NIEUWE Nieuws- en Advertentieblad voor de Provincie Utrecht. Alweer wat nieuws EENE MÉSAILLIANCE No. 14. Zaterdag 16 Februari 1818. 47e jaargang VERSCHIJNT WOENSDAG EN ZATERDAG: DE OORLOG. Amersfoortsche Courant. ABONNEMENTSPRIJS: Per 3 maanden 1. Franco per post door het geheele Rijk 1.15. Afzonderlijke Nnmmers 5 Cent. Ingezonden stnkkeninte zenden uiterlijk Dinsdag en Vrijdag. Uitgever G. J. SLOTHOUWER- Bureau: Langestraat 17. Telephoonn. AO. ADVEH1 ENT1ËN: Van 16 regels f 0.90; iedere reg9l meer 15 Cent. Groote letters en vignetten naar plaatsruimte. (Ingezonden). Ik beloofde in mijn vorig stuk je den lezers wat meer te vertel len van het nieuw-opgericlite D e - mocratisch Verbond, dat zooals ik reeds zeide, voortgespo ten is uit de actie, vanaf Febru ari 1917 gevoerd tegen de toen malige aanhangige Grond wetsvoor stellen. Vanaf het oogenblik, dat die voorstellen in 2de lezing door de Eerste Kamer waren aangeno men en de nieuwe Grondwet dus alleen nog maar te wachten had op de plechtige afkondiging om aan de voeten van het Neder- landsche volk te worden neerge legd had de actie van die groep natuurlijk niet het minste recht van bestaan meer. Men had elkaar echter in die korte spanne tijds van krachtig samenwerken gevonden, men was zich zijn kracht eenigermate bewust geworden, en wat zeer zeker velen onzer tot het besef bracht dat de met zooveel succes gewerkt hebbende A. T. A G. moest worden gecon verteerd, dat waren de verkiezin gen van Juni 1917. Wat ont/.ettend groot, hoe bui ten verwachting verrassend was het aantal stemmen in de ver schillende districten, waar A T. A. G.-candidaten gesteld waren, op dezen uitgebracht. We stonden er eigenlijk zelf ietwat verbluft van. Was de ontevredenheid onder de kiezers dan zóó groot Waren er zóóveel, dat die er het hunne toe wilden bijdragen de laat-zitten- wat-zit-politiek der heeren te ver ijdelen Want op de groote trom was er doordeA.T.A.G. candidaten waarlijk niet geslagen. Daartoe ontbrak hun tijd, kracht en geld. Zeker, geen enkele candidaat be haalde de meerderheid de in ver kiezingsstrijd zooveel beter ge schoolde partijen klopten hun mannetjes stevig op waar ze van hun kant natuurlijk groot ge lijk in hadden en de A. T. A. G.- candidaten legden het allen in de verschillende districten, waar ze gesteld werden, af. Maar er viel ontzettend veel te leeren uit dien verkiezingsuitslag, zoowel voor de partijen als voor de Atagisten. In dien de verkiezingen in 1917 reeds zouden hebben plaatsgehad onder het stelsel der evenredige verte genwoordiging, da zou er meni ge zetel door een Atagist. bezet zijn geworden. Niet alleen de Ata- gisten ook andere groepen, die evenmin nalieten candidaten te stellen, kantten zich hevig tegen de Grondwetsvoorstellen, doch de eersten onderscheidden zich zeer bijzonder van de laatsten in d i t opzicht, dat ze geenszins een permanenten Kamerzetel wensehten, doch enkel en alleen wilden dienen als olk van het Nederlandsche kiezersvolk, voor zoover dit de Grondwet verwor pen wenschte te zien. Zoodra ze zich van die opdracht gekweten hadden, zouden ze hun mandaat opnieuw ter beschikking van de kiezers stellen. Het behoeft zeker geen betoog, dat de kans om Ata- gisten in de Kamer te krijgen mede zeer vergroot zou zijn, indien de verkiezingen in 1917 reeds onder stemplicht zouden hebben plaats gehad. Thans bleven heel wat kiezers, die van dat politiek gedoe niets moesten hebben, thuis. Zooals ik zei: de Atagisten meenden uit de onderv indingen hij de verkiezingen in 1917 opgedaan de conclusie te moeten putten de organisatie in stand te doen blijven, zij het dan ook dat deze met een meer posi tief program voor den dag zou moeten treden. En zóó ontstond het Demo cratisch Verbond, dat na tuurlijk, kan dit iemand verwon deren in het eerste punt op zijn programma verklaart op een nieuwe Grondwet te willen aan sturen. Zoodra de omstandigheden daartoe gunstig zijn, zullen dus eventueele door het Democratisch Verbond afgevaardigde Kamerle den voorstellen tot grondwetswijzi ging moeten indienen. Aansturen- op een nieuwe Grondwet zoodra de tijdsomstandigheden dit toela ten, het is dat logische en con sequente uitvloeisel van de een maal zoo krachtig ageerende A. T. A. G. Het Democratisch Verbond had dit pogrampunt als eerste en voornaamste te aan vaarden als erfenis van de A T. A. G die tevergeefs helaas zoo heftig