Goede lijst is goed voorbereid
'Word ik schrijver van avonturenboeken'
Dagdromenin een woord ademloos
Recensie van balletvoorstelling
Ferrari in Leusden
De strip
Ver langlij stentij d breekt aan
Als ik mijn zin krijg
Joost Schaeffner
net buiten de tien
AMSTERDAM/LEUSDEN - 'Dag
dromen' is een balletvoorstelling
voor de jeugd vanaf zes jaar. Op
zaterdag 27 oktober te zien in
Cultureel Centrum de Flint in
Amersfoort. Onze recensenten
Margreet Rolle (10) en Stefan Pic-
kee (13) wilden bekijken wat
voor een voorstelling dit is. Mar
greet Rolle zit in Leusden als ja
ren op ballet en Stefan is sinds
september een leerling op de Sca-
pinoballetschool in Amsterdam.
Twee deskundigen. De hele voor
stelling zien in een andere plaats
in Nederland was niet mogelijk.
Maar de dansgroep Arena vond
het goed als Stefan en Margreet
in Amsterdam een repetitie bij
woonden. Vorige week donder
dag gingen we naar een klein,
warm zaaltje in de Amsterdamse
binnenstad.
In de zaal veel grote spiegels.
Langs de kant lagen allerlei attri
buten opgestapeld. Daarbij de
blokken van de voorstelling 'Heen
en Weer', die te zien is geweest in
de gymzaal bij de Bongerd. (Met de
zakken spekjes) De dansers waren
er ook. De groep bestaat uit twee
dansers Andreas Trussat (een
grappenmaker als hij met danst) en
Borut Kocar (Volgens Margreet
een jongen die vanalles alleen al
met zijn ogen kan doen.)
Verder drie danseressen; Sanneke
Schouwstra, Margreet Luitweiler
en Ineke Bijlaart. Allevijf al goed
bezweet, want ze waren al uren
bezig. Eerst anderhalf uur met het
warm maken van de spieren, daar
na drie uur met repeteren. Nu nog
een uur voor Stefan en Margreet.
Ze kregen een paar stukken te zien
van de voorstelling. Dat was niet
erg. De dansers spelen niet een
verhaal dat bij het begin begint en
aan het einde van de voorstelling is
afgelopen.
Ze beelden allerlei dingen uit waar
het publiek zelf iets bij kan verzin
nen. Het lijkt de maker van het
ballet, de choreografe Kim van der
Boon, een leuk idee dat iedereen in
de zaal zo zijn eigen gedachten
heeft bij de voorstelling. Bij Stefan
en Margreet werkte dit perfect.
Steeds opnieuw werd iets uitge
beeld waar een kind misschien lie
ver niet over spreekt, maar wel van
dromen kan. Het minst geliefde
meisje dat ineens de ster van de
klas wordt, de andere dat ineens
iets lukt wat ze altijd gewild heeft
en een derde dat eindelijk eens
duidelijk wordt wat zolang dwars
zit.
Onze Mening
Margreet en Stefan zaten ademloos
te kijken. Allebei vergaten ze tij
dens de repetitie ook maar één
letter op te schrijven. Toen de dan
sers hijgend en nieuwsgiering bij
hen neer ploften, wisten ze geen
Vein beide ook maar een woord te
zeggen. Terwijl ze op de heenweg
toch echt niet stil gezeten hadden.
Inplaats van vragen aan de dan
sers, kregen zij vooral vragen te
beantwoorden.
Eenmaal buiten zochten we een
rustig plekje op om een beetje te
bekomen. Toen wisten ze wel wat
ze ervan vonden. Margreet hield
het bij fantastisch. Terwijl Stefan er
maar met over uit kon dat de dan
sers 54 minuten lang niet alleen
alleen alle passen uit hun hoofd
vlekkeloos in de goede volgorde
wisten maar ook nog alle oog-en
handbewegingen en allemaal pre
cies gelijk.
Margreet „Het was heel anders dan
ik mij bij een ballet had voorge
steld. En heel anders dan ik zelf
altijd leer. De bewegingen waren
veel stijver, veel minder sierhjk
maar ze zeiden ook veel meer. De
dansers droegen geen balletpak
jes zoals ik doe, maar 'gewone'jur
ken en pakken en iedereen liep op
'gewone'schoenen, zelfs hoge hak
ken.
De kleding van de jongens hebben
we alleen in het rek zien hangen.
Tijdens de repetitie droegen ze
een oude 'pyama'broek. Stefan „Op
het toneel gebeurde bijna teveel
om allemaal te zien. Het was niet
een groep. Iedereen deed soms
iets anders en altijd weer speelde
zich overal wat af.Toch kregen ze
allebei 'een lievelingsdanser' waar
mee zij zich identificeerde'. Dit wil
zeggen dat ze daar het meeste naar
keken. Per stukje kon dit verschil
len.
