't Startblok rokeert op
kampioensniveau
'Ik doe graag proefjes met
beweging en knaleffecten'
Speelfilm Problemchild:
Om te lachen en te huilen
Leusdense Sambadans bij Telekids
Schoolschaakkampioenschap ten einde
Proffesor Post heeft studenten in Leusden
Dè Kerstfilm van 1990
al te zien voor Sinterklaas!
UNIVERSAL PIQURESpresents an IMAGINE ENTERTAINMENT produoion JOHN RITTER
"PROBLEM CHILD" MICHAEL RICHARDS GILBER1 GOTTFRIED wo JACK WARDEN
"S MILES GOODMAN "8 SCOT! ALEXANDER 8 LARRY KARASZEWSKI
iS ""8
A UNIVERSAL RELEASE
Strip
Fietsers
bekeurd
vervolg van pagina 1
Tl| oar STiwED I*
PIOD1KLO
IT
Uitgebracht door UiP
(Netherlands) BV
.ff..
UNIVERSAL
©iwo uwiwi cirr 9udkk. ih(
Ryaiuie Timmler(9) heeft drie
actuele strips gemaakt. Ze
hebben allemaal met
Sinterklaas te maken. Daarom
krijgt haar strip deze week
voorrang.
Wie strips wil maken voor de
krant mag dit op iedere grootte
doen. Zorg dat wat geschreven
staat, goed te lezen is.
Vier jongens wisten a1 hun vier partijen te winnen; Dirk Jan Koch, Wouter van de Bilt, Juliën Voogten Lucien Boon.
LEUSDEN - Bij een verkeerscon
trole, die woensdagochtend op de
Burgemeester De Beaufortweg
werd gehouden, zijn twaalf fietsers
op de bon gegaan. Tien fietsers
werden bekeurd omdat ze het rode
stoplicht negeerden, twee fietsers
kregen een proces-verbaal omdat
ze met op het fietspad reden.
LEUSDEN - Zaterdag 1 december is een belangrijke dag voorBianca
Roelandschap (9) en haar vriendin Michele Meuzelaar (10) uit Leus
den. Want op zondag 3 december aanstaande komen ze op de
televisie. In het programma Telekids van RTL4 laten zij hun zelfge
maakte Sambadans zienDe opnamen zijn op zaterdag in Hilversum,
de uitzending op zondagmorgen. Bianca en Michelle komen om
ongeveer om half tien in het programma.
In de Leusder Kmderkrant stond al eens een artikel over Bianca en
Michelle.
Met zijn tweeën geven de dames aerobic danslessen aan hun
buurtkinderen. Iedere week komen bijna twintig kinderen tussen de
drie en twaalf jaar bij Bianca op zolder zich uitleven. Bianca en
Michelle zorgen voor een clubblad, beheren de bar en leiden de
lessen. De meiden hebben ambitie, dat betekent; ze willen wat en
meer. Daarom schreven ze naar Telekids. Ze mochten komen laten
zien wat ze konden en werden direkt uitgenodigd vooreen optreden
in het kinderprogramma. Te zien; aanstaande zondag om half tien bij
RTL 4.
Twee van de vier meiden hadden
een beetje ervaring met het lopen
van oriënteringstochten. Charlotte
en Anniek hadden door James Ro
bert al eerder de goede weg door
bos en heide gevonden. Daniëlle
de Vaan had zich tot november aan
de familiedruk weten te ontrekken.
Haar vader is de coach van James.
Door hem heeft James het hardlo
pen in combinatie met het gebruik
van oriëntenngsvermogen leren
waarderen. Vaans dochter had tot
dan toe zich weten te beperken tot
toekijken. Voor de scholierenkam
pioenschappen werd ze gestrikt.
„Ik doe enthousiast mee aan de
vijfkamp. Met hardlopen ben ik wel
vertrouwd en dit was wel leuk voor
een keer." Hoewel de dames er
behoorlijk vies van geworden zijn.
Ook dat was leuk.
Bij de wedstrijden oriënterings
lopen is het de bedoeling zo snel
mogelijk een parcours te lopen
door natuurgebied. Dit parcours is
niet afgezet, wel zijn er een aantal
controlepunten die niet gemist mo
gen worden. Iedere groep deelne
mers krijgt een kaart van het ge
bied, waarop de controlepunten
omcirkeld staan. Wie het eerst bij
het beginpunt terug is, na het minst
aantal fouten gemaakt te hebben, is
de winnaar.
