Het wapenschild van Lucien.
op
Een borduurplaatje
voor onze meisjes
EEN APACHEN-HANGMAT.
FEN SCHIP ALS RAAM-TRANSPARANT
WAT SCHUBBETJE OP DEN
BODEM VAN DE ZEE VOND.
g3r=® 5
MOPPEN.
5
De koning zat over het groote purpe
ren boek gebogen en sloeg de bladzijden
om. Hij las de verschillende namen van
de jongens, die pas in den adelstand
waren verheven, en die nu een wapen
schild hadden ontvangen. Toen hij bij
de L. was gekomen zocht hij tevergeefs
naar den naam „Lucien". Mistroostig
schudde de oude koning zijn hoofd. De
vader van Lucien was een van de beste
vrienden van den koning en Lucien
was vroeger van jongs af aan altijd een
veelbelovende jongen geweest, maar den
laatsten tijd waren de berichten niet
meer zoo gunstig en daarom ontbrak
zijn naam nog steeds in het purperen
boek. De koning zuchtte eens.
Op hetzelfde moment zuchtte ook Lu
cien. Dit was echter voor hem niets on
gewoons, want Lucien was nooit geluk
kig. Altijd was ev^-cs wat niet naar zijn
zin was en waarover hij luide zijn on
tevredenheid te kennen gaf. Moest hij
eten, dan was er altijd iets te koud of
to warm, of te zoet of te zuur. Moest hij
zich kleeden, dan was er altijd iets te
kort of te lang, of te wijd of te nauw,
wilde hij met zijn honden spelen, dan
waren zij of te speelsch of te lui, zijn
paard hinnikte te veel en zoo had hij
altijd iets, waarover hij ongelukkig was.
Geen wonder dat de menschen hem „de
mopperende Lucien" noemden.
Terwijl hij op zekeren dag in zijn ka
mer zat, waar de deuren naar de tuin
van open stonden, dacht hij: „He, wat
is het hier vervelend. Hij liep den tuin
in, die vol duizenden bloemen stond,
'doch lette daar heelemaal niet op. Een
van zijn honden kwam blij naar hem toe
gesprongen, maar hij vond het dier te
Wild en snauwde het af. De hond kroop
Vlug weg. Hij keek links noch rechts en
vertrapte verschillende mooie bloemen.
Opeens klonk er uit een vogelkeeltje een
.vroolijke triller. Lucien, in zijn gemop
per gestoord, bukte zich, nam een hand
vol kiezelsteentjes en wierp die naar den
vogel, terwijl hij riep: „Wil je je stil
bonden, leelijk beest."
Op hetzelfde moment dat de vogel
Verdween, verschool ook de zon zich
achter de wolken, het was hem alsof
alle bloemen in den tuin verdwenen en
toen hij naar de lucht keek en de wol
ken zag, wilde hij naar binnen gaan,
omdat hij dacht dat het ging regenen,
maar zijn huis was verdwenen.
Verbaasd keek hij om zich heen en
zag toen een klein heerenhuis staan.
1'oen hij er mopperend heen liep en er
binnen wilde stappen, verdween ook dit
huis en hij zag niets anders dan een
bouwvallige hut. Hij ging op den rand
van het bed zitten, dat in de hut stond
en riep om zijn bedienden. Doch hoe hij
ook riep, niemand kwam. Daar hij hon
ger had, zocht hij naar eten en vond
een groot versch wit brood. „Wie eet er
nu droog brood", riep hij uit en tegelijk
veranderde het brood in een stuk zwart
roggebrood.
Hij schrok er van. Dagen gingen
voorbij. De zon bleef achter de wolken
en Lucien leefde in de bouwvallige hot.
Er lag genoeg hout omheen, om het
vu>ur te onderhouden, dat er brandde.
Maar toen hij op zekeren morgen juist
een woord vormde met zijn lippen om
te mopperen over het feit, dat hij weer
hout moest hakken, ging het vuur bijna
uit. Hij zag het nog juist op tijd, hield
het woord in en riep „Ga alsjeblieft niet
uit, ik zal wel gauw hout hakken. F.n
de vlammen laaiden tegelijkertijd weer
Toen hij na een paar dagen zich wdt
verder van den hut begaf als gewoon
lijk, zag hij opeens ergens in de verte de
gele kleur van een kleine bloem. Vlug
liep hij, die anders den bloem vertrapt
zou hebben, er heen, bukte zich en riep»
i,0, paardebloem, wat ben jij mooi!" En
opeens zag hij overal om zich heen
paardebloemen. Hij plukte er verschil
lende van en toen hij weer bij de hut
kwam, zocht hij naar een vaasje om ze
in te kunnen zetten. Hij vond echter
niets dan een gebarsten glas, vulde dit
voorzichtig en zette met een blij gezicht
de paardebloemen er in.
