Tom Woudenberg (10)
met kerst in de bioscoop
Enveloppen maken is moeilijk
Sabine groeide uit tot verslaggever
jeerlingen Kinderland op bezoek bij drukkerij
beoordeling spel 'n Kwestie van weten'
Sen spel voor wie slim is of slim wil zijn
Mening
OENSDAG 21 NOVEMBER 1990
LEUSDEN - Sabine Hessels (13) ging mee naar de opname van
een film. In een van de bioscoopzalen van het Grandtheater in
Amersfoort, werden afgelopen maandag, opnamen gemaakt.
Het uiteindelijke filmpje duurt anderhalve minuut. Het is een
soort reclamespotje voor de collecte voor het Bio Kinder Reva
lidatie Centrum. Het eindresultaat zal vanaf 14 december in de
bioscopen te zien zijn. De filmploeg, "the crew" in vaktermen,
deed er een lange inspannende dag over om alles precies zo te
krijgen als ze het hebben wilde. Sabine Hessels werd daar, uit
zich zelf, een echte verslaggeefster.
Het filmpje speelt zich af in een
bioscoopzaal. Daardoor knjgen de
mensen die straks het eindresultaat
vanuit de zaal kunnen bekijken een
soort spiegelbeeld te zien. In het
filmpje legt mevrouw Dukker, wel
bekend uit de televisie-serie fami
lie Ouderijn, uit wat het Bio Kinder
Revalidatie Centrum doet. Ze wordt
enorm boos op een meneer naast
haar. Die zit zich vol te proppen met
snoepgoed maar heeft slechts een
stuiver over voor de collecte. De
Bio-oorden waren voor de Tweede
Wereldoorlog vooral huizen waar
in TBC patiënten in een gezonde
omgeving konden beter worden.
Later kwamen daar bleekneusjes'.
Dit waren kinderen uit grote ste
den die nooit op vakantie konden.
Tegenwoordig verblijven in de
BIO-huizen veel kinderen die ern
stig ziek zijn geweest of die na een
ongeluk veel (opnieuw) moeten le
ren. Dit heet revalidatie. De Stich
ting Bio Kinder Revalidatie werkt
ook in Derde Wereldlanden. In Be
lize, een land in Midden-Amerika,
bijvoorbeeld. Bovendien betaalt de
Stichting onderzoek naar de op
vang en behandeling van spier
ziekten. Voor dit alles is geld nodig.
Daarom de collecte en daarom de
film. Het is al jarenlang gebruikelijk
om de aankondiging^van deze col
lectes alleen in de bioscoop te
doen. Dat levert niet zoveel meer
op als vroeger toen er nog geen
video was. Een extra reden om
'Dukker' eens goed uit haar slof te
laten schieten.
Om elf uur 's morgens moesten
de eerste figuranten komen. Behal-
specialisme vragen) dan krijg je bij
het goed beantwoorden van de
vraag, een ring om je pion. Hoewel
de zin ons daarvan ontging bleken
de kinderen waarmee wij het spel
speelden, zonder uitzondering
zeer graag die ringen te veroveren.
„Het staat zo leuk", volgens Edwin
van Breemen (12).
Jammer vonden de meesten het,
dat andere spelers geen vragen
mochten beantwoorden wanneer
degene die aan de beurt was het
goede antwoord niet wist. Dus
maakten we de regel, dat die het
wel als eerste wist, de helft van het
aantal gegooide punten vooruit
mocht. Door al die veranderingen
schoot het spel lekker op. Het laat
ste stukje is extra moeilijk. Daar
door kunnen achterblijvers alles
inhalen en toch nog winnen. Iedere
speler mag daar maar een plek
vooruit en moet alle vragen goed
beantwoorden om verder te ko
men.
Zoals we al eerder meemaakten
bleek ook nu weer het spel heel
goed te spelen zonder al die toe
standen op het bord. Wie geen zin
had rondom de tafel te zitten bij het
speelbord, speelde het spel alleen
met de kaartjes. Dan kon iedereen
gewoon bezig blijven met waar hij
of zij mee bezig was, breien, televi
sie kijken, de krant lezen of met
speelgoed spelen. Tussendoor
werden de vragen beantwoord.
