Jii
WA!
t
Ziin eigen kamer.
De bedroefde
prinses.
Drie en een
schommel.
I
Ko
Het
gen
nis
ZMK
k 25
■■■■BW
E en fijne „reis"
forenst)
TALM
Maak de teekening al
De wensch van Jan vervuld.
p-
brengen, die een dans- aarf
•©8*
Mei een verrassing aan het
eindpunt.
-ai-
Het was een prettige plaats om te
speten op het grasveld, waar tle schom
mel onder een der appelboomen hing,
Drio jongens moesten het eigenlijk ge-
noegelijk hebben, maar inplaats daar
van zaten ze met lange gezichten bij el
kaar.
„Ik wou, dat de schommel een auto
bus was", zei Kees, „dan kon ik de
chauffeur zijn en de halten afroepen,
't Zou dan 'n heele groote bus moeten
wezen." „Hij lijkt meer op een schip",
vond Koos, „als we hem een zetje .ge
ven, slingert hij net als een schip op zee.
Ik zou dan de kapitein kunnen zijn en
goed opletten als er een eiland of een.
ander schip in zicht kwam." „Ik weet
*n beter spelletje dan dat," zei Karei,
„ik zeg, dat de schommel een trein is.
Ik zou do conducteur zijn, de' station?
afroepen en de kaartjes controleeren."
Koos mokte omdat bij geen kapitein kon'
.zijn. Karei zat tegenover hem en was
"vervelend omdat bij geen conducteur
was. Kees zat op den bodem van den
schommel zonder iets te zeggen. Het
iwas- een fijne schommel, bestaande uif
een groote bak, waar twee zitplaatsen
in waren aangebracht: Het schuitje
^ing aan een paar sterke touwen en de
jongens konden met hun drieën tegelijl;
schommelen. Ken oogepjolik heerschte er
diepe stilte. Zij wilden alle drie hun
eigen zin doen en ze waren niet van
plan om eens aam elkaar te deukten. Een
'eekhoorn1 kwam toet haar kindertjes
langs een'boomstam naar beneden' in
net grasveld, maar de jongens zagen hef
niet eens. 'PSet klern© ViottUJv v«h Hcw.
hippie, kwispelstaartte en kwam naar
ïle jongens toe, maar geen van drieën
haalde hem aam „Het is de schommel
van Kees**, zei Karei tot 'zichzelf; „ik
vind, dat hij moet zeggen, waar de
schommel op lijkt." „ïk ben op bezoek
en moest wat vriendelijker zijn", dacht
Koos, maar zweeg eveneens.
Toen stónd Kees plotseling op. -,,Tk
heb het!" riep hij uit „We gaan een
reis maken, een heele lange! Hef 'Is te
warm om in de stad te biijven, dus gaar#
we naai* buiten. We zullen een gedeelte
van de reis met het schip van Koos gaan
en een gedeelte met den trein van Ka-
rel, terwijl de rest in rnjjn bus wordt af
gelegd. Goed of niet?"
Daar kwam de glimlach weer terug
crp de gezichten der jongens en Tippie
begon van plezier te blaffen. „Ieder
moet voor zijn gedeelte van de reis zor-,
gen, laten we dus even gaan halen, wat
we denken noodig te hebben en binnen
tien minuten komen we hier dan weer
terug. De autotocht komt het laatst,
Breng je voetbal mee voor de treinreis.
Misschien komen we wél langs een
sportterrein", zei Kees, terwij! hij met
Karei wegholde. Kees holde naar zijn,
moeder en vertelde wat zij gingen spe-
len. 'Zijn moeder zei: ,„Laat de bus dan
als eindpunt maar hier stoppen, dan
heb ik een verrassing voor jnHie."'
Voor de tien minuten -om waren,
stonden cle drie jongens weer bij den
schommel. Kees had een mand bij zich.
die heel geheimzinnig was bedekt met.
een handdoek. Kapel had kaartjes en
een conducteurs pet bij zich. Koos had.
voor den voetbal gezoegd. Eerst zouden
ze met den trein gaan. Karei zette zijn
pet op en riep: Allen instappenI IJ hier
meneer en hij wees Kees-een plaats in
den :R>üoromel aan en >U hier. terwijl,
Koos tegenover hem werd neergezet.