Toen hij een paar stappen achteruit
liep om het boeketje te bekijken, zag hij
tot zijn groote verbazing, dat het ge
barsten glas in een mooie vaas veran
derd was.
Den volgenden morgen waren alle
bloemen verdord. Hij mopperde echter
niet, mjrar zei tegen zich zelf: „Mis
schien staan er buiten nog wel andere,
ik zal eens gaan zoeken", en vol hoop
opende hij de deur.
Een warme wind kwam hem toegemoet
en de zon begon te schijnen. Lachend
keek hij er naar en was blij, dat hij de
zonnewarmte weer eens voelde. De wol
ken waren blauw, het gras en de hoo
rnen waren groen en alles was overgo
ten met het gouden zonlicht.
„Wat is de wereld mooi!" riep Lu
cien uit. „En watr voel ik mij gelukkig!"
Op datzelfde moment begon de kleine
vogel te zingen.
Lucien klapte in zijn handen van
blijdschap en opeens bevond hij zich
weer in den tuin met de duizenden
bloemen. Met groote vreugde liep hij
van het eene perk naar het andere en
toen zijn paard hem tegemoet kwam
loopen en luid hinnikte, omdat het zijn
meester zag, sloeg hij gijn armen om
den hals van het dier en fluisterde hem
lieve woordjes in.
Toen hij bij een tuinman kwam, zei
•hij vriendelijk: „Wat een prachtige
bloemen zijn hier toch, dit is bepaald de
mooiste tuin van de heele wereld, geloof
je ook niet. Klaas?"
De tuinman wist niet hoe bij het had.
Nog nooit had Lucien hem zelfs maar
een blik verwaardigd en nu sprak hij
hem op zoo'n vriendelijken toon aan.
„De tuin is zeker heelemaal veranderd,
is het niet?" vroeg hij verder.
„Neen, jongeheer Lucien, de tuin is
altijd zoo geweest, ik weet het, want ik
verzorg hem al jaren."
„Wat eigenaardig," zei Lucien zacht,
„ik zie hem nu pas voor liet eerst zoo
mooi."
Toen hij zijn huis naderde kwamen
zijn twee honden naar hem toe sprin
gen, en het deed Lucien goed te weten
dat hij zulke trouwe vrienden had.
Na eenigen tijd, toen het bleek dat
Lucien steeds goed gehumeurd bleef en
heelemaal niet meer mopperde, ontving
hij een boodschap van den koning om
aan het hof te komen.
Toen Lucien bij den koning kwam.
knielde hij voor dezen neer. De koning
glimlachte vriendelijk en raakte zijn
voorhoofd aan met den scepter.
„Hierbij sla ik je tot ridder, Lucien,
en je naam zal geplaatst worden in het
purperen boek. En voortaan zal men je
noemen: „Lucien, de Dankbare."
De koning wachtte even en vervolgde
toen: „En wat voor een symbool wil je
in je wapenschild hebben?"
„O, Majesteit, als U het mij toestaat,
zou ik gaarne een enkele paardebloem
kiezen!" zei Lucien.
Hier zien jullie een zeehond, die zich
heelemaal aan de Noordpool in het zon
netje koestert. Dit is een aardig werkje
om op een lapje zijde na te teekenen en
dan te borduren. Als het borduurwerk
klaar is en je maakt er dan een spel
denkussentje van, dan weet ik zeker,
dat moeder of Oma. of Tante of aan wie
je het speldenkussentje geeft, er heel
blij mee zal zijn.
üm het gemakkelijk na te teekenen
prik je met een speld allemaal kleine
gaatjes in de lijnen die je op de teeke-
ning ziet. Daarna speldt je de teekening
op het lapje vast en wrijf er met pot
lood overheen. Door do gaatjes komt nu
genoeg potlood op de zijde, dat je de
teekening kunt zien. Maak de zon van
gele of oranje zijde, de ijsbergen van
wltfë zijde, de zee blauw, het water,
waar de zeehond in ligt, iets lichter
blauw en het dier zelf zwart met witte
slreepen, zooals je duidelijk kunt zien.
