Hoe de G-mannen van Edgar Hoover
een einde maakten aan de bandieten-
5 terreur in de Vereenigde Staten
Een bioscoopbezoek werd John Dillinger ten slotte noodlottig
Het einde van Staatsvijand Nr. 1
Edgar Hoover, leider
van de Crimineele Af-
deeling van het Ame-
rikaansche Ministerie
van Justitie. Hij riep de
politiemacht der Gman.
nen in het leven.
Wij herinneren ons nog als den dag van
gisteren dat Amerika den strijd aanbond
met de gangsters, waarvan John Dillinger
en „Babyface Nelson", een jongen van vijf
en twintig jaar, de leidende figuren waren.
Alle maatregelen van de politie en van de
justitie waren te kort geschoten om aan
dezen misstand een einde te maken. Het
werd een open vraag of de regeering van
Washington dan wel de bandieten in we
zen de Vereenigde Staten regeerden. Eerst
toen de leider van de crimineele afdeeling
van het Ministerie van Justitie: Edgar Hoo
ver een speciale politiemacht, de G-mannen
(G: van Gouvernement) in het leven riep,
begon de strijd op leven en dood, die uit
eindelijk moest leiden tot de ondergang van
de gangs. De groote jacht zonder genade
nam een aanvang. De eerste slag, die men
lloeg was het uit den weg ruimen van John
Dillinger. Het eerste samentreffen had
plaats gehad in een klein jachthuis buiten
Chicago. Bij een nachtelijk vuurgevecht
vielen evenwel onschuldige menschen, door
de kogels der politie, terwijl de misdadi
gers aan den anderen kant ontsnapten.
Maar de vriendinnen en vrouwen van de
gangsters vielen in handen van de G-man
nen en zij konden belangwekkende inlich
tingen verschaffen. Zij kwamen nu op het
spoor van Lester Gillis, bijgenaamd „Ba
byface Nelson". Bij St. Paul vingen zij zijn
auto op en namen deze onder vuur, maar
Gillis ontkwam. Evenals een andere be
ruchte schurk, Carroll geheeten, hield hij
zich verborgen in Chicago, het centrum van
de gangs. Daar bevond zich ook Dillinger,
die door een arts, die goed betaald werd
door de bende, niet alleen zijn gezicht langs
opera cieven weg liet veranderen, maar
eveneens zijn vingertoppen, om de vinger
afdrukken onherkenbaar te maken. Het
groote succes voor de Amerikaansche po
litie begon met het neerschieten van twee
beruchte helpers van Dillinger, Clyde Bar-
row en Bonnie Parker.
Kleur en nummer van de auto, waren even
als de inzittenden, niet te onderscheiden.
Toen Barrow en zijn vriendin Bonnie
Parker uit de auto stapten en zich inder
daad naar den bewusten boom begaven,
sprong politiechef Hamer te voorschijn en
riep hen toe: „Handen omhoog". Maar het
paar draaide zich bliksemsnel om en scheen
naar wapens te willen grijpen. „Vuur",
commandeerde Hamer. Vier salvo's weer
klonken kort na elkaar, de „ellendigste
moordenaars" zooals Barrow en Parker
genoemd werden, zakten ineen. De auto
bleek een compleet wapenarsenaal te zijn:
een machinegeweer, drie automatische ge
weren, twee geweren met afgezaagden
Het is nog slechts enkele jaren ge-
leden dat de Vereenigde Staten
gebukt gingen onder de terreur
van de gangsters. Alles was door
en door corrupt. Telkens ontsnap
ten de misdadigers uit de gevange
nis; totdat Edgar Hoover zijn po
litiemacht van G-mannen schiep,
die het als hun roeping beschouw
den de gangs uit te roeien. Vele
feiten zijn eerst thans bekend ge
worden en wij achten het een
voorrecht onzen lezers hierbij een
artikel te kunnen bieden, dat ge
schreven werd op grond van de of-
ficieele gegevens.
schiedenis van het groenoogige monster,
dat Jaloezie heet. De Roemeensche heeft me
haar geschiedenis verteld. Zij heeft Dillin
ger gekend voordat hij de eerste maal ge
vangen werd gezet in Mooresville en be
trekkingen met hem onderhouden. Terwijl
hii in de gevangenis zat, leerde zij een ze
keren Alexander Sage kennen en trouwde
met hem.
