NIEUWE
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR
AMERSFOORT, BURN, BUNSCHOTEN, EEMNES, HAMERSVELD, HOEVELAKEN, HOOGLAND, LEUSDEN, SOEST,
STOUTENBURG, VUURSCHE, SCHERPENZEEL EN WOUDENBERG.
Officiële Publicatie.
Feuilleton.
ALICE'S GEHEIM
No. 55.
Woensdag 11 Juli 1883.
Twaalfde Jaargang.
Uitgever: A. M. Slothouwer,
Buitenland,icli Overzicht.
W. PASSAUER.
Abonnementsprijs voor Amersfoort per 3 maanden f "1,
Franco door het geheele Rijki> '1.10.
Afzonderlijke nummers3 Cent.
Dit Blad verschijnt des Woensdags en des Zaterdags.
TEAMERSFOORT.
Advertentiën van 16 regelsf 0,40.
Iedere regel meer 0,05.
Yoor het Buitenland0,07s
Reclames per regel0,20.
Groote letters worden berekend naar plaatsruimte
Advertentiën kunnen ingezoii-
den worden tot uiterlijk 's mor
gens 10 uur des Woensdags tie
Zaterdags.
Eene viermaal geplaatste ad
vertentie wordt sleclits driemaal
in rekening gcbraclit.
Op dit oogenblik leeft de graaf van
Chambord nog, en zelfs is zijn toestand
eenigszins verbeterd, zoodat de legitimis
ten zelfs hoop op zijn herstel hebben
niettemin ontving hij reeds de Heilige
Sacramenten der stervenden. Het ver
dient opmerking, dat dezelfde ziekte,
maagkanker, die Gambetta ten grave
sleepte, ook den laatsten telg uit de
hoofdhnie der Bourbons nedervelt; en
evenzeer, dat de bijna eerbiedige taal
van de meeste republikeinsche bladen
zulk een contrast vormt met de smaad
woorden, waarmede clericale organen de
stervenssponde van den ex-dictator om
ringden.
Zaterdag is de graaf van Parijs, het
hoofd der familie Orleans, te Froksdorf
geweest; de kranke ontving hem zeer
hartelijk. Inderdaad is de vraag, op
wien de werkelijke of vermeende rech
ten van Chambord zullen overgaan, niet
van belang ontbloot. Wordt de graaf
van Parijs als wettig president door de
legitimisten erkend, dan wordt het her
stel der monarchie in Frankrijk na kor
ter of langer tijd iets rneer dan een
droombeeld. Maar men spreekt ook van
don Carlos als erfgenaam der Bourbon-
sche pretentiën, en dan, ja, dan zou
er in Frankrijk een wonder moeten ge
beuren, als de legitimisten ooit weer aan
het roer kwamen.
Men zegt dat de Regeering reeds be-
NOVELLE
VAN
dacht is op maatregelen, voor het geval
dat Chambord's dood tot monarchale ont
boezemingen aanleiding mocht geven.
De Minister Ferry heeft verklaard dat
alsdan de prinsen van Orleans het land
zullen moeten verlaten. Ook prins Jé-
rome Bonaparte schijnt van de zaak te j
willen profiteerenop het vernemen van 1
de tijding der ziekte heeft hij Zwitser-
land verlaten en is te Parijs aangeko-J
men om een conferentie te hebben meti
zijn vrienden. Sommigen verwachten dat i
bij den dood des graven een nieuw ma
nifest van zijn hand het licht zal zien.
