VOOR HET HUISGEZIN
3 JULI 1931
No. 24
Belangrijk
KORT VERHAAL
PRETTIGE DAGEN
IK HEB een goed nieuwtje voor je!" zei Nico. „Aan
staanden Zaterdagmorgen kan ik v ij maken en de
Maandag daarop óók. Dat zijn dus drie dagen achter
elkaar, dat we uit kunnen gaan! Waar zullen We nu
eens op af trekken V"
„Natuurlijk naar zee. We zitten altijd tusschen de huizen
en in Augustus gaan we toch nog bij Tante in Velp logeeren,
dan zijn we weer in de bosschen en op de hei; nee zeg:
we gaan naar zee, hoor!"
„Mij best. Naar Bergen aan Zee is ook niet zoo'n lange
reis en
„Naar Bergen aan Zee? Je zegt dat, of het al een uit
gemaakte zaak is, dat we daar en nergens anders heen
gaan! Ik zou zeggen: laten we liever naar Noordwijk gaan."
„Maar Betsy-kind, waarom nu niet naar Bergen Daar
ben je toch dol op en wat kan
Noordwijk mij nu schelen?"
„Doe nu niet zoo flauw:
jij gaat véél liever naar Noord
wijk dan naar Bergen, dat
weet ik maar al te goed. Je
regt „Bergen", alléén om mij
te" plezieren."
.,Zoo, nu.en jij dan
Noordwijk om mij
„Zie je wel, je ontkent het
nietZie je wel, dat ik het wel
weet 7 Ji) bent veel meer op
Noordwijk dan op Bergen ge
steld."
„Wat doet dat er nu toe?
Als jij nu graag naar Bergen
gaat
„En als jij liever naar Noord
wijk gaat,..."
„Ja zeg, we kunnen maar
naar één plaats tegelijk!"
„Anders anderhalve dag naar
Bergen en de rest naar Noord
wijk!
„Samen deelen dus! Nee
hoor, we gaan naar
Maar Betsy hoorde al niet
meer wat haar man het laatst
zeide. Zij waren kort geleden
getrouwd, echt gelukkig met
elkaar, wilden niet anders dan
elkaar een genoegen doen en
het gevolg van die weder-
zijdsche beste bedoelingen Was
zoo af en toe een klein, klein
kibbel-partijtje
Dank zij hunne edele ver
langens èneen tikje kop
pigheid van weerskanten.
Het onderwerp bleef even rusten, maar na tafel kwam
het weer ter sprake.
Zij wilde met alle geweld naar de badplaats, waar haar
man het liefst heen ging en hij wilde met even veel geweld
daarheen, waar zij, door prettige herinneringen, naar
verlangde.
Inderdaad ging hun willen „met eenig geweld" gepaard,
want het opgewekte toontje verviel in een meer zakelijken
trant, werd geleidelijk wat geprikkelder en ontaardde ten
slotte zoowaar in een boos gestemd gesprek.
Nu nog mooier: zou zij haar zin niet kunnen krijgen,
nu zij niet anders wilde dan haar man een genoegen doen
Het was toch al te gek: zou hij niet kunnen zeggen wat
er gedaan zou worden, nu hij niet anders wilde dan zijn
vrouwtje een paar prettige dagen bezorgen? 1
Op een gegeven oogenblik kwam de onvermijdelijke
„kop" van deze huwelijksche onweersbui opzetten. Het
werd een niet-toegeven óm maar niet toe te geven en
de avond was verder glad bedorven.
„Weet je Wat? We zullen het kort en goed oplossen:
we gaan niet! De aardigheid is er voor mij al lang af!"
„Voor mij óók!"
Stilte na den storm. De „vulkaantjes" grommelden in
wendig nog wat na en de zaak scheen afgedaan.
Den volgenden morgen op kantoor piekerde hij:
„Wat een malle kinderen waren ze samen geweest.
Die drie heerlijke vrije dagen nu al bij voorbaat te ver
knoeien, Het Was te gek. Hoor eens: één van twee moest
nu eenmaal van toegeven weten en wie toegaf, Was de
minste niet. Zijn vrouwtje had gelijk: hij ging dolgraag
naar Noordwijk, veel liever dan naar Bergen, vooruit,
waarom haar niet haar zin gegeven?
En hij belde een hotel op, besprak kamers en kon zich
toen weer in opgeruimder stemming aan zijn werk geven.
Wat zou zij opkijken: hij had schriftelijk bevestiging
gevraagd; er kwamen zooveel gasten langzamerhand en
hij wilde met voor niets gaan. Maar eenmaal kamers be
sproken, kón zij („lekker!") onmogelijk meer weigeren.
En hij floot een deuntje.
Dienzelfden morgen bedacht zij, onder het kamers-
stoffen: een koppetje had haar man wel, maar zij wist
óók niet van toegeven. Als hij haar nu met alle geweld dat
pleziertje wilde doen, waarom had zij eigenlijk zoo dom
tegen gestreden, alléén maar óm niet toe te gevenHij had
gelijk: zij was heel, heel erg op Bergen gesteld.