Margreet keek m hetzelfde stukje
bijvoorbeeld vooral naar de ene
danser, die iets uitbeeldde wat
haar aansprak terwijl Stefan tegelij
kertijd 'dagdroomde' met de ande
re danser. Stefan zowel als Mar
greet vroegen zich af of 'kleine'
kinderen van zes jaar zouden kun
nen begrijpen wat er gedanst
werd. Natuurhjk kan iedereen er
bij denken wat hij zelf wil, maar als
je het niet begrijpt wordt denken
wel moeilijk en het kijken wel lang.
Daarentegen vermoedde Stefan,
dat zijn vader de voorstelling vast
ook heel prachtig zou vinden.
„Vooral om de muziek. Steeds
weer andere stukken. Jazz maar
ook klassiek en iedere keer dan
sen ze daar weer op in een andere
stijl. Margreet: „Normaal vergeet ik
altijd snel weer wat ik gezien heb
maar nu denk ik er steeds aan te
rug. Dan weer aan het ene, dan
weer aan het andere snikje en ik
blijf er bij dromen.
Stefan: „Het was echt het beste
ballet dat ik ooit gezien heb (en hij
heeft al wat gezien). Je kon zien dat
ze er plezier m hadden. En als Kim
van der Boon zei dat ze iets fout
deden had ik dat meestal met ge
merkt." Allebei gaan ze zaterdag
de hele voorstelling bekijken. De
kaarten waren uitverkocht, maar
volgens een medewerkster van de
Flint is de kans groot dat er kaarten
van (hele jonge) abonnementshou
ders terugkomen. Zaterdag 27 ok
tober om kwart over twee Dagdro
men, een voorstelling van Dans
theater Arena.
Op de foto Ineke Bijlaart, een van de danseressen uit Dagdromen; een
ballet volgens Stefan en Margreet 'zeker de moeite waard'
Hij kan namelijk nauwelijks zijn
pen neerleggen wanneer hij een
maal bezig is. Wanneer je hem zo
enthousiast over zijn verhalen hoort
vertellen, word je heel nieuwsgie
rig naar hetgeen hij geschreven
heeft. Maar totnutoe kreeg nie
mand iets te lezen. Alleen vorig jaar
met Kerstmis. Toen maakte Dirk-
Jan samen met zijn broer Willem
(13) een kerstverhaal; „Dat ging
over ouders, die hun kind kwijt
wilden en het daarom midden m de
grote stad achterlieten."
Met twee vingers typten ze 'het
script' uit, copièerde het zes keer,
en gaven het als Kerstgeschenk
aan kennissen. Dirk-Jan weet heel
goed dat schrijven een eenzaam
bezigheid is.„Andere kinderen be
grijpen vaak niet wat leuk is aan
schrijven. Ze vinden het een beetje
gek dat ik zovaak en zolang alleen
op mijn kamer wil zitten. Maar ei
genlijk zit ik niet alleen. Ik zit met al
die kinderen en mensen, waarover
ik schrijf en beleef met hen de
prachtigste avonturen."
Dirk-Jan Koch, onthou die naam.
Eens zal hij gedrukt staan op de
omslag van een boek.
LEUSDEN - Bij Auto Leusden lezen ze de kinderkrant. Vandaar dat
deze auto'winkel' wist van de twee Amo's en Maarten én hun belang,
stelling voor Ferrari's. Een van de mensen die bij dit bedrijf werkt, P.
de Groot, heeft geregeld dat aanstaande zaterdag de grote wens van
de drie jongens in vervulling kan gaan. Op zaterdag 27 oktober staat
op de Klokhoek, vanaf tien uur 's morgens, een glanzende Ferrari
Een rode 308 GT 4. Een kostbaar exemplaar. De jongens mogen daai
in zitten. Ze mogen er zelfs een ritje in makentenminste als het iuei
regent. Van de eigenaar mag deze auto beslist met nat worden.
(Het uitspreken van een wens of mening, in deze rubriek kan
onverwachte gevolgen hebben. Wie „Als ik mijn zin krijg....op zijn
of haar eigen mamer kan afmaken, moet de telefoon pakken;
(marianne de valck), 941495 (redactie leusder krant)).
ACHTERVELD - Joost Schaeffner
kwam in de herfstvakantie net
niet bij de beste tien jengdscha-
kers van Nederland. Hij werd elf
de van de 64 deelnemers onder de
achttien jaar. Geen gekke presta
tie van de 11-jarige Achtervel-
der, die eind september in zijn
klasse Nederlands kampioen Ra
pid schaken werd.