De Fransche Kamer houdt zich bezig
met het ontwerp-gemeentewet. Onder
anderen werd de openbaarheid der ge-
meenleraads-zittingen vastgesteld. Wel
dra zal aan de orde komen de bekrach
tiging -der overeenkomsten, voorfoopig
door de Regeering met de spoorweg
maatschappijen gesloten het Ministerie
is voornemens op de spoedige behande
ling van deze zaak aan te dringen en
zelfs van haar een kabinets-quaestie te
maken. Het is daarom niet waarschijn
lijk dat de zittingen gesloten kunnen
worden vóór het groote feest van den
14en dat ditmaal opgeluisterd zal worden
door de onthulling, te Parijs, van een
kolossaal standbeeld, de republiek voor
stellende. De President Grévy is door
den Parijschen Gemeenteraad uitgenoo-
digd de plechtigheid te komen bijwonen,
maar hij heeft beleefdelijk bedankt, om
dat de Raad geen waarborgen kon geven
dat er onder de redevoeringen geen
«politiek» men begrijpt wat dat woord
daar te beduiden heeft zal schuilen.
Men meent nu te weten dat de Ministers
Jules Ferry en Waldeck-Rousseau thans
de Regeering zullen vertegenwoordigen.
Van Tongkin is nog weinig meer be
kend dan verleden week alleen wordt
in een particulier schrijven uit Hanoi
16)
«Ja, helaas! voor eeuwig», herhaalde zij met
zachte, bevende stem, «en alleen de gedachte
dat ik er geen schuld aan heb, geeft mij moed
en kracht, om het vreeselijke woord van
scheiding uit te spreken. Had ik vroeger gewe
ten wat ik eerst sedert kort vernomen hebge
loof mijik zoude het imroer gewaagd hebben
u te naderen.»
«Ik bezweer u, Alice, het is een waan, een
hersenschim, waaraan gij u te veel hebt over
gegeven, en die evenals uwe andere angsten,
verdwijnen zal, zoo gauw als gij uw hart voor
mij ontsluit, u geheel aan mij toevertrouwt!»
«Dat kan ik niet, dat mag ik niet, George!
doch genoeg voor heden», vervolgde zij lang
zaam opstaande. «De nacht is reeds ver gevor
derd en ik gevoel mij te vermoeid, om een ge
sprek, dat mij zoo zeer aangrijpt, voort te zet
ten. Wij hebben nog een gansche dag voor ons.
Overmorgen verlaten wij het hotel, want
het is het onze niet meer. Tante!»
De deur eener aangrenzende kamer werd ge
opend en Miss Ellen verscheen op den drempel;
zij zag er even koud en streng uit als voor
heen.
«Lieve tante», vroeg haar het meisje, »wilt
gij zoo goed zijn, Mynheer Kearny de kamer te
aan «Le Temps» bevestigd, dat de hoof
den van commandant Rivière en van zijn
gesneuvelde lotgenooten op pieken ge
stoken en als zegeteekenen door het
geheele land rondgedragen.
De cholera in Egypte schijnt af te ne
men: in de aangetaste plaatsen blijft
evenwel de sterfte nog grootinzonder
heid te Damiette. Het militair cordon
dat thans goed zijn plicht doet, telde ook
eenige slachtoffers. Te Alexar.drië, zegt
men, zijn enkele Europeanen aan de ge
vreesde ziekte overleden. Alle Europee-
sche Mogendheden doen goed haar best
om door gepaste quarantaine maatrege
len en scherp toezichthet gevaar voor
overplanting te voor. omen, en tot heden
toe bestaat er in ons werelddeel ner
gens reden tot ongerustheid.
In de laatste dagen der week wer
den door Gladstone aan het Britsch La
gerhuis belangrijke mededeelingen ge
daan. De eerste betrof Nieuw-Guinéa
dat door den gouverneur van Queensland
(Australië,) voorloopig in bezit is geno
men: die maatregel wordt, gelijk den
gouverneur in een nota is medegedeeld,
niet bekrachtigd. Dat besluit heeft in
de Australische koloniën zeer veel onte
vredenheid verwekten kan er misschien
toe bijdragen dat die volkplantingen zich
nauwer aaneen gaan sluiten, in welk
geval het twijfelachtig is of de Britsche
heerschappij daar nog wel .ang zal duren.