Charlotte: „Op zo'n kaart ziet het
er heel anders, veel duidelijker,
dan in werkelijkheid uit. Je moet
bijvoorbeeld goed op de land-
schapsverschillen letten. Op de
kaart lijken de verschillende cultu
ren begrensd door een duidelijke
lijn. In de natuur is dit niet zo." De
wedstrijden voor scholieren van
het voortgezet onderwijs werden m
Havelte gehouden. De coach: „Het
gebied bij Havelte was mooi, maar
het terrein was erg zwaar. Werke
lijk alles was daar aanwezig: bos,
heide, zandgrond, weiland,..."
„En modder...!", vullen de mei
den overduidelijk aan. Op de dag
van de wedstrijd, 17 november,
was het slecht weer. Terwijl dui
zenden ouders zo kort mogelijk op
Sinterklaas stonden te wachten, lie
pen de scholieren hun 4,5 kilome
ter door de natte bossen. „Het re
gende ook de dag ervoor al. De
grond was overal drassig." De mei
den gieren van de pret. Ergens was
een fietspad veranderd m een
sloot. De eerste, die er probeerde
overheen te komen, stond tot haar
middel in het water.
Niets mocht hun snelheid vertra
gen. Charlotte nam een snoekduik
en worstelde zich naar de over
kant. Snelheid was belangrijk. De
coach had strenge conditietraining
voorgeschreven. Voor de rest be
stond zijn begeleiding vooral uit het
leren kaartlezen. Daniëlle bemoei
de zich hiermee Hetgeen voorde
len had want terwijl Charlotte en de
razendsnelle Anniek over de kaart
gebogen stonden, zag zij het con
trolepunt tussen de struiken. De
meeste scholieren hadden minder
ervaring dan James Robert Hobbs.
Hij had speciale oriëntatieloop-
schoenen, waardoor zijn houvast
op de weg zodanig was dat hij heu
vels opkwam, waar anderen naar
beneden bleven glijden. Door een
paar kleine foutjes eindigden zijn
team als vierde. Met daarbij wel de
aantekening dat de meiden kam
pioen werden, doordat ze met 39.08
minuten sneller waren dan de an
dere drie teams. Terwijl de jongens
tegenstand hadden van 28 teams
met vaak meer ervaring.
Het Eemlandcollege heeft er een
bijzondere beker bij. Voor de
school waren de kampioenschap
pen de tweede kennismaking met
deze sport, die zich in een groeien
de belangstelling mag verheugen.
De aanwezigheid van leerling Ja
mes Hobbs zal daar met vreemd
aan zijn. Vong jaar werden ze twee
de met het enige aanwezige team.
Dit jaar kwamen ze met twee teams
aan de start. Sommige scholen
brachten tien teams op de been.
Maar geen enkel team werd ge
sponsord zoals het team van James
Hobbs. Hij had een bevriend ma
kelaar overgehaald tot het finan
cieren van shirts en zelfs een pnjs-
bedrag voor de winaars. De naam
van de makelaar zorgde voor de
start nog voor hilariteit. Reimus kon
nog, maar snel was onmogelijk.
Hoe een sponsor gelijk kan krij
gen...
LEUSDEN - Ivar Stikkeibroeck en
Bart Cense doen mee met Profes
sor Post.
Professor Post is een initiatief
van een aantal wetenschappers.
Deze mensen hebben iets be
dacht om kinderen wetenschap
pelijk onderzoek te laten verrich
ten. Door allerlei proefjes te
doen, kunnen kinderen ontdek
ken hoe iets komt en wat daar
mee te ondernemen valt. Weten
schap lijkt iets moeilijks.
Professor Post wil met moeilijk
doen maar leuk en lekker bezig
zijn. In deze krant stond over pro
fessor Post geschreven. Eigenlijk
was het de bedoeling dat alleen
kinderen die in Amersfoort op
school gmgen, mee konden doen.
Maar omdat de Leusder Kinder
krant het zo leuk vond, mochten
ook Leusdense kinderen zich in
schrijven. Inplaats van met hun
klas, moesten ze het dan wel in hun
eentje thuis doen. Bart Cente (12)
en Ivar Stickelbroeck (11) namen
de uitdaging aan. Voor 1 december
moeten zij alle proeven gedaan
hebben en het daarvan gemaakte
verslag aan hun 'mentor1 Docteran-
ders Ronald van Kempen opsturen.
In januari kunnen zij aan een nieu
we proeven beginnen.