Hu kwam hij met de kaartje? en vroeg
waar ze heen moesten. Tendoóte floot
hij, t»*ok aan de touwen van den schom
mel en de trein vertrok... Iedere keer
stopte de trein an dan riep Karei de
namen van de stations ai, Eindelijk was
de trein aan 'het eindpunt, de reiziger?
stapten uit t»n gingen nu een wandeling
maken. To«m het tijd was moesten te
rug en hepen nu naar de haven, waar;
bet schip al lag te wachten. Koos, de ka
pitein, maakte wat haast en zei, dat de
boot direct eou vertrekken. „Het is ruw
weer vandaag en misschien kunnen wij
voordat er atorra opsteekt op onze1
plaats van bestemming zijn", beweerde"
hij. Karei en Kees kregen ieder een dtek-
stoal, dia natuurlijk een plaats in den
Soest
DAG
Öags
openb
De
zijn b
verkrij
f 0.50.
Soest,
mei
pRANEN
iVEEVOE
Uitsluiten,
het door
aanbe
^Tevens O
tnenst. va
en
Beha»
opgen
Neen»
t
M
I Heel
Prim
Blik
repar
■B3SBBS
Rollei
10 Cake
Ons f
■Urnen ad
Cl
Cor
BANNIN
schommel was; Eet schip slingerde eerst
vreeselijk en daarna toen de zee bereikt
was, werd de beweging wat rustiger.
Maar opeens stak er storm op en de
passagiers sloegen over boord de zee in!
Ze zwommen nu op het gras en toen de
wind ging tiggen, konden zé weer op
bet schip klimmen.
De jongens hadden reuze veel pret.
Eindelijk was ook. de zeereis afgeloopen
De mand kwam nu te voorschijn en
daar kwamen drio glazen en een flesch
limonade te voorschijn. Het smaakte
heerlijk! Nu moesten ze met de bus
caair huis. Kees was nu chauffeur en
al spoedig zaten 'de jongens in de bus.
Na nog een eind gereden te hebben over
een zeer hobbeligen weg, want de bus,,
natuurlijk de schommel, ging erg op en
neer, was de benzine op. Bij een pomp
werd Benzine ingenomen en tenslotte 1
kwamen ze ook met da bus aan het
eind van de reis. „Uitstappen! Eind
punt!" riep Kees, „alle passagiers moe
ten mij volgen!"
Koos en Karei Hepen achter Kees.
aan, die naar zijn huis ging. Zijn moe
der, die de jongens al had hooren aan
komen, maakte de deur open en zei:
„Kom binnen, reizigers, de pannenkoe
ken staan al te wachten!" De jongens
keken elkaar eens aan en toen ze bin
nen kwamen, stond er werkelijk een
schaal met pannekoeken op tafel. Met
een Indianengeschreeuw vielen ze er op
en pas toen er geen kruimeltje
meer over was, Begonnen ze weer te
praten. Zeo hadden ze een mooie reis
gehad en een heerlijke maaltijd op den
koop toe!
Oplossing: Blokken.
.14 stuks,
naar huis terug. Vader en moeder Be
spraken de zaait eens ernstig en ten
slotte werd bet huis gehuurd. Jan, als
do oudste zoon, mocht kiezen welke ka
mer hij hebben wilde. Dat was niet zoo:
eenvoudig en hij haalde Karei er eens
bij. Tenslotte koos bij een kamer die niet
de grootste was, maar waarin het groot
ste raam was, zoodat bet kamertje goed
verKchf was.
Toen de verhuizer]] achter Hen mg
was, had Jan zijn lang gekoesterde
wensch, hij had zijn eigen kamer en
wat voor een. Een prachtig lichtge
kleurd gordijn had moeder voor het
raam gemaakt en een nichtje had van
allerlei kleine lapjes een schitterende
sprei op zijn Bed gemaakt. Zelf deed hii
na|uurlijk ook een heefeboel. Eerst
maakte hrj een Bordje Boven zijn Bed om
aan iedereen die binnenkwam te ver
tellen, waar bij *s nachts heenging,, als
Bello niet op het bed durft te springen.