Olav van der Beek (7) tekende deze
strip over zijn lievelingsdieren.
Varkens zijn volgens Olav lief en ze
hebben een leuke neus. Hij is het
niet eens met de mensen die var
kens vies vinden. Al heel lang is hij
vast van plan om later 'varkens-
boer' te worden.
LEUSDEN - De pret vooraf is vaak
het leukste. Na de herfstvakantie
breekt de verlanglijstentijd aan.
Door de brievenbus komen sta
pels folders vol dingen die op een
verlanglijst willen. Winkels
waarin de rest van het jaar geen
speelgoed te vinden is, puilen
binnenkort uit. Alle winkeliers
weten heel goed hoe belangrijk
kinderwensen de komende
maanden zijn. Ze hopen allemaal
dat ouders goed naar hun kinde
ren luisteren, niet tegen verlan
gende smeekogen kunnen en
daardoor net wat meer kopen en
betalen dan ze eigenlijk van plan
waren. In veel winkels zien ze in
de rest van het jaar, kinderen niet
graag binnenkomen. Zeker niet
met z*n vijven tegelijk. Dat geeft
maar veel drukte terwijl er wei
nig gekocht wordt. In de laatste
maanden van het jaar verandert
dit. Het is verlanglijstentijd. En
een goed lijst is goed voorbereid.
Kinderen zijn belangrijk voor de
handel, in de komende maanden.
Vong jaar werd voor 1,25 miljard
gulden aan speelgoed verkocht.
Bijna zeventig procent werd be
steed in de laatste drie maanden
van het jaar, hetgeen neerkomt op
gemiddeld f 250,- per Nederlands
kind onder de veertien jaar.
Speelgoed is een raar produkt. Het
wordt heel vaak met gekocht door
degene die ermee spelen wil. Het
is daardoor te vergelijken met hon-
devoer. Een hond koopt ook zijn
eten met zelf. Goed speelgoed is
minstens zo belangrijk voor een
land als goed hondevoer voor een
hond. Ouders zijn zich daar wel van
bewust. Kinderen (en honden) ge
ven waar ze om vragen, kan niet
altijd. Een hond heeft net als een
kind vaak een totaal andere smaak
als een groot mens. Wat een hond
lekker vindt, (vlees dat een beetje
bedorven is, vuile pens) vindt een
groot mens vaak te vies om in huis
te hebben. Wat een kind mooi vindt
(iets dat glimt, veel kleuren heeft,
voorzien is van beweging, lichtje,
geluid, veel losse onderdelen en
liefst in een grote doos)is volgens
een groot mens vaak te duur, niet
goed of te teer om mee te spelen.
En vaak hebben ze (helaas) gelijk.
Wanneer je kinderen vraagt wat ze
het liefste eten, zeggen ze ook patat
mèt, terwijl ze heus wel weten dat
iedere dag patat eten niet gezond
is. Maar af en toe moet mogen.
(vet)Een verlanglijst met alleen
'verstandige dingen' kan alleen
maar afschuwelijk zijn. Een ver
langlijst waarop dingen staan waar
over je niet hebt nagedacht ziet er
dom uit.
Televisiereclame
Nog nooit was er zoveel speel
goed op de televisie te zien als dit
jaar. En niet alleen in de reclame.
Fabrikanten willen speelgoed ver
kopen. Om speelgoed te verkopen
moet je kinderen laten zien hoe
leuk, mooi en nieuw het speelgoed
is. Er is veel meer speelgoed dan
past in de reclameblokken van een
kwartier (waarin ook andere recla
mes dan van speelgoed te zien
moeten zijn). Bovendien is televi
siereclame erg duur.
Grote speelgoedfabrikanten doen
het daarom steds vaker op een an
dere manier. Ze maken speelgoed
dat is afgeleidt van leuke televisie
programma's en zelfs andersom-
....ze maken televisieprogramma's
waarin het speelgoed meespeelt.
Op de meest simpele autootjes ver
schijnt een stickertje van Alfred
J.Kwak. Met zo'n autootje is niets
meer en anders te doen dan met
een gewoon autootje maar het kost
wel wat meer, want dat stickertje
moet ook betaald worden. Het is
bijna niet te geloven, maar bijna
negentig procent van alle kinder
programma's zit vol 'speelgoed'.
Grote speelgoedfabrikanten be
dachten en betaalden mee aan het
maken van tekenfilms als Thunder-
cats, Masters of the Universe en the
Turtles. Ze weten dat wanneer ie
mand iets veel en vaak ziet, het
bijbehorende speelgoed
gemiddeld vijf maal zo goed ver
kocht wordt als speelgoed dat het
zonder deze 'reclame van een
kwartier' moet doen.