Uiteraard zonder een winnaar en
verhezer, maar toch ook leuk.
b Kwestie van Weten is een spel
van MB. Het kost in de winkel
ongeveer zeventig gulden.
ve de twee hoofdrolspelers me
vrouw Dukker (Martme van Os) en
snoepende meneer (Koos van der
Knaap), twee jongens. Tom Wou
denberg (10) uit Leusden en Tonie
Schnepper (11) uit Amersfoort. Zij
waren uitverkozen om naast de me
neer hevig te zitten snoepen van
pinda's, spekken en kauwgum. Bei
de horen bij de toneelschool Mira
kel. Het grootste deel van de overi
ge 28 figuranten die om de hoofd
rolspelers zaten, komt daar ook.
Daarbij bijvoorbeeld ook de Leus-
denaren Marieke, Job, Tijs, Edwin,
en Lotte. Vanaf elf tot twee uur
werd steeds opnieuw dezelfde
scene herhaald. De collectebus
doorgeven, de meneer met een ijs
je stopt er een stuiver in, Dukker
boos, iedereen kijkt, meneer geeft
verschrikt een tientje. Het lijkt sim
pel, het ging moeizaam. Niet dat
iemand iets echt verkeerd deed,
Sabine was net als de meeste ande
re toeschouwers vol bewondering
voor het spel van Dukker. Keer op
keer veranderde de aardig Marti-
ne van Os in de overdreven, boze
Dukker, Van het ene moment op
het andere veranderde haar stem
en haar houding. Steeds opnieuw
leek ze in die ene minuut echt boos,
verontwaardigd en dreigde ze te
stikken in haar woorden ondanks
dat deze er weer precies uitkwa
men zoals het moest.
Een keer boos zijn spelen is leuk,
maar dertig keer achterelkaar, dat
is ontzettend knap. De mensen er
omheen moesten steeds weer op
schrikken, meeluisteren en meele
ven. Zelfs dat ging aan het einde
van de ochtend sommigen verve
len. In de kleine bioscoopzaal was
het warm. Grote lampen verblind
den de ogen. Door rook te spuiten
werd het licht 'bioscoopachtig' vol
gens de regisseur. De hele tijd zit
ten te snoepen lijkt leuker dan het
is. Tom had een grote spek in zijn
handen.
Bij iedere opname moest hij
doen of hij er van at, zo echt moge
lijk. Maar omdat de opnames over
gingen en niet van te voren bekend
was welke opname gebruikt zou
worden, moest het spekje precies
even groot blijven. Hetzelfde voor
de meneer met het ijsje. Steeds
opnieuw moest een nieuw ijsje ko
men omdat de vorige smolt, lekte
of er anders uit ging zien dan bij de
vórige opname. Op die manier
werden zeker twintig ijsjes afge
likt.
Een uur na de aangekondigde
lunchtijd mochten de eerste kinde
ren naar buiten om een broodje te
eten. Binnen ging men door met de
close-ups, de beelden dichtbij. Sa
bine;,,^ heb nooit geweten dat die
apart gefilmd worden. Ik dacht al
tijd dat de cameraman dan gewoon
inzoemde. Maar ze waren er uren
mee bezig om precies die uitdruk
king, die beweging op film vast te
leggen. Voordat de stuiver er op de
film goed op stond, zat er al een
vermogen in de collectebus.
Steeds opnieuw moest hij openge
maakt worden om de benodigde
stuivers en tientjes er uit te halen
om opnieuw te gebruiken."
Toch ging er maar heel zelden
iets fout. De regisseur, Wouter
Stips, de geluidsman Gregoor van
der Kamp of de cameraman Fred
Brinkman, wilden het gewoon
steeds net iets beter. Ander licht,
andere houding, andere stem, te
veel ijs rond de mond, te weinig, te
snel. te langzaam, ga maar door.
Steeds opnieuw klonk Scène 5,
Slate 3, Tage 9, waarbij de cijfeite
opliepen en op het klapbord met
krijt vermeld stond. Zoals in eep
'echte' film. Daarna „Licht aan, ge
luid loopt, camera loopt" en eefi
wijzende vinger die op beginnefr
duidde. Om half drie waren de clö-
se-ups klaar en kon men aan de
laatste opnamen beginnen.
