Een stukje Hamersveld is niet meer
Leusder Krant
Honderden Leusdenaren vergezellen dokter Lantink naar laatste rustplaats
8 Woensdag 17 maart 1993
Pagina 9
te combineren met hun klach
ten.
Waarmee niet gezegd is dat hij
niet met zijn tijd meeging. Wel
dat hij bleef denken met een
grote betrokkenheid voor de
mens achter de patiënt, de oor
zaak achter de verschijnselen,
de bewogenheid achter de
standpunten. Hij zei ter gele
genheid van zijn 'openbare
spreekuur': ,,Ik ben tegen,
maar ook voor medicijnen. Ik
ben tegen de kleuterschool,
maar voor de bewaarschool. Ik
ben voor een bejaardenhuis,
maar ook voor kleine huisjes
bij boerderijen. Ik ben voor de
prikpil, maar ook tegen de
prikpil. Ik ben voor de pil.
maar ook tegen de pil. Ik ben
tegen flats, maar voor etage-
bouw. Ik ben voor het oude Ha
mersveld, maar ook voor een
Leusden met 80.000 inwo
ners
Zijn lange lijf en borstelige
wenkbrauwen straalden een
zekere autoriteit uit. Maar dan
niet een autoriteit die overal
letterlijk boven stond, maar
één die zich niets aan liet pra
ten en zijn eigen plan trok Wat
verklaren kan hoe hij in Borne
in het verzet actief kon zijn,
trots was op het aan hem ver
leende verzetskruis, maar
nooit meer dan met een paar
korte zinnen vertelde waar hij
de eer aan te danken had.
Waarbij zijn voorliefde voor
lange schaatstochten past.
Tweemaal reed Lantink de Elf
stedentocht, viermaal de alter
natieve tocht in Zweden en
Finland. Ook was Lantink één
van de initiatiefnemers voor
een 'Leusdense' ijsbaan. „Lie
ver op een veilige ijsbaan dan
op die gevaarlijke vijvers",
moet hij gezegd hebben
Ton Kool, sinds enkele maan
den voorzitter van de ijsclub:
,,Hij zei altijd dat we bij de
ijsclub de scheuren maar
moesten dichten met Jager
meister en mayonaise. De Ja
germeister moet ons warm
houden. Met de mayonaise ver
wees hij naar de kinderen die
volgens hem recht hadden op
hun patatje bij de ijsbaan. Voor
tariefsverhoging voelde hij
niet. De toegang mocht niet
meer dan dubbeltjes en kwar
tjes kosten zodat alle kinderen
konden komen en geld over
hielden voor een warm patatje.
Dan maar geen ijsmachine Zo
nodig moest het werk maar met
de hand gedaan worden of pro
beerde hij ergens een machine
te lenen In april wilde het
bestuur van de schaatsclub
hun ere-voorzitter in het zon
netje zetten uit dank voor 22
jaar voorzitterschap.
Eigenwijs was Lantink wel.
Tot op het laatst. Van bureau
cratie en opgelegde normen
moest hij niets hebben. In zijn
overlijdensadvertentie staat
als plaats van overlijden Ha
mersveld genoemd. Daar stierf
hij, vorige week dinsdag in de
vroege ochtend, in zijn eigen
dierbare huis, in aanwezigheid
van zijn geliefde vrouw
Uit de grafreden, die hij
schreef voor oud-patiënten.
,,Ik kan u zeggen dat dit een
niet gemakkelijke opgave is.
Afscheid moeten nemen van
een mens die vaak zo centraal
in je leven heeft gestaan, bij
geboorte, ziekte van welke
aard ook en sterven Zoveel
mensen waarbij hij binnen is
gestapt. Niet alleen het huis in,
m de slaapkamer tot bij het
ziekbed, letterlijk in het leven
aanwezig bij cruciale momen
ten. Hij zag mensen in hun
kwetsbaarheid en was ver
baast over de reacties die hij
daarmee teweeg bracht Tij
dens zijn eigen ziekte, hij had
longkanker, maar herstelde
daarvan na een moeilijke pe
riode, koesterde hij de brieven
en kaarten waaruit medeleven
sprak. Annemarie van de Berg'
„Soms zat hij heel tevreden bij
de open haard met een paar
van die brieven die hij las en
herlas en hem ontroerd deed
mijmeren Een man waarmee
lachen warm was en een goed
gesprek mogelijk bleef.