Toen Dillinger uit de gevangenis ontsla
gen werd, kwam zij weer bij hem terug en
verliet daarvoor haar man en het inmiddels
geboren kind. Zij werd ten opzichte van
Dillinger zoo volgzaam, dat zij met hem
door dik en dun is gegaan. Zij heeft be
treffende zijn verhouding met Evelyn Fre-
chette en andere zijsprongen nog een oog
je toegedrukt, omdat Dillinger beloofd had,
na nog een groote bankroof zich ergens een
farm te koopen en zich uit zijn „arbeid" te
rug te trekken. Nadat zij van haar man
gescheiden was, zou hij haar trouwen.
Maar pogingen van Dilliger om haar op zij
te schuiven ten gunste van een nieuwe
vlam, hebben haar tot razernij gebracht.
Zij is bereid hem uit te leveren."
,En hoe moet dat dan gebeuren?" vroeg
Purvis.
,Anna Sage is geslepener dan men zou
denken op het eerste gezicht", antwoordde
Hollis. „Na de scene in South Crawford
Avenue heeft Probaso resoluut geweigerd,
haar in zijn huis toe te laten. Daarop had
„Jonny" ergens anders zijn intrek genomen
en aan zijn Roemeensche vriendin alleen
maar zijn telefoonnummer gegeven. En nu
komt de truc. Zij heeft Dillinger opgebeld
en hem vriendelijk gevragad met haar
naar de bioscoop te gaan en daarna te gaan
eten. En de sluwe misdadiger heeft gehapt.
Zij hebben afgesproken met z'n drieën
overmorgen naar de bioscoop in Lincoln
Avenue te gaan, waar op het oogenblik de
film „Mahattan Melodrama" met Clark Ga-
ble in de rol van den bandiet Blackie Gal-
lagher gaat."
„Wanneer wij hem levend in handen
krijgen, zal hij net als Gallagher op de
electrische stoel eindigen", onderbrak Pur
vis zijn collega. „Maar m'n beste Hollis,
weet wat het parool is: „een jacht zonder
genade". Bij het geringste teeken van te
genstand oogenblikkelijk neerschieten."
„Zonder twijfel", antwoordde Hollis.
De bioscoop als muizenval.
Purvis dacht een oogenblik na en merk-
Anna Sage, een van de „vriendinnen", die
Dillinger verraadde uit haat.
vrouw, die ietwat opvallend gekleed was en
die per ongeluk haar handschoen liet val
len. Het drietal ging naar binnen en woon
de de voorstelling bij.
Tegen 10.30 weerklonk een fluitsignaal
en onopvallend kwamen uit het duister van
deuren en nissen gestalten te voorschijn.
Politiemannen, die stelling namen tusschen
de geparkeerde auto's. Even later kwam de
stroom bioscoopbezoekers naar buiten. En
ook de gebrilde heer met zijn lichte hoed
en twee gezellinnen dook op. Samen liepen
ze de Lincoln Avenue in de richting van
het park op. Dillinger scheen in gedachten
verzonken. De loopbaan van Gallagher en
diens „electrisch" einde hadden hem blijk-
De „ellendigste moordenaars" vallen.
Even na middernacht verlieten zes G-
mannen met auto's, bewapend met een ma
chinegeweer, automatische geweren en re
volvers, Gibsland en bereikten na een rit
van twee uur de plaats, waar men vermoed
de dat Barrow post zou afhalen. Dat was in
een bosch en door de mededeelingen van
de gevangen vrouwen, wist de politie den
boom, waar naar alle waarschijnlijkheid
de post verborgen lag. De wagens werden
verdekt opgesteld in het dennenbosch.
Langs den eenen kant van den straatweg
werd van gevlochten dennentakken een on-
oovallend mitrailleurnest aangelegd. Daar
stond Hinton met een machinegeweer ge
reed om in geval het bandietenpaar op de
vlucht zou slaan, den wagen onder vuur te
nemen.
Men moest veel geduld oefenen. De mor
genschemering brak aan, de zon ging op
en nog steeds was er geen spoor van de
bandieten. Nadat men zeven uur in dek
king had gelegen, en reeds alle hoop op
succes was opgegeven, hoorde men plotse
ling in de verte het geruisch van een auto,
die snel naderbij kwam. Even later kreeg
men den wagen in het vizier; door de ster
ke h°i?on hij langzamer te rijden.