Nadelen
Speelgoed verschijnt steeds va
ker met veel heme, om snel weer
te verdwijnen. Ieder jaar komen er
heel veel nieuwe artikelen in d
winkel. Veel artikelen van vori
jaar zijn verdwenen om plaats
maken voor net zo iets maar toi
weer anders.
Door een snelle, grote verkoopvj
wat 'iedereen' wil hebben kan ve
winst gemaakt worden. Dit sp«
goed is altijd veel duurder dan o
rest. David de Kabouter maate
snel plaats voor Judokus Kwak, H
man voor Thundercats, Little Pa
voor de droomwereld van de Ms
Fins of Precious Places. (Va
meisjes is dit jaar veel roze, glins
rend en kleins. Meisjes krijg-
over het algemeen kleinere, goe
kopere dingen als jongens Ei
pop van honderd gulden wot
door veel grote mensen te da
gevonden. Net zo dure Legodoa
worden veel vaker verkocht
soms meer dan één keer voor h
zelfde kind.)
Zelfs van een vertrouwd systee
als Lego verdween een derde x
de collectie om plaats te mah
voor nieuwe dozen. De Legoste*
tjes kun je blijven gebruiken, ms
al het speelgoed met David de
bouter, the Nightrider, Batrru
Masters of the Universe, Pink h
ter, de duizendpoot, de Smurfeni
Little Pony, lijkt ineens minder lei
geworden te zijn.
Goed voor de landermarkten wa
een verzamelaar of 'trage starter'
misschien nog blij mee is. Ondi
tussen proberen speelgoedfah
kanten en importeurs kinderen
toe te bewegen het nieuwe spe
goed op hun verlanglijstje te zettf
Liefst niet eén dingetje van deza
de soort, liever de hele serie. Al
Thundercats, Ferrari's, huisjes
GI Joe mannen met bij behoren!
spullen. Kinderen zijn belang:
voor ze m de verlanglijstentijd. N
omdat ze zoveel kinderen houd
maar omdat kinderen zo goed z
voor een grote verkoop en ve
winst.
Kinderen die weten hoe ze g
bruikt worden, laten zich hope!
niet langer gek maken. Die kijki
in de folders, de boeken en<
winkels uit naar iets waarmee i
echt kunnen spelen. Een Alfred)
dokus Kwak op zijn tijd is lekte
net als een patatjemaar je nw
er niet teveel van nemen.
ACHTERVELD - Dirk-Jan Koch (10) wil schrijver worden. Hij
weet waaaraan hij begint, want nu al maakt hij voor zijn plezier
verhalen van minstens twintig kantjes. „Het liefst schrijf ik
later boeken over dingen die echt gebeurd zijn, maar die je niet
elke dag tegenkomt. Een avontuur of zo." Dirk-Jan schreef een
brief naar de redaktie. Daarin staat Mijn liefste wens is om
later een schrijver te worden zoals Thea Beekman, Jan Ter
louw, Evert Hartman, Gijs Wanders en Anke de Vries." De
mooiste boeken zijn volgens hem geschreven door Thea Beek
man. Toch is zij niet zijn grootste voorbeeld. „Geschiedkundige
boeken zijn wel erg leuk om te lezen, maar niet prettig om te
schrijven."
Want voor zo'n boek geschreven
kan worden moet de schrijver veel
lezen en onderzoeken. Lezen vindt
Dirk-Jan fijn. Net als naar de film
gaan. „Ik ga wel redelijk vaak naar
de film, vergeleken met andere
kinderen. Dat komt, omdat we thuis
geen televisie hebben. Dat vind ik
best wel fijn, omdat je dan veel
meer vrije tijd hebt. Je komt als je
geen televisie hebt, meer op het
idee een spelletje te doen. Daarom
kan ik nu bridgen, fritsen, klaver
jassen, pesten, 21-en, 31-en en 40-
en en ga zo maar door."
Van onderzoeken houdt hij min
der. „Dat is wel leuk als het niet te
lang duurt", zegt hij. Het liefst trekt
hij zich terug op zijn eigen kamer,
aan zijn eigen bureau. Een schrift of
blocnote met lijntjes ligt altijd in zijn
buurt. Speciaal voor zijn eigen ver
halen.
Twintig velletjes per avontuur is
het gemiddelde. Op het ogenblik is
hij bezig met een verhaal dat zich
afspeelt tijdens een ski-vakantie.
Iemand loopt daarbij een gebro
ken nek op, waarna hij invalide
wordt. Maar alles loopt redelijk
goed af, belooft Dirk-Jan. Voor de
medische details kan hij bij zijn
vader terecht, maar hij vraagt niet
te veel. „Af en toe wat als het be
langrijk is voor het verhaal."