Via de Amersfoortse kabelkrant
waren figuranten opgeroepen:
mensen die mee willen spelen in
een film zonder dat ze iets moesten
zeggen. Ruim honderd mensen wa
ren er. jong en oud. Allemaal (zeer)
ruim op tijd. Ze moesten tot drie uur
wachten. Sommigen waren zenuw
achtig. Misschien hoopten ze wel
ontdekt te worden voor een grote
roL Dat viel tegen. Hele klassen
tegelijk waren gekomen. Sabine
zag tot haar verbazing een groep
van haar school. Leerlingen uit eeft
hogere klas dan waarin zij zit. Dah
is het interessant als journalist aan
wezig te zijn. Of het daardoót
kwam is niet duidelijk maar Sabine
nam het initiatief.
Ze pakte haar opschrijfboekje en
ging de mensen vragen waar ze
vandaan kwamen en waarom ze
waren gekomen. Zodra de opna
men begonnen, nu met een prop
volle zaal, vroeg ze of ze voor het
scherm, bij de crew mocht zitten.
„Dan heb ik een beter overzicht."
verklaarde ze „en zie ik het eens
van deze kant." Het mocht. De pro-
duktieassistentes Debbie de Jong
en Mirjam Leeuwenkamp beant
woorden haar vragen tussen de
drukke bedrijven door.
Zo hoorden ze dat iedereen gra
tis aan deze film meewerkte omdflt
het voor een goed doel was. Dat het
een vak apart is om uit al die meters
film het stukje van anderhalve mi
nuut te maken waarin de beste op
names verwerkt zitten. Meestal
duurt het langer voor een film ver
schijnt maar dit moet snel klaar zijn.
Van enig haastwerk of ongeduld
was nog steeds mets te merken. De
regisseur keek op een klein
scherm naar de beelden die de
cameraman maakte. Met zo'n grote
groep gaat het nog minder snel
perfect.
Mensen zitten te kletsen terwijl
het stil moet zijn, zitten te zwaaien
met hun benen, moeten gelijk op
staan, eindeloos duurde het. Sabi
ne: „Een paar oude dames gingen
na een uur weg. Ze vonden dat ze al
veel te lang hadden moeten wach
ten en dat het veel te lang duurde."
Andere mensen vonden het jam
mer dat ze niet in beeld kwamen en
probeerden het toch. De regisseur
bleef kalm en deed het nog een
keer over. Slechts een keer was er
een echte "blooper". Sabine: „Ik zag
het gebeuren. Martine kwam voor
het eerst niet uit haar tekst en ie
dereen schoot in de lach. Het moest
weer over."
Tegen vijf uur waren de opna
men eindelijk afgelopen. Sabine
was van plan Martine van Os te
interviewen maar dat lukte niet.
„En die meneer met die ijsjes voel
de zich aan alle kant kleven en kan
volgens mij voorlopig geen ijs
meer zien." Sabine's boekje vol op
merkingen werd gebruikt voor dit
verslag. „Ik vond het leuk. Ik wist
vooraf met wat ik mij moest voor
stellen. Ik zal voortaan iedere film,
iedere reclame, met andere ogen
bekijken. Ik weet nu hoe het gaat
ennne....volgende keer wil ik ook
eens meespelen."aldus Sabine
Hessels uit Achterveld.
drijf staat. Soms is zo'n enveloppe
helemaal bedrukt met allerlei
kleurtjes of vormen. In ieder geval
geeft iedere klant precies aan waar
en hoe de naam moet staan in wel
ke letters en kleur(en).
Een paar enveloppen maken,
kan niet. Je moet er minstens 2500
bestellen. In speciale snijmachines
werden minstens duizend vellen
papier tegelijk in de ingewikkelde
vorm gestanst (gedrukt) die nodig
was voor een enveloppe. Wie de
vele hoeken, inkepingen en schui
ne zijkanten zag, kon zich moeilijk
voorstellen dat daar een gewone
rechthoekige enveloppe van ge
maakt werd. De drukmachines
werken snel. De mensen die er bij
staan moeten zorgen voor voldoen
de papier en verf en controleren of
alles goed gaat. Behalve iets weten
van drukwerk moeten ze verstand
hebben van de machines en die
zonodig kunnen repareren en
steeds opnieuw instellen.
De verf wordt verdund met alco
hol, met teveel en niet te weinig.
Precies genoeg om de enveloppe
droog en zonder vlekken de ma
chine uit te laten komen. Het is
geen alcohol om te dnnken en me
mand wordt er dronken of misse
lijk van. De offset 'film' en de 'boe-
druk' plaatjes (net zoiets als lino
leumsnede) worden in een aparte
afdeling gemaakt. Daar is het lek
ker rustig want iedereen moet hier
heel precies, tot op tiende van mili-
meters werken. Sanna (11) vond
dat er wel erg weinig mensen
werkten in de grote hallen. Haar
werd uitgelegd dat de grote snelle
machines het meeste werk zonder
mensenhanden konden doen, als
ze maar goed waren mgesteld.