Toen Dillinger in het Huis van Bewaring was opgesloten voor het politioneele onder
zoek, liet hij zich fotografeeren, temidden van zijn gezellen. Reeds dit feit bewijst hoe
erbarmelijk de misstanden waren op het oogenblik dat Hoover ingreep.
loop, twee automatische pistolen, twee re
volvers, honderd machinegeweerbanden
met patronen, verder nog veel munitie, een
saxophoon en ongeveer 500 dollar in bank
biljetten.
De lijken werden door de familieleden
vervoerd naar Dallas, maar op verschillen
de plaatsen begraven. Deze jacht had nog
een naspel. De moeder en de zuster van
Bonnie Parker, alsmede Barrows moeder,
zijn zuster, zijn broeder .twaalf vrienden en
twee schoonzusters werden in hechtenis
genomen, wegens medeplichtigheid. Toen
Barrow's moeder voor het gerecht verklaar
de: „Hij was mijn jongen en ik was trotsch
op hem", kreeg zij nog dertig dagen extra
gevangenisstraf wegens beleediging van 't
gerechtshof.
Negentig duizend dollar geroofd!
Toen Babyface Nelson zich einde Juni
1934 naar het huis van den medeplichti
gen zadelmaker Probascos begaf, .trof hij
daar aan Dillinger, van Meter, Chase en
twee andere, vooraan
staande bendeleden.
Dillinger legde het
nieuwe plan uit, dat
hun leege kas zou moe
ten aanvullen. 30 Juni,
berooving van de Natio
nale Bank in South End
in Indiana.
Gilles floot tusschen
de tanden: „Een ge
vaarlijk karwei; de
groote waggonfabrie-
ken.
„Ach wat", beet Dil
linger hem toe, „die
honderdduizend inwo
ners zullen me niet bij
ten."
En hij ging verder:
„Jij, Chase, van Meter
en ik doen het werk
de anderen wachten op
ons met de auto bij de
school tusschen Ham
mond en Dalton, waar
wij reeds buiten Idiana
op het gebied van II-
De kleine jachthut,
waar de G-mannen de
eerste maal vergeefs
een aanval deden op de
bende van Dillinger.
Onschuldige gasten
werden doodgeschoten.
De kogelgaten in den
muur bewijzen dat het
warm toeging dien
nacht
lino is zijn. Het verwisselen der wagens is
noodig om onze sporen uit te wisschen."
De berooving van de bank gelukte. Deze
„kraak" bracht den bandieten 90.000 dollar
op, kostte evenwel een plichtsgetrouw po
litieman het leven. Maar ook van Meter
had bij het gevecht een wonde aan het
hoofd opgeloopen. Daar de wonde zich ern
stig liet aanzien, liet Dillinger van Meter
achter bij een handlanger in Calumet City,
waar dokter Cassidyhem onderzocht en
zijn toestand voor niet levensgevaarlijk ver
klaarde. Door de berooving van de bank en
den dood van een politieman, kwamen de
autoriteiten tot de conclusie, dat Dillinger
zich nog moest ophouden in Chicago. Er
werd een hooge belooning uitgeloofd voor
zijn uitlevering, maar het baatte niets; ook
allerlei naspeuringen bleven vruchteloos.
De bewoners van de onderwereld hielden
hun mond uit vrees voor de wraak van Dil
linger, en bovendien hadden zij weinig
kunnen vertellen, omdat altijd nadat de
inbraak geslaagd was, het gewoonte was
van de bendeleden om er afzonderlijk in
auto's van door te gaan.
Eerst tegen het einde van Juli keerde
Dillinger terug naar Chicago met een
nieuwen vriendin, en dit zou zijn ongeluk
werden. Nadat Evelyn Brechette gevangen
genomen was, had hij zijn oude betrekkin
gen met een Roemeensche, Anna Sage ge
raamd, weer opgenomen. Zij werden door
haar als eerlijk bedoeld beschouwd, maar
Dillinger dacht er niet in de verste verte
aan met haar te trouwen. Sedert hij uit de
Indianagevangenis was ontslagen, kende hij
geen rust meer en was zoo rusteloos ge-
worden dat hij niet meer wist wat hij het
volgend oogenblik zou gaan doen. Zoo had
hij onderweg na de South-Bend-affaire, een
nieuwe vriendin ontmoet en haar medege
nomen naar Chicago tot groote ergernis
van de mateloos naijverige Roemeensche.
