NIEUWE
EN ADVERTENTIEBLAD VOOR
VUURSCHE, SCHEBPENZEEL EN
HOEVELAKEN, HOOGLAND, LEUSDEN, SOEST,
Officiëele Publicatie.
Feuilleton.
MARIANNE.
No. 94.
Zaterdag 24 November 1883.
Twaalfde Jaargang.
Uitgever: A. M. Slothouwer,
Een kloeke daad.
CODBANT.
Abonnementsprijs voor Amersfoort per 3 maanden f 1,
Franco door het geheele Rijk1,10.
Afzonderlijke nummers3 Cent.
Dit Blad verschijnt des Woensdags en des Zaterdags.
te Amersfoort.
Advertentiën van 16 regelsf 0,40.
Iedere regel meer 0,05.
Voor het Buitenland0,07s
Reclames per regel 0,20.
Groote letters worden berekend naar plaatsruimte
Advertentiën kunnen ingezon
den worden tot uiterlijk 's mor
gens 10 uur des Woensdags en
Zaterdags.
Eene viermaal geplaatste ad
vertentie wordt slechts driemaal
ia rekening gebracht.
Men kent de bezwaren die tegen in
komsten-belasting worden geopperd. De
tegenstanders van belasting-herziening
blijven er mee voor den dag komen, al
leert de ervaring in de gemeenten, waai
de aanslag op eigen aangifte is ingevoerd,
dat het er zoo heel slecht niet mee gaat
dat over het algemeen de eerlijkheid der
opgaven niet veel te wenschen overlaat
en men dus ten onrechte in de inkom
stenbelasting een soort van premie op
de oneerlijkheid meent te vindendat
de vrees als zouden vooral handelaars,
ten einde zich vermeerdering van crediet
te bezorgen, hun inkomen ver boven het
werkelijk bedrag opgeven, gerust kan
worden beschouwd als een hersenschim,
daargelaten nog dat uit een fiscaal oog
punt dit kwaad zoo geheel groot niet
genoemd kan worden. Vooral werkt de
inkomstenbelasting goed, waar het be
ginsel van volledige openbaarheid der ko
hieren zonder tegenstribbelen wordt ge
huldigd, zooals bijv. te Leiden het geval is.
Waarom we hier Leiden noemen?
Omdat, indien de inkomstenbelasting
zoo verderfelijk werkte, vooral van daar,
waar de toepassing consequent geschiedt,
geen aanbevelende stem zou worden ver
nomen. Veeleer zou men zich op de ver
kregen ervaring beroepen, ten einde de
aanneming van het voorstel der heeren
NOVELLE
van
ALMA WEISZMANN.
„Dan moet gij maar zorgen hier dicht in de
buurt eene kamer te krijgen," hernam de oom;
„ik zal zelf morgen met u meegaan, om er een
te zoeken. Hoe lang denkt gij in de stad te
blijven „Minstens nog een jaar en wellicht
langer. Het hangt er maar van af, of men gauw
met deze zijbaan klaar is," antwoordde Julius.
„Welnu, hoe langer hoe beter, mijn waarde.
ICorn naar ons toe zoo dikwijls als gij wilt, gij
zult ons altijd welkom zijn, niet waar Marian
ne
Marianne knikte, doch tante Therese keek
strak voor zich.
Van dien tijd af bleef Julius niet langer als
gast in het huis zijns ooms, want weldra had
hij een geschikt onderkomen niet ver van daar
gevonden. Het was evenwel onbegrijpelijk, hoe
veel vrijen tijd de ingenieur dagelijks vond, om
Marianne op te zoeken, haar voor te lezen en
haar ruikertjes van allerlei aard mede te bren
gen. En nooit was de jonge vrouw zijne nabij
heid moede. Zij beschouwde hem met half vriend
schappelijke, half moederlijke teederheid, en
geloofde, dat hij, door het lot naar deze plaats
gevoerd was, opdat zij al hare liefderijkste zor
gen aan hem zoude kunnen wijden.