Voor zijn oog kan'je mooi een klein
kraaltje nemen. Probeer het maar eens
je zult zien, wat een aardig speldekus-
sen je krijgt.
Wij beginnen deze hangmat op de
zelfde manier, als wij vroeger 'n touw-
spelletje hebben gegeven. Dit spel ziet er
vreeselijk moeilijk uit, doch is heel ge
makkelijk te maken. Hiervoor heb je
noodig een touw van ongeveer twee me
ter lengte, dat weer aan elkaar wordt
geknoopt.
We beginnen dus met een lus om de
duimen, om de wijsvingers en om de
pinken. Noem nu met de rechterhand de
lus van den wijsvinger op en laat die
vallen over don rug der linkerhand over
de pols ditzelfde doen wij met de linker
hand. Pak nu met de rechterhand de
Licht ze er af zonder ze te laten vallen en
laat uw linker duim naar beneden glij
den naar u toe, onder alle touwen door,
daarna naar boven en weer in de lus
sen. Trek nu de touwen aan en herhaal
de heele bewerking niet de linkerhand.
Het touw door de duim vork en naar be
neden over den rug van de hand. De
duimlus oppakken en vasthouden met
den duim orfer en onder het touw en
na^r hoven weer door do lussen. Nu
moet U de handen scheiden om alle tou
wen strak te krijgen. Nu hebt U een
dubbele lus om eiken duim en pink var.
elke hand en een lus over elke pols. U
beide pinklussen van de linkerhand op
en laat die over de linkerduim vallen.
Daarna wordt de buitenste duimlus van
de linkerhand over de linkerpink ge
bracht, hetzelfde doen we daarna pet
de andere hand en krijgen zoo fig. 1.
Wij moeten nu oppassen, dat wij
'jren van de lussen laten slippen. Grijp
do touwen met de linkerhand beet, waar
zij in het midden kruisen en schuif i»e
door de vork van den rechterduim en
over den rug van de rechterhand naar
beneden, zie fig. 11. Laat nu do touwen
glippen, met de linkerduim pn wijsvin
ger moeten wij de twee lussen h°"tnak-
ken, die om den rechterduim loopen.
hebt het touw nu in een schijnbaar ho-
pelooze wirwar tusschen de handen. Leg
elke polslus over de vingers en laat de
lussen vallen aan de palmzijde. Trek nu
de handen flink uit elkaar en plotseling
zult U een hangmat ontdekken, als fig.
4 te zien geeft. Dit is een figuur om
flink te oefenen, zoodat het razend vlug
gaat. Ben je nu zoover, op het aantrek
ken na, klaar, dan verhoogt het zeer het
effect, als je net doet, alsof jo toover-
formules uitspreekt; daarna trekt en
plotseling (lus de hangmat kunt laten
zien. Doch om dit alfc goocheltoer te
kunnen toonen. begrijp je wel. dat je
heel zeker van de oefening moet zijn.
Dit schip op de teekening is een gal
joen en wij kunnen daar 'n mooi raam-
transparant van maken voor je kamer.
Knip het prentje netjes uit en plak het
op een dun stuk karton, daarna netjes
recht afknippen. Nu worden alle dikke
zwarte stukken met een schaartje met
fijne puntjes of een houtsnijmesje uit
geknipt of uitgesneden, maar jullie
moeten er op letten dat je niet de witte
verbindingsstukken wegsnijdt, want dan
valt de teekening in verschillende stuk
ken uit elkaar. Hebt je al de zwarte
stukken uitgesneden, kleur dan het
schip. Maak de zeilen wit of zacht geel,
het schip en de vlag rood en de golven
blauw. Daarna worden er van boven
twee kleine gaatjes in gemaakt, waar
door een touwtje of bandje komt, zoo
dat je het transparant kunt ophangen.
Je ziet het schip tegen het licht in dan
heel duidelijk.
->r-
Scliubbetje, een mooie kleine visch,
die op den bodem van den oceaan leefde
met zijn vader, moeder, broertjes en zus
jes, hield er erg veel van heele lange
zwemtochten te gaan maken, heelemaal
in zijn eentje. Zijn moeder vond het niet
altijd erg prettig, maar hij kon zoo
vleien en zoo vriendelijk vragen, of hij
alsjeblieft weg mocht, dat zij hem niets
kon weigeren en blij gemoed vertrok hij
dan en bleef soms een hpelen dag uit.