Het kwam tot een scene in het huis van
Probasco, die duizend angsten uitstond en
hem er toe bracht Dillinger te bezweren
ergens anders een schuilplaats te zoeken.
Maar de doortrapte gangster lachte hem uit.
Hij bakte zoete broodjes met de Roemeen
sche en probeerde te doen alsof het alles
slechts een grap was geweest. Oogenschijn-
lijk gelukte hem dat ook, maar de Roe-o,
meensche wrokte verder: haar besluit stond
vast.
De haat van een vrouw.
In de werkkamer van den chef van Chi-
cago'sche crimineele politie, Meivin Purvis,
vond op 20 Juli een vertrouwelijke confe
rentie met de politieautoriteiten Hollis en
Cowley plaats.
„En U gelooft," wendde Purvis zich tot
Hollis, „dat wij geloof kunnen hechten aan
de woorden van deze vrouw?"
„Ongetwijfeld. Het is weer de oude ge-
Toen Dillinger doodgeschoten was, werd zijn lijk opgebaard, zoodat het publiek hem
kon zien. Een Amerikaansche courant meldde dat op een dag niet minder dan drie
duizend menschen langs den dood en misdadiger „defileerden."
te op: „Maar wanneer de vrouw op het
laatste moment van gedachten mocht ver
anderen? Berouw, angst?"
„Uitgesloten", onderbrak Hollis. „Zij is te
verbeten en weet dat zij op deze wijze
twee vliegen in een klap vangt; want de
nieuwe vriendin zal ook meekomen. Boven
dien zij wordt voortdurend geschaduwd, en
zij heeft ons reeds zooveel onthuld, dat er
voor haar geen weg terug meer bestaat. Zij
heeft niet alleen Probasco en de twee dok
ters verraden, maar heeft ons ook verteld
dat Dillinger zijn vingertoppen heeft laten
bewerken, dat zijn gezicht onherkenbaar is
geworden door verandering van den neus,
en van de wenkbrauwen; hij draagt een
gouden bril.
Overrompeling van het huis in de South
Crawford Avenue zou waarschijnlijk aan
zienlijke offers met zich meebrengen, want
achter elk venster loert een machinegeweer
cn het huis zelf moet een vesting lijken."
Daar is hij!
De 22ste Juli 1934 viel op een Zondag.
Dillinger had waarschijnlijk de voorkeur
gegeven aan dezen dag in de hoop gemak
kelijker te kunnen onderduiken in de groo
te menigte.
Tot dusverre was alles op rolletjes ge
gaan. Tegen negen uur was een modieus
gekleed heer met een zomerhoed en een
gouden bril aangekomen, in gezelschap
van een jonge vrouw. Hij begroette een
baar het inzicht bijgebracht dat de kruik'
zoo lang te water gaat tot dat zij breekt.
Toen het drietal iets geisoleerder was,
weerklonk weer een fluitsignaal. En on
middellijk begon Dillinger te rennen. Hij'
greep in zijn broekzak en wilde een zij-i
straat inschieten, maar achter en naast hem1
weerklonken schoten en hij stortte neer.
In de Lincoln Avenue ontstond een pa
niek. Vrouwen en kinderen gilden, maar
de rust keerde spoedig weer, toen de schiet
partij zoo vlug een einde nam. Als een loo-
pend vuurtje deed het bericht dat Dillinger!
neergeschoten was, de ronde. Het lijk werd!
terstond naar het dichtstbijzijnde zieken-f
huis gebracht, waar de artsen slechts den!
dood konden vaststellen.
Den volgenden dag werd in Chicago een!
razzia gehouden, onder meer bezocht de
politie het huis van Probasco, die gevlucht»
was, maar eveneens gearresteerd werd.
Toen Probasco na zijn in hechtenisne-
ming vervoerd werd naar een bureau van!
politie, zag hij op een gegeven oogenblik;
zijn kans schoon en sprong door een ge
opend venster naar buiten; verpletterd
bleef hij op straat liggen.
Aan het leven van Staatsvijand No. I
was een einde gekomen; zijn dood was hel
eerste groote succes van de G-mannen on
der leiding van Edgar Hoover. Zij hebben
niet gerust voor alle bendeleden warer^
neergeschoten of veilig achter slot en greo;
del zalen.