front maakte tegen die grondwetsvoorstellen. Eerlijk bovenal 1 En daarom moet ieder, die zich hij het Dem, Verbond wenscht aan te sluiten, goed en duidelijk i inzien, dat deze organisatie on- I omwonden te kennen te geven heeft de thans vigeerende Gron- wet de Grondwet-Cort v. d. Lin den achten wij een slecht en voor de Ned. natie schadelijk stuk werk en we willen dus aansturen op een andere, betere. Het zou te dwaas zijn om alleen te loopen van het Dem. Verbond te verlan gen, dat het in 't vooruitzicht stelt, in de eerstvolgende vierja rige wetgevende periode, die eer ste en voornaamste programpunt te realiseeren. Terecht zei minister Treub op de constitueerende vergadering van den Economischen Bond •10 Dec. 1.1. dat het dwaas zou zijn te denken in de eerste jaren 'n nieuwe Grondwet ontworpen te krij/en. Maar al weten de leiders van het Dem. Verbond, dat we aan die Grontwet nog heel wat jaren zullen vastzitten, ze kunnen toch zoo eerlijk zijn te erkennen we slikken haar dus, force majeure natuurlijk maar méér dan slikken is het ook niet en we komen er ruiterlijk voor uit dat we deze Grondwet niet willen, om dat het Ned. volk haar niet wilde, en dat we, zoo gauw de tijd daartoe gunstig is, zullen trachten een hetere, i n waarheid stoelende op den volkswil, tot stand te brengen. Dat inmiddels het Dem. Verbond niet met de handen in den schoot gaat zitten, doch in afwachting van die nieuwe Grondwet vast aan het werk gaat, om binnen de gi enzen der vigeerende verbete ringen aan te brengen langs de wetgevende lijn, ligt dunkt me voor de hand. De leiders van het Dem. Ver hond zullen wel weinig voelen voor Don Quichotterie. J. S. R. BaerveldtHaver. Het uur der volken. Pierre Renaudel, de bekende socia listische afgevaardigde, schrijft in de ,,Humanite" De jongste gebeurtenis sen in Oostenrijk en Duitschland wij zen, volgens de door Albert Thomas te Boideaux gebezigde uiidrukking, er op, dat het uur der volken nadert. Het zou voorbarig zijn om eenvoudig uit de jongste berichten de gevolg trekking te maken, dat er revolutie in Duitschland is. Wij nemen zonder twijfel slechts de vóór-verscbijnselen waar. Doch wie kan voorspellen, wel ke veranderingen er kunnen plaats hebben in het gemoed der massa tengevolge van de voortzetting van een oorlog, waarin geen militair suc ces den vrede nader schijnt te breog- gen tengevolge van de ontberingen en het voedselgebrek de dubbelzin nige handigheden van de regeermg, die nooit beeft willen duidelijk maken, wat zij van den oorlog en wat van den vrede verwachtte tengevolge ook van de nauwelijks benekte weigering van een democratiseer ing, die toch de eenige waarborg is voor een open en duidelijke politiek bij de interna tionale verhoudingen. Aan de volken moet gezegd wor den, dat de vrede inderdaad in hun hun handen berust. Men moet aan aan de volken, die zich moeilegeven om hun democratie te veroveren, zeg gen dat wij bun die taak niet on mogelijk maken. Wat kunnen de vol ken van Duitschland en van Oosten rijk vreezee Du, dat bun politieke revolutie de vernietiging van hun land door vreemde legers vergemak kelijkt. Men moet ze zeggen, niet alleen in negatieven vorm, dat wij weigeren in onderhandeling te treden met de Hohenzollerns, maar ook in positieven vorm, dat wij bereid zijn morgen aan den op de door Wilson aangegeven grondslagen onderhande lingen te openen met de democratische machten van Duitschland, als zij er in mochten slagen de leiding te be machtigen. Bij de beweging, diezicb in Duitsch land meer en meer begint af te tee kenen, vraagt de arbeidersklasse be halve het algemeen kiesrecht, ook liet FETTILLETOIT. Wij weten reeds, dat Saartje een mooi meisje was, en het genoegen dat zij smaakte en een levendige uitdruk king aan haar gelaat gaf, droeg bij, haar een beminnelijk voorkomen te geven. Op haar verzoek geleidde bij haar de danszaal uit naar een klein ver trek, waar gelegenheid was, een der gelijk accident te doen herstellen waartoe eene oppasster haar hare diensten bood. Toen moest echter om de band weder aan te hechten het masker afgedaan en haar gezicht nog maals ontbloot worden. Nu kon Filip niet langer verzwijgen, hoe lieftallig hij haar vondeen verklaring die hem voorkwam haar niet te misha gen. Althans toonde zij zich niet ver stoord, toen hij haar voorkomen prees, en zich gelukkig betuigde, haar cava lier te mogen zijn. In