De tweede mededeeling betrof het be
zoek van den heer De Lesseps met zijn
zoon, op uitnoodiging van de Regeering,
ten einde over den aanleg van het tweede
Suez-kanaal mondeling van gedachten te
wisselen. De heer Gladstone voegde er
bij dat men het over de grondslagen
eener schikking eens was geworden, maar
dat het niet doelmatig zou zijn nu reeds
aan den stand van zaken openbaarheid
te geven.
wijzen, waar de sofa staat? Gij ziet, Geor
ge», ging zij met een weemoedig lachje voort,
«hoe treurig het in ons huis gesteld is geen
bed meer en ééne sofa slechts, waar er vroe
ger
Hij liet haar niet uitspreken. «Liever uog dan
eene sofa, zoude ik eenen dronk wijn en een weinig
koud vleesch willen zien», zeide George op
schijnbaar vroolijken toon. De arme man deed
zich geweld aan niets te toonen van wat er om
ging in zijne zielj, doch dit gelukte hem slechts
ten halve.
«Slaap wel», zeide Alice, hem hare doorschij
nende hand toestekend, toen hij gereed was te
vertrekken, «morgen hoop ik verder niet u te
spreken.»
Tante Ellen stond reeds met de kaars in ha
re hand vol ongeduld op den drempel te wach
ten en ging, nadat George afscheid genomen
had, hem met een gezicht, waarop niet het
minste gevoel te lezen stond, vooruit.
De kamer, waarin de dame hem bracht, be
vatte behalve een paar oude onbruikbare stoe
len, eene wankelige tafel en een reusachtigen
spiegel, waarvan echter het glas gebroken in
duizende scherven op den grond lag. Ook de so
fa, waarvan Alice gewaagd had stond ginds in
eenen hoek, als het treurig overschot van vroe
gere weelde, want het eenmaal fraaie lluweel
was geheel verkleurd en hier en daar vol gaten.
En toen nu tante Ellen, na de kaars op tafel
geplaatst en den reiziger het verlangde avond
eten voorgezet te hebben, eindelijk de kamer
verliet, ledigde hij in eene teug de halve Uesch
scherry, at een weinig van het vleesch en wierp
zich toen op de sofa neder, nadat zijn oog te
vergeefs een bed gezocht had en niettegenstaan
de de kwellende gedachten, die zijn brein ge-
i staag doorkruisten, had zijne vermoeidheid de
Verder is het Lagerhuis nog bezig met
het ontwerp tot wering van knoeierijen
bij verkiezingen. Een voorstel, bij die
gelegenheid gedaan, om het kiesrecht
voor Parlementsleden ook toe te kennen
aan vrouwen die het reeds voor de ge
meenteraden bezitten, is met 130 tegen
114 stemmen verworpen.
Het gevaar dat de Belgische Regeering
boven het hoofd hing tengevolge van het
voorstel door 6 radicalen ingediend om
tot Grondwetsherziening over te gaan,
is afgedreven. De vrees bestond name
lijk, dat de Rechterzijde zich bij de hee-
ren zou aansluiten, alleen om een crisis
uit te lokken. Dat is echter niet ge
beuld: het voorstel verwierf slechts 11
stemmen. Het ontwerp tot invoering
van den leerplicht komt thans aan de
orde.
De BURGEMEESTER en WETHOU
DERS van AMERSFOORT,
Gelet op art. 18 der wet van 14 Sep
tember 1866 (Staatsblad no. 138), hou
dende bepalingen betrekkelijk de In
kwartiering, enz.
Doen te weten, dat de bij art. 17 dier
wet bedoelde lijst door hen aangelegd
in afschrift aan de bergplaats bij het
raadhuis aangeplakt is en gedurende
veertien dagen te rekenen van heden
op de Secretarie der gemeente voor een
ieder ter inzage zal liggen, alle werk la
gen van 10 tot 1 uur.
Amersfoort, den 7. Juli 1883.