Ivar Stikkeibroeck is niet het
type van het leergierige jongetje
dat vanachter zijn dikke brillengla
zen op zoek gaat naar de wetten
der natuur(kunde). Helemaal niet.
Hij zegt zelf graag 'proefjes' te
doen, vooral wanneer daarbij iets
gaat bewegen, knallen, licht geeft
dan wel ontploft. Zijn vader Wim
heeft hem aangeraden aan profes
sor Post mee te doen. Als kind
deed zijn vader weieens natuur
kunde proefjes, dus hij wist hoe
leuk het kon zijn. Ivar moest het
maar proberen. Een advies waar
Ivar duidelijk niet omheen kon.
Voordat hij aan professor Post be
gon kon hij zich niet voorstellen wat
hij zou moeten doen en of dat leuk
zou zijn. Op de een of andere ma
nier keek hij er tegen op en kon hij
zich niet voorstellen dat professor
spelen spannend kan zijn, laat
staan dat er iets bij ploffen, knallen
of bewegen kan. Wat betreft het
laatste kreeg hij wel een beetje
gelijk maar desondanks kreeg hij
plezier in zijn proeven. Samen met
zijn vader (een onderwijzer die op
dezelfde school mag werken waar
Ivar naar toe moet) doorworstelde
hij bijna alle opdrachten. Makkelijk
was het niet altijd. De toegestuurde
benodigdheden waren erg een
voudig. Te eenvoudig om de proe
ven heel precies te laten verlopen.
Met een beetje smokkelen lukte
het desondanks om het gewicht
van lucht te wegen, een kompas te
maken, een sterrekijker met be
hulp van een brilleglas en om voe
ding te conserveren met behulp
van een vitaminetablet. Sindsdien
weet Ivar hoe het komt dat hete-
luchtballonnen opstijgen, heeft hij
een pak voor een ballonvaarer ont
worpen en kan hij zelf een kompas
maken met behulp van een stop
naald, een bakje water en een
kurk. Allemaal wetenswaardighe
den die nooit weg zijn voor een
zelfstandig bestaan. Alle opdrach
ten hadden te maken met ballonva
ren. Ivar droomde daar nooit van
maar door al die proeven is hij met
zijn neus op de feiten gedrukt. Het
is allemaal niet zo eenvoudig als het
lijkt. Eten moet op grote hoogte
bewaard blijven en mag niet te veel
plaats innemen. („Als ik ga neem ik
astronauten-voedsel mee" voor
spelt Ivar „Dat kun je krijgen in
ieder ziekenhuis want darmpa
tiënten krijgen het ook te eten.")
Aan het 'schimmeltuintje', de laat
ste opdracht, is hij nog niet toege
komen. Het is daarbij de bedoeling
om vast te stellen hoe brood anders
schimmelt als bijvoorbeeld een ap
pel, of melk. Ivar denkt dat hij dit
wel weet uit ervanng. Hij stuurt
deze week zijnbevindingen op
naar de meneer die hen daarvoor
een persoonlijke brief heeft ge
schreven. Hulp heeft ivar van deze
wetenschappelijke begeleider niet
nodig gehad. Hij had immers zijn
vader die meedeed. Waarmee hij
zich na januari bezig mag gaan hou
den als student van professor Post,
blijft nog even geheim. Een ding
kunnen we verklappen; Ivar zal het
leuk vinden.
Wie zich alsnog voor het volgen
de project wil aanmelden, moe
snel contact opnemen met Pro
feasor Post, 030 - 531744, 020
6646021 of 030 - 342099. Deelne
men kost twintig gulden.
LEUSDEN - Een school, die het geluk heeft kanjers als Dirk-Jan
Koch en Joost Schaeffner in het schaakteam te hebben, heeft
natuurlijk een streepje voor. Hoewel De Heerd met Wouter van
de Bilt, De Rossenberg met Juliën Voogt en De Hobbit met
Lucien Boon, ook goede mensen in huis bleken te hebben, was
het team van 't Startblok veruit het beste. Een ware kampioen.
Met acht wedstrijdpunten en dertienenhalve bordpunten had
de school twee volle punten voorsprong op nummer twee, het
team van de Hobbit.
De sfeer was vorige week
woensdag in de expositieruimte
van het gemeentehuis om te snij
den. De spanning lung m de lucht
en de rode koppen van de spelers
bewezen dat de hersens kraakten.
De strijd op de vierkante velden
van de schaakborden werd met
grote ernst gestreden. Veel van de
schakers waren in het team van hun
basisschool terecht gekomen, om
dat ze bij de schaakvereniging hun
mannetje staan.