Tegen den tijd dat de bloemen stierven en
de herfstnevelen de aarde bedekten, kwam Juli
us op zekeren avond zonder zijn gewoon offer
maar toen Marianne den volgenden morgen
Van Delden c. s. nadrukkelijk te ontra
den. De belanghebbenden in onze eerste
academiestad zouden zelfs verplicht zijn
hun landgenooten in te lichten omtrent
de treurige gevolgen die zij hebben te
duchten als in een onbewaakt oogenblik
de Volksvertegenwoordiging er toe over
ging tot dekking van het bestaande te
kort haar toevlucht tot dit noodlottig
middel te nemen.
Welnu, tot onze groote voldoening zien
we thans het tegenovergestelde gebeuren.
Een elftal ingezetenen, van wie ver
wacht kan worden, gelijk zij zelf verklaren,
dat zij „allen, werd dit voorstel (tijdelijke
heffing eener inkomstenbelasting) wet, tot
een eenigszins belangrijk bedrag zouden
worden aangeslagen," noodigen hun ver
mogende medeburgers uit zich met een
adres tot de Tweede Kamer te wenden
om haar te verzoeken tot de aanneming
te besluiten, in het midden latende
„of niet bij ernstig streven naar vereen
voudiging en bezuiniging, in het staats
bedrijf, in de toekomst eeu aanzienlijke
vermindering van uitgaven, mogelijk zal
blijken; zij meenen echter dat, zoolang
er een tekort te dekken is, daartoe vooral
door de meer gegoeden moet worden bij
gedragen, en dat een tijdelijke inkomsten
belasting tevens een deugdelijke grondslag
zal zijn, waarop bij herziening van ons be
lastingstelsel kan worden voortgebouwd."
De onderteekenaars, de eerste is
mr. J. T. Buijs, hebben zich voorge
steld een beweging in denzelfden geest
over het geheele land in het leven te
roepen: liet concept-adres is aan 84
gelijkgezinden in de voornaamste gemeen
ten van ons land toegezonden met het
doel om de bezittende en dus belangheb
bende klasse tot medewerking aan te
sporen.
toevallig in haar werkmandje keek, viel haar
oog op een sierlijk toegevouwen blaadje papier.
Zij opende het met eene zekere gejaagdheid
en las enkele gloeiende dichtregels over den
heerlijken zomer, den zonnigen herfst en den
vreugdeloozen winter, over de ernstige Hera,
wie geen sterveling naderen durft zonder aan
hare schoonheid te offeren en over oogen, die
eenen armen jongeling meedoogenloos verzengd
hadden, en duidelijk bemerkte Marianne, dat
zij van Julius kwamen.
Onder het lezen dier woorden werd het haar
een weinig bang om het hart. 't Is waar, zij
streelden hare ijdelheid, want evenals zulks
vroeger met de viooltjes het geval was, ging
het ook nu, het waren de eerste verzen, die
een man haar ooit opgedragen had; maar toch
het scheen haar toé, als deed zij er kwaad aan,
dit kleine blad papier nog langer in hare han
den te houden. Hoe gaarne had zij het haren
echtgenoot willen toonen, maar zij durfde hem
niet met zulke kinderachtigheden lastig te val
len, en dan zoude het niet min of meer mis
bruik van vertrouwen maken zijn, indien zij
deze regels, die haar alleen golden, voor haar
alleen bestemd waren, den ernstigen,kritischen
dokter prijs gaf? Wat zoude hij hen beiden
hartelijk uitlachen, en spotternij in dit geval
scheen haar ondragelijk toe. Marianne bestoot
dus, er niets van aan haren echtgenoot te zeg
gen, maar er met haren neefover te spreken en
hem te verzoeken, haar voortaan geen verzen
meer te schrijven.
Doch het geschikte oogenblik hiertoe kwam
niet en Julius ging heimelijk voort menig vurig
sonnet in Marianne's werkmandje te leggen,
zonder dat de jonge vrouw den moed had, er
ook zelfs maar inet een enkel woord rnet haren
gemaal over te spreken.