Burgemeester en Wethouders voornoemd
De Burgemeester
De Secretaris, W. A. CROOCKEWIT.
W. L. SCHELTUS. Weth. fd. Br.
overhand en dank zij het benijdenswaardige
voorrecht der jeugdwas hij na ongeveer tien
minuten in een vasten slaap verzonken, waar
uit hij niet onwaakte, voor en aleer de warme
zonnestralen zijne karner binnen drongen.
Het moest reeds laat zijn, want zijnen blik
naar buiten werpende, zag hij hoe de zon reeds
hoog aan den hemel stond. Hij sprong van de
sofa op en bemerkte, tot zijne niet gerin
ge ontsteltenis, dat liet reeds tien uur was.
IJlings kleedde hij zich aan, verlangend om het
wel lijdend, maar toch altijd liefelijk gelaat van
zijne Alice te aanschouwen, en het was, alsof
met zijne vermoeidheid ook zijne vreeselijke
vermoedens, die hij omtrent haar geheim ge-
koesterd had, verdwenen waren, onder den in-1
druk van de verkwikkende morgenlucht, die hij
zijne kamer liet binnenstroomen.
Toen hij gereed was, ging hij den trap af
naar het vertrek, waar hij Alice den vongen
avond verlaten had. Doch hoe stil, hoe doodstil
is alles hier! Geen geluid verneemt hij, behalve
de echo var. zijn eigen zwareu voetstap; overal,
in kamer en in gang dezelfde stilte de stilte
als van het graf.
Nadat hij een poos onrustig op en neer ge-
loopen, en te vergeefs naar iemand uitgekeken
had, die hem iets omtrent Alice kon mededee-
len, ging hij de gang door en klopte eerst zacht,
daarna luider en luider, ja zelfs onstuimig op de
deur van Alice's morgenvertrek. Geen antwoord
echter, geen stem, die hem vriendelijk toeriep
binnen te treden. Behoedzaam opende hij nu
de deur. De kamer was leeg evenals de ande
re, geen spoor van eenig menschelijk wezen was
te ontdekken. Maar op den rug van een hoo-
gen leuningstoel, waarop Alice vroeger zoo me
nigmaal gezeten had, was een blad papier be
vestigd, waarop in groote letters, blijkbaar met
bevende hand ges:hreven was:
»Ik ben heden nacht afgereisd, uit vrees dat
ik in een volgend gesprek met u zwak zoude
zijn en wellicht mijn geheim verraden zoude.
En dit wensch ik niet. Ik wil het mede in mijn
graf nemen.
Ik weet hetik reis mijnen dood tegemoet
want ik gevoelhoe langzamerhand de tering
mijn arm lichaam sloopt.
Treur niet orn mij en vorsch evenmin uit,
waar ik gebleven bengij zult het nooit ver
nemen.
Vaarwel, dierb-re George, en weet, dat ik
u meer bemind heb dan mijn eigen leven.
Vaarwel, leef gelukkig, gelukkig voor al
tijd!»
Uwe rampzalige Alice
George rukte half waanzinnig het blad van
den stoel af en zonk machteloos neder. Alles,
alles was dan voorbij? Was zijn leven dan voort
aan niets meer dan eene woestenij, waarinde
kostbare plant, de liefde, nimmermeer bloeien
zoude? Helaas! het was maar al te waar hij
droomde niet!
Met het hoofd in de hand geleund, herdacht
hij geheel zijn vroeger leven en onwillekeurig
herinnerde hij zich zijne vreugdelooze jeugd
waarin hij, zonder ooit zijne ouders gekend te
hebben, te midden van vreemden opgegroeid
was. Daarna verrees als eene vriendelijke zon
nestraal, de gedachte aan zijn eerste ontmoeting
met Alice, gedurende haar verblijfte New-York
aan de zalige oogenblikken hunner ontwakende
liefdeaan den eersten kus en aan het vree
selijke woord van afscheid in den brief ver
vat.
(Wordt vervolgd-1
