NIEUWE EN ADVERTENTIEBLAD VOOR VUURSCHE, SCHEBPENZEEL EN HOEVELAKEN, HOOGLAND, LEUSDEN, SOEST, Officiëele Publicatie. Feuilleton. MARIANNE. No. 94. Zaterdag 24 November 1883. Twaalfde Jaargang. Uitgever: A. M. Slothouwer, Een kloeke daad. CODBANT. Abonnementsprijs voor Amersfoort per 3 maanden f 1, Franco door het geheele Rijk1,10. Afzonderlijke nummers3 Cent. Dit Blad verschijnt des Woensdags en des Zaterdags. te Amersfoort. Advertentiën van 16 regelsf 0,40. Iedere regel meer 0,05. Voor het Buitenland0,07s Reclames per regel 0,20. Groote letters worden berekend naar plaatsruimte Advertentiën kunnen ingezon den worden tot uiterlijk 's mor gens 10 uur des Woensdags en Zaterdags. Eene viermaal geplaatste ad vertentie wordt slechts driemaal ia rekening gebracht. Men kent de bezwaren die tegen in komsten-belasting worden geopperd. De tegenstanders van belasting-herziening blijven er mee voor den dag komen, al leert de ervaring in de gemeenten, waai de aanslag op eigen aangifte is ingevoerd, dat het er zoo heel slecht niet mee gaat dat over het algemeen de eerlijkheid der opgaven niet veel te wenschen overlaat en men dus ten onrechte in de inkom stenbelasting een soort van premie op de oneerlijkheid meent te vindendat de vrees als zouden vooral handelaars, ten einde zich vermeerdering van crediet te bezorgen, hun inkomen ver boven het werkelijk bedrag opgeven, gerust kan worden beschouwd als een hersenschim, daargelaten nog dat uit een fiscaal oog punt dit kwaad zoo geheel groot niet genoemd kan worden. Vooral werkt de inkomstenbelasting goed, waar het be ginsel van volledige openbaarheid der ko hieren zonder tegenstribbelen wordt ge huldigd, zooals bijv. te Leiden het geval is. Waarom we hier Leiden noemen? Omdat, indien de inkomstenbelasting zoo verderfelijk werkte, vooral van daar, waar de toepassing consequent geschiedt, geen aanbevelende stem zou worden ver nomen. Veeleer zou men zich op de ver kregen ervaring beroepen, ten einde de aanneming van het voorstel der heeren NOVELLE van ALMA WEISZMANN. „Dan moet gij maar zorgen hier dicht in de buurt eene kamer te krijgen," hernam de oom; „ik zal zelf morgen met u meegaan, om er een te zoeken. Hoe lang denkt gij in de stad te blijven „Minstens nog een jaar en wellicht langer. Het hangt er maar van af, of men gauw met deze zijbaan klaar is," antwoordde Julius. „Welnu, hoe langer hoe beter, mijn waarde. ICorn naar ons toe zoo dikwijls als gij wilt, gij zult ons altijd welkom zijn, niet waar Marian ne Marianne knikte, doch tante Therese keek strak voor zich. Van dien tijd af bleef Julius niet langer als gast in het huis zijns ooms, want weldra had hij een geschikt onderkomen niet ver van daar gevonden. Het was evenwel onbegrijpelijk, hoe veel vrijen tijd de ingenieur dagelijks vond, om Marianne op te zoeken, haar voor te lezen en haar ruikertjes van allerlei aard mede te bren gen. En nooit was de jonge vrouw zijne nabij heid moede. Zij beschouwde hem met half vriend schappelijke, half moederlijke teederheid, en geloofde, dat hij, door het lot naar deze plaats gevoerd was, opdat zij al hare liefderijkste zor gen aan hem zoude kunnen wijden. Tegen den tijd dat de bloemen stierven en de herfstnevelen de aarde bedekten, kwam Juli us op zekeren avond zonder zijn gewoon offer maar toen Marianne den volgenden morgen Van Delden c. s. nadrukkelijk te ontra den. De belanghebbenden in onze eerste academiestad zouden zelfs verplicht zijn hun landgenooten in te lichten omtrent de treurige gevolgen die zij hebben te duchten als in een onbewaakt oogenblik de Volksvertegenwoordiging er toe over ging tot dekking van het bestaande te kort haar toevlucht tot dit noodlottig middel te nemen. Welnu, tot onze groote voldoening zien we thans het tegenovergestelde gebeuren. Een elftal ingezetenen, van wie ver wacht kan worden, gelijk zij zelf verklaren, dat zij „allen, werd dit voorstel (tijdelijke heffing eener inkomstenbelasting) wet, tot een eenigszins belangrijk bedrag zouden worden aangeslagen," noodigen hun ver mogende medeburgers uit zich met een adres tot de Tweede Kamer te wenden om haar te verzoeken tot de aanneming te besluiten, in het midden latende „of niet bij ernstig streven naar vereen voudiging en bezuiniging, in het staats bedrijf, in de toekomst eeu aanzienlijke vermindering van uitgaven, mogelijk zal blijken; zij meenen echter dat, zoolang er een tekort te dekken is, daartoe vooral door de meer gegoeden moet worden bij gedragen, en dat een