En zoo is dus de wensch van Jan ver
vuld, nu komt Karei zoo nu en dan ook
bij hem om te knutselen en zij hebben
dan altijd allerlei plannen om vliegma
chines uit te vinden, of auto's die zon
der motor rijden, maar of zij dat ooit
zullen bereiken, zullen wij allemaal
moeten afwachten.
iti
Maar de schim van den 'Arabier
maakte haar meer gelukkig.
maar zoo'n klein hokje. Maar'Karei én
hij waren er van overtuigd dat het al
tijd wel bij wenschen zou Blijven.
Maar soms gebeuren er wel eens
wonderen en ook in het feven van Jan
teek het er veel op alsof er zoo'n wonder
zou gebeuren. Vader kwam namelijk op
een.avond thuis en zei: „Moeder, ik heb
een huis leng zien staan vlak hij mijn
werk, dat fs pas gisteren leeg gekomen:
'Ik ben er eens in gaan kijken, en het'
was een vrij huisje met een heele reeks
kleine kamertjes .boven. Ga straks eens
mee kijken, en als het je'bevalt, zullen
wij dat huis huren, omdat de huurprijs
niet heoger is dan van dit huis."
Jan moest zich eens in zijn arm knij
pen om er zichzelf van te overtuigen,
dat hij niet diep. Maar hij was iheusch
klaar wakker ea kon de verleiding niet
weerstaan om te> vragen: „Hè vader,
mag ik dan eok mee?"
Na wat heen en weer gepraat stem
den vader en moeder toe en zoo gingen
rij1 eau half «airtje later naar het leeg
staande thais kijken. Het viel moeder
r: ogail mee, maar Jan word zoo uitgela
ten, toen hij op de bovenverdieping
kwam, dat vader hem eens om wat rust
moest manen. Want, waf was het ge
val? Baar beren waren vier hamertjes
en een zolder, terwijl beneden drie ka
mers en een keuken waren.
Hij vond natuurlijk dat vader
Wie moest horen, wamt dan
allemaal' een ei ver kamer krijgen.
Moeder lachte een» en matlat
bezichtigd was, gingen
hij diep reader de dekens lag, dat is het
station ZZZZZ en omdatBello, zijn
hondje inplaatB van in zijn mand zoo
nu en dan wel eens aan het voeteneinde
van zijn bed wilde gaan slapen, had hii
een keurig bordje gemaakt met: niet.
parkeeren. Hij is er zehf wel niet zeker
van oi Bello dat lezen kan, maar als.
Jan 's avonds dat bordje'bij zijn voeten
einde zet, dan is bet wel grappig, dat
Heel lang geleden leefde er ergens
een land heel ver bier vandaan een
.prinses, die alles wat zij maar wensch te
van haar vader, den koning, kon krij
gen. Maar desondanks was het prinses
je heelemaal niet gelukkig. Dat kwam
omdat er heelemaal geen andere kinde
ren aan het hof waren en omdat de
prinses veel onderwijzers en onderwij
zeressen had, die haar het eene uur xia
het andere kwamen leeren. Zoo bleef er
eigenlijk heelemaal geen tijd over om te
spelen, want-de koning wilde, dat zijn
doehter, die later koningin zou worden,
■zeer knap zou zijn.
Zoo groeide onze prinses op tot zij
vijftien jaar was en al haar wenschen,
hehalve te mogen spelen met andere
kinderen, werden terstond ingewilligd.
In den koninklijken stal stond een mooi
Arabisch paard, waarop zij lederen
morgen door het park reed, maar aeh
zooals ik al zei, de prinses voelde zich
heélemaai niet gélukkig.
Zoo had zij wear eens dep lieelen dag
"geleerd en thenia's gemaakt en even
voor het eten was zij in een gemakke
lijke stoel gaan zitten om wat uit te,
rusten. Zij voelde zich zoo eenzaam, dat
zij bijna wel kon huilen. Maar daar op
eens was het haar, alsof er nog iemand
in de kamer bij haar was, maar hoe zij
-ook .rond zich keek, zij zag niemand
Toen opeens hoorde zij een stem, die
2Ae Je1 kans deze teekening vertier af dit op Sun papier staan. Na He vacan-
maien,? De Jongen» op school waren tie wisten zij niet meer waar
met i¥e teekeningen begonnen, HocE toen
va cautie gratd, hadden
jullie het eens?
heel zacht klonk en tegen haar zei'
'Prinses, waarom bent U zoo bedroefd?"