Ton Kool: „De man was op
en top mens. Hij was stapelgek
op dieren, de natuur en kinde
ren Daarom vond ik het zo ty
perend dat net voordat zijn
oudste zoon aan zijn grafrede
begon, een haan begon te
kraaien. Als een soort laatste
groet."
Annemarie van de Berg:
„Toen de kist langzaam voor
onze ogen zakte, overviel de
aanwezigen volgens mij een
groot samenhorigheidsgevoel
We stonden daar met een gelij
ke noemer als één groot Ha
mersveld. Later in 't Ros Beij-
aart waren de mensen stil. We
dropen af. Nu is het gebeurd,
we hebben afscheid genomen
van een heel bijzonder mens.
Hij had iets speciaals. Een uit
straling op een niveau waar je
niet onmiddellijk de huisarts
aan herkent maar wel waar het
werk van een huisarts prima
bij past."
Marianne de Valck
Dokter Lantink temidden van zijn inmiddels flink uigedijde
kring van Leusdense en Achterveldse collega's in het Leusden
van 1981
De Leusdense bevolking gaf
massaal acte de presence tijdens
het 'openbaar spreekuur' in 1984.
LEUSDEN - Het voorjaars-
Ietje scheen uitbundig bij
igrafenis van dokter Henk
ink. Net zo overdadig als
et openbaar spreekuur' in
1984 ter gelegenheid van
>5 jaar jubileum als huis
bij zijn afscheid als arts
es zes jaar later en nu, af-
»cn zaterdag 13 maart, bij
laatste afscheid op het
hof. Naar schating 250
en begeleidden hem en
familie naar zijn laatste
•laats. Minstens zoveel
patiënten en vrienden,
bij velen zich tot beide
;orieën rekenden, condo-
en de familie daarna in 't
ley aart. Zijn graf is te vin-
op een passende plaats:
»roene wei met op de ach-
ond het torentje van
Leusden.
zijn graf een zee van
witte, rode en paarse
nen: zijn lievelingskleu-
Voor de deur van 't Ros
art een rij tot aan het ein-
m de parkeerplaats. Ha-
veld heeft een trouwe in-
ir begraven. Misschien
le trouwste en zeker één
Ie laatste Want het woord
;den' kwam in de vocabu-
van Lantink niet voor.
wel bij de viering van zijn
rig jubileum als bij zijn
ieid verschenen inter-
3 met Lantink in deze
krant. Uit beide verhalen blijkt
hoe zijn rol als huisarts veel
terder ging dat het behandelen
mn lichamelijke ongemakken.
Hij nam de tijd, luisterde, zorg
pa voor een veilige plek en
hield zich niet aan vijf minuten
per consult. Dit in tegenstel
ling tot de snelheid die hij vol
gens overlevering kon behalen
Dij het controleren van babies
Zestig in een uur' kwam hem
ipjeen aanvaring met de zus
ters van het consultatiebureau
te staan, volgens het interview
ran 1984.
De spreekkamer raakte in de
póp der jaren vol met van alles
gaar je je ogen naar kon uit
rijken Weggezakt in een diepe
|öel ontstond zelfs voor een
üeuwkomer een sfeer van
rertrouwdheid Kinderen met
>orpijn stopten hier met huilen
Hwerden na afloop getroost
nèt een pauweveer, afkomstig
'an zijn eigen menagerie. „Pa-
>a's pauwen aten mamma's
Roemen", memoreerde Lan-
ixgc's zoon aan het graf, met
jerwijzing naar de cavia's,
tippen en konijnen die voor
men van naam en liefde hun
pven in de tuinen van 'Klein
ïamersveld' aan de Burge
Dokter Lantink is altijd een
groot schaatsliefhebber gebleven.
dokter krijgt een reis aangeboden.
meester de Beaufortweg door
brachten.
