iets over de
lamora
igisch station in dood.
.-.-..s, né
Een eigenaardige weddenschap»
VOORZORGEN...
?Méi' $$ÊBM
_V - '^V
t *-; '"cSh-sj <ïv fl
3^ OBSERVATIE-STATIONS WEKKEN.,
x. Een tragedie in ijs en koude..
door F. R. M.
Dagelijks doorklieven draadloze tele
grammen de atmosfeer en brengen berich
ten over het werk en de waarnemingen
'der meteorologische stations over de ge
hele wereld. 300 Observatiestations op het
Noordelijk halfrond voorzien de schepen
en de vliegmachines van berichten over
de luchtdruk, windrichting, temperatuurs-
gesteldheid en wolkvorming. Vier maal
daags worden cijfertelegrammen gezon
den naar de hoofdstations Annapolis in de
Verenigde Staten, „Hamburgs Seewarte",
in Duitsland. Waarschuwingen voor
storm, onweer en hagelbuien zenden de
electrische zenders van Spitsbergen, van
Nova Semla, van de Rocky Mountains
van de Kausasus de. wijde wereld in.
Geheel alleen staat het meteorolog'ich
station op de kale bergtop. Slechts één
persoon is er werkzaam. De electrische ka
bel is 't enige, wat hem met de bewoonde
wereld verbindt Alleen in zijn ijzig huis zit
de meteoroloog John Sullivan met f
koortsig hoofd boven de tabellen en cur
ven. Sedert drie dagen is het hem niet
meer mogelijk om naar de hut daar boven
te klimmen, en de instrumenten af te le
zen. Buiten woedt de storm met onvermin
derde heftigheid. Hij kan aan het knarsen
van de luiken wel zowat raden dat het
Oostenwind is van het Oosten over de
kale, besneeuwde prairies naar de Rocky
Mountains. Hij vult zijn weerkaart in,
maar hij moet veel open laten. De tempe
ratuur, de luchtdruk, de vochtigheid en
de trillingen van de aardbevingaanwijzer
worden ingevuld. Meer kan hij niet waar
nemen door de muur van ijs en sneeuw,
die de woedende storm om het huis op
waait. De geisoleerde ruimte van de aard
bevingaanwijzer, het apparaat dat zo bui
tengewoon gevoelig is en dat, ver van de
geluiden en schokken der wereld, slechts
let op de bewegingen van de aardkorst, de
ze ruimte wordt dagelijks opgezocht. Van
daag heeft Sullivan uit de curven kunnen
opmaken dat een aardbeving of een berg-
verschuiving te verwechten is. Hij is be
zorgd, want bij het ai :enden van het eer
ste. bericht 's morgens heeft hij gemerkt
de verbinding met liet dal weigerde.
Een lawine, of het naar beneden stor-
.en van rotsmassa's zou de kabel wel ver
nield hebben. Om kwart voor acht, kwart
voor tien, kwart voor twee en kwart voor
zeven zond hij zijn berichten naar bene
den.
DE GLAS-HARMONICA
DE STAMVADER.
door Rea Cooper.
Nu staat hij van de met papieren bedek
te tafel op. Hij valt. Hij strompelt naar zijn
bed. Als hij bij zijn bed beland is, wéét hij
al niets meer van storm en van eenzaam
heid, van dreigende kou en van de ver
nielde kabel. Hij ziet zich aan een zon
nig strand liggen; de zee bruist, de wol
ken drijven langzaam naar de horizon;
het weer is zacht, de zon schijnt... Hij
hoeft niet meer te meten en te registreren,
niets in te vullen en geen waarnemingen
meer af te zendon. Er komen heldere ogen
blikkeu, waarop hij naar de barometer
kijkt en aan de kleine hut daar boven
denkt, waar de instrumenten werken, te
vergeefs werken. De kou trekt door het
huis, als stond het er niet, en met een
laatste krachtsinspanning schrijven Sulli-
van's verstijfde handen de laatste aflezin
gen neer...
Toen weken later een expeditie er in
slaagde om het meteorologisch station te
bereiken, vonden zij in de ijskoude ruimte
Sullivan stijf en koud, gebogen over zijn
kaarten. Naar zijn onregelmatig geschre
ven meldingen te oordeelen, had hij ruim
acht dagen tegen kou en koorts gevochten,
tot dezen hem overmanden
In deze jonge kereT,
die je hier op dit
plaatje ziet, herkennen'
jullie zeker wel een
Tiroler, is het niet zo?.
En anders weet je nu,
dat het een Tiroler is.
Ook alweer geleerd.'
Nu ja, maar daar wil»-
de ik het eigenlijk niet
over hebben. Ik had bij dit stukje net zo
goed een foto van een Rus kunnen nemen.
