„Russische politieman
begon enorm
misbaar te maken"
.Leusder Krant.
Rinie van Woudenberg terug van avontuurlijke rondreis in voormalig Oostblok:
„Opeens stopte daar een
politieauto naast ons en
de agent begon
ontzettend veel misbaar
te maken"
„Zij kon ons eindelijk
uitleggen dat we ons in
verboden gebied
bevonden en dat we
gearresteerd waren"
„Je snapt er niets van,
een gebouw verder
stonden
copieerapparaten, maar
zij schreven alles over"
.Welcome to Estland"
Woensdag 11 augustus 1993
Eindeloos veel formulieren invullen onder toeziend oog van een politieagent met een royaal
uitgevallen pet. (Foto: Elien van den Wekken)
LEUSDEN - Aangehouden door de politie. Gevlucht. Weer aangehouden. Uitpakken. Zomaar
een aantal opmerkelijke ingrediënten uit de vakantie van Leusdenaar Rinie van Woudenberg. De
29-jarige medewerker van de BDU maakte een rondreis door een aantal landen in het voormalige
oostblok. Hij vertelt zijn verhaal.
De student vertelde de reizigers dat hij nog
nooit in een auto naar Sint Petersburg was
gegaan. „Hij reisde altijd voor veertig cent
met de trein naar de stad. Hij keek zijn ogen
uit in het busje." Vlak voor de stad stuitten de
auto's uit Nederland op een bord 'Lenin
grad' „Het is perestroika hier en perestroika
daar, maar er staat nog steeds Leningrad."
Tot ruim na middernacht hebben de Ne
derlanders onder begeleiding van hun gids
door Petersburg gewandeld. „We hebben de
mooiste plekjes gezien. We konden echter
nergens naar binnen, daar hadden we geen
tijd voor, we hadden maar één dag."
Wat Van Woudenberg opviel waren de „e-
norm slechte wegen". „Niet te geloven! De
putdeksels liggen soms meters van de putten
vandaan. Je moet steeds in je tweede ver
snelling rijden vanwege alle bobbels." Maar
er was meer dat de aandacht trok: „De wijze
van winkelen, dat is een verhaal apart. Je
loopt daar eerst naar de kassa om een bon te
halen. Met die bon loop je naar de afdeling
waar het artikel te koop is en je wijst aan wat
je wilt hebben Dan stap je weer naar de
kassa en betaalt het artikel. Daarna ga je
terug naar de afdeling en haalt het artikel op.
We hebben dat echt met verbijstering gade
geslagen, niet te filmen gewoon."
's Nachts op de tweede dag verlieten ze
Sint Petersburg weer. „Dat ging achter een
kwam een tolk, die zelf in de kerncentrale
werkte. Zij kon ons eindelijk uitleggen dat
we ons in verboden gebied bevonden en dat
we gearresteerd waren."
Volgens Rinie was nergens te zien dat het
verboden gebied was „Het stond niet op de
kaart en we hadden ook geen borden gezien
We moesten weer mee naar het bureau Daar
liepen nog meer hoge omes. Eerst vroegen ze
of we wapens hadden. Natuurlijk niet, maar
de auto's moesten doorzocht worden. Vervol
gens wilden ze dat we de bagagewagen uit
pakten. De reisleider vertikte dat echter."
Het was inmiddels begonnen te regenen en
hij had geen zin in een natte kampeeruitrus
ting.
„Dat doen we niet," zei hij, „jullie moeten
eerst maar voor een schuur zorgen waar de
spullen droog uitgepakt kunnen worden. De
agenten volgden onze raad op. ze ontruimden
een schuur en daar konden wij uitpakken."
De toeristen mochten in de schuur absoluut
niet fotograferen. Dat hebben ze inderdaad
niet gedaan. „Maar één van ons had een film
camera bij zich. Die is in een hoek gaan staan
en heeft alles onopgemerkt gefilmd."
Vervolgens werden alle paspoorten over
geschreven. „Je snapt er niets van, een ge
bouw verder stonden copieerapparaten.
maar zij schreven alles over. Dat duurde al
met al zo'n twee uur. Daarna kregen we onze
straf te horen: een boete van omgerekend
drie Duitse Mark per persoon. We betaalden
meteen, maar ze wilden geen Duits geld. We
moesten in roebels betalen."
Weer een probleem, want die hadden ze
niet genoeg bij zich. „We moesten dus naar
een bank Onze reisleider zei dat tegen de
agenten Hij zei dat ze hen maar even naar de
bank moesten brengen." Onder politie-es-
corte ging het toen naar de bank. „Daarna zei
Adrie dat hij nog boodschappen moest doen.
De politieagenten brachten hem ook daar
heen."
De achtergebleven Hollanders hadden het
inmiddels gezellig gemaakt bij het politiebu
reau „Wij zaten onder begeleiding van een
gitaar geestelijke liederen te zingen. Daar
keken ze enorm van op. Ze snapten maar niet
dat wij niet ernstig waren." Toen de Neder
landers uiteindelijk weg wilden gaan, zagen
de agenten opeens dat de visa verlopen wa
ren. Ze besloten dit maar door de vingers te
zien. „Ik denk dat ze geen zin hadden om de
paspoorten weer over te schrijven."
Adrie vroeg één van de politiemannen ver
volgens hoe ze dan moesten rijden om niet
langs de kerncentrale te komen. „Achter een
politieauto met zwaailicht reden we toen in
hoge snelheid de stad uit. Uiteindelijk kwa
men we uit op dezelfde weg en reden weer
langs de kerncentrale. Die hebben we nu toch
maar goed op de foto gezet."