Praktijk
Tijdens zijn begrafenis bleek
de warmte die hij heeft opge
roepen bij duizenden patiënten
en bij zijn gezin. De achting
voor de man die leefde voor en
in zijn praktijk kreeg de uit
straling naar zijn vrouw en
kinderen. Zoals Bert Eerden
aangaf in zijn rede namens een
aantal patiënten. „Dokter
Lantink was als een vriend
voor je. Dat begon al als je bij
hem thuiskwam. Je mocht bin
nenkomen in ZIJN HUIS. Je
voelde je - ondanks je lichame
lijk of geestelijke ellende - toch
ineens thuis Je voelde je veilig.
Dat je thuis kunnen voelen
werd mede mogelijk gemaakt
door die wel zeer speciaal inge
richte spreekkamer. Een huis
kamer gelijk met de vele foto's,
de talrijke opgezette dieren, de
landkaarten, de oude schaat
sen, die stoel. Hier kon je je
vertrouwd voelen, hier kon je
datgene kwijt wat je kwijt wil
de. Hier vond je gehoor, voelde
je je veilig. Je ging er altijd een
stukje béter weer vandaan."
Annemarie van de Berg, pa
tiënt en bevriend met Lantink:
„Je moet je even voorstellen
wat dit voor dit gezin beteken
de. Altijd dwars door het huis
naar de spreekkamer. Zijn
vrouw maakte jarenlang de re
cepten klaar In de tijd dat
Leusden begon te groeien, deed
hij alle bevallingen in zijn een
tje (meer dan 2000 schatte hij
later zelf in een interview). Hij
moet toen bijna elke nacht weg
zijn geweest. Hij was huisarts
voor de volle honderd procent,
in alle gradaties van mens,
hulpverlener en betrokken
heid Zich losmaken ging maar
moeilijk. Niet voor niets waren
de vakanties in Zwitserland
voor zijn gezin belangrijk."
„Hij voelde zich thuis in Ha
mersveld, in zijn huis Klein
Hamersveld. Daar was zijn le
ven. Ik ben blij afscheid van
hem te hebben mogen nemen in
zijn eigen spreekkamer waar
hij thuis lag opgebaard. Daar
kwam alles wat hij heeft ge
daan en willen betekenen sa
men."
Hamersveld
Lantink begon na zijn afstu
deren als waarnemer in Ach
terveld. Twee jaar later kon hij
in het toenmalige Hamersveld
aan de slag. Hij is nooit meer
den voor zijn gemeente heeft
hij nooit geaccepteerd. Het
verdwijnen van de oude boer
derijen langs de Hamersveld-
seweg betreurde hij luid en
duidelijk. „Hoe kon men nou
zo'n prachtige naam als Ha
mersveld, dat zulke historische
bindingen had met de rivier de
Amer en waaraan ook Amers
foort zijn naam te danken
heeft, zonder meer laten val
len", verzuchtte Lantink vol
gens het interview verschenen
in 1990. Hij heeft de verande
ringen niet geaccepteerd en is
in zijn eigen Hamersveld blij
ven geloven. Hamersveld met
de ver uit elkaar liggende boer
derijen waar hij heen reed op
de motor en later in de Volks
wagen. Hamersveld waar men
elkaar kende en zijn mening
accepteerde als de zijne. Waar
hij, 'Het zal wel zo wezen. Ik
heb 't gehoord' als meest ka
rakteristieke uitspraak op
merkte. Waar hij sprak over
families waar hij de namen van
kenden, eerder dan patiënten
weggegaan. Aan zijn geboorte
grond Borne dacht hij met
nostalgie en gunde zijn oudste
zoon daar een huisartsenprak
tijk.
Tussen de dorpsdokter en
het dorp ontstond een liefde
waar geen groeikern en naams
verandering verandering in
kon brengen. De naam Leus