Onder het verder werken schoot haar een plannetje te
LANGS DE LOOSDRECHTSCHE PLASSEN
binnenvlug de trap af, courant nagekekenhè, dèt
was net iets voor hen:
Gezellig week-end aangeboden bij beschaafde familie te
Bergen aan Zee. Vijf minuten van het strand. Brieven no.
Ze bedacht zich geen oogenblik. Pende vlug een briefje.
Vroeg een kamer voor hen te reserveeren en vermeldde hun
telefoon-nummer, voor het geval, dat er geen plaats meer
mocht zijnDan graag dadelijk bericht.
Met groote oogen staarde zij hem aan. Wat nu Zag hfi
tranen
„Maar Betsy, kindje-liefwat is er? Is het nu nóg
niet goedJij wou mij een plezier doen en ik....
nu ja, ik ga inderdaad heel graag naar Noordwijk. Dus:
wat wil je nog meer.t
Wat had ze gedaan! Hoe moest ze hem dat nu ver
tellen? Haar weerstand was nu heelemaal gebroken en
onder tranen vertelde ze hem van héar daad, hoe ook zij
geschreven had om hem genoegen te doen (èn zichzelf!)
en dat.... (snik).... dat.... (snik).... dat die familie
opgebeld had en gezegd, dat ze nog vrij waren en toen had
zij.... bij.... die.... (ohohohoh!) familie óók be
sproken 1
Dat was een raar geval.
Eerst onaangenaamheden, omdat ze elkaar beiden het
aangenaam wilden maken en nu.wéér narigheid, omdat
ze elk, achter eikaars rug om, iets gedaan btdden, alweer met
de beste bedoelingen, maar intusschen. ze zaten aan
de afspraken vast.
Wat is het leven moeilijk, als je elkaar goed wilt doen.
Tenminste.Maar op dat oogenblik hadden zij geen tijd
en geen lust voor diepzinnige
bespiegelingen. De nuchtere
werkelijkheid riep tot daden.
Hotel-afzeggen.... dat kon.
Die familie opbellenkón
ooknog", maar veel moeilij
ker
„Hoor eens even: laten we
niet lang praten: ik bel het
hotel op en zeg, dat ik ver
hindering heb, onverwachts
in zoo'n hotel krijgen ze voor
ons dadelijk tien anderen."
„Wat ellendig voor jou,
Nico-man. Nu had je het zoo
leuk in orde gemaakt en nu
ben ik weer de schuld, dat je
naar dat Bbbbbb...."
„Begin je nu wéér? Een
privé-familie kunnen we niet
zoo goedschiks dupeeren. Nou
ja, in een bijzonder ernstig
geval, maar kom, ik geniet
immers dubbel als jij geniet in
je geliefde Bbbbbb.
Zij ging op zijn grapje van
haar na-doen niet in.
Met die familie hadden zij
net zoo min Wat te maken.
Kende ze immers niet. Zaken-
verhindering voor hotel
dan óók voor die familie. Gold
net zoo goed. Die Nico....
die goeierd.nee, hij mócht
zijn dagen niet verknoeid zien
door haar schuld. En meteen
liep ze naar de telefoon.
„Wat ga jij doen?!"
„Bergen aanvragen. Ik.
ik, versta je ik zal die
familie wel even te woord staan en afzeggen."
„Nee, dat doe je niet!"
„Doe ik wel!
Betsy
„Nico
Daar stonden de twee „koppen" weer en stootten den
huiselijken vrede kapot.
Ringeling.
Zoo verliep de maaltijd in aanmerkelijk beter stemming
dan het begin van den dag had doen vermoeden. Ook ge
durende de rest van den avond was alles „gewoon", zooals
altijd. Ze schenen beiden de kans op vrije dagen, uitstapje
ènhun kibbel-partijtje geheel vergeten te zijn
Den da ér op volgenden avond zei hij:
„Betsy-kind, ik zal je eens wat zeggen. Ik ben blij, dat
je zoo verstandig bent geweest maar niet meer op ons
op ons.... enfin, op eergisteravond terug te komen. De
zaak is voor elkaar, hoorJe wou zoo graag naar Noordwijk,
we gaén naar Noordwijk! Ik heb kamers besproken en
dus.
Triomphantelijk toonde hij haar den brief van het hotel,
waarin zijn kamer-bespreken bevestigd werd.
Bezoek! Frits.een vriend van Nico.net op dit
oogenblik. Vervelend.
„Hallo, lui! Even maar! Nee, ik kom niet boven, wou
maar vragen: gaan jullie een paar dagen mee naar Loos-
drecht Fijn roeien op de plassen, zwemmen, een wandeling,
kerel, het is daar heerlijk.... Wanneer zouden jullie kunnen
„Kom boven! Nee, kóm boven! Wat eenig, zeg! Nee,
we gaan, hè Niekie, wat leuk, altijd zooveel van gehoord,
nooit geweest.
Het werd een „bar" gezellige avond en Frits dacht
onder het naar huis loopen: „Wat een echt jong, gelukkig,
eensgezind stel lui. Dèt was wel je ware! Zóó was het leven
nog eens de moeite waard...."