Of een van een Volendammer. Of van een
Fransman. Maar... onder één voorwaarde.
Namelijk; ze moesten allemaal een harmo
nica bespelen. Want dit keer wil ik je
iets vertellen van de harmonica. O, een
kort stukje maar boor! Ik weet uit mijn
eigen jeugd nog, hoe vervelend ik het
vond wanneer de verhalen en stukjes voor
de jeugd zo vreselijk lang waren, want
dan waren zij meteen ook zo vreselijk lang
dradig. Nu, daar hoef je dit keer niet bang
voor te zijn. Maar nu schei ik er met mijn
inleiding mee uit, anders heb je kans dat
dit harmonica-verhaal toch nog een angsti
ge lengte krijgt!
De stamvader van de harmonica, de glas-
harmonica, werd uitgevonden ja, het
klinkt wel erg gek, dat je een stamvader
uitvindt, maar enfin...! in het jaar 1763.
Hij bestond uit verschillende glazen klok
ken met verschillende toonhoogte. Zij wa
ren bevestigd om een rol of een spil, die
dan met de voet rondgedraaid werd.
Dan heb je de algemeen bekende mond
harmonica. Jullie hebt zo'n ding natuur
lijk allemaal wel eens gezien.' Het is een
eenvoudiger vorm van een z.g.n. accorde
on, het vreemde woord voor een handhar
monica, waarvan je er hier op het plaatje
een ziet.
Tegenwoordig komt de harmonica weer
erg in de mode. Je hoort hem bijvoorbeeld
dikwijls door de radio, en dan niet in zijn
eentje, maar met een heleboel tegelijk.
Maar - tenminste dat vind ik de har
monica is nu eenmaal een instrument, dat
je moet bespelen wanneer je een dag naar
buiten gaat. Want de muziek die er uit dit
instrument komt, is echte buiten-mnziek,
die vriendelijk uitnodigt, toch vooral je ar
men en benen uit te slaan, en te dansen
en te springen tot je niet meer kunt
ESTAFETTELOOP.
Ja, nu leer je een leuk spel, waarbij je
heel wat hindernissen moet overwinnen!
Het aantal medespelers kan verschillend
zijn. Je hebt twee partijen, die tegen el
kaar moeten strijden. Van iedere partij
loopt er één naar een tafel, vervult de op
gaven, die hem daar gesteld worden, rent
om de tafel heen, terug naar zijn eigen
partij en geeft de volgende speler een klap
(niet te hard). De partij die het gauwst
klaar is, heeft natuurlijk gewonnen. Als
extra hindernissen stel ik voor dat jullie
nemen:
1. een hoed opzetten;
2. een kaars aansteken;
3. een slok water drinken;
4. de kaars uitblazen;
5. de hoed afzetten.
Of:
1. een handschoen aantrekken;
2. een draad in een naald steken;
3. de handschoen uittrekken.
Jullie ziet dat je er een heleboel hinder
nissen zelf bij kunt bedenken. Als je een
heleboel hebt om mee te laten spelen, gaat
het werkelijk erg grappig!
EEN ANEGDQTE UIT HET RUSLAND
.VAN VóóR DEN OORLOG.
door Thekla Meredidt.
Vóór de oorlog was de „Engelse club" te
Moskou verzamelplaats van alle deftige
heren. Men besprak dan van allerlei ge
wichtige of minder gewichtige dingen, en
zo kwam het dat het gesprek eenmaal liep
over de Moskouse „onderwereld". Onder
de aanwezigen bevond zich ook de pas-be
noemde Moskouse commissaris van politie
Baron Dershow, die de critiek der heren
zó beantwoordde:
„Vroeger was dat zo! Vóórdat ik de lei
ding der politie op mij nam. Maar nu sta
ik er borg voor dat iedere diefstal in Mos
kou ogenblikkelijk opgehelderd en bestraft
zal worden!"
„En ik wed honderd tegen een dat men
U Uw pels van de schouders zal stelen!"
antwoordde Graaf Samailoff, die door zijn
dolle streken in heel Moskou bekend was.
„Goed", zei Baron Derschow, die pas in
de stad woonde en den graaf daarom nog
niet goed kende. De'andere heren lachten
in hun vuistje en verheugden zich in stilte
op de komende grap, omdat ze wisten dat
ze weer iets héél bijzonders van Graaf Sa
mailoff konden verwachten!
Er gingen enige dagen voorbij, zonder
dat er iets met de pels van den commissa
ris gebeurde. Op een avond was men weer
op de club, toen een rijk-gegalonneerde la
kei in de bekende livrei der vorstin Gallit-
zin, een negentigjarige dame, die betrek
kingen had met Tsarenhof, en daarom
groot aanzien genoot, verscheen.