Opnieuw geen vrouwtjes, zelfs
geen meisje was aanwezig bij de
schaakkampioenschappen. Hoe
dit komt, laat zich raden. Beschik
ken meiden met over een vooruit
ziende blik, over inzicht in strate
gie, kunnen zij geen plannetjes ma
ken waar de tegenstander instinkt?
Of zien ze juist zover vooruit, begrij
pen ze de schakende knulletjes
juist zo goed, dat iedere zet bij
voorbaat mannelijk tegenspel tot
zijn verlies moet leiden? Misschien
zou een meisjes schoolschaakkam
pioenschap Gekker lang woord
trouwens, voor het spelen van
galgje) een mogelijkheid kunnen
zijn.
Dit jaar deden 12 teams van ne
gen scholen mee. Twee scholen
minder dan vorig jaar. Dit jaar geen
teams van de Sint Jozef en de Kin-
derlandschool. De jongens geno
ten in volle teugen van de strijd.
Jarenlang vonden de organisatoren
dat de schakers, in vergelijking tot
de andere schoolkampioenschap-
pen, weinig aandacht kregen. Voor
het eerst dit jaar werd opgemerkt
dat de grote belangstelling van de
supporters wel eens stoorde.
Toch kwamen niet van iedere
school medeleerlingen en leer
krachten de verrichtingen die in
naam van de school werden ge
daan, bekijken. Een beetje te be
grijpen is dit wel. Steeds meer
(sport)verenigingen willen kinde
ren door schoolkampioenschap-
pen met hun aktiviteiten kennis la
ten maken. Op heel veel scholen
vinden leerkrachten het steeds
minder leuk dat ze onder schooltijd
kinderen moeten laten oefenen
voor kampioenschappen die bui
ten de school om worden georgani
seerd. Laat staan dat meesters en
juffen na schooltijd zich daarmee
willen bemoeien. Wanneer de
school wint, en er een (wissel)be-
ker in de prijzenkast bijkomt, is dit
natuurlijk wel leuk.
De schaakbeker gaat dit jaar naar 't
Startblok. Volgens de organisator,
de heer Boomers, ging dit team als
favonet van start met de meest 'so
lide' bezetting. Hetgeen geen re
den was voor bekerhouder De
Heerd om bijvoorbaat zich bij een
nederlaag neer te leggen.
In de finale tussen de Heerd en 't
Startblok bleef deze laatste met de
kleinst mogelijke overwinning
overeind. (2 1/2 tegen 1 1/2). De
Leusdense schoolschaakkam-
pioen zal in januari deelnemen aan
de regionale schoolkampioen-
schappen. Het kampioensteam be
staat uit Joost Schaeffner, Dirk-Jan
Koch, Rick van de Brink en Wessel
van Dijk.
Einduitslag:
1 't Startblok. 2 De Hobbit 3 De
heerd 1, 4 Rossenberg, 5 't Ronde
1, 6 't Ronde 2, 7 De Bongerd 1, 8
De Holm, 9 De Heerd 2, 10 De
Wegwijzer, 11 De Klimrakker, 12
De Bongerd 2.
Problem Child in Amersfoort. De
opmerkingen van hierboven zijn
hem helemaal niet opgevallen. Ty
pisch problemen waar hij niets
mee te maken heeft of zich niet van
bewust is. Hij vond het een leuke
film. Vooral na de pauze veel er
veel te lachen. De film had ook
ontroerende momenten. „Zoals
toen hij ontdekte dat zijn nieuwe
vader echt om hem gaf', volgens
Willem Sander. Hij was zo onge
veer de jongste in het pubhek. De
film is geschikt voor alle leeftijden
en de hoofdrol wordt gespeeld
door een jongetje van ongeveer
tien jaar. In de zaal zaten afgelopen
zondag voor het meerendeel pu
bers. Jongens en meisjes van veer
tien tot achttien jaar die duidehjk
genoten van alle ondeugende stre
ken, vol gil en smijtwerk op het
filmdoek. Misschien deden ze wel
ideeen op. Willem Sander: „Bij het
begin van de film kon ik de onder
titeling niet lezen. Deze paste niet
op het doek. Dat was bij de reclame
niet zo erg want daar vind ik toch
niets aan, maar voor de film was dat
wel jammer. Ik begreep nou niet
altijd wat er voor grappigs gezegd
werd.Hoe grappig het was bleek
v/el uit de reacties in de zaal. Trou
wens, wat er gezegd werd was niet
het belangrijkste voor Willem San-
der. De beelden spraken voor zich.