Milieubewust als ze zijn, vroegen
verschillende leerlingen wat er met
het afval gebeurd. Het papier gaat
naar een papierverwerkingsbe
drijf dat er nieuw papier van maakt
van mindere kwaliteit (Kringloop
papier), het chemisch afval wordt
verzameld en regelmatig opge
haald. De een na de andere hal
werd bekeken. Overal gebeurde
weer wat anders. Iedereen moest
goed bij elkaar blijven, want wan
neer je ergens te lang bleef staan
was je de groep zo kwijt. Zoek ach
ter bijvoorbeeld een andere grote
machine.
Terug in de zaal werden de
vangsten met de andere groep uit
gewisseld. De een had ergens
posters gevonden, de andere
wenskaarten. Allemaal hadden ze
enveloppen en kregen ze een
draagtas met blockbote, pen
en....een brievenopener.
De bedrijfsleider van Bramson
beantwoordde de laatste vragen.
Hij maakte duidelijk dat wie in een
drukkerij wil werken naar een
technische school moet. LBO bij
voorbeeld. Hij zei dat het werk leu
ker werd naarmate je langer op
school had gezeten en meer ge
leerd had. Iedere dag werken in
die herrie is niet altijd even leuk.
De bezoekers waren geen van al
len van plan om aan zo'n machine te
gaan werken. Een paar vonden wel
het werken met een computer of
het heel precies ontwerpen van
een envelop erg interessant om te
doen. Allemaal waren ze diep on
der de indruk van de ingewikkel-
heid van gewone enveloppen.
Voortaan likken zij ze met respect
dicht.
nen niet één keer. Steeds weer ble
ken de vragen heel goed te passen
bij wat een van de speler net op
school had geleerd. Van die kleine
feitjes die grote mensen zouden
moeten weten omdat zij ze ook ge
leerd hebben maar glad zijn ver
geten.
Het spel zit in een grote mteres-
sante doos. De doos is wel erg
groot, gezien de inhoud. Kinderen
vinden dit wel leuk. Ouders beden
ken dat ze veel geld moeten beta
len voor een hoop lucht.
De naam van het spel 'n kwestie
van weten' maakt duidelijk dat het
om een vraag-en antwoord spel
gaat. Uit de afbeelding op de dek
sel maakten Sander 12) op dat het
spel bewegende delen zou heb
ben. Wanneer je goed kijkt zie je
dat dit niet zo is. Het is gewoon een
grote grondplaat, gekleurde pion
nen en veel kaartjes. 254 algemene
kennis vragen en 252 specialisme
vragen, verdeeld over zes onder
werpen. Het is de bedoeling om zo
snel mogelijk van de aarde, via
meteoren en planeten in Melk-
wegland te belanden. Op deze ma
nier krijgt een doodgewoon speel
bord een interessant sfeertje.
Op ieder vakje dat je komt moet je
een vraag beantwoorden. Gewone
vakjes voor algemene kennis vra
gen, speciale vakjes voor vragen
over sprookjes en verhalen, be
roemde personen, strips en televi
sie, taal en woordenkennis, dieren
wereld, sport en spel.
Al heel snel bleek dat we het spel
volgens de spelregels te ingewik
keld vonden en te langzaam von
den gaan. Wij vonden het leuker
om een aantal spelregels te laten
vallen. Bijvoorbeeld vroegen we
met steeds weer of ze een a dan wel
b vraag wilden beantwoorden en
daarvan dan weer de eerste of de
tweede. De speler zei zelf gewoon
per onderwerp of hij makkelijk dan
wel moeilijk wilde en kreeg dan in
de eerste rond de bovenste vraag
en in de tweede de onderste. De
moeilijkheid per vraag verschilde
nogal. Bijvoorbeeld op een kaartje;
Wat is het bijzondere aan de zijden
van een vierkant (ze zijn allemaal
even lang) 2. Wat doe je als je 'solo'
zingt (Dan zing je alleen) 3 Bij
welke temperatuur gaat water in ijs
over (Bij O graden) 4. Wat is na-
tnumchloride ?(keukenzout).