Op zekeren dag was hij weer een heel
eind van huis, toen hij in de verte op
den bodem iets zag glinsteren, iets, dat
hij nooit had gezien. Vlug zwom hij er
heen en zag daar tot zijn groote verba
zing een sleutel liggen, die zoo schitter
de, dat hij zijn öogen zou hebben dicht
geknepen, als hij dat gekend had, maar
een visch heeft geen oogleden, zooals de
menschen en daarom kon hij dat dus
niet doen. Hij wist trouwens ook niet,
dat het ding, dat hij daar zag, een sleu
tel was, want zulke voorwerpen had zijn
moeder thuis niet. Van pure verbazing
blies hij groote en kleine belletjes en bij
durfde er eigenlijk niet aan te komen,
omdat hij niet wist, of het ding hem
misschien zou bijten.
Toen het echter doodstil bleef liggen,
vatte Schubbetje moed en kwam er
eens even met de punt van zijn laars
aan, maar er gebeurde niets. Hij zwom
toen even naar boven om te zien, wat er
aan de oppervlakte was en hoe het ding
daar was gekomen. Eerst zag hij heele
maal niets, maar toen hij overal iif het
rond keek, bemerkte hij een heel klein
roeibootje, waarin een meisje zat, dat
vreeselijk huilde. Hij begreep niet, hoe
zoo'n klein bootje midden op do zee
kwam, want meestal is het niet zeewaar
dig genoeg en slaat het om, maar geluk
kig was het water nogal kalm en dob
berde het bootje stuurloos rond, want
het meisje, dat er alleen in zat, had
zoo'n verdriet, dat zij heelemaal vergat
te sturen.
Schubbetje kreeg vreeselijk medelij
den met haar en wilde haar troosten.
Een paar maal stak hij zijn kopje boven
water om haar aandacht te trekken,
maar zij keek heelemaal niet om zich
heen. Eindelijk bedaarde haar snikken
en toen Schubbetje nogmaals zijn kopje
boven 't water uitstak, zag zij hem op
eens.
Nu begon zij te smeek en: „Och visch-
je, weet je misschien of er beneden op
den bodem van de zee een sleutel ligt en
zou je mij die misschen kunnen brengen.
Het is namelijk de sleutel van een groot
geheim en zonder hem kan ik het ge
heim niet ontsluieren."
Schubbetje sloeg nu met zijn staartje
op het water wat in de visschentaal zoo
veel wil zeggen als: „Ik zal probeeren
je te helpen."
Hij dook weer naar beneden en nam
den sleutel in zijn bekje. Maar die sleu
tel was zoo zwaar, dat hij geen kans
zag hem naar boven te brengen. Goeden
raad was duur. Maar eindelijk besloot
hij een van zijn vriendjes te gaan ha
len om hem te helpen. Toen zij nu weer
naar den sleutel terugkeerde, tilden zij
hem samen op en brachten hem zoo
naar hoven, waar het meisje reikhalzend
naar hun uitkeek.
Vlug pakte zij den sleutel en bedank
te de beide vischjes hartelijk. Opeens kon
zij weer goed het bootje besturen en was
even later uit het gezicht verdwenen.
Schubbetje en zijn vriendje wisten na
tuurlijk niet wat voor een geheim het
was, dat het meisje wilde ontsluieren
met den sleutel, maar zij waren zoo blij,
dat zij haar hadden kunnen helpen, dat
zij van vreugde kopje om duikelden en
daarna samen nazwemmertje gingen
spelen.
Medelijden.
Marietje kwam voor het eerst met de
vacantie in een groote stad en zag daar
op een plein een groot standbeeld staan.
Zij keek er langen tijd naar en zei toen
tenslotte tegen haar tante: Zeg tante,
zou die man nu niet moe worden van
altijd zijn hand naar de hoogte te hou
den?
In de lift.
Karei stond voor het eerst in de lift
en toen hij thuis kwam vertelde hij het
aan zijn moeder.
En hoe vond je dat? vroeg zij toen.
Raar, zei Jan. We gingen een klein
kamertje binnen en toen kwam alles
wat boven was geweest, vanzelf naar
beneden.
Slim.
Loodgieter, die op het dak aan het
soldeeren was, maar misstapt en naar
heneden valt: Zoo, het is al bij half vn'L
Nu voor die paar minuten ga ik maal
niet meer naar boven!
