen in de glasbak te laten
gooien. Alle basisscholen hebben
materiaal gekregen om te gebrui
ken in de lessen. Het is de bedoe
ling daar iets 'leuks' mee te doen.
De organisatoren denken daarbij
aan opstellen, tekeningen, video's
of andere speelse vormen. Ieder
een in de basisschool-leeftijd mag
meedoen. Zowel samen met een
hele klas of groep als in je eentje
De winnaars maken kans op een
video-camara voor de school, een
uitstapje met de klas of een moun
tainbike voor jezelf.
Wie mee wil doen maar op school
er niets van gehoord heeft, kan in
formatie opvragen bij Edumedia.
Postbus 90, 3632 ZS Loenen a/d
Vecht.