Dokter Sturm hoorde of zag van dit alles niets
het kwam niet in zijne gedachten op, Marianne
Wij veroorloven ons deze handeling
„een kloeke daad" te noemen. Laat ons
zeggen waarom.
Er zijn reeds onderscheiden pogingen
aangewend om, hetzij door het heffen
eener algemeene inkomstenbelasting ter
gedeeltelijke voorziening in de staats-uit-
gaven, hetzij door een belasting op
het roerend vermogen, de gefortuneerden
in meerdere mate te doen bijdragen in
de kosten der Rijkshuishouding. Die pogin
gen leden tot dusver schipbreuk.
De minder gegoeden, zij die uitsluitend
leven moeten van de vruchten van hun
arbeid, schrijven, we zullen thans niet
beoordeelen of dit terecht of ten onrechte
geschiedt, dien weerzin om tot be
lasting-herziening over te gaan toe aan
het égoïsme der vermogenden, d:e, hoofd
zakelijk geroepen om tot de keuze der
Volksvertegenwoordigers mede te werken,
liever den ouden en onhoudbaren toestand
bestendigd willen zien.
Er is thans een stem opgegaan die van
het tegendeel getuigenis aflegt. Vindt zij
weerklank, dan houdt alle aanleiding op
om onze meer bemiddelde landgenooten
die beschuldiging naar het hoofd te wer
pen. De kleine burger en de werkman,
die, vooral de eerste, tot heden toe een on
evenredig groot aandeel in de belastingen
betalen, zullen dan tot de ontdekking
komen dat vaderlandsliefde ook daar aan
wezig kan zijn, waar zij haar niet ver
onderstelden.
Laat ons hopen, dat de verwachting
der Leidsche heeren niet beschaamd wordt:
dat hun edelmoedige poging den noodi
gen steun zal vinden.
Mogen wij ook ondervinden, dat bij
deze belangrijke zaak de partij harts
tochten voor een oogenblik tot zwijgen
worden gebracht. Er kan en mag hier
van iets kwaads te verdenken, geen argwaan
verrees in zijn edel hart, en onbezorgd stond
hij zijnen neef toe, zijn huis te bezoeken, zoo
dikwijls deze zulks verkoos, of wel zijne vrouw
naar den schouwburg te geleiden, telkens als
hij zelf hierin verhinderd werd.
't Is waar, Marianne verdiende volkomen dit
onwankelbaar vertrouwen van haren echtgenoot,
want beschouwde zij het geheele geval niet als
slechts een tijdelijk uitvloeisel van des jongen
mans poë.ische natuur, die evenals alle ware
dichters, steeds iemand hebben moest, welken
hij vereeren en aanbidden kon En wat nu na
tuurlijker dan dat zij die persoon was, had zij
tot zich zelve gezegd, zij, die hem in alles met
raad en daad bijstond en hern haren jeugdigen
beschermeling noemde Toch, hoe vreemd zulks
ook moge klinken, scheen het vertrouwen, dat
de dokter haar in zoo hooge mate schonk, de
jonge vrouw zeer te krenken, want zij beschouw
de zulks als eene verregaande onverschilligheid.
Had hij dan geene oogen om te zien, hoe zijn
neef zich gedroeg Helaashad hij haar wer
kelijk bemind, zoo meende zij, dan moest hij
reeds lang bemerkt hebben, boe een ander haar
aanbad, hoe een ander al sedert maanden on
vermoeide pogingen aanwendde, om zich een
plaats te verwerven in dat hart, hetwelk zoo
schandelijk door hem ver waarloosd werd.
Tot nu toe had Julius haar nog slechts door
blikken en verzen zijne gevoelens verraden, doch
nimmer had hij zulks nog door een enkel woord
gedaan. De tijd was even wel niet ver meer af,
waarop ook dit geschieden zou.