,-,Hare Doorluchtigheid verzoekt den heer
Commissaris van politie bij haar te ko
men!" zei de lakei.
Natuurlijk moest Baron Derschow aan
hef verzoek van de oude dame voldoen, en
wei ogenblikkelijk! Hij liet zich zijn pels
brengen, en stapte in de slee, waarmee de
lakei gekomen was.
In het paleis van de vorstin nam een
andere lakei hem zijn pels af, en verzocht
hem, de trap naar de ontvangzaal van de
vorstin op te gaan.
Boven gekomen was er niemand te zien.
Alle paleisbewoners schenen al te slapen.
Hij liep. wat door de verschillende zalen,
maar niemand kwam. Tot de commissaris
van politie eindelijk een ingeslapen lakei
bemerkte, dien bij wakker schudde en
hem beval de kamenier van de vorstin te
roepen. De kamenier ging naar haar mees
teres, en kwam terug met de boodschap,
dat de vorstin van niets afwist, en hem
Baron Derschow niet had laten komen.
Toen vermoedde de commissaris al iets.
Boos liep hij alle trappen weer af, maar
beneden gekomen bemerkte hij, tot zijn
groote woede, dat de lakei verdwenen was
mèt zijn pels. En ook de slee was verdwe
nen.
Nog bozer keerde hij naar de club terug.
En het eerste wat hij zag was zijn pels,
die in de garderobe hing.
In de clubzalen ontving men hem met
een groot gejuich.
En Baron Derschow wist, dat hij de wed
denschap verloren had!
ZUURKOOL.
De oude Grieken kenden zuurkool al,
de geluksvogels! Diogenes, jc weet wel, die
heer, die leefde in een ton, leefde van bij
na niets anders. Voordat de aardappel zo
algemeen gegeten werd dat was in de
Napoleontische tijd aten de menschen
in Noord- en West-Europa het erg dik
wijls. In de Zevenjarige oorlog (wanneer
was die, knappe geschiedkundigen?) had
het Oostenrijkse leger erg te lijden van
scheurbuik, maar het Duitse leger hele
maal niet Men begreep dat eerst niet goed,
later bleek het dat dat kwam door de
zuurkool! Het waren twee Duitse natuur
vorsers, vader en zoon Forster, die de twe-
de wereldreis van Coop meemaakten, en
op hun verlangen werd de zuurkool mee
genomen als voedingsstof. Gedurende de
gehele reis is er niet één geval van »*heur-
buik voorgekomen.
KNUTSELWERKJES.
MAKEN JULLIE OOK
VOGELHUISJES?
Wie knutselt er nu eigen
lijk niet graag? En wie knut
selt niet graag vogelhuisjes?
Weet je, het is natuurlijk erg
leuk om te knutselen zélf.
Maar is het niet honderddui-
zendmaal leuker om iets te
knutselen, waar je later ook
werkelijk wat aan hebt? Dat
je weg kunt geven op ver
jaardagen, of dat je zelf
prachtig kunt gebruiken. Bij
voorbeeld... de vogelhuisjes!
Komt de tijd niet weer, dat de vogeltjes
uit het Zuiden weer hier terug komen?
Hebben zij dan soms geen huizen, geen
nesten nodig?
„Goed", zeg je, „Dan bouwen ze hun
nesten maar. Ik vind het best!"
Nu ja, natuurlijk kunnen ze het zelf ma
ken. Maar het is toch veel leuker om hun
daarbij te helpen! Of help je mensen en
dieren som* niet graag. Ja toch immersl
Vooruit hoor! We gaan vogelhuisjes ma
ken!
Figuur A laat een vogelhuisje voor rood
borstjes zien; figuur B een voor kwikstaar
tjes; figuur C een voor toren-vogels en op
het étagère'tje van figuur D zullen de zwr
luwen graag hun nest bouwen!
De verbinding vernield dat wil niet
z|1ooen dat het werk onderbroken wordt
neen, dat wil zeggen: dodelijke eenzaam
heid, de onmogelijkheid om hulp te
roepen. Hulp hij zou hulp nodig heb
ben! Zijn hoofd brandde en deed pijn. Hij
had sedert dagen niets gegeten, niets kun
nen eten. Vandaag had hij dat naar bene
den willen melden. Morgen zou hij mis
schien niet in staat zijn om op te «taan. De
t oorts sloeg hem neer; hij kon niet stoken,
et koken.».
1. Kees Jansen is op ski'* een held
Hij vliegt door het besneeuwde veld!
plats'ling duikt een afgrond op en 3. Doch listig en met voorbedacht4 De parapluie wordt uitgestoken
Kee* kan heus niet daad'lijk stoppen! Heelt Kees een valscherm meegebracht Geen arm of been werd er gebrok
M. P.