Na veel vertraging kwamen ze uiteindelijk
toch aan bij de Russisch/Estse grens. „Bij de
Russische douane konden we na een paar uur
doorrijden. Die man mekkerde niet over de
visa en liet ons gaan." Bij de volgende doua
nepost moesten de Nederlanders toch even
knipperen met de ogen. „Een stel kwajon
gens in douane-uniform was daar een soort
tikkertje aan het spelen. Ze gooiden met pas
poorten. Toen ze ons zagen was het meteen
Welcome to Estland'. We vroegen nog of we
visa nodig hadden voor het land, maar dat
was volgens hen niet nodig. Die mensen we
ten hoe je met toeristen om moet gaan."
Het volgende reisdoel was Talinn. „Een
mooie stad. Estland is duidelijk rijker dan
Rusland. Ze zijn druk bezig met het restaure
ren van de stad. De wegen zijn er goed en
alles loopt perfect."
Daarna toog het gezelschap verder rich
ting Letland. „De vrouw van de Estse douane
zag dat we geen visa voor Estland bij zich
hadden Ze zat meteen met de handen in het
haar. Dèt kon namelijk niet. Voor het oog
maakte ze zich helemaal overstuur." Rinie
gebaart driftig als hij het vertelt. De vrouw
moet inderdaad aardig van stuk zijn geweest
door die reizigers zonder de juiste papieren
Uiteindelijk mochten ze echter toch doorrij
den.
Nadat de Nederlanders in Litouwen weer
in aanraking met de politie waren geweest,
voerde de reis verder via Polen (Krakau/
Auschwitz) naar Praag. Na een rit van in
totaal tussen de zes- en zevenduizend kilo
meter kwamen ze uiteindelijk weer in Ne
derland aan. Negentien dagen waren ze weg
geweest. In die tijd hebben ze tien landen
bezocht.
Voor Rinie is dit de manier van vakantie-
vieren „Avanta Wereldreizen heeft alleen
alternatieve en wat primitieve reizen in het
pakket zitten Dat boeit me. Het is een klein
schalig interkerkelijk reisgezelschap Dat
betekent op zondag altijd twee prekén draai'
en. Maar ook dat je met elkaar niet alleen
over materiële dingen praat, maar juist ook
over geestelijke. Dat spreekt mij aan."
auto's om een kop koffie te zetten. Opeens
stopte daar een politieauto naast ons en de
agent begon ontzettend veel misbaar te ma
ken. Wij moesten mee. We probeerden te vra
gen waarom, maar hij sprak geen engels Ik
dacht nog even dat het was om het open vuur
dichtbij een tankstation. Wij dus mee naar
het politiebureau. Onze reisleider Adrie ging
mee naar binnen. We vroegen de agent nog
hoelang het zou gaan duren: één minuut was
het antwoord. Maar na tien minuten zagen
we nog niets. Weer eens gevraagd: één mi
nuut, was het antwoord. Na een half uur was
er nog steeds geen agent te zien. Adrie kwam
naar buiten en besloot maar te gaan." Het
wachten duurde de reizigers te lang. Ze be
sloten door een bos te rijden om eventuele
achtervolgers kwijt te raken.
„Na een tijdje rijden kwamen we op dezelf
de weg langs die kerncentrale uit. We kwa
men we dezelfde politieauto weer tegen. Die
gooide meteen zwaailicht en sirene aan en
hield ons aan. De agenten maakten erg veel
stampij. Na een uur wachten langs die weg,
besloten we maar koffie te gaan zetten en
brood te smeren. De agent begreep er niets
van, we waren blijkbaar helemaal niet onder
de indruk van zijn optreden Rinie schiet in
de lach als hij het vertelt. Je moet het meege
maakt hebben om het helemaal voor je te
kunnen zien
„Een tijd later stopte een Lada met een
aantal hoge omes. De mannen hadden veel
sterren op hun uniformen. Ook die deden
heel moeilijk, maar wij begrepen er nog
steeds niets van. Onze gids maakte de man
nen duidelijk dat we een tolk nodig hadden.
Dat werd in orde gemaakt. Na een hele tijd
Rinie van Woudenberg in Sint Petersburg met op de achtergrond het wereldberoemde Hermitage.
Afwassen, een koud kunstje in één van de Fmse meren.
Ik was al eerder met reisbureau Avanta uit
Middelburg weggeweest. Ze kenden me dus
al. Dit jaar werd ik weer benaderd of ik wilde
chauffeuren," legt Rinie uit. Hij reed dit jaar
zo'n zes-/zevenduizend kilometer in een
VW-busje. Via Kopenhagen (Denemarken),
Stockholm (Zweden), het Finse Turku en de
meren waar Finland beroemd om is, kwam
het 22-koppen tellende reisgezelschap aan
bij de Russische grens. Na heel veel paperas
sen mochten de Nederlanders na een kleine
vier uur eindelijk de grens over: het avontuur
kon beginnen.
„Wij hadden een visum voor één dag. In die
dag wilden we naar Sint Petersburg (het
voormalige Leningrad, red.). Eigenlijk dacht
ik al dat we dat in 24 uur nooit zouden halen
Maar goed, we zouden wel zien." In Vyborg
wilde de reisleider brood kopen. „Een jonge
man hoorde hem praten en schoot hem in het
Engels aan. Hij bleek in Sint Petersburg eco
nomie, engels en duits te studeren. Hij wilde
graag helpen en wilde best mee. Wij hadden
daar ontzettend mazzel mee In dat land
spreekt maar bijna twee tot vijf procent en
gels."
taxi aan. Zonder taxi zou je de stad nooit
uitkomen. Er staan nauwelijks borden en de
borden die er staan, kun je toch niet lezen."
De auto's zetten koers richting Estland. „Op
een gegeven moment reden we door een stad.
We tankten daar dichtbij een kerncentrale en
een paar meter verderop parkeerden we de
jl