We speelden voor de kleintjes van
af zeven jaar, gewoon vals. We
zochten vragen uit, die ze waar
schijnlijk wel konden beantwoor
den. Anders kwamen ze nooit ver
der. Het bleek voor zevenjarigen
best moeilijk te zijn om wat ze wis
ten ook te kunnen opnoemen.
Noem vijf dingen uit de badkamer
bijvoorbeeld, lijkt makkelijk.
Maar wanneer je 'eh eh' gaat zitten
roepen, terwijl de rest maant tot
opschieten, zoals bij Nils Spruit (7)
dan kom je niet verder dan bad en
douche. De regel, dat wie de vraag
niet goed beantwoordt, maar liefst
zeven plaatsen terug moet, lieten
we ook vallen. Per beurt moet je
drie vragen beantwoorden. Dat
vonden de meeste spelers wel
spannend, hoewel de rest daar
door wel lang moest wachten totdat
ze weer aan de beurt kwam.
Wanneer je aankomt bij een nieu
we planeet (is een andere soort
jitge-
GE-
sl en
Mo-
9 u
Mb
dis-
Met
1494-
uikte
arige
3- en
3wie-
3, De
vela-
ings-
ook
te-
LEUSDEN - De achtste-jaars
eerlingen van de Kinderland-
chool weten sinds donderdag
hoe enveloppen worden ge
naakt. Dat bleek veel ingewik-
telder te zijn dan zij zich konden
foorstellen. Een envelop is meer
tan een gevouwen velletje pa
lier waarop een firmanaam ge-
te mpe ld kan zijn. Sinds zij bij
iramson in Amersfoort op be-
toek zijn geweest bekijken ze ie-
lere envelop met andere ogen. Is
le opdruk te voelen...goedkope
waliteit drukwerk. Niets te
roeien...drukwerk gemaakt met
en film, geen boekdruk maar
iffset. Een envelop met maxi-
aaal drie kleuren is simpeler en
los goedkoper gemaakt dan een
net vier kleuren. En hoe is het
ormaat; standaard of speciaal
ontworpen, met of zonder ven
ter.
Trouwens de papieren draagtas-
en herkennen ze nu ook uit dui-
enden. Iets milieuvriendelijker
tan de plastic tassen. Hoewel soms
ewerkt met een plastic laagje. Al-
emaal gemaakt in de grafische ïn-
iustrie. Dat betekent: heel precies,
net veel herrie en lopende band
?erk.
Vroeger wist ieder kind wat voor
verk hun vader deed. Tegenwoor-
hg kunnen vaders en moeders dit
raak zelf niet meer uitleggen. Een
tafel wordt met meer gewoon ge
timmerd, een envelop met meer
met de tong geplakt. Om een en
velop te kunnen maken moet je een
speciale opleiding volgen. Een be
roeps-opleiding. Deze weken
voert het Contactcentrum Onder
wijs Arbeid een aktie om kinderen
van basisscholen te laten zien wat
voor beroepsopleidingen er alle
maal mogelijk zijn. Weinig kinde
ren zien bedrijven van binnen.
Wat je niet weet, kun je niet kie
zen. Om te kunnen kiezen wat je
later worden wilt of later wilt gaan
doen, zul je eerst moeten weten
watde mogelijkheden zijn. Van
daar dat dit Contactcentrum voor
scholen allerlei bezoeken regelen
kan bij bedrijven. Tijdens zo'n be
drijfsbezoek laten mensen, die er
werken aan de leerlingen zien wel
ke produkten, hoe gemaakt wor
den. De leerlingen van de Kinder-
landschool gingen daarom, met de
bus, naar het spiksplinternieuwe
bedrijf Bramson om te zien hoe een
enveloppen-drukkerij werkt.
Bramsom zit in een enorm groot,
modern pand sinds vorig jaar. In dit
nieuwe gebouw staan de nieuwste
machines. Bijvoorbeeld een appa
raat waarmee kleurverschillen tot
in de kleinste nuances zijn vast te
stellen. Belangrijk want de verf in
de drukmachines raakt langzaam
maar zeker op en de opdruk op
enveloppes moet overal debestel-
de kleur hebben. Zelfs de vorkhef-
trucs zijn computer gestuurd. Op
bijna alle bureaux staan computers.
Allemaal voor enveloppen, pa
pieren draagtassen en enkele
wenskaarten of LP voorplaten.