De prinses die de richting uitkeek',-
vanwaar de stem kwam, zag opeens de
schim van een Arabier voor zich staan,
Eerst schrok zij wel even van die
vreemde gestalte, maar de Arabier zei:
„U hoeft niet bang voor me te zijn, want
ik heb gehoord, dat U verdrietig bent en
nu kwam ik eens zien, of ik niet waf
voor U kan doen."
De prinses schudde haar hoofd.
Neen", zei ze, „U zult mij ook niet kun-
lielpen. Mijn goede vader vervult
mijn wenschen, maar een ding kan'
niet begrijpen en dat is, dat ik zop
ben."
De Arabier keek baar eens aan en
toen: „Als U zich aan mij durft too
vertrouwen, dan zal ik bij
'Ug9
ha! instudeeren
Be prinses aarzelde, maar EaaJ!
nieuwsgierigheid werd zoo groot, dat zij
hst bestoet te wagen. De Arabier sprak'
toen Benige tooverwoorden uit en op-,
eens veelde de prinses dat zij opgeno-
men werd en door het luchtruim zweef
de. Zij kwam. neer in een zaal, waar
werkelijk eenige meisjes aan het dansen
waren. De meisjes waren erg blij met
haar nieuwe vriendinnetje en vroegen,,
of zij ook eens wilde dansen. Nadat de
prinses het eens geprobeerd had, gin*
gen zij allerlei spelletjes spelen, waar
van de prinses zelfs nooit had geboord
en tenslotte kwam er een bediende bin
nen met een groot blad'vol gebakjes en
limonade.
De prinses was zoo uitgelaten, dat zij
wel altijd bij de meisjes had willen blij
ven, maar dat ging nu eenmaal niet'.
Na een half uurtje kwam de schim van'
den Arabier weer en zei tegen de prm-
dat het tijd werd om naar huis te
rug te gaan. En hoe zij ook smeekte om
nog even te mogen blijven, de Arabier
was onverbiddelijk en even later vloog
de prinses opnieuw door de lucht en
zat weer spoedig in haar stoel, waar
een der hofdames haar aan haar mouw
stond te trekken en riep: „Majesteit,
wordt U wakker, het diner is klaar". De
prinses opende haar oogen en kon niet
begrijpen, dat zij alles maar had ge
droomd. Zij was echter veel opgewekter,
toen zij aan tafel kwam, maar zij had
niet gedroomd, want zie, den volgen
den dag kwam de schim van den
Arabier weer terug en zoo ging het vele
dagen achtereen, net zoo lang totdat ons
Prinsesje heelemaal gelukkig was ge
worden.
Als je de teeke
ning hiernaast op
pervlakkig bekijkt,
denken jullie waar
schijnlijk, dat er
naar zeven blok
ken in geteekend
zijn. Maar na even
goed gekeken te
hebben zien jullie,
dat er veel meer
blokken zijn. Hoe
veel kun je er vin
den?
De oplossing vindt
je elders op deze
pagina, maar je
moet natuurlijk
eerst zelf goed zoe
ken, en vooral niet
te vlug denken, dat
je het ai weet.
Jan had nog vier broertjes en omdat
het huis waarin zijn ouders en hij met
zijn broertjes in woonden, niet zoo heel
groot was, was het natuurlijk altijd on-
mogeljk geweest, dat iedere jongen een
eigen kamer had. Ja, zelfs Jan, de
oudste, had altijd zijn kamer aan twee
broertjes moeten deelen. Nu had hij een
vriend Karei, 'die eenisst kind was en
die had wel een eigen kamer. Dikwijls
als Jan Bij Karei zijn huiswerk ging
maken, of zooals Woensdags- en Za
terdagsmiddags nog al eens gebeurde,
dat hij bij Karei ging zitten prutsen
aan het een of_an'der dat bti wilde ma-
i ken, dan had hij het er zoo dikwijls over
jdat het toch zoo heerlijk zou zijn om V
eiges kamer te hebben, _al was het nog