tijdelijke inkomsten belasting tevens een deugdelijke grondslag zal zijn, waarop bij herziening van ons be lastingstelsel kan worden voortgebouwd." De onderteekenaars, de eerste is mr. J. T. Buijs, hebben zich voorge steld een beweging in denzelfden geest over het geheele land in het leven te roepen: liet concept-adres is aan 84 gelijkgezinden in de voornaamste gemeen ten van ons land toegezonden met het doel om de bezittende en dus belangheb bende klasse tot medewerking aan te sporen. toevallig in haar werkmandje keek, viel haar oog op een sierlijk toegevouwen blaadje papier. Zij opende het met eene zekere gejaagdheid en las enkele gloeiende dichtregels over den heerlijken zomer, den zonnigen herfst en den vreugdeloozen winter, over de ernstige Hera, wie geen sterveling naderen durft zonder aan hare schoonheid te offeren en over oogen, die eenen armen jongeling meedoogenloos verzengd hadden, en duidelijk bemerkte Marianne, dat zij van Julius kwamen. Onder het lezen dier woorden werd het haar een weinig bang om het hart. 't Is waar, zij streelden hare ijdelheid, want evenals zulks vroeger met de viooltjes het geval was, ging het ook nu, het waren de eerste verzen, die een man haar ooit opgedragen had; maar toch het scheen haar toé, als deed zij er kwaad aan, dit kleine blad papier nog langer in hare han den te houden. Hoe gaarne had zij het haren echtgenoot willen toonen, maar zij durfde hem niet met zulke kinderachtigheden lastig te val len, en dan zoude het niet min of meer mis bruik van vertrouwen maken zijn, indien zij deze regels, die haar alleen golden, voor haar alleen bestemd waren, den ernstigen,kritischen dokter prijs gaf? Wat zoude hij hen beiden hartelijk uitlachen, en spotternij in dit geval scheen haar ondragelijk toe. Marianne bestoot dus, er niets van aan haren echtgenoot te zeg gen, maar er met haren neefover te spreken en hem te verzoeken, haar voortaan geen verzen meer te schrijven. Doch het geschikte oogenblik hiertoe kwam niet en Julius ging heimelijk voort menig vurig sonnet in Marianne's werkmandje te leggen, zonder dat de jonge vrouw den moed had, er ook zelfs maar inet een enkel woord rnet haren gemaal over te spreken. Dokter Sturm hoorde of zag van dit alles niets het kwam niet in zijne gedachten op, Marianne Wij veroorloven ons deze handeling „een kloeke daad" te noemen. Laat ons zeggen waarom. Er zijn reeds onderscheiden pogingen aangewend om, hetzij door het heffen eener algemeene inkomstenbelasting ter gedeeltelijke voorziening in de staats-uit- gaven, hetzij door een belasting op het roerend vermogen, de gefortuneerden in meerdere mate te doen bijdragen in de kosten der Rijkshuishouding. Die pogin gen leden tot dusver schipbreuk. De minder gegoeden, zij die uitsluitend leven moeten van de vruchten van hun arbeid, schrijven, we zullen thans niet beoordeelen of dit terecht of ten onrechte geschiedt, dien weerzin om tot be lasting-herziening over te gaan toe aan het égoïsme der vermogenden, d:e, hoofd zakelijk geroepen om tot de keuze der Volksvertegenwoordigers mede te werken, liever den ouden en onhoudbaren toestand bestendigd willen zien. Er is thans een stem opgegaan die van het tegendeel getuigenis aflegt. Vindt zij weerklank, dan houdt alle aanleiding op om onze meer bemiddelde landgenooten die beschuldiging naar het hoofd te wer pen. De kleine burger en de werkman, die, vooral de eerste, tot heden toe een on evenredig groot aandeel in de belastingen betalen, zullen dan tot de ontdekking komen dat vaderlandsliefde ook daar aan wezig kan zijn, waar zij haar niet ver onderstelden. Laat ons hopen, dat de verwachting der Leidsche heeren niet beschaamd wordt: dat hun edelmoedige poging den noodi gen steun zal vinden. Mogen wij ook ondervinden, dat bij deze belangrijke zaak de partij harts tochten voor een oogenblik tot zwijgen worden gebracht. Er kan en mag hier van iets kwaads te verdenken, geen argwaan verrees in zijn edel hart, en onbezorgd stond hij zijnen neef toe, zijn huis te bezoeken, zoo dikwijls deze zulks verkoos, of wel zijne vrouw naar den schouwburg te geleiden, telkens als hij zelf hierin verhinderd werd. 