Deze laatste worden steeds minder
gemaakt, omdat tegenwoordig bij
na alle muziek op CD's verschijnt.
Daarentegen groeit het aantal pa
pieren tassen omdat deze milieu
vriendelijker zijn dan de bekende
van plastic.) De kinderen werden
ontvangen in een speciale kamer
waar een film over het bedrijf werd
vertoond. Ze kregen daardoor al
een klein beetje een idee hoe inge
wikkeld de zaak in elkaar stak.
Daarna gingen ze in twee groepen
alles bekijken.
De ene groep ging eerst naar de
kantoren. Daar werken de mensen
gewoon van half negen tot half vijf.
De rest van de mensen werken
allemaal in twee ploegendiensten.
Of van 's morgens zes tot 's mid
dags twee, of van 's middags twee
tot 's avonds tien. Op die manier
kunnen er twee keer zoveel men
sen, twee keer zo hard werken.
Want er is veel werk te doen in de
drukkerij. De mensen op kantoor
zorgen voor de administratieve af
wikkelingen. Daarvoor moeten ze
steeds vaker met een computer om
kunnen gaan. Niet alleen om nette
brieven te versturen, ook om inge
wikkelde berekeningen te maken,
met technische gegevens te kun
nen omgaan en te zorgen dat alles
precies zo wordt zoals de klant het
wil.
Kortom; dat is meer dan een
beetje kunnen typen en optellen.
De mevrouw die het uitlegde wist
er tenminste een heel ingewikkeld
verhaal van te maken, vol proces
sen, ordners, visuele en auditieve
gegevens. Wanneer je gewoon
bleef vragen wat ze bedoelde,
werd alles duidelijk. Want ze had
een eindeloos geduld en wilde
overal antwoord op geven. Na de
kantoren kwamen de magazijnen.
Daar stonden de rollen papier
waarvan veel enveloppen gemaakt
worden. Zogroot als een molen
steen en precies 25,9 centimeter
breed. Op de vorkheftruc zat een
meneer alleen te controleren of zijn
voertuig alles deed wat het doen
moest na het indrukken van de
knoppen. Zelfs het sturen, opheffen
en wegschuiven ging computerge
stuurd. De zware pallets vol papier,
witte envelloppen en etiketten
werden tot op zeven meter hoogte
keurig neergezet.
In de grote hoge hallen van de
drukkerij was het een vreselijke
herrie. Alle mensen die daar
werken lopen of met oordopjes of
met een walkman. Het bedrijf
maakt vooral enveloppen voor be
drijven waaropde naam van het be-
voor
bij
de
land,
188-
s).
Rademakers (9) maakt
haar strip een reclamebood-
Waarvoor hartelijk dank,
Miranda hebben we twee
op de kinderpagina te-
één op de voorkant van de
En zo hoort het ook. Blijf
Leerlingen van groep 8 van de Kinderlandschool.
zijn soms even lastig als ouders
die zich overal te druk, te knap of
te groot voor voelen. Raar ge
noeg hebben kinderen van alle
leeftijden minstens één overeen
komst wanneer het op spelletjes
aankomt. Ze willen allemaal la
ten zien, hoe knap ze zijn.
Het bijzondere van het MB-spel 'n
Kwestie van weten', is dat iedereen
mee kan spelen, ongeacht de leef
tijd vanaf ongeveer zetfen jaar. Het
is een vraag en antwoordspel. Op
ieder kaartje staan vier vragen.
Twee makkelijke en twee moedij
ker. Iedere speler mag steeds kie
zen welke vraag hij wd beantwoor
den. Dat kan verschillen per beurt.
Wie veel weet van strips kan wan
neer de strips onderwerp van de
vragen zijn, kiezen voor een moei
lijke vraag. Wie weinig weet van
sterrenbeelden, kiest wanneer hij
daar is aangekomen voor een mak
kelijke vraag. We speelden het een
paar keer, zowel alleen met kinde
ren als met kinderen en grote men
sen. Daaruit is al op te maken dat
we het best een leuk spel vonden.
Overigens....de grote mensen won-
'n Kwestie van weten (en willen).
NEUSDEN - Probleem bij veel
is dat in veel gezinnen,
en kleine mensen zijn. Wat
een leuk vindt, vindt de ander
"kinderachtig' en wat de ander
weet, is voor de vierde veel te
moeilijk, maar die wil toch mee
doen. Kleine broertjes en zusjes
