22 juni 1989 - 7 - jezelf. Toch denk ik dat dat gevoel bij jou moet blijven bestaan. Het dejè- vu gevoel is namelijk een pré, want grote bedrijven -en de gemeente is toch een groot bedrijf- zoeken juist mensen die het dejè-vu imago dragen omdat zij problemen herkennen en mogelijk ook oplossingen daarbij hebben of makkelijker kunnen vinden. Paul, over dat dejè-vu spreken wij elkaar nog nader Dames en heren, ik zou graag tot een afsluiting willen komen en ik zou dat niet willen doen dan nadat ik Paul, Elphanie, dochter en ouders, in de zaal aanwezig, toch nog vanaf deze plaats geluk zou willen wensen en jullie veel succes wil toewensen in Arnhem. Wij hebben daarvoor natuurlijk ook een blijk van waardering meegebracht. Je ziet aan de beweging om mij heen dat het nu moet gaan gebeuren. Ik zou dan ook graag willen beginnen met te vertellen dat de blijk van waardering uit drie delen bestaat. Ik begin eerst met twee delen daarvan en daarna komt het andere deel. Maak je dus op om deze blijk van waardering in ontvangst te nemen. Wij waren van mening en zijn van mening dat jij in Arnhem toch nog enige varkentjes te wassen krijgt, of mogelijk bij trimoefeningen in de bossen rond Arnhem wat van dat soort wezens zult tegenkomen, dat wij hebben gedacht: wij gaan in conclaaf met een kunstenaar en wij gaan eens kijken in hoeverre wij een relatie kunnen vinden tussen die varkentjes die jij moet wassen, de varkentjes die je in het bos kunt tegenkomen en de kunst die dat mogelijk kan uitdrukken. Vandaar dat ik nu een greep in de bak ga doen, we hebben alle maatregelen genomen, Paul, om geen gordijn hier te laten zijn, zoals bij Kozlewant dan verdwijnen de cadeaus wel eens achter de gordijnen. Ik zou graag dit cadeau, waarin zich enige varkentjes bevinden, aan jou willen overhandigen. Ik heb even gedacht of ik het zelf zou uitpakken, maar ik denk dat jij langzamerhand wel voldoende uitpakkwaliteiten hebt om dit ook nog even te doen. Als je dan nog even wilt blijven staan, Paul, is het zo dat wij het straks hebben gehad over Monique Knol. Jij hebt die gouden medaille daar even vast mogen houden. Wij hebben gedacht als gemeente Soest: wij moeten Paul bij zijn afscheid de gouden erepenning van de gemeente Soest overhandigen. Dat ga ik nu doen. VOORZITTER: Dames en heren, de heer Verheus heeft gevraagd het woord te mogen voeren en ik geef hem graag daartoe nu de gelegenheid. De heer Verheus is de nestor van de raad. Heer VERHEUSDames en heren, als nestor van deze raad is het voor mij een eer en een genoegen het woord tot u te richten namens alle in deze raad vertegenwoordigde politieke groeperingen, nu u afscheid van ons neemt als burgemeester van Soest. Gingen uw beide voorgangers, hier aanwezig, van hun welverdiende rust genieten, u gaat aan een nieuwe start beginnen als burgemeester van Arnhem. Daarom is het denk ik goed om bij een afscheid als dit niet alleen een blik terug te werpen, maar zeker ook een blik vooruit. Laat ik maar met een terugblik beginnen. Als iemand afscheid neemt, dan ontbreekt het meestal niet aan de nodige superlatieven aan diens adres. Met andere woorden: bij een afscheid kan men wel eens de indruk krijgen dat de scheidende persoon kwalitatief gezien een unicum is. Haar of zijn opvolger, zo die bekend zou zijn, kan daardoor de indruk krijgen voor een schier onmogelijke opgave te staan om het niveau van de scheidende functionaris ook maar te kunnen benaderen. Vandaar dat het begrip "relativeren" in ons leven zo belangrijk is. Het is vaak erg makkelijk om iets te verabsoluteren. Veel moeilijker is het om de betrekkelijkheid ervan in te zien. Ik zal mij daarom maar niet wagen aan superlatieven om de bestuurder en/of de mens Paul Scholten op een zodanig voetstuk te plaatsen dat uw opvolger alsmede de aanwezigen hier de indruk

Historische kranten - Archief Eemland

Notulen Raad Soest | 1989 | | pagina 164