dat vertrek bevond zich een klok, die juist twee slagen deed weer klinken. Dat geluid verschrikte Saar tje zoodanig, dat zij het masker in den steek liet, en zonder afscheid te nemen, de deur haastig uitliep. De handschoen die zij uitgetrokken had, liet zij vallen. Filip bukte zich om hem op te rapen. Inmiddels was zij tusschen de gemaskerden, die in den gang heen en weder wandelden, ver dwenen. Door dezen werd hij ook belet, haar te vervolgen en in te halen. Zijne pogingen om haar terug te vinden bleven vruchteloos. Nu was het genoegen voor hem gedaan. Er bleef hem niets over tot troost, dan de herinnering aan het schoone meis je, en het bezit van den handschoen, dien zij verloren had. Deze inwendig den stempel dragende van een Lon- densch fabrikant, bevestigde hem in zijne meening, door het gemak waar mede zij zich van de door hem ge bezigde taal bediend had veroorzaakt, dat zij een engelsch meisje was, hoe wel hij erkennen moest, dat zij niet aan 't blonde, blauwoogig type be antwoordde, dat men zich ten onznet gewoon is van de dochteren Albion's te vormen. Zoo als wij reeds vermeld hebben, waren de neven intiem genoeg, om elkander hunne hartsgeheimen toe te vertrouwen. Gerard bleef dan ook niet onkundig van Filips avontuur. Zoodra zij te huis kwamen, werd, zoo als te verwachten was, de handschoen te voorschijn gebracht, en daar die bijzonder klein was, noemde Gerard de domino Assehepoetster de tweede," zoowel omdat zij eensklaps, bij het slaan van de klok verdwenen was, als dat dit met achterlating, in handen van den prince- charmant (Filip) van haar kleinen handschoen was geweest Nu was wel is waar, in 't verhaal van "Moeder de Gans" middernacht Vhenre fatale en het achtergelaten voorwerp een muiltje maar, zeide Gerardnon bis in idemgelijksoorti ge voorvallen, zijn niet in alle bijzon derheden gelijkvormig. Wij hebben «Assehepoetster" ver laten, op het oogenblik waarop zij de ontdekking deed, dat het reeds twee uur was. Wij willen de nieuwsgierig heid van den lezer aangaande hetgeen er verder met haar voorviel, niet langer op de proef stellen. Zij was zeer ontsteldvoornemens om twaalf uur thuis te komen, had het genoe gen dat zij smaakte, haar den tijd geheel doen vergeten. Zonder zich een oogenblik te bedenken, bad zij, zooals wij reeds vermeld hebben, het vertrek waar zij met Filip was, niet alleen verlaten, maar was ook dade lijk de buitendeur uitgegaan. Daar op dat nachtelijk uur niemand meer op straat was, en de studenten er nog niet aan dachten, huiswaarts te keeren, of zelfs het feestlokaal te ver laten, leed zij, niettegenstaande den domino dien zij aan had, geen aan stoot op hare wandeling. Zij spoedde zich snel voort, haar hart klopte he vig, niet alleen van de haast die zij maakte om thuis te komen, maar vooral van angst, dat hare moeder inmiddels ontdekt zou hebben, dat zij niet op hare kamer en zelfs niet in huis was. Het uitgaan had zonder stoornis plaats gehad, en wat het bal zelf be trof, had het genoegen dat zij ge smaakt had, hare verwachting, hoe hoog ook gespannen, verre overtrof fen. Zij had dan ook aan geen terug- keeren gedacht, voor dat het slaan van de klok er haar aan herinnerd had. Het speet haar zeer, dat het reeds zoo laat was en zij vreesde nu het ergstewant, als zij om twaalf uur thuis was geweest, was zij er zeker van dat moeder dan nog in den win kel zou zitten. Zij had zich dan onk geen oogenblik bedacht, en had zoo wel het masker, dat zij van Roosje te leen had, in Men steek gelaten, maar ook deze zelve, niets van haar vertrek gezegd. Zelfs had zij zich den tijd niet gegund, den handschoen op te rapen, die zij wel bemerkt had, te hebben laten vallen. Reeds was de weduwe, na den win kel gesloten te hebben, en in ronde cijfers, de winst van den avond bere kend te hebben, naar boven gegaan. Het was al laat geworden eer zij daarmede klaar was. Er bestond alle reden te vermoeden, dat Saartje al lang ingeslapen was. Ze deed baar kamerdeur open, maar daar Saartje geen hoorbaar teeken van leven gaf, bevestigde dit die onderstelling. Toch trad zij een paar schreden de kamer in. Zij wilde Saartje een nachtkus geven. Zij weerhield zich echter aan die begeerte toe te geven, uit vrees, haar, als zij de bedgordijnen opende, jdoor het licht van den blaker, dien

Historische kranten - Archief Eemland

Nieuwe Amersfoortsche Courant | 1918 | | pagina 1