't Is waar, Marianne verdiende volkomen dit onwankelbaar vertrouwen van haren echtgenoot, want beschouwde zij het geheele geval niet als slechts een tijdelijk uitvloeisel van des jongen mans poë.ische natuur, die evenals alle ware dichters, steeds iemand hebben moest, welken hij vereeren en aanbidden kon En wat nu na tuurlijker dan dat zij die persoon was, had zij tot zich zelve gezegd, zij, die hem in alles met raad en daad bijstond en hern haren jeugdigen beschermeling noemde Toch, hoe vreemd zulks ook moge klinken, scheen het vertrouwen, dat de dokter haar in zoo hooge mate schonk, de jonge vrouw zeer te krenken, want zij beschouw de zulks als eene verregaande onverschilligheid. Had hij dan geene oogen om te zien, hoe zijn neef zich gedroeg Helaashad hij haar wer kelijk bemind, zoo meende zij, dan moest hij reeds lang bemerkt hebben, boe een ander haar aanbad, hoe een ander al sedert maanden on vermoeide pogingen aanwendde, om zich een plaats te verwerven in dat hart, hetwelk zoo schandelijk door hem ver waarloosd werd. Tot nu toe had Julius haar nog slechts door blikken en verzen zijne gevoelens verraden, doch nimmer had hij zulks nog door een enkel woord gedaan. De tijd was even wel niet ver meer af, waarop ook dit geschieden zou. Het was eene donkere, sterrenlooze avond, Ju lius begeleidde ook heden weder zijne tante naar huis. Beiden hadden zij den schouwburg bezocht en zwijgend liepen zij thans naast el kander voort. Marianne dacht aan haren gemaal en een gevoel van bitterheid bezielde haar, toen zij er aandacht, hoe hg in den laatsten geen scheiding zijn tusschen rechter- en linkerzijde: elk burger, die in staat is een offer te brengen aan het welzijn des vaderlands, is verplicht zich daartoe be reid te verklaren. In tijden van voor spoed geraakt de geest van toewijding lichtelijk in sluimer: dat de huidige tegenspoed dien geest doe ontwaken dien doe doordringen in alle standen en rangen, op alle plaatsen, tot in de zalen waar over de belangen des Nederland- schen volks wordt beraadslaagd. Na mededeeling van het Leidsch con cept-adres en van de circulaire, zegt het Nieuws van den Bag in haar nummer van Maandag 1.1. „Deze poging is ontegenzeggelijk grootsch en vaderlandslievend van aard. Met groote belangstelling zal Nederland er den uitslag van afwachten." De BURGEMEESTER van AMERS FOORT, Gezien de aanschrijving van den heer Commissaris des Konings in de provincie Utrecht van den 19. November 1883, No. 2 Az, (Provinciaalblad No. 87,) waar uit blijkt dat het MONDZEER gedu rende de laatste twee maanden in deze provincie zich belangrijk heeft uitgebreid, en dat het voortbestaan dier ziekte hoofd zakelijk wordt toegeschreven 1. aan het verblijf van het vee in de weiden, waar door het drinkwater in de slooten besmet wordt envoortgedragen naar andere weiden, weder ander vee besmet, welke besmetting in snelheid door weinig andere ziekten wordt geëvenaarden 2. door het onderling verkeer van personen met besmette en onbesmette veekoppels. tijd meer dan vroeger nog zich aan zijne stu diën wijdde, innig wenschte zij, dat hij zich voortaan wat meer aan haar mocht laten gele gen liggen. „Ook heden avond zit hij weer ge heel alleen op zijne studeerkamer 1" zuchtte zij nauw hoorbaar. Onderwijl hadden zij bijna hare woning be reikt. Marianne, wier gevoelens reeds lang weer verdwenen waren, verhaastte haren tred, ten einde spoediger tehuis te zijn en de eenzaam heid van haren echtvriend te deelendoch eensklaps hield Julius haar tegen, drukte haren arm met hartstochtelijke teederheid tegen zich aan en duisterde„Waarom zoo'n haast, Ma rianne? Is het niet reeds genoeg, dat ik dag aan dag van u moet heengaan Verkort deze wandeling dus niet door al te grooten spoed! O, de gedachte maakt mij ongelukkig, dat gij mij nooit toebehooren zult, 'ik kan het niet langer verdragen Vergeef, o vergeef mij, dat ik zoo tot u spreek, ik weet niet wat ik zeg, ik ben als in een koorts ik ben waanzin nig! Ach, Marianne, kon ik zóó slechts, met mijnen arm om den uwe geslagen, voortgaan, voort tot het einde der wereld Als verlamd door den schrik stond Marianne vóór hern. „God, Julius, wat hebt gij gedaan? Schaam u, om zoo tegen mij te spreken Hoe heb ik u kunnen aanhooren Ga niet met mij mede naar boven, want gij zoudt den blik van mijnen echtgenoot toch niet kunnen verdragen? Verlaat mij, bid ik u; een andermaal, wanneer ik kalmer zal zijn, spreek ik met u hierover, doch nu, ga heen 1" Zij vloog het huis in en de trappen op. Ademloos bleef zij staan, alles schemerde haar voor de oogen. Ach 1 zij durfde haren echtgenoot niet onder de oogen te komen, want stond niet het woord „schuldig" in vlam mende letters op haar voorhoofd geschreven? (Wordt vervolgd.)

Historische kranten - Archief Eemland

Nieuwe Amersfoortsche Courant | 1883 | | pagina 1