Raadsvergadering 22 mei 2003
-6-
aanbevelingen en al in de prullenmand te kieperen. Zo ga je niet met elkaar om denk ik. Over die
second opinion. Laat duidelijk zijn dat als je het met elkaar al fundamenteel niet eens bent, dan vragen
wij ons af, nee, dan vinden wij een second opinion compleet overbodig. Tot zover.
Heer VAN VUUREN (CU/SGP): Voorzitter, ik denk dat het goed is om een unaniem signaal af te
geven dat we als raad verontwaardigd en boos zijn over de wijze waarop het bestuur meent besluiten
te moeten nemen. Ik denk dat we dat zeker niet voorbij moeten laten gaan. Ik wil aan de andere kant
onze verontwaardiging en boosheid ook best in de richting van de Vaste Kamercommissie zoals u
adviseert en dan niet alleen maar boosheid, maar daar dan toch ook namens de raad met argumenten te
komen. En wellicht zouden we daar als raad wat ondersteuning kunnen krijgen van wat ook het
gemeentebestuur daarin zelf geeft, maar dat we daar als raad ook unaniem zeggen: dit is de
ondergrond van onze boosheid.
Heer MIDDELKOOP (Soest 2002): Dank u wel. Voorzitter, ik ben het wel eens met GroenLinks dat
je zegt in ieder geval, en anderen hebben dat ook overigens gezegd, een polikliniek in een stad of dorp
van, als we Soesterberg niet eens meetellen omdat ze misschien naar een ander ziekenhuis gaan, maar
van meer dan 40.000 inwoners moet een vanzelfsprekendheid zijn. Als er dan in Baarn een andere
situatie ontstaat dat het geen ziekenhuis meer is, daar zou mee moeten te leven zijn, maar ik vraag mij
af, deze hele affaire speelt al een aantal jaren en natuurlijk zullen wij de motie steunen, en natuurlijk
vinden wij datje alles moet doen om te kijken of er nog iets te redden valt, maar als je na twee, drie,
vier jaar praten, niet alleen praten en vechten, maar de minister inschakelen, de Provincie inschakelen,
de Vaste Kamercommissie inschakelen, en de trein van het bestuur raast maar door, dan vraag ik me
af: zijn er ook geen andere mogelijkheden om misschien met een wat grotere kans op succes iets te
doen. Want als ik terugblik naar de geschiedenis, dan zeg ik: ja, waarschijnlijk zal het bestuur denken,
ja, jammer, en ze hebben weer stoom afgeblazen of zo, maar ze zullen de trein gewoon laten
voortrazen. Zijn er absoluut geen andere middelen, invloed of machtsmiddelen? Wie heeft die
autonome beslissingsbevoegdheid? Kan de minister het ziekenhuis terugroepen? Kan de Provincie er
iets aan doen? Of zijn het alleen maar schermutselingen en een welwillend oor bieden en bij de
minister op audiëntie gaan, een kop koffie krijgen, een schouderklopje en begrip en hij gaat naar zijn
volgende gast toe. We hebben natuurlijk een ervaring van drie, vier jaar. En het is allemaal maar bij
hetzelfde gebleven. Dan zeg ik: zoek ook eens naar nieuwe gereedschappen, los van de motie die we
zoals gezegd natuurlijk zullen steunen.
VOORZITTER: Dank u wel. Een paar opmerkingen als reactie. Kijk, het rapport Kraaijeveld-Wouters
van midden vorig jaar is gewoon een afspraak in dit gebied, met het bestuur en met elkaar over de
toekomst van de ziekenhuisvoorziening. En in die zin was dat de uitkomst van een paar jaar discussie
in allerlei varianten, waarbij de discussie gewoon vastliep omdat er een soort automatische piloot van
de zijde van het ziekenhuisbestuur als het ware voortdurend de verkeerde kant op ging. Dus dat
commitment is niet zomaar een commitment. Dat is een afspraak die geformuleerd is nadat de
minister, destijds minister Borst, zag dat het in dit gebied verkeerd liep wat het bestuur van het
ziekenhuis betreft en zij heeft vervolgens gevraagd aan de gedeputeerde zorg van de provincie
Utrecht: is er niet een methodiek en een aanpak te organiseren waarbij we die discussie op een
verantwoorde wijze kunnen afronden? En op verzoek van de minister is mevrouw Kamp aan het werk
gegaan en heeft met de gemeente en met de stichting en met alle partijen gepraat en uiteindelijk heeft
die commissie dat rapport gemaakt. Dus dat is niet zomaar een rapport, dat is een rapport gedragen in
dit gebied, groen licht door het bestuur en via de Provincie bij de minister terechtgekomen waarvan de
uitkomst ook geaccepteerd is. Dat is één. Dus het is niet mis wat de kwaliteit en de hardheid en
helderheid wat de afspraak betreft.
Het tweede is: in december jongstleden heeft het ziekenhuis formeel, ook via de Provincie naar de
minister de aanvraag verzorgd van de nieuwbouw van het ziekenhuis in Amersfoort. En onderlegger
van die aanvraag is het plan Kraaijeveld-Wouters. Dus als het plan Kraaijeveld-Wouters verandert,
verandert daarmee de formele aanvraag van nieuwbouw ziekenhuis. Dat is niet zomaar een
interpretatie. Want toen in maart bleek, dus in december was het rapport Kraaijeveld-Wouters nog het
fundament van het rapport van de Raad van Bestuur en de aanvraag naar Den Haag, in maart bleek dat
het ziekenhuis toch om allerlei redenen daaraan wilde gaan sleutelen. Toen hebben wij ook met