Het was eene donkere, sterrenlooze avond, Ju
lius begeleidde ook heden weder zijne tante
naar huis. Beiden hadden zij den schouwburg
bezocht en zwijgend liepen zij thans naast el
kander voort. Marianne dacht aan haren gemaal
en een gevoel van bitterheid bezielde haar,
toen zij er aandacht, hoe hg in den laatsten
geen scheiding zijn tusschen rechter- en
linkerzijde: elk burger, die in staat is
een offer te brengen aan het welzijn des
vaderlands, is verplicht zich daartoe be
reid te verklaren. In tijden van voor
spoed geraakt de geest van toewijding
lichtelijk in sluimer: dat de huidige
tegenspoed dien geest doe ontwaken
dien doe doordringen in alle standen en
rangen, op alle plaatsen, tot in de zalen
waar over de belangen des Nederland-
schen volks wordt beraadslaagd.
Na mededeeling van het Leidsch con
cept-adres en van de circulaire, zegt het
Nieuws van den Bag in haar nummer van
Maandag 1.1.
„Deze poging is ontegenzeggelijk
grootsch en vaderlandslievend van aard.
Met groote belangstelling zal Nederland
er den uitslag van afwachten."
De BURGEMEESTER van AMERS
FOORT,
Gezien de aanschrijving van den heer
Commissaris des Konings in de provincie
Utrecht van den 19. November 1883,
No. 2 Az, (Provinciaalblad No. 87,) waar
uit blijkt dat het MONDZEER gedu
rende de laatste twee maanden in deze
provincie zich belangrijk heeft uitgebreid,
en dat het voortbestaan dier ziekte hoofd
zakelijk wordt toegeschreven 1. aan het
verblijf van het vee in de weiden, waar
door het drinkwater in de slooten besmet
wordt envoortgedragen naar andere
weiden, weder ander vee besmet, welke
besmetting in snelheid door weinig andere
ziekten wordt geëvenaarden 2. door
het onderling verkeer van personen met
besmette en onbesmette veekoppels.
tijd meer dan vroeger nog zich aan zijne stu
diën wijdde, innig wenschte zij, dat hij zich
voortaan wat meer aan haar mocht laten gele
gen liggen. „Ook heden avond zit hij weer ge
heel alleen op zijne studeerkamer 1" zuchtte zij
nauw hoorbaar.
Onderwijl hadden zij bijna hare woning be
reikt.
Marianne, wier gevoelens reeds lang weer
verdwenen waren, verhaastte haren tred, ten
einde spoediger tehuis te zijn en de eenzaam
heid van haren echtvriend te deelendoch
eensklaps hield Julius haar tegen, drukte haren
arm met hartstochtelijke teederheid tegen zich
aan en duisterde„Waarom zoo'n haast, Ma
rianne? Is het niet reeds genoeg, dat ik dag
aan dag van u moet heengaan Verkort deze
wandeling dus niet door al te grooten spoed!
O, de gedachte maakt mij ongelukkig, dat gij
mij nooit toebehooren zult, 'ik kan het niet
langer verdragen Vergeef, o vergeef mij, dat
ik zoo tot u spreek, ik weet niet wat ik zeg,
ik ben als in een koorts ik ben waanzin
nig! Ach, Marianne, kon ik zóó slechts, met
mijnen arm om den uwe geslagen, voortgaan,
voort tot het einde der wereld
Als verlamd door den schrik stond Marianne
vóór hern. „God, Julius, wat hebt gij gedaan?
Schaam u, om zoo tegen mij te spreken Hoe
heb ik u kunnen aanhooren Ga niet met mij
mede naar boven, want gij zoudt den blik van
mijnen echtgenoot toch niet kunnen verdragen?
Verlaat mij, bid ik u; een andermaal, wanneer
ik kalmer zal zijn, spreek ik met u hierover,
doch nu, ga heen 1" Zij vloog het huis in en
de trappen op. Ademloos bleef zij staan, alles
schemerde haar voor de oogen. Ach 1 zij durfde
haren echtgenoot niet onder de oogen te komen,
want stond niet het woord „schuldig" in vlam
mende letters op haar voorhoofd geschreven?
(Wordt vervolgd.)