Willem Sander is zelf niet zo ondeu
gend als de hoofdrolspeler Junior.
Dit jongetje doet alles waar menig
kind van dromen zou als hij het al
kon bedenken en de woorden zou
kunnen vinden om het te zeggen.
Maar zelfs Willem Sander begreep
dat al die streken niet de echte
oorzaak waren van alle problemen.
Hoewel 'iedereen' m de film junior
een lastig joch vond, begon 'ieder
een' steeds tegen hem. Junior voel
de zich steeds opnieuw niet begre
pen, afgedankt, verkeerd behan
deld. Dat nam hij niet. Willem San-
der: „Het jongetje was niet zo slecht
als wat hij deed. Dat kon je zien aan
zijn ogen. Wie hem ziet, weet dat hij
met echt een rot joch is. De groter
mensen waren vaak slechter dan
hij en in ieder geval lelijker. Die
nonnen waren gemeen, de moeder
is kattig en hebberig alleen de va
der is wel aardig." Voor de pauze
vond hij de film minder leuk dan
later. Wat ik zo knap vond is dat ik
heel veel bij de film kon verzinnen.
Heel vaak zag je niet wat het jon
getje precies deed maar kon je het
wel raden omdat ze de reacties van
de grote mensen heten zien. Bij
voorbeeld toen hij zijn honkbalk
nuppel niet weggooide maar vas
thield. Hij vond het gooi en smijt
werk het leukste. Voor wie ouder is
kunnen ook de woorderrappen en
waarom grote mensen soms doen
zoals ze doen, om te lachen zijn.
Willem Sander: „Ik vond het een
leuke film maar ook een beetje
droevig. Echt een film om naar te
kijken zonder te geloven dat dit in
het echt ook kan gebeuren. Hoewel
dat wel leuk zou zijn.
AMERSFOORT - In het Grandthea-
ter in Amersfoort draait sinds vori
ge week de nieuwe film Problem
Child. Een kind met problemen dat
voor problemen zorgt, dus. Op
nieuw een film over een weeskind
dat geadopteerd wordt. Zonder dat
we dit vooraf van plan waren, ko
men we daar steeds weer bij te
recht. Zowel bij Dick Tracy, de
Reddertjes als bij Problem Child.
Adopteren, ofwel een nieuwe va
der en moeder krijgen, schijnt reu
ze goed voor een film te zijn; zielig,
spannend en gek genoeg. Daaraan
moet iedereen die iets van adoptie
weet goed blijven denken want m
werkelijkheid gaat het niet zo als in
de film.
Adoptie is met in een kwartiertje
geregeld, 'lastige' kinderen zitten
nergens in een 'goedkope' aanbie
ding en voor gTOte mensen voor
een kind mogen zorgen wordt door
heel wat 'deskundigen' bekeken of
ze daar wel aardig en goed genoeg
voor zijn. Alle 'adopüe'-ouders in
de films die tot nu toe m de Kinder
krant besproken zijn zouden daar
door zeker afgevallen zijn. Dick
Tracy was niet getrouwd en heeft
geen vast inkomen, juffrouw Medu
sa is niet aardig genoeg en de
adoptiemoeder van junior wil een
kind waarmee ze kan pronken zon
der er iets voor te doen. In de laat
ste film gaat men hard met vooroor
delen om. Hoewel het betreffende
jongetje, Junior, er een van de aan
val is de beste verdediging soort is,
laten de opmerkingen niets aan
duidelijkheid te wensen over.
Adoptiekind, tweedehandskind,
goedkoop gekocht, altijd proble
men, wie weet hoe slecht zijn ou
ders waren, geen echt land met
echte ouders. Het lijkt wel alsof nu
de rare, domme opmerkingen over
mensen met een gekleurde
huidskleur niet meer gehoord mo
gen worden, deze vooroordelen
leuk' en 'in' zijn. Stom is dat.
Zelfs wanneer dit soort opmer
kingen zijn bedoeld om duidelijk te
maken, wat de hoofdrolspeler alle
maal moet verdragen, blijft het zeer
doen. In Leusden wonen veel kin
deren waarvan de ouders om de
een ofandere reden niet zelf voor
ze konden zorgen. Dat is verdrietig
maar in de meeste gevallen kregen
de kinderen ander huis waar ze
thuis en gelukkig zijn. Niet als
tweede keus maar als eerste keus.
mening
Willem Sander Kortelin 9zag
